autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://s29745.pcdn.co/wp-content/uploa ... /div></div>

[Misty Silhouette]

<div class="tm0"><div class="tm1"><div class="tm-tytul">EVENT
<b>WEST SEATTLE SUMMER FEST</b></div></div><div class="tm2"><div class="tm3">
<center>Najbliższy post MG: poniedziałek, 17.08.2020.</center>

</div> </div></div>

[Hazel Butler]

• Jak festiwal to festiwa

To było ich pierwsze spotkanie od czasu wydarzeń z plaży. I poniekąd… znowu spotykali się na imprezie. Co prawda Harry ostatecznie nie dał się namówić na to, by zostawić samochód w domu i skorzystać z komunikacji publicznej albo ubera, ale no trudno. Faktycznie też spotkali się wcześniej, żeby mogła mu wręczyć kiczowatą ale obowiązkową nowojorską koszulkę. I znowu robiła wszystko, by temat ich rozmowy nie wrócił na niebezpieczne tory. Dlatego właściwie… buzia jej się nie zamykała. Opowiadała o wszystkim – pracy, o jej małym weekendowym urlopie w Nowym Jorku. Zwłaszcza o tym! Opowiadała, co robiły z Ariel, gdzie sama była jak tamta spotkała się z mamą, że prawie się zgubiła, ale że była tym miastem zachwycona, że było dokładnie tak samo wspaniale jak jej się wydawało, że będzie. Naprawdę. Nawet, gdy zgarnęli jego młodsze siostry, które też wybierały się na imprezę – poruszała zupełnie neutralne tematy. Dziewczyny wypytywała o wszystko, dużo żartowała, śmiała się… naprawdę. Aż się zmęczyła tym wszystkim! Nic więc dziwnego, że gdy wreszcie dotarli na teren imprezy pierwsze, co zrobiła to zaciągnęła go mimo wszystko do baru. Bo potrzebowała uzbroić się w papierowy kubek z drinkiem.
- Jakieś preferencje? Sugestie? Będziemy się kłócić o to, pod którą scenę idziemy? Wbijamy w tłum, zostajemy na uboczu? – dopytywała się, gdy już przemierzali teren festiwalu w kierunku jakiejś głównej sceny, bo halo… Abba! Wiadomo, że Dancing Queen wygrywało z jakimkolwiek innym utworem i nie zamierzała go słuchać jeśli miał inne plany. Ale z uprzejmości pytała! I szczerzyła kły w szerokim uśmiechu – W ogóle strasznie mało mówisz, wiesz? Zdaję sobie sprawę, że ja pewnie przesadzam w drugą stronę, ale na boga… Thompson. Rozmawiaj ze mną. – rzuciła, idąc tyłem do kierunku, w którym zmierzali, ale twarzą do przyjaciela i to było ważniejsze. Zwłaszcza, że nawet wyciągnęła łapsko w jego kierunku i dźgnęła go lekko w brzuch, żeby się trochę rozluźnił. Tak, mogło być lekko niezręcznie, ale potrzebowała pomocy przy ratowaniu tego. Wiele z jej energii pochłaniało utrzymywanie związku z Wesem i nie oszukujmy się… w przypadku relacji z Thompsonem liczyła na wsparcie z jego strony. W końcu tym razem nie była jedyną winną.

[Harry Thompson]

• 009 +Hazel go do takiej koszuli zmusiła

Chociaż od minionej imprezy przeniesionej przez ich dwójkę na plażę minęło już sporo czasu, Harry jednocześnie na swój sposób tęskniąc za Hazel, cieszył się też, że mieli chwilę wytchnienia, którą on sam zdecydowanie poświęcił na... myślenie. Myślenie, zastanawianie się i głupie analizowanie tego, co wtedy między nimi zaszło. Czy powinien temat poruszyć czy unikać go jak ognia, udając, że nic się nie stało? A może wyznać jej wreszcie co czuje, zamiast milczeć? Długo nie znał odpowiedzi zarówno na pierwsze, jak i drugie pytanie, pomijając milion innych, mniej ważnych i istotnych, które kłębiły się w jego głowie do czasu aż... aż poznał. Dokładniej w tym momencie, w którym Hazel poprosiła, żeby nic nie mówić Wesowi. Dla Harry'ego takie zdanie tłumaczyło więcej niż z ust swojej przyjaciółki kiedykolwiek usłyszał, więc oczywiście przystając na tą niecodzienną propozycję na wszystkie swoje pytania jednocześnie odpowiedział wielkim, dosadnym NIE. NIE powinien tematu poruszać i NIE powinien mówić jej co czuje. W zamian miał udawać, że nic się nie stało, że pocałunek, czy może raczej pocałunki, na które oboje zdobyli się tamtej nocy nic nie znaczyły i były jedynie głupim, nierozsądnym wybrykiem spowodowanym nadmiarem alkoholu. I tak właśnie udawał. Kiedy z siostrami na tylnych siedzeniach zgarniał Hazel spod budynku, w którym mieszkała z Wesem, kiedy zostali już sami, Perry i Ruby podrzucając w miejsce spotkań z ich znajomymi i kiedy kierowali się do pierwszego lepszego stoiska, spod którego odeszli z dwoma kubeczkami w dłoniach. Harry tak jak wcześniej postanowił, tego dnia nie pił, więc w przeciwieństwie do Haz dla siebie wziął jakiś sok, dalej uparcie milcząc i jedynie zdawkowo odpowiadając na jej pytania. Lub od czasu do czasu reagując na nie śmiechem. – Jak wolisz. Chociaż na samym środku będzie mnóstwo ludzi, a chyba średnio chce nam się przepychać, nie? – po raz pierwszy tego wieczoru odpowiedział jakoś konkretnie, nie omieszkając dorzucić na początek tego słynnego, sugerującego jakiegoś focha jak wolisz, które z jego ust Hazel usłyszała już co najmniej... pięć razy? I to w ciągu ostatniej godziny. – Rozmawiam – oczywiście też rżnąć głupa, świadomie bądź nie, ze wzruszeniem ramionami odpowiedział tak, jakby według niego wszystko było w porządku. Bo przecież tak właśnie udawali, prawda? Jakby nic a nic się nie wydarzyło. – No chodź, bo Abba chyba zaraz, więc jak nam się uda, to może jeszcze wyjdziemy stąd głusi, bo będziemy stać za blisko głośników – zaśmiał się lekko, błyskawicznie zmieniając temat i tą wyciągniętą dłoń Hazel odruchowo łapiąc tak, jakby trzymał właśnie swoją dziewczynę. Oczywiście puścił ją jeszcze szybciej, co najmniej tak jakby swoim dotykiem go poparzyła, po czym przybrał niemrawy uśmiech i odwracając się już na pięcie, w celu uniknięcia konfrontacji, dorzucił jedynie: – Nie ma co czekać.
I odszedł w stronę sceny, kątem oka zerkając, czy Butler idzie w jego ślady.

[Hazel Butler]

Nie zdawała sobie sprawy, że jej krótki głupi komentarz rzucony podczas rozmowy telefonicznej wywoła takie skutki. Czy miała coś złego na myśli? Nie. Generalnie Hazel… nie była zła, naprawdę. Nie przywykła do tego, że musi się tłumaczyć facetowi z całowania się z innymi facetami, bo nigdy wcześniej tego nie robiła. Jeszcze gdyby chodziło o przypadkowego faceta na imprezie – zrzuciłaby to na słabą głowę i własną głupotę. Ale Harry? On był kością niezgody w jej związku praktycznie od zawsze. Nie chciała wrócić do domu i rzucić „dobra, miałeś rację”. Wolała poczekać, przemilczeć i nie wiem… może zobaczyć jak rozwinie się sytuacja? Jej związek z Wesem nie należał do najbardziej kolorowych i gdzieś z tyłu głowy miała myśl, że może się rozpaść bez udziału Thompsona w tym wszystkim. Naprawdę nie chciała go w to mieszać, więc tak… Hazel nie była taka zła.
Nie rozumiała więc dlaczego Harry milczy. Tak długo i uparcie. Dlaczego odpowiada jej półsłówkami albo w taki sposób, że no… każdy głupi by się zorientował, że coś jest nie tak. I ona się zorientowała. Jak wolisz? Rozmawiam? Wzruszenie ramion? Ściągnęła mocniej brwi i przyglądała mu się uważnie. Oczywiście, że się nie ruszyła. Nawet nie drgnęła.
- Thompson… – zaczęła, co już teraz mogło zwiastować kłopoty. Okej, często mówiła do niego po nazwisku, ale były tego dwa rodzaje – albo w żartach, albo tak jak teraz – Zdaję sobie sprawę, że to nie są najlepsze okoliczności na tego typu rozmowy. – bo jednak byli na terenie festiwalu i nawet jeżeli jeszcze nie zbliżyli się do największego tłumu pod sceną – ludzi nadal było sporo – Ale nie ruszę się jak nie powiesz mi o co chodzi. – nawet założyła ręce na piersi, co prawdopodobnie miało podkreślić fakt, że naprawdę nie ruszy się póki Harry z nią nie porozmawia. Prawdziwie porozmawia, a nie tylko rzuci w jej kierunku paroma frazesami czy półsłówkami. Znała go zbyt długo i zbyt dobrze, żeby dać się na to nabrać – O co ci chodzi? – tak po prostu! – Jak masz mi coś do zarzucenia to też zrób to teraz… nie psujmy sobie wieczoru.

[Weston Bowsley]

• 002.

Po ośmiomiesięcznej śpiączce, tygodniach rehabilitacji i wszelakich, domowych kłótniach z Hazel wyjście z paroma kumplami na festiwal by napić się zimnego piwa i posłuchać dobrej muzyki wydawało się brunetowi być dobrą opcją na wyluzowanie i dobrą zabawę, której brak doskwierał chłopakowi najbardziej. Jego rekonwalescencja przypominała raczej areszt domowy, więc nie zamierzał przejmować się żądnymi obostrzeniami ani zaleceniami lekarzy odnośnie spożywania alkoholu czy nadmiernego odpoczynku, którego miał już stanowczo dość. Ostatnimi czasy nie dogadywał się też najlepiej z Butler i ich nocne eskapady raczej nie pomagały im w rozwiązaniu problemów, które doskwierały ich związkowi ale tym razem oboje postanowili świadomie spędzić czas osobno. Weston potrzebował tego najbardziej bo jednak zmarnował wystarczająco sporo czasu i potrzebował towarzystwa znajomych by powrócić do normalnego trybu życia. Po przybyciu na miejsce wraz z paczką najbliższych kumpli zaczęli krążyć po festiwalu w poszukiwaniu ciekawych atrakcji i oczywiście piwa. Kiedy po półgodzinnym kręceniu się w kółko udało im się osiągnąć cel zatrzymali się na trochę i zajęli miejsca przy stolikach w części gastronomicznej. Dopiero kiedy wypili kilka piwek zdecydowali się przemieścić pod scenę i nieco wyskakać wlany w siebie alkohol. Zanim jednak zaczęli zabawę dostrzegł w tłumie nieopodal sceny Hazel w towarzystwie nikogo innego tylko właśnie Thompsona. Wyjście z przyjaciółmi okazało się jednym wielkim niedopowiedzeniem bo znów zdecydowała się spędzić chłopakiem czas w pojedynkę. Od razu oddzielił się od reszty znajomych i łokciami przedarł się do brunetki od razu dzieląc się z nią i jej gachem ostrym niezadowoleniem.
- Aż tak Ci się grono przyjaciół okroiło, że kolejny wieczór postanowiłaś spędzić akurat z nim? - parsknął próbując przekrzyczeć tłum ludzi i głośną, rockową muzykę. Nie spodziewał się, że spotka swoją kobietę akurat w jego towarzystwie i po raz kolejny czuł się po prostu okłamany.

[Harry Thompson]

Odszedł, a raczej próbował odejść w stronę tej przeklętej sceny przy której już powinni stać jeśli chcieli mieć dobre miejsce i jeszcze lepszy widok na nadchodzące koncerty. Ale nie, Hazel nie zrobiła ani kroku, podczas gdy Harry już jakichś pięć, po których dopiero odwrócił się w jej stronę by tylko utwierdzić się w przekonaniu, że dalej stoi tam, gdzie stała przed chwilą. Harry'ego na ogół ciężko było wytrącić z równowagi, więc jedynie głośno westchnął i cofnął się nieznacznie w stronę Butler, patrząc na nią wyczekująco, jakby tym spojrzeniem chciał zapytać możemy już iść? I to wcale nie w jakiś wyjątkowo miły sposób.
– Skoro zdajesz sobie z tego sprawę to doskonale wiesz, że nie będziemy jej zaczynać – wtrącił się nagle i niespodziewanie, z tym swoim pretensjonalnym tonem głosu, na którego brzmienie sam zareagował niemałym zaskoczeniem. Nie miał przecież zamiaru w ten sposób odzywać się do niczemu winnej Hazel, a jednak coś wzięło nad nim górę i jeszcze nie do końca tego świadomy warknął tak, jakby naprawdę coś mu zrobiła. A... zrobiła? – Nawet jak mi powiesz że przypniesz się do jakiegoś, nie wiem, drzewa, słupa czy czegokolwiek, to i tak nic nie da. Zresztą nie mamy o czym rozmawiać, Haz, daj spokój – dodał trochę łagodniej, ale w dalszym ciągu daleko mu było do miłego, spokojnego tonu głosu, po którym zawsze można było Harry'ego poznać. Przecież to była pieprzona chodząca oaza spokoju, nie? A jednak coś się nagle zmieniło. – I nie będziemy niczego psuć, szczególnie jeśli nie zaczniemy żadnej bezsensownej rozmowy. Chodź – nie chcąc przekrzykiwać się między przechodzącymi obok ludźmi, zrobił w stronę Hazel kolejne dwa kroki i nawet wyciągnął do niej dłoń, którą tak gorączkowo chwilę wcześniej odsuwał. Wiedział, że po prostu musi zacisnąć zęby i trochę poudawać, że jednak wszystko jest między nimi w porządku, a ostatnie wydarzenia nigdy nie powinny mieć miejsca. Bo nie, nie powinny.
Ale właśnie wtedy kątem oka zauważył jak ktoś szybkim krokiem zbliżą się w ich stronę, co momentalnie odwróciło jego uwagę od Hazel, od kłótni która niedługo mogłaby się między nimi rozpętać i nawet od tej sceny, pod którą mieli iść słuchać Abby. Bo kilka metrów dalej był Weston. Pieprzony Weston Bowsley. Przecież Harry nie bez powodu jedynie podjeżdżał pod budynek w którym razem mieszkali zamiast wejść choćby raz na górę, unikając w ten sposób konfrontacji z typem, którego wręcz nie trawił. Ale tak właściwie to dlaczego? Bo wyczuwał tą odwzajemnioną niechęć czy po prostu nie mógł zdzierżyć tego, że Hazel z nim jest? A może jedno i drugie jednocześnie? – Ty, a milej to się nie da? – nie wiedząc czemu zrobił pół kroku do przodu zamiast stać ciągle w tym samym miejscu i po prostu się nie wychylać. Ale nie, tym razem musiał, tak samo jak nie mógł odpuścić tych komentarzy na temat tego, jak Wes odzywa się do Hazel. – Chyba zapominasz do kogo mówisz. Zejdź z tonu, co?

[Misty Silhouette]

<div class="tm0"><div class="tm1"><div class="tm-tytul">EVENT
<b>WEST SEATTLE SUMMER FEST</b></div></div><div class="tm2"><div class="tm3">
Coraz więcej ludzi gromadziło się pod sceną, w oczekiwaniu na koncerty ABBY. Zespół pierwszy raz od wielu lat zdecydował się wystąpić razem i to na festiwalu w Seattle. Nic więc dziwnego, że festiwalowicze byli bardzo podekscytowani i nie zawsze skupiali się na tym, jak idą i czy trafiają na przeszkody po drodze.

Grupa nastolatek, która najwyraźniej podstępem dostała się na teren festiwalu, kroczyła prosto na Hazel, zaśmiewając się do rozpuku. Próbowały Cię wyminąć, jednak ostatnia z rzędu z impetem wpadła na Twoje plecy. Siła uderzenia popchnęła Cię w stronę Harry’ego.

Harry, na szczęście zdążyłeś złapać pannę Butler. Jednak aby utrzymać równowagę, Twoje dłonie zawędrowały w niezbadane wcześniej przez Ciebie rejony. Pośladki i talia Hazel na pewno są kuszące, ale czy wypada dotykach tych miejsc, gdy jej chłopak na wszystko patrzy? Ty i Hazel wiecie, że nie zrobiłeś tego specjalnie, ale w oczach Westona cała sytuacja wygląda nieco inaczej.

Weston, dopiero co pojawiłeś się w towarzystwie swojej dziewczyny i jej najlepszego przyjaciela, którego nigdy nie byłeś największym fanem i już musiałeś zmierzyć się z bezczelnym obmacywaniem jej wdzięków! Co z tym zrobisz?

Następny post MG pojawi się 19.08.2020 o godzinie 20:00.


</div> </div></div>

[Hazel Butler]

Uparła się. Wpatrywała się w Harry’ego intensywnie i uparcie, gotowa naprawdę mentalnie przypiąć się do jakiegoś słupa (bo fizycznie żadnego w okolicy nie było) i czekać, aż wreszcie powie o co mu chodzi. Bo widziała. No widziała, no! Nie było opcji, że nie. Zwłaszcza, że to jak z nią rozmawiał – to nie brzmiało jak Thompson, którego znała. Mimo tego całego tłumu i niesprzyjających okoliczności – chciała rozmawiać. Pieprzyć koncerty, tak? Jeśli miała wybrać koncert a wyjaśnienie sytuacji z Harrym to wybierała Harry’ego. Nie była zainteresowana dobrą zabawą jeśli widziała i czuła, że ona wcale nie będzie dobra, że coś się stało.
Nie była jednak świadoma, że nawet nie zdąży się odezwać, żeby (standardowo) postawić na swoim, pociągnąć ją za język, bo nagle dołączy do nich Weston. Czy spodziewała się go tutaj? Nie. Czy poczuła się głupio? Nie. Naprawdę spędzała czas z przyjaciółmi… znaczy okej, jednym przyjacielem, ale wcale nie powiedziane, że nikt nie może jeszcze do nich dołączyć. Poczuła się natomiast zaatakowana, bo sposób, w jaki na nią naskoczył – aż nie dziwne, że zamiast rzucić mu się na szyję z radości, że go widzi – zrobiła krok w tył i ściągnęła mocniej brwi.
Nie spodziewała się też, że w tym momencie odezwie się Harry. Ostatnim czego teraz chciała to eskalacja konfliktu dwóch urażonych samców – Wes… byłam z przyjacielem. Jestem. – zagryzła zęby i pociągnęła Harry’ego za koszulkę, żeby nie zgrywał bohatera, bo nie była damą w opałach, żeby trzeba było bronić jej honoru, chociaż niewątpliwie fakt, że nawet, jeśli był na nią zły – ciągle stawał w jej obronie, to… miłe. Przeniosła wzrok z jednego, na drugiego i z powrotem – Wiecie, co? Najlepiej będzie jak ja się stąd ewakuuję. – wszystko byleby uniknąć konfliktu – A każdy z was wróci do swoich przyjaciół i wszyscy będą szczęśliwi. – no może z wyjątkiem jej, ale to i tak było chyba najlepsze rozwiązanie. Ciągle nie odwracając od nich wzroku zaczęła się wycofywać.
I to był błąd. Może gdyby się rozejrzała nie dałaby się stratować. Hazel nie była duża, nie trzeba było siły by się zachwiała – zwłaszcza, że była skupiona na czymś innym. Uderzenie. Była pewna, że zaliczy spektakularny upadek, co może nawet nie byłoby takie złe, bo rozładowałoby atmosferę. Ale nie! Thompson ją złapał, a jego dłoń na jej pośladku… gdy miała na sobie króciutkie szorty? Awkward!

[Weston Bowsley]

Obaj panowie byli raczej sceptycznie do siebie nastawieni, co z całą pewnością nie ułatwiało życia brunetce. Głównym problemem była obopólna zazdrość z którą żaden nie potrafił sobie poradzić; zależało im na Hazel równie mocno dlatego ich rywalizacja w zasadzie za każdym razem prowadziła jedynie do wymiany pyskówek. Im dłużej Harry robił maślane oczy do jego narzeczonej, tym bardziej pieklił się Weston i musiał przyznać, że z wielką ochotą po prostu by mu przyłożył. Wielokrotnie miał ku temu okazję ale nigdy nie chciał skrzywdzić Butler, która przecież na pewno przeżyła by to bardziej aniżeli jego ośmiomiesięczną śpiączkę. Coraz częściej miał wrażenie, że jak bardzo by się nie starał to ten odgrzewany kotlet nadawał się jedynie do wyrzucenia.
- Nie mówiłem do Ciebie, Thompson - próbując zachować spokój, jednak jego obecność sprawiała, że pieklił się jeszcze bardziej. Chciał wyjaśnić sprawy z Hazel bez wtrącających się w ich rozmowy chłystków, którzy jedynie czychali na ich rozstanie. Nie ufał takim ludziom i raczej trzymał się od nich z daleka; był zdania, że Hazel także powinna. Teraz to Weston zrobił krok w przód, zbliżając się do Harrego, który za wszelką cenę próbował odegrać rolę bohatera. - Nie wtrącaj się w nie swoje sprawy i nie zgrywaj chojraka - skierował swoje słowa kolejny raz w stronę chłopaka, który nieustannie próbował wcisnąć swoje trzy grosze. Bowsley pozwalał na to zbyt długo, bo przez cały swój związek z brunetką miał wrażenie, że Thompson zajmuje szczególne miejsce pomiędzy nimi.
- Co chwile gdzieś z nim łazisz sama, jak mam to odbierać? Wiecznie udawać, że pada deszcz chociaż gość ewidentnie pluje mi w pysk? Przestań w końcu udawać, buja się w Tobie od dawna - przeniósł wzrok z dziewczyny na chłopaka i zlustrował go wzrokiem. Miał tupet, bo Weston naprawdę był zdania, że nie tyka się zajętej dziewczyny - a już na pewno nie takiej, której palec zdobi zaręczynowy pierścionek. Był facetem i potrafił rozeznać się w sytuacji; wyłącznie Hazel miała z tym problem. Kiedy myślał, że nic już bardziej zrujnować mu wieczora nie może,jedna z przeciskających się między nimi dziewczyn wpadła na Hazel, która wpadła na Harrego. Jego ręce przypadkiem wylądowały na jej pośladkach i talii, co rozjuszyło bruneta na całego. - Ty, trzymaj łapy przy sobie! - ruszył na chłopaka pospiesznym krokiem i od razu ściągnął jego dłonie z ciała Butler - Tak trudno jest znaleźć wolną dziewczynę? Przestań w końcu wpierdalać się pomiędzy mnie, a moją narzeczoną i udawać zatroskanego przyjaciela. Może ona tego nie widzi ale ja doskonale wiem jakie są w tym wszystkim Twoje szczere intencje - warknął posyłając mu surowe spojrzenie. To już kolejne ostrzeżenie, następnego nie będzie.

[Harry Thompson]

– A ja właśnie mówię do Ciebie. Więc co, nauczysz się inaczej do niej odzywać? – naskoczył na Westona jeszcze bardziej, nieubłagalnie zbliżając się do tego momentu w którym jego słowa w końcu będą przysłowiowym gwoździem do trumny i, krótko mówiąc, zarobi w ryj. Na taki rozwój sytuacji od dawna był przygotowany, jak i od dawna sam czekał, z jakiegoś powodu chcąc Bowsleyowi przyłożyć własną ręką - chociaż może niekoniecznie na oczach Hazel. Nigdy jednak nie zrobił nic w tym kierunku, świadomy, że jeśli to on cokolwiek zacznie, jeszcze bardziej pogorszy swoją sytuację, która i tak w opowieściach które obaj potem tworzyliby relacjonując Butler przebieg wydarzeń byłaby... no słaba. Chociaż może słaba to zbyt delikatne określenie na to, jak zareagować mogłaby Haz, gdyby się dowiedziała, że to Thompson pierwszy wyskoczył z łapami do jej narzeczonego. – Ale Ty nie widzisz, że ona nawet nie chce z Tobą o tym rozmawiać? – kolejny krok do przodu, po tym jak zmuszony był zrobić jeden w tył, kiedy Hazel ciągnęła go za koszulkę. Doskonale wiedział, że nie potrzebuje pomocy ani obrony, ale Harry był już w wyjątkowo paskudnym humorze, by tak po prostu odpuścić i stać z boku, czekając na rozwój wydarzeń. Nie, nie tym razem, kiedy nadarzyła się okazja, kiedy mógł naskoczyć na Bowsleya i powiedzieć wreszcie to, co naprawdę o nim myśli.
Ale Weston był szybszy. Harry akurat od dawna podejrzewał, że jego niechęć nie wynika jedynie z jakiejś chorej nieuzasadnionej zazdrości, a te maślane oczy które nieświadomie robił do Hazel były zauważane nie tylko przez obcych ludzi mijających ich na plaży, imprezie czy gdziekolwiek, gdzie tylko razem wychodzili. Ale czy spodziewał się, że z takim wyrzutem wyskoczy akurat teraz? Ani trochę. Być może właśnie dlatego zamilkł, mierząc Wesa uważnie wzrokiem i nawet na chwilę nie spoglądając na Hazel, która... która w tej chwili mogłaby pojąć, że jest dokładnie tak, jak jej pieprzony narzeczony mówi. W końcu Harry ani nie zaprzeczył, ani nie potwierdził, stojąc i czekając, o ironio, na rozwój sytuacji, którym okazało się... łapanie Butler przed upadkiem i dotykanie jej tam, gdzie za cholerę dotykać nie powinien. A już na pewno nie na oczach faceta, do którego niedawno wróciła. – Wypierdalaj Bowsley – rzucił agresywnie, wyszarpując dłonie z jego uścisku, kiedy pomagał mu odczepić się od Hazel. – Gówno wiesz. Szczególnie jak to jest mieć prawdziwych przyjaciół. I wiesz, co? Nawet mnie to kurwa nie dziwi, ja sam bym ze sobą na twoim miejscu nie wytrzymał – i kiedy zdawać by się mogło, że na tym Harry skończył, chcąc odwrócić się i odejść od tego małego zbiegowiska jak najdalej, właśnie wtedy wymierzył w Westona pierwszy cios. Nie było to co prawda żadne uderzenie, do którego przymierzał się już od dłuższego czasu, a jedynie lekkie popchnięcie do tyłu, na tyle skuteczne, by Bowsley odsunął się o co najmniej dwa kroki od nastawionego na atak Harry'ego. I prawdopodobnie skuteczne, jeśli chciał go rozjuszyć jeszcze bardziej, a może nawet dostać na koniec w twarz.

[Weston Bowsley]

Zignorował chłopaka, nie chcąc marnować na niego czasu i nerwów. Wszystko powinno zostać wyjaśnione między Westonem a Hazel i nie potrzebował pośredników, którzy na celu mieli jedynie jego niepowodzenie. Przez naprawdę długi czas udawało mu się lekceważyć Thompsona, jednak kiedy problemy między nim a Butler zaczęły się nawarstwiać uznał, że nie powinien biernie obserwować podbojów chłopaka. Brunetka coraz częściej się z nim spotykała i miał wrażenie, że spędzała z nim niemalże każdą wolną chwilę. Kiedy Harry otworzył usta po raz kolejny jedynie przewrócił oczami i westchnął, nie mając bladego pojęcia jak umiejętnie spławić chłopaka i wyjaśnić z dziewczyną wszystko bez ingerencji osób trzecich. Najpewniej koncert Abby nie był odpowiednim do tego miejscem i nie powinien zaczynać rozmowy od ataku ale upierał się przy tym, że to właśnie obecność Thompsona tak na niego działała.
Kolejne wydarzenia jeszcze bardziej wszystko skomplikowały. Bowsley nigdy nie był typem awanturnika, który pierwszy zadawał cios w obronie własnych przekonań jednak i tak się zdarzało. Był po prostu facetem i nie odpuszczał kiedy faktycznie na czymś - bądź na kimś - mu zależało.
- Zabawne, że jesteś taki zorientowany na wszystko co się dzieje w naszym życiu. Najwyraźniej moje interesuje Cię równie bardzo, a to już jest trochę creepy - roześmiał się głośno i złośliwie po czym poczuł na sobie łapska chłopaka i poleciał kilka kroków w tył. Nie spodziewał się ataku z jego strony, jednak skoro odważył się pierwszy, Weston nie miał już żadnych skrupułów by po prostu mu wpierdolić. Odepchnięty jedynie nabrał prędkości i z impetem wleciał w bok chłopaka, przewracając go na ziemie. Nie przejmował się ludźmi na których wpadali bo za wszelką cenę starał się dosiąść chłopaka i sprzedać mu kilka solidnych ciosów. Nawet mu się udało w tej całej szarpaninie oddać jeden celny strzał, jednak po wymianie ciosów do szamotaniny dołączyła się w końcu biedna Hazel, która przyglądała się całej sytuacji z politowaniem.

[Hazel Butler]

Buja się w tobie. Buja się w tobie.
Nie był to pierwszy raz, gdy Wes rzucał jej to w twarz. Zazwyczaj reagowała śmiechem i twierdziła, że oszalał, bo przecież byli przyjaciółmi, ale teraz… gdy nagle przed oczami stanęło jej wszystko to, co wydarzyło się na ostatniej imprezie, to jak zachowywał się Harry chociażby dzisiaj i to, że nie zaprzeczył – bo to on powinien w tym momencie Westona wyśmiać, sprawiło… że zwątpiła. Zawiesiła się. A tych kilka sekund zawieszenia sprawiło, że ci do siebie skoczyli.
Szlag.
Wystarczył ułamek sekundy nieuwagi. Ktoś z ludzi obok coś krzyknął, co sprowadziło ją na ziemię i zdała sobie sprawę, że ci kretyni – niestety nie potrafiła ich inaczej w tym momencie ich nazwać – zaczęli się bić. Przez nią. O nią? Potrzebowała kolejnej sekundy na to by impuls z głowy dotarł też trochę dalej i by wreszcie zareagować.
- Japierdole, przestańcie! W tej chwili skończcie – krzyknęła, ściągając jednego z drugiego, rozdzielając ich i od siebie odsuwając – Czy wyście do reszty oszaleli. – prychnęła i odsuwała w tym momencie Westona, żeby Harry mógł się pozbierać z ziemi – Spójrz na mnie – rzuciła do partnera, żeby faktycznie przestał się unosić i spojrzał jej w oczy. Opierała dłonie na jego klatce piersiowej i odsunęła się z nim o krok lub dwa – Przyszliśmy tu jako przyjaciele. Nie puszczam się z Harrym, ale nie możesz wymagać ode mnie, żebym przestała się z nim widywać. Po prostu nie możesz. Jestem z tobą, to do twojego domu wracam, a ty musisz mi zaufać. Okej? – no cóż… nie mówiła do końca szczerze, ale chciała uniknąć rozlewu krwi – Nie wymagam od was, żebyście się przyjaźnili… ale chociaż się tolerujcie. Błagam. Dla mnie – przeniosła wzrok z jego na drugiego – Wszystko w porządku? – zapytała Thompsona, gdy ten już się pozbierał. Szlag. Nie tak miał się… no cóż, rozpocząć ten festiwal.

[Misty Silhouette]

<div class="tm0"><div class="tm1"><div class="tm-tytul">EVENT
<b>WEST SEATTLE SUMMER FEST</b></div></div><div class="tm2"><div class="tm3">
Ach, trójkąty miłosne! Dla zakochanych zawsze są ciężkim orzechem do zgryzienia, ale dla widowni zgromadzonej dookoła, pozostają niesamowitą rozrywką. Szczególnie, kiedy dwójka adoratorów bije się o swoją miłość.

– Bierz ją, ogierze, to twoja narzeczona! – kuso ubrana kobieta krzyknęła w stronę Westona, licząc na to, że podjudzi go jeszcze bardziej.

– Może trzeba pójść po ochronę? – rzucił młody chłopak z piwem i papierosem w ręku.

Hazel wkroczyła do akcji i rozdzieliła krnąbrnych mężczyzn. To jednak nie zapobiegło konsekwencjom bójki.

Weston – Twoje oko jest podbite. Już teraz wyglądasz, jakbyś na festiwal zaszalał z purpurowym makijażem, a będzie tylko gorzej. Dodatkowo, Twój palec jest nieco nienaturalnie wygięty, a gdy adrenalina zaczęła z Ciebie schodzić, poczułeś pulsujący ból.

Harry – jesteś nabuzowany. Weston nie zasługuje na Hazel – to Wy powinniście być razem. Chciałeś pokazać mu, gdzie jest jego miejsce, ale poczułeś ból w nadgarstku. Być może nadwyrężyłeś go podczas upadku na ziemię.

Hazel, Harry i Weston, okazało się, że narobiliście wokół siebie niemałe zamieszanie. Ktoś rzeczywiście pobiegł po ochronę, która zadziwiająco szybko pojawiła się obok.

– Braliście coś? – krzyknął jeden z ochroniarzy i złapał Westona za ramię. Drugi zajął się Hazel i Harrym. – Idziecie z nami! – jak zapowiedzieli, tak zrobili.

Wasza trójka została zaprowadzona do festiwalowej przyczepy ochrony, w której zostaliście posadzeni obok siebie – z Hazel na środku. Otrzymaliście informacje, że wyjdziecie stamtąd dopiero po zrobionych testach na narkotyki, o ile wyjdą negatywne. To co... Kto pierwszy idzie siusiu?

Możecie sami ustalić, czy test któregoś z Was wyjdzie pozytywny.

Najbliższy post MG pojawi się 21.08.2020 o godzinie 20:00.

</div> </div></div>

[Harry Thompson]

Kolejne wydarzenia działy się tak szybko, że Harry nie był w stanie na cokolwiek odpowiedzieć lub cokolwiek starannie przemyśleć zanim przeszedł do działania. Najpierw popchnął Westona używając do tego zdecydowanie za dużo siły, później to Weston rzucił się na niego, aż obaj leżeli na wilgotnej trawie i szarpali się co najmniej tak, jakby byli dwójką głupich licealistów, których walkę oglądała cała szkoła. W tym przypadku zamiast innych uczniów dookoła siebie mieli całkiem obcych ludzi, przekrzykujących się wzajemnie, może nawet próbujących przywołać ich do porządku, grożąc czy prosząc, co nijak podziałało zarówno na Thompsona jak i Bowsleya, do których nie docierało kompletnie nic poza tymi ciosami, jakie zdołali wzajemnie sobie wymierzyć. Harry trafił tylko raz, bardziej po omacku niż dokładnie celując w oko Wesa, ale tyle zdecydowanie mu wystarczyło - i wystarczyć musiało, skoro dosłownie chwilę później do akcji wkroczyła Hazel, skutecznie ich od siebie rozdzielając. Nie słyszał jednak jej krzyków, nawet jeśli tępo wpatrywał się to w jej przepełnioną złością buzię, to na siniejące oko Westona. Albo słyszał, ale wszystko od razu drugim uchem wypuszczał? Nic więc dziwnego, że milczał zarówno kiedy wspominała o niepuszczaniu się, przyjaźni i zaufaniu, jak i gdy pytała czy wszystko z nim w porządku. Nie, tu nic nie było kurwa w porządku. Pokręcił jedynie lekko głową, nie wiedząc nawet czy w odpowiedzi na pytanie Hazel czy tak po prostu, wypierając własne myśli, w dalszym ciągu krążące wokół tego co właśnie się stało. No właśnie, bo co tak właściwie się stało? Pobili się z Westonem o Hazel? Ktoś zawołał ochronę, która właśnie powoli ich zgarniała? Poważnie? – Hej, umiem iść sam – warknął nagle, kiedy ktoś złapał go za ramię, prowadząc w kierunku tej stojącej na uboczu przyczepy. Przez resztę czasu jednak milczał, gorzko śmiejąc się pod nosem dopiero wtedy, kiedy dostali ten śmieszny warunek - że wyjdą, jeśli testy na narkotyki będą negatywne. O siebie nie musiał się martwić bo był tutaj autem, o Westona tym bardziej, skoro w tej chwili nawet wolałby, żeby typ był pod wpływem czegoś nie do końca legalnego, ale... no właśnie, ale razem z nimi była tam też Hazel. Spojrzał na nią pytająco, chwilowo powstrzymując się przed zgłaszaniem na tego pierwszego ochotnika, nawet jeśli niczego bardziej w tej chwili nie pragnął, niż po prostu stąd wyjść. Ale wyjść razem z nią, nie sam. – Nie brałaś niczego? – spytał szeptem, bardziej zdając się na ruch warg niż głos, który na tak małej przestrzeni jaką mieli w tej przyczepie byłby słyszalny nawet dla ochroniarzy. A to w tajemnicy przed nimi chciał się dowiedzieć wcześniej, czy jest jakakolwiek szansa że Butler będzie miała kłopoty. I ewentualnie już myśleć jak ją z nich wyciągnąć.