autor

[Katherine Wheterby]

#28

Był jesienny poranek w weekend. Katherine czekała na ten dzień, bo miała zostawić męża z córką, a sama wyjść. Niby nie zdarzało się to jakoś rzadko, blondynka chodziła do pracy, mogła liczyć na wolne i spokojnie wyjść z domu nie martwiąc się o jedyną pociechę. Jednak mimo wszystko cieszyła się, że była umówiona z Nate'm, swoim wieloletnim przyjacielem. Poszła do wskazanej knajpki, gdzie mieli zjeść brunch, a później pójść do kina.
Katherina poszła do knajpki, zamówiła kawę i czekała na przyjaciela, zanim wybierze jakieś danie dla siebie. I było to całkiem mądre rozwiązanie, bo po pół godzinie, dalej wciąż go nie było. Telefonów też nie odbierał, na wiadomości nie odpowiadał. Można by się obrazić, obrócić na pięcie i wrócić do domu, ale to nie było do końca w jej stylu. Wiedząc, gdzie Covington mieszka, jego przyjaciółka postanowiła pójść tam i sprawdzić czy wszystko w porządku. Normalnie Nate by się odezwał, dał znać czy coś.
Po krótkich poszukiwaniach miejsca parkingowego, udała się pod dobrze znany adres. Kod do drzwi wejściowych znała bez problemu, ale do mieszkania musiał ją już ktoś wpuścić. -Nate?-zawołała naciskając dodatkowo dzwonek do drzwi. Wolała nie naciskać na klamkę w nadziei, że będzie otwarte, bo to musiało świadczyć o czymś.... złym . Naoglądała się dużo filmów, gdzie za niezakluczonymi drzwiami były sceny zbrodni, a przynajmniej jakiegoś przestępstwa.

[Nathaniel Covington]

#52

Życie młodego inżyniera budowy należało do dość uporządkowanych, a jednocześnie było pełne przygód. Większych i mniejszych, przeplatanych wieloma nowymi aktywnościami i podróżami, poznawaniem świata i własnych granic, ale również coraz to ciekawszych, pięknych kobiet. Skupianie się na karierze i oddawanie się przyjemnościom było czymś, co odwodziło jego myśli od ważnego momentu życia, który odmienił jego stosunek do świata. Mimo upływu dwóch lat od rozstania z Zarą i udawania przed wszystkimi, że nie mógł trzymać się lepiej, nadal zdarzały się momenty słabości, które odznaczały się czarnymi, mało pamiętnymi plamami w kalendarzu.
Wtedy zachowanie Nathaniela stawało się mało racjonalne. I ten niechlubny czas nadszedł właśnie w ten weekend. Poprzedniego wieczoru mężczyzna zabalował do późna, na koniec powracając do własnego apartamentu z kolejną, napotkaną w klubie dziewczyną. Duże ilości alkoholu, okazjonalnej trawki i upojna noc naprawdę go wykończyły. Nie pamiętał nawet, kiedy jego towarzyszka opuściła jego mieszkanie, pozostawiając jedynie na blacie kuchennym karteczkę z numerem telefonu. Nie zauważył jej, kiedy w końcu udało mu się wyczołgać z łóżka i dotrzeć do kuchni. Otworzył lodówkę, ale oprócz napoju niewiele w niej zobaczył, więc sięgnął po butelkę, żeby się napić. Nie dość, że strasznie go suszyło i czuł okropny głód, to nie był w stanie podnieść normalnie głowy, tak go łupało. Z głową pochyloną w dół oparł się o blat, ale nie miał siły myśleć o czymkolwiek do jedzenia, a co dopiero zająć się robieniem jedzenia, więc skierował swoje kroki do salonu.
Usłyszawszy wwiercający mu się w umysł dzwonek do drzwi, skrzywił się, zły, że ktoś mu przeszkadzał. W pierwszej chwili postanowił go zignorować i zbliżył się do sofy, na której zamierzał spędzić resztę dnia, ale kiedy usłyszał swoje imię, przystanął, znów się krzywiąc. Przez chwilę zastanawiał się, czy przypadkiem dziewczyna, z którą spędził noc, postanowiła wrócić, ale ten głos wydawał mu się dziwnie znajomy. Mrużąc oczy spojrzał na wiszący na ścianie zegar, którzy przedstawiał kilka minut po jedenastej. Po jedenastej? Czy miał coś dzisiaj zrobić? Zaraz mu się jednak zakręciło w głowie, więc znów pochylił nieco głowę i powoli podszedł do drzwi.
- Już, już - burknął pod nosem w niezadowoleniu, słysząc kolejny dzwonek, tym razem znacznie głośniejszy i bardziej natarczywy i znów zmarszczył nos. Otworzył drzwi z zamiarem spławienia stojącej za nimi osoby, ale spod przymrużonych oczu zamajaczyła mu postać… - Kath? - wychrypiał nie swoim głosem, czym sam się zdziwił i spróbował odchrząknąć. Nie, to nie był dobry pomysł, bo zrobiło mu się jeszcze gorzej. - Co tu robisz? - Nadal mrużył oczy, bo raziło go światło korytarza.

[Katherine Wheterby]

Każdy miał prawo się zabawić, nikt tego nie negował. Tylko nie mieli już 19 lat, a po dobrej zabawie mogli odpuścić sobie zajęcia próbując później wydębić notatki z wykładów od kujonki, do której wystarczyło się ładnie uśmiechnąć, a ona od razu miękła i dzieliła się zdobytą wiedząc, myśląc że może naprawdę ktoś coś do niej czuje i to jest forma flirtu, z której na pewno urodzi się randka, czy coś takiego. Każde z nich już zakończyło studia i choć byli w różnych etapach życia, w końcu Katherine posiadała męża i dziecko, a Nate poważną pracę, tak jednak należało czegoś od ich życia wymagać. I tu nie chodzi o jajecznicy na pożywne śniadanie w weekend o 8 rano i oglądanie filmu w łóżku do 23. Jednak takie wycieczki po mieście, urwanie filmu, picie, palenie i przypadkowe laski to nie było to, co było... hm. Normalne. Choć pamiętajmy, mówi to kobieta, która już się ustatkowała i tak naprawdę nigdy nie była singielką w dorosłym życiu, więc mogła mieć trochę spaczoną wizję na świat i nikt nie miał prawa jej tego wypominać!
-Nate, jesteś tam?-zawołała, zanim rozpoczęła drugą serię dzwonka. Mogła dać sobie spokój, w końcu to nic takiego, że Covington zmienił zdanie i jednak nie miał ochoty iść z nią do kina, prawda? Tylko takie olanie sprawy i nie sprawdzenie czy coś przypadkiem się nie stało, nie do końca było w typie Kath, która była matką, z powołania i opiekowała się każdym z ich paczki!.
-Nate..?-może urwała, widząc go takiego skacowanego. Właściwie to trudno było stwierdzić, czy to tylko kac morderca, czy może coś się stało, a on zapijał smutki. Jego wygląd po obu takich wybrykach byłby raczej podobny.
-Pytanie jest raczej, co Ty tu robisz, skoro tak naprawdę za piętnaście minut rozpoczyna się seans filmu, który mieliśmy obejrzeć w centrum?-zapytała, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że ich plany szlag trafił. I nie było w tym nic złego, oprócz tego, że może była nieco głodna, skoro nie zjadła brunchu z kumplem.-Ty żyjesz w ogóle, bo tak średnio żywo wyglądasz...-powiedziała w końcu, już nieco bardziej troskliwym głosem, niż wygłosiła poprzednią tyradę.

[Nathaniel Covington]

Taki stan rzeczy był dla niego dość normalny. No dobra, może z każdym kolejnym rokiem od czasu rozstania z Zarą zdarzało mu się coraz rzadziej przesadzać z imprezami, ale nadal uważał, że nikt nie miał prawa mu tego zabraniać, a tym bardziej wypominać. W końcu był mężczyzną w wieku idealnym do pokazywania wszem i wobec, że miał w sobie to coś, za czym kobiety przepadały i że nie dawał się żadnej z nich usidlić. Potrafił zaintrygować, szepnąć do ucha miłe słowo i sprawiać, że płeć piękna tylko pragnęła więcej, ale jednocześnie czuł się wolnym ptakiem, któremu zdecydowanie nie w głowie była stateczność. Skoro Zara nie chciała poważnego, dojrzałego mężczyzny to wcale nie musiał za takiego uchodzić. Poprzedniej nocy właśnie to znów chciał wszystkim dookoła udowodnić.
Słysząc pytanie Kath, najpierw uniósł wyżej brwi, a kiedy trybiki pod kopułą powoli zaczęły pracę, po chwili połączył kropki i oczy mu się rozszerzyły.
- Naprawdę? Przepraszam cię, Kath, ja po prostu… zapomniałem się wczoraj i zaspałem. Nawet nie wiem, gdzie jest mój telefon - podrapał się po głowie, rzucając okiem na mieszkanie, po którego korytarzu było widać wczorajszą drogę na górę i po kolei zdejmowane ubrania. Powinien ustawić sobie przypomnienie, ale faktycznie nie słyszał ani nadchodzących połączeń, ani budzika, który faktycznie mógłby go obudzić na czas. Nie dość, że czuł się potwornie z powodu pękającej głowy to jeszcze teraz miał na sumieniu Kath.
- Mogło być lepiej - przyznał w końcu, nadal pochrypując i mimowolnie się krzywiąc, po czym wskazał ręką, by weszła do środka i z pochyloną głową powlókł się do rozwalonych na środku butów, chcąc je podnieść. Tak gwałtowny ruch wywołał w nim zawroty głowy, więc tylko przesunął pantofle nogą na bok i znów rozmasował skronie.
- Przepraszam cię, ja nie chciałem popsuć ci dnia. Możemy to przełożyć na kiedy indziej? Jakoś ci to wynagrodzę - powiedział, unosząc na moment zmęczone spojrzenie na Katherine. Bogu dzięki za zasłony w tych wysokich oknach, dzięki którym był w stanie przeżyć bystre słońce przebijające się przez szpary pomiędzy kotarami.

[Katherine Wheterby]

Czy to było normalne? Może dla niektórych. Nie to, że z Kath była cnotka niewydymka, czy uważała, że w ich wieku to już tylko herbatka i brydż mogą być dobrą zabawą, ale takie rzeczy, całonocne przygody, szukanie partnerek w klubie tylko i wyłącznie na jedną noc nie było totalnie w jej stronie. Wiedziała, że Nate ma wdzięk i nie ma pierścionka na palcu, nie mówiąc o jakiejkolwiek dziewczynie, więc teoretycznie najgorsze, co może mu się przydarzyć to złapanie jakiejś choroby wenerycznej, ale nie w tym problem. Dla Kath problemem było to, że zaspał na spotkanie z nią! Jakby napisał smsa, to wiadomo, pewnie by się podroczyła, czy była trochę rozczarowana, ale teraz, gdy widziała że to powód jest taki głupi, to cóż... no nie była zadowolona a jej strach czy Nathanielowi nie stało się coś złego już nie miał racji bytu.
-No właśnie widzę, że się zapomniałeś...-stwierdziła, zaglądając we wnętrze mieszkania i zauważając, że faktycznie, jego telefon mógł się gdzieś zagubić w trakcie namiętnych atrakcji, które na niego czekały. No okej, może powinna być bardziej wyrozumiała, w końcu znali się nie od dziś, a także nie była to tak naprawdę pierwsza taka akcja (choć to nie tak, że zdarzały się one co tydzień, co to, to nie).
-Tyle to widzę-uśmiechnęła się, bo naprawdę, czy to brak snu, kac czy zmęczenie, widać było, że Covington nie jest w najlepszej formie. Jednak nie byłaby sobą, gdyby nie zwróciła na to uwagi i nie spowodowało to u niej potrzeby zaopiekowania się przyjacielem. -Jesteś już sam?-zapytała tak na wszelki wypadek.-Nie przejmuj się niczym, umówimy się jeszcze raz-powiedziała, bo choć to był film, który miała ochotę obejrzeć, to nie było problemu, najwyżej zobaczy za kilka, czy kilkanaście tygodni, jak będzie już będzie dostępny na jakiejś platformie typu netflix. -Serio, nie ma problemu, Nate-machnęła ręką i właściwie to czekała na potwierdzenie, że jej przyjaciel jest już sam w domu, a także że chce jakiejkolwiek pomocy od niej samej.

[Nathaniel Covington]

Szukanie partnerek? Wystarczyło wyjść w miasto, przekroczyć próg baru czy klubu, żeby Nate zwrócił na siebie uwagę. Nie musiał się specjalnie wysilać, bo kiedy siadał sam przy barze z drinkiem w dłoni, często same do niego podchodziły i zagadywały. Co prawda, nie wszystkie rzeczywiście miały coś do powiedzenia, ale nie zawsze to było najważniejsze. A poprzedniej nocy? Wszystko potoczyło się zupełnie spontanicznie. Czuł się wtedy niczym młody bóg. Aż dziwne, jak rzeczywistość następnego dnia potrafiła rozczarowywać.
- Taaak - przeciągnął słowo. Łupanie w głowie sprawiło, że dopiero po kilku sekundach zrozumiał, co Kath miała na myśli i spojrzał na bajzel. - Dopiero wstałem - przyznał, jakby to miało go w jakiś sposób usprawiedliwić. Nie zdążył posprzątać, ale sądząc po jego samopoczuciu na razie się na to nie zapowiadało. Usilna próba ogarnięcia chaosu z podłogi tylko utwierdziła go w przekonaniu, że chwilowo sobie to odpuści.
- Taa. Zwykle zmywają się przed świtem. Wiedzą na co się piszą - stwierdził ponuro, mając na myśli wszystkie swoje kochanki. Bycie wyrafinowanym dupkiem nie pasowało do jego stylu. Parę błędów w przeszłości nauczyło go, że jeśli chodziło o one night stand to ważne jest postawienie jasno granic. Po nocy pełnej wrażeń pozostawanie na śniadanie nie było w dobrym tonie. - Ale możemy skorzystać z twojej chwili wolnego i obejrzeć coś u mnie - zaproponował, bo wylegiwanie się na kanapie było właśnie tym, czego teraz potrzebował. Poza wygodną kanapą miał też kino domowe. - Wejdź, nie krępuj się. A ten bałagan możesz uznać za performance- rzucił przez ramię, podążając w stronę kuchni. Dość wymowne to podejście artystyczne, skoro zostało pozbawione kobiecych części ubrań. - Kawy? Whisky? Akurat tego typu trunków mam pod dostatkiem. - Chociaż z tych dwóch możliwości zdecydowanie wybrałby tą drugą, po której pewnie poczułby się znacznie lepiej. W końcu nie bez powodu mówiło się czym się strułeś, tym się lecz, prawda?

[Katherine Wheterby]

Katherine i Nate znali się nie od dziś, blondynka doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że bycie takim lowelasem od siedmiu boleści, wykorzystywanie naiwnych panienek do własnych celów nie bardzo leżało w jego... Cóż, no może w jego stylu było, skoro to robił, ale zdecydowanie do niego nie pasowało. Wolała swojego przyjaciela jako szczęśliwego chłopaka, czy nawet narzeczonego. Wtedy wydawał się być w swoim żywiole, doskonale się sprawdzał i cóż, można było na niego liczyć - jak umawiał się na wyjście do kina, to zawsze się zjawiał. Czasem z tą swoją panną, ale Kath ją znała i lubiła, więc to nie był żaden problem. Teraz po prostu... No był zraniony i próbował w taki sposób to jakoś ukryć, czy odbić. Nie było to nic mądrego, ani dobrego. Złapanie syfa to był najmniejszy problem, który mógł go spotkać.
-No nie da się ukryć-zaśmiała się pod nosem. No jakby wstał dawno, to zdawałby sobie sprawę z tego, że powinien być w innym miejscu i chociaż by jakoś ostrzegł, wyłgał się i tak dalej.
-Kiedy znajdziesz sobie porządną dziewczynę znów? Wiesz dobrze, że dobrze się czułeś w stałym związku, kiedy wiedziałeś co i kiedy może się wydarzyć..-może to ostatnie określenie nie było najszczęśliwsze, ale wiadomo o co chodzi. Ona jako już żona, mimo młodego wieku, doskonale się czuła i w życiu nie zdecydowałaby się znów być singielką, która dopiero szuka odpowiedniego mężczyzny, aby spędzić z nim całe życie.
-Performance mówisz....-cóż, zdecydowała się rozpiąć swoją kurtkę i wejść do środka, choć miała wątpliwości, czy nie lepiej byłoby wysłać jej przyjaciela pod prysznic a samej się zawinąć. -
-Kawy. Tobie też się przyda-stwierdziła, traktując tą propozycje whisky jako dobry żart.-Idź pod prysznic, ja zrobię kawę i śniadanie zanim zaczniemy coś oglądać, co Ty na to?-cóż, idealna kura domowa musiała się w końcu odezwać Kath i Covington pewnie gdzieś tam w głębi duszy trochę na to liczył, że się nim zajmie i mu pomoże pokonać kaca mordercę. Nie było to nic złego - każde z ich paczki miało jakieś supermoce, Kath w tym przypadku była nadopiekuńcza.

[Nathaniel Covington]

Wykorzystywanie to poważne oskarżenie, na które Nate pewnie by się porządnie obruszył. Mężczyzna wiedział (głównie), co robił, tak samo jak jego partnerki na jedną noc. Doskonale wiedziały, na co się pisały, bo wyraźnie dawał do zrozumienia, że nie szuka kolejnej narzeczonej. I może dlatego takie układy, bez zbędnego zostawania na śniadanie i stalkowania przez internet, właśnie mu się sprawdzały. Zarówno kobieta, którą zabierał do mieszkania, jak i on, chcieli tylko jednego i wystarczyło im własne zaspokojenie potrzeb, by rozstać się nad ranem bez żadnych oczekiwań wobec siebie. I nikt mu w tamtym momencie nie mógł przetłumaczyć, że to rozwiązanie na dłuższą metę nie będzie miało racji bytu, bo gdzieś w głębi siebie zawsze będzie odczuwał pustkę. Tego jeszcze wtedy nie mógł wiedzieć. Natomiast chciał się wyszaleć, przez co czasem odpływał za bardzo.
- Tsaa, jednego nie przewidziałem - przyznał z przekąsem i przewrócił oczami. Miał tu oczywiście na myśli pozostawiony pierścionek na blacie kuchennym. Na samo wspomnienie poczuł ukłucie w klatce. - Kobiety to tylko problemy. Chcesz dobrze to i tak wyjdzie chujowo. A dasz wszystko to już w ogóle jeszcze rękę ci odgryzą. To nie jest dla mnie, Kath. Pamiętaj, najprostsze rozwiązania są najlepsze - stwierdził na koniec, unosząc wskazujący palec w górę i podkreślając tym ważność jego słów. Jego mantra zawsze sprawdzała mu się w pracy, czemu więc w prawdziwym życiu nie mogła? Najprościej było się nie wiązać i nie przejmować rocznicami, prezentami, robieniem śniadań i innymi pierdołami.
- Yhm - mruknął pod nosem, próbując sięgnąć do szafki po kubki na wspomnianą kawę, ale kiedy poczuł kolejną falę bólu głowy, znów się skrzywił i zatrzymał w miejscu. - Na pewno? - zapytał, choć propozycja przyjaciółki wydała mu się całkiem rozsądna w tej sytuacji. - Jeżeli potrafisz czarować - rzucił zrezygnowany, bo według niego przy pustej lodówce ciężko było wymyślić cokolwiek na śniadanie, ale chwilowo nie mógł się tym przejmować. Powłóczył nogami do łazienki na dole i wgramolił się pod prysznic. Dłuższą chwilę stał pod nim, by strużki chłodnej wody go ocuciły, po czym przebrał się w podkoszulkę i spodnie dresowe, by wrócić do kuchni. Czuł się już odrobinę lepiej, niż wcześniej i mógł nieco wyżej unieść wzrok.
- Jak ci poszły czary? - spytał, opadając na krzesło barowe usytuowane wzdłuż wyspy kuchennej.

[Katherine Wheterby]

No dobra, jeśli kobieta wie w 100%, że to tylko seks na jedną noc, nawet bez śniadania, czy choć kawy na do widzenia, to to nie jest wykorzystywanie. Jednak można dać sobie rękę uciąć, że takiej rozmowy na początku znajomości nie ma, Nathaniel nie przedstawia, że chce się tylko zabawić, i że nic z tego nie będzie. W takich sytuacjach raczej uważa się, że to oczywiste, powinna zdawać sobie sprawę, czy "jakby chciała związku, to powinna sobie zdawać sprawę z tego, że to w inny sposób się rozgrywa". I właściwie miał racje, ale to raczej była taka szara strefa. Nie mniej jednak, niezależnie jakiej nazwy użyjemy, nie było to nic super, godne polecenia i tak dalej. Katherine znała Covingtona i wiedziała, że zaspokaja tym tylko swoje pewne potrzeby, a tak naprawdę, nawet jeśli nie szuka nowej kandydatki na żonę, to związek nie zrobiłby mu źle.
Kath tylko westchnęła, bo było słychać wciąż istniejący ból w głosie mężczyzny. Miał pełne prawo być zraniony i z niego korzystał.-Pewne kobiety to są same problemy. Tak samo jak pewni faceci. Nie oszukujmy się. Jak spotkasz kogoś, kto Ci jest w gwiazdach pisany, to nie będziesz w stanie wyszukać żadnych problemów, może poza takimi, że zawsze chce kilka Twoich frytek-cóż, powiedziała z własnej perspektywy. Ona wiedziała, że James jest jej pisany i nie zauważa zbyt wielu problemów. Choć łatwo stwierdzić, że jej słowa nie są wiarygodne i mówi tak tylko dlatego, że jest szczęśliwą mężatką.
-Na pewno. Idź-potwierdziła. Cóż, jej lodówka nigdy nie jest pusta, jest raczej pełna wszystkiego, jakby ktoś wybrzydzał na co ma właśnie ochotę, ale w najgorszym wypadku można było skorzystać z zamówienia na dowóz. I blondynka sądziła, że znajdzie może jakieś pieczywo, albo choć jajka i jakieś dodatki, to zrobiłaby omlet, ale niestety nie. No nic, na szczęście to był już ten moment, że przez smartfona można było zamówić wszystko i w każdej momencie, a już na pewno w takiej metropolii jaką jest Seattle.
-Za chwilę nam przywiozą jedzenie. Niestety, aż takiej mocy nie mam, aby z whisky, paczki mrożonego groszku, dwóch bananów i jogurtu wyczarować śniadanie dobre na kaca. -zaśmiała się, bo nic więcej tak naprawdę nie znalazła w tej kuchni. Aż Ci kawalerowie. -Zamówiłam gofry z bekonem, smażonym jajkiem. Powinno Ci pomóc na kaca-stwierdziła podając mu kawę, której nie ruszył zanim poszedł pod prysznic.

[Nathaniel Covington]

To fakt, w kwestii relacji damsko-męskich jego zachowanie nie należało do zbyt imponujących. Ale przynajmniej nie traktował kobiet jak zwierzyny do upolowania. Jeśli płci pięknej nie zależało na tym samym, co jemu, to nie nagabywał jej na siłę, jak robili to inni faceci. Co prawda, jeszcze trochę musiał dopracować swoją taktykę i postawić sobie poprzeczkę wyżej, ale posiadając bliskie przyjaciółki, niezwiązane z nim romantycznie, wiedział, jak ważny był dla kobiet szacunek. W tym wszystkim chyba więc najbardziej nie miał szacunku do samego siebie, kiedy tak rzucał się w wir szaleństw bez jakichkolwiek ograniczeń.
- Pisany, mówisz? - W jego głosie słychać było zwątpienie. - Twoja relacja z Jamesem to wyjątek potwierdzający regułę, więc nie obraź się, ale nie wierzę w żadne pisanie w gwiazdach, przeznaczenie, czy inne brednie i nie planuję dostąpić tego zaszczytu. - Ostatnie słowo dobitnie podkreślił jako określenie czegoś złego dla siebie. Wiele związków czy nawet małżeństw przeżywało kryzysy, bo nagle okazywało się, że każdy partner chciał dążyć do czegoś innego, a przez niedogadywanie się rozstawali. Tak było w przypadku jego i Zary. Kath i James natomiast byli szczęśliwi i dopasowani pod każdym względem. Niewiele osób miało to szczęście.
- Jogurt też by się nadał - stwierdził jeszcze nieco odrętwiały po kąpieli, bo w kwestii jedzenia jemu wiele nie było potrzeba, po czym sięgnął dłonią po podany mu kubek z jego ulubionym napojem bogów. Bywały dni, kiedy żywił się wyłącznie na kawie, ale o tym wolał Katherine nie wspominać. Nie miał siły wysłuchiwać kazania o tym, jak jako chrzestny małej Lydii powinien zacząć dbać o siebie i dawać jej dobry przykład. I tak tym przykładem nie świecił. - Dla siebie też? Nie trzymasz jakiejś diety? - ściągnął za to brwi, upijając spory łyk zastygniętej kawy. Stanowczo, acz zupełnie nieświadomie narażał się na kuksańca. Miał oczywiście na myśli tłustość posiłku, przed czym kobiety zwykle stroniły w obawie przed nabraniem wagi. Albo tylko tak lubiły narzekać. Chyba Nate nigdy nie zrozumie płci pięknej.
- Co chcesz oglądać? - zapytał, kierując swoje kroki do salonu, po drodze łapiąc za piloty, po czym rozłożył się na kanapie. Jemu tego dnia było naprawdę wszystko jedno. Obstawiał jednak, że Kath sprawi mu tortury jakąś komedią romantyczną.

[Katherine Wheterby]

No racja, nawet w najgorszej sytuacji można było znaleźć jakieś plusy. A raczej mniej negatywne minusy? Właściwie to skoro obie strony się na to zgadzały, to było to jeszcze akceptowalne. Co prawda jego przyjaciele, właściwie najbliższe mu osoby nie pochwalały tego, jak prowadził się Nathaniel, ale co miały zrobić? Odwrócić się od niego w sytuacji, kiedy potrzebował ich najbardziej? Zdecydowanie nie. Może nie było to do końca poprawne psychologiczne podejście, aby dać mu czas, aby się wyszalał, odchorował zerwane zaręczyny, by później zrozumiał, czego mu tak naprawdę brakuje. Miało to jakiś sens, aby brzmieć prawdopodobnie i sensownie, prawda? Może nie było to do końca zgodne z psychologią, czy założeniami, ale na zdrowy rozum miało sens.
-I tu się mylisz. Jeśli uważasz, że pisana ci jest samotność i sypianie każdej nocy z inną panną, to jest to dokładnie to samo, co wiara, że pisany jest ci dom na przedmieściach z białymi okiennicami. -zauważyła dość filozoficznie. Brak wiary w jeden scenariusz nie można było mylić z totalnym brakiem wiary. A Kath sądziła, że jednak dla zdecydowanej większości ludzi monogamia jest zapisana w gwiazdach. Choć sama w astrologię nie wierzyła i zdecydowanie nie była żadną zodiakarą.
-To zjedz, zanim przyjedzie zamówienie-stwierdziła, nie widząc najmniejszego problemu w tym, aby spełnić zachciankę mężczyzny. -A powinnam?-zapytała nieco... zaczepnie. Nie miała ciała modelki, ale była całkiem szczupła. Jak na kobietę, która nie lubi jeść sałaty polanej sosem vinegret i nie ma czasu na wylewanie potu godzinami. to wyglądała całkiem nieźle. Przynajmniej tak jej mąż powtarzał.
-A co możesz zaproponować?-cóż, pewnie że lubiła komedie romantyczne, lecz do kina mieli się wybrać na komedię, ale bardziej akcji, więc mogli ewentualnie obejrzeć coś podobnego. Na pewno żadną bajkę, bo tego miała wystarczająco w domu.

[Nathaniel Covington]

Wyglądało na to, że każdy z paczki miał zupełnie naturalnie przypisane role. Mimo wielu różnic między nimi potrafili tworzyć zgrany team. Z osobna mieli moce, które, choć może czasem nieświadomie, to wykorzystali, by sobie pomóc. Nie dało się ukryć, że od czasu rozstania z Zarą Nate czuł się zagubiony. Zerwał ze swoją naturą i stał się kimś innym, niekoniecznie w porządku w oczach przyjaciół. Wierzył, że właśnie teraz był swoją najwłaściwszą wersją siebie. A jedyną osobą, która była w stanie uświadomić mu pewne rzeczy i naprowadzić na dobre tory, była Kath. To ona zawsze otwierała mu oczy na sprawy, których istnienia nawet nie dostrzegał.
- Akurat rodzinny dom Covingtonów w Queen Anne kiedyś będzie mój. Ale ani tata, ani ja nie przepadamy za okiennicami - skrzywił się, sceptycznie podchodząc do faktu, że którekolwiek z nich miałoby kiedykolwiek postawić na takie rozwiązanie architektoniczne. Tym samym pokazał, jak bardzo nie zrozumiał pokrętnej, bo kobiecej, logiki i filozoficznych porównań. Był prostym mężczyzną, do niego docierały proste słowa bez głębokiego dna. A już zwłaszcza, kiedy jego głowa cierpiała katusze na kacu.
- Niee, obejdzie się - mruknął, choć jego decyzja wzięła się bardziej z pokonania odległości do lodówki, niż samej chęci zjedzenia czegoś. Zwykle nie jadał zbyt wiele w ciągu dnia, przez co pewnie bardziej odczuwał dolegliwości drugiego dnia. Za to kawa w danej chwili dobrze działała na jego kubki smakowe. Na zadane mu zaczepne pytanie przewrócił oczami. - Wiesz przecież, jaki mam stosunek do kobiecej sylwetki. Naprawdę nie rozumiem, co trzeba mieć w głowie, żeby się katować dietami, kiedy nie ma się czego sobie zarzucić. Jesteś chyba jedyną normalną kobietą, jaką znam, która je co chce i nie ma z tego powodu kompleksów - przyznał szczerze. Nigdy nie ukrywał swojego zdania na ten temat. I trzeba tu przyznać, że w dość obszernym rankingu poznanych kobiet niewiele z nich naprawdę akceptowało siebie. Coś mu się wydawało, że nawet Lavender miała z tym problem, ale nie rozwiązywały tego żadne zapewnienia z jego strony.
- Mam kilka zaległych pozycji do obejrzenia. Co powiesz na Bad Boys for Life? - zapytał po odpaleniu plazmy i zalogowaniu się do jednego z serwisów. Idealny, nie romantyczny film akcji przeplatany komedią. Zebrał dobre recenzje, a on jeszcze nie zdążył go nadrobić. Musiał jedynie nieco ściszyć subwoofer, żeby efekty dźwiękowe nie rozwaliły mu czaszki.

[Katherine Wheterby]

Katherine na przykładzie swojego męża uważała, że nie trzeba wcale być kopią drugiej osoby, aby się z nią dobrze czuć i stworzyć stałą relację. Tu chodziło bardziej o to, żeby wszyscy się uzupełniali, a różnice były tolerowane i zrozumiane. W ich paczce to się sprawdzało. Można było cieszyć się, że ma się taką przyjaciółkę jak Kath, która przytuli, zaopiekuje się, a można się na nią wkurzać, że matkuje, że wtrąca się i tak dalej. Ona przecież chciała dobrze, lecz nie każdy dawał sobie pomóc i się zaopiekować sobą.
-Nie o to mi chodziło, wiesz o tym!-przewróciła oczami, bo ona tylko rzuciła takim przykładem, a niekoniecznie chodziło jej o to, by jej słowa zostały wzięte aż tak dosłownie. Normalnie Nathaniel pewnie szybko by wyczuł przenośnię w głosie blondynki, ale teraz trzeba było mu to wybaczyć, w końcu był na srogim kacu.
-Nate, to naprawdę nie jest tak, że kobiety robią wszystko, tylko myśląc co mężczyźni o nich myślą. Część rzeczy robi się dla siebie, dla własnego zadowolenia.-wyjaśniła. Był XXI wiek, kobiety były pełnoprawnymi obywatelami i miały pełne prawo, aby zadowalać siebie na pierwszym miejscu, a innych, w tym mężczyzn w dalszej kolejności. Kath akceptowała siebie, ale miała to szczęście, że żaden z mężczyzn, ani jej bliskich nigdy nie negował tego jak wygląda.
-to jest ten film z Willem Smithem? Może być, nie ogladałam go-Musiało się jej coś obić o uszy, nie wrył się w jej pamięć jako taki film, który jej absolutnie nie interesuje, bo jest na przykład horrorem, więc wyglądało, że obejrzą coś ciekawego.
-Poczekaj jeszcze z tym filmem, bo mam wrażenie, że za parę minut przyjdzie nasze jedzenie. -powiedziała, gotowa poczekać na kuriera i dostarczyć im wszystko do salonu. W końcu nie byli angielską królową, śniadanie mogli zjeść na kanapie, a nie przy stole z pełną zastawą sztućców.

[Nathaniel Covington]

Nate chyba miał pewien kompleks związany z matką. Zwykle to on stawiał siebie za opokę bezpieczeństwa i opiekował się najbliższymi, biorąc na swoje barki ich problemy, jednak w drugą stronę z trudem przełykał wyciąganie dłoni do niego. Uważał, że nie mógł okazywać słabości, musiał być silny i udawał, że wszystko było z nim w porządku mimo, że wcale tak naprawdę nie było. Oczywiście, że gdzieś w głębi siebie potrzebował uwagi i troski, ale sam przed sobą nie potrafił tego przyznać, a co dopiero przed kimś.
- Nie wiem i chyba wolę nie wiedzieć - przyznał ze ściągnięciem brwi. Powinien się obawiać, że ten wyraz twarzy, częściowo spowodowany samopoczuciem, a częściowo wypowiedzią Kath, zostanie mu już tak na zawsze. Miał jednak cichą nadzieję, że ten cholerny kac kiedyś mu przejdzie, bo to zdecydowanie nie wpływało na jasność jego umysłu.
- A kobiety nie czują większej motywacji, gdy w grę wchodzi facet? Chociaż… chyba jeszcze większą motywację mają, kiedy chodzi o drugą kobietę. A najlepiej wroga. To dziwne, że wasz gatunek zamiast sobie nawzajem pomagać to woli krytykować. - Znał te tematy, bo nie raz przerabiał je nie tylko z przyjaciółkami, ale też z Zarą. Czasem ktoś tak zachodził im za skórę, że starały się tylko po to, by się drugiej przypodobać albo pokazać, że są znacznie lepsze. Normalni faceci nie zwracali aż takiej uwagi na metki ubrań, ilość spożywanego jedzenia czy innych drobnostek. I tu po raz kolejny uważał, że Kath chyba jako jedyna nie miała problemu ze sobą i w tych sprawach miała głowę na karku.
- Nie kojarzysz Bad Boys? Przecież to klasyka - stwierdził z zarzutem. - Jestem pewien, że James nie raz oglądał pierwsze dwie części. Po tylu latach w końcu wyszła kolejna i zastanawiam się, czy nie odgrzewają starych kotletów. Ale sądząc po recenzjach zapowiada się całkiem przyzwoicie. - On osobiście nie mógł się doczekać, chociaż premiera była już kilka miesięcy temu. No cóż, zarobiony facet do tej pory miał inne rozrywki.
- Dobrze, mamo - rzucił w odpowiedzi i upił porządny łyk kawy, po czym rozłożył się wygodniej na sofie. - A u ciebie jak tam? Lydia daje w kość? - Przypomniało mu się, że chyba jeszcze dziś nie zadał tego pytania. Było to też doskonałe odbicie piłeczki przed ewentualnymi pytaniami i dalszymi morałami rzucanymi w jego stronę.

[Katherine Wheterby]

To był nieco przestarzały model męskości. Nieść wszystko na swoich barkach, być odpowiedzialnym za wszystko i broń boże nie pozwolić na to, aby ktokolwiek zauważył, że jest mu ciężko, lub ma jakiś problem. Stawiać całą rodzinę ponad siebie, nie okazywać słabości. Mężczyzna też człowiek, ma prawo chorować, mieć gorszy nastrój czy chcieć być choć w jednej sytuacji być zależnym od kogoś. Toksyczna męskość, relikt przeszłości. Rodzice zarówno Katherine czy Nate'a byli zupełnie inaczej wychowywani, niż obecni mężczyźni. Kath wiedziała, że James był inny, a ona sama starała się zdejmować część odpowiedzialności ze swojego męża. Można by rzec, że rola ojca w ich rodzinie jest inna - może nie potrafił on aż tak wiele w temacie majsterkowania co swój ojciec, ale potrafił okazać ciepło i swoje uczucia dziecku. No i nie bawił się w nianię, gdy zostawał ze swoją córką, tylko po prostu się nią zajmował. A niech spróbuje powiedzieć cokolwiek na ten temat, to spotka się z chłodnym spojrzeniem swojej własnej żony.
-A wy niby nie lubicie być tym silniejszym, bogatszym, odnoszącym większe sukcesy... Z większym penisem-uśmiechnęła się. To była zwykła ludzka rzecz, czuć się lepiej, od kogoś innego. Niezależnie od płci, różniły się tylko porównywane tematy. Kobiety patrzyły na figurę, czy posiadaną torebkę. Mężczyźni na markę samochodu, wielkość sikora na nadgarstku i tym podobne.
-Nie wiem, możliwe. Jak już uda nam się usiąść wieczorem przy telewizorze to czasem zdarza mi się szybko zasnąć-zaśmiała się. No niestety, jak była zmęczona to żaden kieliszek wina, czy dobry film jej nie powstrzymywał i po prostu zasypiała. Jamesowi to zazwyczaj nie przeszkadzało, bo jego żonka nie chrapała.-Niech będą Ci bad boys. Mam nadzieję, że jest na czym oko zawiesić-zaznaczyła, bo przystojny aktor to ważna część każdego filmu. Nawet taki Flynn Rider z Roszpunki był miły dla oka!
-Oczywiście, że tak. Czego się innego po niej spodziewać-zaśmiała się. Lydia od małego pokazywała swoje rogi, i oprócz męczących rzeczy takie nocne podbudki, czy kolki, miała po prostu charakterek.