ii.
franklin jako współlokator był całkiem nieznośny, ale calowi niespieszno było do tego, żeby go na ten temat uświadomić, bo czy nie każdy człowiek na dłuższą metę nie stawał się uciążliwy, wkraczając na nie swój teren? tak więc z zaciśniętymi w wąską linię ustami i oczyma uparcie unikającymi konieczności mierzenia się z jego spojrzeniem, tonem zupełnie spranym z emocji udzielał odpowiedzi na te przesadnie laickie pytania, tłumaczył jak działają liczniki i dlaczego należy fałszować ich wskazanie, jak krowie na rowie wykładał, w jaki sposób odmierzyć proporcje płynu do podłóg i wody oraz niewzruszonym ciurkiem wymyślał kolejne historie o rzekomych przywarach mieszkania, które trzeba mieć na względzie zawsze, przy absolutnie każdym ruchu (
u mnie w szafie siedzą mole, nie wolno otwierać, bo wyjdą). z najszczerszą chęcią, przykrywaną zręcznie pod twarzą usztywnioną typowym dla siebie marazmem, chwytał się też każdej okazji do zniknięcia z mieszkania na... jak najdłużej, tak właściwie, a o poziomie jego desperacji niech świadczy fakt, że istotnie zdecydował się skorzystać z zaproszenia, które wziął początkowo za kolejną, idiotyczną ulotkę, wepchniętą pospiesznie do skrzynki na listy.
nie miał zamiaru wydruniać się jakoś przesadnie, bo w gruncie rzeczy miał w tę całą imprezę wyjebane, więc strój dobrał tak, żeby po prostu nikt nie wyrzucił go za drzwi (za cmentarną furtkę?) za wygryzienie się z dresscode'u i jednocześnie nie przynieść sobie wstydu, jeśli na miejscu okaże się tak nudno, że zamiast odbijania się od idiotów w kostiumach zdecyduje się skręcić na jakąś vixę. kłamstwem byłoby jednak powiedzenie, że nie wiązał z tym wypadem żadnych nadziei, bo cmentarz brzmiał bardzo obiecująco. jako wiecznie zblazowany dziewiętnastolatek bez umiejętności powstrzymywania się od krzyżowania ramion na piersi i przewracania oczami, liczył chyba trochę na to, że ktoś postanowi złożyć go w ofierze jakiegoś rytuału albo
chociaż uprowadzić i od nieistniejącej rodziny zażądać okupu. albo od franklina, który umarłby ze stresu.
cool.
ten szereg myśli bezpośrednio poprzedzający moment, w którym ktoś wyłonił się z ciemności sprawił, że w momencie, w którym ktoś zarzucił mu na głowę worek, po kilku sekundach otępiałego zaskoczenia był raczej bliższy śmiechu niż paniki. kurwa, jakie to zabawne - czy właśnie wygderał sobie zajęcie na najbliższe dni? jakiś przytłumiony głos rozsądku przyblokował przesadną ekscytację, bo to równie dobrze mógł być fragment jakiejś gry terenowej. nie ma nic gorszego niż tak cholernie się zawieść, więc jakoś nie przyszło mu do głowy, żeby jakkolwiek aktywnie stawiać opór, no niech się popiszą te dowcipnisie. byleby tylko nie trzęsło za mocno.
nie miał zamiaru liczyć, bo - kurwa - nienawidził liczyć, liczenie było do dupy, więc stał po prostu, już zdążywszy skrzyżować ramiona i pod tym workiem faktycznie przewrócić oczami, zanim wreszcie pozwolono im pozbyć się z głów tych śmiesznych akcesoriów. na widok clowna musiał unieść wysoko brwi, powstrzymując z trudem cisnący się na usta uśmiech - dobrze, że był całkiem niezłym aktorem. organizatorzy tez postarali się nieźle, zabierając ich... poza seattle? chyba? na pewno. zbyt wiele nocy spędził włócząc się po opuszczonych budynkach, żeby nie zauważyć takiego molocha, który teraz pochylał się nad ich głowami. nieważne, bo zaraz
jakiś mężczyzna rzucił krótkim
callie, w reakcji na które głowa chłopaka odwróciła się gwałtownie w jego stronę, z nadmiernie chłodnym spojrzeniem.
że to o mnie niby? znał go? ciężko było być pewnym, światła w klubach czasem są naprawdę ostre. szybkie rozeznanie w sytuacji pozwoliło jednak odsunąć ten wniosek - na kogoś innego patrzył i bardzo, kurwa, dobrze.
potem już poszło zaskakująco szybko. list, melodia, jakaś drobna doza politowania, która musiała pojawić się w spojrzeniu, które podnosił znad kartki na clowna. milczał. co miał mówić? włócząc się za wszystkimi, na samym końcu, rozglądał leniwym spojrzeniem wokół, na ten moment bardziej zafascynowany samym położeniem miejsca, w którym się znaleźli, niż chociażby osobą clowna. po wejściu do środka znowu skupił się na swoich towarzyszach, zanim uważne spojrzenie zatrzymało się na przodzie kolejki. clown zaraz władował się do wagonika i wyglądał całkiem komicznie, a gość, który wcześniej zwrócił jego uwagę, prowadził do kolejki
kobietę w balowej sukience. super, oni mieli bal, a on miał zombie na koszulce. nie żeby mu to jakoś przeszkadzało - chyba raczej schlebiało? w końcu był inny niż wszyscy,
alternatywny, więc musiał się wyróżniać nawet w kolejce w opuszczonym parku rozrywki.
-
wolne tu? - zawisł nad clownem, który zajmował już swoje miejsce, bo na ten moment wydawał mu się najbardziej obiecującym towarzyszem eskapady. nie czekając na odpowiedź, wsunął się na miejsce obok, a dłoń sięgnęła do kieszeni, wydobywając z niej paczkę papierosów. -
można tu palić? - spytał dla zasady tylko, podsuwając facetowi w przebraniu opakowanie pod sam nos, żeby się poczęstował, jak ma ochotę, wiadomo. potem też odwrócił głowę do parki w wagonie za sobą. -
macie ogień? zapalara musiała wypaść mi w samochodzie - podzielił się refleksją, chociaż to nie była prawda. dobrze wiedział, że została w domu na stoliku, bo na imprezach dobrze było mieć w postaci jej braku wymówkę do nawiązania rozmowy z nieznajomymi.
<br><br><br>
