autor

[Jason Sullivan]

– Szef kuchni? – powtórzył za nią z nieskrywanym zaskoczeniem, które na krótko odmalowało się na jego twarzy. Reakcja ta trwała zaledwie kilka sekund, ale z pewnością była dobrze dostrzegalna dla wprawionego obserwatora. Nie miał pojęcia, czy jego aktualna towarzyszka się do takowej grupy zaliczała, ale przecież siedziała wystarczająco blisko, by nie umknęło jej absolutnie nic. – Nie, nigdy nie praktykujemy sytuacji, w której szef kuchni jada z gośćmi. – Wyglądała na inteligentną dziewczynę (kobietę?), dlatego wyszedł z założenia, że jego komentarz brzmiał wystarczająco wymownie, by zorientowała się w popełnionym przez siebie błędzie - oczywiście nie była to w mniemaniu Sullivana żadna karygodna gafa. Nawet jeśli niegdyś imał się zajęć pokroju zmywania naczyń czy krojenia warzyw, to nigdy jednak nawet nie aspirował do tego, by znaleźć się kulinarnym poziomie, jaki reprezentował szef jego kuchni. – Myślę, że Robert – podjął, zerkając wymownie w stronę, z której kelnerzy pojawiali się znikąd z tacami pełnymi przepysznych dań oraz deserów, co niejako miało być dla jego towarzyszki wskazówką względem tego, w którym kierunku należało się udać, by odnaleźć serce tego lokalu oraz zarządzającego nim mężczyznę – nie ma nic przeciwko, kiedy gwiazdą wieczoru jest śliczna kobieta. Tylko nie mówmy tego na głos. Na punkcie swoich dań jest wyczulony – dokończył z zaczepnym uśmiechem, tym samym raz jeszcze potwierdzając, że jej założenia były błędne.
Jason na krótki moment skupił się na swojej porcji deseru, choć nieustannie czuł na sobie zaciekawiony wzrok nieznajomej, toteż do jej oczu powrócił swoimi właściwie przed wzięciem do ust pierwszego kawałka ciasta.
– Jason Sullivan. Właściciel. – Nie brzmiał przy tym na zadufanego w sobie, ale niewątpliwie w tonie jego głosu pobrzmiewała wyraźna nuta dumy. Nawet jeśli niektórzy - a właściwie tylko córka zmarłego założyciela Canlis - byli zdania, że zapis w testamencie mężczyzny był niesłuszny i cholernie niesprawiedliwy, to jednak ostatnie lata udowodniły, że Sullivan był odpowiednim człowiekiem na właściwym miejscu. Restauracja miała się świetnie, rezerwacje były wypełnione po brzegi, a wszelkiej maści oceny krytyków utrzymywały się na doskonałym poziomie. Oczywiście; wiele było do poprawy, ale Jason i tak uważał, że miał prawo do zadowolenia, które odbiło się blaskiem w jego spojrzeniu, nim powrócił do zajadania się szarlotką.

[Laura May Hirsch]

Szybko zorientowała się jaką gafę popełniła, gdy usłyszała jego zaskoczony ton. Siedzieli za blisko siebie, by mogło to umknąć jej uwadze. Nawet jeśli chwilę później po tym zaskoczeniu nie było śladu, a on najwidoczniej planował pociągnąć tę rozmowę i nie tak szybko poinformować ją o pełnionej w restauracji funkcji. Uśmiechnęła się przepraszająco, słysząc jego kolejne słowa. Już dobrze wiedziała, do czego zmierza. Jeśli nie był szefem kuchni, pozostawała jeszcze tylko jedna możliwość. Nie chciała jednak przerywać tej powolnej drogi ku poznaniu prawidłowej odpowiedzi.
Powoli poruszyła się na swoim krześle, odkładając widelczyk na brzeg białego talerzyka i skupiając całą swoją uwagę na siedzącym naprzeciw mężczyźnie. Przez jej twarz przemknął uśmiech, gdy z jego ust padł komplement. Westchnęła cicho i pokręciła głową.
– W takim razie… jeśli przypadkiem coś na temat… wie pan... – zaczęła, choć przerwała na chwilę, a znaczącym uniesieniem brwi chciała dać mu do zrozumienia, że ma na myśli to, co działo się przy tym stoliku jeszcze kilka minut temu. – Dotrze do Roberta, proszę przeprosić w moim imieniu. – ściągnęła usta w wąską linię. Nadal źle się czuła z tym, że pół restauracji obserwowało jej kłótnię z Leonardem i że właściciel restauracji przyszedł prosić ich o spokój.
Podobnie jak mężczyzna, sięgnęła po widelczyk i wbiła go powoli w kawałek szarlotki. Zapach deseru unosił się w powietrzu i niesamowicie kusił. Tak samo, jak kieliszek wina, który stał niedaleko. Alkoholu jednak wypiła tego wieczoru za dużo, o czym świadczył fakt, że wcześniej puściły jej nerwy.
Kącik jej ust drgnął ku górze, gdy usłyszała jego imię, a także potwierdził swoją rolę w restauracji. – Laura Hirsch. Gość robiący zamieszanie w pańskiej restauracji. – również się przedstawiła, uśmiechając się przepraszająco. – Domyślam się, że ma pan o tej porze dużo ważnych spraw związanych z restauracją, dlatego jeszcze bardziej doceniam, że towarzyszy mi pan w deserze. – posłała mu pełen uroku uśmiech, starając się wykorzystać dobrze jej znane uprzejmości, których nauczyła się od rodziców. Nie raz słuchała, jak ojciec rozmawiał z restauracyjnymi gośćmi, gdy jako szef kuchni wychodził na mały obchód, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.
– Ah, i to ta szarlotka jest zdecydowanie gwiazdą wieczoru. – dodała jeszcze, w końcu próbując słodkiego deseru, który rozpływał się w ustach.

[Elena Murphy]

Elena bardzo starała się nie psuć sobie humoru tym co powiedział Niko - cieszyła się apartament który kupili z Jasonem, cieszyła się z zaręczyn, ale zanim wzięła go na poznanie Cassandry i Billa, z tym drugim postanowiła spotkać się sama. Umówili się więc na lunch, Nellie zarezerwowała stolik w ich ulubionej restauracji i teraz siedziała przy nim, czekając aż Billy przyjdzie. Przyjechała pół godziny przed czasem i zdążyła w związku z tym wypić dwa drinki
A kiedy mężczyzna się pojawił, od razu wstała od stolika i przytuliła go na przywitanie.
- Hej, fajnie, że udało się wyrwać na chwilkę - bo pewnie zadzwoniła rano, jak już był w pracy czy coś. Usiadła z powrotem na swoim krześle i zlustrowała go wzrokiem. - Co tam u Callie i mojej prawie imienniczki? - zapytała, uśmiechając się delikatnie. Do Calliope nadal nie miała najlepszego podejścia, ale starała się, za to małą uwielbiała i pewnie ciągle jej jakieś prezenty wysyłała czy coś! - Chciałam się spotkać, bo… pamiętasz jak mówiłam ci o Jasonie? - uniosła brew w górę i położyła dłoń, na której serdecznym palcu miała piękny, diamentowy pierścionek i spojrzała na brata wymownie. - Najpierw chciałam powiedzieć tobie, zanim powiem matce. - dodała, patrząc na niego z niewinnym uśmiechem.

[Billy Murphy]

Martwił się cholernie o kwestie tego zaginionego ciała Joe. Mimo to, żyli dalej, bo musieli, nie powiedzieli dziewczynom całej prawdy, bo wiedzieli, że te zaczną zapewne panikować, a panika nie była nikomu potrzebna. Chyba. Tak mu się wydawało. Bo jednak trochę wewnętrznie z Isaakiem panikowali. Mimo to, nadal nie rozpowiadali o ciążach dziewczyn, kiedy więc Elena zaproponowała spotkanie, chętnie przyjechał, żeby oderwać myśli od problemów.
– Hej Nell – uśmiechnął się szeroko, cmokając lekko jej policzek. Zaraz potem usiadł na krześle naprzeciw niej, uważnie się jej przyglądając. – Dla ciebie zawsze znajdę czas – odparł, uśmiechając się lekko, w końcu była jego ulubioną – i jedyną – siostrą. – Dobrze, dobrze – zbył nieco temat, bo nie chciał o tym gadać za bardzo. Nie było sensu, a na powiedzenie o ciąży było za wcześnie.
– No pamiętam, to ten twój nowy chłopak, nie? – spytał, patrząc na nią, a potem na jej pierścionek. O kurwa. – Zaręczyliście się? – spojrzał na nią zszokowany. No tego się nie spodziewał, okej. – Gratuluję, Nellie, serio – wyściskał ją zaraz, jej dłoń chwytając i przyglądając się pierścionkowi.

[Elena Murphy]

Cóż, Nell o żadnym ciele nie wiedziała, ale gdyby wiedziała, to pewnie do paniki byłaby totalnie pierwsza
- To dobrze, bo na razie zostaję w Seattle, więc moglibyśmy widywać się częściej - poruszyła brwiami. Liczyła na to, że w związku z tym będą mogli faktycznie mieć lepszy kontakt - nie tylko przez facetime - i że będzie mogła więcej czasu spędzić ze swoją bratanicą. - Tylko dobrze? A gdzie te fajerwerki i radość, skoro do siebie wróciliście? - zmarszczyła czoło, bo nie wyglądał na szczęśliwego, a Nellie naprawdę nie chciała złowróżyć jego relacji z Callie, chociaż kusiło okropnie Kiedy powiedział o Jasonie jako o jej chłopaku, pokiwał głową delikatnie.
- Przyszły mąż - wyszczerzyła się do niego, ale finalnie jego reakcja naprawdę się jej spodobała. Była zdecydowanie lepsza niż Townsenda, nie? Pozwoliła mu więc obejrzeć pierścionek. - Wiem, że znamy się trochę ponad dwa miesiące, ale w sumie… czasami takie związki wypalają. Jest cudowny, serio. Na pewno się dogadacie - aż westchnęła cicho. Jason istotnie, był cudowny, a ona nie mogła się nim zupełnie nacieszyć, ale jakiś niepokój emocjonalny trochę w sobie miała. - Sfinalizowaliśmy zakup apartamentu w Belltown, bo świeżo kupili z bratem Rapture i muszą ogarnąć trochę rzeczy w Seattle. Jedyne co mnie w tym wszystkim martwi to Niko. Nie zareagował najlepiej - przygryzła dolną wargę. Tak, potrzebowała rady. A jej zdaniem jego rady były najlepsze na świecie - pomijając fakt, że się rozwiódł kilka razy ale tego jakoś pod uwagę nie brała

[Billy Murphy]

Dlatego, że Nellie głównie była niewinnym kwiatuszkiem i nie do końca sobie pewnie zdawała sprawę z tego, co właściwie się działo w ich świecie i na jaką skalę. Głównie dlatego, że podróżowała i miała lekko wyjebane, nie?
– Dobra, chuj, powiem ci- westchnął – Ale masz nikomu nie mówić, bo nie chcemy nic zapeszyć, dobrze? – poprosił, biorąc dłonie siostry w swoje. – Callie jest ze mną w ciąży. A Nellie ogólnie jest moim dzieckiem, to była cała drama, Joseph, jej były podmienił papiery. Po prostu potrzebujemy chyba wszyscy wakacji – stwierdził z rozbawieniem, a gdy go poprawiła, uniósł brwi. Mimo to, naprawdę życzył jej dobrze i nie uważał, żeby miał prawo oceniać.
– Znacie się krótko i też w zasadzie nie musicie brać ślubu od razu. Daj sobie czas, żeby go poznać, ale jeśli czujesz, ze to jest to, to też nie ma sensu czekać – powiedział, patrząc jej w oczy. – Aż tak, huh? Wiesz, on ma wybuchowy charakter, może przywyknie? – spytał cicho, delikatnie głaszcząc jej dłoń i wpatrując się w oczy – bo nie wiedział, co miał jej na to poradzić.

[Elena Murphy]

A jaka dzięki temu jej głowa była lekka - bo przecież jakby o tym całym syfie wiedziała, to życie nie wydawałoby się jej takie piękne, tak? Inna sprawa, że pewne rzeczy wiedziała, ale po prostu miała to w dupie. Mieli kasę? Mieli. Ta informacja w sumie do szczęścia jej wystarczała.
- No chuj, powiedz mi - zachęciła go z lekkim rozbawieniem, patrząc na niego z ciekawością. - Przecież nie powiem nikomu. Mike też nie wie nic, tak? - zapytała, tak dla pewności, a potem gdy zaczął mówić, było widać jak szczęka jej opada. - Czyli Nellie jest nasza, tak? Nie tamtego frajera? - nasza, w sensie Murphy. Nie powiedziałaby na głos tego, że nie była, ale wiadomo co miała na myśli - To dlaczego z nim była skoro jest z tobą w ciąży? W sensie Mike coś mówił, że zrobiła to po to żeby was wyciągnąć, ale… no i… kurcze, a czy tym razem mogę ja być chrzestną? Proszę - zatrzepotała rzęsami, bo pomijając wszystko, te informacje były urocze. - Fajnie jakbyście mieli chłopca. Parka - ścisnęla mocniej jego dłonie, wyraźnie się zaczynając ekscytować. Ale jak znowu dadzą rolę chrzestnej, to jebnie fochem nasza droga Elena. Grr. Kelnerka pewnie zaraz zebrała od nich zamówienie i doniosła Nell kolejnego drinka i coś do picia dla Billa.
- No, nie mamy niczego konkretnego zaplanowanego, chyba nam się nie będzie spieszyć. Właściwie to nie wiem. Myślałam, że nikt nie ma bardziej powalonych pomysłów ode mnie, ale o to Jay - zaśmiała się cicho. Widać było, że jarała się nim potwornie bo gdy o nim mówiła to cała promieniała. Gasła natomiast przy temacie Niko. - Powiedział, że musi sobie to poukładać. Ale co tu układać? Przez cały rok nie był mną zainteresowany, w każdym razie o tym nie mówił i teraz zachował się do dupy. - powiedziała ze smutkiem, mieszając słomką w drinku.

[Billy Murphy]

Wiadomo, że powiedzenie – im mniej wiesz, tym lepiej śpisz było dość znaczące w przypadku ich życia. Nikt nie chciał zawracać głowy uroczej Nell tym, czym rzeczywiście się zajmowali, bo była przecież najmłodsza, nie musiała wiedzieć, nie?
– Nie, nie wie. Chcemy wyjść z tego najbardziej niebezpiecznego okresu i wtedy wszystkim powiedzieć – uśmiechnął się czule. – Jest nasza – pokiwał głową z rozbawieniem. – W zasadzie żeby nas ratować. Chciała go przekonać, żeby zmienił zeznania i zniszczył dowody, a fakt faktem, tylko ona mogła to zrobić, bo Joe miał obsesję na jej punkcie – przyznał z rozbawieniem. Gdy jednak spytała, czy tym razem ona może być chrzestną, posłał jej rozbawione spojrzenie. – Myślę, że muszę to przegadać z Calls, a ty musisz przestać ją obcinać nienawistnym spojrzeniem, Nell – powiedział, patrząc na nią z czułym uśmiechem.
– Wiesz, chciałbym jednak być na twoim ślubie, a znając ciebie to polecisz do jakiegoś durnego Vegas i mi nawet nie powiesz – dźgnął ją palcem między żebra. – Wiesz, ty też nie okazywałaś mu zainteresowania, a oboje wiemy, że trochę zdychałaś bez niego. Może obrał tę samą, chujową taktykę – podsunął Nell, patrząc jej w oczy – Inna sprawa, że nigdy nie sądziłem, że Niko faktycznie jest dla ciebie. Przy Jasonie cała promieniejesz – zauważył, wzruszając ramionami.

[Elena Murphy]

- Okej, okej - pokiwała głową, bo faktycznie, ciąże na wczesnym etapie można stracić, więc rozumiała ich punkt widzenia. Nie skomentowała jednak słów o obsesji, bo nie dało się nie zauważyć, chociaż miała wrażenie, że Calliope po prostu nie mogła się zdecydować i obojgu robiła wodę z mózgu, ale nie chciała w Billa wjeżdżać ani nic. Odetchnęła głęboko na jego słowa. - Zawsze się staram tego nie robić, przecież wiesz - uśmiechnęła się uroczo. - Pogadaj z Calls, proszę, proszę, proszę! - mogła się postarać bardziej, no! To nie tak, że Calliope nienawidziła, ale lubić też nie lubiła - już od czasów szkoły, a teraz po prostu się to nasiliło
- Jeśli będę brać ślub to dowiesz się o tym jako jeden z pierwszych. Ktoś musi mnie poprowadzić do ołtarza, nie? Nawet tego w Vegas - powiedziała to z lekko smutnym uśmiechem, ale nie widziała nikogo innego w tej roli. Kochała Michaela, ale jako wsparcie przy ołtarzu, oprócz swojego ojca, mogła widzieć tylko Billa. - Nie okazywałam, bo uznałam, że skoro chciał czegoś innego od życia to nie mogę mu tego zabraniać, Billy. A czepianie się do mnie za to, że teraz ja zmieniłam podejście do świata jest beznadziejne. Minął rok, mógł mi się w tym czasie zmienić światopogląd, prawda? - wywróciła oczami, bo tak to widziała. Dlatego nie podobała się jej reakcja Niko - ludzie czasem zdanie zmieniają i ona zmieniła swoje. Eh. - Bo Jason jest taki… - urwała, myśląc jak to powiedzieć. - Nie wiem, jak powiem, że idealny to zabrzmię jak zabujana małolata, ale trochę jest. - westchnęła cichutko. Niby się praktycznie nie znali, ale Nellie od niego to czuła - że był facetem z którym mogła spędzić całe życie no! - Z Niko nie miało sensu, bo teraz czuję, że nie będę mieć go wcale. Ani jako faceta ani jako przyjaciela - wzruszyła ramionami. - Może tak po prostu czasami bywa - stwierdziła, może po prostu… nigdy nie byli aż tak dobrymi przyjaciółmi, cóż.

[Billy Murphy]

Owszem, to że Calls nie mogła się zdecydować, było kompletnie oddzielną kwestią, ale potem już była zdecydowana, nie? Tak mu się wydawało przynajmniej. – Starasz się, ale chujowo ci wychodzi. Pogadam z nią, ale ty też będziesz musiała, tylko… Jeszcze nie teraz, okej? Naprawdę ostatnio dużo się działo i Calls potrzebuje troche spokoju, a wkurwiłaby się, gdyby wiedziała, że komuś powiedziałem – uśmiechnął się lekko. No Isaak i Ellie się nie liczyli, bo byli w szpitalu i w ogóle, nie?
– Dobrze, mam nadzieję – uśmiechnął się szeroko, jednak, gdy wspomniała, że ktoś ją musi poprowadzić do ołtarza, lekko musnął jej policzek palcami. W zasadzie to sądził, że poprosi Michaela o coś takiego, tym bardziej zrobiło mu się ciepło na serduszku. – Będę zaszczycony, Nell – powiedział spokojnie, patrząc jej w oczy. – Więc już wiem, w kogo ma celować Calls na naszym ślubie – puścił jej oczko i uśmiechnął się lekko.
– Po prostu… Nie potrafiliście się porozumieć i to jest główny problem, chociaż paradoksalnie jesteście przyjaciółmi, to nie rozmawiacie o rzeczach, które faktycznie mają dla was znaczenie tylko o pierdołach – zauważył całkiem słusznie. Inna sprawa, że w stu procentach rozumiał jej punkt widzenia.
– Brzmisz, ale to dobrze, zasługujesz, żeby być szczęśliwa, Nellie. Wszyscy zasługujemy – westchnął mimochodem. – Nie wszyscy ludzie są nam dani na zawsze, ale… Może jeszcze odnajdziecie jakoś drogę do kontaktu? Spójrz na Isaaka i Ellie, nie rozmawiali ze sobą dwa lata, a teraz są małżeństwem, spodziewają się dwóch maluchów… Znaleźli szczęście – powiedział spokojnie, a potem zrozumiał, co powiedział. – Co też jest sekretem, więc błagam, nie mów nikomu – złożył ręce, bo kurwa naprawdę czasami się zapominał.

[Elena Murphy]

Nie zamierzała męczyć Callie, ale zapyta ją o to na pewno. Rozumiała w stu procentach, że ciąża nie była niczym łatwym i te wszystkie nerwy i w ogóle… cóż. - Wasz sekret jest ze mną bezpieczny - położyła dłoń na swojej piersi i puściła mu oczko. Wiadomo, że nikomu nie powie! Widząc jednak jego reakcje na prowadzenie do ołtarza, uśmiechnęła się do niego szerzej. Nie, Mike nie pasował do tej roli - Bill był towarzyszem tej drogi idealnym.
- Byleby nie schowała w bukiecie kamieni - zaśmiała się cicho. Wysłuchała jego słów o tym, że nie potrafili się porozumieć i chyba miał rację.
- Nie wiem, może to po prostu wcale nie jest przyjaźń. Mam wrażenie, że waszej czwórce zawsze szło to lepiej. Tęskniłam za Niko i całą resztą, ale wiesz? Wcale nie na tyle, żeby chcieć obok nich mieszkać - przyznała szczerze, bardziej szczerze niż by chciała. - Skoro wszyscy zasługują na szczęście, to dlaczego przez jego zachowanie mam wrażenie, że robię coś nie tak? - zagryzła dolną wargę. Niko strasznie ją życiowo podminował tamtą dyskusją, zupełnie jakby się rozstali miesiąc temu a nie rok. Ugh. Pokręciła głową gdy jako przykład podał Ellie i Isaaka. To nie był dobry przykład, bo do siebie wrócili, a o takiej ewentualności Nellie nie chciała myśleć - nie po to zgodziła się na zaręczyny z Jayem, come on.
- Będą mieć bliźniaki? - zapytała cicho, marszcząc czoło. - Ale ty jesteś papla, William - parsknęła śmiechem, kręcąc z niedowierzaniem głową. Ale i tak go kochała i uważała za najlepszego brata ever

[Billy Murphy]

– Dziękuję – uśmiechnął się szeroko, bo generalnie był jej wdzięczny i też miło było o tym porozmawiać z kimś, kto nie był Isaakiem czy Ellie. Wiedział, że mimo całej radości ich ciąża ich mocno stresowała. W każdym razie, zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z rozbawieniem.
– Obiecuję, że tego dopilnuję – powiedział, patrząc na nią z uśmiechem. – Widzisz, ja sobie nie do końca wyobrażam być z daleka od Calls, Isaaka czy Ellie. Co prawda Elaine wyjechała i nieco się odsunęła, ale i tak czasami ją odwiedziałem – powiedział spokojnie, o tym raczej Isaakowi nie mówił, ale wiadomo, nie chciał, żeby mu przykro było, czy tam coś. – Bo jest zraniony, wiesz, spotykasz się z Jasonem krótko, prawda jest taka, że… Jesteś gotowa do poświęceń większych niż dla Niko kiedykolwiek. I to jest okej, bo wtedy gotowa nie byłaś. Tyle, że możliwe, że Niko sądzi, że to z nim jest coś nie tak. Rozumiesz, co mam na myśli? – spytał, chwytając ją za dłoń delikatnie i muskając ją palcami. Pokiwał głową na kolejne pytanie.
– Tak, będą mieć dwójkę i po poprzednich historiach mocno się tym stresują, szczególnie Ellie – powiedział cicho, zaciskając usta, chociaż nie był pewien, czy o problemach Elki ktokolwiek poza ich golden 4 i Teddym wiedział, ale chuj tam. – Jestem, to ty tak na mnie działasz, przez ciebie się zmieniam w starą plotkarę – puścił jej oczko. – Ale to dlatego, że ci ufam, Nell – dodał spokojnie, patrząc jej w oczy.

[Elena Murphy]

- Może problem w tym, że ja sobie bycie daleko od nich wyobrażam i wcale aż tak mocno mi to nie przeszkadza - spuściła wzrok. Nell nie była samotniczką, uwielbiała mieć ludzi wokół siebie, ale czuła, że na przestrzeni lat coś się popsuło w ich paczce i już nie było tak samo. Cóż. - Rozumiem co masz na myśli, ale… zresztą nie ważne, muszę przestać się po prostu nim przejmować - stwierdziła cicho, bo miała ochotę mu powiedzieć, że spała z Niko, ale chyba wolała o tym nie wspominać nikomu - nie mówienie o tym sprawiało, że o tym za dużo nie myślała, więc to zawsze coś
Nie wiedziała o problemach Elaine, ale zanotowała w głowie, że mówić o tym nie wolno. Zaśmiała się. - Dobra, dobra. Wiem, że z Costasami też plotkujesz jak szalony. Zawsze plotkowałeś - pokręciła z rozbawieniem głową i zaraz się wzięli za jedzenie. - Ja tobie też, Billy. Dlatego tobie pierwszemu chciałam powiedzieć - pomijając Michaela i Vinnie, którzy byli z nimi na wyjeździe. A później spędzili razem jeszcze trochę czasu i rozjechali sie po domach.

| ztx2