autor

[Megan Clarence]

| outfit

Ze wszystkich długich sukni, jakie im podstawiono z Sarah na ten wieczór, oczywistym wyborem wydawała się ta z długim rękawem. Megan nadal nie lubiła pokazywać swojego ramienia, nadal miała na tym punkcie koszmarny kompleks, a suknia miała zdecydowanie inne… atuty, które odsłaniała. Do czarnej sukni dobrała złote dodatki i praktycznie była gotowa. Szczerze mówiąc trochę poirytowana była faktem, że Sarah ją w to wciągnęła. Meg miała wystarczająco dużo na głowie, pewnie jeszcze przed lotem do Vegas poleciała na dializę, żeby mieć pewność, że nic się w środku nie rozpadnie, jeśli poleci na weekend z Alexem, Jackiem i Sarah. Tak więc teraz przechadzała się między mężczyznami w średnim wieku, od czasu do czasu rzucającymi seksistowskie komentarze. Jeden uczepił się jej szczególnie bardzo, ale nie przeszkadzało jej to aż tak – jeśli miała być szczera, był całkiem zabawny i zachowywał się wobec niej jak gentleman, a że ciągle szukał fizycznego kontaktu… Cóż, to że dotknął jej ramienia czy talii nie przeszkadzało jej tak długo, jak nie planował macać jej tyłka czy piersi. Ich rozmowa jednak nie potrwała długo, bo właśnie ktoś ją za łokieć odciągnął od mężczyzny, którego zdążyła tylko szybko przeprosić. Gdy Alex i ona znaleźli się pewnie w jakimś bezpiecznym miejscu, przechyliła głowę.
– Powaliło cię, Alex? Co ty do cholery robisz?! – spytała oburzonym półszeptem, nie chcąc robić sceny, ale takie zachowanie zdecydowanie jej się nie podobało. Uniosła brwi i splotła dłonie na wysokości piersi. – Czego chcesz? – uniosła dumnie podbródek, podkręcony włosy odrzucając na plecy i uważnie na niego patrząc.

[Alexander Clarence]

Takie bankiety to była zdecydowanie przyjemniejsza część ich pracy. Krążył po sali w jednym z najlepszych hoteli w Las Vegas w świetnym, cholernie drogim smokingu i popijał wspaniałego szampana odrobinę się odstresowując od codzienności. Szczególnie gdy zobaczył Megan w pięknej sukni – wtedy już całkowicie się rozgrzał od środka, szczerząc na jej widok, ale sielanka nie trwała zbyt długo. Zaczęło się całe przyjęcie. Siostry Herondale doskonale radziły sobie jako kobiety do towarzystwa, jakkolwiek źle by to nie brzmiało i wszyscy wydawali się być nimi zachwyceni bo coby nie mówić – obie panie oprócz wyglądu, miały też dużo do powiedzenia. Megan jednak w którymś momencie zaczęła wkrecać się za bardzo, co Alexa zaczęło po prostu wkurwiać. A może to nie ona go wkurwiała tylko ten koleś który zbyt często ją dotykał w talii? Kiedy w końcu nie wytrwał, wyciągnął ją z głównej sali za ramię, dość groźnie mierząc wzrokiem.
– O co mi chodzi? Naprawdę? – zmierzył ją wzrokiem, nie dowierzając że w ogóle o to pyta. – Przyszłaś tu ze mną, o ile dobrze pamiętam i o ile mi się wydaje, to przyprowadziłem Cię nie po to, żebyś robiła z siebie dziwkę – prychnął, wiedząc oczywiście że to słowa są nie do końca miłe, ale trochę tak było. W ich świecie, gdy zachowywała się w ten sposób, to nie mogło się kończyć dobrze.

[Megan Clarence]

– Tak, naprawdę. Robię dokładnie to, co powinnam robić, więc nie rozumiem, czemu mnie stamtąd wyciągnąłeś – brwi kobiety powędrowały w górę, kiedy splotła dłonie na wysokości piersi, oczekując jakiegokolwiek wyjaśnienia. Nadal starała się z nim grać chłodno. Kochała Clarence’a całym sercem, ale doskonale wiedziała, jak źle jest z jej nerkami i nie chciała, by potem cierpiał. Inna sprawa, że cholernie seksownie wyglądał w tym smokingu.
– Robiła z siebie dziwkę? O ile mi wiadomo, z nikim się nie przespałam, z nikim nachalnie nie flirtuję i nie popierdalam po przyjęciu z cyckami czy tyłkiem na wierzchu – stwierdziła, unosząc dumnie brodę i mierząc go odrobinkę wściekłym spojrzeniem. Uśmiechnęła się jednak zaraz przebiegle.
– A może po prostu jesteś zazdrosny o tamtego kolesia? Notabene nie robił nic, czego Claire nie robiła tobie, kiedy byliśmy razem, więc nie bardzo wiem, czemu masz problem z jakimś kolesiem, kiedy razem nie jesteśmy – wzruszyła ramionami i spojrzała mu w oczy, a ton kobiety wręcz ociekał ironią. Nie chciała dać się wyprowadzić z równowagi, nie chciała też wspominać Claire, ale wyszło jak wyszło. Tamta szmata przecież ciągle szukała kontaktu cielesnego z Alexem, tamten gość robił podobnie i był nagle zły? Przecież Alexowi, jeśli to jego dotyczyło, zupełnie takie gesty nie przeszkadzały!

[Alexander Clarence]

– Bo mimo wszystko należy mi się jakiś szacunek a z pewnością go nie okazujesz mizdrząc się jak rasowa pani do towarzystwa do tego faceta? – mruknął nieprzyjemnie, łapiąc ją za nadgarstek nieco mocniej, ale nie na tyle by zrobić jej krzywdę lub zostawić nań jakikolwiek ślad. Nigdy nie zrobiłby jej krzywdy, choć zdecydowanie zaczynał mieć na to ochotę ostatnimi czasy. Czuł, że w pewnym sensie to tylko gra ale mimo wszystko drażniła go bardziej niż ktokolwiek inny.
– No jak tak dalej pójdzie to nie wątpliwie się z nim prześpisz – dodał, sfrustrowany okropnie jej zachowaniem, bo naprawdę nie rozumaiła powagi sytuacji. Z reguły na takie spotkania albo przyprowadzało się kurwy, albo swoje partnerki albo wynajęte panie, które miały ładnie wyglądać. Te środkowe i ostatnie nie pozwalały się dotykać nikomu innemu niż panowie z którymi przyszły natomiast te pierwsze... z pewnością za nią została uznana Megan, skoro tamten oblech tak otwarcie ją dotykał i się do nien cieszył.
– Kurwa, myślałem że temat Claire mamy już za sobą – wywrócił oczami, ale zaraz potem puścił jej rękę i lekko przycisnął ją do ściany, układając ręce po obu stronach jej głowy i spojrzał na nią poważnie. – Może w końcu zrozumiesz, że Cię kocham? Czy nadal zamierzasz z nas obojga robić idiotów i do tego wszystkiego robić to w obecności takich ludzi jak Ci tutaj? – zbliżył swoją twarz na tyle blisko niej, by móc dostrzec każdą drobinkę z jej połyskującego cienia który miała na oczach. Nie miał ochoty na te gierki, był wyczerpany, serio. Ale z drugiej strony był też zły, najzwyczajniej w świecie zły.

[Megan Clarence]

– Gdybyś zapomniał, to właśnie w tym charakterze mnie tu przyprowadziłeś – oświadczyła spokojnie, bo przecież nie byli razem. Oczywiście szarpnęła się nieco, gdy ją złapał za nadgarstek. Mimo, że jej nie bolało, tak nie lubiła takich „pułapek”, a on sobie doskonale z tego zdawał sprawę. Parsknęła bardzo zdenerwowana, gdy wspomniał o sypianiu z mężczyzną, pokręciła głową z niedowierzaniem.
– Nie sypiałam z klientami w Little Darlings i tutaj również nie zamierzam, ale nawet jeśli chciałabym się z nim przespać, to już nie twój interes – wywróciła teatralnie oczyma. Panie do towarzystwa owszem, miały ładnie wyglądać, ale miały też flirtować z potencjalnymi klientami, tak powiedziała jej Sarah, która przyszła jednak w charakterze partnerki Jacka. Meg jednak nie przyszła w charakterze kobiety Alexa i obstawiała, że tu właśnie go najbardziej boli.
- Nie, zdecydowanie nie mamy tego za sobą skoro wkurzasz się dokładnie za coś, za co ja „nie powinnam była… – tutaj zabrakło jej odrobinę oddechu, bo przyparł ją do ściany, po raz kolejny tworząc pułapkę, z której nie mogła się wydostać. Serce zaczęło bić jej kilka razy szybciej, gdy był tak blisko ciężko było jej się oprzeć i powstrzymać chociaż przed dotknięciem Alexa. - …Się denerwować – szepnęła cicho, patrząc mu w oczy, a jej klatka piersiowa unosiła się i opadała powoli, kiedy starała się wyregulować oddech i nie dać się otumanić zapachowi wody kolońskiej.
– Więc może powinieneś przestać mnie kochać – spojrzała na niego butnie, zerkając mu prosto w oczy, wyraźnie poirytowana, jeszcze bardziej dociskając plecy do ściany, chociaż nawet to nie pomagało, bo jednak teraz był jeszcze bliżej, zaledwie na wyciągnięcie ust. – Powinnam już chyba iść i wrócić na przyjęcie, puść mnie – poprosiła, starając się brzmieć chłodno i neutralnie, chociaż w ogóle jej to nie wyszło. Inna sprawa, że nie ruszyła się nawet o milimetr, bo nie miała takiej szansy, gdy był tak blisko.

[Alexander Clarence]

– Miałaś tylko ładnie wyglądać, a nie flirtować z kim popadnie. Po to tu przyszłaś, jak już jesteś taka ciekawa – skrzywił się. Bardzo mu się nie podobało jej podejście i zachowanie i coraz bardziej wątpił w jej uczucia co do niego. Może wcale nie była taka zakochana jak się wcześniej deklarowała? Miał wrażenie, że zdecydowanie jej przeszło ale robiła wszystko żeby jemu przeszło. Jeśli to drugie, to jeszcze trochę jej to zajmie, co nie zmienia faktu, że w końcu się może doczekać. Nikt nigdy nie kochał nikogo wbrew jego woli zbyt długo.
– Tak długo jak coś do Ciebie czuję, to zdecydowanie jest to mój interes, Megan – powiedział cicho, odwracając na krótką chwilę wzrok. – Chociaż tobie moje towarzystwo zdecydowanie nie przeszkadza, jak widać – wzruszył ramionami, wyraźnie zraniony jej zachowaniem. Po co to wszystko? Zupełnie jej nie rozumiał. Zmarszczył czoło na jej słowa, ale zauważył to lekkie zawahanie oddechu gdy przyparł ją do ściany. Cóż, on też miał problem z tym, żeby się jej oprzeć ale póki co był jeszcze silny. Z lekkim niedowierzaniem i rozczarowaniem pokręcił głową, gdy powiedziała że powinien przestać ją kochać.
– Tego właśnie chcesz? – zapytał, napierając na nią odrobinę bardziej i jeszcze usilniej nawiązując kontakt wzrokowy. – Mam Ci olać, przestać kochać i zapomnieć o tym, jak bardzo kocham Ciebie i Twojego syna? Po chuj się tak zachowujesz? Co próbujesz tym ugrać, Herondale? – nie zamierzał jej wypuszczać z tego lekkiego uścisku, wręcz pomniejszym wolną przestrzeń pomiędzy nimi i westchnął ciężko. – Nie wrócisz tam już. Dla Ciebie to koniec przyjęcia – dodał, początkowo chłodno, a potem zabrał jedną dłoń ze ściany i musnął nią jej obojczyk, idąc lekko w kierunku szyi.
– Nie potrafię zrozumieć twojego podejścia – szepnął, zatrzymując dłoń na jej policzku i przyglądając się jej uważnie. Jak miał się odkochać albo ją olać, huh? Przecież była idealna, najlepsza, najwspanialsza, no kurwa! Z tego powodu, najwyzczajniej w świecie ją pocałował – początkowo delikatnie, a jeśli nie stawiała oporu, to zdecydowanie przerodziło się to w coś namiętniejszego.

[Megan Clarence]

– W porządku, więc będę ładnie wyglądać i się uśmiechać, a potem grzecznie wrócę do swojego pokoju i położę się spać, skoro tak ci zależy – wzruszyła ramionami obojętnie, chociaż nadal jej spojrzenie było ogniste i pełne buty, której nawet nie starała się ukrywać. Oczywiście, była w nim zakochana, ale faktycznie robiła wszystko, żeby mu przeszło. Chciała, żeby mu przeszło, bo pamiętała ich pierwsze rozmowy po śmierci Grace, wiedziała, że był załamany. Nie chciała, by po jej śmierci przytrafiło się mu coś podobnego. Przerażało ją to, jak ją kochał i bała się, że może nie wytrzymać takiego ciosu.
–Nie jesteśmy już razem. I to od dawna, Alex – powiedziała spokojnie, chociaż w rzeczywistości ich relacja była usiana ciągłymi wzlotami, upadkami, rozstaniami i powrotami. Teraz jednak nie mogła wrócić. A może… Tym bardziej, gdy zobaczyła jego spojrzenie tuż po tym, jak oświadczyła, że powinien przestać ją kochać. Mimowolnie wstrzymała oddech, gdy zapytał, czy tego właśnie chce. Gdy był tak blisko, kłamanie przychodziło jej z trudem
– Nic nie próbuję ugrać – oświadczyła na wdechu, nadal wstrzymując powietrze. Jej słowa były ledwo słyszalne, chociaż na korytarzu i tak panowała głucha cisza, bo pomieszczenia do imprez miały dźwiękoszczelne ściany. – I co, odprowadzisz mnie do sypialni i poczytasz bajeczkę na dobranoc, żebym tam nie wróciła? – spytała z lekką ironią, chociaż spuściła wzrok na jego dłoń, która powędrowała na jej obojczyk i przesunęła się teraz w kierunku szyi. Zadrżała, wypuszczając powietrze z płuc i dopiero uświadamiając sobie, że cały ten czas nie oddychała.
Gdy ją tak pocałował, początkowego trzepnęła kilka razy swoją torebką, ale po chwili się poddała temu pocałunkowi, z tym, że z jej strony nie było tutaj czułości i delikatności. Nie, było czyste wkurwienie, a gdy się od niej oderwał, to pewnie zmrużyła oczy.
– Co ty do kurwy nędzy wyprawiasz? – spytała wyraźnie poirytowana, ale nie dała mu szans na odpowiedź, bo tym razem przyciągnęła go do siebie za krawat i pocałowała ponownie, nadal z wyraźną irytacją, dając upust całej irytacji i nerwom, jakie się w niej nazbierały ostatnimi tygodniami.

[Alexander Clarence]

– Świetnie – odparł, patrząc na nią nieco złowrogo bo był naprawdę gotów zaprowadzić ją do sypialni i postawić ochroniarza który będzie pilnował, czy aby na pewno nie wymykała się z tym zasrańcem z bankietu. Nabrał okropnej zazdrości wobec innych mężczyzn wkoło niej, głównie przez fakt jej spotykania się czasem z Isaackiem. Nie pomyślał jednak, że w ten sposób chciała go uchronić od cierpienia bo prawda była taka, że nie było na to sposobu. Mogliby nie być razem już nigdy, mogłaby teraz znaleźć nowego faceta i dopiero potem umrzeć, a Alex, choć pozornie trzymałby się twardo i udawał, że ma to gdzieś, w środku umierałby każdego dnia, bo... dla niego relacja z Megan była tym czymś i nawet jej ewentualna śmierć by tego nie zmieniła.
– I może w tym problem – powiedział spokojnie, choć w jego oczach spokoju na pewno nie mogła dostrzec. Gotowała się w nim złość i zazdrość i dziś, pod wpływem alkoholu i zmęczenia (bo pewnie od rana miał rozmowy z nowymi partnerami biznesowymi) po prostu to wszystko pękało. – A żebyś wiedziała. I będę pilnował, żebyś nigdzie nie poszła – warknął, choć oczywiście nie w taki sposób, by musiała się go bać. Nie przejmował się tym napierdalaniem torebką, pewnie nawet złapał ją za jedną rękę i lekko przycisnął do ściany, żeby się uspokoiła.
– Biorę to co moje. – mruknął w jej usta, ale gdyby powiedziała nie to oczywiście by się wycofał. Nie zrobiłby niczego wbrew jej woli jednak to, że potem sama się wpiła w jego usta, dało mu zielone światło. Nie wiele myśląc, zsunął rękę na jej talię, potem niżej, do rozcięcia w jej długiej sukni i wsunął pod nią dłoń, jednocześnie jej nogę zarzucając sobie na biodro. W dupie miał nawet te kamery wkoło. Niech patrzą. Pocałunkami zjechał na jej szyję, lekko ją w niektórych miejscach przygryzając, przez c o pewnie zostawi tam ślady, ale... trochę jakby znaczył teren

[Megan Clarence]

– Świetnie – powtórzyła za nim, patrząc mężczyźnie w oczy nadal z wyraźną irytacją. Inna sprawa, że ewidentnie nie miała ochoty w tym momencie na dyskusje z nim, nawet jeśli w głębi duszy Clarence był teraz osobą, której potrzebowała najbardziej. Pewnie już rozmawiała nawet z Jacksonem, żeby się zaopiekował Clarencem, kiedy jej zabraknie, ogólnie całkiem spoko się z nim dogadywała i jako jedyny nie wkurwiał się nieziemsko, kiedy mówiła o swojej śmierci, bo S. pewnie nie chciała o tym w ogóle słuchać.
– Może, ale ja nie jestem już twoim problemem – podkreśliła dobitnie, ale gdy warknął, że będzie pilnował, by nigdzie nie poszła, odetchnęła cicho. Damn, naprawdę cholernie seksownie dzisiaj wyglądał i czując jego dłoń, która przycisnęła jej rękę do ściany… Uświadomiła sobie, jak bardzo jej ciało za nim tęskniło. Nawet nie kłóciła się z tym, że brał co należało do niego, bo właściwie tak właśnie było. Torebka jej wyleciała z rąk, ale nieszczególnie się przejęła, bo już odwzajemniała jego pocałunki i faktycznie zarzuciła nogę na jego biodro, czując, że serce jej gwałtownie przyspiesza. Przygryzła dolną wargę, wczepiając dłonie w jego włosy. Przycisnęła go bardziej do siebie i pewnie spojrzała mu w oczy.
– Nie powinniśmy poszukać nieco bardziej ustronnego miejsca? – spytała, chociaż właściwie wszystko było jej jedno, bo dłonie zgrabnie zsunęła i rozpięła pasek jego spodni. Koszmarnie go teraz pragnęła i pewnie, chciała rozładować to napięcie, które się między nimi gotowało tak naprawdę od dnia, w którym Claire zawitała w ich życiu. Dopiero teraz to z niej wychodziło w postaci gwałtownych ruchów i namiętnych pocałunków. Po prostu nie mogła się mu oprzeć.

[Alexander Clarence]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Megan Clarence]

Ukrywanie treści: włączone

Hidebb Message Hidden Description

[Alexander Clarence]

Z tymże nie można tak traktować ludzi których się kocha i wszyscy to wiedzieli, oprócz Megan. Alex kochał ją jak szalony, ale ona zdawała się zrobić wszystko, by było inaczej. Wszystko, dosłownie wszystko, a on sam zaczynał mieć tego dość, jednak jej zachowanie teraz, ten seks, ta bliskość... cóż, to wszystko ponownie dało mu nadzieję, że jednak się może coś udać wskórać. W końcu znał ja na tyle by wiedzieć, że nie poszła by z kimś do łóżka tak po prostu, bez żadnych uczuć, dlatego jego pewność siebie nieco wzrosła. Przynajmniej do momentu w którym postawił ją po wszystkim na ziemię i usłyszał jej słowa. Pokręcił z niedowierzaniem głową, zapinając jednocześnie rozporek.
– Nie – powiedział, dość stanowczym tonem i uniósł wzrok by móc na nią spojrzeć. Jedną dłonią ujął jej twarz i przytrzymał tak, by nadal na niego patrzyła. – Wiem, że mnie kochasz. Nie wiem tylko, co mam zrob ić żebyś przestała udawać, że jest inaczej. Wiem też, że wierzysz mi co do Claire ale po prostu Cię to zraniło – mówił powoli, spokojnie, zupełnie innym tonem niż przedtem i uniósł brew w górę jakby coś przetwarzając.
– Wyjdź za mnie, Megan. – powiedział nagle, jakby to wypadło z jego ust zupełnie nieprzemyślane i serio szczerze. – Weźmy ślub, żebym mógł Ci udowodnić, jak bardzo Cię kocham i że nikt inny oprócz Ciebie mnie nie obchodzi – zbliżył swoją twarz do jej twarzy, a jedną dłonią objął ją delikatnie w talii. – Po prostu to zróbmy a gdy wrócimy do domu, będziesz mogła zrobić drugi ślub dla wszystkich których będziesz chciała, po prostu... zgódź się – szepnął, opierając swoje czoło o jej i przymknął oczy. Czy był szalony? Może, ale nie chciał je jtracić, chciał ją zatrzymać...

[Megan Clarence]

Megan celowo to robiła – właśnie po to, żeby później było im wszystkim lżej i zdawała sobie sprawę z tego, że ten seks to był błąd. Olbrzymi błąd, bo dawał Alexowi nadzieję na coś więcej. Znał ją zbyt dobrze i nawet jeśli wcześniej miał wątpliwości co do jej uczuć, to musiał zrozumieć, że wcale nie chodziło o to, że nagle go znienawidziła. Odetchnęła ciężko, słysząc jego odpowiedź i spoglądając mu w oczy. Jego bliskość ponownie sprawiła, że wstrzymała oddech.
– Nie wiesz, Alex. Nic nie wiesz. Przestań – szeptała nerwowo, trochę rozpaczliwie, jakby przerażona, że udało mu się przejrzeć jej plan. W gruncie rzeczy zupełnie nie chodziło o Claire, ale nie chciała mu o tym mówić. Wolała, żeby wierzył, że przez to wszystko nie chce mieć z nim nic wspólnego, ale kolejne słowa totalnie zbiły ją z tropu.
– C-co? – spytała głucho, bo nie wiedziała, czy sobie żartował, czy może po prostu był pijany. - Zdecydowanie za dużo wypiłeś, Alex – rzuciła, kręcąc głową, starając się ten pomysł obśmiać, ale było to ciężkie z kilku względów – po pierwsze, był zbyt blisko, a po drugie wcale nie zionął alkoholem. To wszystko działo się na trzeźwo, co jeszcze mniej usprawiedliwiało ich zachowania.
– Jesteś szalony. Alex, nie. Nie rozumiesz, nie możemy się pobrać – powiedziała cicho, ale kiedy był tak blisko, nie mogła się powstrzymać i jakoś tak mimowolnie musnęła swoimi ustami jego wargi. – Nie możemy… – powiedziała teraz rozpaczliwie, gładząc jego policzek, bo jej samej łamało to serce bardziej niż można było przypuszczać.

[Alexander Clarence]

Cóż, prościej byłoby porozmawiać niż traktować go w ten sposób, tym bardziej, że jemu naprawdę nie zrobi to różnicy czy Megan umrze jako jego partnerka czy jako była partnerka. Cierpienie będzie to samo, a przecież gdyby już miała umierać, mógłby z łatwością dostać opiekę nad Jasonem o którym myślał każdego dnia co gdyby ona... eh.
– Dlaczego mam przestać? – zapytał, przechylając lekko głowę na bok. – To ty przestań mnie odpychać to wszystko... kogo próbujesz oszukać, że tego wszystkiego nie chcesz? Rzucę nawet tą zasraną pracę i kupimy sobie dom gdzieś na przedmieściach. Zrobisz w tym domu wszystko co będziesz chciała, nawet basen na środku jebanego salonu. Będę się troszczył o Ciebie każdego dnia tylko przestań – sam wszedł w lekką fazę rozpaczy, przeczesując palcami jej podkręcone włosy i jednocześnie muskał nosem jej nos i policzki. Od tego że mogła umrzeć, bardziej przerażało go to, że go odpychała. On nie bał się jej śmierci, bo wiedział że do niej nie dojdzie, po prostu.
– Dobrze wiesz, że wypiłem ledwie dwa kieliszki szampana – mruknął odrobinę zraniony jej słowami, ale kiedy musnęła wargami jego usta, przyciągnął ją bliżej siebie. – Wyjdź za mnie – powtórzył cicho, ale nadal pewnie czując jak jej słowa wbijają się w niego niczym stos sztyletów. Nie rozumiał, miała rację. Nie potrafił zrozumieć jak można kogoś kochac i jednocześnie odpychać tak bardzo jak ona odpychała jego. Po prostu nie.

[Megan Clarence]

To, jak na nią naciskał coraz mniej podobało się kobiecie, bo była bliska tego, żeby się złamać. Chciała mu powiedzieć, że go kocha najmocniej na świecie, że każdy dzień bez niego sprawia, że czuła się jakby brakowało jej tlenu w powietrzu i że odtrącanie go, to jedyna możliwa metoda, żeby potem się w ten sposób nie zachowywał. Przygryzła dolną wargę i spojrzała mu w oczy. Milczała jednak, czując jego dotyk. Zacisnęła nawet usta na sekundę i w końcu, gdy powtó®zył swoją prośbę, swoje oświadczyny, zdecydowanie go od siebie odepchnęła.
– Myślisz, że tego chcę!? Myślisz, że chcę cię ciągle odpychać? Myślisz, że tak mi jest wygodnie?! – wykrzyknęła nagle niemal ze łzami w oczach, bo nie wiedziała, jak mu to wytłumaczyć. – Kocham cię bardziej niż kogokolwiek na świecie, gdybym nie umierała, to wyszłabym za ciebie tu i teraz, ale nie zrobię cię kolejny raz wdowcem! – oświadczyła czując, że drgają jej usta, a oczy błyszczą nerwowymi łzami. - Widziałam, jak przeżywałeś utratę Grace! Nie mogę ci tego zrobić, nie możesz znów kogoś tracić w taki sposób, chcę żeby ci było łatwiej, więc przestań mi to utrudniać! Znienawidź mnie, do cholery, znienawidź mnie w końcu, bo będzie nam wtedy obojgu łatwiej! – krzyknęła rozpaczliwie, zgarniając swoją torebkę z podłogi i pobiegła w stronę kasyna, ocierając nerwowo łzy z oczu. Nie zamierzała się odwracać, zresztą, była na siebie wkurzona, że cały misterny plan poszedł właśnie się pierdolić, bo wiedziała, że Alex tym bardziej nie odpuści. Może to ona powinna to zrobić? Może powinna była za niego wyjść? Z tym że naprawdę nie chciała, żeby stał się wdowcem po raz kolejny z jej winy.


zt