autor

[Lava Hale]

– Nie. – odparła krótka, po krótkiej chwili namysłu. Czego by się nie tyczyło to pytanie, to odpowiedź była ta sama. Starała się myśleć o wszystkim, co wydarzyło się w jej życiu w ciągu tego roku, jak o ważnej lekcji, z której musiała się czegoś nauczyć. I choć ktoś mógłby pomyśleć, że naczytała się za dużo poradnik o pozytywnym myśleniu albo znalazła mentora w postaci jakiegoś coucha rozwoju, to były to raczej jej własne przemyślenia, a także potrzeba racjonalizowania danych sytuacji. Oczywiście nie myślała o tym zero-jedynkowo, jakby każdą trudną sytuację miała brać za lekcję życia, natomiast z pewnością wydarzyło się kilka rzeczy, które wiele jej uzmysłowiły. Nie żałowała więc związku z Nathanielem, który przed długo był źródłem wielkiej radości, ale nie żałowała też rozstania, które uzmysłowiło jej, w jakim błędzie oboje żyli i jak bardzo rozminęły się ich oczekiwania wobec tego związku. Nie żałowała też, że odwiedziła Nathaniela, bo nie chciała spędzić kolejnych miesięcy z wyrzutami sumienia.
– Masz rację. Powinnam być otwarta na to, jak to wszystko może się rozwinąć. – pokiwała głową, zgadzając się z przyjaciółką. Nigdy przecież nie odcinała się od ludzi, zwłaszcza od tych jej bliskich. Chciała móc rozmawiać z Nathanielem normalnie, a nie unikać go i nosić w sobie żal. Było jej o wiele łatwiej, gdy mówiła to wszystko na głos, a Charlotte w swoich odpowiedziach była łagodna i wyrozumiała.
– Oczywiście. – zgodziła się, bo w tej kwestii nie miała wątpliwości. Tym krokiem Nathaniel udowadniał, że jest odpowiedzianym mężczyzną. A to, że Lava nie potrafiła się w tej sytuacji odnaleźć, było już zupełnie inną sprawą. – Cóż… oby każdy z nich w końcu dojrzał. – odparła, uśmiechając się do przyjaciółki. Nie było to wcale takie oczywiste ani łatwe w niektórych przypadkach. Sama Lava była na etapie, w którym musiała chyba jeszcze trochę dojrzeć, z czego nie zdawała sobie sprawy.
– Cecylia wydaje się bardzo ciepłą osobą. Nie patrzyła na mnie z zazdrością, nie zrobiła sceny, ale też nie mówiła wiele. Ja natomiast szybko uciekałam. Wyobrażasz sobie? Jakbym była jakąś nieogarniętą dwudziestolatką, która nie potrafi zachować się w takiej sytuacji. Ale… to nie było łatwe. – wyjaśniła, kręcąc z niedowierzaniem głową. Było jej trochę głupio.

[Charlotte Hughes]

– Nie zrozum mnie źle – podjęła po chwili, w jakimś stopniu uświadamiając sobie, że być może wcześniej nie wyraziła się wystarczająco precyzyjnie. – Nie chodzi o to, żebyś była otwarta na wszystko. Czasami po prostu warto dać się zaskoczyć – wyjaśniła, posyłając Lavie subtelny uśmiech. Oczywistym było, że stała po stronie przyjaciółki bez względu na wszystko i że wspierałaby ją w każdej podjętej decyzji, ale jednocześnie nie widziała powodów, dla których Hale od czasu do czasu miałaby nie dać się ponieść emocjom oraz chwili. Sama Charlotte wielokrotnie zdołała zauważyć, że czasami była to najlepsza z możliwych opcji, a jej skutki były w stanie miło zaskoczyć.
– Nie jestem pewna, czy nawet ogarnięta trzydziesto-, czterdziesto- albo nawet pięćdziesięciolatka umiałaby zachować się w takiej sytuacji – skomentowała, niekoniecznie starając się zapanować nad cichym parsknięciem śmiechem. – Nie bądź dla siebie zbyt surowa. To nowa sytuacja dla wszystkich – dodała, nie widząc powodów do jakiegokolwiek wstydu. Charlotte o dzieciach wolała nie myśleć ze względów oczywistych, ale czuła, że będąc na miejscu przyjaciółki, również byłaby skłonna uciec w popłochu niż zmierzyć się z problemem lub wziąć udział w bezpośredniej konfrontacji ze wszystkimi zainteresowanymi. Czasami sprawy wymagały nieco więcej czasu, analizy, może nawet dystansu, który Hughes dostrzegała w Lavie aktualnie.
– Nie myślmy już o tym. Dziś liczymy się my i dobre jedzenie – skomentowała, niejako stawiając Hale przed faktem dokonanym. Chociaż bardzo pragnęła poznać wszystkie szczegóły z jej życia, kiedy sama znajdowała się daleko, to jednak perspektywa wspólnego mieszkania dawała nadzieję na to, że byłyby w stanie nadrobić wszystkie spędzone osobno miesiące.


zt. x2