autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://billypenn.com/wp-content/upload ... /div></div>

[Finn Winchester]

2. Czy randka z tindera to był dobry pomysł? A jaki właściwie był zły pomysł? Trzeba było się w pewnym momencie "otworzyć" na powrót do takiego życia, gdzie mógł po prostu spotkać się z dziewczyną, która nie była tą dziewczyną, która nie będzie robiła mu burdy o każdą kolejną rzecz, która będzie... cóż, miał nadzieję, że normalna.
Nigdy nie był dobry w pisanie na chacie, nie uważał, żeby to był dobry sposób na poznanie kogoś, albo utrzymywanie jakiejkolwiek relacji, raczej na przypomnienie o czymś z listy zakupów, albo krótka informacja, dosyć szybko więc zaproponował Presley spotkanie twarzą w twarz, kiedy tak naprawdę nie zdążył się o niej za wiele dowiedzieć. Może to i lepiej? Nie miał żadnych konkretnych oczekiwań, nie do końca wiedział czego się spodziewać i to było ciekawe, intrygujące, podobnie jak targowisko miejskie, o którym ostatnio słyszał same dobre rzeczy. I nie, nie chodziło o to, że można było tu znaleźć dobre ziemniaki, ale oprócz stoisk z warzywami, pojawiały się też pomniejsze stragany, na których ludzie sprzedawali ręcznie robione wyroby, a ktoś nawet podobno miał grzane wino, co wydawało się być świetnym pomysłem w chłodne i ciemne już sobotnie popołudnie.
- Presley? - podszedł do dziewczyny, która zdawała się wyglądać tak samo jak na zdjęciu (co podobno nie zdarzało się zbyt często) i wyciągnął w jej kierunku dłoń. - Finn - uśmiechnął się lekko, zastanawiając się, czy podejdzie do jego pomysłu jak do kompletnego wariactwa, czy jednak uzna, że to dobry pomysł. Baaardzo dawno nie był na randce!

[Presley Sage]

• 003 + outift

Czy randka z tindera to był dobry pomysł? Dla Presley zawsze i nie było co do tego żadnych wątpliwości. Nie szukała długoletniej miłości, powtarzała, że na to znajdzie jeszcze czas, nie interesowały ją też jednorazowe przygody od czasu swojej niechlubnej ciąży, ale uwielbiała wyjść do restauracji, baru czy na imprezę. Nigdy nie pogardziła dobrą zabawą, ani towarzystwem, nawet jeśli ze spotkania nie wyniknie nic konkretnego. Właściwie to nawet bardziej wolała taką opcję, niż przywiązywanie się do innych, a potem przeżywanie rozczarowania. A tak, rozerwie się, pośmieje i każdy pójdzie w swoją stronę.
Randek miała za sobą sporo, z pewnością więcej, niż Finn, aczkolwiek wybór targowiska jako miejsce spotkania wydawał się jej co najmniej podejrzany. Takiej propozycji jeszcze nigdy nie dostała. Szczerze powiedziawszy, Prezka nawet nie była do końca pewna, gdzie ono dokładnie się znajduje. Nigdy nie miała tej wątpliwej (według niej) przyjemności pojawienia się w takim miejscu, więc naprawdę ostro rozmyślała nad tym, co kierowało Finnem w wyborze takiego, a nie innego miejsca? Równie dobrze mogli spotkać się w docelowej lokacji, a nie urządzać sobie niepotrzebne spacery po straganach. Niemniej jednak, grzecznie pojawiła się w wybranym miejscu, bo jednak Finn miał zbyt uroczą buzię, aby się nie pojawić i nareszcie nie wyglądał jak typowy Brad czy Paul z bractwa kappa gamma alfa czy inne takie, z którymi zwykle się umawiała i którzy liczyli na jedno. Miała sporą nadzieję, że wewnętrznie nie jest takim typem.
Samo targowisko odrobinę ją przerosło, bo jednak do butiku LV było mu daleko. Bardzo daleko, normalnie niebo a piekło. Więc odetchnęła z ulgą, gdy nareszcie usłyszała swoje imię. Na twarzy Prezki pojawił się jej najładniejszy uśmiech i grzecznie uścisnęła dłoń chłopaka. Pierwszy, który nie lepił się od razu do niej i jej klatki piersiowej, więc no duży plus! - To Finn, gdzie idziemy? - zafalowała brwiami, czekając aż poprowadzi ją dalej,

[Finn Winchester]

Spotkania na kawę czy w knajpie wydawały mu się zwyczajnie... cóż, nudne. Co można robić z opcją osobą przy jedzeniu? Rozmawiać na absolutnie błahe tematy i uważać, żeby przypadkiem się czymś nie zabrudzić, wolał już zdecydowanie wyjście na piwo, czy drinka, alkohol w końcu większości ludzi pomagał się rozluźnić i otworzyć, ale odkąd sam stanął za barem, zauważył, że ma tendencję do zbyt dużego zwracania uwagi na niektóre sprawy, czym mógł denerwować swoich znajomych, ale przy pierwszym spotkaniu raczej nie wróżyło niczego dobrego, prawda?
- Przed siebie - odpowiedział z niewinnym uśmieszkiem i wcale nie zamierzał udawać tajemniczego, po prostu zgodnie z prawdą, żeby wejść w głąb targowiska, trzeba było skręcić w pierwszą alejkę, obok której się właśnie znajdowali. - Miej oczy szeroko otwarte - zdecydowanie najwięcej łupów można było zdobyć dzięki rozglądaniu się, tak samo jak łatwo było chłonąć otoczenie, na czym szczególnie Winchesterowi zależało, chociaż pewnie nie taką wizję miała przed oczami dziewczyna, kiedy zaprosił ją na randkę, chociaż czego mogła się spodziewać po spotkaniu przy targowisku. - Spokojnie, oprócz owoców i warzyw mają tu coś więcej - zakładam, że była "trochę" zaskoczona, chciał ją więc jakoś uspokoić, chociaż i takie zakupy spożywcze, przy założeniu, że potem coś z tego razem ugotują, mogło być kuszącą opcją. Finn nie był jednak dobrym kucharzem, nie porwałby się więc na propozycję wspólnego gotowania, bo co gdyby i ona miała dwie lewe ręce do kuchennych czynności? Ich plan skazany zostałby na porażkę, a chłopak po raz kolejny sięgnąłby po swój awaryjny numer do pobliskiej pizzerii. - To co, idziemy? - zapytał jeszcze, kierując się w stronę pierwszych straganów, wyglądających zupełnie zwyczajnie - pomidory, ziemniaki, pomarańcze i banany, czyli kolorowy misz masz, z którego niejeden pewnie potrafiłby coś wyczarować, ale który jednocześnie nie krył w sobie nic szczególnie interesującego.

[Presley Sage]

Do tej pory randki Prezki właśnie tak wyglądały. Nigdy nie były jakieś fascynujące, nikt jeszcze nie zrobił dla niej niczego specjalnego, co chwyciłoby ją za serce i wzruszyło do łez. Ba, nawet nikt nie sprawił, żeby się szczere zaśmiała. Faktycznie, większość tych rozmów był płytka, słuchała o tym jak kolejny przechwala się tym co zrobił na siłowni, czego oczywiście w ogóle nie rozumiała, więc tylko ładnie się uśmiechała i kiwała głową. Ale lepsze to, niż samotne siedzenie w domu, nie?
Odpowiedź Finn zdziwiła ją odrobinę bardziej, niż jego wybór miejsca spotkania. Podobnie jak jego kolejne słowa, więc zmarszczyła brwi, uważniej przyglądając się nowopoznanemu chłopakowi. - Ale po co? Nie ma tutaj za dużo - rozglądnęła się na boki, ale nadal nie mogła zrozumieć, co Winchester miał na myśli. Może ukrył dla niej jakąś niespodziankę? Bo jeśli nie to, to co? Warzywa, owoce, owoce, warzywa i tak w kółko. - Jeśli chciałeś zrobić zakupy to mogliśmy iść do sklepu, albo zamówić - logiczne, nie? Chociaż Presley i tak nie była częstą bywalczynią supermarketów, zazwyczaj polegała na tym, co kupił Elvis, albo zamawiała jedzenie. Do perfekcyjnej pani domu to było jej naprawdę daleko. - No to prowadź, tylko nadal nie wiem czemu tu jesteśmy - ponownie zagadnęła, czekając na jakieś konkretniejsze wyjaśnienie z jego strony, niż tylko enigmatyczne miej oczy szeroko otwarte. Co zresztą, robiła i nadal uważnie rozglądała się na boki, bo naprawdę wszystko co działo się wokół nich było dla niej bardzo nowym, dziwnym przeżyciem.

[Finn Winchester]

Piszę tego posta drugi raz, więc myślę, że będzie bardzo brzydki.
- Jest właśnie bardzo dużo! - może Presley, tak samo jak Winchester nie miała okazji dowiedzieć się czym dokładnie było targowisko, a bez dogłębnego zbadania tematu, wiedziała tyle, ile widziała - dwa stragany z warzywami i żadnych ciekawszych perspektyw, ale chłopak zdecydowanie lubił stawiać przed sobą takie wyzwania. - Zamówić? - złapal się teatralnie za serce, chociaż sam najczęściej robil zakupy w większych marketach, bo nie dość, że mógł znaleźć wszystko w jednym miejscu, korzystny był też stosunek jakości do ceny, a jednak zaledwie dorabiał sobie stojąc za barem, więc jego portfel nie był wypchany po brzegi dolarami, a kiedy rodzice opłacali jego edukację, nie potrafił ich jakoś prosić, żeby dorzucili się jeszcze do mieszkania i życia.
- Lubisz grzane wino? Podobno mają tu gdzieś dobre, a w taką pogodę powinno się przydać - sam co prawda żywił się najczęściej czarną kawą, ale grzane wino było tą akceptowalną przez niego częścią bożonarodzeniowych jarmarków i czymś, czego jakoś nie dało zastąpić się domowym grzańcem, albo kubkiem w knajpie. Tu trzeba było ogrzewać palce w tekturowym kubeczku, parzyć wargi gorącym napojem i czuć, jak ciepło rozchodzi się po całym ciele. - Założę się, że nikt cię nigdy nie zaprosił na targowisko, ale kawa w knajpie wydawała się jakaś taka, no nie wiem, nudna? - dodał jeszcze pytająco w ramach wyjaśnienia tego dziwnego miejsca spotkania. Rzeczywiście bez sensu mi ten post wyszedł.

[Presley Sage]

Zmarszczyła brwi, jeszcze raz uważnie przyglądając się chłopakowi ze sporą konsternacją wymalowanej na jej ślicznej buzi. - Dużo? - powtórzyła za nim, chcąc upewnić się, że zrozumiała jego słowa dobrze. Dużo? I to ona miała mieć oczy szeroko otwarte? Nawet mając je zamknięte, byłaby pewna, że za wiele tutaj nie ma, więc naprawdę nie była w stanie zrozumieć planu Finna. Zaśmiała się z jego teatralnego gestu, jednak ponownie wprowadził ją w zmieszanie. Skąd taka reakcja? Do tej pory sądziła, że zamawianie jest kompletnie naturalne, bo kto ma czas oraz chęci chodzenia i wybierania awokado? Można spożytkować to w lepszy sposób, na przykład wybierając nowe buty, o. - Ej, ja zawsze zamawiam. Chcesz mi powiedzieć, że jesteś tu co tydzień i wybierasz wszystko sam? - uniosła brwi do góry. No jak tak można żyć? J A K? - Co to w ogóle za pytanie, oczywiście, że lubię! - na wspomnienie o winie zdecydowanie bardziej się ożywiła oraz rozochociła. Może jednak wcale nie będzie tak źle? - Najlepsze jakie piłam było w Austrii, cudownie było - westchnęła, odrobinę rozmarzona, gdy wróciła myślami do jednego ze swoich świątecznych wypadów na narty. W tym roku uznała, że święta spędzi lokalnie, w Seattle, więc może z Finnem odkryje najlepsze grzane wino tutaj? W ogóle nie pomyślała o tym, że przecież na targowisku nie sprzedadzą jej wina za dwieście euro za butelkę. - Wygrałbyś zakład - zaśmiała się, ponownie rozglądając się po straganach. - Zawsze każdy bierze na kawę, drinka lub do siebie i naprawdę nie wiem, która opcja jest najgorsza, więc to chyba miła odmiana - musiała przyznać się, że porozwieszane lampki i przeróżne ozdoby świąteczne robiły całkiem przyjemny klimat. No i samo towarzystwo Finn też nie było złe!

[Finn Winchester]

- Do takiego etapu jeszcze nie doszedłem, ale może to mieć związek z tym, że średni ze mnie kucharz - rozłożył bezradnie ręce. Nie miał żadnego dania popisowego, ani makaronu z sosem z proszku, ani jajecznicy, ani nawet konkretnej kanapki. Potrafił dużo rzeczy odgrzać, toster był jego najlepszym sprzymierzeńcem, no, może na równi z mikrofalówką, a okoliczne tanie knajpy znał dosłownie na pamięć. Gdyby więc wybrał się na targowisko po warzywa, cóż, nie do końca wiedziałby co może z nimi takiego zrobić. - Właściwie w tym konkretnym miejscu jestem pierwszy raz - dodał jeszcze, żeby nie zdziwiła się zbyt mocno, kiedy zgubią się w alejkach między straganami. ale skoro targowisko miało być z jakimś twistem, zamierzał go uparcie szukać. - W Austrii, na stoku, podczas przerwy świątecznej? - rzucił trochę ironicznie, doskonale pamiętając opowiadania tych bardziej zamożnych kolegów z klasy, którzy w zimę wyjeżdżali do Europy, głównie na narty, a opowieści i zdjęcia na instagramie wrzucali potem przez okrągłe pół roku, do kolejnych wakacyjnych wyjazdów, prześcigając się w wymyślaniu bardziej egzotycznych miejsc.
- Daaamn, szkoda, że nie ustaliliśmy żadnej nagrody - uśmiechnął się pod nosem, chociaż szczerze by się zdziwił, gdyby oznajmiła, że owszem, ktoś już ją w takie miejsce zaprosił, bo całe to przeżycie i odkrywanie wspólnie, nawet czegoś tak błahego jak kolejnych stoisk, nie byłoby już takie samo! - Strzelam, że kawa u siebie może być takim połączeniem - wiadomo, w tym wypadku kawa miała być raczej tylko takim głupim pretekstem, ale w ogóle Winchester nie szanował zdecydowanie podejścia niektórych facetów, którzy niby niewinnie zapraszali kogoś do siebie, przekonując raz za razem, że to tylko na chwilę i posiedzieć, a chodziło przecież o jedno. Trochę jak brak szacunku do samego siebie, przecież kobiety też chciały uprawiać seks, nie żyli w średniowieczu, nie był to też temat tabu.

[Presley Sage]

- Jeśli nie przypaliłeś nigdy garnka z samą wodą, albo nie kroiłeś odwrotną stroną noża to z pewnością idzie ci lepiej niż mi - parsknęła śmiechem, bo jej zdolności kucharskie były na poziomie wielkiego, okrągłego zera, a może nawet i niżej. Z tym, że było ją stać na katering, wyjście na miasto czy zamówienie do domu. Zresztą, i tak nie była w stanie pochłonąć ogromnej ilości jedzenia. - To jest nas dwójka w takim razie. Tylko, że nie byłam na żadnym innym też -dodała, ponownie rozglądając się naokoło siebie, bo pojawiły się nowe stragany, tym razem z różnymi dodatkami do domu czy sprzątania. W tym temacie również, podobnie jak w gotowanie, nie była biegła. Ciężko sobie wyobrazić, co by zrobiła, gdyby na tydzień została kompletnie sama.
Zabawna i może odrobinę nawina rzecz w Presley, to ta, że nie zawsze rozumiała sarkazm. Mieszkając z Elvisem powinna się już tego nauczyć, jednak przy przypadku nowych osób zdecydowanie gorzej szło jej wyczucie tego tonu. Nic dziwnego, że się wręcz rozpromieniła na jego słowa. - Taaak, skąd wiedziałeś? Byłeś kiedyś? - uniosła brwi do góry, bo kto wie, może się kiedyś minęli na stoku? Nie spodziewała się po wyborze miejsca na ich spotkanie, że był kiedykolwiek w Austrii, ale proszę jak ludzie potrafią zaskoczyć!
- Możemy o niej pomyśleć, jeśli chcesz - uśmiechnęła się odrobinę nieśmiało, bo chyba doszło do niej, że zabrzmiało to trochę zbyt dwuznacznie. Żeby nie było Presley nigdy nie inspirowała się taką jedną Laurą i to niewinna (prawie) dziewczyna jest! - Najgorzej, gdy nawet kawy nie proponują, dlatego teraz już się nie zgadzam - wywrócił oczami. Mogli mieć przynajmniej tyle przyzwoitości i zaproponować ciepły trunek, a nie tak hop siup, już przechodzić do rzeczy.

[Finn Winchester]

- A no właśnie na Austrię się jakoś nigdy nie złożyło - mruknął, doskonale wiedząc, że jego rodziców nie byłoby stać na takie wczasy, już pomijając fakt, że nie byli nawet małżeństwem, ale prawdziwe życie to nie Kevin sam w domu, żeby można sobie było pozwolić na wakacje dla wszystkich po drugiej stronie świata. Zdążył chyba jednak pojąć, że dla Presley nie było to nic niezwykłego, bez sensu więc było podejmować próby tłumaczenia, że niestety nie każdy może sobie tak po prostu jeździć, a wakacje spędzał w mieście, albo nad jakimś jeziorem pośrodku niczego, nie w którejś z europejskich stolic.
- O - odparł, nieco zaskoczony, chociaż po prostu chyba Clover miała rację co do szybkiej oceny sytuacji i po jednym zdjęciu profilowym, na którym było zdecydowanie dużo dekoltu, oceniła Sage na... cóż, wiadomo o czym sobie pomyślała, a gdyby tylko usłyszała jej słowa, był przekonany, że przybiłaby sama sobie piątkę, a z Finna wyśmiewałaby się mniej więcej do końca życia, na każdym świątecznym spotkaniu. - Ale tak nawet nie dla niepoznaki? - jako, że serio doświadczenie w randkach miał niemalże ujemne, nie miał absolutnie pojęcia jak zapraszanie na nie wygląda w rzeczywistości, więc owszem, spodziewał się, że jeśli któraś ze stron proponowała na miejsce spotkania u mnie, miało ono dążyć do jednej tylko rzeczy, o czym wiedzieli absolutnie wszyscy, ale jakoś tak oczekiwał, że te głupie podchody, których mozna się było spodziewać przed, miały swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Jakby kogoś zaprosił na kawę, dałby mu do picia kawę, no bez jaj! - Okej, czyli coś ciepłego jest absolutnie konieczne? - uśmiechnął się pod nosem, ale come on, ona zaczęła ten temat. - To dobrze się składa - ruchem głowy wskazał w kierunku stoiska z ogromnym przenośnym termosem, a raczej termiczną beczką, oklejoną napisem "grzane wino", które miało być pierwszym przystankiem na ich randce. - Może nie tak dobre jak na stoku w Austrii, ale mam nadzieję, że rozgrzewające - może i nie było mroźnej zimy, ale zdecydowanie odrobina ciepła mogła zadziałąć tylko na plus.

[Presley Sage]

- Och, to szkoda - westchnęła cicho, a przez jej głowę nie przemknęła nawet jedna myśl o tym, że Finna najzwyczajniej w świecie nie było stać na wszystkie przyjemności, których ona doświadczała. Presley momentami była tak zatracona w swojej uprzywilejowanej pozycji, że naprawdę nie mogła zrozumieć niektórych przyziemnych spraw związanych z brakiem stałego dostępu do pokaźnej sumy pieniędzy. Czasami udało jej się załapać aluzję, jednak w tym przypadku jej myśli były zbyt zaprzątnięte cudownym, świątecznym klimatem Austrii i pokaźnymi stokami. - Ale może jeszcze kiedyś ci się uda, pójdziemy razem - szturchnęła go delikatnie w bok, posyłając do tego szeroki, niewinny uśmiech. Nie byłby pierwszą osobą, której zasponsorowałaby wakacje i nigdy nie dostrzegała w tym niczego złego. Dopiero po jakimś czasie dochodziło do blondynki (albo jej brat okrutnie ją uświadamiał), że zostaje wykorzystywana. Mimo wszystko, nadal nawinie wierzyła, że większość osób wcale nie ma takich zamiarów.
- Nawet nie dla niepoznaki - pokręciła z rozbawieniem głową na zszokowanie chłopaka, chociaż zazwyczaj w takich sytuacjach wcale nie było jej do śmiechu. Myślała tylko o tym jak najszybciej wydostać się z krępującej sytuacji i zablokować danego osobnika na każdym portalu społecznościowym. - Czyli mówisz, że dostałabym tę kawę, gdybyś zaprosił mnie dziś do siebie? - zafalowała brwiami. I na kawie oczywiście by się skończyło! - Chociaż wino brzmi o wiele lepiej, niż kawa - nawet jeśli nie było z Austrii, chociaż o tym dopiero za chwilę się przekona. No przynajmniej miejmy taką nadzieję, bo z gustem i wybrednością Presley różnie bywało. Niemniej jednak ruszyli do stoiska z obiecanym przez Finna grzanym winem i po chwili oboje w ręku trzymali dwa, papierowe kubeczki z ciepłym napojem. Blondynka najpierw uważnie powąchała zawartość (dziwny zwyczaj, który miała od zawsze, ale inaczej nie zje, ani nie wypije niczego), dopiero po chwili biorąc łyk. - Jeszcze kiedyś wezmę cię na to do Austrii, zobaczysz - zaśmiała się, upijając kolejny łyk przyjemnie rozgrzewającego napoju. - Muszę przyznać, że spodziewałam się czegoś...mniej podobnego do wina? - zmarszczyła brwi, robiąc mocno skupioną minę, bo zastanawiała się, czy to co właśnie powiedziała miało jakikolwiek sens.

[Finn Winchester]

- Brzmi jak plan - chociaż brzmiało jak obietnica rzucona na wiatr, której nikt nie miał zamiaru spełnić. Takie były pierwsze randki, przynajmniej z tego co pamiętał; mówiło się, że kiedyś zrobi się coś wspólnie, ale nie miało to absolutnie żadnego pokrycia w rzeczywistości. Nastawianie się na takie rzeczy miał za sobą w okolicach podstawówki, kiedy sam zrozumiał, ze niekoniecznie wywiązuje się ze swoich słów. Co do wykorzystywania jej pieniędzy - nie miał absolutnie takiego zamiaru. Chociaż czasami ledwo ciągnął koniec z końcem i musiał poważnie ograniczyć jedzenie (przecież nie ograniczyłby papierosów), nie chciał prosić o pieniądze rodziców, nie chciał się też zapożyczać u znajomych, bo wyprowadzką z domu miał udowodnić sobie i wszystkim innym, że jest już dorosły i samodzielny, a pomoc jakoś kłóciła się z jego wizją samodzielności.
- To już zależy od godziny, bo wiesz, kawa na noc? - wzruszył niewinnie ramionami, w końcu nie był to chyba najlepszy pomysł, tak mu się przynajmniej wydawało, jeśli ludzie chodzili spać o normalnych godzinach, u Finna niestety nie funkcjonowało w ten sposób i często ślęczył przed monitorem, czasem dla przyjemności, na przykład grając, a czasem nadrabiając rzeczy na uczelnię, o których przypominał sobie w ostatniej chwili. - Czyli nie jest tak dobre jak tamto? - zawahał się przed pociągnięciem pierwszego łyka, jakby czekał na jej werdykt, ale nie należał do cierpliwych osób, więc zaraz i on spróbował. - Spodziewałem się czegoś... gorszego - mruknął w odpowiedzi. Biorąc pod uwagę wzięcie na grzane wino na jakichś stoiskach w mieście, a do tego fakt, że ludzie najczęściej jednak nie wybrzydzali, spodziewał się bardziej bardzo taniego wina w połączeniu z dwoma kawałkami goździków i plasterkiem pomarańczy na cały garnek, a to było takie... znośne. Może nie mistrzostwo świata, Winchester do tego lubił wino, ale nie do końca, chociaż wypicie grzanego traktował jako coś co trzeba było zrobić. - I zdecydowanie ma w sobie alkohol - dodał jeszcze, wąchając jego opary, które same w sobie mogłyby pozwolić się upić.

[Presley Sage]

Akurat jeśli chodzi o takie obietnice, Presley rzadko kiedy rzucała je na wiatr. Wiadomo, że jeśli ich znajomość skończy się na dzisiejszym spotkaniu i więcej się nie zobaczą, to prawdopodobieństwo wspólnego wypadu do Austrii znacznie zmaleje, jednak jeśli uda spotkać im się jeszcze kilka razy Finn nie mógł niczego wykluczyć! Presley naprawdę miewała swoje humory i jeśli ją najdzie ochota, to jutro lub pojutrze wsiądzie w samolot, aby spędzić urokliwy weekend na stoku, lub zdecydowanie zbyt drogim kurorcie. W jej przypadku, dosłownie nic jej nie stało na przeszkodzie, a wystarczył jeden szybki telefon. Także niech Finn nigdy nie mówi nigdy przy Presley.
-Nie masz niczego innego oprócz kawy? - zafalowała brwiami, posyłając mu do tego niewinny uśmiech. - Oczywiście, myślę o herbacie - dodała z powagą, kiwając do tego głową, jeśli pojawiłyby się z jego strony jakiekolwiek wątpliwości co do jej słów. Presley od dawna wyznawała zasadę, że na pierwszych randkach nie pije więcej, niż drinka, bo zazwyczaj kończy gorzej, niż źle. Śmiało można powiedzieć, że ona i żaden alkohol w większej ilości nie stanowią dobranej pary. - Przykro mi, ale na pewno nie jest tak dobre, może w jednej czwartej - parsknęła śmiechem, aczkolwiek mimo mocno wątpliwego smaku upiła kolejny łyk, bo tak przyjemnie rozgrzewało ją od środka. - To jakie są dalsze, umm... atrakcje? - zmarszczyła brwi, w końcu dopijając trunek z kubeczka i wyrzucając go do pobliskiego kosza. Rozejrzała się ponownie wokół nich, jednak oprócz zbyt dużej ilości świątecznych lampek i kolejnych straganów, nie widziała niczego konkretnego, więc czekała na to, aż Finn zaskoczy ją kolejnym przystankiem w czasie ich randki.

[Finn Winchester]

- Tak się składa, że herbaty akurat nie - zaśmiał się, ale rzeczywiście nie posiadał w domu ani jednej torebki herbaty, bo zwyczajnie jej nie lubił, a nie ma się co oszukiwać, że goście, którzy pojawiali się u niego w domu, przychodzili akurat na herbatę. Im dużo bardziej odpowiadała z reguły butelka piwa, wyciągnięta z lodówki, a sam Winchester nauczył się za dużo nie opowiadać o ich składzie i poszczególnych słodach, co przez swoje miejsce pracy, traktował jako zboczenie zawodowe. - Jedna czwarta to dalej jakiś wynik, co? - spodziewał się, że dla wykwintnego podniebienia Presley takie uliczne wino ze straganu nie mogło się nawet równać z austriackim stokiem, pewnie też poniekąd na otoczenie, w jakim się znajdowali, ale dało się je wypić i wcale nie odrzucało od siebie smakiem, czy zapachem, uważał więc, że idealnie mogło zastąpić jej poprzednie doznania. Byli przecież w Seattle.
- Atrakcje? Idziemy przed siebie i badamy dalej - nie miał żadnego konkretnego planu i miał nadzieję, że nie będzie tym jakoś zawiedziona. Starocie, które podobno były skryte gdzieś w głębi targowiska interesowały ją najbardziej. Nieodkryta historia pierścionków z poprzedniego stulecia, analogowych aparatów, albo filiżanek nie do pary interesowała go dużo bardziej, niż sklepowe półki w jakimkolwiek markecie. Te rzeczy miały już za sobą historię, a Winchester lubił takowe dopowiadać, poniekąd uważając, że minął się z powołaniem, studiując analizę danych, zamiast czegoś związanego z tworzeniem historii, czymś bardziej artystycznym. Pasował do stereotypu roztrzepanego twórcy, palił dużo papierosów, pił kawę litrami, a do tego stronił od mainstreamu, więc jeśli nie tak przedstawiało się w filmowych opowieściach twórczych ludzi - nie miał pojęcia jak. - Chociaż jakbyś chciała po drodze kupić pomidora, albo ziemniaki, droga wolna - rzucił jeszcze, ruszając przed siebie, żeby rozglądać się dalej po otaczających ich różnościach.

[Presley Sage]

- To może wodę przynajmniej? - uniosła brwi do góry, siląc się na poważną miną. Chociaż trochę zaniepokoiło ją to, że nie miał nawet na stanie herbaty! Czy w takim razie nikt nie robił mu zakupów? Może nie dopisał po prostu do swojej listy? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! No ale nie będzie się go wypytywać o powodu braku herbaty, nie? Może kiedyś jeszcze dojedzie sama do tego. - No jakiś na pewno - parsknęła, kiwając gorzej. Zero byłoby zdecydowanie gorsze, ale nie oznacza to, że jedna czwarta znaczyła, że jest świetnie. Zresztą, Presley nigdy nie poznała nawet smaku jabola, więc cud, że udało jej się przełknąć to straganowe wino. I naprawdę miejsce nie miało większego znaczenia, bo przecież w Seattle również nie piła, ani nie jadła byle czego.
-Przynajmniej podpowiedz mi na co powinna zwrócić uwagę - bo widziała dosłownie wszystko i nic. W przeciwieństwie do Finna nie interesowały ją starocie - chyba, że mówimy o luksusowej odzieży vintage lub torebkach, na której potrafiła wydać więcej, niż przeciętny mieszkaniec Seattle w ciągu trzech miesięcy. Miała pokaźną kolekcję, no może nie taką jak Kylie Jenner, ale wciąż miała się czym pochwalić. Nie będzie to wielkim zdziwieniem, jeśli napiszę, że historia filiżanek do tej pory ją zainteresowała, a analogowego aparatu zapewne nigdy nie miała w swojej dłoni. A jeśli miała, to zdecydowanie miała pojęcia, że tak się właśnie nazywa. - Dosłownie ani razu nie miałam w ręce ziemniaka i nie widzę potrzeby zmiany tego - parsknęła śmiechem, bo kto chciałby jakieś brudne, prosto z ziemi bulwy kupować? - Wiesz, że nigdy nie byłam na targu? Bynajmniej nie na takim - dodała, tak w ramach ciekawej ciekawostki o sobie.