autor

[Lavender Specter]

Lav przejęła sprawę od starszego wspólnika dotyczącą pewnego więźnia. Otóż więzień ten ubiegał się o wcześniejsze wypuszczenie na wolność ze względu na dobre sprawowanie. Mężczyzna był mordercą, jednak "zrozumiał swój błąd", a także "wyrażał skruchę i chęć poprawy". Mężczyzna miał dodatkowo wolę do walki, jednak blokował go fakt, że nie odwiedza go jego córka, którą przecież "tak bardzo kochał" i na której wybaczenie czeka. On nie mógł nic zrobić w tej sprawie, a Lavender jako jego pełnomocnik już tak. Zjawiła się zatem pod odpowiednim adresem po długich poszukiwaniach danych na temat kobiety. Zadzwoniła parokrotnie i zajrzała przez noktowizor, jakby mogła zobaczyć przez niego czy ktoś jest w środku. Usłyszała kroki, jednak nikt nie otworzył drzwi. Spodziewała się że kobieta może być nieufna.
- Pani Layne, proszę otworzyć, jestem Lavender Specter, adwokat. - zwróciła się zatem do drzwi, licząc na to że jej słowa sprawią by kobieta otworzyła drzwi i przede wszystkim wpuściła ją do środka.

[Miki Layne]

4

Dla niej to był zamknięty etap…
Czyżby?
Nic nie wskazywało na to, że na nowo zawisną nad nią ciemne chmury, jednak jak widać wszystko lubi być przewrotne i najwidoczniej znowu to do niej wracało, niczym cisza przed burzą. Odcięła się od ojca. Dla niej po prostu go już nie było. Zabił mamę. I jeszcze wiele innych kobiet. A ona nawet o tym nie wiedziała, do dnia śmierci rodzicielki. Nie mogła odwiedzać go już więcej we więzieniu bo już nie tyle co, nie mogła znieść jego widoku, co po prostu się bała… bała tego, że pozwoli sobie na chwilę słabości.
Zniszczył jej życie. Zniszczył jej matkę. Nikt o zdrowych zmysłach nie chciałby mieć z nim więcej kontaktu. Przebaczenie? Nie, nie wierzyła w to, że takie może mieć kiedyś miejsce. Nawet jeśli tak bardzo starała się być dobrym człowiekiem, to wszystko pomimo upływu kilkunastu lat, dalej było dla niej niczym strup na kolanie po dużym wypadku. Zdrapany na nowo, znowu spowoduje pojawienie się krwi, zanim rana nie zdąży się zagoić. A jeszcze nie zagoiła. Choć pracowała nad tym codziennie, by było to już faktycznie bardziej za nią, jak dotąd. Aż tu nagle pojawia się ktoś, za jej drzwiami.
Czego chce Lavender Specter? Adwokat, która pojawiła się nagle i dzwoni do jej drzwi. Być może wcale nie powinna otwierać. Tej nie powinno tutaj być. Nie czekała na żadnego prawnika, czy kogokolwiek dzisiejszego dnia.
Nie tak, że będzie rozmawiać z nią przez drzwi, dlatego pewnie mogła usłyszeć po chwili otwierany zamek od drzwi, które następnie otworzyła. Przyjrzała się kobiecie, nie wiedząc o co może jej chodzić.
- Tak? W czym mogę Pani pomóc? – zapytała prędko, nie siląc się na szersze otworzenie drzwi, jak było to potrzebne, by tylko wychyliła się zza nich, gdzie nie miała możliwości wślizgnięcia się czasem do środka. Cóż, lepiej było być przezornym i w razie W mieć możliwość, zatrzaśnięcia tamtej drzwi przed nosem. Ale, że dobra duszyczka z niej, to chociaż podjęła rozmowę. Może, a już ona w jakiejś innej potrzebnej komuś sprawie.

[Lavender Specter]

Kobieta złamała się, a przynajmniej delikatnie uchyliła drzwi. A więc była ciekawa tego, czego chce od niej szatynka, Lavender postanowiła to wykorzystać. Niestety kobieta nie wpuściła jej do środka, więc będzie musiała trochę nad nią popracować.
- To nie jest sprawa, o której należałoby rozmawiać przez próg, czy mogę wejść do środka? - zaproponowała zatem swoim typowym, profesjonalnym tonem, próbując przybrać przyjazny wyraz twarzy, tak by kobieta jej zaufała. Jeżeli ta odkryje, że Lavender nie jest groźna, nie jest zagrożeniem to na pewno wpuści ją do środka, a wtedy będą mogły porozmawiać o ojcu kobiety. On naprawdę chciał się zmienić, a nawet gdyby nie mógł wyjść na wolność to chciałby uzyskać przebaczenie od córki przed śmiercią. W końcu często przeczuwamy kiedy zbliża się koniec, prawda? Z drugiej strony każdy zasługuje na drugą szansę, by zacząć żyć od nowa, mimo że on zawsze będzie żył z piętnem tego, co zrobił. Czy ona wierzyła w to, że jej klient naprawdę się zmienił? A jakie to ma znaczenie? Ważne by jego córka w to uwierzyła i żeby dała mu szansę. Ale najpierw musiała wejść do środka, a więc zdobyć zaufanie kobiety.

[Miki Layne]

Zupełnie nie wiedziała, czego może od niej chcieć. Chociaż zawsze mogła podejrzewać. Czy wpuszczenie jej do środka okazałoby się jakiegoś rodzaju złamaniem? Nie sądzę.
Przez drzwi nie będzie z nikim się porozumiewać. Bądźmy dorośli.
Jednak gdyby na początku znała powód jej przyjścia, już na wstępie zaznaczyłaby jej, że nie ma tutaj czego szukać i powinna stąd znikać. Robienie jednak jakiegoś przedstawienia na klatce, nie było w jej zamiłowaniach. Dlatego pewnie pozwoliła sobie na wpuszczenie jej, skoro ta tak nalegała i nic nie wskazywało na to, że szybko się ulotni, jeśli faktycznie jej nie wpuści.
- No dobrze – sapnęła i otworzyła szerzej drzwi, odsuwając się nieco. Jeśli chciała porozmawiać o jej ojcu, co do niej pewnie doszło, ale nie miała sił na zaczynanie tego tematu, bez pewności, że o to faktycznie może chodzić – to zawsze może szybko oświecić ją o jej pogubieniu i wtedy odprawić. Zawsze szkoda też mogło być tak młodej dziewczyny w byciu adwokatem samego diabła.
- Chodźmy do salonu – pokierowała ją, siadając pewnie na kanapie pierwsza, pozwalając jej na to samo. Proponować do picia jeszcze nic nie będzie, bo nie wie nawet, czy ta długo zostanie i czy zaraz nie wróci tam skąd przyszła. – O jakiej sprawie to mowa, Pani… Specter? – ot, nawet zapamiętała sobie jej nazwisko.
I zaraz miało się zacząć...
Prawda za prawdę?
Czy fałsz za fałsz?
A może jedno z drugim się połączy. Zakończenie tego spotkania może być różne.

[Lavender Specter]

Może to i lepiej, że Mikaela od początku nie wiedziała w jakiej sprawie nachodzi ją szatynka bo inaczej odprawiłaby ją z kwitkiem? Przynajmniej Lavender dostała szansę na nawiązanie tematu, a nawet na jego zaczęcie. Niektórzy się przecież zmieniają, dlaczego nie mogą dostać drugiej szansy? Zwłaszcza od swoich bliskich? Zatem prawniczka weszła do środka, a następnie za panią domu skierowała się do salonu i usiadła na kanapie, za pozwoleniem właścicielki oczywiście. Kobieta pochyliła się nieco do przodu, ku córce klienta, zwykle ten gest dodawał publicznego zaufania, lecz świadczył również o tym, że będą to negocjacje.
- Otóż niedawno zostałam pełnomocnikiem pana Ryana Lane. - powiedziała na początek, chcąc zaobserwować reakcję ze strony jego córki. Czy przypadkiem nie widzi jak napięła się jej żyła? Czy nie widzi jakiegoś skrzywienia, złości?
- Pozwoli pani że przejdę od razu do rzeczy. Pani ojciec ma szansę na wcześniejsze zwolnienie warunkowe za dobre sprawowanie, wniósł nawet w tej sprawie odpowiednie dokumenty. Jednak nie znamy wyroku sądu, a pan Ryan się zmienił i prosił o widzenie z panią. On naprawdę żałuje swoich czynów i oczekuje wybaczenia. Tylko pani może mu wybaczyć blizny, które w pani stworzył. - tę krótką przemowę powtarzała jeszcze do lusterka w samochodzie, brzmiała więc bardzo przekonująco. Ryan Lane był też niezłym manipulantem, więc może i sprawił, że Specter mu uwierzyła w te bajki? Któż to wie, ona nie była w tej sprawie stronnicza. Musiała chronić interesów swojego klienta.

[Miki Layne]

Ryan Layne - samo wspomnienie o nim już wywołało w niej niezbyt pozytywne odczucia, a wprawiało ją w stan odrętwienia i późniejszej nasilającej się złości. Dobrze, że siedziała w momencie, kiedy tamta to powiedziała.
I jak ona ma czelność tutaj przychodzić? Ta cała Specter musiała być równie obłąkana, jak jej ojciec.
- On zabił moją matkę. I nie tylko ona była jego ofiarą. Na to nie ma przebaczenia. On tego wcale nie żałuje! Ktoś taki nie powinien być wypuszczany na wolność. To taka gra by zdobyć to czego on chce - rzuciła z syknieciem podnosząc się na proste nogi. I nawet się nie zachwiała. Komunikat był prosty, kiedy wyciągietą nagle dłoń, skierowała w stronę wyjścia z jej mieszkania. - Nic z tego. Przepraszam. Nie pomogę Pani. Proszę wyjść - zażądała machinalnie, czując że dalsza rozmowa z nią sprawi tylko, że zacznie być jeszcze bardziej podenerwowana.
Smutne było to, że ciągnęło się to wszystko za nią ciągle. Nie pozwalając zapomnieć jej o bolesnej przeszłości. A ona chciała tylko spokoju, który i tak ciężko było utrzymać w jej głowie. I kiedy już wydawało się, że się z tym uporała, to dalej wracało. Jakby dostała rykoszetem i wszystko było nie tak.

[Lavender Specter]

Lavender spodziewała się że kobieta będzie zła, jej klient ją o tym ostrzegł, ale nie spodziewała się aż takiej gwałtowności. Ale jak by ona postąpiła na jej miejscu? Co by zrobiła gdyby jej własny ojciec zabiłby jej matkę i parę innych kobiet? Też by przecież go znienawidziła i nie mogła mieć za złe tej kobiecie, że takie właśnie uczucia żywiła do jej klienta. Musiała jednak próbować załagodzić sytuację. Tylko jak?
- Nie widzieliście się od dłuższego czasu, a czas spędzony za kratkami zmusza osadzonych do przemyśleń. Pani ojciec naprawdę się zmienił i żałuje wszystkiego co zrobił do tego stopnia by targnąć na swoje życie jeśli nie uzyska od pani przebaczenia. - nadal mówiła profesjonalnie, jej twarz nie okazywała żadnych emocji. W końcu była adwokatem diabła. Skoro argument zmiany i chęci przebaczenia nie przemawiał do Layne to może wizja rychłej śmierci ojca do niej dotrze?
- Naprawdę jest pani gotowa mieć go na sumieniu? - zadała to pytanie zaraz po tym jak wstała z kanapy i stanęła z kobietą twarzą w twarz. Jeszcze nie zamierzała wychodzić, pewnie dlatego jeszcze nie wyciągnęła swojej wizytówki z tym jakże przemyślanym tekstem "jeśli zmieni pani zdanie to proszę zadzwonić".
- On naprawdę może nie mieć dużo czasu, nie musi pani mu szczerze wybaczyć, wystarczy to powiedzieć przy spotkaniu tak, by on w to uwierzył i zaznał spokoju ducha. - po chwili jednak uznała że to co mówiła wcześniej było zbyt mocne, więc postanowiła jeszcze podejść kobietę od jej strony. Może tym razem się jej uda?

[Miki Layne]

A ta dalej próbowała – nieugięcie.
Nie była pierwszym adwokatem, którego pewnie spotkała na swojej drodze. Chociaż jeszcze nigdy nie miała zetknięcia z kobietą w tej roli. Gdzie raczej byli to głownie mężczyźni. Nie zamierzała (cokolwiek by się działo) ich jednak słuchać. Nie mogła sobie pozwolić na taki kategoryczny błąd, by znowu wejść po uszy w bagno, którego nie chciała mieć. Nigdy. Szkoda jej tylko było tej młodej kobiety, która mogła uwierzyć w słowa jej ojca (chyba, że wierzyła w siłę pieniądza, który zarobi podczas jego obrony), który aż do zabicia matki wydawał się jej najważniejszym w jej życiu Aniołem. Okazało się jednak, że bliżej mu jednak do diabła. Powinna ją jednak ostrzec, żeby uważała. Być może więzienne pomieszczenia nie przeszkodziłyby mu w popełnieniu kolejnej zbrodni. Ne było jednak mowy o złagodzeniu sytuacji z każdą kolejną chwilą, bo czuła, że tego po prostu nie zniesie.
- Jeśli żałuje, to niech odkupi swoje winy siedząc za kratami. Niech tam pozostanie i nikomu więcej nie robi krzywdy – drgnęła na kolejną myśl wywołaną jej słowami. – Zabicie się to tylko i wyłącznie oznaka tchórzostwa. A jeśli tak chce mojego przebaczenia, to proszę mu przekazać, chociaż na Pani miejscu i dobra, radziłabym pozostawić tą sprawę i do niego nie wracać… niech po prostu zostawi mnie w spokoju – zaznaczyła twardo, nie zamierzając łagodnieć w tym momencie i dawać jakieś złudne przesłanki. Wkurzyła się jednak na jej kolejne pytanie, zaciskając znowu dłonie machinalnie.
- Wiem, że to Pani praca, ale to słaby tekst dla kogoś, kto przeżył to samo co ja. Sumienie? Jedyne co podpowiada mi moje sumienie, to ostrzeżenie Pani przed moim ojcem – dodała z prychnięciem i jedyne co mogła, to pokazywać jej teraz drzwi. Ostrzegła ją, na tym zakończy. Niczego nie była komukolwiek winna. Jej, czy też ojcu.
Wyciągnięcie czerwonej płachty do byka, to niezbyt dobre posunięcie.
Na ten moment niczego więcej nie mogła od niej oczekiwać.
Spokój ducha? Przebaczenie? Spotkanie?
- Wie Pani, gdzie są drzwi – wyrzuciła, podchodząc do okna i stając do niej tyłem.
Niech ona sobie już pójdzie.

[Lavender Specter]

Taka też była jej praca, musiała walczyć o swojego klienta nawet wtedy jeśli on na tę walkę nie zasługiwał jak to było tym razem. Ale jeśli jego własna córka jest w stanie ostrzec ją przed jej własnym klientem to może Specter powinna naprawdę zastanowić się nad tym czy na pewno jest bezpieczna i czy na pewno nic jej nie grozi? Cóż, nie miała ona zbyt wiele do stracenia, oprócz kariery nie miała niczego, na czym mogłoby jej zależeć. Dziecko na cmentarzu, miłość zduszona w zarodku i schowana gdzieś na dnie serca, tylko kariera się dla niej liczyła i nie chciałaby jej zaprzepaścić przez jednego klienta. Ale skoro dostała go od szefa to znaczy że pokładano w jej wielkie nadzieje, czy raczej rzucano kłody pod nogi? Musiałaby się nad tym poważnie zastanowić.
- A co jeśli on będąc na wolności już nigdy by nikogo nie skrzywdził? Co jeśli to, co nim wtedy kierowało do zbrodni to była choroba, którą pokonał? - zadała tej kobiecie jeszcze te pytania retoryczne, na które sama by nie znała odpowiedzi. Chciałaby wierzyć w niewinność swojego klienta, lecz teraz naszły ją wątpliwości. Nie okazała ich jednak kobiecie.
- Może dla pani to tchórzostwo, ale dla niektórych to ostateczność. - próbowała jednak nadal bronić swojego klienta, jak już wcześniej wspominałam taką miała pracę, jej zadaniem było przekonanie kobiety by jednak spotkała się z ojcem, nawet jeśli miałaby go okłamać z tym całym przebaczeniem. Spojrzała kobiecie prosto w oczy.
- Czy naprawdę pani uważa że ze strony pani ojca coś mi grozi? - zapytała bardzo poważnie, oczekując oczywiście szczerej odpowiedzi od Mikaeli i bez niej nie zamierzała stąd wyjść. Tym samym kupiła sobie jeszcze trochę czasu u kobiety.

[Miki Layne]

Wolała się nie uważać za jego córkę. Ale prawdy nie ominie. Była jego córką, czy tego chciała, czy też i nie. Co nie oznacza, że musi przy nim trwać. Nie mogłaby dalej normalnie żyć, gdyby miała go tuż obok. Odcięcie się to jedyne wyjście. Dlatego te sytuacje, kiedy ktoś jej nagle o nim przypomina zaburzają u niej wszystko.
Zawsze mogła pomyśleć o swoim życiu, jeśli tylko takie uważała za coś ważnego. Niestety kariera i co właśnie siedziało w jej głowie, przyćmiło jej rozsądne myślenie. Być może nie warte było to wszystko. Ale pewnie przekona się o tym wszystkim dopiero po fakcie.
Nie odpowiedziała na jej pytania, które dla niej wydały się bezsensowne. Co jeśli… boże, to można rozważać, kiedy ktoś zrobił coś błahego, ale nie odebrał śmierć innego człowieka w sposób naprawdę bezwzględny.
- Proszę już wyjść. Ta rozmowa nie ma żadnego sensu. Nie zmienię swojego zdania – rzuciła jeszcze tylko i westchnęła ciężko. Wiedziała, że ta nie odpuści zbyt łatwo, ale miała nadzieję, że ten na nowo powracający koszmar się skończy i zaraz nastanie tutaj błoga cisza, tuż po jej wyjściu.
Spojrzała na nią w milczeniu na moment, kiedy zadała ostatnie pytanie. Tak naprawdę nie musiała zastanawiać się nad tym zbyt długo, ale nie mogła stwierdzić czy ona mówi poważnie i czy zaczęła jej wierzyć, czy też ma to w sobie jakiś inny cel.
- Niech Pani uważa – powiedziała tylko i podeszła sama do drzwi, bo to jej odchodzenie strasznie się przeciągało, które jej otworzyła, pokazując drogę gdzie powinna się udać.

[Lavender Specter]

Są dwa typy pokrewieństwa, pokrewieństwo genetyczne, gdzie łączą cię z rodzicem jedynie geny, a także to emocjonalne, gdzie łączy was wszystko, przede wszystkim miłość. Mikaela kiedyś kochała ojca, miała więc z nim silne więzy emocjonalne, jednak mężczyzna to zniszczył dokonując makabrycznych czynów, więc teraz sądziła zapewne, że łączy ich tylko i wyłącznie pokrewieństwo genetyczne. Jednakże to nie jest tak łatwo zdusić więzi emocjonalnej i skoro Miki obecnie tak silnie oddziałuje na słowa Lavender to znaczy że gdzieś tam w środku jeszcze pozostał zalążek jej emocjonalnej więzi do ojca. Nic dziwnego, w końcu ją wychowywał, bawił się z nią, na pewno miała z mężczyzną parę dobrych wspomnień, dopóki nie poznała o nim najgorszej prawdy. I może ona tylko tak mówiła, że nie zmieni zdania, jednak jeśli zostanie sama ze swoimi myślami i wspomnieniami, oczywiście tymi dobrymi to jednak je zmieni?
- Jeśli jednak zmieni pani zdanie, to zostawię moją wizytówkę. - Specter uważała, że w jakimś stopniu dotarła do kobiety, może i nie powiedziała że to zrobi, nie zgodziła się, ale coś ją ruszyło, wzburzyło, a skoro są emocje to będą też i przemyślenia. Nie dała swojej wizytówki kobiecie do rąk, pewnie by od razu ją podarła, więc prawniczka otworzyła swoją kopertówkę, wyjęła z niej wizytówkę i odłożyła ją na pobliski blat, ruszając za kobietą w stronę wyjścia. Jednak nadal nie uzyskała odpowiedzi na swoje pytanie.
- Proszę mi powiedzieć, co mi grozi? Jestem kobietą, podobnie jak pani, proszę okazać mi kobiecą solidarność. Ponadto chciałabym zauważyć że ja również mam coś do stracenia. - powiedziała delikatnym już tonem. Może i niewiele miała do stracenia, w końcu nie osieroci dziecka które leży na cmentarzu, ale pozostawiłaby po sobie rozżalonych rodziców, może nawet i budujące się w niej niewyjawione uczucie?

[Miki Layne]

Dlatego to nie było już takie łatwe dla niej i sporo jej utrudniało. Gdyby ojciec od zawsze był dla niej kimś, kogo uważałaby za kogoś nic nie wnoszącego do jej życia, być może byłoby jej łatwiej zostawić to wszystko w pierony za sobą. A tymczasem okazuje się, że tylko jego śmierć może ją od niego uwolnić. O ile i to w ogóle możliwe… To co teraz targało Layne było czymś złudnym. Postać kobiety mówiąca o jej ojcu na nowo odtworzyło stare rany. Dlatego każda kolejna minuta z nią mogła być zabójcza, dla jej spokoju. Może nie podarłaby jej wizytówki i nawet by ją wzięła, ale pewne było, że na nią nie zadzwoni. A już na pewno nie w sprawie jej ojca. Dlatego nawet jak odłożyła ją tam gdzieś, to wcale jej to nie obchodziło. Cokolwiek tam sobie ona uważała też nie miało dla niej znaczenia. Jedyne czego chciała to odzyskać równowagę, którą tak zawsze stara się utrzymać.
Spojrzała na nią dopiero wtedy, kiedy była w drzwiach, mając nadzieję, że szybko znajdzie się po ich drugiej stronie. Zmarszczyła czoło i mrugnęła oczami, bo to o co pytała było dla niej czysto retoryczne.
- Jest Pani adwokatem mordercy, który zabił mnóstwo niewinnych kobiet. Niech Pani sobie sama odpowie na swoje pytanie. Jednak jeśli to nie zrozumiałe o czym mówię, to powiem jeszcze tylko tyle – rzuciła jej szybko i westchnęła, bo niepotrzebnie tylko przeciągała swój czas, kiedy powinna już dawno zniknąć i sobie iść.
- Z mordercami lepiej się nie zadawać, szczególnie takimi – wyjaśniła i jeśli jeszcze stała w jej mieszkaniu, to pozwoliła sobie na przesunięcie jej przez drzwi, by zrobić to co chciała od parunastu przeciągających się minut.
Zamknąć za nią drzwi, najlepiej na wszystkie zamki i skierować się do kuchni, by się czegoś teraz napić. Oby nie alkoholu.

[Lavender Specter]

Taka była praca szatynki, czasem broniła niewinnych, innym razem wyciągała morderców zza krat niezależnie od tego, czy wierzyła w ich odmianę, czy też nie. W pracy musiała się skupić na wykonaniu swojego zadania, a nie na swoich odczuciach wobec klientów. Profesjonalizm przede wszystkim. Czy śmierć mordercy uwolni ją od wspomnień? Tylko one jej zostawią, a na zawsze będzie miała przypisaną łatkę pt. "córka mordercy" i prędzej czy później przeszłość ją dosięgnie, gdy przypadkiem spotka osobę z rodziny jednej z ofiar jej ojca. Poniekąd wizyta Lav miała ją przygotować na to, że przeszłości nigdy nie zostawi się za sobą, choćby bardzo się tego chciało, prawniczka wiedziała coś na ten temat doskonale. Specter liczyła jednak na to, że Mikaela wkrótce do niej zadzwoni, musi tylko przetrawić słowa prawniczki.
- Dziękuję zatem, nie zawracam już pani głowy, proszę tylko o telefon gdy pani się uspokoi. Do zobaczenia. - odparła jej jedynie na słowa, które nadal nic nie wniosły. Bo co mogło jej grozić za kratkami, gdzie spotykała się ze swoim klientem pod czujnym okiem policyjnych kamer? Po chwili wyszła, zatem Layne nie musiała jej wyrzucać. Jeszcze obejrzała się na schodach zanim zeszła na dół, a potem zniknęła, wracając do pracy.
/zt x2