autor

Post 2020-07-07, 21:04

Post 2020-08-18, 18:05

| po wszystkim

Nie pamiętała zbyt wiele z wypadku. Jechały z Sarah samochodem, oślepiający błysk przednich świateł i nagle ktoś w nich uderzył z olbrzymim impetem, a jej ostatnią myślą było dziecko S i starsza siostra. Potem była ciemność. Ocknęła się na sekundę w karetce, słyszała zestresowanych ratowników medycznych nachylających się nad nią. Ktoś krzyczał "tracimy ją!" i chciała powiedzieć, że przecież tu jest, ale nie mogła się odezwać. Jakby wszystko działo się poza jej wolą. Wszystko cholernie bolało - to czuła dość mocno. Nie pamiętała jednak sali operacyjnej, do której ją przewieziono, nie pamiętała jak lekarze między sobą mówili, że jej stan jest bardzo ciężki ani kiedy próbowali zatamować krwotok wewnętrzny. Teraz jednak słyszała powolne pikanie jednej z maszyn do której była podłączona. Chyba właśnie ono ją wybudzało powoli, brutalnie sprawiając, że wracała do rzeczywistości. Otworzyła oczy, ale widok był zamazany. Dopiero po kilku mrugnięciach oślepiło ją i tak przygaszone, zimne światło szpitalnych żarówek. Chciała wziąć głębszy wdech, ale mimowolnie się skrzywiła. Wszystko ją bolało, chociaż tyle, że nie miała żadnej rurki w gardle. Po chwili zobaczyła też Alexa. Spojrzała na niego i z olbrzymim wysiłkiem zacisnęła palce na jego dłoni.
- Hej - powiedziała zachrypniętym głosem, nie do końca wiedząc, co się wokół niej dzieje. -Gdzie Jason? Co z Sarah? - naturalnym odruchem były te dwa pytania. Jej dziecko i siostra byli najważniejszymi osobami w życiu Meg. - Co z moją siostrzenicą? - wychrypiała z trudem, a jedna z maszyn zaczęła pikać niebezpiecznie, bo oczywiście na samą myśl zaczęła się denerwować koszmarnie.

Post 2020-08-18, 18:16

Dowiedział się o tej masakrze będąc w drodze na firmowe spotkanie. Jechali z Jacksonem spotkać się z nowym kupcem, gdy do obojga, niemal w tym samym momencie rozdzwoniły się telefony. Kiedy usłyszał co się stało, prawie sam nie spowodował wypadku. Oczywiście, zawrócili. Kolejna masakra rozpoczęła się w szpitalu, bo obie dziewczyny były w trakcie operacji i nie wiadomo było co się dzieje i z jedną i drugą, na niekorzyść działało też to, że żaden z nich nie był mężem ani nikim z rodziny więc dopiero po wielkiej awanturze udało się im uzyskać jakiekolwiek informacje. A potem zostało czekanie. Claire z Marią zajmowała się dziećmi, podczas gdy on siedział non stop przy łóżku szpitalny Megan i gładził ją delikatnie a to po chłodnym, podrapanym policzku a to po bladej dłoni. Wiedział, że było źle. Lekarze wprost powiedzieli, że może zająć dłuższy czas nim się wybudzi, więc po prostu tu był. Ciągle. Jeździł tylko się umyć i coś zjeśc, a potem znowu tu wracał. I tak wkoło. Dziś właściwie usnął głową na jej dłoni i dopiero jej głos go wybudził. Początkowo myślał, że to przywidzenie.
– Meggy – szepnął, od razu się rozbudzając i w oczach niemal zaiskrzyły mu łzy. – Bałem się, że Cię stracę. – wziął głęboki oddech żeby pohamować tą lekką rozpacz która nim targnęła. A potem zapytała o Sarah i zagryzł mocno, niemal do krwi usta. Nie powinna się denerwować.
– Wszystko w porządku, nie przejmuj się – powiedział cicho, unosząc jej dłoń do swoich ust i złożył nań czuły pocałunek. – Później do Ciebie przyjdzie – dodał, nie puszczając jej dłoni. Tak bardzo przywykł do dźwięki szpitalnej aparatury, że nawet nie zwracał na nią uwagi.

Post 2020-08-18, 18:27

Uśmiechnęła się czule, z wysiłkiem podnosząc dłoń do policzka mężczyzny. Czuła się koszmarnie osłabiona tym wszystkim i nie do końca wiedziała, co się wokół niej dzieje. Chciała wziąć głębszy wdech, ale zaraz się skrzywiła, bo czuła jakby ktoś jej miażdżył wnętrzności.
– Jak widać, jeszcze się nie wybieram na tamten świat – wzruszyła lekko ramionami, ale jęknęła zaraz przeciągle, bo zabolało ją dosłownie wszystko co mogłoby zaboleć. Zacisnęła na chwilę usta i spojrzała mu w oczy. Widziała, że kłamał, co ją odrobinę podirytowało. Może nie chciał jej denerwować, ale musiała wiedzieć.
– Kłamiesz. Nie kłam. Co z Sarah? – spytała, patrząc mu w oczy. – I jak długo byłam nieprzytomna, jaki mamy dziś dzień? – mówiła nadal z wysiłkiem, ale miała dużo pytań. – Wiadomo kto to zrobił? – zmarszczyła brwi, chociaż nawet to jakimś cudem ją zabolało. Maszyneria nadal pikała dość szybko, ale to dlatego, że Megan odczuwała ogromny niepokój. Martwiła się o siostrę i obawiała się najgorszego. Miała nadzieję, że Sarah żyje, bo chyba nie darowałaby sobie, gdyby coś jej się stało. Zacisnęła usta.
– Powiedz mi… Jestem strasznie zmęczona – powiedziała cicho, spoglądając na niego z wyraźną troską, a z oczu kobiety poleciało kilka pojedynczych łez. Wszystko sprawiało jej ból i była to naturalna reakcja organizmu. Czuła, że nie jest dobrze i tyle.

Post 2020-08-18, 18:34

– Oddychaj spokojnie, poduszka połamała Ci dwa żebra – powiedział cicho, posyłając jej niesamowicie czułe i kochane spojrzenie. To, że nie wybierała się na ten świat było całkiem oczywiste, ale to raczej nie była jej decyzja – ktoś na górze wyraźnie nad nią czuwał, bo tamten samochód wbił się w ich samochód akurat w stronę, po której siedziała Megan, więc te obrażenia które odniosła i tak były małe. Teoretycznie. Sam teraz wziął cholernie głęboki oddech, bo nie wiedział co ma jej powiedzieć, więc nadal próbował wyminąć temat.
– Kilka dni, musisz tu jeszcze trochę zostać, bo... – urwał na moment, nie wiedząc jak jej to przekazać. – Masz uszkodzoną nerkę, Megan. Tą, która była zdrowa i nie możesz na razie stąd wyjść. – spuścił wzrok. Rozmawiał z lekarzem, doskonale wiedział, że teraz będzie już tylko źle, jeśli chodzi o jej nerki. Ta która była uszkodzona już przed wypadkiem ledwo pracowała, a ta zdrowa... cóż, teraz nie była w stanie pracować za dwie. Dlatego Megan była podłączona do specjalnego urządzenia, które miało pomóc nerkom funkcjonować.
– Z Sarah w porządku, naprawdę. Zadzwonię do niej za chwilę, żeby przyjechała. Mieszka u nas – odgarnął jej włosy z twarzy i nachylił się żeby ją pocałować w czoło. Wiedział, że będzie musiał powiedzieć, dlatego spojrzał na nią poważnie. – Tylko... nie udało się uratować małej. – dodał cholernie cicho w nadziei, że szatynka tego nawet nie usłyszy, a on powie że jest zbyt zmęcozny żeby ewentualnie powtórzyć i na jakiś czas znowu urwie temat.

Post 2020-08-18, 18:47

– Jestem spokojna, wszystko mnie boli – powiedziała cicho, bo na bank złamane żebra były tylko wierzchołkiem góry lodowej. Całe jej ciało było pokryte siniakami, miała pełno otarć i blizn po kawałkach szkła, które wbiły się w jej ramię, a których jeszcze nie miała okazji zobaczyć. Do tego krwotok wewnętrzny i uszkodzenia ogrganów w tym nerek właśnie. Zacisnęła usta i spojrzała na niego zszokowana odrobinę, bo nie bardzo wiedziała, co z tą informacją zrobić.
– Co to oznacza? Dializy, przeszczep? Ta nerka… Będę w stanie funkcjonować? – spytała cicho, bo nie uśmiechało jej się szczególnie leżeć przykuta do łóżka. To znaczy doskonale wiedziała, że właśnie tak będzie, bo wypadek nie uszkodził jej pamięci, ale mimo wszystko nie miała zielonego pojęcia, jak długo będzie musiała tak funkcjonować. Mimo to, znacznie bardziej zdenerwowała się na wieści o Sarah.
– Pokłócili się z Jackiem? – spytała, spoglądając na mężczyznę, a gdy powiedział o małej, wstrzymała oddech na chwilę i z jej oczu poleciały łzy. – Nie, nie, nie – pokręciła głową z niedowierzaniem. – Nie mogła stracić dziecka, ona… ona tak bardzo tego chciała – wyszeptała rozpaczliwie nie bacząc na to, że aparatura coraz bardziej zaczynała szaleć. Spróbowała się podnieść na łokciach, ale była zbyt słaba i zaraz poleciała znów na poduszki.
– Chcę stąd wyjśc, natychmiast. Nie mogę… nie mogę oddychać – naprawdę miała uczucie jakby się dusiła, jakby w pokoju nie było wystarczająco dużo powietrza, a co gorsze, nie potrafiła się uspokoić. W dodatku poczułą przeszywający ból w okolicach nerek i wszechogarniającą bezradność. Nie wiedziała, co może zrobić, ale na pewno nie chciała leżeć bezczynnie.

Post 2020-08-18, 19:09

Gdyby istniał sposób, którym osobiście mógłby przejąć jej cierpienie albo chociaż znacznie je zmniejszyć, Alex nie wahałby się z niego skorzystać. Widok Megan w takim stanie sprawiał, że jego serce pękało na milion kawałków a dodatkowo diagnoza postanowiona przez lekarzy wszystko pogłębiała. Na jej słowa, spuścił wzrok, nie mogąc przecież powiedzieć jej tego w oczy.
– Do czasu znalezienie dawcy będziesz mieć dializy – powiedział, uważnie dobierając słowa. – Ale znalezienie dawcy może potrwać, wrzucili Cię już do bazy, najszybszy byłby przeszczep od kogoś w rodzinie, ale Sarah nie pasuje, Elliot podobno też, tak mówiła S. – oblizał nerwowo usta, odrobinę zaczynając się trząść. Nie potrafił powiedzieć, że jeśli nie będzie dawcy to umrze. Nie potrafił tego nawet objąć umysłem bo już raz przez to przechodził i nie chciał stracić kolejnej ważnej osoby. Ba! Był pewny, że kocha Megan milion razy mocniej niż kiedykolwiek kochał Grace i jego mózg zdawał się w tym momencie parować ze stresu.
– Nie chce mieszkać ani z nim ani w apartamencie. Coś wspominała o sprzedaży waszego mieszkania i kupienia innego, ale nikomu nie mówi gdzie. Więc zaproponowałem, żeby zamieszkała póki co z nami – skrzywił się odrobinę. Nie czuł się z tym komfortowo wobec Jacksona, ale przecież nie pozwoli żeby siostra jego ukochanej mieszkała na ulicy albo w jakimś hotelu. – Ej, ej, ej... cichutko, skarbie. – od razu przesiadł się z krzesła na łóżko i bardzo ostrożnie objął ją ramieniem, całując w czubek głowy. Wiedział, że mówienie tego będzie złe, teraz cholernie żałował ale nie mógł jej okłamywać w nieskończoność. Dźwięk szalejącej aparatury go zestresował.
– Megan, Megan, oddychaj spokojnie, proszę... – szeptał, głaszcząc ją po ramieniu i próbując uspokoić, przerażony tym nagłym atakiem. – Musisz tu zostać, musisz wyzdrowieć dla Jasona. I dla mnie i Katie. Musisz... się uspokoić, błagam. – przymknął na moment oczy. Strach przed utratą jej ogarniał całe jego ciało, co skutkowało cholernym trzęsieniem, no a brak snu tylko dobijał szpilkę.

Post 2020-08-18, 19:18

Do czasu znalezienia dawcy – ten fragment jego wypowiedzi sprawił, że do Megan dotarło, jak bardzo poważna jest sytuacja. Umierała. Dosłownie, powoli, każdego dnia umierała i nie dało się nic z tym zrobić. Jeden wypadek przekreślił jej szanse na wyzdrowienie na lekach, bo druga nerka ewidentnie się poddała i teraz nie mogła już polegać na niczym. Zacisnęła usta.
– A jeśli nie znajdą dawcy to jednak się wybiorę na tamten świat – stwierdziła, zaciskając usta. Nie mogła przecież się wybierać na tamten świat. Jasne, Jason kochał Alexa jak ojca, ale jednocześnie Alex nie miał do niego żadnych praw, a Sarah właśnie przechodziła żałobę po śmierci córeczki. – Nie mogę… Nie mogę umierać. Co się wtedy stanie z Jasonem? To bzdura, na pewno coś im się pomyliło – powiedziała cicho, gorączkowo starając się uspokoić, chociaż nawet widząc samą reakcję Alexa widziała, jak bardzo jest poważnie. Pogłaskała go po policzku.
[b – Dziękuję, że ją przygarnąłeś[/b] – szepnęła cicho, naprawdę się bojąc, co będzie dalej, a kiedy mężczyzna próbował ją uspokoić… Cóż, nie udało się to zbytnio, bo kobieta się czuła tak, jakby miała zaraz umrzeć. Odnosiła wrażenie, że nie może oddychać w pełni, w dodatku świadomość, że Sarah straciła dziecko jej zdecydowanie nie pomagała.
– Nie mogę… Nie chcę… Tego wszystkiego jest za dużo, nie chcę tego, Alex… Okno – wydyszała w koncu, ostatkiem sił, a aparatura nadal szalała pewnie pokazując jakieś totalnie wysokie wartości. Lada chwila pewnie wpadną tu pielęgniarki i tak dalej, więc jeszcze wydyszała cicho. – Kocham cię – czuła, że zaraz straci przytomność, czuła, że jej ciało słabnie i że nic nie może z tym zrobić, a nerwy zdecydowanie jej nie pomagały.

Post 2020-08-18, 19:32

– Nie, nie umrzesz. Znajdziemy prywatną klinikę, zapłacę gdzieś żeby to przyspieszyć, zrobimy wszystko, żeby było dobrze, zobaczysz – pokręcił głową, w ogóle nie godząc się z taką wizją wszechświata. Łzy po raz kolejny zabłyszczały w jego oczach gdy zapytała o Jasona i choć bardzo nie chciał, musiał na to odpowiedziec, by choć trochę opanować jej zdenerwowanie. – Sarah się na pewno nim zajmie, a jeśli nie... zrobię wszystko, żeby został ze mną, ale naprawdę nie ma sensu o tym myśleć, Meggy. Będzie dobrze, wszystko ogarniemy. Musisz przecież żyć, a co jakbym chciał wziąć z tobą ślub? No przestań się wygłupiać – miał totalny słowotok spowodowany gigantycznym stresem, który niemal go roznosił od wewnątrz. Gdyby Meg coś się stało, był gotów wziąć Jasona jako rodzina zastępcza choć jednocześnie miał świadomość, że nie ważne w jakim stanie jest Sarah, na pewno by siostrzeńca zabrała i dbała., ale wolał się w tym momencie tym nie przejmować.
– Jesteś moją rodziną, Megan – wyszeptał, mając na myśli to, że jeśli Meg jest, to chcac nie chcąc Sarah też. Na jej słowa od razu poderwał się do otwarcia okna, jednocześnie naciskając awaryjny przycisk żeby wezwać pomoc, ale zaraz doskoczył do Megan, biorąc ją w ramiona, przez które niemal mu się przelewała. – Megan, czy ty się kurwa żegnasz? JESTEŚ NIENORMALNA? – tak, nakrzyczał na nią, bo był zdenerwowany i nie chciał żeby to robiła. A potem straciła przytomność, przybiegli lekarze i zaczęli ją odratowywać, ale szło im dość topornie, więc wprowadzili ją w stan śpiączki, podczas której mogli jakkolwiek utrzymać ją przy życiu, a Alex... nadal tu non stop siedział, mimo że nawet nie mógł z nią porozmawiać.

| zt

Post 2020-08-18, 19:42

po grze z jackiem + outfit Tak szczupła Sarah nie była jeszcze nigdy w życiu. Praktycznie nie jadła i nie spała, ciągle siedziała zamknięta w sypialni w domu Alexa albo przy łóżku Megan. Odrzucała każde możliwe połączenie od Jacksona, a gdy mijała go gdziekolwiek szybko przed nim uciekała. Zdalnie zajmowała się fakturami z Dragona, a gdy miała jakieś pytania zadawała je Abe'owi, a nawet i Alexowi, byleby tylko nie mieć żadnej styczności z Jacksonem. Nie mogła, choć przeczuwała, że gdyby był obok, łatwiej szłoby jej zniesienie utraty córeczki. Nie musiałaby płakać w poduszkę, mogłaby w jego ramię, ale... nie potrafiła. Całym wypadkiem zainteresowała się policja, oczywiście ściągnęli Sarah na komisariat.Zeznała, że nikt im nigdy nie groził, nic nie wie, ot wypadek. Bo tak trzeba. W dodatku musiała jeszcze pochować dziecko, choć nadal nie była pewna czy da radę – miała na to jednak czas, bo póki co prowadzili jakieś sekcje żeby sprawdzić, czy na pewno nie udało się go uratować itp.
Dziś dostała od Alexa wiadomość, że Megan została wybudzona ze śpiączki i że mogą się w końcu wymienić miejscami, więc od razu to zrobiła. Ubrała pierwszą lepszą, czarną kieckę, związała włosy i nawet nie robią makijażu, pojechała do szpitala z bukietem ulubionych kwiatów siostry. Zapukała do drzwi w sali, ale nie czekając na odpowiedź, weszła i zobaczyła Meg, już wybudzoną.
– Tęskniłam tak strasznie – powiedziała, ze łzami w oczach, choć nie widziały się tylko tydzień, ale ta tęsknota była wywołana tym, że tak strasznie się bała że i ją straci...

Post 2020-08-18, 20:14

| jakiś tydzień później myślę?

Kiedy Megan się wybudziła, Alex był obok niej. Nie miała pojęcia, jak mężczyzna to robił, ale była pełna podziwu, że spędzał tutaj niemal cały swój czas – przynajmniej z tego co zdążyła z nim porozmawiać. Była teraz przytomna i całkiem ogarnięta, chociaż nadal wszystko ją bolało i czuła się koszmarnie słaba. Alex pewnie pojechał do domu, do dzieciaków i dosłownie kilkanaście minut po jego wyjściu, pojawiła się Sarah. Meg uśmiechnęła się delikatnie widząc piwonie i przytuliła siostrę mocno – na tyle na ile pozswalało jej obolałe ciało. Większość siniaków się zagoiła, ale jej ramię zdobiło pasmo blizn, które raczej miały już zostać i zawsze przypominać o wypadku.
– Ja też, chociaż byłam w śpiączce – szepnęła cicho i spojrzała na siostrę. – Czy ty w ogóle coś jesz? Wyglądasz bardzo mizernie. Musisz jeść. Mam pudding na szafce, jedz – zarządziła od razu, patrząc wymownie na pudding w pudełku, bo miała wrażenie, że Sarah leci na oparach. – Jak się czujesz? Tak mi przykro skarbie, to wszystko moja wina. To ja kierowałam. Gdybym nie wjechała wtedy na skrzyżowanie… – urwała i spojrzała na nią ze łzami w oczach, a jej ciałem wstrząsnął lekki szloch. Naprawdę nie chciała tego zrobić, ale miała poczucie, że to wszystko jej wina – nawet jeśli miały zielone i to ktoś wjechał w ich samochód. Inna sprawa, że teraz sama jakby walczyła o życie, ale totalnie się tym nie przejmowała.

Post 2020-08-18, 20:40

Ona też była pełna podziwu dla partnera siostry i jednocześnie zaczęła go bardzo cenić. Ciągle tu był, niemal całkowicie olewając aktywności związane z pracą, a jeśli nie był w szpitalu to zajmował się dzieciakami. Związek Malex i Jason to było jedyne co trzymało ją jako-tako przy życiu, bo cała reszta wydawała się jej tak beznadziejna, że najchętniej to by skoczyła z najwyższego budynku w Seattle albo utopiła się w morzu własnych łez. Do tego wszystkiego jechała na końskiej dawce leków przeciwbólowych bo żebra jej dość mocno przeszkadzały, więc jeszcze łaziła lekko otumaniona. Objęła szatynkę, niesamowicie ostrożnie i czule zarazem, by po chwili zająć miejsce na krzesełku obok łóżka.
– Nie, nie jestem głodna – uśmiechnęła się blado. Może gdyby zrobiła makijaż, wyglądałaby lepiej, ale nie miała ochoty udawać, że jest dobrze, bo... tak źle w jej życiu nie było chyba nawet po śmierci rodziców. Wtedy miała motywacje by się ogarnąć, bo musiała pracować, żeby utrzymać siebie i Megan, a teraz... cóż. – Obudziłaś się, więc jest chujowo ale stabilnie. Nie wiem co bym zrobiła, gdyby Cię zabrakło, ja... – teraz po prostu walnęła płaczem, okropnym i beznadziejnym płaczem, na który nie zdobyła się od momentu wypadku. Roniła łzy, ale takiego wodospadu jeszcze nie wylewała.
– Przecież to nie Twoja wina, to wszystko jego wina, obiecał, że będzie nas bronił i boże jaka byłam głupia, że w ogóle się w to wszystko wpakowałam. Teraz ty jesteś w szpitalu, Ellie nie ma... muszę ją pochować i nawet nie wiem jak mam pożegnać kogoś, kogo nigdy nie miałam okazji nawet przytulić – wtuliła twarz w jej dłonie, które chwile wcześniej ujęła i bełkotała właściwie przez łzy. Sarah - wiecznie racjonalna, wiecznie silna i potrafiąca unieść na bark ciężar każdej ludzkiej krzywdy, nie potrafiła znieść tej, która przydarzyła się jej samej.

Post 2020-08-18, 20:54

Megan naprawdę cholernie kochała Alexa. Z każdym dniem miała wrażenie, że coraz mocniej dzięki wszystkiemu, co robił dla niej, jej siostry i Jasona. Mimo wszystko, widok tak mocno załamanej Sarah łamał serce Meggy na tysiące drobnych kawałeczków. Wiedziała, że strata dziecka to nie jest coś, z czym ktokolwiek sobie jest w stanie ot tak poradzić. Poza tym jeszcze stres związany z szukaniem dawcy był ogromny, Meg doskonale wiedziała w jakim jest stanie i wiedziała, jak chujowe ma rokowania.
– Zrób to dla mnie, proszę – spojrzała na siostrę z troską, bo wiedziała, jak Sarah reagowała na stres – nie jadła, nie piła, praktycznie zmieniała się w cień samej siebie, jadąc na kawie i przeciwbólowych. Meg to rozumiała, ale potrzebowała teraz siostry bardziej niż kiedykolwiek i musiała w jakiś sposób zadbać, by i ona zadbała o siebie.
– Nie zabraknie mnie, skarbie. Na razie wszystko jest… Stabilnie – wykrztusiła z siebie, przygarniając siostrę do siebie, chociaż nawet oddychanie nadal sprawiało jej ból. Nie przeszkodziło jej to jednak tulić blondynki, którą kochała całym sercem i za którą oddałaby bez wahania życie. Wiedziała zresztą, że ona by zrobiła to samo.
– Skarbie, skarbie, skarbie… To w sumie nie jest niczyja wina, tylko tego skurwysyna, który to zrobił. Jasne, zawody Jacka i Alexa nie pomagają, ale jaki chory pojeb wpierdala się autem w dwie kobiety? – powiedziała, przestając się w końcu obwiniać i patrząc na siostrę z troską.
– Pomogę ci. Jak tylko stąd wyjdę, zrobimy jej pogrzeb. I to będzie trudne i chujowe i beznadziejne, ale damy sobie radę, skarbie, obiecuję – szeptała, trzymając siostrę za dłonie i lekko zaciskając na nich palce.

Post 2020-08-18, 21:53

Gdzieś tam w serduszko zazdrościła Megan, że tak dobrze jest między nią i Alexem. Ba, gdy tak widywała ich, gdy Alex spał wtulony w jej dłonie, zabijało ją to od środka, ale mimo wszystko... jak miałaby teraz rozmawiać z Jacksonem? Jak miałaby przejść do porządku dziennego po tym wszystkim? Ogólnie Sarka trochę ześwirowała i zamknęła się niesamowicie w sobie, nie mogąc sobie zupełnie poukładać tego nowego życia, które wybrała po ostatniej rozmowie z Russellem. Namiastką normalności była rozmowa z Megan choć i ta działała jak dobitka do tych wszystkich łamiących serce sytuacji. Pokręciła głową, ostatecznie urywając temat jedzenia. Nie była głodna, mówiła serio. Głód był gdzieś na szarym końcu potrzeb Sarah w życiu.
– Wiem, że nie jest i mnie to tak strasznie przeraża, ale musisz być silna, bo Jason bardzo tęskni... – spuściła na moment wzrok. Cierpienie jej siostrzeńca było dla niej okropnym przeżyciem. – Ale lekarz powiedział, że za kilka dni będziesz mogła się z nim spotkać. Przywieziemy i jego i Katie. Powiedziała wczoraj, że boi się że straci drugą mamę – spojrzała siostrze w oczy, z lekkim drżeniem w głosie wypowiadając te słowa. To ogólnie niesamowite, że Meg tak szybko zaskarbiła sobie serce córki Alexa, ale Sarka była z niej dumna. Spojrzała na nią marszcząc czoło, wyraźnie niezadowolona ze strony, którą Megan obrała. A przynajmniej tak to wyglądało w jej głowie.
– Nie. To jego wina, że składał obietnice bez pokrycia i że nie pojechał ze mną do lekarza. Ktoś to widział, to... Megan, ktoś celowo w nas wjechał i jestem pewna że wiedział, że jedziemy razem. Ta trumienka i wieniec... to wszystko się łączy – pewnie brzmiała jak ktoś z obłędem, ale taka była prawda no, dlaczego tylko ona tak dobitnie to widziała?
– Nie, nie zdążą Cię wypuścić, poza tym nie możesz się denerwować. No i nie chcę dużo osób. Nie chcę, żeby ktoś wiedział – ściszyła głos. Brzuszek co prawda przed wypadkiem miała większy już, ale wolała tego nie rozgłaszać. Wiedziała tylko, że będzie musiała odezwać się w tym temacie do Jacksona co niezbyt miała ochotę robić.

Post 2020-08-18, 22:10

Megan kochała Alexa i nie zamierzała go za nic obwiniać. Wiedziała doskonale, że ten wypadek załamał jego chyba nawet bardziej niż ją samą i sądziła, że kluczem do ogarnięcia tej sytuacji było trzymanie się razem, dlatego też nie sądziła że między Jackiem a Sarah jest tak źle. Uważała, że Alex przygarnął ją na czas wyniesienia mebli z pokoju dziecięcego albo kupienia nowej willi przez Jacka, ale na pewno nie sądzila, że jest aż tak źle. Tak czy siak, pokiwała głową i uśmiechnęła się blado.
– Staram się, S, ale obie wiemy że to nie jest takie proste – stwierdziła cicho, zaciskając dłoń na dłoni blondynki. Była realistką, wiedziała, że znalezienie dawcy w krótkim czasie jest prawie niemożliwe, nie wspominając już o kwestii, czy przeszczep się przyjmie – co jeśli jej organizm go odrzuci? Musiała to ogarnąć, nawet jeśli ten temat był ciężki. Oczywiście z czułością popatrzyła na siostrę, gdy ta opowiadała o Katie, która się boi że straci drugą mamę. Serio, była dla niej jak córeczka i Meggy niesamowicie kochała dziewczynkę. Mimo to, musiała porozmawiać z Sarah o kwestii, o której Alex nawet nie chciał słyszeć.
– Jeśli coś się stanie, musisz się zaopiekować Jasonem, okej? Wiem, że będzie ciężko, ale wychowałaś mnie, a on cię kocha nad życie, S – uśmiechnęła się lekko. – Jesteś jego drugą mamą – spojrzała jej w oczy, ocierając łzy, które zebrały się w jej oczach. – Alex na pewno ci ze wszystkim pomoże, ale nie chce nawet o tym słuchać – przygryzła dolną wargę, by zaraz pokiwać powoli głową. Rozumiała tę frustrację i to zdenerwowanie. Jasne, miała rację – co do tego Meg nie miała wątpliwości.
– Skarbie, nie miał wpływu na to, co się stanie. Jasne, możemy winić jego zawód, ale prawda jest taka, że nawet przy najlepszej ochronie to prędzej czy później by się stało. Nawet jeśli byłybyśmy osobno. Ktoś to zaplanował i tyle. Jackson nie miał jak nam zagwarantować bezpieczeństwa. Alex też nie – zacisnęła usta, bo to ją frustrowało, ale to była patowa sytuacja i obie o tym wiedziały.
– Chciałabym tam dla ciebie być. Zawsze byłaś dla mnie, więc chcę zrobić dla ciebie tę jedną rzecz. Porozmawiam z lekarzem – oświadczyła, bo nie chciała odpuszczać, chociaż wątpiła, że pozwolą jej wyjść, teraz ciągle miała dializy i była podłączona to tej nieszczęsnej aparatury.