autor

[Lana Ortega]

#6 ..........Praca w szpitalu bywa wymagająca. Może to właśnie dlatego to w nią uciekła, kiedy już na tyle otrząsnęła się po śmierci Hope, że była w stanie cokolwiek zrobić. Rzecz jasna nie od razu chcieli ją przyjąć z powrotem, bo praca pielęgniarki jest nie tylko wymagająca, ale i odpowiedzialna. Nie można więc się dziwić temu, że początkowo nie dość, że musiała udowodnić, iż jest w stanie pracować, to na dodatek przez pierwsze miesiące oddelegowywana była głównie to mało inwazyjnych obowiązków — tam, gdzie nikomu nie stałaby się krzywda, gdyby coś spieprzyła. Na szczęście szybko przekonała tych z góry, że pomimo śmierci dziecka, jest na tyle świadoma, że może pracować i można jej w stu procentach ufać. Zależało jej na tym, cholernie jej na tym zależało, bo potrzebowała czegoś, w co będzie mogła uciec, a praca wydawała jej się opcją najlepszą i zdecydowanie najbezpieczniejszą. Nie chciała uciekać w alkohol, nie chciała też zamknąć się we własnym mieszkaniu przed całym światem i nie robić nic. Postanowiła, że stanie na nogi i choć wiedziała, że zajmie jej to sporo czasu, od czegoś zacząć musiała.
..........Cztery lata później wciąż nie jest idealnie, ale jest zdecydowanie lepiej. Myśl o Hope nadal sprawia ból, ale nie na tyle, aby nie była w stanie się uśmiechać i wychodzić do ludzi. Małymi kroczkami wraca do żywych. Małymi kroczkami buduje swój świat od nowa. Nie tylko bez swojej córeczki, ale i bez ukochanego. Powinni być dla siebie nie tylko w najlepszych chwilach, ale przede wszystkim tych najgorszych — zamiast tego oboje poszli w zupełnie innych kierunkach, pozwalając rozpaść się swojemu związkowi. Czy żałuje? Owszem. Ale i tak próbuje żyć dalej, licząc na to, że jeszcze kiedyś odnajdzie swoje szczęście.
..........Na razie jednak skupia się na tym, co teraz. Skupia się na swojej pracy — na pacjentach, którzy jej potrzebują. W szpitalu nie ma bowiem miejsca na inne myśli; nie ma miejsca na prywatne problemy. Chodzi więc od sali do sali, z uśmiechem przyklejonym do twarzy — podając leki, sprawdzając temperaturę, poprawiając poduszki i robiąc zastrzyki. Dzisiaj nie ma nawet czasu usiąść na tyłku i na spokojnie napić się kawy, bo co chwila coś się dzieje. Nie narzeka, ale nie miałaby nic przeciwko, gdyby mogła znaleźć chociaż chwilę dla siebie.
..........— Lana? Na ostrym dyżurze czeka pacjent do szycia, zajmiesz się nim?
..........Cóż, może później…
..........— Jasne, już idę. — Posyła uśmiech koleżance, po czym kieruje się w stronę ostrego dyżuru, na którym dzisiaj wyjątkowo nie ma zbyt wielkiego tłoku. Szybko odnajduje więc wspomnianego delikwenta, do którego podchodzi z sympatycznym uśmiechem na wargach.
..........— No i gdzie się pan tak załatwił, co? — pyta luźno, po czym odwraca się do niego tyłem, aby założyć na dłonie rękawiczki i naszykować potrzebne rzeczy, dzięki którym doprowadzi mężczyznę do względnego porządku.

[Zachary Sherwood]

#1

To dość zaskakujące, że Zachary Sherwood wciąż funkcjonował dobrze w zawodowej sferze swojego życia. Każda inna rozpadła się na kawałki, a on nie zamierzał tego jakkolwiek sklejać. Właściwie to pogrążał się w padole łez, choć wcale ich nie wylewał. Nie skąpił za to, jeśli chodzi o strumienie alkoholu, które nie podpowiadały mu wcale dobrych rozwiązań. Tak skończył z żoną z Vegas, tak próbował utrzymać to fikcyjne małżeństwo, wreszcie odpuścił i wrócił do Seattle, które miało być jego kryjówką. Nie wiedział czy dobrą. Chyba raczej marną. Porzucił życie w slonecznej Kalifornii, a i tak wspomnienia go prześladowały. Miał nadzieje, że zmiana krajobrazu na jeden, którego jego żona nie poznała, będzie wystarczające - nie było. Bał się więc podróżować, bo to mogłoby skończyć się jeszcze gorzej - odbyli razem z J. niejedną trasę, odkryli wiele miejsc i teraz... Każde z nich bez niej było pusto. Nawet to przeklęte Seattle! I na nic praca po dwanaście godzin, w której też wspomagał się drinkiem, co profesjonalne nijak nie było, ale jego głowa była na tyle mocna, że po jednej szklance gorzkiego whisky nie mieszał nic w dokumentacji. Później... Później wychodził z biura i choć pozwolił sobie na zakup ekstrawaganckiego apartamentu to nie potrafił tam siedzieć. Jedynie, kiedy wracał zalany w trupa i padał ze zmęczenia gdzie popadnie, by oddać się ramionom Morfeusza... Tylko wtedy spędzał tam jakiś czas. Inaczej wariował. Szczególnie, gdy patrzył na te pudło, które powinien był zostawić w dawnym domu. Albo wywieźć do jakiegoś magazynu. Gdziekolwiek. Ale nie trzymać je przy sobie.
Tak więc po pracy nie wracał do domu, a do baru. Miał już kilka swoich ulubionych. Barmani go znali. Wiedzieli co wlewać. Dziś jednak wyjście nie było pokojowe, a będąc szczerym to Zachary nie miał pojęcia o co poszło. Wiedział za to, że gdyby nie miał kumpla, dobrze postawionego w policji, to miałby problem. No, ale jednak znajomości robiły swoje. Mógł więc spokojnie czekać na izbie przyjęć, aż ktoś go pozszywa, a później dalej się włóczyć. Albo pójść i dobić się we własnych ścianach. Może to drugie rozwiązanie zafundowałoby mniej wstydu... Może warto na nie się skusić.
Upojony alkoholem umysł Zachary'ego nie potrafił wyjaśnić dlaczego stoi przed nim jego żona. Do tego jako pielęgniarka. Nigdy nie zrobiła nawet żadnego kursu w tym kierunku, a do tego panicznie bała się widoku krwi. Czy to możliwe, że tęsknił tak bardzo, iż jego wyobraźnia podsyłała mu obraz jego ukochanej? Nie wiedział. Ten głos... To... Upił się aż tak bardzo? Czy ta kobieta, która według płatającej figli wyobraźni, wyglądała jak Joleen w ogóle tu była?
-Ty mnie tak urządziłaś, Jo - odparł więc najgłupszym stwierdzeniem jakim mógł, przymykając na chwilę zmęczone powieki. Otworzył je szybko, bo choć był wściekły za tamten wypadek, za nieuwagę drugiego kierowcy, za to, że ona nie poczekała (chociaż miała pierwszeństwo), był wściekły na cały świat, ale i tak tęsknota była największa. Nie chciał więc, żeby umysł złapał trzeźwość i przywołał prawidłowe obrazy. Nie chciał znać ani prawdziwej twarzy tej kobiety, ani imienia. Pragnął rozkoszować się, a jednocześnie maltretować, tą chwilą, w której mógł znów widzieć swoją ukochaną Jo.

[Lana Ortega]

..........Widok mężczyzny w takim stanie — nieważne czy wygląda jak bezdomny alkoholik, czy ubrany jest w drogi garnitur — jest już dla niej codziennością. Nawet nie zliczy, ilu takich delikwentów trafia do szpitala w przeciągu tygodnia. Czasem jest to tylko rozcięty łub brwiowy, innym razem poobdzierane do krwi kostki u dłoni, złamany nos i pęknięta warga, a w najgorszym wypadku połamane żebra albo pęknięta śledziona. Tymi cięższymi przypadkami, rzecz jasna, zajmują się już lekarze, ale kiedy chodzi jedynie o założenie paru szwów i podanie środka znieczulającego, załatwić mogą to również niektóre pielęgniarki. A że Lana należy do tych, które mogą, jest czasem do takowych przypadków odsyłana. Nie lubi tego robić, większość takich pacjentów jest bowiem zazwyczaj pod wpływem alkoholu, a pijani faceci… Cóż, są, jacy są. Nie wszyscy, oczywiście, bo zawsze znajdą się wyjątki, ale ileż to razy była podrywana, klepana po tyłu i wysłuchiwać musiała niewybrednych komentarzy i różnego rodzaju propozycji. Aczkolwiek praca to praca, obiecywała pomagać każdemu, kto takiej pomocy potrzebuje i to właśnie robi.
..........Mimo to na salę zawsze przychodzi uśmiechnięta. Nie inaczej jest dzisiejszego dnia, choć kiedy słyszy słowa mężczyzny, uśmiech znika, a ona marszczy delikatnie brwi. Czyżby omamy? Cóż, nie wróży to niczego dobrego. Albo jest tak pijany i będzie musiała wysłać go zatrzymać na dłużej, albo doznał wstrząsu mózgu i należy wezwać lekarza. Nie wyobraża sobie innej opcji, a już na pewno nie tej, w której okazuje się, że jej zaginiona przed laty siostra bliźniaczka była jego narzeczoną, dopóki nie zginęła w wypadku. Na razie jednak postanawia go po prostu obserwować, bo tak czy inaczej, szwy musi założyć.
..........— No dobrze… Powie mi pan, jak się pan nazywa? — pyta, kiedy podchodzi do mężczyzny, pchając przed sobą metalowy wózek, na którym przygotowała sobie wszystkie niezbędne rzeczy. Delikatnie chwyta go za podbródek, aby przekręcić głowę na bok, zaś drugą ręką ustawia stojącą nieopodal lampę, by móc lepiej przyjrzeć się jego twarzy. Zdecydowanie najpierw musi oczyścić ranę zanim zabierze się za cokolwiek, dlatego chwyta gazę, którą polewa wodą utlenioną i powoli zaczyna ścierać krew z jego twarzy.
..........— Zaraz może zacząć odrobinę szczypać — odzywa się, gdy dociera do rozcięcia, raz jeszcze uśmiechając się w jego stronę. Ma nadzieję, że nie zacznie się rzucać, bo naprawdę nie ma już dzisiaj siły na użeranie się z pijanymi facetami. Najwyżej da mu coś na uspokojenie i po kłopocie, ale wolałaby po tę opcję nie sięgać. Na razie mężczyzna nie wydaje się groźny, ale jeśli ucierpiała jego głowa, różne rzeczy mogą się zdarzyć. Niejedno widziała, niejedno przeżyła.

[Zachary Sherwood]

Zachary nie robił się agresywny albo wulgarny po wypiciu. Może nieco bardziej uszczypliwy oraz niemiły dla otoczenia... Na sto procent bardziej niezdarny - za to przeważnie obrywał, bo wpadał na kogoś nieodpowiedniego, jak to w życiu bywało. Oddawał ciosy, bo nie był jakimś cieniasem. Niekoniecznie jednak to się dobrze kończyło i gdyby nie znajomości w policyjnym gronie... Na pewno nie mógłby już wykonywać swojego zawodu tak beztrosko, jak robił to teraz. Ani tak lekkomyślnie się zachowywać. Może to jednak źle, że miał te znajomości...
-Jo... - zaśmiał się ochryple, kręcąc z głową, co znów spowodowało, że zamiast uroczego uśmiechu, pojawił się na jego twarzy delikatny grymas. Może nie jakoś wybitnie mocno, ale jednak miał ją Zach obitą. -Naprawdę...? - zadał pytanie retoryczne, wywracając przy tym ślepiami. Naprawdę brał ją za swoją zmarłą żonę. Nie umiał tego przetrawić, że to inna osoba. Nie miało to w ogóle sensu, żeby to była faktycznie ona, bo przecież widział jej ciało, ale... Ale jednak był na tyle pijany, że żadne spiskowe teorie mu nie przychodziły do głowy. -Nie wmówisz mi, ze nie wiesz, jak ma na imię twój mąż, pani Sherwood - wymamrotał, przygryzając usta z wyraźnym zadowoleniem, kiedy dłoń blondynki (co z tego, że w lateksowej rękawiczce) dotknęła jego podbródka.
-Nigdy od ciebie nie ucieknę, spokojnie - zapewni i nawet nie syknął, kiedy ta gaza zetknęła się z jego zakrwawioną oraz zabrudzoną skórą na twarzy. Oczy początkowo oślepione blaskiem lampy, przywykły już do światły. Teraz mógł o wiele intensywniej wpatrywać się w twarz swojej pielęgniarki, która była identyczna, jak ta, jego żony. Co ona tu robiła? Czemu robiła coś, czego nie mogłaby robić normalnie? I dlaczego... Miała plakietkę z imieniem Lana Ortega? O co tu chodziło? Może... Może umysł zaczynał już powoli wracać do rzeczywistości. Pierwszym objawem byłyby te prawidłowe dane osobowe... Mężczyna przymknął powieki, żeby odzyskać właściwy wzrok, zobaczyć wreszcie prawdziwą twarz Lany, ale nic się nie zmieniło. Ciągle zajmowała się nim Jo. Choć siedział, na wpół leżał, to czuł jakby traicł grunt pod nogami. Zrobiło mu się gorąco. Nieprzyjemny dreszcz przeszeł przez jego ciało. A gardło choć związane z bólu, to jednak dało radę wydobyć kilka prostych słów, ułożonych w pytanie: -Aż tak było ci źle, że ode mnie uciekłaś, pozorując własną śmierć, Jo? Czy raczej Lana? A może jeszcze inaczej? - i nie miał nawet sił na większe, prawdziwe wyrzuty. A co do pieczenia... Kobieta miała rację. Piekło cholernie. Tylko że inna rana, niż początkowo oboje podejrzewali. Nie ta na twarzy, a skrywana i wciąż otwierająca się na nowo w sercu. Piekła, parzyła. A ból rozchodził się po całym ciele, doprowadzając Sherwooda do szaleństwa. Od wewnątrz. Co zrobił kurwa nie tak? Nie był ideałem, ale... Tak się nie robi. Nigdy.

[Lana Ortega]

..........Dawno nie była już na tyle pijana, by robić albo mówić rzeczy, których na trzeźwo by nie zrobiła lub powiedziała. Po śmierci Hope wolała unikać alkoholu, bo doskonale wie, że wydaje się to być dobrą ucieczką od problemów, ale wcale nią nie jest. Dopiero od kilku tygodni pozwala sobie na kieliszek wina albo jakiegoś drinka, gdy widuje się ze znajomymi, ale to zdecydowanie za mało, aby się upić. Już nawet nie pamięta, jak to jest, bo ostatni raz pijana była wiele lat temu. Zanim urodziła córkę, zaliczyła kilka solidnych imprez, po których obudziła się z solidnym kacem. Wtedy upijała się na wesoło — tańczyła, żartowała, czasem też lubiła się przytulać, nawet do obcych osób. Czy teraz wyglądałoby to tak samo? Może tak, a może nie, woli jednak tego nie sprawdzać.
..........Marszczy lekko brwi. Czyżby tak mocno dostał, że zaczął mieć zwidy? A może to alkohol tak mocno uderzył mu do głowy, że widzi w niej swoją żonę? Już parę razy taki przypadek widziała, więc na wszelki wypadek skieruje go chyba do jakiegoś lekarza na badania. Na pewno to nie zaszkodzi, a może okaże się, że ma wstrząs mózgu, kto wie. Najwyżej dostanie kroplówkę i po kilku godzinach zostanie wypuszczony do domu, czując się zdecydowanie lepiej.
..........— Rozumiem, że ma pan żonę, tak? Może powinnam do niej zadzwonić? Pamięta pan numer do niej? — pyta, sądząc, że kobieta żyje i może się o swojego męża martwić. Gdyby wiedziała albo przypuszczała, że może nie żyć, na pewno nie palnęłaby takiego głupstwa. No ale skąd może wiedzieć, tak? Nie zna historii każdego pacjenta, który przychodzi do szpitala, szczególnie takiego, którego widzi pierwszy raz na oczy. Nie może więc wiedzieć również tego, że owa żona, to jej zaginiona przed laty bliźniaczka i nic dziwnego, że mężczyzna ją z nią pomylił. Dlatego kiedy słyszy w swoją stronę jego zarzuty, przerywa na moment oczyszczanie jego rany i spogląda na niego ze zdziwieniem.
..........— Słucham? — mruczy, ale kiedy jego słowa w pełni do niej docierają, tylko wzdycha cicho. — Przykro mi, ale nie jestem pańską żoną — odzywa się, kręcąc delikatnie głową. Teraz dopiero orientuje się, że kobieta najprawdopodobniej nie żyje. Nie tylko po jego słowach, ale i cierpieniu wymalowanym na twarzy; cierpieniu, które zdecydowanie nie jest spowodowane bólem rozciętego łuku brwiowego. — Po szyciu zaczeka pan tu jeszcze trochę, dobrze? Przyślę lekarza, aby pana zbadał i sprawdził czy nie doznał pan wstrząsu mózgu. Czasem, w jego wyniku, człowiek może mieć różne… Urojenia — dodaje ostrożnie, powracając do oczyszczania jego twarzy i rany z krwi.