autor

[Willow Hamsworth]

#36

Właściwie Willow nie lubiła sprzątać. Właściwie, to była w tym beznadziejna, ale pomimo tego zatrudniła się w firmie, która pomagała znaleźć potencjalnych pracodawców. Z czasem nabrała nieco doświadczenia, chociaż nadal omyłkowo potrafiła przypalić żelazkiem koszulę lub wyprać ubrania w nieodpowiedniej temperaturze. Wówczas przepraszała i prosiła o kolejną szansę, ponieważ opłaty za wynajem mieszkania i media momentami zaczynały ją przerastać. Potrzebowała pieniędzy. Dużych, ogromnych, obrzydliwych pieniędzy – dlatego od maja podjęła się jeszcze dwóch innych etatów. Była również kelnerką na sali bankietowej oraz pomagała w salonie strzyc psy.
Początkowo, gdy otrzymała adres mężczyzny, chciała zrezygnować. W tym samym budynku mieścił się apartament Jaydena i wolała nie mijać się z nim na korytarzu. Ostatecznie uznała, że był to zbyt głupi powód do rezygnacji i stawiła się pod drzwiami 210 spóźniona o całe dwadzieścia minut. Przez kolejne dziesięć próbowała dostać się do środka: pukała, naciskała dzwonek, a nawet wróciła na parter, aby użyć domofonu.
– Panie Russell, jest pan w środku? – tym razem ułożyła dłoń na miedzianej klamce, którą następnie ostrożnie nacisnęła. Zamek puścił, co wywołało ogromne zdziwienie na twarzy Willow. Szybko jednak odzyskała rezon i pchnąwszy drzwi, weszła do środka. W mieszkaniu panował półmrok. Jedynym źródłem światła był blask księżyca, jaki wdzierał się do wnętrza przez odsłonięte, szerokie okna.
– Panie Russell? – ponownie zawołała właściciela, jednocześnie doglądając każdego kąta. Potem przymknęła drzwi i mimowolnie zaczęła dłonią szukać włącznika światła. Nienawidziła ciemności, dlatego dreszcz i złe przeczucia prędko objęły jej sylwetę. Czuła się niekomfortowo, a pomimo tego postanowiła sprawdzić, czy u Pana Russella wszystko było w porządku. Niewiele wiedziała na temat mężczyzny, lecz obecna zewsząd głusza była podejrzana. Podejrzana i niebywale przytłaczająca.
– Panie Russell? – klik – Jest pan tutaj?[/b] – salon rozświetliły halogenowe lampki, dzięki czemu Willow była w stanie odnaleźć właściciela. Spał na obszernej kanapie w połowie okryty nieco zużytym kocem. Pod głową miał pilot i skarpety, co wywołało na jej twarzy delikatny uśmiech. Jak na dojrzałego, postawnego mężczyznę w tej pozycji wyglądał stosunkowo niewinnie.
Podeszła bliżej i skrzyżowała ramiona. Następnie nachyliła się nad głową domniemanego pracodawcy i zaczęła niegrzecznie się mu przyglądać. Był przystojny. Miał gęste brwi i ładny zarys szczęki, jaki dodatkowo podkreślił delikatny zarost.
– Panie Russell – zawołała, po czym ostrożnie dobyła jego ramienia.