autor

[Santa Claus]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://data.whicdn.com/images/47103770 ... /div></div>

[hettie lanaghan]

#1


Pół roku – tyle czasu minęło, od kiedy Heather postanowiła przewrócić swoje życie do góry nogami; zrezygnować z pracy, ze związku i życia, które znała dotychczas. Sześć miesięcy i 5 dni wstecz była całkiem innym człowiekiem; aczkolwiek zdecydowanie mniej szczęśliwym i pochłoniętym swoją własną, życiową monotonią. A teraz?
Właściwie w dalszym ciągu nie wiedziała, co czuje. Trochę utknęła pomiędzy tym co było, a tym, czego oczekiwała. Trochę zaczęła podważać swoje własne decyzje, zastanawiając się, czy aby na pewno były słuszne. Pewnie nie. Miała w końcu tendencje do irracjonalnej spontaniczności, która prawie nigdy nie wychodziła jej na dobre; miała również tendencje do robienia rzeczy wręcz wybitnie głupich. I nigdy, absolutnie nigdy nie było jej mało. Czasami człowiek po prostu nie jest w stanie uczyć się na błędach – czasami jest to zwyczajnie zbyt wymagające i ciężkie. Nawet pomimo chwilowej stabilności, którą udało jej się uzyskać podczas długotrwałego leczenia.
Z zamyślenia wyrwało ją przybycie brata. Powitała go z szerokim uśmiechem na ustach. – Parker! Na co masz ochotę, hm? W zasadzie nie ma zbyt dużego wyboru, mogłam się domyślić, ze w świątecznych foodtruckach będzie świąteczne jedzenie … o ile jedzeniem można nazwać owoce w czekoladzie i pierniki każdego rodzaju – przewróciła oczami. Nie była jednak super głodna, więc niespecjalnie się tym przejmowała.

[Parker Lanaghan]

<table><div class="ds-tem0">
<div class="ds-tem1">
<div class="ds-tem2">
<div class="ds-tem3">003.
<div class="ds-tem4">Parker & Hettie</div></div>
</div></div></div></table>

Bez względu na to, co sądził o podjętych przez nią decyzjach, zamierzał ją wspierać. Prawdzie jego kariera adwokacka nie trwała długo, jednak zdążył naoglądać się już wystarczająco wielu nieszczęśliwych ludzi, by krytykować siostrę za próbę zmiany swojego życia. Przez wszystkie etapy dorastania przechodzili wspólnie, tym razem nie mogło być inaczej i dlatego zmiany nastąpiły u nich obojga; oboje zmienili pracę (ona z własnego wyboru, on z wyimaginowanej konieczności), oboje zmagali się z konsekwencjami zakończonego związku (ponownie: ona z własnego wyboru, on z powodu decyzji byłej narzeczonej). Wyglądało na to, że nawet w dorosłym życiu ścigali się ze sobą – dosłownie we wszystkim. <br>
— Cześć — rzucił, całując siostrę w policzek w ramach ciepłego, jak na obecne warunki atmosferyczne, powitania. Szczelniej zacisnął szalik wokół szyi, by osłonić się od uporczywego wiatru. — Obojętnie. Myślisz, że mają gotowaną kukurydzę z masłem? Nie jadłem takiej od grilla u ciotki Helgi. Nie jest moją ulubioną ciotką, ale zawsze wie, co podać na stół. To chyba jakiś specjalny talent, nie? — rzucił z rozbawieniem. Magia tegorocznych świąt niespecjalnie udzieliła się Parkerowi. Nie przyszedłby tutaj, gdyby nie Hettie. W zasadzie planował nie angażować się w żadne świąteczne przygotowania. Nie kupił żadnych prezentów i nie zamierzał uczestniczyć w rodzinnej kolacji. Choć mogłoby się wydawać, że nie miał na co narzekać – bo przecież udało mu się pokonać raka – jego perspektywa nie był tak optymistyczna. <br>
— I koniecznie coś słodkiego, cholernie słodkiego. Marcepan? — zasugerował, obserwując ludzi tłoczących się wokół wozów z jedzeniem. Trochę – nawet bardzo – zazdrościł im tego nastroju, w jakim się znajdowali. On nie potrafił tego z siebie wykrzesać.
— Jak twoja sprawa? Ta dotycząca likwidacji parku — spytał, zerkając na siostrę. Był ciekawy. Sam przestał czynnie wykonywać swój zawód, ale w głębi serca wciąż był żadnym zwycięstw adwokatem. Chętnie przysłuchiwał się temu, co słuchać w świecie sądów wyższych. <br>

[poe lanaghan]

<table><div class="tel0"> <div class="tel1"><div class="cname">002.</div></div> </div> </div></table>

Długo wyczekiwany jarmark bożonarodzeniowy zawitał do Seattle, rozstawiając zimowe lodowisko i sklepiki z lokalnymi produktami w Downtown. Brunet uwielbiał świąteczny klimat i kolorowe oświetleni ciągnące się wzdłuż ulicy na której gromadzili się mieszkańcy całego miasta. To była jego trzecia wizyta tego roku i tym razem także nie odmówił sobie przejażdżki po lodowisku w towarzystwie kilku znajomych, chcąc tym samym odciągnąć swoje myśli od problemów, które dręczyły jego znużony umysł.
Umiejętność łyżwiarstwa wykształcił w sobie jeszcze jako dziecko, grywając w hokeja na oblodzonej ulicy przed domem wraz z całą rodziną, która masowo fanatyzowała się się hokejem i innymi sportami zimowymi. To była ulubiona tradycja Lanaghana i liczył, że tegoroczne rozgrywki odbędą się przy obecności wszystkich członków rodziny, tylko wtedy sprawiało mu to tak ogromną radość. Stojąc w kolejce po gorącą czekoladę udało mu się dostrzec Parkera oraz Hettie pod świątecznym food truckiem, więc postanowił oddzielić się od swojej grupy i przywitać się z kuzynostwem. <br>
— Parker! Hettie! — krzyknął w ich stronę, machając ręką na wszystkie strony. W takim tłumie ciężko było dostrzec znajome twarze dlatego starał się za wszelką cenę skupić ich uwagę na sobie. Kiedy w końcu mu się udało, zbliżył się skocznym krokiem i przywitał. Kuzynkę ucałował w policzek, a kuzynowi przybił pewną piątkę. — Przyszliście na łyżwy czy zabrakło wam jedzenia w lodówce? — zapytał , zerkając na nich z rozbawieniem. Mężczyzna znacznie bardziej preferował budki z fast foodami aniżeli słodyczami ale niczym nie gardził gdy z pustym żołądkiem schodził z lodowiska.

[hettie lanaghan]

Hettie nie potrafiła myśleć racjonalnie, co poniekąd wynikało z istotnie wypływających na jej życie zaburzeń – wszelkie decyzje należały jednak tylko i wyłącznie do niej. Nikt nie mógł jej mówić, co ma robić; musiała sama myśleć, reagować i uczyć się, jak postępować. Musiała sama żyć. Parker był przy niej i bardzo to sobie ceniła, owszem, jednakże gdyby postanowił podzielić się całkiem odmienną opinią, Heather najpewniej zignorowałaby ją – pomimo całego szacunku i miłości, jakimi go darzyła.
- Nie jest twoją ulubioną ciocią? Daj spokój Partker. Za jedzenie powinna dawno temu zapracować sobie na ten tytuł – stwierdziła, uśmiechając się pod nosem, bo sama, szczerze powiedziawszy, nie przepadała za tą kobietą. Cały czas odnosiła wrażenie, że nie traktuje jej jako pełnoprawnego członka rodziny – co u Heather było dość bolesne i krzywdzące. – Nigdy – skomentowała propozycję jedzenia marcepanu, swoją niechęć wyrażając nieznacznym skrzywieniem na twarzy. – Gorąca czekolada z piankami, jak w dzieciństwie? – zaproponowała, chociaż niespecjalnie miała ochotę na coś słodkiego. Nie przekonywały jej jednak praktycznie żadne stoiska; miała wrażenie, że organizatorzy w tym roku poszli na łatwiznę. Nie było nawet tych przepysznych, polskich pierożków, którymi objadała się co roku! – Kiepsko. Cały czas proponują ugodę, a każda kolejna nie jest wystarczająco satysfakcjonująca. Poza tym … – spojrzała na brata z miną przepraszam, zrobiłam coś głupiego i nie chcę się przyznawać – … mam ostatnio kilka ważniejszych rzeczy do załatwienia. Ważniejszych, według mojego szefa. Parker, czy będziesz na mnie zły, jeśli nie spędzę z wami świąt? – zapytała, nerwowo zagryzając wargę. Oboje nie przepadali za tymi wydarzeniami, które w ich rodzinie oznaczały zazwyczaj paradę obłudy, a obecność brata była zawsze dla Hettie jedynym pocieszeniem. W tym roku jednak musiała pracować. W Anglii. Zgodziła się dość spontanicznie i nie stanowiło to niby jakiegokolwiek przymusu, aczkolwiek skoro już obiecała, chciała się tego trzymać. Zanim jednak brat zdążył cokolwiek odpowiedzieć, brunetka usłyszała za sobą głos kuzyna, zbliżającego się do nich szybkim krokiem. – Ani jedno, ani drugie. Myśleliśmy, że dzięki temu poczujemy klimat świąt, aczkolwiek … nie zadziałało – wzruszyła ramionami, aczkolwiek z jej twarzy nie schodził delikatny uśmiech. – Miło cię widzieć, Poe – dodała.

[Parker Lanaghan]

Nie uważał, by Hettie zasłużyła na krytykę. Poniekąd był z niej dumny, bo doskonale wiedział, że podjęcie takich decyzji było dla niej bardzo trudne, ale jednocześnie cholernie ważne. Nie łagodziło to jednak tego, jak bardzo się o nią martwił. Miała względnie poukładane życie, z którego nagle zrezygnowała. Jeśli więc kręcił nosem to wyłącznie dlatego, że bał się o siostrę. Zamierzał ją wspierać – oczywiście – więc przynajmniej postara się, by reszta rodziny oszczędziła jej gorzkich słów.
— Nie wolisz ciotki Tamary? Może nie gotuje tak dobrze, ale zawsze dostawaliśmy od niej najlepsze prezenty — odparł, ironizując. — Pamiętasz zestaw małego chemika? Dostałaś go na dwudzieste czy dwudzieste pierwsze urodziny? — spytał, marszcząc przy tym czoło, bo próbował sobie przypomnieć okazję na tak bardzo nietrafiony podarunek. Może gdyby Heather miała wówczas dwanaście lat, cieszyłaby się z probówek i różnokolorowych płynów imitujących odczynniki. Tak czy inaczej, lubił obie ciotki; każdą na swój sposób.
— Niech będzie gorąca czekolada — zgodził się. — Ale marcepanu i tak zamierzam spróbować — zaznaczył, bo w przeciwieństwie do niej, miał słabość do słodkości. Zamówił więc dwie gorące czekolady z dodatkiem cukrowych pianek i jedną z nich podał Heather. Zapłacił sprzedawcy, zostawiając mu skromny napiwek, bo nie zazdrościł im spędzania długich godzin w małych, niewygodnych truckach. Parker przeniósł spojrzenie na młodszą (o trzy miesiące, ale zawsze) siostrę. — Będę — przyznał, marszcząc nos. — Ale szybko mi przejdzie, jak zawsze. Choć będziesz musiała jakoś mi to wynagrodzić, bo twoja nieobecność oznacza, że będę musiał siedzieć obok matki. Nie będzie łatwo — rzucił lekkim tonem. Nie, nie miał jej za złe, choć wolałby, aby to ona zajmowała miejsce obok niego – jak każdego minionego roku. Miał jeszcze coś dodać, ale wówczas zauważył zbliżającego się do nich kuzyna, więc odpuścił temat.
— Cześć, stary. Dobrze cię widzieć — rzucił, witając się z nim silnym uściskiem ręki, na który jeszcze pół roku temu nie było szans przez wzgląd na osłabiającą organizm chorobę. — Ty na pewno masz ochotę na marcepan, nie? Hettie wybrzydza i niczego nie chce próbować — zażartował, zaczepiając kobietę.
— Twoja matka też tak wariuje przed świętami? Nasza jak co roku wpadła w szał — wspomniał. — Liczę na to, że wpadniesz na świąteczny mecz w hokeja, Poe — dodał. Te rodzinne rozgrywki były jego ulubioną tradycją. Wprawdzie wiele razy kończyły się kłótniami, ale przynajmniej było w tym trochę szczerości, której brakowało przy stole.

[poe lanaghan]

Mężczyzna nie był bogobojnym człowiekiem i jego religia ograniczała się jedynie do wieczornych modlitw gdy był jeszcze dzieckiem. Nie chodził go kościoła i nie celebrował Bożego Narodzenia w kontekście wiary, a jedynie rodzinnych tradycji. Wspólne zbieranie się przy stole, rozpakowywanie prezentów wczesnym porankiem i masa świątecznych przystrojeń, które przykuwały oko na każdym kroku. Lubił ten świąteczno-zimowy klimat i było to coś z czego zrezygnować nie potrafił. Bożonarodzeniowy jarmark to właśnie jedna z tych tradycji do których lubił wracać każdego roku i akurat na brak odświętnej atmosfery narzekać nie mógł.
— Bożonarodzeniowy duch opuścił Cię w tym roku, Hettie? — uśmiechnął się i zerknął na budkę z jedzeniem do której kolejka ciągnęła się niemalże przez całą alejkę. Zdecydowanie bardziej wolał domowe żarcie od sklepowych łakoci ale nie był osobą, która potrafiłaby wzgardzić jakimkolwiek jedzeniem dlatego od razu skinął głową i skierował swój wzrok na kuzyna. — No pewnie! Polecam też cukrowe lizaki i kubek gorącej czekolady — zaproponował wskazując podbródkiem na resztę świątecznych stoisk. Ludzie zbierali się przy każdym straganiku, chcąc spróbować słodyczy i kupić domowe ozdoby, każdy mógł znaleźć coś dla siebie.
— Tak, ojciec mówił, że gdy w końcu udało jej się wyjść z kuchni od razu zabrała się za porządkowanie całego domu i skończyła dopiero po dwóch dniach. Jak zwykle przesadza i przygotowuje żarcia dla całej armii — westchnął, nie mogąc zrozumieć po co komu takie ilości? Rodzina była spora ale przecież każdy coś przygotowywał i w końcu przestawało starczać miejsca i na stole i w lodówce. Sam zjadał tylko ulubione dania, więc podejrzewał, że część jedzenia zostanie na kolejne dni.
— Jak mógłbym to przegapić? W tym roku mobilizujemy siły i znowu wygramy — rozgrywki hokeja na lodzie przed domem to jedna z ulubionych, zimowych tradycji Poe i za nic w świecie nie mogłoby go zabraknąć. Rodzinna rywalizacja i kłótnie to już stały element gry, bez którego mecz odbyć by się nie mógł. — Byliście na lodowisku? Potrenujcie trochę przed meczem póki macie jeszcze czas — dodał i potarł dłonie, nie mogąc doczekać się tych wszystkich, świątecznych atrakcji w których udział brała prawie cała rodzina. Starsi oraz ci najmłodsi.

[hettie lanaghan]

Nie miała konkretniejszego planu działania – w szukaniu szczęścia nie do końca wiedziała, na czym powinna się skupić, co zrobić i w jaki sposób. W szukaniu szczęścia nie miała pojęcia, od czego zacząć – ponieważ jej działania nie mogły skończyć się na zrezygnowaniu z pracy i związku. Musiało być w tym coś więcej; jakaś cząstka, której jej brakowało. Zapewne od dawna. Cieszyła się, że Paker chociaż próbuje ją zrozumieć, a fakt, że reszta rodziny niekoniecznie potrafiłaby to przetrawić, zwyczajnie ignorowała, zatajając przed nimi prawdę. Co zresztą było u Lanaghanów całkowicie normalne. – Pewnie gdybym dostała go kilka lat wcześniej, dzisiaj szalałabym w laboratorium – westchnęła, bo rzeczywiście, prezent był bardzo nie trafiony, jak na jej wiek. Ciotka miała ewidentnie problemy z pamięcią i za każdym razem coś pokręciła. – Ale tych baletek, które dostałeś na 15 urodziny, bardzo ci zazdrościłam – stwierdziła z uśmiechem. W tamtym momencie wyglądało to dla nich na najśmieszniejszy żart na świecie; nawet jeśli dla Parkera nie było to wcale wesołe. Hettie z wdzięcznością przyjęła od starszego (O JEDYNIE TRZY MIESIĄCE) brata i załapała kubek obiema rękami, by trochę zagrzać ręce. – To sprawa służbowa. Mamy z Fergusem trochę rzeczy do zamknięcia i zgodziłam się pojechać w tym roku do Anglii, żeby się z tym uporać – powiedziała, odrobinę przekręcając prawdę; ostatecznie to ona zaproponowała, że może pojechać do UK, nie odwrotnie. Bardzo niewiele przy tym myślała, jak zwykle stawiając na głupią spontaniczność. – Hej, nie mówiłam, że niczego nie chcę spróbować. Po prostu nie przepadam za marcepanem – oburzyła się. Zwłaszcza, ze wiedzieli o tym przecież nie od dziś. – Czekoladę mamy. Zdecydowanie lepsza, niż w zeszłym roku – powiedziała, unosząc do góry swój kubek. Tak jej się przynajmniej wydawało – może dlatego, że była to pierwsza, świąteczna rzecz, której skosztowała po niemalże roku przerwy? Nie zawitała nawet do domu, żeby spróbować pierniczków. Nie miała na to ani czasu, ani cóż … odwagi, ażeby wspomnieć mamie o rozpadzie związku i zmianie pracy. – Zachowaj dla mnie coś dobrego Poe. Właśnie mówiłam, że nie będzie mnie w tym roku na święta, ale wrócę jeszcze przed sylwestrem, także mam nadzieję, że wtedy się spotkamy – miała delikatne wyrzuty sumienia, że podjęła taką, a nie inną decyzję, aczkolwiek klamka już zapadła. Było za późno na zmianę zdania; bilety zostały dawno kupione, a walizki prawie zapakowane. – Nie byliśmy. Pójdziemy? – rzuciła w kierunku brata, z dziecięcym wręcz entuzjazmem, pomimo, że na łyżwach radziła sobie najgorzej z całej rodziny. Było widać, że miała inne geny – niestety. – Co u ciebie Poe, tak poza tym? Mam wrażenie, że nie widzieliśmy się wieki.

[Parker Lanaghan]

Wymownie przewrócił oczami, gdy siostra wspomniała o jednym z prezentów urodzinowych, które najlepiej zapamiętał – baletki. Jako piętnastolatek – zaskoczony piętnastolatek – próbował nawet wcisnąć je na stopy, ale zakończyło się to salwą śmiechu ze strony rodziców oraz rodzeństwa, co jednoznacznie zniechęciło go do kontynuowania kariery baletmistrza. — Nie wracajmy do tego NIGDY więcej — zaznaczył, choć bez względu na to, jak wówczas było to dla niego niekomfortowe, dobrze wspominał świętowanie jego urodzin. — W zasadzie sam chętnie wykorzystałbym taką okazję, by wykręcić się od wspólnej modlitwy przy stole; mama z pewnością znowu będzie płakać i dziękować Bogu za moje „magiczne” uzdrowienie — rzucił, w powietrzu nakreślając palcami cudzysłów. Na co dzień nikt głośno nie wspominał nowotworu, który zaatakował jeden z najczulszych punktów cała Lanaghana, ale przy okazji świąt temat z pewnością wypłynie; szczególnie że podczas ubiegłorocznej kolacji Parker w napięciu czekał na wyniki, które miały ostatecznie potwierdzić pozbycie się komórek nowotworowych z organizmu. Nie były to w pełni udane święta. Tak czy inaczej, starał się zmienić swoje nastawienie, niestety łatwe to nie było.
— Najchętniej spróbowałbym każdej słodkiej rzeczy, którą mają w ofercie. Mój dentysta mógłby nie być zadowolony, ale w święta każdy robi wyjątki, nie? — wyznał, choć w jego przypadku zajadanie się czekoladą do wyjątków nie należało. Był łakomczuchem od dziecka. Podczas chemioterapii czekolada była jedynym, co skutecznie dodawało mu siły.
Zaśmiał się, słysząc opowieść o sprzątającej ciotce; każdego roku ta sama heca.
— Ciekawe czy wyczyściła z kurzu żebra od kaloryferów, albo pralkę. Kto w ogóle pamięta o takich drobiazgach? I dlaczego właściwie mi przyszły one do głowy — zaczął się głośno zastanawiać, aż w końcu uciął, by bardziej się nie pogrążyć. Bo przecież Parker był porządnym mężczyzną. Może nie skrajnie pedantycznym, ale lubił ład i porządek. Jego największą bolączką było odkurzanie – nienawidził, gdy dotykał bosymi stopami podłogi i cokolwiek zaczynało do nich przywierać. Coś okropnego! Dlatego miał odkurzacz, który sprzątał za niego. Oszczędność czasu.
— Powinniśmy w końcu zorganizować bezstronnego sędziego, nie uważacie? Może wreszcie ktoś dawałby kary za obrzucanie się wyzwiskami — zaproponował. To nie była taka znowu głupia myśl. Tradycyjne rozgrywki hokejowe często (a właściwie zawsze) wymykały się spod kontroli, przeistaczając się w jedną, wielką kłótnię. Tradycja nie gorsza od innych.
— Tak, możemy iść na łyżwy. Wyszedłem z wprawy, muszę przypomnieć sobie czy wciąż potrafię jeździć — rzucił. Jakby na to nie patrzeć długo był wykluczony z jakichkolwiek czynności sportowych. Upił trochę czekolady, która naprawdę była lepsza niż ta, którą pili zeszłego roku. — Dołączysz do nas Poe, czy może czeka tu gdzieś na ciebie jakaś dziewczyna, której nie chcesz nam przedstawić?

[poe lanaghan]

Nie był wielkim fanem cukru i na co dzień raczej nie sięgał po słodycze ale w świątecznym okresie delikatnie sobie folgował, widząc te wszystkie łakocie na stole i podczas trwania jarmarku. Pierniki w czekoladzie, cukrowe lizaki, czekoladki z alkoholem i gorąca czekolada - była tego cała masa i niekiedy ciężko było mu się zdecydować na jeden, ulubiony smakołyk. — Marcepan może i nie przebija w smaku klasycznej czekolady ale nie jest znowu taki najgorszy — nie zamierzał jej namawiać, bo przecież poza marcepanem były też inne rzeczy, których warto było spróbować. On sam w końcu gardził bakaliami, które pojawiały się w wielu domowych ciastach, których nie tknął w zasadzie nigdy. Nie każdemu wszystko musiało smakować ale całe szczęście w święta nie trzeba było ograniczać się do jednej rzeczy. Wybór był naprawdę spory!
— To w końcu też człowiek, co nie? Poza tym myślisz, że ktokolwiek z tych wszystkich ludzi martwi się teraz o próchnice? — roześmiał się i rozejrzał po tłumie ludzi oczekujących w tej samej kolejce. Nie był to najlepszy czas na ograniczanie się i odmawianie sobie przyjemności, które wodziły człowieka za nos na każdym metrze.
— Nie mogę niczego obiecać ale pewnie gdy wspomnę mamie o tym, że cię nie będzie naszykuje ci trochę jedzenia i schowa przed moim łakomym rodzeństwem — uśmiechnął się ciepło i przesunął w kolejce wraz z kuzynostwem. Jego mama zawsze szykowała takie ilości jedzenia by starczyło na kolejne dni obfitujące w niezapowiedziane wizyty rodziny i innych gości. Nie odmówiłaby jednak wychudzonej Hettie swoich pyszności, więc jeśli tylko zdąży coś uchronić przed wygłodniałymi dziećmi z całą pewnością przekaże wszystkie dobroci dziewczynie osobiście bądź przez którego z Lanaghanów.
— Koniecznie się wybierzcie. Ja niestety muszę wracać do znajomych i zmywać się powoli do domu bo jutro czeka mnie dwunastogodzinna zmiana ale nadrobimy gdy się spotykamy w święta — rzucił w stronę kuzyna, któremu przybił pożegnalną piątkę i wzrok przeniósł na drobną kuzynkę, którą mocno uściskał.
— Nie widzieliśmy się wieki i nie zobaczymy też w święta ale obiecuje, że wpadnę z cateringiem od mamy i wtedy napijemy się i pogadamy, co? — zaproponował, odsuwając się by móc się jej lepiej przyjrzeć. Niestety, im bardzie się starzeli, tym ciężej było im się spotkać w rodzinne święta. Każdy miał własne plany i rodziny, więc nie mógł nikogo za to winić. — Widzimy się przy stole Parker — rzucił, oddalając się od nich — No i Wesołych Świąt, Hettie — dodał i zniknął w tłumie przepychających się ludzi, próbując tym samym odnaleźć przyjaciół.

• zt.

[hettie lanaghan]

- Masz moje słowo – skomentowała, z cwaniackim uśmiechem na twarzy, ponieważ prawdą było, że nie mogła odpuścić mu na stałe; to był jej siostrzany obowiązek, żeby od czasu do czasu się z tego zaśmiać, okej? A on, jako najlepszy brat na świecie, musiał takie rzeczy po prostu akceptować. – Ach, jak dobrze, że można wymodlić sobie zdrowie! – zaśmiała się. Chociaż nigdy nie miała nic przeciwko wierze i fakt, że wiele osób inwestowało w nią praktycznie całe zaufanie … akceptowała. Jednakże ona sama ufność pokładała raczej w nauce, a w tym przypadku, przede wszystkim, medycynie. O zdrowie brata walczyła, prześladując lekarzy, gdy ci nie spieszyli się wystarczająco z potrzebnymi wynikami. Ktoś musiał się o niego martwić, prawda? – Śmiało. Słodycze jeszcze nikomu nie zaszkodziły … oprócz tych, którym jednak zaszkodziły. Zresztą są święta. Masz rację, możemy spróbować wszystkiego, z każdego stoiska. Ja stawiam! – dodała na koniec, bo po pierwsze, miała delikatne wyrzuty sumienia o te święta, nawet jeśli nie była to w stu procentach jej wina, a po drugie, Heather nigdy, specjalnie nie przejmowała się pieniędzmi. Wydawała je ot tak, bez jakiegokolwiek zastanowienia. – Zdecydowanie nie ja. Myślisz, że gdybym poprosiła, przyszłaby posprzątać też u mnie? – uniosła brew ku górze i nawet, jeśli przy tym pytaniu zachowała poważną minę, tylko żartowała. Nie była największą bałaganiarą, skądże znowu! Po prostu … nie miała czasu na takie pierdoły, więc skupiała się raczej na tym, co najważniejsze i najbardziej widoczne. – O, byłoby cudownie, Poe – powiedziała, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Gdyby faktycznie się udało, miałaby chociaż namiastkę rodzinnych świąt. Nie narzekała, naprawdę nie narzekała na to, że wyjeżdża do Anglii, aczkolwiek … tamtejsze jedzenie nie mogło się równać z kuchnią Lanaghanów, prawda? – Trzymam za słowo. Wesołych Świąt, Poe – powiedziała na pożegnanie, odwzajemniając uścisk kuzyna. – A my chodźmy na te łyżwy! Słodycze poczekają, kupimy coś jeszcze w drodze powrotnej – zwróciła się do brata, po czym najpewniej ruszyli w stronę lodowiska.

/ zt x2