autor

[walter rutherford]

Ostatnie dość dramatyczne przeżycia Waltera jedynie upewniły go w przekonaniu, że jego związki z kobietami są jak taki pociąg rozczarowania, jadący pośpiesznie do krainy jeszcze większego zawodu i na chwilę obecną Rutherford wolał wysiąść na pierwszej stacji niż pchać się w kolejną długą, nużącą podróż, która mogła się w każdej chwili zakończyć wykolejeniem z torów. Poza tym życie singla wcale nie było takie dokuczliwe, jak to wszyscy próbowali w mediach przedstawić; nie musiał nikogo zabierać na romantyczne kolacje w drogich restauracjach, pamiętać o ważnych rocznicach, kupować głupich, śmierdzących badyli czy jeszcze bardziej śmierdzących perfum. Do tego nikt mu nie suszył głowy, że za często widuje się z kumplami, że pije za dużo piwa i że powinien więcej sypiać nocami, bo później chodzi niewyspany i wkurwiony. Kiedyś Walter bardzo mało miał tego typowego #metime, a teraz to wręcz posiadał go nadto i aż nie wiedział jak go właściwie spożytkować, co było w sumie fajne, bo to znaczyło, że mógł się bezkarnie opierdalać i nikt go za to nie mógł złajać, bo mieszkał sam. Czy można tu mówić o wygrywie życia? Och, z całą pewnością. - Ty wiesz, ile Włochów zgłasza się do nas dziennie na komisariat ze skargą, że jakieś dziwne kobiety próbują im się włamać na posesję? Setki - prychnął z pogardą, bo poważnie zaczynał się zastanawiać, czy niektórym babom po tym szajskim filmie ktoś przez słomkę nie wyssał mózgu. Rozumiał, że można się czymś podjarać, ale żeby aż do tego stopnia? CHORE. - Ile Ty masz lat? Pięć? Nie, nie jest moją dziewczyną - zaprzeczył od razu, obdarzając przy tym Joaquina pełnym politowania spojrzeniem, że w ogóle on mógł taki wniosek wysunąć. - Ja wiem, Marquez, że nie możesz się odpędzić od fanek, ale bez obaw, nie jesteś w moim typie - tu oczy wzniósł ku sufitowi, łapiąc się też za nasadę nosa, bo poziom jego irytacji niebezpiecznie zaczął się podnosić, a jeszcze czekał go najgorszy seans w dziejach najgorszych seansów. I jak tu się nie wkurwiać? No jak? - Zbierasz coś? - spytał z wyraźnym zaskoczeniem, aż się w stronę Joaquina ponownie odwracając mimo że kolejka stale parła naprzód.

[Joaquin Marquez]

Cóż, jak już wypomniałam wielokrotnie Żaklinka kochała siostrę. Chociaż trudno w to uwierzyć to naprawdę Adore była mu niezwykle bliska i chciał dla niej jak najlepiej. Z tym, że nie uważał jej za wzór cnót wszelakich najoględniej mówiąc. Dodatkowo oliwy do ognia z pewnością dolewało jej nagłe zniknięcie, którym z pewnością niemalże wpędzała ich matkę do grobu. Także sam się sobie dziwił, że był w stanie być w tak dobrych stosunkach z byłym siostry. Z tym, że miał Waltera za naprawdę porządnego faceta, w zasadzie za porządnego jak na Adore i nie zamierzał mu złorzeczyć tylko dlatego, że rozstał się z jego siostrą. Trochę to wszystko przytłaczające i skomplikowane, ale u Marquezów tak już dziwacznie było od zarania dziejów. Po co, więc to zmieniać?
-Och.-westchnął nieco rozbawiony wyznaniem Walterka. Kto by przypuszczał, że ten gniot mógł kogoś zmotywować do tak radykalnych kroków. Jeszcze rozumiał Zmierzch, bo bądźmy szczerzy Pattinson hotem był i hotem jest, ale tam? To naprawdę zagadkowe i wręcz niepokojące. Zwłaszcza, że odgrywający główną rolę aktor to jak multipla w składzie ferrari. Kuriozum. -Może gdybym był Włochem to i do mnie by jakaś przylazła.- trudno powiedzieć czy mówił serio, raczej nie. Prawdopodobnie żartował. Chociaż, gdyby przypałętała się jakaś urocza niewiasta to może przestałby budzić politowanie w oczach matki? Niezwykle prawdopodobne. - Nie ważne ile mam. Ale przyznaj, że ci się podoba. Widzę jak ci się te kaprawe oczka cieszą Walti, no dalej.- roześmiał się perliście eksponując przy tym swoje pięknie wymyte żabki, bo jak wiadomo higiena przede wszystkim. Może trochę szydził z biednego Rutherforda, ale naprawdę życzył temu posępnemu mrukowi jak najlepiej. W prawdzie czasem drażniło go to, że zachowywał się jak człowiek, który połknął kij od miotły, ale po tym co przeszedł to dobre i to. -Jasne, jasne ja swoje wiem bombelku ty mój.- a nie mówiłam, że sztywniak? No, ale nic taki ich urok. -Nieważne, na stare lata chyba odpala mi się jakieś kompulsywne zbieractwo.- prychnął, ale wciąż myślami lawirował między każdą kolejną figurką z kolekcji. Ostatnio szukał nowych pasji, hobby i czegokolwiek co trochę ubarwi jego życie. Może powinien zapisać się na kurs tańca? Kółko garncarskie? Kurs szydełkowania? Z pewnością cokolwiek byłoby lepsze od kolekcjonowania figurek z kinowych napojów.- To jak wchodzimy?-zapytał, bo przecież czekał ich ten cudowni i z pewnością niezapomniany seans.

[walter rutherford]

Ach, Adore. Nie istniały słowa, które byłyby w stanie opisać uczucie, jakim aktualnie darzył ją Walter. Nienawiść zdawała się w pełni nie oddawać rozczarowania, które ogarnęło go tamtego dnia po powrocie do domu i zastaniu na stole w kuchni papierów rozwodowych. Tak zakończyła ich małżeństwo - tchórzostwem. Zabrakło jej odwagi, by stawić mu czoła; odwagi, by powiedzieć mu prosto w twarz, iż już go nie kochała, że ta relacja przestała mieć dla niej znaczenia. Oczywiście - niezaprzeczalnie złamałoby to serce Rutherfordowi, ale byłoby to lepsze niż zwitek papierów pozostawionych bez słowa. Jakże był naiwny, gdy udał się do ich sypialni z nadzieją, że tam znajdzie jakiś pożegnalny list. Ale nie, czekały go tam tylko opróżnione z jej ubrań szafy. Dlatego był taki wściekły, ilekroć ktoś przy nim choćby wspominał Adore. Zraniła go dogłębnie swoją tchórzowską ucieczką i nie chciał jej nigdy więcej widzieć na oczy.
- I tak jesteś bardzo egzotyczny, Jo, nie martw się, jakaś panna na pewno weźmie Cię kiedyś za Włocha - pocieszył przyjaciela nieco znużonym tonem, bo jak już trzeba kogoś o wyglądzie Jacka Falahee zapewniać, iż ktoś się nim w końcu zainteresuje, to inni śmiertelnicy są już góry skazani na dożywotnią samotność. Gdy Joaquin wspomniał ponownie o Jean, to Walter raz jeszcze się wyraźnie skrzywił. - Odpowiadanie na to jest poniżej mojej godności - burknął, spojrzeniem uciekając gdzieś w bok, co mogło poniekąd świadczyć o tym, że w słowach Marqueza jakieś ZIARENKO prawdy było. Niemniej jednak, Rutherford nie był specjalnie skory do zwierzeń, co dało się poznać po ściągniętych brwiach i zaciśniętej mocno szczęce. Typowo. Nie raczył nawet werbalnie odpowiedzieć na kolejną zaczepkę, a jedynie spojrzał na Jo spode łba, żeby wiedział, iż balansował aktualnie na cienkiej linie. - Starość - skwitował, ale już jakoś pogodniej, gdy zeszli z drażliwych tematów. - Jasne, jeśli musimy - i znów westchnął, bo pewnie jakby mógł, to by poszedł na jakiś inny film, a najlepiej wyszedł z kina, ale zakład to zakład, więc następne dwie godziny spędzili z Joaquinem na oglądaniu taniego romansidła, które było tak beznadziejne, jak zakładał już przed wejściem na salę. Życie.

// zt x2

[Conor Hughes]

Tylko pracownicy kina znają to uczucie. Siedzisz na ośmiogodzinnej zmianie, obsługujesz przeróżnych klientów, znosisz ich humory, a na koniec musisz sprzątać po nich sale, bo nie potrafią utrzymać popcornu w mordzie przez dwie godziny. Cały śmierdzisz solą zmieszaną z masłem, twoje nogi bolą od ciągłego stania i przynajmniej raz w tygodniu musisz wylać na siebie resztkę coli lub serowego sosu od nachosów przez nieuwagę. Jednocześnie gardzisz tą pracą i kochasz ją jak nic innego, bo dostajesz całkiem niezłe wynagrodzenie za mękę oraz profity w postaci plakatów kinowych - które nie tak łatwo dostać, trust me - czy voucherów na darmowe seanse. Jeśli chodzi o osoby pojawiające się na seansach, można podzielić je na trzy kategorie, oczywiście upraszczając wszystko do maksimum. Są ci grzeczni, którzy przemykają od działu do działu z prędkością światła, by w spokoju ostatecznie trafić na salę kinową. Są również ci, którzy wykłócać się będą o cokolwiek, byleby postawić na swoim. Zakaz wnoszenia jedzenia spoza lokalu? Zakaz spożywania alkoholu podczas seansu? Ograniczenie wiekowe? Nie skończą, póki nie zawołasz przełożonego albo ochrony. Ostatnia kategoria jest najbardziej konfundującą, ponieważ pojawiają się w niej osobniki nietypowe, ekscentryczne, po prostu dziwne. Conora można wrzucić właśnie do owej, trzeciej szufladki. Nigdy nie miał czasu na kinematografię. Lubił oglądać filmy w domu, choć jego napięty grafik pospolitego ćpuna-alkoholika utrudniał znalezienie choć jednego, spokojnego wieczora na kanapie. Od paru tygodni zmieniło się to diametralnie. Wciąż nie patrzył co ciekawego wychodzi, mylił gatunki, ale z uporem maniaka pojawiał się na dwie, czasem cztery godziny i zawracał dupę.
- To jak? Co dziś gracie? - spytał podchodząc do kasy, przy której pracował Wyatt. Pamiętał jego imię z plakietki lustrowanej już pierwszego dnia. Ta niemodna fryzura, zmęczony wzrok i twarz nieskalana chęcią do obsługiwania kolejnych, specyficznych ludzi przyciągała Conora jak magnes. A może to te nowe piguły?

[Wyatt Leicester]

Praca w kinie faktycznie była zarówno najlepszą i najgorszą pracą, jaką zdarzyło mu się wykonywać w życiu. Pomijając oczywiście fakt, że to jego druga praca. Wcześniej opiekował się zwierzętami w schronisku, ale okazało się, że to nie dla niego. Może, gdyby był wtedy nieco bardziej ogarnięty i umiał układać taką zajebistą fryzurę, jak teraz, to by tam został. Chociaż miał już dosyć tego zapachu ziemi i mokrego futra. W kinie było nieco przyjemniej, nie licząc dni, w których mieli za zadanie pozbywać się gumy do żucia spod siedzeń. Czy jest coś bardziej obrzydliwego? Sprzątanie toalet po małych dzieciach prawie dorastało odklejaniu gum do pięt. Plakaty i zniżki wyrównywały straty psychiczne i fizyczne, więc Wyatt był póki co zadowolony. Tak jak i jego rodzina. Nie tylko przez zniżki, ale i dlatego, że co jakiś czas wpuszczał hołotę za darmo lub dawał im podwójną porcję nachosów w cenie jednej. Oczywiście, kiedy nikt nie widział. Musiał być niezwykle ostrożny, aby móc dalej cieszyć się swoją władzą nad systemem. Klienci też nie byli najgorsi, nie licząc roszczeniowych dupków, którzy krytykowali jego fryzurę, a zdarzali się, co najmniej raz w tygodniu. Szczególnie w weekendy. Dzisiaj nie działo się w zasadzie nic specjalnego, nie licząc starszej Pani, która miała chyba ze sto lat i chciała wymusić na nich, aby podczas seansu nie gasili światła, bo ona się boi ciemności.Wyatt był tym, któremu w końcu udało się ją przekonać, że oglądając film przy zapalonym świetle można stracić wzrok. Nagle okazało się, że ciemność nie jest wcale taka zła. Szczególnie, że posadził ją tuż przy wyjściu, gdzie znajdował się znak ewakuacyjny, dający delikatne zielone światło. Zawsze coś.
Wrócił do swojego stanowiska, powłócząc nogami z miną cierpiętnika. Jego zmiana niedługo się kończyła i marzył, aby wrócić do domu i napełnić tubkę pasty do zębów Finna żelem do golenia. Naładowana kamera tylko czekała, aby uwiecznić reakcje brata. Z zamyślenia wyrwał go znajomy głos. Zmarszczył brwi i spojrzał na Conora. Chyba tylko tego mu dziś brakowało. Od jakiegoś czasu ten gość przychodził tu regularnie i za każdym razem robił wrażenie, jakby pomylił budynki albo w ogóle nie miał zamiaru tak naprawdę iść do kina. Wyatt zaczynał podejrzewać, że coś tu nie gra i facet go zwyczajnie nachodzi.
— To samo co wczoraj — zauważył, patrząc na niego odrobinę podejrzliwie. W końcu poprzedniego wieczora też się tu pojawił i chyba nawet podobnie sformułował pytanie. — Na tablicach znajduje się repertuar i godziny, w których grane są filmy. Największą popularnością cieszy się film The New Mutants. Biorąc zestawy głodnego miłośnika ekranu, w które wchodzą duża porcja nachosów z dowolnym napojem litrowym lub duża porcja popcornu z dowolnym napojem litrowym, zapłacisz mniej, niż gdy kupisz inną kombinację wcześniej wymienionych produktów. Do zestawów dodajemy figurkę kościotrupa lub bagiennego potwora, z czego kościotrupy wyszły — mruknął na wydechu, znudzonym głosem, jakby powtarzał wyuczony tekst po raz setny tylko w ostatniej godzinie.

[Conor Hughes]

Czasami nie wierzył w to, że chłopak naprawdę nie ogarnia o co mu chodziło. Może powinien zastosować bardziej dosadną taktykę? Chciał załatwić sprawę delikatnie, żeby przypadkiem go nie speszyć, bo nawet nie wiedział czy miał jakieś szanse. Wszak mógł trafić na typowo hetero gościa, którego napędzało życiodajne oglądanie cycków sąsiadki z naprzeciwka tylko dlatego, że miała rozmiar E. Conor uważał się za o wiele lepszą partię od byle nastoletniej wywłoki chodzącej w prześwitującej koszulce, ale mniejsza o to. Sam fakt jego zaangażowania w sprawę powinien zostać nagrodzony co najmniej bukietem pięknych, dorodnych, czerwonych róż. Pudełko czekoladek można odpuścić, bo ostatnio postanowił przejść na dietę, szczególnie po walce z guzikiem od nieco starszej pary jeansów.
- Zawsze tak samo nudny z tą swoją kinową formułką, phew - westchnął, w znudzeniu przysłuchując się ofercie. Tak, deja vu wersja nieskończona. I co miał zrobić? Zakłopotany patrzył to na repertuar to na pracownika, nie wytrzymując wewnętrznej presji.
Znasz się na tym, tak? W klubie od razu wyrywasz co leci i nie musisz nawet mrugać, a teraz? Czy to jakiś poziom hard w symulacji randek?
Chciał młodszego, teraz ma efekty. Zanim dotrze do sedna sprawy zdąży osiwieć, a jego wymarzona randka ożeni się i założy dziesięcioosobową rodzinę.
- A jest twoja figurka? Czy to jakieś exclusive i dodatkowo płatne? Bo wiesz, jak coś to mogę zapłacić dobrym obiadem albo spacerem, co ty na to? - wypalił w końcu na totalnym przypale, bo co więcej mu pozostało. Może teraz, po tylu dniach łażenia do kina, wydawania kasy na bilety oraz oglądania nudnych dzieł kinematografii pan Wyatt ruszy mózgiem. Conor zdecydowanie bardziej wolał odrzucenie od kompletnej ignorancji. Jako chodzący przykład narcyza musiał otrzymywać przynajmniej 40% całodziennej atencji, inaczej czuł się niezwykle przygnębiony i jedyne co go pocieszało, to wielki karton lodów o smaku straciatella albo ziółko.

[Wyatt Leicester]

Może po prostu w siebie nie wierzył? Może faktycznie był też nieco zacofany jeśli chodzi o sferę uczuciową i nie zdawał sobie sprawy, że może podobać się komuś tak na poważnie. Prędzej uważał, że potencjalni adoratorzy robią sobie z niego jaja. Pewnie dlatego starał się pozostawać obojętnym, nawet jeśli gdzieś w środku miał nadzieję, że ktoś w końcu powie mu dosadnie, że coś faktycznie jest na rzeczy. Conor był pewny siebie, atrakcyjny i starszy od niego, więc z jakiej paki miałby chcieć od niego czegoś więcej niż biletu lub popcornu? Ostatnio faktycznie coraz częściej przychodził i na nim wisiał, ale Wyatt zaczął po prostu podejrzewać, że może ma coś nie tak z głową. Inaczej byłby chyba zbyt idealny. Poza tym Wyatt nie był najlepszy w odróżnianiu orientacji seksualnych, nawet swojej nie był pewny. Beznadziejny przypadek.
Patrzyła na Conora tym samym, beznamiętnym spojrzeniem. Zdawało się, że chłopak nawet nie mruga. Co ciekawe gotował się w swoim wnętrzu, widząc te błękitne tęczówki, które przesuwały się z tablicy za nim, po czym kierowały znowu na niego. Były takie piękne, że mógłby zamknąć je w słoiku, zalać formaliną i postawić na szafce nocnej przy łóżku.
Wiedział, że jest nudna osobą, bo Conor nie powiedział mu tego jako pierwszy.
Gdy z ponętnych ust mężczyzny wyszły kolejne słowa, Wyatt w końcu zamrugał i najpierw zastanowił się nad pierwszymi dwoma pytania, bo reszta była zbyt trudna do ogarnięcia na szybko.
— Nie ma. Figurka Wyatta, biletera nie sprzedawałaby się najlepiej, bo jest nudna, więc to bez sensu — wzruszył ramionami. Conor pewnie się teraz zastanawiał czy blondyn posiada coś takiego jak mimika twarzy. Otóż tak, posiada. To ta praca wysysa z niego wszystkie soki życiowe i po kilku godzinach zostaje z niego tylko wysuszona mumia.
Otworzył usta, aby powiedzieć, że przyjmują tylko kartę lub gotówkę, bo co ma kino zrobić ze spacerem albo obiadem, kiedy w końcu dotarło do niego, że to chyba podryw. Nadszedł w końcu ten dzień i to chyba lepsze od urodzin, bo zazwyczaj rodzeństwo zjadało jego tort, zanim zdążył się do niego dopchać, a tu miał całe, przepyszne ciacho i to tylko dla siebie. Oblizał się, co mogło wydać się dosyć dziwaczne. Albo po prostu adekwatne do propozycji posiłku.
— Znaczy jest… nie taka prawdziwa, ale sam mogę robić za figurkę mnie — odparł, w końcu uśmiechając się, nawet jeśli czuł się niezręcznie. — Możemy zjeść… spacerując — mruknął, zastanawiając się czy nie zabrzmiało to zbyt łapczywie — Jeśli chcesz — dodał, nachylając się nieco do niego, bo czytał, że gesty świadczące o chęci bliskości sprzyjają podczas flirtowania, a oni chyba właśnie to robili. Jednocześnie był na siebie zły, że zawsze musiał być takim nic nie kumającym debilem. Conor wcześniej czy później i tak zwieje, byle jak najdalej od niego.

[Conor Hughes]

Gdyby tylko wiedział jak idealizowany jest w oczach Conora, może nareszcie otworzyłby swoje i zobaczył, że jest naprawdę wartościową osobą. Hughes nie znał go w najmniejszym calu, ale czuł gdzieś w środku, że chłopak ma to COŚ, czego potrzebował do życia jak tlenu. Pierwszy raz zdarzyło mu się zainteresować kimś do stopnia chodzenia dzień w dzień do jego miejsca pracy i peszenia się przed zaproszeniem na randkę. Zazwyczaj wystarczyły trzy słowa, a potem leciał do wyra.
- Ile bym dał żeby mieć taką figurkę u mnie na półce, oh darling - westchnął rozmarzony, nie potrafiąc powstrzymać się przed adorowaniem niczego nieświadomego chłopaka. Stukał nerwowo butem o idealnie wypolerowaną podłogę kinową, pragnąc usłyszeć z jego ust więcej. Pierwszy kontakt, pierwsza rozmowa, czuł się jak kompletnie zagubiony nastolatek przed studniówką. Nie mówiąc już o zinternalizowanym pisku zwycięstwa, który ledwo powstrzymał słysząc propozycję wspólnego spędzenia czasu. Czy to już? Czy on właśnie zgarnął wyczekiwaną atencję Wyatta i będzie mógł pozbyć się frustracji spowodowanej kompletnym zignorowaniem przez biletera? Oh God, marzenia się spełniają!
- Z rozkoszą zjem spacerując, co tylko będziesz chciał, piękności - dodatkowo pokiwał głową, by jego zgoda wybrzmiała jeszcze mocniej. Zauroczenie nabierało na sile, co czuł przez wzmocnione bicie serducha, gdy tylko chłopak postanowił się zbliżyć. I jeszcze te oblizywane usta doprowadzające do szaleństwa, borze sosnowy toż to najwspanialsze z widoków jakich mógł doznawać. - O której kończysz? Odbiorę cię i możemy podjechać na drugą stronę miasta, pokażę ci najlepsze miejsca do spacerowania i jedzenia. A potem możemy pójść do mnie, mam fajną kolekcję zabawek dla dorosłych i trochę wina - już zaczynał wszystko planować, jak w zegarku. Umiejętność gospodarowania czasem pozyskana w robocie nareszcie przydawała się w ważniejszej sferze życiowej. Wiedział gdzie pójdą, co kupią, jak potoczy się ich dalsza trasa i jeśli cokolwiek pójdzie nie po jego myśli...prawdopodobnie wybuchnie.

[hettie lanaghan]

#3

Cholera mruknęła pod nosem, chowając ręce do kieszeni długiego płaszcza. W jednej z nich ściskała podwójną wejściówkę do kina Admiral Theater, którą wygrała podczas bożonarodzeniowego jarmarku. Tego dnia umówiła się na randkę – ale chociaż do seansu zostało zaledwie kilka minut, osoby, z którą miała go obejrzeć, nadal nie było widać na horyzoncie. Istniała MALEŃKA szansa, że pomyliła datę lub godzinę; Heather miała czasami tendencję do przekombinowania i dodatkowo, poukładana i poważna bywała jedynie w sądzie. Jednak nie wpadła na to, żeby zerknąć na telefon, sprawdzić aplikację i upewnić się, czy aby na pewno wszystko jest w porządku. Zamiast tego postanowiła rozejrzeć się dookoła. Pogoda była fatalna, a ciemne chmury zwiastowały raptowne pogorszenie. Oprócz niej, pod kinem stała jeszcze jedna osoba – mężczyzna, prawdopodobnie w podobnym wieku i również wyglądający tak, jakby na kogoś czekał. Heather podeszła do niego, bez większego zastanowienia. – Hej – rzuciła wesoło, acz spokojnie – żeby przypadkiem nie wziął jej za wariatkę, którą CZASAMI bywała. – Z moich obserwacji wynika, że również nie możesz się doczekać osoby, z którą się umówiłeś. Ona pewnie nie przyjdzie … on? Nie wiem. W każdym razie mam taką propozycję – i w tym momencie wyciągnęła rękę z kieszeni i zaprezentowała mu bon, który był najprawdopodobniej największą – niezwiązaną z pracą – wygraną w jej życiu. – Chcesz pójść ze mną? Nie jestem złodziejką, mordercą i obiecuję trzymać ręce przy sobie – dodała żartobliwie. Jeśli się nie zgodzi to trudno, aczkolwiek w takim układzie nie musiałby płacić, iść do kina samotnie, ani odwoływać swoich planów, więc … win-win, prawda?

[Robert Brown]

Kurtka tutaj i reszta

Zerknął na wyświetlacz telefonu, aby sprawdzić godzinę. Do rozpoczęcia seansu pozostało niewiele czasu, a fanki, która wygrała z nim randkę nie było nigdzie widać. Zgodnie z umową z Kiarą, ogłosił konkurs pisarski na randkę z nim, aby udowodnić, że z Kiarą nie łączy go nic romantycznego i żeby zostawili ją w spokoju. Konkurs cieszył się dużym powodzeniem i fala wierszy oraz opowiadań, która zalała jego skrzynkę mailową była bezkresna. Niektóre dziewczyny przysyłały dodatkowo swoje zdjęcia, niektóre bardzo odważne. Robert wraz z pomocą menadżera wybrali jedną z chętnych i zaaranżowali świąteczną randkę w kinie. Chłopak jednak nie był pewien czy wysłał zwyciężczyni odpowiedni adres i godzinę i szczerze powiedziawszy bał się sprawdzić. Kątem oka widział, że śledzi go jakiś młodziak z aparatem fotograficznym. Pewnie niektóre plotkarskie portale chcą potwierdzić prawdziwość konkursu i całej randki.
Robiło się coraz później, a po dziewczynie ani śladu. Dłonie lekko spociły się mu ze zdenerwowania, ale starał się nie dać po sobie poznać, w jakim stresie się teraz znajdował.
Stał w miejscu, grzecznie i w miarę spokojnie, wsuwając dłonie w kieszenie ciemnozielonej kurtki. Kątem oka zauważył, że zbliża się do niego ładna, ciemnowłosa dziewczyna. Czy to ta fanka? Nie był już pewny jak wyglądała, mimo że widział jej dołączone zdjęcia, ale widział ich całą masę, więc nic dziwnego.
— Hey — również się przywitał, wyjmując dłonie z kieszeni. Słuchał jej uważnie, zdając sobie sprawę, że to jednak nie fanka, ale z drugiej strony fotograf po drugiej stronie ulicy nie musiał tego wcale wiedzieć. Robert zrobi po prostu dobrą minę do złej gry. Wspaniale!
Zerknął na bilety i uśmiechnął się. — Jasne, czemu nie. Mam nadzieję, że to uratuje wieczór nam obojgu — przyznał i faktycznie na to liczył. — Ze swojej strony powiem, że też nic ci nie grozi. Nie gryzę, nie wsypuje narkotyków do napojów i nie popadam w niezdrową fascynację, stając się prześladowcą.
Nie był pewien czy tak szczegółowo przedstawiony obraz na pewno przekona dziewczynę, ale miał nadzieję, że ma podobne poczucie humoru.

[hettie lanaghan]

Absolutnie go nie kojarzyła – gdy podeszła do stojącego samotnie pod kinem faceta, nie wpadła na to, że może być jakkolwiek znany, czy popularny. Nie. Był dla niej tylko i wyłącznie alternatywą dla randki, która okazała się być niewypałem. Heather raz jeszcze pomyślała, czy aby na pewno podała dobrą datę i godzinę, aczkolwiek … było już za późno, żeby się wycofać, gdy szła w stronę bruneta, prawda? Więc kontynuowała. – Dobrze, że dodałeś to ostatnie, bo wyglądasz trochę jak ten taki … z tego popularnego serialu … nie pamiętam – wzruszyła ramionami. Kojarzyła jedynie, że coś takiego istnieje, okej? I pewnie gdyby to podobieństwo zaobserwowała wcześniej, w ogóle nie odważyłaby się do niego zbliżyć! – Jestem Hettie – powiedziała, wyciągając w jego stronę rękę na przywitanie – To … idziemy? – zapytała jeszcze i zakładając, że Robert zgodził się na jej propozycję, ruszyli w kierunku kas biletowych, które minęli dość szybko, gdy tylko Heather sprezentowała kupon z loterii. Chociaż jej zachowanie chwilę wcześniej było bardzo śmiałe, teraz lekko się zmieszała; takie zmiany w nastawieniu zdarzały się u niej bardzo często i powodowały dziwny, niewyjaśniony stres i dyskomfort, podczas gdy ostatecznie … czym właściwie to spotkanie różniło się od randki, którą miała mieć? Tamtego człowieka tez nie znała, a cała inicjatywa wyszła z luźnej rozmowy na tinderze. Ba! W zasadzie to spotkanie było jeszcze luźniejsze, niezdefiniowane w jakikolwiek sposób. Potrząsnęła delikatnie głową. Dlaczego zawsze musiała się przejmować największymi głupotami? Było to całkowicie bezsensowne. – Absolutnie nic nie wiem na temat tego filmu – powiedziała, zerkając na trzymany w ręku bilet i lekko marszcząc przy tym czoło. Miała niby kilka opcji do wyboru, ale ostatnio nie grali nic ciekawego, a kupon posiadał termin ważności, więc musiała się spieszyć. – Ale zobaczy się, nie? Popcorn? – zapytała i nie czekając na jego odpowiedź, podeszła do baru, by złożyć zamówienie.

[Robert Brown]

Przyglądał się dziewczynie, powoli zapominając o tym, że jakaś fanka nie dostanie swojej randki i o tym, że chłopak z aparatem właśnie zrobił im kilka zdjęć. Niech robi, przynajmniej Robert nie wyjdzie na celebrytę, którego wystawiła fanka. To by była porażka. Teraz przynajmniej wszystko mniej więcej grało.
Zmarszczył lekko brwi, słysząc o jego podobieństwie do bohatera popularnego serialu. Jakoś nie mógł skojarzyć, a jeśli nawet ona nie pamiętała jakiego serialu, to odpuścił sobie komentowanie. Nie bardzo miał w końcu co na to powiedzieć, skoro nie wiedział o kim mowa.
— Robert — również się przedstawił i uścisnął lekko dłoń dziewczyny. Miała nawet ładne imię, które w pełni do niej pasowało. To rzadkość.
Kiwnął głową i ruszył z nią w stronę kas. Dłuższą chwilę obydwoje się nie odzywali, co trochę zbiło mężczyznę z tropu. Z drugiej strony nie zawsze łapie się z kimś od razu super kontakt. Czasami trzeba odczekać aż jakiegoś rodzaju zdenerwowanie, czy właśnie zmieszanie, minie. Sam Brown raczej się ich spotkaniem “w ciemno” nie przejmował. Poznawał masę nowych ludzi, z którymi czasami musiał spędzać czas i zdążył do tego przywyknąć. Z ulgą przyjął informację, że ona też nie wie nic o filmie, na który idą. — Ja też nie — przyznał z lekkim rozbawieniem. — Jak będzie kiepski, to zawsze można coś wymyślić, żeby się nie nudzić — stwierdził, posłusznie idąc z nią po popcorn. Kino bez popcornu, to jak Robert bez dłoni. Bez sensu. Mężczyzna zamówił również dwa duże napoje i naturalnie za wszystko zapłacił, nawet jeśli dziewczyna się temu sprzeciwiała. Czasami to mogło wkurzać, ale najwyżej dostanie po łbie i będzie musiał ratować sytuację, co będzie tylko kolejnym wyzwaniem. Do rozpoczęcia seansu pozostało kilka minut, więc przenieśli się z prowiantem na salę kinową. Robert zerknął na swój bilet, po czym odszukał wzrokiem odpowiedni rząd i siedzenia. — Tam, wyżej — wskazał w odpowiednim kierunku. Gdy dotarli na swoje miejsca, rozpoczęły się reklamy.

[hettie lanaghan]

Widząc gromadkę nastolatków, kłębiących się przy części barowej wiedziała już, że może być kiepsko. Dzieciaki ewidentnie wybierały się na ten sam film co oni, a Hettie, stojąc zaraz za nimi mogła usłyszeć, jak głośno komentują fabułę, która według niej nie brzmiała zbyt zachęcająco – najprościej rzecz ujmując. Jako osoba, której kompletnie nie zależało na pieniądzach i dla której nagroda rzeczowa była raczej obojętna, gdyby nie ta przeklęta randka z tindera (która tak czy inaczej okazała się fiaskiem) najchętniej zrobiłaby taktyczny odwrót. Nie mogła jednak zostawić Roberta na lodzie, skoro sama zdecydowała się do niego zagadać, prawda? Byłoby to niezbyt kulturalne posunięcie, a z Heather była przecież prawdziwa i niezaprzeczalna mistrzyni taktu. – Yhm, możemy na przykład stamtąd wyjść? – zaproponowała lekko, aczkolwiek miała cichą nadzieję, że film będzie należeć raczej do kategorii głupie, ale śmieszne. Znacznie uprościłoby to sytuację. Gdy jej towarzysz postanowił zapłacić, absolutnie się nie sprzeciwiała – wcale nie dlatego, że było jej to na rękę. Hettie zwyczajnie nie doceniała wartości pieniądza. Żyjąc dość rozrzutnie i nie przejmując się finansami, nie potrafiła zrozumieć, jak można do tak drobnych gestów (jak robertowe zakupy przy barze) przypisywać większą filozofię. Zamiast tego zgarnęła napój oraz popcorn i wraz ze swoim towarzyszem ruszyła w poszukiwaniu przypisanych dla nich miejsc. – 5 … 6 … o, tutaj – powiedziała, siadając na fotelu o numerze takim, jaki widniał na jej bilecie. – Więc Robert … Nie wydawałeś się specjalnie przejęty tym, że ktoś się nie pojawił. Randka? Spotkanie przyjacielskie? Czy jednak przyszedłeś sam i liczyłeś, że ktoś cię zaczepi? – zagaiła, korzystając z tego, że seans się jeszcze nie zaczął. Reklamom nie musieli poświęcać przecież większej uwagi.

[Rosalie Hepburn]

#11

Grayson wiedział że Rosalie jest ambitną studentką i wiele czasu spędza na nauce do egzaminów, trzeba było też przyznać że studia weterynaryjne były bardzo trudne, ale jeśli były jednocześnie twoją pasją i ćwiczyłaś je praktycznie w klinice weterynaryjnej to było zwykle łatwiej. Gdy przyjaciel, w którym zresztą podkochiwała się Rose, ale cicho sza, zaproponował jej wyjście do kina to najpierw szatynka chciała się wymigać, mówiąc o egzaminach, ale gdy usłyszała że to jest tydzień starych filmów i mają grać jej ulubioną Casablancę to nie trzeba było jej więcej przekonywać, wybrała się zatem z Beechamem do kina. Zawsze uwielbiała stare filmy, wychodziła również z założenia że prawdziwy mężczyzna musi zrobić pierwszy krok w kierunku kobiety, a nie że to kobiety robią ten pierwszy krok. Poza tym Grayson nigdy nic nie okazał w stosunku do niej, nic oprócz przyjaźni, nie chciała zatem ujawniać swoich uczuć wobec niego, nie chcąc zniszczyć tej przyjaźni od lat. Jednak podczas trwania seansu gdy zrobiło jej się smutno na jednej z kultowych scen to ujęła jego dłoń spoczywającą na ramieniu fotela, przysuwając nawet głowę bliżej niego tak, jakby chciała położyć ją na ramieniu mężczyzny, szybko się jednak zorientowała więc wyprostowała się i zabrała dłoń, licząc na to że mężczyzna niczego nie zauważył, będąc zbyt pochłoniętym filmem. A po seansie wyszli przed kino i szczerze mówiąc żałowała, że to już koniec tego pięknego wieczoru.
- Jak tam, podobał ci się ten kultowy film? Przepraszam za to, że złapałam cię za rękę, czułam że za chwilę zacznę płakać na tej scenie i potrzebowałam odrobiny wsparcia by nie uronić ani jednej łzy. - zagaiła, lecz widać było, że ma na policzkach ślady po łzach, ale może w wieczornej poświacie nie będzie tego widać?
- Odprowadzisz mnie pod akademik? Noc jest taka piękna, gwieździsta, możemy przejść się spacerkiem. - zaproponowała po chwili, uprzednio spoglądając w niebo, a potem chwytając go za dłoń. Ten spacer to był jedynie pretekst by spędzić z nim więcej czasu, ale cicho sza, nikt nie musi o tym wiedzieć.

[Grayson Beecham]

Nie spodziewał się tego, że poczuje coś do swojej znajomej. Nie miał problemu z tym, że jest od niego kilka lat młodsza. Dla niego liczyło się to, co do niej czuł. Była utalentowaną studentką i cudowną przyjaciółką. Grayson jest wstydliwym człowiekiem w sprawach damsko-męskich, chociaż każdy kto zna mężczyznę przez pryzmat jego filmików myśli, że jest on śmiesznym, pewnym siebie mężczyzną który nie ma z niczym problemów. Otóż zazwyczaj twarze pokazywane w Internecie różnią się od tych rzeczywistych, wiele obecnych gwiazd show biznesu, Internetu czy telewizji pokazuje w Internecie jedynie część swojego idealnego życia, a większość z nich zmaga się prywatnie z problemami psychicznymi bądź nawet depresją.
Rosalie o tym nie miała pojęcia, nie wiedziała, że jej bliski przyjaciel prywatnie zmaga się z depresją, z którą walczy już długich parę lat. Beecham stara się ukrywać przed najbliższymi swoje problemy– twierdzi bowiem, że każdy człowiek ma już na tyle własnych problemów, żeby zmagać się również z innymi. Szanował dziewczynę za jej bliskość, i nie ukrywał że strasznie mu się ona podobała. Oczywiście chciałby żeby ta relacja przekształciła się w coś poważniejszego – ale w głębi uważał, że nie jest w stanie zaoferować kobiecie nic wielkiego, jedynie wielką, prawdziwą i szczerą miłość.
Kiedy po seansie wyszli z kina, poczuł że jej dłoń złączyła się z jego dłonią. Już podczas seansu, zauważył że dziewczyna robiła lekkie podchody, i pewnie chciałaby się przytulić. On sam chciałby mocno ją przytulić, powiedzieć to co w nim od dłuższego czasu siedziało… i pocałować.
-Miałem zamówić właśnie ubera, ale jeżeli masz ochotę możemy się przejść – powiedział, ściskając namiętniej dłoń kobiety. Chciał jej chociaż w gestach pokazać, że jest dla niego kimś znacznie większym niż tylko przyjaciółką. Nawet sama kobieta musiała przyznać, że to już nie tylko jest przyjaźń.
- Rosalie, chyba muszę ci się do czegoś przyznać – powiedział, kierując najpierw spojrzenie przed siebie, a następnie w stronę kobiety. To już chyba ten moment.