autor

[Kupidyn]

<img src="https://media2.insideweddings.com/image ... lw0L4V.jpg" style="width:400px; border: solid #e8e8e8 10px; border-radius: 15px;">

[Aurelie B. Farrow]

- 5 -
+ dodatek Dwukrotnie łapała za telefon, aby odwołać tę randkę. Dwukrotnie wystukiwała wiadomość i kasowała ją. Dwukrotnie trzymała palec nad ikoną wyślij i dwukrotnie rezygnowała. Stanęła na początku długiego zakrętu, zza którego nie widać było prostej. Mogła powiedzieć nie, mogła dać sobie czas, którego przecież teraz najbardziej potrzebowała. I wcale nie chodziło o to, że nie miała ochoty pójść z Hirschem na bal, nie, zupełnie nie to stanowiło centrum jej problemu. Była zmęczona. Po ludzku i całkiem zwyczajnie zmęczona bałaganem w swoim życiu. Tym, że mając trzydzieści lat rozwodziła się z człowiekiem, którego rok temu uwielbiała nie mylić z kochała, a teraz nienawidziła. Tym, że od kilku dni po zbyt długim dyżurze nie wracała do ciepłych czterech ścian, a do hotelowego pokoju, który był bezimienny, a wszystko w nim obce. Tym, że musiała uśmiechać się, kiedy naprawdę nie miała na to ochoty. A nawet tym, że szykowała się przed wielkim lustrem w równie nieznanej, co pokój, łazience, niczym nieprzypominającej tej do której przywykła. I wbrew sobie, co ostatnio stało się jej złym nawykiem, godzinę później wsiadła w zamówioną taksówkę, pisząc do Judaha, że spotkają się na miejscu.
Nie była ani przed czasem, ani przesadnie spóźniona. Tych kilka minut poślizgu uznać można było za gustowne i wymagane, gdy wysiadała z wnętrza żółtego samochodu tuż przed bramą imponującego Country Clubu, w którym nigdy wcześniej nie była. Pokonując drogę jaka dzieliła ją od wejścia, rozglądała się wokół, uśmiechając sama do siebie. Może dla samego miejsca było warto tu przyjść? Może dla widoku Judaha w czarnym garniturze także? Jedno i drugie wywoływało ten pożądany dreszcz sunący wzdłuż kręgosłupa. Stając naprzeciw niego zamilkła na ułamek sekundy, wahając się co zrobić. Wciąż czuła, jakby stąpała po cienkim lodzie. - Wyglądasz świetnie - zbliżyła się, ignorując cichy szept rozumu słuchając serca i musnęła ustami policzek mężczyzny, zastygając w bezruchu na dwa uderzenia serca. Jakkolwiek kuszące było pojawienie się na balu, tak widząc go teraz, szalenie bardzo chciała złapać za jego dłoń i wycofać się tylko po to, by mogli zaszyć się w mieszkaniu hotelu. Tak, to kompletnie przeczyło ich ostatnim rozmowom, jednak dzisiaj nie potrzebowała szumu, hasłu i obcych ludzi wokół. Chciała jego - w ciszy, spokoju, na kanapie i w dresie. - Chodźmy, bo rozmyślę się czy podarować ci pierwszy taniec - odrzucając wszelkie wątpliwości na bok, ruszyła, jedną dłonią przytrzymując długą do ziemi suknię, a drugą wsuwając pod ramię bruneta.
Od pięknie urządzonej sali oddzielały ich tylko drzwi, przed którymi właśnie stanęli. - Poproszę zaproszenie - oznajmił przyjemnym dla ucha tembrem głosu mężczyzna we fraku, spoglądając na nich oboje. Chwila konsternacji. Tyle dosłownie trwało połapanie się Blue w sytuacji. - Judah? - unosząc brwi, natarczywie przyglądała się twarzy niewzruszonego, obojętnego jak zwykle Hirscha. Powiedzieć zaś, że ona poczuła się niezręcznie, to duże niedopowiedzenie. Jeśli właśnie postanowił sobie z niej zażartować, to wybrał naprawdę kiepski sposób i jeszcze gorszy dzień. Jednak nie zamierzała interweniować, jakby wiedziała, że jej urok i kobiece atuty na nic zdadzą się w starciu z sześćdziesięcioletnim człowiekiem. Może to wszechświat dający im ostatnią szansę na ucieczkę stąd?

[Judah Hirsch]

— 29 — Nawet jeśli Judah Hirsch nadal nie radził sobie z zadawaniem pytań za każdym razem, gdy coś pozostawało dla niego niejasne, o wiele większy krok zrobił ku temu, by przestać chodzić na łatwiznę. Bo czym innym było zaproszenie Aurelie na bal walentynkowy burmistrza, jeśli nie zrezygnowaniem z chodzenia na skróty? Ich relacja choć w swoim własnym tempie i tak zmieniała się już z ukrywanego przed wszystkimi sekretu w coś bliżej nieokreślonego, co za jakiś czas będą musieli nazwać. I on na to pozwalał - łapiąc ją za dłoń przed pełną klientów burgerownią, zapraszając do Country Clubu w ten szczególny dzień w roku czy wreszcie obejmując ręką w pasie, gdy zbliżyła się, by na powitanie złożyć na jego policzku delikatny pocałunek. Nie krył się już z niczym, nie krył nawet tego uśmiechu, który wykrzywił niespodziewanie kąciki jego ust ku górze, gdy spojrzeniem śmiało mógł przesunąć po sukience, którą na ten wieczór wybrała. – Ty również. Teraz pozostaje kwestia tego które z nas lepiej? – odparł z rozbawieniem, nadstawiając ramię, za które mogła go chwycić, niemal w tym samym momencie, w którym wspomniała o rozmyślaniu się. – Nie mów mi takich rzeczy, bo zaraz naprawdę zawrócimy – a jednak mimo ostatnich rozmów sam Judah był o krok od wycofania się do samochodu i spędzenia reszty wieczoru w tych samych czterech ścianach, z których dopiero co uciekali. Nie do końca potrafił też jednoznacznie wskazać co ostatecznie go przed tym powstrzymało, ale tak czy siak chwilę później stali już przed wejściem, a Hirsch gorączkowo po kieszeniach marynarki szukał otrzymanego od samego burmistrza zaproszenia. Tyle, że tego jak na złość nie było.
– Chyba... nie mam – ciężko stwierdzić, czy słowa te wypowiadał bardziej w kierunku sześćdziesięciolatka stojącego przy wejściu czy trzymającej go nadal pod ręką Blue. A może do nich obu? Może w ten sposób chciał nie tylko odpowiedzieć na pytanie mężczyzny, ale i przygotować Farrow, że chcąc nie chcąc zaraz naprawdę wrócą do domu? – Proszę sprawdzić na liście. Judah Hirsch – mimo to spróbował w ten sposób, wyczekującym spojrzeniem wodząc po kartce papieru z nazwiskami wszystkich gości, na którą kątem oka miał widok, gdy ochroniarz szukał tego, które dopiero co mu podał. – Tak, jest pan na liście, ale... obawiam się, że zaproszenie zostało już... wykorzystane? – czy ledwie słyszalne w głosie mężczyzny zdziwienie idealnie odzwierciedlało to, które właśnie wymalowało się na twarzy Judaha? Wykorzystane? Jak do cholery wykorzystane, skoro stali właśnie przed wejściem, próbując dostać się do środka? – Poproszę jakiś dokument – ale zamiast odmówić im wejścia wystarczyło krótkie spojrzenie na dowód Judaha, by chwilę później oboje z Aurelie usłyszeli skruszone zapraszam i mogli przejść w stronę głównej sali balowej, na której przy stolikach czekały przygotowane dla nich miejsca.
– Nie mam pojęcia o co chodzi, później to załatwię – a czy tak właściwie było co załatwiać? Może to tylko pomyłka przy odznaczaniu gości, która mimo wszystko nie wpłynęła na ich dzisiejszy wieczór? Przecież i tak weszli do środka. I tak mogli się bawić, przekraczać kiedyś wyznaczone granice, a wszystkim dookoła pokazywać, że są tu razem. O ile ktoś pomimo nałożonych na twarze masek potrafił ich rozpoznać. – To co z tym pierwszym tańcem? Nie rozmyśliłaś się?

[Oliver Hollow]

W całym swoim dwudziestoparoletnim życiu Oliver nigdy nie był na balu. Nawet na głupiej studniówce, bo spędził ją uwijając się po łokcie w podłej tajwańskiej knajpie, żeby mieć jak dociągnąć do końca miesiąca, imprezy były ostatnią rzeczą, jaka przewijała mu się przez głowę. Co prawda nikt go wtedy nie zaprosił, a teraz było inaczej. Dostał oficjalną propozycję, która utrzymywała go przez ostatnie dni w iście euforycznym nastroju, bo te walentynki miały być inne. Inne niż wszystkie, nie samotne, bez kota plączącego się pod nogami i rozpuszczonych lodów na kocu, pod którym zasypiał po maratonie tych samych filmów znanych mu już na pamięć.
Zarówno nad maską (prostą, obleczoną sztucznym, brązowym futerkiem imitującym to sarnie) jak i beżową kamizelką pracował własnoręcznie, nie mogąc zdecydować się na nic ze sklepu. Zaczynał jednak dostrzegać pewien problem - bo jak tu rozpoznać Curtisa w tym tłumie? Zmrużył oczy skacząc niespokojnie spojrzeniem po każdym z osobna, ale nigdzie nie zauważył znajomych brązów przeplatanych blondem, ani zapamiętanej postury, głosy dookoła także jawiły mu się obco. Odetchnął głęboko dusznym, zagęszczonym perfumami powietrzem i obrał sobie stojące bliżej drzwi wejściowych krzesło za punkt obserwacyjny. Dla zabicia czasu wybijał palcami na udzie rytm, w istocie nie będący elementem żadnej piosenki, ale powtarzanej w myślach mantry - Zaraz przyjdzie. Pewnie się spóźni. Zaraz przyjdzie.
Usłyszał czyjś gromki śmiech, na który jak surykatka obrócił energicznie głowę, nawet uśmiechnął się krótko w tamtym kierunku, ale to byłoby tyle. A Slatera nadal nigdzie nie było, w czym upewnił się obchodząc wszystkie stoliki, przy ostatnim nie siląc się już nawet na dyskrecję; po prostu przystanął na chwilę przed zajętą sobą parą, przyjrzał się uważnie i pokręcił głową, by przemaszerować z powrotem na swoje zaprzyjaźnione krzesło. Pozornie rozluźniona sylwetka zaczynała tracić na tym fałszywym wrażeniu, w środku formował mu się bolesny supeł przez który był niemal pewien, że nawet gdyby chciał, nie potrafiłby się odezwać. Mimo to wciąż starał się nie dopuścić do siebie przykrej myśli, że został najzwyczajniej w świecie wystawiony, ale im więcej czasu mijało, tym bardziej Hollow przegrywał z samym sobą.
Szlag.
Podniósł się gwałtownie z krzesła mając gdzieś, czy ktoś uzna to za niegrzeczne - to przecież bal, tu należało zachowywać się subtelnie w każdym tego słowa znaczeniu i cała reszta zebranego tłumu zdawała się podążać za tą wytyczną niby imperatywem wiszącym w powietrzu. W drodze do łazienki powtarzał sobie, że może jest po prostu przewrażliwiony, że pomylił godzinę, albo Curtis naprawdę miał jakiś ważny powód, dla którego jeszcze go tu nie było, jednak spokój Olivera pozwalający mu godnie wytrzymać najbliższe godziny miał swoją cenę.
Wbrew pozorom, Hollow wcale nie był małym, kolorowym ćpunem. Był po prostu przyzwyczajony do swoich leków uspokajających, a odpowiednią do sytuacji dawkę rohypnolu odmierzał z dilerską precyzją nauczony wieloletnim doświadczeniem. Zaraz miało być lepiej. Ciszej, mniej intensywnie, mniej duszno i mniej drżąco, za to bardziej statycznie i znośnie. Świat odrobinę przystopował, tak samo jak wykręcające go od środka emocje, które równie dobrze miał prawo pomylić z wyżerającą pustką - ostatnio się w tym gubił, ale pieprzyć nomenklaturę, liczył się efekt.
Wrócił na swoje krzesło w relatywnie lepszym stanie niż gdy był tu uprzednio, delikatnie mniej kojarzący i trzy po trzy nadążający za tempem, aczkolwiek wystarczająco ogarniającym tę karuzelę, by odnaleźć w kieszeni telefon. Powinien napisać smsa.

[Aurelie B. Farrow]

Milczała, pomimo że w każdej innej sytuacji wtrąciłaby się w rozmowę. Przysłuchiwała się wymianie zdań, gotowa w pewnej chwili podnieść rękę, położyć ją na ramieniu Judaha i poprosić go gestem, aby się wycofali. Oboje przecież po cichu o tym myśleli i gdyby nagle kaprys losu zmusił ich do zmiany planów - nie żałowaliby. Być może nawet odetchnęliby z ulgą? W momencie, w którym usta Aurelie otwierały się, mężczyzna zaprosił ich do środka, przepraszając za zamieszanie, jakiemu nie był winien. Posłała mu jeden uśmiech, rzucając bezgłośne dziękuję.
- Nie zawracaj sobie tym głowy. Nie dzisiaj - wykrzywiając wargi w grymasie zadowolenia, nie odsunęła się od Hirscha nawet po wejściu do środka. Zupełnie naturalnie, jakby czyniła to wcześniej wiele razy, przesunęła dłonią po jego przedramieniu i splotła ich palce w jedność. Nieświadomie. Dzieląc przy tym uwagę na swojego towarzysza, imponującą salę urządzoną w gustownym stylu i pozostałych gości. Niby tajemniczych, a jednak nie do końca. Zagadka była bowiem stosunkowo prosta do rozwikłania - maski nałożone na twarze nie czyniły ich anonimowymi. Były zaledwie ozdobą, która być może stanowiła lekkie utrudnienie, jednak po paru chwilach pozwalała dostrzec znajome rysy. Blue obudzona w środku nocy rozpoznałaby linię szczęki Judaha, kształt jego ust i oczy. W kobiecie w czerwonej sukni śmiejącej się z czyjegoś żartu, widziała matkę swojego małego pacjenta, a w mężczyźnie raczącym się drogim szampanem znajomego prawnika. Choć może to tylko ona? Może była bacznym obserwatorem, a może przykładała zbyt dużą wagę do tych obserwacji? Wreszcie przywołana pytaniem Hirscha, przeniosła spojrzenie na jego twarz, uśmiechając się lekko. Taniec nie był żadnym wyzwaniem. - Oczywiście, że nie - odparła i dla odmiany, nie mając z tym najmniejszego problemu, to ona wymownym ruchem dłoni zachęciła go do pójścia na parkiet. Niezbyt zatłoczony, ale leniwie zapełniający się parami. - Przez trzy ostatnie dni przymierzyłam tyle sukni, że chcę mieć pewność, że wszyscy zobaczą jak doskonale prezentuję się w tej jednej - pozwoliła obrócić się wokół własnej osi tuż przed tym nim zaczął prowadzić ją w tańcu. Wprawnie, lekko, nie gubiąc rytmu nawet na ułamek sekundy.
W subtelnym, intymnym geście przesuwała delikatnie opuszką palców po niewielkim skrawku skóry, wyłaniającym się spod kołnierza śnieżnobiałej koszuli bruneta. - Chad podpisał papiery - choć wydawało się, że bliżej być już nie mogła, przywarła piersiami do torsu Judaha, rzucając istotnym wyznaniem w bardzo nieistotnym tonie. Jakby mówiła o pogodzie. O szpitalnym lunchu. Albo podłej kawie z automatu. Tymczasem... tak. Chadwick Farrow wreszcie powiedział tak i nigdy wcześniej nie cieszyła się z tego krótkiego, dźwięcznego słowa zasłyszanego z ust jeszcze-męża równie mocno, jak tamtej nocy. - Możemy stąd wyjść... powiedzmy za godzinę albo dwie? - zaproponowała zanim Judah w jakikolwiek sposób zareagował na jej wyznanie. Może drgnął lekko w zaskoczeniu albo wręcz przeciwnie i wmówiła sobie, że to poczuła? Nie widziała jego reakcji, nie mogła śledzić mimiki, jednak podświadomość kazała jej wierzyć, że twarz mężczyzny zdobił teraz uśmiech. Jeśli zaś było inaczej, naiwność stała się jej chwilowym zbawieniem.

[Judah Hirsch]

Ledwie zauważalnym skinięciem głowy zgodził się ze słowami Aurelie, gdzieś na bok odrzucając na moment kwestię wykorzystanego zaproszenia, które choć był pewien, że jeszcze kilka dni temu naszykował obok nowej koszuli, gdzieś na przestrzeni tych dni zniknęło. Tak naprawdę nie miał nawet wyjścia - wszystkie jego myśli nagle przyćmił niewielki gest, na jaki tym razem pozwoliła sobie brunetka, śmiało i aż dziwne, że tak mimowolnie splatając ze sobą ich palce. Tak samo jak zaledwie tydzień temu on zrobił przed burgerownią, tak samo i teraz, decydując się na coś takiego na oczach innych. Znajomego prawnika czy matki małego pacjenta Aurelie, albo pary, którą Judah kojarzył z restauracji, w której on pracował, a oni byli stałymi gośćmi.
Ale poza nimi na balu było dużo więcej znajomych twarzy, ukrytych pod maskami, które i jemu nie przeszkadzały w rozpoznawaniu osób, które gdzieś już poznał. Może na pierwszy rzut oka nie był w stanie powiedzieć czy w ciemnym garniturze w prążki kilka metrów przed nim stoi zastępca burmistrza czy znajomy z Country Clubu, ale po chwili przyglądania się mógł do osoby dopasować nazwisko. Identycznie było z nimi. Z początku wyglądali tylko jak kolejni goście, po dłuższym przyjrzeniu się zmieniający się w Aurelie Farrow i Judaha Hirscha. Trzymających się za dłonie. Będących ze sobą blisko, znacznie bliżej niż dotychczas. Co się między nimi zmieniło?
Tak naprawdę nic. Albo biorąc pod uwagę ich ostatnie rozmowy - niewiele. W końcu tylko (a może aż?) przestali traktować wszystko jak jeden wielki sekret. – A nie wystarczy, że ja miałem okazję Cię w niej zobaczyć? – przez maskę tym razem musiała zdać się tylko na wyginające się w uśmiechu kąciki jego ust, by zobaczyć, że choć brzmi poważnie, nie do końca z takim zamiarem wypowiedział te słowa. Ale to i tak ostatnie, na co mogła zwrócić uwagę, zanim w kolejnym wiele mówiącym geście zbliżyła się do niego, pozwalając prowadzić się w tańcu. Wolnym i zdecydowanie nieodpowiednim dla osób, które nie były ze sobą tak blisko jak oni. – Może być za godzinę. Albo nawet i pół – aż tak śpieszyło mu się, żeby stąd wyjść? Nie. Śpieszyło mu się za to, by zobaczyć co czuje, gdy opowiada o rozwodzie. Czy szeroko się uśmiecha, czy raczej pozostaje obojętna sprawiając pozory niewzruszonej, bo są wśród ludzi. I co z tego? Już i tak wiele po swoich twarzach pokazali, jak na to w jakim miejscu byli.
– Cieszysz się? – głupie pytanie, oczywiście, że się cieszy. Więc może inaczej, Judah? O co tak naprawdę chciałeś zapytać? – Co dalej? – tak, dokładnie. O to. O tym przecież myślisz odkąd dowiedziałeś się, że jest mężatką, ale niczego innego nie pragnie tak bardzo jak wziąć rozwód. Nad tym też zastanawiałeś się wiele razy, zdając sobie sprawę, że uczucia na wodzy trzyma jedynie świadomość, że Blue nosi jeszcze czyjeś inne nazwisko. Tak, o to. Nie o datę rozprawy rozwodowej, nie o mniej istotne kwestie.
O to co będzie dalej.

[Penelope Diaz-Graham]

sukienka + maska
Już same przygotowania do balu znacznie poprawiły jej nastrój i ponownie pozwalała by ogarnęła ją ekscytacja. Co prawda miała bardzo mało czasu obiecując Danielowi, że potrzebuje jedynie trzydziestu minut, które na jej nieszczęście mijały bardzo szybko. Zdążyła zakręcić swoje ciemne włosy w niesforne fale, które opadały na jej ramiona, ukryła lekko zaczerwienione od płaczu oczy pod warstwą podkładu i korektora a usta podkreśliła mocniejszą niż na co dzień szminką. I właśnie wsuwała na siebie sukienkę kiedy Daniel zastukał w drzwi sypialni nie żeby ją popędzić a żeby podać upragniony kubek z kawą.
Wiedziała jak bardzo Daniel Graham nie lubi się spóźniać, więc wchodząc na balową salę spojrzała na niego nieco niepewnie, bo nie udało im się przybyć o czasie. Większość osób siedziała już przy swoich stolikach albo tańczyła na środku parkietu w rytm spokojnej i romantycznej muzyki. Jednak na jego twarzy nie dostrzegła ani złości ani zniecierpliwienia, więc mocniej ścisnęła jego dłoń zdając sobie sprawę jak szaleńczo kocha tego mężczyznę. Oboje przez te ostatnie miesiące bardzo się zmienili, oboje dojrzeli i zrozumieli co w życiu jest najważniejsze.
W pewnym momencie jednak ciszę, która swoją drogą ani trochę nie była niekomfortowa, przerwał jej śmiech, który wprawił Daniela w nie małą konsternację. – Przypomniał mi się tamten firmowy bankiet… Skrytykowałeś wtedy mój gust, pamiętasz? Nie podobała Ci się sukienka, moja fryzura, mój makijaż, którego swoją drogą prawie nie było – dobrze pamiętała jak uważał ją za zbyt skromną, przeciętną dziewczynę, która robi wszystko by nie wyróżniać się z tłumu. Jednak w tamtym momencie robiła to wyjątkowo nieskutecznie, bo właśnie ta zwykła czarna sukienka skupiała na sobie wzrok wszystkich kobiet, które ubrane były w bogato zdobione kreacje najlepszych projektantów. Teraz również Penny się wyróżniała. Nie tylko jasnym i ciepłym kolorem swojej sukienki, ale także kwiatowymi zdobieniami oddającymi jej charakter. Większość gości postawiła na klasykę, stonowane kolory, długie eleganckie i proste suknie. Zdecydowanie stary Daniel robot nie pozwoliłby jej wyjść w takiej sukience z domu a teraz dumnie trzymał jej dłoń, ani trochę się tym nie krępując. – Uwierzyłbyś wtedy, że tyle razem przejdziemy? Że tak to się zakończy? – ona sama miała wtedy ochotę jak najszybciej wyrzucić Daniela ze swojego życia i odliczała dni do zakończenia tej głupiej umowy. Nikt jej tak nie denerwował, nie wyprowadzał z równowagi i nie irytował jak on. Zapewne działało to w obie strony jednak była ciekawa, w którym momencie dla Daniela przestało być to grą a czymś więcej.

[Shahruz Hale]

#29 Nie kłamał, gdy obiecywał jej, że od teraz będą jak prawdziwa para. Na serio się starał i, cholera, było mu z tym zajebiście. Ludzie patrzyli na niego i nie dowierzali, pytali "co się z tobą dzieje, stary?", a on tylko wzruszał ramionami i uśmiechał się głupio, bo wiedział, że jeśli wyzna im prawdę to zwyczajnie go wyśmieją. I nawet im się nie dziwił – gdyby zobaczył siebie samego jako zakochanego szczeniaka jeszcze parę miesięcy temu, też zadrwiłby z siebie okrutnie. Miłość nie była dla niego, życie pokazało mu to wiele razy, a jednak dał sobie i Princii szansę z nadzieją, że tego nie pożałuje. Zachowywali się więc jak szczeniaki – chodzili po mieście za ręce, całowali się na ulicy i żarli ciastka w łóżku, krusząc niemiłosiernie, i Shahruz przez cały ten czas miał wrażenie, że wreszcie wszystko było na swoim miejscu. Że naprawdę nie mogło spotkać już ich nic złego.
Zaprosił ją na bal walentynkowy po części ironicznie, a po części wcale nie. Wiedział, że nie przepadała za takimi imprezami – on sam też był beznadziejnym romantykiem – a jednak pomyślał, że to mogłoby być całkiem urocze i zabawne. Nawet kupił sobie tę głupią maskę, dzięki której wyglądał jak najbardziej typowy Don Juan, łamacz kobiecych serc. Gdy spojrzał na siebie w lustro przed wyjściem, aż parsknął śmiechem.
– Myślałem o kupieniu takiej maski z dziobem, wiesz – zagadnął, gdy już weszli do sali balowej i rozglądnęli się dookoła, w myślach krytykując przeróżne outfity. – Ale, po pierwsze, wyglądałem w niej jak bocian, a po drugie – trudno byłoby mi cię w niej pocałować, nie wydłubując ci przy tym oka – pobudki miał szlachetne. – Idziemy się najeść czy nachlać? – A może oba? – Bo na trzeźwo tego pewnie nie przeżyjemy. – Walentynki Shahruz uważał trochę za taki pic na wodę, fotomontaż i Princia chyba też wychodziła z tego założenia. Nie oznaczało to jednak, że nie mogli się w ten dzień świetnie bawić, co nie? Tym bardziej, iż Hale uważał, że każda okazja do imprezy była idealna.

[Aurelie B. Farrow]

Trudno jednoznacznie stwierdzić czy za nagłym okazywaniem uczuć, wciąż dyskretnym co należało podkreślić, w miejscu publicznym pełnym nieznajomych twarzy stała chwilowa ignorancja czy odwaga. Uśmiechy przeznaczone wyłącznie sobie, złączenie dłoni czy zwykłe wodzenie wzrokiem nie były czymś wielkim, a drobnymi gestami, na które ludzie wokół nie zwracali uwagi. Tylko im wydawało się, że przyciągają zainteresowane spojrzenia, bo nadal było to nowe. Za zamkniętymi drzwiami pozwalali sobie na rzeczy znacznie odważniejsze. I w tych również nie należało doszukiwać się czegoś złego. Koniec końców byli dorośli, prawie wolni i z pewnością dalecy od przejmowania się opiniami innych. Czy naprawdę musieli się z czymś kryć? To co dzisiaj robili nadal było niezobowiązujące, nieco bardziej poważne, ale n i e z o b o w i ą z u j ą c e. I choć w normalnym świecie, wśród normalnych ludzi gesty zdawały się zawsze mówić więcej niż słowa, to w przypadku tej dwójki klucz stanowiła rozmowa. A do niej wciąż mieli daleko, przynajmniej tak wydawało się Blue, trzymającej uczucia na wodzy.
W każdej sytuacji, nawet wówczas, gdy pomiędzy słowami ukrywał komplement, na który nie reagowała. Tego nauczyła się w ciągu ostatniego roku - być powściągliwą, uśmiechać się, ale milczeć. To robiła teraz, uśmiechała się, chociaż nie mógł tego dostrzec. Uśmiechała się nie do mijających ich w tańcu ludzi, a do niego, będąc pewną, że i tak o tym wiedział. I mogłaby w ciszy wsłuchiwać się w muzykę nadal, poruszać zupełnie bezwiednie w jej takt, jednak kolejne słowa nie przeszły bez echa. Nie miały prawa przejść, bowiem wbrew nonszalanckiemu tonowi, były istotne.
- Oczywiście, że się cieszę. Wątpisz w to? - lekko odchylając głowę w tył, spojrzała na twarz Judaha, skrywaną pod czarną maską. Nieznacznie nią kręcąc, unosiła kąciki ust do góry, powracając do poprzedniej pozycji, pozwalającej cieszyć się bliskością, o którą przecież zabiegała. - Ile razy jeszcze będę musiała powtórzyć, że naprawdę chcę się rozwieść, żebyś przestał się nad tym zastanawiać? - zapytała, raczej nie oczekując odpowiedzi, bo znała ją sama. Temat małżeństwa chylącemu się wreszcie (!) ku końcowi, powracał jak bumerang odkąd na głos przyznała, że błyszczący pierścionek na palcu serdecznym, jaki do niedawna nosiła to obrączka, a nie kobieca biżuterią. I byłaby głupia wierząc, że na jednej rozmowie temat się zakończy, bo choć Judah nigdy nie powiedział, że nazwisko Chada obok jej imienia w jakikolwiek sposób mu przeszkadza, to było ono skazą na ich nienazwanej relacji. - Nie wiem co dalej - przyznała szczerze. - To formalność. Teraz nawet w świetle prawa będę wolna - bo poza nim wolność miała od dawna. Czy na pewno, Blue? Byłaś? Jesteś? - O to pytałeś? O to, co dalej ze mną i Chadem czy o to, co mój rozwód oznacza dla nas? - świadomie prowokowała go pytaniami. Mimo skrajnej naiwności jaką popisywała się w niektórych życiowych decyzjach, wciąż była inteligentną kobietą. Wiedziała co powiedzieć i w jaki sposób, aby zmusić rozmówcę do otwarcia się. Przynajmniej zazwyczaj, bo Hirsch dał jej się poznać z różnych stron - jako ten uparty i milczący, a czasami odwrotnie - rozgadany i ciekawski. Nie, ciekawski to złe słowo. Judah Hirsch był zainteresowany. Zawsze sprawiał wrażenie, że cię słucha, prawdopodobnie nawet wówczas, kiedy tego nie robił. - Dla mnie i dla niego zmienia się wszystko - chociaż pozornie nie zmieniało się nic. Nie byli jednością od dawna, jedyne co dzielili, to wspólna przestrzeń do życia. - Może ty chcesz powiedzieć co dalej? - w subtelnym, niewidocznym dla pobocznych obserwatorów geście, przesunęła wargami po zarośniętym policzku bruneta, odzywając się cicho. - I nie mam na myśli tego, co stanie się za godzinę albo pół, kiedy stąd wyjdziemy - chodząc wokół tematu, formowała słowa w taki sposób, by mógł zbyć je nieznaczącym żartem albo odpowiedzieć szczerze. Zawsze dawała mu wybór i zawsze zostawiała go też sobie samej.

[Daniel Graham]

• 30

Wyjście z domu pozwoliło się zdystansować od tamtej felernej sprawy ze zdjęciem usg. Daniel odetchnął z ulgą, kiedy Penelope wyszła z sypialni gotowa, z zupełnie innym nastawieniem. Sam jeszcze potrzebował chwili, żeby się wyciszyć, ale podróż na miejsce oraz pojawienie się wśród gości pomogło mu odnaleźć stabilizację. Rozglądając się po sali balowej rozmyślał o tym, jak bardzo zmieniło się jego życie. Jeszcze nie tak dawno pojawiał się na takich wydarzeniach jedynie w związku z pracą i chęcią pozyskania nowych znajomości, które mogły być korzystne dla rozwoju firmy. Dziś przybył tu dla kobiety. I nawet bez marudzenia założył klasyczną, czarną maskę! Uśmiechnął się mimowolnie i spojrzał kątem oka na Penelope, która także uważnym spojrzeniem omiotła całą salę. Zapatrzył się na nią najwyraźniej o kilka sekund za długo, nie robiąc sobie nic z ciszy między nimi, która została przerwana jej dźwięcznym śmiechem. Graham uniósł brew zaciekawiony i ścisnął lekko jej dłoń w niemym pytaniu o powód jej rozbawienia. Sam zaraz uśmiechnął się, gdy wyjaśniła, o co chodzi. - Hej, to nie tak, że skrytykowałem! - oburzył się nieco przesadnie, bo z tego co kojarzył, wcale nie powiedział jej niczego bezpośrednio! Już nie mówiąc o tym, że robił to dla jej dobra - w pokrętny sposób. - Po prostu poprawiłem kilka szczególików i uwydatniłem twoje piękno - gdy przymknął powieki widział ją wtedy. W tamtym hotelowym pokoju, w którym ją zamknął, żeby niczego więcej nie skomplikowała swoją lekkomyślnością. - Wtedy? - pokręcił głową z rozbawieniem, bo nie, nie myślał o tym. Wręcz przeciwnie - tak jak i ona wyczekiwał końca tego absurdu. - Pamiętam z tamtego bankietu głównie własną wściekłość, że jakaś nieobliczalna furiatka próbuje lekkomyślnymi uczynkami podważyć mój poważny wizerunek - zaśmiał się wesoło przenosząc spojrzenie z Penelope na parę tańczącą płynnie walca na drugim końcu sali. Szybko jednak to w jej oczach utkwił swój wzrok i pochylił się do jej ucha, aby jakże skromnie wyrazić swoje zdanie: - I zobacz, jak przy mnie rozkwitłaś… - Bez zapowiedzi pociągnął Penny na parkiet i obrócił ją wokół jej osi, aby spód kwiatowej sukienki zakręcił się wokół jej kostek. Ujął sprawnie jej dłoń, drugą rękę położył na jej plecach przyjmując pozycję do tańca i po wyczekaniu odpowiedniej chwili dołączyli do tańczących. - Wyobrażasz sobie, że od tamtego bankietu minęło prawie pół roku? A ja mam wrażenie, jakbyś była w moim życiu od zawsze, wprowadzając w nie wariactwo za wariactwem, włącznie z tym największym… - dotknął jej pierścionka zaręczynowego z zadziornym uśmiechem. - Nie, Penny, nie spodziewałem się, że to się tak zakończy. Jeszcze w grudniu byłem przekonany, że wyjedziesz na studia do Paryża, chociaż egoistycznie chciałem, żebyś została. Byłem głupi, że tyle zwlekałem, żeby ci o tym powiedzieć. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdybym pozwolił ci odejść. - Mimowolnie przypomniał sobie tamte dni, w których czuł, że ją stracił. Nic nie zmąciło jednak spokoju na jego twarzy, gdy uśmiechnął się szeroko mimo smutnej atmosfery, jaka na chwilę zagościła w jego sercu.

[Penelope Diaz-Graham]

Z jej strony wyglądało to zupełnie inaczej, więc przez chwilę walczyła z ponownym śmiechem i jedynie jej rozbawione spojrzenie sprawiało, że Daniel mógł domyślić się jak bardzo odmienne jest jej zdanie. Mimowolnie myślami wróciła do tamtego bankietu, który na zawsze zmienił nie tylko jego życie, ale i jej. Jedna spontaniczna i kompletnie nie przemyślana decyzja zesłała na nią najpierw pasmo cierpień (bo znoszenie Daniela nie było wtedy takie przyjemne) a później coraz to nowsze uczucia. Niczym przyspieszony film odtworzyła w głowie kolejne sytuacje, które kompletnie zmieniły jej postrzeganie jego osoby. Krok po kroku zaczęła przebijać się przez tą ochronną maskę dobijając się do tego jakim był naprawdę. I bardzo cieszyła się, że teraz nie tylko ona to widziała a cały świat mógł poznać nowego Grahama, który poza pracą cieszył się też życiem.
- Nie przy Tobie – poprawiła go szybko – Rozkwitłam dzięki Tobie – uśmiechnęła się delikatnie by po chwili dać się porwać na parkiet. Nie była na to przygotowana, więc w pierwszej chwili jedynie się w niego wpatrywała z niepokojem, bo nigdy nie była dobra w klasycznych tańcach. Pilnowanie kroków i taktów to była cecha Daniela, ona lubiła spontaniczność i wolność, którą odnajdywała w innym typie muzyki. Na który dzisiejszego dnia raczej liczyć nie może. Jednak zrobiła to, co robiła zawsze w takich sytuacjach; pozwoliła mu otoczyć się ramieniem, kompletnie oddając się jego kontroli. Jego pewność siebie zawsze przechodziła również na Penny. Właśnie dlatego uwierzyła w końcu w siebie, znalazła w sobie cechy o których wcześniej nie miała pojęcia; waleczność, odwaga, ufność.
- Myślę, że to wszystko miało jakiś swój cel, wiesz? Te wszystkie trudne chwile, nasze rozmowy, niedopowiedzenia, ta niepewność co przyniesie jutro. Nie wiem co by się wydarzyło gdybyś powiedział mi o tym wszystkim gdy nie byłam gotowa by stawić temu czoła. Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym ze strachu Cię odtrąciła i faktycznie wyjechała – spoglądając w jego oczy cały czas dostrzegała w nich spokój. Wiedziała, że może swojemu narzeczonemu powiedzieć wszystko i nic nie jest w stanie sprawić, że zacznie wątpić w jej uczucia. Jednak tak się właśnie czuła jeszcze jakiś czas temu. Była przerażona wizją, że ktoś był w stanie tak się do niej zbliżyć, wedrzeć się nie tylko do jej myśli ale także serca, które tyle razy złamane nie zniosłoby kolejnej straty. Penelope musiała dojrzeć by pozwolić sobie na odnalezienie szczęścia przy jego osobie.
- Cieszę się, że nie zamordowałam Cię we śnie – kolejny raz zaśmiała się, mocniej zaciskając palce na ramieniu Daniela. Nawet nie zwracała uwagi na inne tańczące pary, jej spojrzenie było utkwione tylko w nim, w mężczyźnie którego tak mocno pokochała. – Mówiłeś swojej mamie o naszych planach?

[Princia Thompson]

##

Właściwie żyła trochę w bańce. Od ostatniego spotkania z bratem i Shahruzem trochę minęło, nawet w międzyczasie próbowała ogarnąć bałagan z Tią, ale nie mogła się doczekać kolejnej randki z brunetem. Kiedy mogła wpadała do jego pracy, głównie też dlatego, że Lanaghan tam pracowała coraz częściej, więc mogła wyciągnąć psiapsiółę na ploty podczas przerwy. Chodziła z nim za rękę, kupowała pierdoły do mieszkania, narzekała na swojego szefa i nigdy nie zasypiała bez smsa na dobranoc. Zachowywali się okropnie i cringe, ale było jej z tym dobrze. Bo... była zakochana, a przynajmniej tak uważała, że w końcu to uczucie dało o sobie znać. Siedziało pod warstwą kurzu, starej miłości do Hale'a, tych wszystkich problemów, ale gdy ustalili, że mają tą jedyną szansę - nie zamierzała jej zmarnować. Korzystała z tego, ile tylko mogła. Co dało jej pewien spokój i uśmiech przyklejony do buźki. I grunt, że pracowała większość zdalnie, bo pewnie irytowałaby wszystkich w biurze bananem na ryju.
Zgodziła się na ten bal głównie dlatego, że jako Thompson miała dojścia do country clubu i wiedziała gdzie co jest - więc jeśli będą potrzebować prywatności, na pewno znajdą takie miejsce. Plus, darmowe żarcie i alkohol? Kto by odmówił, okej? Najgłupszym wymogiem, poza tym, że trzeba było mieć maski, była sukienka do ziemi. Musiała się naprawdę nagimnastykować, by jakąś mieć. Pożyczyła więc coś z butiku znajomej, mając nadzieję, ze odda ją w całości. Dokupiła czarną maskę na oczy, w nadziei, że Shahruz nie uzna jej za zbyt odstawioną i nie ucieknie (pamiętała, że to raczej nie jego klimaty) i postanowiła zebrać się do wyjścia. Nałożyła płaszcz oraz szalik, a skoro brali ubera czy inny samochód, to nie musiała się aż tak martwić o nogi i obcasy. - Oh, dobrze, że jednak pomyślałeś - zaśmiała się cicho, poprawiając gumkę od maski oraz włosy. Odstawiła na wieszak swój płaszcz i szalik, rozglądając się spokojnie po przybyłych gościach. - Najpierw jedzenie, potem alko - zaśmiała się cicho, chwytając go pod ramię i kierując się do jakiegoś stolika z przekąskami. Bo hej, trzeba było dobry podkład. - Mało co jadłam, musiałam znaleźć sukienkę do ziemi, w której nie będę wyglądać obciachowo - prychnęła, pochylając się nad stołem i zastanawiając się na co miała ochotę. Poza swoim chłopakiem w garniturze, oczywiście.

[Daniel Graham]

Nie mógł się nie zgodzić z jej słowami. Z zamyśleniem pokiwał głową. Miała rację. On sam długo walczył i opierał się temu, co czuł. A zrozumiał to wszystko dopiero wtedy, kiedy przez jedno nieporozumienie odeszła na jakiś czas z jego życia zabierając ze sobą cały świat. Nie chciał do tego więcej wracać. Rozproszenie tych myśli przyszło w momencie, gdy zasugerowała niedokonane morderstwo. Uniósł brwi patrząc na nią z miną “ach, tak? miałaś takie plany?”, ale zamiast zmuszać ją do tłumaczenia się, dołączył do jej perlistego śmiechu. On także na początku miał ochotę niejednokrotnie udusić ją własnymi rękami - albo chociaż jedną, drugą czy piętnastą poduszką rzuconą przez nią osobiście na jego nowoczesną kanapę. Zachował to dla siebie, ale zastanowił się nieco dłużej nad jej pytaniem. - Nie do końca… - powiedział niezbyt pewnie, próbując zebrać myśli. Nigdy nie było okazji, żeby o tym porozmawiać. Ani z Penelope, ani z matką. - Ująłbym to w inny sposób: nie zaktualizowałem jej informacji w tym temacie od października. Mimo naszego okołoświątecznego kryzysu Gwen dalej myśli, że pobieramy się na wiosnę. - Uśmiechnął się niewinnie, ale nie kryły się za tym niedopowiedzeniem z jego strony żadne niecne intencje. W ostatnim czasie naprawdę dużo się działo. Nie zdążył tego omówić z rodzicielką. - Więc jakby się uprzeć wystarczy dodać informację o kupnie domu i konkretnej dacie ślubu, o ile zdecydujemy się wreszcie na jakiś termin - bo oprócz mglistego na wiosnę, w ogrodzie, po remoncie, nie ustalili niczego konkretnego w tej materii. Co zabawne Daniel uważał ten dzień za swego rodzaju “koniec świata”. Mimo iż jego plany zawodowe wybiegały daleko poza ten termin, w życiu prywatnym po tym dniu była pustka - i chociaż nie rozmyślił się co do planów ślubnych - nie był do końca pewien, czy to dobrze, czy źle, dlatego nie podzielił się tymi spostrzeżeniami z Penelope. - Swoją drogą będziemy musieli się z nią spotkać i przytemperować jej organizatorskie zapędy. Rozumiem, że jej jedyne dziecko bierze ślub, ale ona planuje przyjęcie na kilkaset osób… - wywrócił oczami, bo absolutnie sobie tego nie wyobrażał. Co innego być na świeczniku w związku z pracą, co innego w życiu prywatnym. - Chyba że zmieniłaś zdanie? - spojrzał na nią przenikliwie. - Ta sceneria całkiem pasuje, rozejrzyj się - prowadząc ją dalej spokojnie w tańcu pochylił się znów do jej ucha i zaczął wymieniać głębokim, cichym głosem: - wielka sala balowa, unoszący się w powietrzu zapach świeżych kwiatów, klimatyczne oświetlenie, spokojny wystrój nawiązujący do natury, ty ubrana w wyjątkową, wyróżniającą się suknię, wszystkie oczy zwrócone na ciebie… - uśmiechnął się z rozmarzeniem. Wizja romantycznego przyjęcia w ich własnym ogrodzie była urokliwa, ale Daniel tak bardzo chciał pokazać światu, jaką miał wspaniałą kobietę u swego boku, że mógłby przystać i na taki scenariusz. Zresztą, on przystałby na wszystko pod warunkiem, że mógłby widzieć w jej oczach to samo co teraz. A pod wpływem własnego opisu jakoś przestała go nagle przerażać ta pustka do zapełnienia po “końcu świata”.

[Penelope Diaz-Graham]

Mama Daniela była dla niej taka dobra i wyrozumiała podczas przerwy świątecznej, że aż poczuła wyrzuty sumienia, że nie powiadomili jej o planach na przyszłość. Faktycznie niewiele się zmieniło w kwestii ich wiosennego ślubu a Penny dalej uważała, że nie powinni opowiadać jej, że tamte zaręczyny nie miały nic wspólnego z prawdą. Skoro oni sobie już wszystko wyjaśnili i między nimi pojawiło się prawdziwe i szczere uczucie to wtajemniczanie inny osób było bez sensu. To zamknięty rozdział i żadne z nich nie chciało wracać do tamtych przykrych chwil. A jednak czuła potrzebę porozmawiania z Gwen. Od jakiegoś czasu była dla niej pewnego rodzaju namiastką matki i chciała pozwolić jej zorganizować ich ślub. Ale Daniel miał rację, żadne z nich nie zająknęło się nawet na temat skromnej uroczystości w ich ogrodzie.
- Powinieneś to zrobić, za rzadko do niej dzwonisz – skarciła go nieco swoim spojrzeniem, bo nie wymagała od niego by kontaktował się ze swoją rodzicielką codziennie, ale raz w tygodniu mógł wykonać taki telefon. Albo zabrać ją gdzieś na obiad. Gdy jednak zaczął opowiadać o zmianie planów i zorganizowaniu takiego przyjęcia aż z przerażeniem rozejrzała się dookoła. I o ile wspomnienie świeżych kwiatów, świec i pięknych sukni było czymś uroczym i godnym rozważenia to sama myśl, że tylu gości miałoby patrzeć tylko na nią wprawiło ją w zakłopotanie. Nie tego chciała. Nie chciała czuć się na własnym ślubie niekomfortowo i na siłę wymuszać uśmiech wobec osób, których nawet nie zna. Dlatego szybko pokręciła przecząco głową, dopiero po chwili spoglądając wprost w oczy Daniela. A czy on tego chciał? Kompromisy, kompromisy, kompromisy. Obiecała na nie chodzić, więc jej spojrzenie wyrażało teraz tylko jedno pytanie: Czy Ty tego chcesz?
- A wyobraź sobie zapach świeżych kwiatów w ogrodzie połączony z letnim wieczorem. Do tego porozstawiane wszędzie lampiony, mały namiot na środku i nasi najbliżsi. Rodzina, przyjaciele… Nie musi to być nasz ogród, możemy znaleźć jakąś małą salę, ale Danny, nie na kilkaset osób – może gdyby oboje mieli wielkie rodziny mogliby rozważyć większą uroczystość, ale Penny miała tylko Aimee, czułaby się dziwnie wśród nieznanych wcześniej osób, których pewnie i tak ponownie nie spotka. – Aimee zaoferowała, że zaprojektuje i uszyje mi suknie – uśmiechnęła się gdy po raz kolejny wykonali sprawny obrót. Gdy muzyka na chwilę uciekła, przysunęła się do narzeczonego i skradła z jego ust delikatny pocałunek. – Napijemy się czegoś?

[Ander Ferreiro]

~5~ Najlepsze walentynki w życiu. Nigdy nie wiązał z tym świętem zbyt wielu emocji, daleko mu było do ekscytowania się różowymi balonikami w kształcie serc czy przeszukiwania półek sklepowych w misji znalezienia najpiękniejszego opakowania zdecydowanie zbyt drogich czekoladek. Największym plusem dnia zakochanych byli single, ci czujący się przytłoczeni we własnym mieszkaniu i szukający towarzystwa w nocnych klubach i barach, gdzie na chwilę mogli zapomnieć o swojej samotności. Andy zazwyczaj był jednym z nich, korzystając z własnej wolności i tej desperacji, która pchała ludzi na parkiet, w ramiona obcych ludzi, aby zapewnić sobie odrobinę rozrywki. Działało bez szwanku. Co było inaczej w tym roku? Poznał Hollowa i zdaje się, że to przekręciło wszystko do góry nogami. Z tej znajomości wyszła adopcja Pchły, więc nie potrafił na nią narzekać, ale cała reszta mieszała mu w głowie. Dlaczego tak mu zależało? Dlaczego nie potrafił odmówić mu spotkania w środku nocy, kiedy za nic nie chciał ruszać się z łóżka? Dlaczego wpakował się bójkę jak tylko zobaczył się z facetem, który go zranił? Mógł to załatwić inaczej zamiast zachowywać się jakby łączyło ich więcej niż przyjaźń, czy raczej nieszczególnie długa znajomość. A teraz musiał liczyć się z konsekwencjami. I upewnić się, że Oliver nie zostanie sam w walentynki. Ponownie, dlaczego? Nie miał pojęcia.
Po opatrzeniu rany i zorganizowaniu sobie maski, najprostszej, czarnej, pojawił się na balu ze swoją zaskakująco pomocną randką w ciemno. Zdążył nieco ochłonąć, więc nawet podziękował za zrezygnowanie z dalszych poszukiwań "drugiej połówki" na rzecz zawiezienia go tam, po czym rozeszli się w swoje strony. Z początku miał wrażenie, że znalezienie w tłumie drobnego ucieleśnienia rozpaczy zajmie mu wieki, ale już przy pierwszej rundce wkoło głównej sali złapał wzrokiem znajomą, bladoróżową chmurkę i z ulgą ruszył w jego stronę. Przez całą drogę do rzędu krzeseł bił się z myślami, nie mając pojęcia ile tak właściwie chce mu powiedzieć. Jak zacząć rozmowę. "Hej, pobiłem się z tym ziomkiem, w którym się zabujałeś"? "Pamiętasz tego gnojka, który cię wystawił? Tak się składa, że mam jego krew na łokciu"? Chciałby mu wszystko wyśpiewać, chociażby po to, aby uświadomić mu jak wielkim zagrożeniem był facet wnoszący scyzoryk do bójki na pięści, oraz że w ten przepiękny dzień, toczący się wkoło miłości, randkował z innymi osobami. Chciał też zgarnąć go do taksówki i zawieźć do domu, aby spędzić chwilę w ciszy i spokoju, bo miał serdecznie dość towarzystwa innych ludzi. Jednak kiedy znalazł się na miejscu to, czego wcześniej chciał, przestało mieć znaczenie.
- Och, cóż za idealny zbieg okoliczności, uwielbiam tą piosenkę. Dasz się porwać na parkiet? - zaczął, posyłając mu lekki uśmiech i dostojnie się ukłonił, wyciągając w jego stronę dłoń, podczas, gdy drugą oparł w dole pleców. Zachowanie manier nie przyszło bez ceny, w tym wypadku było nią nagłe ukłucie bólu pod świeżym opatrunkiem, ale poza lekkim drżeniem kącików ust zachował zimną krew.