autor

[Christopher Herondale]

Wiedział doskonale, że ją zranił – tym samym zranił też siebie, bo po stokroć bardziej wybrałby życie z nią, a nie z kimkolwiek innym. Ciąża Lucy była dla niego ciosem wewnętrznym, bo nie chciał wtedy z nią dziecka, ale musiał wziąć za nie odpowiedzialność. Oczywiście, Lu poroniła, a on do tej pory nadal tkwił w tym chorym układzie. Gdyby jednak Rosie mu powiedziała o Lily, bez wahania wybrałby Trevisano.
– Wiem. Ale chcę – odparł spokojnie i uśmiechnął się do niej. Nie chciał się jej narzucać, naprawdę jego gest wynikał z czystej troski. Odetchnął głęboko, gdy poprosiła, żeby nie mówił o chłopakach. Zaśmiał się pod nosem.
– Może wyrośnie jak Vittoria, na całkiem rozważną – poruszył brwiami – No, z wyjątkiem dzisiejszego wieczoru – zachichotał cicho, puszczając Rosie oczko, bo całkiem go bawiła wizja malutkiej Vi, która próbowała spuścić wpierdol lasce metr osiemdziesiąt. – Poza tym moim zdaniem i ty i Jackie… Macierzyństwo wam służy, jesteście świetnymi mamami. Przynajmniej z tego co słyszałem – uniósł kąciki ust do góry. Przechylił głowę, gdy wspomniała o zmarszczkach.
– Wypominasz mi mój wiek, Rosemarie? Poczekaj aż ty się doczekasz kurzych łapek – zachichotał głupkowato, ale kiedy spytała o Lucy, odetchnął głęboko i pociągnął łyk z butelki. – Rozwodzimy się – wzruszył ramionami. – A tobie jak się układa? Masz kogoś? – uniósł brwi, w sumie szczerze zaciekawiony.

[rosemarie trevisano]

Niby z jednej strony czuła satysfakcje, że Chris nie ma dziecka z Lucy, a z drugiej… ta po kobiecemu, było jej szkoda kobiety, której nienawidziła całym sercem ale w tej sytuacji nie mogła myśleć o tym inaczej. Tak czy siak smutna sprawa.
– Taaaa – wywróciła oczami. Nie komentowała tematu Vittorii bo wiedziała, że młoda też umie zaszaleć, ale z pewnością jest bardziej odpowiedzialna od niej i Jackie. W każdym razie na ten moment – Staramy się. – miała ochotę powiedzieć, że gdyby poznał Lily bliżej wiedziałby, że to z jednej strony przyjemność być jej rodzicem, ale chyba nie chciała tego sugerować. Przez ostatnie dwanaście lat dość mocno izolowała dziewczynkę od niego i wolała, żeby tak zostało.
– Nie, po prostu nie pomyślałam o tym, że przez te lata mogły się pojawić – może brzmiało to głupio, ale w jej głowie nadal istniał jego obraz z tamtych dni, zanim postanowił wybrać żonę. Z którą teraz miał się rozwieść. Kurwa, aż ją jakiś dreszcz po plecach przeszedł. – Przykro mi. Chyba. Prawdę mówiąc, nie życzyłam wam zbyt dobrze, więc… – powiedziała lekko rozbawiona tym faktem. – Twoja czy jej decyzja? – nie była to jej sprawa, ale zapytała, z ciekawości. Wzruszyła ramionami na jego pytanie i powoli przeniosła na niego wzrok. – Mam, ale to nic poważnego. Nie potrafię z kimś być. Trochę to kwestia Lily, bo nie chcę jej robić nadziei na tatę, a trochę to… no. – posłała mu wymowne spojrzenie. Trochę skłamała – jej aktualny facet teotetycznie był jej narzeczonym, ale w praktyce nie było to dla niej nic poważnego, w każdym razie nie dla niej i pewnie raczej przychodził na noc niż z nią mieszkał. Po Chrisie relacje inne niż łóżkowe były zbyt trudne.

[Christopher Herondale]

Takie sytuacje zawsze były tragedią. Oczywiście, Chris nie miał jeszcze świadomości, że Lucy całą ciążę i poronienie udawała, bo coś czuję, że kiedy się dowie, to jego żona będzie wąchała kwiatki od spodu. Uniósł jedną brew, gdy tak przytaknęła bez entuzjazmu.
– No co? Umówmy się, Vittoria jest chyba najrozsądniejsza, przynajmniej jak na razie, ze wszystkich dzieciaków – zaśmiał się cicho. Pewnie ogólnie Rosie i Chris byli rodzicami chrzestnymi Vittorii, więc… No wiadomo. Tak czy siak, gdy powiedziała, że się starają, uśmiechnął się. – Wiem. I świetnie wam to wychodzi – powiedział spokojnie. – Nawet jeśli Jackie mnie znienawidziła już całkowicie po tym, co Lou odjebał rok temu – pewnie to on ogarniał towar i też razem z nim wtedy chlał. Mimo to, on ze swojej strony Jacks bardzo lubił i uważał ją za najlepszą z kobiet swoich kumpli.
– Tak działa starzenie. Może w takim razie czas najwyższy zajebać sobie botoks – uniósł kąciki ust w górę, bo w sumie nigdy nie myślał o medycynie estetycznej, ale może powinien o tym zacząć myśleć. Weźmie Lou ze sobą i będą obaj napompowani jak Mickey Rourke.
– Nie musisz mówić, że ci przykro. Mi nie jest. – powiedział spokojnie, wzruszając ramionami. – Moja. Już dawno powinienem był to zrobić – przyznał spokojnie, wzruszając ramionami. – Wiesz, to, ze się z kimś spotykasz nie musi oznaczać, że poznajesz go od razu z małą. Tak mi się wydaje. Nie mam dzieci, więc nie jestem pewien, jak to powinno wyglądać – stwierdził rozbrajająco szczerze, a jego wzrok padł na pierścionek zaręczynowy. To znaczy on o tym nie wiedział, ale kobiety raczej nie noszą pierścionków na palcu serdecznym ot tak, ale nie komentował. –Przepraszam. Za to, że wtedy cię nie wybrałem. Powinienem był to zrobić – przyznał cicho, zaskakująco szczerze i przeniósł wzrok na spokojny ocean. Posiedzieli tak jeszcze chwilę, a potem odwiózł ją do domu.

ztx2