autor

[Jacob Hirsch]

Jacob powstrzymuje Judaha przed jakąkolwiek reakcją ruchem ręki, którym prosi go o spokój. Jeszcze tego brakowało, żeby afera na linii Judah-Taylor przyciągnęła tu matkę. Posłusznie sięga pod stół po butelkę i wyciąga ją, żeby uzupełnić szklankę młodzieńca i przy okazji tę swoją, po którą bezczelnie wcześniej sięgnęła Posy. Nalewa za dużo w obie. Cóż, to ciężki wieczór.
– Do usług kolego – zwraca się do Taylora i poklepuje go po ramieniu – Tylko następnym razem nie wsiadaj NA NIC po pijaku… – oznajmia dumny ze swojego żartu i podaje mu swoją szklankę. Dopiero docierają do niego słowa bratanka i jego wzrok skupiony na Josephine. Wyjątkowo dobra perspektywa obserwacji z góry. Zabiera więc rękę z jej uda, którą do tej pory skrzętnie skrywał obrus i chociaż najpierw wyciąga palce w kierunku jej dekoltu, to widząc jej spojrzenie powstrzymuje się w połowie drogi.
– Da się to jakoś podciągnąć? – pyta nagle i zerka przelotem w kierunku Judaha. Czy czasem nie wspominał mu w smsie o pięknych oczach jego świątecznej randki? Nie pamięta. Alkohol zdecydowanie przyćmił mu mózg. Widzi jednak, że starszy Hirsch wciąż nie jest jednak skory do żartów.
– Daj spokój, może zrobić dzieciaka, a nie może napić się odrobinę DOROSŁEGO alkoholu?! – zadaje mu pełne niezrozumienia pytanie i powinien się MODLIĆ, żeby sens tych słów nie dotarł do nikogo poza tym rogiem stołu.

[Vanessa Hirsch]

- Z czego do ciebie strzelali? Z pistoletu na kulki? - podchwyciła, gdzieś jednym uchem słysząc opowieść Taylora i dopiero wtedy znajdując dosyć czasu, żeby zauważyć, że w ogóle miał nogę w gipsie.
To malutkie wewnętrzne dziecko, które w niej jeszcze istniało, od razu chciało chwycić za mazak. Jednak wszyscy, pod wpływem teściowej zaczęli się organizować przy stole i właśnie wtedy Vanessa odkryła, że utknęła między Laurą, a Joachimem. O ile towarzystwo tej pierwszej nie budziło w niej wątpliwości, tak nie sądziła, żeby taka bliskość męża sprowadziła coś dobrego.
A ona myślała, że Rachel ją zaprosiła z sympatii...
Zaburczało jej w brzuchu na widok całej tej uczty, ale organizatorka miała jeszcze tego swojego, hm, asa w rękawie. Kiedy przyszło do tej pełnowymiarowej modlitwy, pierwszą jej myślą było to, że to niepotrzebne.
Ale kobieta wydawała się tak bardzo wczuta w temat i szczęśliwa, że to ostatecznie spowodowało szeroki uśmiech na ustach Vanessy. Mimo to próbowała subtelnie wymigać się z trzymania za ręce, głównie dlatego że obawiała się, że dla Jo to będzie wystarczający pretekst do awantury.
A nie chciała awantury. Zerknęła więc na męża tylko przelotnie, dając znać, że jest świadoma jego obecności, ale nie zamierza się narzucać i postanowiła skupić się na bardziej przyjaznych osobach. Pierwsze co, to zamierzała dowiedzieć się czegoś o kobiecie, której nie znała - Posy, ale wpadła też spóźniona Belle, a Laura zaczęła ją zagadywać, choć wcześniejsze pytanie Nessy o żywe prezenty, musiało umknąć w ogólnym harmidrze.
- Laura, jest miejsce, w którym mogłabym się bawić lepiej?- połowicznie zażartowała. Przez tę prawie dekadę ostatecznie obecni tutaj Hirschowie stali się też trochę jej rodziną - Nic tylko się cieszyć, że ma tyle siły - dodała też o Rachel.

[Posy Alderidge Hirsch]

Zerknęła na chłopaka, który zmaterializował się przy Kubie oraz Judaszu. Syn tego drugiego? Tyle mniej więcej mogła wywnioskować z rozmowy całej trójki. Uśmiechnęła się, gdy ich spojrzenia się spotkały – Bo nie ma takiej fajnej dziewczyny. Jacob jest moim szefem – wyjaśniła Taylorowi, rozwiewając wszelkie wątpliwości (co jednocześnie musiało wyglądać dość zabawnie, gdy jednocześnie Jacob zabierał rękę z jej uda, ale widocznie relacja zaliczała się do tych w stylu to skomplikowane), uśmiechając się miło… i przenosząc zaraz spojrzenie na Jacoba i już nie uśmiechała się miło. Uśmiechała się złośliwie. No nie mogła inaczej. Chociaż, nie! Mogła. Gdy zobaczyła jego rękę kierującą się w stronę jej sukienki spojrzała na niego tak, że gdyby wzrok mógł zabijać to Jacob właśnie padłby trupem, więc dobrze że ją zabrał. A jego pytanie pozostawiła bez odpowiedzi, bo nie… nie dałoby się podnieść tego wyżej. Wróciła za to spojrzeniem w kierunku Młodego – Josephine – wyciągnęła dłoń w kierunku Taylora, przedstawiając się, żeby nie uchodzić tylko za „nie dziewczynę” Jacoba – I jak widać ty chociaż zasłużyłeś na wysokoprocentowy alkohol. Nie wszyscy mieli tyle szczęścia, chociaż już dawno są pełnoletni. – zakpiła, bo widziała też spojrzenie Darby, która tak samo jak ona została z winem. A umówmy się… takie imprezy bez dużej ilości alkoholu były ciężkie, bardzo ciężkie.

[Taylor Mays]

- Byłem trzeźwy. Nie jeżdżę po pijaku - odpowiedział Mays Jacobowi z gniewnym spojrzeniem. Po pijaku na motorze? Samobójstwo. I to nic, że przed chwilą piał nad samym sobą za bohaterstwo i ratowanie niewiasty z opresji na motorze właśnie, które skończyło się kontuzją. Vanessie, którą zawsze lubił, posłał tylko krzywe spojrzenie że nie trzyma jego strony. Uwagę najłatwiej było mu skupić na Posy bo raz, że nie rozmawiała z nim jakby był niedorozwiniętym dzieckiem to no... wyglądała prima sort. A on, jakby nie patrzeć, był młodym chłopcem z hormonami.
- Ociebaton wujek, jesteś gość - pochwalił Jacoba bo romans w miejscu pracy? Mu imponowało, poklepał jeszcze go po ramieniu i sam skinieniem głowy odpowiedział na przedstawienie się - Taylor, miło poznać. Zajmujesz się może połamanymi kośćmi, skoro pracujecie razem? - ot, taki small talk, bo czemu nie (warto podkreślić, że Mays nie miał pojęcia jaką specjalnością zajmuje się Jacob), tym bardziej że potem dziewczyna znowu zaplusowała. Tylko że zakrztusił się alkoholem gdy usłyszał uwagę o dziecku.
- Kurwa mać - pod nosem zaklął, ale znowuż nie tak cicho by tylko on usłyszał. Klepnął w ramie Judaha - Komu jeszcze to wygadałeś co? Matka wie?! - syknął przez zaciśnięte zęby rezygnując z widoku biustu Posy na rzecz fałszywej twarzy ojca!

[cosmo fletcher]

- Szefem? - zdążył jedynie powtórzyć za Jacobem, zanim pytanie Josephine nie rozkojarzyło go odrobinę. Miał właśnie opowiedzieć jej o tym, jak bardzo cierpiał na zapalenie wyrostka robaczkowego, po którym przez ostatni miesiąc zbierał się do kupy w szpitalu, sprzedać krótką opowieść o swoich uczelnianych ambicjach, a całość zwieńczyć płytką przechwałką o niedawnych narodzinach bratanka, którego niańczenie miało być teraz jego głównym zajęciem, ale wtedy wydarzyły się dwie rzeczy. Po pierwsze, oczywiście, że zauważył zsuwającą się pod obrus dłoń Jacoba, na widok czego uśmiechnął się kąśliwie do mężczyzny, a po drugie - na horyzoncie zaraz pojawił się Taylor, doceniający uroki Posy.
- Dzieciaka? TAYLOR, BĘDZIESZ OJCEM?! - No nikt generalnie nie mówił, że Cosmo był jakkolwiek dobry w dotrzymywaniu nawet tych tajemnic, co do których był pewien, że stanowiły one sekret. Głowa zaraz odwróciła się do Laury. - Czemu mi nie mówiłaś, że będziesz ciocią?! Będziemy zabierać Leona i twojego bratanka razem na spacery - oznajmił wystarczająco głośno, żeby te słowa na pewno dotarły nie tylko do jego przyjaciółki, ale też do siedzącej obok niej pani Vanessy i z dużym prawdopodobieństwem też do pani mamy Laury i Laurence'a, siedzących naprzeciwko. Niespecjalnie przecież to zrobił, tak? Nie chcąc jednak zagłębiać się w prokreacyjne przygody Taylora, wbił spojrzenie z powrotem w Jacoba i Posy.
- Wybacz, Josephine, kiepski żart z tym randkowaniem. Panie Hirsch, przepraszam też. Zapomniałem, że to pan jest tym wujkiem gejem w tej rodzinie. Pozostaje tylko życzyć szczęścia w poszukiwaniach tego jedynego. - Uśmiech, którym go potraktował był zbyt słodki w zestawieniu ze złośliwością tych słów. Nie trzeba chyba podkreślać, że krew trochę go zalewała, widząc podpite odruchy Jacoba, sięgającego zaraz gestem i wzrokiem niezupełnie tam, gdzie powinien, prawda?

[Posy Alderidge Hirsch]

Zaśmiała się i pokiwała głową, bo jak najbardziej – Połamanymi kośćmi i wszelkiego rodzaju urazami. Rany postrzałowe, rany kłute, szarpane… oderwane kończyny, zmiażdżenia. Wszystko, co można… albo nawet czasami ciężko to sobie wyobrazić. Naprawdę różne rzeczy. – streściła, nie przestając się uśmiechać do Taylora, chociaż jak powiedziała to na głos do zdała sobie sprawę, że w Seattle było naprawdę… spokojnie. Nigdy tak nie myślała o tym mieście, ale jednak tak właśnie było. Sięgnęła po kieliszek i upiła z niego spory łyk wina. Chętnie znowu gwizdnęłaby szklankę Jacoba, ale tym razem się powstrzymała. I tak dało się dużo. Chociaż gdy temat zszedł na ojcostwo Taylora raczej się nie odzywała. Mogła mu jedynie współczuć, bo hej… też zaliczyła wpadkę przed osiemnastką i to nie było nic fajnego. Na szczęście w jej przypadku nikt się nie dowiedział, a już na pewno nie na świątecznym przyjęciu. Zajęta swoim kieliszkiem drgnęła dopiero, gdy odezwał się do niej Cosmo. Początkowo uśmiechała się do niego pogodnie, po chwili jednak jej uśmiech trochę zbladł, a później… roześmiała się.
Spojrzała na Jacoba i parsknęła pod nosem.
- Nie no… myślę, że nie ma co tak od razu generalizować i szufladkować. Jak na mój stan wiedzy to taki średni z niego stuprocentowy gej. – kącik dalej drżał jej w lekkim rozbawieniu, bo cała ta sytuacja była dość komiczna. I jedyne, co ją przerażało, że każda kolejna sekunda tej wymiany zdań przybliża ich do spotkania z Panią Hirsch – Chociaż przyznaję… aż tak wtajemniczona nie jestem.

[Laura May Hirsch]

Pytanie o żywe prezenty jej umknęło, ale miała nadzieję, że już nikt nie wpadnie na podobny pomysł. Poza tym miały z Vanessą podobne poglądy na ten temat i na pewno się w tej kwestii zgadzały.
- Prawda. – przytaknęła z uśmiechem. Lubiła rodzinne spotkania, w końcu nie często mieli okazję spotykać się w takim gronie. Każdy musiał schować do kieszeni swoje fochy i przez chwilę, przy babci Rachel zachowywać się normalnie, a przynajmniej próbować. – Masz rację. Ale trzeba przyznać, że z roku na rok ma coraz lepsze pomysłu. – stwierdzała rozbawiona i uśmiechnęła się szeroko do Vanessy, zaraz potem spojrzała na babcię, która żegnała chór i rabina. Rozejrzała się po stole, już mając plan, by zapytać, czy coś tu się znajdzie, co będzie mogła jeść bez wyrzutów sumienia, kiedy usłyszała podekscytowany głos Cosmo.
- Cooo?! – otworzyła szeroko o czy i spojrzała na przyjaciela, potem na Taylora, potem na Judaha, zaraz na Elizabeth, bo w końcu to były kluczowe osoby, których reakcję należało zarejestrować.
- Ja nic nie wiem! Skąd ta informacja? Taylor?! – odpowiedziała zszokowana i uniosła pytając brew, wlepiając spojrzenie w Taylora, czekając, aż jakoś im to wytłumaczy. Zaraz jednak kolejne słowa z ust Cosmo sprawiły, że nie wiedziała, jak to się dzieje, że jej przyjaciel wie więcej, niż ona. Jakim tym wujkiem gejem? Wychyliła się nad stołem i spojrzała na [color=orangeJakuba[/color].

[Jacob Hirsch]

Najpierw próbuje się wykręcić nieudolnie z tego, co powiedział o Taylorze. Może nie powinien. Ani zabierać więcej głosu w tym temacie ani dolewać sobie alkoholu. Postanowił jednak zamknąć sobie mordę mocnym alkoholem i mniej więcej wtedy dotarły do niego słowa Cosmo. CO? NAPRAWDĘ? NAPRAWDĘ KURWA? Cudem uratował się od śmierci w wyniku zakrztuszenia się drogą whisky. Zaczął kasłać jak opętany a po jego policzku spłynęła jedna zbłąkana łza, która szybko zgubiła się w potężnej ostatnimi czasy brodzie. Wzrokiem powątpiewania obdarzył też Posy. To znaczy, f a n t a s t y c z n i e, że postanowiła stanąć w jego obronie, ale z drugiej strony nijak nie ukryje już przed obecnymi, co nieudolnie próbuje wprowadzić w życie od samego początku wieczoru, że z tą tu obecną niewiastą musiały łączyć go jeszcze jakieś stosunki, oprócz tych służbowych.
– Czy moja matka i tobie Cosmo zdążyła opowiedzieć już o legendarnym „koledze ze studiów”? – jego głos jest wciąż chropowaty, za sprawą podrażnionego gardła, ale stara się to wszystko obrócić w żart. Jak zwykle zresztą. – To nie sekret, ale nigdy nie zrozumiem, dlaczego moja orientacja seksualna jest nieustającym tematem rozmów w tej rodzinie od niepamiętnych czasów… – dopowiada jeszcze i sięga po szklankę z alkoholem, ale straumatyzowany doświadczeniem sprzed minuty, cofa jednak rękę. Korzystając jednak z okazji, że dyskusji poddany jest też inny temat, domniemanego ojcostwa spogląda przez ramię na Taylora
– Wybacz, gościu. Najwyraźniej przypadkowe wyoutowania to domena rodzinnych spotkań – rzuca jeszcze i ukradkiem posyła Cosmo znaczące spojrzenie. ZAMILCZ DO CHOLERY ZANIM PÓJDZIESZ O KROK ZA DALEKO. Potem wraca spojrzeniem do Josephine i przygląda się jej w sugestywnym milczeniu. Co jeszcze chciałaby dodać? Może tym razem Rachel dosłyszy, jeśli o to chodziło. Kątem oka dostrzega na sobie wzrok Laury i tylko przecząco kręci głową. Od wykonywania tego gestu tak wiele razy jednego wieczora, następnego dnia sparaliżuje mu kark.

[cosmo fletcher]

Gdyby nie był dosłownie sześć godzin po wyjściu z odwyku, pewnie poszedłby w ślady Posy i podkradł komuś jakiś sensowny trunek, tymczasem jednak po prostu polał sobie wody, żeby udawać, że to wódka, trochę jak w siódmej klasie za garażami. Nieważne - ważne, że w zwracanie przez Jacoba uwagi na etykę wynikającą z pracy wierzył podobnie jak w to, że Taylor dorósł do ojcostwa.
- Nie mówiłem wcale, że stuprocentowy. Siedemdziesiąt pięć, powiedziałbym. Osiemdziesiąt w odpowiednich warunkach. - Gdzie ta najniższa wartość wlatywała wtedy, kiedy na mieszkanie pakował mu się nafurany speedballem nastolatek - Cosmo już wiedział, żeby unikać. Jacob miał kurewskie szczęście, że równolegle z praniem jego brudów, Taylor postanowił zaciążyć jakąś laskę. Gorzej, że to chyba przekonywało Fletchera, że może rozciągnąć tolerowane granice bezczelności, bo w reakcji na spojrzenie, którym potraktował go Hirsch, jedynie uniósł pytająco brew.
- A tak, ten słynny kolega ze studiów. Podobno tacy lubią zabierać na rodzinne kolacje koleżanki z pracy, żeby wciskać im przy wszystkich palce pod sukienkę. Wiecie, żeby nikt się nie domyślił. Czasem to ten sam gatunek, który mówi ci, że jest hetero, a to tylko eksperyment. Ach, te błędy młodości - rozpędził się trochę i słowa też wydawały się ciskać coraz mocniej i mniej kontrolowanie, ale on nie miał zamiaru tego ciągnąć. - Laura, spierdalam na szluga. Boję się Taylora - skłamał, ściszając głos. - Daj znać, jak będą rozdawać te jebane prezenty. Chcę zobaczyć minę wujka Jo na mulinową bransoletkę, którą ode mnie dostanie - zażartował jeszcze, przy wstawaniu składając pocałunek na czubku jej głowy. Idąc do drzwi, przetrzepywał od razu kieszeń w poszukiwaniu papierosów, ale wzrok zaczepił niechcący o uprzejme lico babci Hirsch, która koniecznie chciała wiedzieć, dokąd się wybiera. Ja pierdolę.

[Taylor Mays]

- O, to super, szkoda że to nie ty mnie leczyłaś jak byłem ostatnio w szpitalu zamiast tamtego starego chińczyka - rzekł Posy i to nie tonem rasisty. Nie pamiętał nazwiska lekarza, ale był stary i był chińczykiem, więc tak łatwiej będzie go skojarzyć niż po tym, że był niski lub miał garba (choć nie miał). Atmosfera została jednak zepsuta przez Cosmo.
To, że Jacob wiedział o tym, że Taylor zostanie ojcem było okej. W końcu to jego wujek, on powiedział ojcu, ojciec na pewno chciał się pochwalić, że zostanie dziadkiem. Okej. To rozumiał. Nie powiedział nikomu: ani siostrze, ani bratu, matce też nie wspomniał, tylko Ruby, ale to zaraz po tym jak się dowiedział i dlatego, że akurat pili tequilę. Cała reszta miała nie wiedzieć, przynajmniej do czasu aż sytuacja się nie wyjaśni i wyklaruje, w końcu póki co to tylko testy, a nie potwierdzenie od lekarza. No ale odezwał się Cosmo.
- Ty pierdolony lachociągu - warknął Taylor i pomimo tego, że miał tę pierdoloną ortezę i przyszedł tutaj o kuli, teraz odbił sie z tej zdrowszej nogi i (sorry not sorry, ale tak będzie bardziej widowiskowo) nim Cosmo zdołał się oddalić - rzucił się na niego jakby powalał na boisku biegacza [poglądowy filmik]. Nie myślał, nie słyszał pytań Laury, dziwnej gejowskiej dyskusji jaka miała miejsce między Jacobem a Cosmo. Po prostu się na niego rzucił i na pewno zdążył mu wymierzyć jeden potężny cios w twarz gdy siedział na nim okrakiem. I nie zamierzał przestać po pierwszym.

[Jacob Hirsch]

Żyłka. Legendarna żyłka pojawiająca się na czole Hirscha, kiedy ten ledwo już mógł wytrzymać stan otaczającej go rzeczywistości. Był tak wkurwiony, że na jego twarzy pojawił się wręcz purpurowy wykwit. Słucha Cosmo w totalnym oniemieniu i w zasadzie cieszy się, że ten postanowił wyjść na zewnątrz.
– Świetny pomysł, może świeże powietrze wypierdoli ci z głowy te wszystkie głupoty… – cedzi pod nosem i sięga jednak po szklankę whisky, którą opróżnia w mgnieniu oka. Kiedy tylko Fletcher się podnosi, Jacob przenosi swoje spojrzenie na Laurę. – Wyjątkowo interesujący młody człowiek Laura, twój najlepszy kolega, tak? – jest złośliwy i niepotrzebnie zwraca się w ten sposób do bratanicy, ale w końcu odpuszcza. Sam odsuwa się od stołu. Zanim jednak wstanie nachyla się w kierunku Josephine i przelotem ściska palce jej drobnej dłoni. I MOŻE BY COŚ DO NIEJ POWIEDZIAŁ, gdyby Taylorowi nie przewidziało się jednak od tego ostatniego wypadku, że jest na boisku i nie przygwoździł dwa razy drobniejszego od siebie Cosmo do podłogi. Razem z Judahem podnieśli się niemal w tej samej chwili. Młodszy z Hirszów złapał syna brata pod ramionami i z niemałym trudem ściągnął go z blondyna.
– Czy wam się dzisiaj kurwa w dupach poprzewracało?! To jakiś antygejowski festiwal czy coroczna kolacja świąteczna Rachel Hirsch? NIE WTRĄCAJ SIĘ MAMO – dodał jeszcze na jednym wdechu, kiedy obok pojawiła się gotowa do wszelkiej interwencji pani Hirsch.
– Jeśli będziesz kurwa ojcem, to myślisz, że wszystko da się rozwiązać agresją? Musisz być w końcu dorosły do kurwy nędzy – trzyma wciąż Taylora za fraki – A bycie dorosłym nie polega na wiecznym przypierdalaniu się do własnego starego tylko ogarnięciu, jak być LEPSZYM dla swojego bachora – puszcza go w końcu i ogląda się przez ramię w kierunku wiszących nad Cosmo ludzi.
–Więc lepiej przyjmij nasze gratulacje i napij się, zamiast obijać innym gościom mordy.

[esther hirsch]

/naprawdę trudno się już tutaj odnaleźć

W tym całym zamieszaniu zdążyła tylko pochwalić sukienki Posy i Darby, które stały nieopodal i uśmiechnąć się z oddali do Elizabeth. Nie wiem, pewnie zawsze ją w jakimś stopniu podziwiała jak starszą siostrę, której nigdy nie miała. Gdzieś jeszcze mignęła jej Laura, więc prędko razem ze spóźnionymi życzeniami urodzinowymi wręczyła jej w prezencie bilety lot do dowolnego (pewnie w jakiejś tam kwocie, ale do takiego Paryża pewnie starczy) miejsca dla dwóch osób. Ogólnie przywitała się ciepło ze wszystkimi obecnymi! Na komentarz Taylora nie zareagowała żadnym komentarzem, tylko kręcąc głową - nie zamierzała jeszcze bardziej stresować Nico niepotrzebnymi dyskusjami. - Najlepiej nie reaguj na ich zaczepki, a może dotrwamy do deseru - szepnęła mu cicho do ucha, dziękując Bogu, że nie postanowił jeszcze uciec. Na szczęście prędko znaleźli się przy stole, chociaż w kolejnych minutach to "szczęście" nie było aż takie oczywiste. I naprawdę nie powinna być w szoku, że droga mama załatwiła wizytę rabina oraz chłopięcego mini chóru - no nic niezwykłego! Po modlitwie, kiwaniu się do pieśni (z wielką radością złapała za dłoń jej ukochanego tatka, a przy dziwnym zachowaniu mamy trochę się zestresowała - biedny Nico) i innych rzeczach, na które nie pozwala mi już limit znaków, pomogła mamie przynieść wszystkie przygotowane dania. W międzyczasie rzuciła Jacobowi niepocieszone spojrzenie, że zastosował jakiś dziki podział alkoholowy i ją umieścił w grupie win. Upiła większy łyk wina, kiedy wkroczyły cięższe tematy; orientacje seksualne braci i nieplanowane ciąże. Chciała nawet przerwać dyskusje i wręczyć młodszej części gości drejdele przywiezione z Izraela, ale Taylor nagle postanowił rzucić się na Cosmo. Zerwała się pewnie jak większość zebranych, ale dwójka esterkowych braci prędko uporała się z bójką. Miała nadzieję, że przyjacielowi Laury jednak nic wielkiego się nie stało. - Och... - spojrzała się pośpiesznie w stronę Nico. - To nie zawsze tak wygląda...

[Judah Hirsch]

Pominę chyba cały występ rabina i tych biednych chłopców, przez który Judah miał ochotę wyjść i już nie wrócić, bo po tym ile napisaliście postów szkoda mi tracić na to cenne, ograniczone tu znaki. Jedyne co to spojrzał się na Darby tak, jakby mu przed chwilą coś zrobiła, kiedy zapytała czy to normalne. Chociaż... w tym domu wszystko było chyba normalne.
– Ja też nigdy w to nie wątpiłem – rzucił mimochodem do Jacoba, przy okazji strącając z policzka jego rękę. Nie od dziś wiadomo było, że Judah jest strasznie niedotykalski - i nie od dziś wiadomo było, że Jacob zdaje się o tym nie pamiętać, gdy coś wypije. Posłał więc bratu jedynie ostrzegawcze spojrzenie, po czym upił trochę tej whisky, którą prawie wypluł, kiedy młodszy Hirsch zarzucił do Taylora zupełnie nieśmiesznym (powtarzam: nieśmiesznym) żartem. – Na co wsiadłeś po pijaku? – już nawet nie zareagował na alkohol, który tak chętnie na oczach matki dawał mu Jacob, a skupił się na tym tępym spojrzeniu wbijanym w Taylora, gdy ten mówił, że na nic nie wsiadł pijany. – I masz kurwa szczęście – co prawda mógł rzucić to na głos, żeby usłyszeli wszyscy, ale tym razem ograniczył się tylko to ich towarzystwa w tym rogu stołu.
A co działo się później też wymaga ode mnie użycia zbyt wielu znaków, więc powiem tak: Judah prawie zszedł na zawał. Nie zrozumiał nic z rozmowy między swoim bratem a Cosmo, nie odpowiedział Taylorowi, który pruł się do niego niepotrzebnie (bo jasne, że rozpowiedział, musiał przecież opić, nie?) i jedynie Darby zdążył posłać przepraszające spojrzenie, zanim WYDZIEDZICZONY JUŻ SYN rzucił się na młodego Fletchera. – JUŻ NIE ŻYJESZ TAYLOR – jak już Judah się odezwał to cała dzielnica musiała go usłyszeć, bo tak głośno krzyknął. – Dorosły? On i bycie dorosłym? – prychnął w kierunku Jacoba, który dobrze, że jako pierwszy odciągnął Maysa od Cosmo, bo starszy Hirsch naprawdę tracił nad sobą panowanie. – Czy tobie doszczętnie odpierdoliło? Widzisz jaki wstyd babce zrobiłeś? – tym razem zwrócił się do syna, patrząc na niego z pogardą. – Myślisz, że brak mózgu Cię usprawiedliwia? Od razu Ci odpowiem - NIE. Nic Cię, kurwa, nie usprawiedliwia! Więc teraz przepraszasz wszystkich po kolei, szczególnie babkę, która dała Ci swoje nazwisko, i własną matkę, za to, że pomimo jej starań wyrosłeś na takiego człowieka, a potem siadasz na dupie i milczysz do końca wieczoru. MILCZYSZ, POWTARZAM, MILCZYSZ – dopiero jak skończył swój monolog spojrzał w stronę Cosmo, któremu podał rękę, chcąc pomóc mu wstać. – I Cosmo też, tego chyba mówić nawet nie muszę, prawda?
No i że jednocześnie planował już wizytę u notariusza następnego dnia też wspominać nie trzeba!

wybaczcie za długość, ale to emocjonujący post, nie mogłam skrócić!

[darby walmsley]

Darby siedziała, obserwowała, wierciła się nieco na krześle, obserwowała dalej … w zasadzie kompletnie nie wiedziała, co ze sobą zrobić, w całym tym zamieszaniu. O fakcie, że Taylor być może zostanie ojcem, dowiedziała się już na ostatnim spotkaniu z Judah, a wszelkie inne przytyki, które jej nie dotyczyły olała, zamiast tego patrząc tęsknym wzrokiem na jedzenie, którego chyba nie wypadało jeszcze nakładać. Tak samo, jak tęsknym wzrokiem patrzyła na mocniejszy alkohol, gdy przypadło jej jedynie wino. Nie zareagowała. Postanowiła tego wieczoru zachowywać się kulturalnie i nie robić nic, co postawiłoby ją w złym świetle, nawet jeśli nie była jakkolwiek związana z tą rodziną i teoretycznie nie powinna się tym przejmować. Chwilę później zdarzyło się jednak coś, co nawet Walmsley wyrwało z jej radosnej bańki – gdy Taylor skoczył na Cosmo, omiotła pokój skonsternowanym wzrokiem, spojrzenie zatrzymując na dłużej najpierw na Esther, a potem na Posy, której automatycznie zrobiło jej się żal za to, że oberwała rykoszetem. Korzystając więc z całego tego zamieszania, Darby podniosła się z krzesła i kompletnie ignorując bójki oraz krzyki, podeszła do siedzącej naprzeciwko niej Alderidge, po drodze, ukradkiem, zabierając pozostawioną gdzieś luzem butelkę. – Napijmy się – zarządziła, dolewając alkoholu do pustej szklanki i podając koleżance. – Wszystko w porządku? – zapytała, ze szczerym zmartwieniem w głosie.

[cosmo fletcher]

Tak więc jednak NIE ODSZEDŁ WCALE OD TEGO CHOLERNEGO STOŁU, bo pewien dzieciorób postanowił wejść mu w paradę i to dosłownie (?!). Nie wiem, który raz już narratorka jest zmuszona przypominać o tym, że Cosmo Fletcher miał niewyparzoną gębę, za którą dostał po mordzie wielokrotnie, a poza tym nie uczył się na błędach na przykład w ogóle, ale tak - tak, na kolacji rodzinnej Hirschów właśnie miała miejsce kolejna sytuacja do dopisania na listę dowodów w tej kwestii.
Top 3 rzeczy, których JEDNAK się nauczył: 1. upadać tak, żeby nie rozpierdolić sobie łba o podłoże, 2. nie próbować brzmieć walecznie, kiedy dostaje wpierdol - bo nie brzmi walecznie, brzmi żałośnie, 3. układać twarz do przyjmowania ciosu w ten sposób, żeby potencjalne uderzenie miało szanse na nastawienie mu krzywej przegrody nosowej. Ostatnio było już do tego naprawdę blisko!
Wdzięczność jednak miała przyjść później, bo na razie był tylko szok, ból promieniujący po całej twarzy i dłonie, wyciągane gwałtownie w kierunku mordy Taylora, żeby wydrapać mu oczy na przykład albo w inny, podobnie inteligentny sposób spacyfikować. Ale oczywiście ktoś musiał mu przeszkodzić i to nie był nikt inny niż pierdolony Jacob, który chyba za jakąś dewizę życiową wziął sobie wkurwianie go i poniżanie przy każdej możliwej okazji. Jeszcze chwilę głuchego otępienia, ale zaraz przedarł się przez nie gniew - nie na Taylora, ale na Jacoba właśnie, bezsensowny w całym swoim rozdęciu i napompowaniu.
- Nie prosił cię nikt o... - wysyczał, ale przerwał zaraz, bo nagle zawisło nad nim jego słońce najjaśniejsze - Szanowny Pan Hirsch. Potem festiwal krzyków i wyrzutów, a on poczuł, że robi mu się kurewsko niedobrze. Nie zawiązawszy nawet z ojcem Laury kontaktu wzrokowego (było mu chyba zwyczajnie wstyd za całą tę złość, której nie umiał nigdzie ulokować), zignorował podawaną sobie rękę i samodzielnie podniósł się na nogi. Gdzieś w pobliżu zakręciła mu się przyjaciółka, nad której uchem nachylił się zaraz konspiracyjnie.
- Przepraszam, Laura, ale naprawdę chyba już pójdę, n-nie czuję się zbyt dobrze i obiecałem Dedemu, że będę wcześnie, bo...
Ale wtedy wydarzyła się Rachel Hirsch.