[1] + outfit
Z rodzinnego domu wyprowadził się niedługo po studiach. Ale mieszkać przestał w nim dużo wcześniej. Rozsądnie byłoby uznać, że w wieku czternastu lat, kiedy własne łóżko wymienił na to piętrowe, internackie. Wtedy nazywali je pryczami (on, Arson i Willem). Pewnie łatwo domyślić się, że skoro tylko tak je nazywali, to wcale nimi nie były, a jedyne podobieństwo leżało w wygodzie (czy też - nie ma co się oszukiwać - raczej tej wygody braku). Nie, żeby którykolwiek z nich wiedział, tak dla porównania, jak leży się na pryczach. Mieli przecież czternaście lat i uczyli się w prywatnej szkole, i pochodzili z dobrych domów. Statystycznie rzecz ujmując - jeśli istniały jakiekolwiek szanse, żeby w nawet najdalszej przyszłości mieli zasypiać w miejscu gorszym od trzygwiazdkowego hotelu, to wynikałoby to z ich kaprysu, a nie konieczności.
A jeśli już o kaprysach mowa - to jeden z nich miał związek z powodem, dla którego Jamie zdecydował się wziąć udział w lokalnej imprezie. Tylko że ten kaprys dotyczył najpierw jego rodziców. Z rodziców natomiast, za bardzo zawziętą rekomendacją, przeszedł na niego. Chodziło o dwa obrazy, które Charlie Everett - bo to właśnie z nią miał się spotkać na targu śniadaniowym, łącząc przyjemne z pożytecznym - jakiś czas temu malowała na zlecenie państwa Montgomerych. Leticia i Joseph od dłuższego czasu planowali zrobić wreszcie użytek z dawnej sypialni Jamesa. On z kolei obiecywał zawsze, że przy najbliższej okazji się tym zajmie - i żeby absolutnie
niczego nie ruszali pod jego nieobecność lub, co gorsza, bez jego zgody. Najczęściej były to jednak obietnice bez pokrycia. James nie wiedział dlaczego tak się dzieje, ale wizja przekroczenia progu tej kapsuły czasu bardzo go przytłaczała. Do tego stopnia, że nawet kiedy przychodził do rodziców z wizytą, swój pokój omijał szerokim łukiem. Nostalgię chyba łatwiej jest trzymać w sercu, niż przed oczami - bo i prędko okazuje się, że zamiast urzekać, w zderzeniu z rzeczywistością najczęściej zawodzi.
Co do obrazów - tak, państwo Montgomery byli mile zaskoczeni warsztatem kobiety. Należało liczyć się z tym, że gdyby nie spełniła ich oczekiwań, daliby jej to do zrozumienia w kulturalny, ale bardzo dosadny i niebudzący wątpliwości sposób. Niestety, byli też zmuszeni, po kolejnym proteście ze strony Jamiego (a potem jego obietnicy, że tym razem naprawdę przyjedzie zabrać swoje rzeczy), powiesić je w salonie. Nic dziwnego, że kiedy napomknął o zamiarze wprowadzenia subtelnych zmian w aranżacji swojego apartamentu, to jej nazwisko wymienione zostało jako pierwsze. I właśnie dlatego umówił się z nią na spotkanie, żeby uściślić wszystkie mogące interesować ich szczegóły.
Kiedy dotarł na miejsce, była już godzina dziesiąta. Leniwe niedzielne przedpołudnie, które w przypadku Jamesa przestanie być leniwe za jakieś cztery do pięciu godzin. Miał do załatwienia jeszcze parę spraw, ale póki co rozkoszował się dopisującą pogodą i wzbierającymi tłumami, na które nie potrafił reagować inaczej jak łagodnym uśmiechem.
Siedział teraz przy jednym ze stołów piknikowych, w SMSie do kobiety wysyłając nie tylko słowny opis swojej lokalizacji ("po prawej stronie od wejścia, za placem zabaw"), ale także zdjęcie. No, nie swoje - miejsca, w którym miała się z nim spotkać. A przeoczyć byłoby go trudno. Z trzymanym w dłoni patykiem wetkniętym w wielki, puchaty, różowy obłok waty cukrowej wyglądał nieco niepoważnie. Ale jej zadaniem (tej waty) było na dobre zaprzeczyć wszystkiemu, co kojarzyło się ze spotkaniami mającymi charakter zawodowo-służbowo-pochodny, a zastąpić zupełnie luźną atmosferą. Czyli tak, jak James w całym swoim uroku lubił najbardziej. Po ludzku.
Nie wiedział jak wygląda artystka polecona mu przez rodziców, dlatego kiedy Charlie do niego podeszła, natychmiast poderwał się z zajmowanego miejsca i - usilnie odtrącając wrażenie, że
skądś ją kojarzy, uśmiechnął się, choć dość niepewnie.
—
Cześć! Cholera, przepraszam, ale chyba nie podam ci ręki, bo możliwe, że trochę się... kleję. Ale tylko od cukru! Chociaż ta pogoda... — Zaśmiał się. Jeśli Everett miała okazję rozmawiać z państwem Montgomery osobiście, pewnie nie tego spodziewała się po ich synu. —
I wiesz co, może zaliczam właśnie gafę roku... Albo życia, zależy od twojej odpowiedzi... Ale czy my... mogliśmy już gdzieś na siebie trafić? Mam beznadziejną głowę do twarzy. No chyba, że to powoli ten wiek... — Uniósł nieznacznie brwi. Miał cichą nadzieję, że szatynka nie spodziewała się zastać tutaj jakiegoś buca pod krawatem.
<br> 
