about me
imie i nazwisko
Veronica Sullivan
pseudonim
Vee, Vera
data i miejsce urodzenia
24.10.1988, Chicago
dzielnica mieszkalna
Belltown
stan cywilny
zamężna
orientacja
biseksualna
zajęcie
aktorka teatralna
miejsce pracy
mniej znane teatry
wyznanie
ateistka
jestem
przyjezdna
w Seattle od:
dziesięciu lat
my story
———Nigdy nie poznała swoich rodziców. Była jeszcze niemowlakiem, kiedy miejsce miał ten mistyczny w jej uznaniu, a tragiczny dla ogółu wypadek — ale nie dla niej, małej istoty bez wykształconej struktury kory przedczołowej i bez możliwości przyswajania argumentów — w którym zginęła jej młoda, zaledwie dwudziestoletnia matka. O szczegółach nikt jej nie mówił; chyba że o kwiatach na grobie albo pięknej ceremonii pogrzebowej, ale nigdy o okolicznościach. Ojca w ogóle nie było na tym krótko trwającym obrazku rodzinnym; może nawet nie wiedział o jej istnieniu. Kobieta zginęła więc, zostawiając po sobie dziecko, ale żadnej bliskiej rodziny, która mogłaby się nim zająć.
———Nikogo, kogo jej los mógłby choć trochę obchodzić.
———Mała Veronica trafiła do sierocińca w Chicago, o którym pamięć zaciera się teraz w jej świadomości, i spędziła tam nie więcej niż pięć lat. Była przeciętniakiem. Szarą postacią wciśniętą w płowy kąt życia pokoju; nie jedną z tych rozrabiających i starających się na siebie zwrócić uwagę dzieciaków, o których czyta się w książkach i które ogląda się na filmach. Była tłem dla innych, bezbarwnym płótnem, na którym inni malowali swoje historie. Smętnym cieniem znajdującym sobie swoje oryginalne rozrywki — a główną z nich było zakradanie się i przyglądanie dorosłym; ich kłótniom, rozmowom, romansom. Bawiła się sama, bo w wieku czterech lat wciąż jeszcze nie zaczęła mówić, a integracja z równolatkami była dla niej osiągalna tak samo, jak zdobycie ośmiotysięcznika zimą.
———Ale ponieważ nie sprawiała większych kłopotów, w końcu znaleziono jej rodzinę zastępczą. Tam, pod czułymi skrzydłami dwójki ludzi w średnim wieku — emigrantów z Włoch, którzy w Chicago zrealizowali swój American Dream — desperacko pragnących potomstwa, wypowiedziała swoje pierwsze słowa i skleiła pierwsze pełne zdania. Z opóźnieniem poszła do szkoły, choć ta nigdy nie sprawiała jej przyjemności. Zasmakowała życia, otworzyła się na znajomości, zyskała kilka koleżanek i pierwszych naiwnych miłostek. Zaczęła rozumieć ludzi. Zdała sobie sprawę, że kocha sztukę.
———Że sama jest sztuką.
———Uświadomienie sobie tego zajęło jej długo; może zbyt długo, żeby zyskać szansę na prawdziwą karierę. Przełomem okazała się śmierć przybranego ojca — Anthony pożegnał się ze światem doczesnym w wieku sześćdziesięciu pięciu lat. Kiedy zawał odebrał jej nagle jowialnego, aktywnego fizycznie mężczyznę — tatę — po którym nikt się tego nie spodziewał, Veronica zrozumiała, że nie może dłużej czekać. Że życie przepłynie między palcami, jeśli wahanie i strach powstrzymają ją przed przeżyciem go.
———Piękna, pouczająca historia o wartości ciężkiej pracy i nieustępliwym wstawaniu z kolan za każdym razem, kiedy się na nie upadnie; o wartości drugiej szansy i o tym, że życie jest dla każdego, jeśli tylko wystarczająco wyciągnie się po nie rękę. Prawda?
...——————————Aż szkoda, że całkowicie . z m y ś l o n a .
———Nikogo, kogo jej los mógłby choć trochę obchodzić.
———Mała Veronica trafiła do sierocińca w Chicago, o którym pamięć zaciera się teraz w jej świadomości, i spędziła tam nie więcej niż pięć lat. Była przeciętniakiem. Szarą postacią wciśniętą w płowy kąt życia pokoju; nie jedną z tych rozrabiających i starających się na siebie zwrócić uwagę dzieciaków, o których czyta się w książkach i które ogląda się na filmach. Była tłem dla innych, bezbarwnym płótnem, na którym inni malowali swoje historie. Smętnym cieniem znajdującym sobie swoje oryginalne rozrywki — a główną z nich było zakradanie się i przyglądanie dorosłym; ich kłótniom, rozmowom, romansom. Bawiła się sama, bo w wieku czterech lat wciąż jeszcze nie zaczęła mówić, a integracja z równolatkami była dla niej osiągalna tak samo, jak zdobycie ośmiotysięcznika zimą.
———Ale ponieważ nie sprawiała większych kłopotów, w końcu znaleziono jej rodzinę zastępczą. Tam, pod czułymi skrzydłami dwójki ludzi w średnim wieku — emigrantów z Włoch, którzy w Chicago zrealizowali swój American Dream — desperacko pragnących potomstwa, wypowiedziała swoje pierwsze słowa i skleiła pierwsze pełne zdania. Z opóźnieniem poszła do szkoły, choć ta nigdy nie sprawiała jej przyjemności. Zasmakowała życia, otworzyła się na znajomości, zyskała kilka koleżanek i pierwszych naiwnych miłostek. Zaczęła rozumieć ludzi. Zdała sobie sprawę, że kocha sztukę.
———Że sama jest sztuką.
———Uświadomienie sobie tego zajęło jej długo; może zbyt długo, żeby zyskać szansę na prawdziwą karierę. Przełomem okazała się śmierć przybranego ojca — Anthony pożegnał się ze światem doczesnym w wieku sześćdziesięciu pięciu lat. Kiedy zawał odebrał jej nagle jowialnego, aktywnego fizycznie mężczyznę — tatę — po którym nikt się tego nie spodziewał, Veronica zrozumiała, że nie może dłużej czekać. Że życie przepłynie między palcami, jeśli wahanie i strach powstrzymają ją przed przeżyciem go.
———Piękna, pouczająca historia o wartości ciężkiej pracy i nieustępliwym wstawaniu z kolan za każdym razem, kiedy się na nie upadnie; o wartości drugiej szansy i o tym, że życie jest dla każdego, jeśli tylko wystarczająco wyciągnie się po nie rękę. Prawda?
...——————————Aż szkoda, że całkowicie . z m y ś l o n a .
my flaws
?
IMIĘ I NAZWISKO —————...————————— Celeste xxxxxxx
PSEUDONIM ———————————————...—————— xxxxx
DATA I MIEJSCE URODZENIA —————....——— xx.xx.xxxx, xxxxxx
STAN CYWILNY ————————————..———————— xxxxx
ORIENTACJA —————————————.——— xxxxxxxxxxxxxxx
ZAJĘCIE ———————————————.————— xxxxxxxxxxx
MIEJSCE PRACY ———————————————————— xxxxx
WYZNANIE ——————————————...————— xxxxxxxxxx
W SEATTLE OD: ———————————...————— dziesięciu lat
JESTEM ———————...————n i e . w i e m . j u ż . k i m . j e s t e m —
B — R — A — K — — D — A — N — Y — C — H —
► Celeste. Imię to wraca do niej z innego świata, z innego życia; coraz rzadziej, z każdym upływającym rokiem oddala się na dłużej, zapuszcza się coraz dalej w głąb świadomości, pozwalając jej żyć w cudownym śnie, jakim jest teraźniejszość. A kiedy już Veronica odnajduje w sobie iskierkę nadziei, że odeszło na zawsze, ono wraca. Jest niczym cień w pochmurny dzień — choć niewidoczny, nie opuści jej nigdy; przypomni o swojej nieodłącznej obecności przy pierwszym, najbledszym promieniu słońca.
► Miała dwadzieścia cztery lata, kiedy zaczęło się jej życie w obcym mieście, z obcymi danymi oraz obcą historią przyjętą jako jej własna; z tajemnicą, która miała ciążyć do końca jej dni. Dwadzieścia pięć, kiedy zdecydowała się na szkołę teatralną, bo przecież coś musiała robić, a jedynie to wydawało się godne uwagi dla osoby bez wykształcenia. Dwadzieścia osiem, kiedy zagrała na deskach teatru po raz pierwszy; jakąś śmieszną, nieistotną rólkę, którą podsunął jej daleki znajomy w uczciwej wymianie za seks oralny. Dwadzieścia dziewięć, kiedy odważyła się spuścić część emocji ze smyczy i stwierdzić, że kocha. Trzydzieści, kiedy wyszła za mąż. Trzydzieści cztery, kiedy zrozumiała, że to był błąd.
Nie mogła dać Jasonowi prawdy; a związek zbudowany na kłamstwie musiał się w końcu zarysować i zacząć pękać.
► Unika szpitali i lekarzy poza znajomym lekarzem rodzinnym, który jest jedynym swojego rodzaju łącznikiem kobiety ze starym życiem. Tylko on wie, że Veronica urodziła dziecko, dlatego tylko jemu pozwala się badać.
PSEUDONIM ———————————————...—————— xxxxx
DATA I MIEJSCE URODZENIA —————....——— xx.xx.xxxx, xxxxxx
STAN CYWILNY ————————————..———————— xxxxx
ORIENTACJA —————————————.——— xxxxxxxxxxxxxxx
ZAJĘCIE ———————————————.————— xxxxxxxxxxx
MIEJSCE PRACY ———————————————————— xxxxx
WYZNANIE ——————————————...————— xxxxxxxxxx
W SEATTLE OD: ———————————...————— dziesięciu lat
JESTEM ———————...————n i e . w i e m . j u ż . k i m . j e s t e m —
B — R — A — K — — D — A — N — Y — C — H —
► Celeste. Imię to wraca do niej z innego świata, z innego życia; coraz rzadziej, z każdym upływającym rokiem oddala się na dłużej, zapuszcza się coraz dalej w głąb świadomości, pozwalając jej żyć w cudownym śnie, jakim jest teraźniejszość. A kiedy już Veronica odnajduje w sobie iskierkę nadziei, że odeszło na zawsze, ono wraca. Jest niczym cień w pochmurny dzień — choć niewidoczny, nie opuści jej nigdy; przypomni o swojej nieodłącznej obecności przy pierwszym, najbledszym promieniu słońca.
► Miała dwadzieścia cztery lata, kiedy zaczęło się jej życie w obcym mieście, z obcymi danymi oraz obcą historią przyjętą jako jej własna; z tajemnicą, która miała ciążyć do końca jej dni. Dwadzieścia pięć, kiedy zdecydowała się na szkołę teatralną, bo przecież coś musiała robić, a jedynie to wydawało się godne uwagi dla osoby bez wykształcenia. Dwadzieścia osiem, kiedy zagrała na deskach teatru po raz pierwszy; jakąś śmieszną, nieistotną rólkę, którą podsunął jej daleki znajomy w uczciwej wymianie za seks oralny. Dwadzieścia dziewięć, kiedy odważyła się spuścić część emocji ze smyczy i stwierdzić, że kocha. Trzydzieści, kiedy wyszła za mąż. Trzydzieści cztery, kiedy zrozumiała, że to był błąd.
Nie mogła dać Jasonowi prawdy; a związek zbudowany na kłamstwie musiał się w końcu zarysować i zacząć pękać.
► Unika szpitali i lekarzy poza znajomym lekarzem rodzinnym, który jest jedynym swojego rodzaju łącznikiem kobiety ze starym życiem. Tylko on wie, że Veronica urodziła dziecko, dlatego tylko jemu pozwala się badać.
and more
