autor

[kate callaghan]

Agentka aż z wrażenia zdjęła okulary. Tę osobę znała, ale pod innym imieniem. Praca tak ją wtedy pochłonęła, że całkowicie zapomniała o Laurze, kobiecie, którą niegdyś zatrudniła do pracy w pubie, który po części należał do niej. Wszystko zostawiła na jej głowie, sama nie wiele interesowała się tamtym miejscem, ale z drugiej strony nie chciała porzucić jedynej rzeczy, która łączyła ich rodzinę. Chet w tamtym czasie zniknął z miasta, więc praktycznie wszystko zrzuciła na jej barki. Sama nie wiedziała, dlaczego pewnego dnia po prostu zrezygnowała z pracy, nigdy jej tego nie wyjaśniła.

- Laura? - zapytała widocznie zaskoczona jej widokiem. - A może raczej Vanitas? Czy to też zmyślone imię? - zaskoczenie w szybkim tempie zniknęło z jej twarzy, a wymalował się na nim jakby zawód, ale i...tęsknota?

Faktem było, że w tamtym okresie Kate była bardzo skupiona na pracy w agencji, więc odejście Laury zginęło gdzieś w natłoku spraw, próbowała się z nią skontaktować raz, ale nie odbierała telefonu, a potem najzwyczajniej w świecie zapomniała.

- Widzę, że radzisz jakoś sobie. - rozejrzała się po warsztacie ponownie. - Pub nie był chyba dla ciebie, co?

[Vanitas Irfy]

Drgnęła gdy usłyszała dawno nie używane imię. Przez chwilę poczuła jak jej serce wyrywa się w przód tęskniąc do chwil w jakich była Laurą. Kobietą zajmującą się barem, klientami oraz tak zwanym normlanym światem. Udając Laurę okłamywała siebie, że może zacząć żyć na nowo jednak przeszłości nie można oszukać. Ona zawsze wyciągnie swoje zimne dłonie dociskając twarz do powierzchni bruku. Tak było i wtedy. Przeszłość upomniała się o nią. Kazała wracać do świata jaki znała. Grożąc jedynej istocie jaką kochała przez całe swoje życie udając przy tym iż nie istnieje. Wróciła wtedy dla niej. Porzuciła skradzioną tożsamość i możliwość życia w lepszych warunkach. Zostawiła za swoimi plecami wszystko i wszystkich. Czy żałowała? Nigdy nie zadała sobie tego pytania bo i po co? Musiała żyć dalej. Nie tylko dla siebie lecz i dla niej. -Czyli tęskniłaś- Pewność, z jaka wypowiedziała te słowa miał zgrabnie przykryć jej wcześniejsze uczucie jakiem pozwoliła wypłynąć na powierzchnie. Teraz jednak przywołała się do porządku i nawet pozwoliła sobie ruszyć ku niej tylko i wyłącznie po to aby dystans jakie je dzielił przestał być problemem, a niechciane uszy nie usłyszały, o czym rozmawiają. -Przyszłaś tu w interesach, a nie na wspominki więc powiedz czego chcesz i wracaj do swojego uporządkowanego życia- Nie powinna była tego mówić. Jednak nie potrafiła już inaczej. Czuła się zdradzona przez osobę jakiej kiedyś zaufała, a teraz? Teraz przychodzi sobie ona jak gdyby nigdy nic. Chyba naprawdę życie w dostatku wyprało jej umysł. Nikt normlany nie zapuszcza się w te rejony samotnie, a tym bardziej jeśli jest wysłannikiem tak zwanego prawa i porządku jakie już dawno przestało tutaj obowiązywać. Minęła ją nie czekając na odpowiedź bo i czego miała się spodziewać? Przeprosin? Nie po osobach mających takich jak ona za ścierwo. W tej chwili jednak nie myślała już o niczym. Miała serdecznie dość tego cudownego nawiedzenia i jedyne czego chciała, to zakończenia czasu swej pracy. Chwili w jakiej rzuci wszystko w cholerę i wróci do swojego domu. -Masz nakaz? Nie, nie odpowiadaj. Obie dobrze wiemy, że nic nie masz, a Twojemu pojazdowi nic nie dolega... w takim razie życzę miłego dnia. -Traktowała ją obcesowo jednak cóż miała zrobić. Pozwolić aby ta tutaj panoszyła się po jej terenie? Jak odebraliby to jej znajomi? Dzielnica przecież była jednym wielkim organizmem jaki żył i komunikował się miedzy sobą, a obecność organów ścigania zawsze była niczym wrzód na dupie... Dlatego właśnie musiała pozbyć się jej szybko i czysto niezależnie od tego co kiedyś myślała i czuła.

[kate callaghan]

Czy tęskniła? Hm, ciężko odpowiedzieć na takie pytanie, fakt, była dobrym pracownikiem i bez niej kręciło się wszystko gorzej, ale czy przywiązała się do niej tak bardzo? Z jej słów wnioskowała, że ona na pewno.

- Gdybym tylko wiedziała, że tu będziesz, przywiozłabym kawę. Fakt, że zostawiłaś pracę bez słowa trochę mnie zirytował, ale, było minęło.

Dzielnica była szemrana, to fakt, ale mimo wszystko postanowiła spróbować zdobyć informację. Kate miała tylko swoją pasję i pracę, jej rodzina ledwo się trzymała przez ten cholerny pub, poświęciła się więc pracy. Na pewno odbiło się to na niej, a przez to mniej uwagi przykładała do szczegółów po za nią. Relacje z innymi, założenie własnej rodziny, posiadanie normalnego mieszkania? Gdzieś to wałkowało się z tyłu jej głowy, ale nic jej do tego nie ciągnęło. Ona w życiu potrzebowała adrenaliny, nie dla niej spokojne życie. Tym bardziej nie wiedziała co ugryzło Laurę...Vanitas...czy jak tam miała w końcu na imię, kiedy ta ostentacyjnie przeszła obok niej. Założyła ponownie okulary, gdyż czuła, że chyba nic z nią nie wskóra. Przez lata pracy w agencji, potrafiła wyczytać co nie co z zachowania innych.

- Nie mam pojęcia co cię ugryzło, ale tak, jestem tu służbowo. Ostatnio był u was srebrny Ford Mustang z 65. Kierowca był sam czy w towarzystwie? - w głosie przeszła na stopę służbową, widocznie wyrzuty i z nieznanego powodu chamskie podejście do niej, źle na nią zadziałało.

[Vanitas Irfy]

-Kawa?- Zainteresowała się nieco, a na jej ustach zagościł delikatny uśmieszek. Zapewne mógł on uchodzić za słodki czy coś w tym stylu jednak obie dobrze wiedziały, że w tej sytuacji wszystko stracone, a mogło być tak pięknie. Cóż życie zawsze było brutalne więc i tym razem będzie musiała przyjąć kolejny cios z jego strony. Przeżyje. Zawsze przeżywała. Teraz tylko musiała pozbyć się stróżów bezprawia ze swojej dzielnicy i będzie mogła wegetować sobie dalej. -Pamiętam...- Zamyśliła się na chwilę -Problem, z tłokami, przekręcony licznik, brak aktualnego przeglądu oraz smród chrzczonej benzyny- Dziwnym trafem mogła powiedzieć naprawdę wiele, o pojeździe i jego dolegliwościach niż o osobach jakie w nich przebywały. -Brak światła cofania i możliwość zatarcia silnika...- Kontynuowała chodząc tam i z powrotem, dzięki czemu orbitowała wkoło swojej starej znajomej. Przez chwilę jeszcze wymieniała wszystkie bolączki samochodu oraz spostrzeżenia związane, z nimi, lecz nadal milczała na temat ludzi czy człowieka, jaki mógł nim kierować. Czyżby naprawdę tak bardzo skupiała się na maszynie, by zapomnieć, o czynniku ludzkim? Zapewne tak. Dla niej przecież ludzie byli tylko przerwą w życiu. Przychodzili i odchodzili, a na ich miejsce przychodzili kolejni. Ten cykl pojawiał się w jej życiu od chwili, w jakiej zaczęła myśleć samodzielnie, czyli od zawsze. By nie popaść w obłęd samotności uciekała ku pracy. Najpierw przy naprawach rzeczy, ze śmietnika jakie spieniężała w lombardach, a później zajmując się samochodami. Ot takie drobne zboczenie. -Swoją drogą ładnie, ci w tych okularach- Nikt nie spodziewał się takiego podsumowania całej tej sytuacji, a tym bardziej ona sama. Przecież miała mówić, o ludziach czy czymś takim, a mimo wszystko skupiła się na jej twarzy w chwili gdy ponownie stanęła przed nią opierając dłonie na biodrach i obrzucając ją spojrzeniem w jakim można było dostrzec prawdomówność oraz zadziorność, z jaką rodziły się takie jednostki jak ona. -Wiesz Kate... Chyba źle wyszło... Przepraszam.- Przyznała szczerze. Naprawdę głupio wyszło jednak nie wiedziała jak miała zareagować na jej pojawienie się, a tym bardziej monolog czy machanie odznaką. Na swój sposób nadal miała do niej słabość, przez fakt, iż dała jej chwilę normalnego życia. Ono jednak lubi się pieprzyć więc cała złość jaką trzymała w sobie musiała odnaleźć ujście, a skoro demon przeszłości pojawił się na jej terenie, to cóż... Wszystko poszło nie tak jak powinno. Owszem czasem zastanawiała się czy nie wrócić. Nie odkręcić tego. Wytłumaczyć jednak nie miała czasu. Musiała zająć się tym co było jej najcenniejszym skarbem. Musiała i ponownie utknęła w tym bagnie.

[kate callaghan]

Tak, nic się nie zmieniła. To samo niezdecydowanie i zadziorność, którą poznała kiedy przyszła do niej po pracę. Wtedy przedstawiała się jako zupełnie inna osoba, nie miała powodów jej nie wierzyć. Teraz jednak znała jej prawdziwą przeszłość, dostęp do akt każdego człowieka w kraju pomaga. Nie znała prawdziwej "Laury", jej dzieciństwa i drogi do dorosłości, teraz mogła na nią spojrzeć z innej perspektywy. Czy to było szczere? Chęć bycia kimś więcej, aniżeli przestępcą z ulicy? Jeśli tak, bardzo ją to cieszyło, jeśli nie...no cóż, przeszłość i wychowanie to jedno, ale każdy podejmuje w dorosłości własne decyzje, i to tylko od niej samej zależało gdzie zechce spędzić życie.

Na wzmiankę o okularach, Kate lekko się uśmiechnęła, a oczy pozostawiła skryte za szkłami przeciwsłonecznymi. Wyczuła w niej i otoczeniu pewne napięcie, wszyscy ich obserwowali. Z pewnego szacunku do niej i ze wzgląd na jej bezpieczeństwo, postanowiła nie ciągnąć tego tematu dalej w tym miejscu. Możliwe, że w tym momencie ryzykuje całkowitą utratą źródła informacji, ale wolała to, aniżeli jutro dowiedzieć się o jej śmierci w jakimś zaułku.

Bez słowa ruszyła przed siebie, wymijając ją z prawej strony i rzuciła szeptem.

- Spotkajmy się wieczorem w pubie.

Następnie gdy oddaliła się kilka kroków dalej, odwróciła się i powiedziała już normalnie, tak aby inni mogli to usłyszeć.

- A więc z nakazem, w porządku. Miłego dnia.

Twarz Kate nie zdradzała zadowolenia, a wręcz przeciwnie, chociaż skrzętnie ukrywała to za kurtyną silnej kobiety. Zrobiła co mogła, aby odsunąć od niej podejrzenia, liczyła jednak na ponowne spotkanie, za kilka godzin. Kilka sekund później zniknęła z podjazdu warsztatu, zostawiając za sobą jeszcze kilkusekundowy ryk sześcio-i-dwu litrowej V8-ki.

[Vanitas Irfy]

Poczuła ulgę w chwili, gdy ta podeszła i wyszeptała tamto zdanie. Najwyraźniej mimo wszystko zachowała odrobinę rozsądku i zdawała sobie sprawę, że wizyty służb w takim miejscu jak, to na pewno zostały odnotowane. W tym miejscu nawet głupi dzieciak mógł być szpiclem, jaki dla paru drobnych czy posiłku doniesie gdzie trzeba, o ruchach stróżów bezprawia. Trudno. Obie dobrze wiedziały, o tym fakcie dlatego też musiały grać swoje role. Przynajmniej tutaj. Vi przecież nie miała zamiaru zostać wyciągniętą, z własnej nory, z zarzuconym workiem na głowie. W najlepszym wypadku by ją zabili, a w najgorszym? Nie chciała nawet myśleć co mogłoby ją spotkać, gdyby ktoś szlachetnie poinformował, o jej konszachtach z tymi ludźmi.
Jednak dzięki jej zagrywce była bezpieczna przynajmniej chwilowo. Powiedziała, o co ją pytali, a raczej mówiła jedynie, o samochodzie, a nie ludziach więc tak naprawdę nie powiedziała nic. Przynajmniej nic za co może oberwać. Wredny uśmieszek pojawił się na jej twarzy, gdy kate się oddalała. Owszem miała ochotę rzucić się za nią, lecz wiedziała, że musi grać swoją rolę do końca. Dlatego właśnie posłała jej jedynie kpiące spojrzenie i zanim ta ruszyła, z miejsca kobieta wróciła do swoich wcześniejszych prac. Jeszcze tylko parę godzin i będzie musiała podjąć decyzje. Czy chce ponownie wrócić do miejsca, z jakiego uciekła czy jednak pozostanie wierna swoim własnym przekonaniom. Nieważne co wybierze i tak prędzej czy później konsekwencje ją dopadną. Teraz jednak musiała zając się pracą, a później? Się zobaczy.
z/t

[Orion Hayward]

<div class="kp5-t">02.</div>you know I want to live too fast
a n d - d i e - t o o - y o u n g
it ain't that bad, just don't look up Obiecał, że na tygodniu wpadnie do ojca. Nie było to wprawdzie nic pilnego – i nie umawiali się na żaden konkretny termin, ale Orion wiedział, że staruszek pracuje w tym tygodniu tak, jak zawsze – we wtorki, środy i czwartki, od ósmej (rano) do piątej (popołudniu). Nie czuł się więc w obowiązku, aby jakoś tam znowu wielce się anonsować – bo i po co. No i kojarzył też, że dziś, to jest w środę dwudziestego-trzeciego, miał być sam na zmianie. Podobno, mówił, takie już uroki okresu urlopowego – ale mówił gorzko; i czuć było, że staruszek chyba nie ma się już nawet z czego wypalać. Dlatego Orion, jako dobry syn – stwierdził, że może warto byłoby dotrzymać papie (nie takiej dachowej, papie – w sensie, ojcu) towarzystwa.

Zatem: Hayward, wchodząc do warsztatu (i niespecjalnie pokusiwszy się o jakieś przywitanie, czy chociażby wymowne chrząknięcie, które poświadczyłoby o jego obecności) – w półmroku niewielkiej, ale za to kiepsko doświetlonej sali, podbił do jedynej sylwetki, która rzuciła mu się w oko; i w tym oku utkwiła trochę jak cień.
Bo skąd, do jasnej cholery, miał wiedzieć, że ojcu jednak udało się przeforsować zmiany w grafiku i wyszedł dwie godziny temu – koło drugiej:trzydzieści. Poza tym, umówmy się, nawet gdyby Nate miał metr-sześćdziesiąt (i to jeszcze w przysłowiowym kapeluszu), to kiedy ktoś tkwi z głową w otwartej masce samochodu – ciężko stwierdzić, czy widzialna część ciała należy lub nie należy do własnego ojca. Jego ojciec był co prawda nieco wyższy od Turnera, ale za to zupełnie podobnej postury.
Ale skoro – zapewniał – nie miało tu być NIKOGO innego (a już na pewno nie, do cholery jasnej, w ł a ś c i c i e l a ?!), no to-
no to klepnął swojego ojca-nie-ojca, na przywitanie, gdzieś w kiepsko wymierzony bok pośladka. Na domiar złego, po tonie głosu można było wywnioskować, że chłopak w sumie jest z siebie całkiem dumny. Ale mogła to być też utajniona ekscytacja sześcioletniego dziecka, które z ojcem nigdy nie mogło spędzić wystarczająco dużo czasu – a potem, chyba już nawet tego czasu spędzać nie chciało, byle uchronić się przed kolejnym zawodem. Choć może to kiepskie zażalenie, biorąc pod uwagę przejścia stojącego obok chłopaka.
– Kończ robotę i pakuj się do samochodu. Kradnę cię na wycieczkę, okay? W Bellauve są ostatnie dni kina plenerowego. A dzisiaj grają Back to the Future. Tylko bez migania się. Wiem, że masz pierdolca na punkcie tego filmu. I módlmy się, żeby nie padało... – Cmoka, bo pogoda dziś bywała niezdecydowana.
Swoją drogą, ostatni raz na wspólny wypad wyskoczyli chyba z dziesięć lat temu. Cóż; pewnie, że wolałby pojawić się tu z biletami na mecz Seattle Seahawks, chociażby – ale z kasą, jak zwykle, bywało krucho, a bilety po dwieście dolców wzwyż nie polepszały sprawy. – Tylko może weź jakiś prysznic?

[Nate W. Turner]

001

Nate był szefem od niedawna i jeszcze nie do końca wiedział czy podoba mu się jego nowa fucha. Zarabiał lepiej, to jasne, ale miał też więcej obowiązków - już nie tylko naprawiał samochody, ale także pilnował innych pracowników, zajmował się współpracą z hurtowniami i tak naprawdę sporo czasu spędzał z dala od samochodów, a zajmując się rzeczami, bez których działanie warsztatu byłoby niemożliwe. Czasem jednak znajdował chwilę, by osobiście zająć się jakimś wozem, tak jak właśnie tego dnia. W warsztacie był już sam, bo też nie zawsze wymagał, żeby ludzie przychodzili w stałych godzinach i siedzieli w pracy nie wiadomo jak długo, a już zwłaszcza, gdy niekoniecznie było co robić. Dłubanie w bebechach auta, w ciszy, spokoju i samotności, zdecydowanie miało swoje zalety.
Klepnięcie w okolice pośladka wyrwało go z innego świata i jednocześnie z głębokiego namysłu (naprawianie samochodów było dla niego dość relaksujące i naprawdę pozwalało mu się wyciszyć i odprężyć), sam Turner więc podskoczył lekko w pierwszym odruchu, po czym wyprostował się powoli, wsłuchując się w głos, który może i w pewnym sensie był mu znajomy, przynajmniej choć trochę, ale z drugiej strony nie mógł go dopasować do kogoś, kto miałby jakiś interes w klepaniu go w pośladek. Dość szybko zrozumiał, że ma do czynienia z synem jednego ze swoich pracowników, którego najprawdopodobniej ten zamierzał zastać. Cóż, ostatecznie pomyłka była całkiem logiczna, zwłaszcza gdy widziało się jedynie faceta pochylonego nad wozem i tak naprawdę mogło go rozpoznać wyłącznie po tyłku i okolicach.
– Mam dziwne wrażenie, że to nie mnie chciałeś zaprosić do kina plenerowego. - rzucił z uśmiechem, wlepiając swoje ciemne ślepia w twarz chłopaka, do którego powoli chyba docierało jaką gafę popełnił. Nate nie wyglądał jednak na zirytowanego z powodu tej pomyłki, raczej na rozbawionego. Wziął ścierkę i wytarł w nią pokryte smarem ręce, nie odrywając rozbawionego spojrzenia od Oriona.
– Twój ojciec wyszedł jakieś dwie godziny temu. Przykro mi.

[Orion Hayward]

– Nie no, skąd takie przypuszczenie? – Unosi brew, a potem się uśmiecha; dokładnie tak, jak można wyobrazić sobie uśmiech kogoś, kto – omyłkowo – nieco za bardzo rozpędził się w brataniu z szefem własnego ojca.
Orion, w tej samej chwili, w której docierało go jego własne potknięcie – czyli kiedy już, metaforycznie, wyrżnął się z jakimś głupim opóźnieniem; próbował wyłapać spojrzenie Turnera i określić, czy jest się właściwie czym przejmować. Nie wiedział o nim zbyt wiele, poza kilkoma relacjami zdawanymi przez ojca, kiedy tylko miał okazję się z nim spotkać. Wtedy wydawało mu się, że jest całkiem w porządku, ale młody Hayward (dokładnie tak, jak uczyli go najpierw rodzice, a potem cała reszta świata) wiedział, że pozory mylą. Równie dobrze Nate mógł być przecież jakimś zapalonym, odklejonym od rzeczywistości republikaninem (a za tymi Orion, lekko to ująwszy, nie za bardzo przepadał) albo najpierw lać mleko, a dopiero potem dosypywać do niego płatków. Różnie bywało.
Z drugiej strony, reakcja Nate’a zdawała się upewniać chłopaka, że ani on, ani jego staruszek – nie będą mieli z tego powodu żadnych problemów. I całe szczęście, bo tłumacząc się z całego zajścia, miałby chyba wrażenie, że przeniósł się do czasów wybiegających daleko poniżej liceum, kiedy to regularnie bywał przywoływany na dyrektorski dywanik.
Pewnie, były takie dni, kiedy nie marzył o niczym innym, jak o powrocie do czasów, kiedy wszystko wydawało się zdecydowanie mniej skomplikowane (wtedy, zdaje się, popełniłby nieco mniej błędów); ale to nie ten przypadek. Nie tym razem.
– Chyba, że to poprawiłoby moją sytuację? Gdyby chodziło o ciebie? – Przekrzywia głowę, chrząka, przechyla się – trochę śmiesznie – z nogi na nogę. – Bo jeśli tak, to jestem otwarty na negocjacje. A jeśli nie, to bardzo przepraszam i już mnie tu nie ma. – Ostatecznie, splótłszy ręce za sobą, rozkołysał się na piętach.
W sumie, wydawało mu się, że nic nie szkodzi zapytać. Skoro i tak okazało się już, że przyjechał tu na darmo, a plany na wieczór przeterminowały się ciut przedwcześnie.