autor

[Laurence Hirsch]

• osiemnaście
  outfit

Nabrał powoli powietrza zamykając przy tym oczy. Trzymał je tak długo jak tylko był w stanie, a następnie spokojnie je wypuścił. Grudniowy chłód sprawiał, że twarz oraz dłonie mrowiły mu przyjemnie z zimna. Był zdecydowanie osobą ciepłolubną i czuł się najlepiej w upalne letnie dni, kiedy to zwolniony był z noszenia koszulki. Tego wieczoru pragnął jednak oczyścić się z przygnębiających go myśli i nawet coś tak trywialnego jak chłodne powietrze przyczyniało się do tego, że faktycznie czuł się lżej. Wpatrywał się dłuższą chwilę w panoramę miasta, ale w końcu sięgnął do swojej zniszczonej upływem lat torby aby wyciągnąć skręta i termos z winem. Dokładnie taki sam zestaw pił tutaj ponad rok temu w towarzystwie Milah.
Nie myślał już o nim... zbyt często. Oczywiście trochę to było nieuchronne, bo jakby nie patrzeć, to przejął po nim jego kawiarnię. Nawet jeśli teraz czuł już w kościach, że była jego, to jednak jej biologicznym ojcem był Khayyam. Nie utrzymywali kontaktu i nie wiedział do końca z czego to wynikało. Czyżby brunet pragnął zacząć swoje życie na nowo u boku syna oraz partnera? A może wcale nie miał tak silnej potrzeby odcięcia się od Ameryki i jedynie miał za dużo na głowie? Sam nie zamierzał się do niego odzywać. Nie było takiej potrzeby. Wszystkie formalności z Liberte już przecież załatwili, a przed wyjazdem odbyli rozmowę na temat emocji Laurence'a wobec niego. Nie powiedziałby, że nadal go pragnął czy zmagał się z zauroczeniem, ale z racji, że ostatnio samotność dawała mu się szczególnie we znaki, to myślami powracał do ostatniej znaczącej relacji. Odkręcił termos i upił sporego łyka, krzywiąc się przy tym śmiesznie, ale cierpki smak zaskoczył jego kubki smakowe.
- Chyba muszę wymienić to wino na jakieś inne. Nie wiem jak klienci mogą to pić - roześmiał się pod nosem. Sam nie był koneserem, ale sprzedawali to w Liberte wiec jakieś rozeznanie miał. Wino z termosu (oczywiście oryginalnie podawane było w butelce, ale sobie chłopak przelał dla pozorów) cieszyło się sporą sympatią, ale Laurence najwyraźniej tego nie rozumiał.
- Byłbyś dumny z mojego przebranżowienia. W rok z pizzy przerzuciłem się na ciasta. Co prawda nie jestem jeszcze na poziomie Rochelle, ale mam plan na takie ciastka z najwyższej półki - uśmiechnął się sam do siebie i upił kolejnego łyka, który tym razem przyjął się już o wiele lepiej.
- Wiesz, miałem ostatnio kryz... - przerwał i obrócił się gwałtownie przez ramię, bo usłyszał pękającą gałąź. Jakoś tak kompletnie odruchowo schował nieodpalonego wciąż skręta do kieszeni kurtki i pełnym spłoszenia wzrokiem przyjrzał się mężczyźnie który znajdował się nieopodal. - Nieładnie się tak skradać. Chyba, że chcesz mnie zamordować - nie wyglądał mu na psychopatę, ale gdyby musiał rozwinąć uzasadnienie takiego poglądu to nie byłby w stanie.

[maggie hartwood]

Zbliżał się już wieczór. Słońce już dawno zniknęło za horyzontem, pozostawiając po sobie bladą łunę, która z każdą, kolejną minutą ginęła, wchłaniana przez granat nadchodzącego wieczoru. Gdzieniegdzie tliły się dogasające ogniska, pozostałości po wycieczkowiczach, chwytających się resztek dnia.
Brodziła w kamieniach. Nie bez celu, idąc drogą znaną tylko swoim stopom, które nadawały kierunek. Zbierała myśli, ale bezskutecznie, bo te lawirowały i wymykały się gdy tylko próbowała je nieśmiało pochwycić. Żadna głębsza analiza nie wchodziła w grę. Zostawało tylko błądzenie, ale nie bez celu.
Być może wybór tego miejsca o tej porze nie należał do najlepszych, ale lubiła je. Było inne, majestatyczne i sprawiało, że tętno przyspieszało jej za każdym razem kiedy stawała u podnóża ruin.
Przymknęła powieki, na chwilę dłuższą niż zazwyczaj. Pozwoliła wedrzeć się zapachom wilgoci, kamienia i pobliskiego lasu do płuc, a kiedy je otworzyła nieopodal zamajaczyła niewyraźna sylwetka. Grzechem byłoby nie pozwolić wiedzionym ciekawością nogom obrać nowego kierunku. Odwrócić się - ot tak - i wrócić do domu, nie mogła. Nie po przejściu tych wszystkich kilometrów, przez które miała wrażenie, że zaraz odpadną jej nogi. Zaryzykowała więc, skradając się wśród gęstwin i nadgryzionych czasem kamieni, w razie gdyby miało okazać się, że to jakiś duch, psychol albo ktokolwiek, kto nie ma najlepszych zamiarów.
- Ty tutaj? - jej oczy zrobiły się wielkie jak spodki. Była pewna, że to jakaś fatamorgana, że go tam nie ma, a jej umysł jest zepsuty do tego stopnia, że tworzy teraz za nią obrazy. Zamrugała dwa razy, a on nadal tam stał, wyglądając na równie zaskoczonego co ona. - Postanowiłeś dla odmiany spróbować zwiedzania opuszczonych miejsc? - czuła jak zaczyna się denerwować. Nie była przygotowana na to spotkanie, a już na pewno nie na to, że serce podskoczy jej do gardła, a mózg odmówi posłuszeństwa, podsyłając ustom jakieś bzdurne słowa.