America potrzebowała rozrywki – ale w tym sensie, żeby to ją ktoś rozerwał, a nie wiecznie ona kogoś. To naprawdę męczy. I chciała być u bram posępnego domostwa pierwsza – a tymczasem jakoś tak… wzięła i się spóźniła. Ledwo zdążyła wymyśleć przebranie – a i tak leciała z pracy, w stroju (
KLIK-1,
KLIK-2) będącym średnio dobraną mieszaniną jej outfitu z pracy i jakiejś śladowej grung’e’owo-gotyckiej koncepcji z dodatkiem hasła "Ucieczka z Domu Obłąkanych) – na którą dla ochrony przed chłodem narzuciła skórzaną kurtkę; do tego zaśmiała swoje zwyczajowe w takich razach rozdeptane martensy – no i trudno.
I jak zwykle musiała wpaść zdyszana, spocona, zamiast wolnej, gotowej na czyjeś pomysły głowy – z głową pełną rozważań, czy nie zapieprzała aż tutaj na darmo (wydając kupę dolców na taksówkę, bo oczywiście tylko taksówka wchodziła w grę, jeśli nie chciała trafić na moment, gdy ktoś będzie podkładał pod jej docelowy dom –rytualny pożar, czy w inny sposób rozbierał scenografię po zakończonej zabawie…)
– Ja pierdole, no… – wysapała, napierając ramieniem na potężne drzwi wejściowe, bynajmniej nie mając głowy do rozglądania się, czy ktoś zerka na spóźnialskich z przysłoniętego okna.
– Szlag…
Drzwi chciały ją chyba odepchnąć, trzeba było trochę z nimi powalczyć – walka nie była wyrównana, drzwi miały przewagę oczywistą – ale Ammy się przedarła, a wpadłszy do ponurego wnętrza zobaczyła tylko czubek cienia ostatniej przed nią osoby, znikający w następnym pomieszczeniu. Tam też się skierowała, rzecz jasna, również Ammy, gnana nadzieją, że jeszcze trochę wysiłku i będzie tam, gdzie planowała, choć sama już teraz zastanawiała się, czy tego chce.
No –ale skoro już dom ją wpuścił przez drzwi wejściowe, to przecież nie godzi się dać stąd drapaka; pod jakim niby pozorem?
Łatwo było podziałać jej na ambicję: ledwo przeszedł ją dreszcz wątpliwości – w sercu pojawiła się tania duma i dziecinna, ale szczera reakcja: „Ja nie dam rady? Ja??”
I z tym rozpędem zaatakowała podwoje, które właśnie w tej sekundzie… zatrzasnęły się głucho przed jej nosem.
– Ej?? – ledwo zahamowała, wyprostowała się i dogięła do tyłu, żeby nie przywalić nosem w drewno, uniosła przedramiona do góry z łokciami przyciśniętymi do boków:
– Oh, c’mooon! – i zaraz opuściła je teatralnie, choć nikt tego przecież nie wiedział.
Nikt?
Chwila…
Ammy nastawiła uszu – i usłyszała melodię na pianinie,
– Mhm, okej, jest klimacik… – wypowiedziała głośno nie wiadomo do kogo, okręcając się powoli wokół własnej osi z głową zadartą do góry.
Bo było słychać nie tylko pianino, ale i odgłosy kroków…
Nagle zrobiło się jakoś tak chłodno. Utkwiwszy w pół drogi, między zablokowaną drogą na zewnątrz i zatrzaśniętymi drzwiami do wewnątrz, w pustym i nagle zgoła zimniejszym holu, America poczuła strużkę potu na plecach.
– Haloo? – zawołała, miało być pewnie i głośno, wyszło jakoś tak nieśmiało…
– Haaalo!
Teraz wyszło głośno – a może nawet za głośno… A co, jeśli ktoś ją usłyszał?
Pff… bez sensu? przecież chciała, żeby ktoś ją usłyszał, prawda?
No –prawda, ale ktoś z tych, którzy tu przyszli tak jak ona. Ale oni sobie poszli, już pewnie zażywają przyjemności i zabawy (kto w obecnych czasach bierze takie strachy na serio?)
(no właśnie.)
(Mhm – w takim razie skąd ta strużka potu na plecach?)
– Pieprzyć to –burknęła pod nosem, zaraz jednak dodając (jakby jednak ktoś słuchał):
– Jeśli ktoś tu jest, to może niech… Hm? Co nie?
Echo poniosło to kretyńskie pół pytanie, a gdy wybrzmiało – Ammy stwierdziła, że w sumie nie wie jak się zachować w tej sytuacji. Zaczęła badać dostępny obszar w poszukiwaniu klamki, która ustąpi i przepuści ją dalej, w dziwnej nerwowości wobec kroków nad sobą i z gęsią skórką, unoszącą włoski na karku na dźwięk pianina.
Jeśliby udało jej się w jakiś sposób przedostać bez kłopotu do pozostałych, bo któraś klameczka była w alternatywnych drzwiczkach w dół do kostnicy –miała dla nich coś w rodzaju „Cześć, jestem Ammy i sorki za spóźnienie, ale starajmy sięnie ginąć bez siebie nawzajem”, hehe, ale śmieszne, tjaa…
Ale jeśli te wysiłki spełzły na niczym – pozostało jej poddać się czyjejś pomysłowości na tę opowieść, w której miała się pierwotnie rozerwać, a na razie ulegała swojemu pośpiechowi, dyskomfortowi spóźnienia, oraz wrażeniu, że
nie jest tu sama w sensie nieco innym, niż ten z pocieszających piosenek.
<br><br>
