autor

[anastasia scordato]

Nastia nie komentowała jednak słów o Poppy i Tomie, bo nie widziała w tym najmniejszego sensu. Rozmawiała z Tomem kilka razy o tym, czy na pewno ten ślub ma sens a on ciągle mówił, że jest okej, więc nie wnikała. Był dorosły, Poppy też chciała iść na przód (chociaż obojgu szło średniawo) więc Anastasia uznala, że nie ma sensu w to więcej ingerować.
– Nie, to nie jest plan idealny. Ten plan z idealnością nie ma nic wspólnego – pokręciła głowa, ale zachowywała dość spory spokój, mimo że ta propozycja była pojebana choćby dlatego, że kiedyś go kochała. – Wóda i koks przeżarły ci mozg, Joey – zabrała mu z powrotem blanta i złapała kilka większych machów. Kto w ogóle wpadał na takie głupie rzeczy?
– Nasz związek nie przetrwal dłużej niż pół roku więc dlaczego zakładasz, że małżeństwo ma na to szansę? – zapytała z rozbawieniem, bo zadziwiał ja jego optymizm. – Musielibyśmy razem zamieszkać, a to lubiłam w nas najmniej. Nie chcę znowu być zmuszona do oglądania twoich gaci i w ogóle, po za tym… randkuję. – nie randkowała, ale gdyby chciała to fakt bycia czyjąś żoną przeszkadzał

[Joe Fitzgerald]

Spojrzał na Nastię, kiedy powiedziała, że jego plan nie był idealny. No jak to nie był? On miał całkowicie odmienne zdanie w tym temacie. On uważał, że ten pomysł był prawdopodobnie najlepszym pomysłem od czasu… Cóż, od dawna, bo jak wiadomo, on miewał same genialne pomysły.
– Jak to nie? Lubimy się, będziesz mogła apartament urządzić jak tylko chcesz, będziemy jak… Współlokatorzy, którzy mają to samo nazwisko. Anastasia Fitzgerald brzmi lepiej niż Anastasia Sco…Blablabla – wywrócił oczami, bo nadal, miał problem z wymówieniem jej nazwiska, a najebany to już w ogóle.
– Prawdopodobnie, ale to nadal dobry pomysł, no weź, Nass, proszę, zrób to dla mnie – spojrzał na nią z wyraźnie szczenięcym wyrazem twarzy. Kiedy wspomniała, że ich związek nie przetrwał dłużej niż pół roku, westchnął ciężko.
– Bo tamto było naprawdę. Poza tym ja zjebałem, bo byłem pierdolonym gnojem, okej? Teraz… Jestem bardziej ogarnięty – dodał spokojnie, patrząc na nią z nadzieją, że da się namówić. – Obiecuję, że będę sprzątał swoje gacie, będziesz miała pokój z wyjebaną garderobą i… Prooooszę – chwycił ją aż za dłoń. Kiedy jednak dotarło do niego, że wspomniała, że randkuje, wywrócił oczyma. – Nie kłam, nie randkujesz, ale będziesz mogła, obiecuję, no weź – poruszył brwiami i uśmiechnął się do niej uroczo, zaciągając się blantem.

[anastasia scordato]

– Przecież to jakiś totalny absurd, w ogóle nie rozumiem skąd ty bierzesz takie idiotyzmy, kurwa, Joe – zaśmiała się, ale generalnie uważała, że to nie zbyt śmieszne biorąc pod uwagę ich przeszłość. Zsunęła szpilki z nóg i oparła o kanapę, pomiędzy jego nogami bo pewnie siedziała jakoś przodem do niego, na jakimś ultra kozackim krześle biurowym. – Ale jak wyjaśnisz wszystkim to, że nagle się zeszliśmy? Będziemy pieprzyć jakieś dyrdymały, że to była miłość życia i tak dalej? Jezu, przestań ćpać – stwierdziła, chociaż sama się lekko nawciągała, ale mimo to w jej głowie nie pojawiały się tak pojechane wizje. Odetchnęła głęboko, zaciągając się blantem. Gdy zaczął brać na siebie winę za rozpad ich związku, nie mogła się nie zgodzić.
– Zdecydowanie to ty zjebałeś. I tym razem znowu jesteś w dupie, a że nie masz jakiejś lepszej kandydatki to próbujesz zrobić ze mnie kolejną Caroline – podniosła stopę i lekko go nią szturchnęła w klatkę piersiową. – Ze mnie też potem będziesz próbował zrobić wredną rurę? – wiedziała, że by tego nie zrobił, ale podroczyć się chwilę mogła, prawda? Zsunęła nogę tak, żeby oprzeć o jego krocze, ale absolutnie niczego więcej nie zrobiła. Narkotyki były złe, podobnie jak jego propozycje. Przysunęła się na krześle bliżej, nachylając do niego. – Auto nowe. Kup mi nowe auto. I zamieszkamy w moim apartamencie. Kota oddaj młodemu i… nie wolno ci mnie zdradzać. W każdym razie oficjalnie. Masz być jebanym wzrokiem idealnego męża, bo nie chcę, żeby potem każdy mówił że nie byłam dla ciebie wystarczająca – pogroziła mu palcem. Wezmą potem rozwód, bo on nie będzie wystarczający dla niej. Tak właśnie.

[Joe Fitzgerald]

– To wcale nie jest absurd – zaprotestował od razu, wpatrując się w Nastię i wzdychając cicho. Kurwa, trochę go te gesty z jej strony nakręcały, ale przecież przyznawać się do tego nie mógł, right? Przez chwilę faktycznie zastanawiał się, jak wszystkim to wyjaśnić, ale zaraz się uśmiechnął i pokręcił głową. – Nie, powiemy im prawdę. Powiemy, że byliśmy wtedy gówniarzami, ale że wszystko się zmieniło, że wiemy teraz, co dla siebie znaczymy i że dajemy sobie szansę, której przez to, co działo się wcześniej, nie mogliśmy sobie dać – odparł, zaskakująco trzeźwym tonem. Wydawało się to całkiem racjonalne wytłumaczenie. Aż dziwne, że to on na to wpadł, nie?
– Wiem. Ale nie zrobię z ciebie Caroline. Jej nie znosiłem. Ciebie uwielbiam. Zawsze uwielbiałem – uśmiechnął się do niej całkiem uroczo, chwytając jej stopę i delikatnie zaczynając uciskać, z wyczuciem to robił, przesuwając po jej stopie dłonie. – Nigdy, z ciebie nie muszę jej robić – puścił jej oczko, ale zaraz się zaśmiał. Inna sprawa, że zabawnie być przestało, gdy jej drugą stopę poczuł na swoim kroczu, bo wiadomo.
– Jakie byś chciała? – spytał od razu, ale westchnął cicho, gdy stwierdziła, że kota ma opchnąć młodemu. – Oddam go Popps, w końcu się tu przeprowadza. Albo wcisnę Maxowi, żeby miał psa i kota – zaśmiał się pod nosem, wzruszając ramionami. – Będę idealnym mężem, obiecuję. Nawet nie będę patrzył na moje striptizerki – oświadczył, unosząc dłoń, no słowo honoru, że nie będzie!

[anastasia scordato]

– Jasne, że jest – powiedziała, bo przecież nie zamierzała mu pozwolić myśleć, że w tej słownej przepychance wygrał. Była jeszcze bardziej w tym temacie upierdliwa niż jako nastolatka – musiała mieć rację i już. A w tym temacie ją miała w stu procentach. Przechyliła głowę na bok słuchając jego słów, nogę nieco wyżej unosząc. – I dodamy, że nasze małżeństwa od początku były tylko wynikiem tego, że szukaliśmy nie wiadomo czego, a mieliśmy wszystko co nam potrzebne obok – dodała, tonem jakby cytowała jakąś romantyczną książkę, nawet dłoń do jego klatki piersiowej przytknęła w miejscu serca, które podobno posiadał i mimowolnie zaśmiała się pod nosem. – Jeśli się na to złapią, to będą głupsi niż zakładaliśmy – wywróciła oczami. Zsunęła się trochę na fotelu tak, żeby było jej wygodniej podczas tego lekkiego masażu stopy. Aż westchnęła cicho. Jej gesty go nakręcały? To co on teraz robił było gorsze!
– Nie musisz robić ze mnie rury, bo nią jestem, tak? – zapytała z lekkim rozbawieniem. Zawsze uwielbiałem. O, dlatego im nie wyszło. Ona go kiedyś nawet nie tylko uwielbiała, ale nie chciało się jej tego podchwytywać. Nie w tym stanie upojenia.
– Nie wiem, jakiegoś ładnego mercedesa. Kabriolet. Może czarny? – powiedziała te słowa lekko mruczącym głosem. – Wymyslisz coś, ufam ci. – puściła mu oczko. – Oddaj go komu chcesz, byleby nie mieszkał z nami. Nie chcę być cała spuchnięta i w ogóle – wywróciła oczami. Uczulenie na koty to nie miła opcja, okej? – Możesz patrzeć, ale tak, żeby nikt nie widział, że patrzysz. I rozwód będzie potem z twojej winy tak czy siak. Coś wymyślimy – posłała mu niewinny uśmiech, ale zaraz zniknął i zaczęła mu się przyglądać badawczo. – I jeszcze pierścionek. Chcę ładniejszy niż te wszystkie pojebane z którymi brałeś śluby – wyciągnęła do niego dłoń. – Duży, ale nie jakiś gigantyczny. – wiedziała, że te wymagania są śmieszne, ale skoro uważał że to super pomysł, to spoko, niech sobie pokombinuje co ma zrobić. Ona w tym czasie będzie się z niego ciągle naśmiewać

[Joe Fitzgerald]

– A jednak się zgodziłaś – posłał jej uroczy uśmiech, bo może i było to absurdem, ale jednocześnie naprawdę się cieszył, że właściwie poszła na ten jego genialny plan. Pokiwał głową z entuzjazmem, kiedy dodała swoje trzy grosze do jego przemowy. W zasadzie miało to całkowity sens. Przynajmniej jego skromnym zdaniem. Musieli to kupić, right? Przecież to było romantyczne!
– Nie będą głupi, będą po prostu wierzyć w siłę prawdziwej miłości czy tam coś – uśmiechnął się do niej delikatnie W każdym razie, zaśmiał się cicho, biorąc w dłonie teraz jej drugą stopę i lekko, z wyczuciem ją masując, a masażystą był na pewno zajebistym! Zachichotał niewinnie na jej pytanie.
– Czasami jesteś, ale akceptuję to w pełni – posłał jej buziaka w powietrzu i uśmiechnął przeuroczo. Nigdy jej za wredną rurę nie miał, chociaż zdecydowanie czasami o taką zakrawała, cóż. Na szczęście nigdy do niego, zazwyczaj do jego żon.
– Mogę cię wziąć do salonu i wybierzesz najbardziej wybajerzony, najzajebistszy kabriolet, jaki znajdziemy – zaoferował, poruszając brwiami. – Ewentualnie możesz zdać się całkowicie na mnie – rozciągnął usta w nieco szerszym uśmiechu, co najmniej jakby reklamował pastę do zębów. – Spoko, załatwię to – puścił jej oczko, bo wiedział o jej uczuleniu i nie zamierzał pozwalać, by była spuchnięta.
– Okej, wezmę to na siebie – powiedział z uśmiechem, bo nie miał zamiaru protestować – jego pomysł, więc rozwód z jego winy, logiczne, right? – No błagam, za kogo mnie masz? Znam twój gust lepiej niż ty sama. Dostaniesz piękny pierścionek – od razu w zasadzie kiedy proponował, w głowie miał jeden pierścionek, pewnie od Harry’ego Winstona, który widział jakiś czas temu w witrynie sklepu i który wydawał mu się – idealnie będzie do niej pasował.
- Jeszcze jakieś wymagania, milady? - poruszył brwiami, zdesperowany był i w zasadzie poszedłby chyba na wszystko.

[anastasia scordato]

– Tylko dlatego, że potrzebujesz wsparcia – przyznała szczerze. Nie chciała się na to zgadzać, ale zgodziła się bo chciała mu pomóc chociaż znała ten schemat i podejrzewała, że znowu coś pójdzie nie tak. – Oby wierzyli w nią bardziej niż ja – wywróciła oczami. Dwa razy wierzyła, raz skończyło się kurewsko złamanym sercem, drugi siniakami i martwym mężem. Udała, że łapie tego buziaka i palce zaraz położyła na swoich ustach na znak, że buziak został przyjęty.
– Zdam się na ciebie. Cukierkowo różowego mi raczej nie kupisz, więc spoko – zaśmiała się. Z tym samochodem, to żartowała, ale niech wyda te resztki swoich pieniędzy na skraju – Najpiękniejszy – sprostowała, bo to miał być pierścionek idealny, ot co! Zastanowiła się chwilę czy ma jakieś wymagania, oczywiście udawała, bo generalnie nie miała żadnych ale pododawać mu zajęć mogła
– Masaż stóp możesz mi czasem zrobić – rzuciła z rozbawieniem, ale nawiązując do tego co pisałaś, to Nastia potwierdziała, masaż robił genialny. – A tak serio, to nie wiem. Miejmy nadzieję, że twoja babcia nie będzie chciała żyć ponad sto lat, bo naprawdę chciałabym móc założyć z kimś prawdziwą rodzinę – śmiechem żartem, chciała kiedyś mieć prawdziwego, cudownego męża, a nie resztę życia spędzić w udawanym małżeństwie z Joe, nie? – Kurwa, muszę odwołać moją osobę towarzyszącą, trochę szkoda bo Eddie jest świetny... Ty swoją też, bo pewnie jakąś masz, nie?. Mam nadzieję, że Daisy nie będzie marudzić, że przez to będą dziury przy stoliku – skrzywiła się. Na pewno będzie marudziła, ale cóż.

[Joe Fitzgerald]

– Owszem, potrzebuję – uśmiechnął się do niej delikatnie, ale bardzo uroczo, bo faktycznie potrzebował i bardzo jej wsparcie doceniał. Szczerze mówiąc nawet nie podejrzewał, że aż tak bardzo, bo jakoś ciepło na sercu mu się zrobiło, że była chętna mu pomóc mimo wszystko.
– Przestań. Uwierzą – oświadczył spokojnie, bo w zasadzie nawet on był skłonny w to uwierzyć, ale jednak nie mógł się do tego przyznać – ani przed nią ani przed samym sobą. Zaśmiał się pod nosem, wywracając oczyma.
– Do ciebie pasuje czerwony. Zawsze jakoś tak myślałem o tobie w czerwonym kabrio. Tak czerwonym jak twoje paznokcie – puścił jej oczko i uśmiechnął się do niej, by pokiwać głową. No wiadomo, że pierścionek będzie idealny. W każdym razie, kiedy zaczęła mówić o masażu stóp, uniósł jedną brew.
– Wiem. I założysz. Najwyżej sami kropniemy babcię, jak będzie za długo żyła. Odłączymy wtyczkę czy coś – zaśmiał się pod nosem, chociaż wiedział, że był to dość mroczny scenariusz. W każdym razie, kiedy wspomniała o jakimś Eddiem, wywrócił oczyma.
– Nie, ja nikogo nie zapraszałem, nie zabiera się drewna do lasu, Nas – wywrócił oczyma, bo umówmy się, wesela to były prawdziwe łowy jeśli chodziło o kobiety, right? – Ale w takim razie będę tylko twój – uśmiechnął się uroczo. – Poza tym, u nas miała być dziura, zamierzałem grać, że laska mnie wystawiła – dodał jeszcze gwoli wyjaśnienia, bo pewnie na ustawieniu stołów Nas widziała u niego jakąś osobę towarzyszącą. Mistrz podrywu, nie ma co.