autor

Post 2020-08-09, 00:44

Post 2021-01-27, 21:58

02
Pojawianie się w miejscach tak szykownych, jak siedziba Patterson Immovables, czy dzielnica Belltown, napawało go sporym niepokojem i zażenowaniem. Oba te budynki cechowały jego najlepszego przyjaciela, który z niejasnych powodów lubił towarzystwo takiego marginesu społecznego, jakim był Danny, lub przynajmniej przekonująco swoją sympatię względem niego udawał. Nie dało się przecież nie zauważyć, że pochodzili z całkiem innych światów - najbardziej widoczne było to w momentach takich, jak ten; kiedy Danny idąc korytarzami wytwornych miejsc, w których Will spędzał większość życia, a w których Tagliaferro bywał w raz do roku, czuł na sobie wzrok zniesmaczonych ludzi, myślących sobie zapewne "ten szambonurek chyba zabłądził". Wstyd wstyd wstyd.
Dziś jednak potrzebował zamienić z przyjacielem kilka słów, a że nie chciał nachodzić go i jego kobiety w ich mieszkaniu, zdecydował się z dwojga złego zajrzeć do miejsca pracy Billa. Wsiadł więc do windy, kliknął guzik określający najwyższe piętro i oparł się o ścianę, starając się nie zwariować przez okropnie irytującą melodię wypełniającą pomieszczenie. Potem spuścił głowę i w takim ułożeniu przedarł się przez korytarz, starając nie przyciągać uwagi, aż w końcu dotarł do sekretarki Williama, obradującej z kimś przez telefon przed jego biurem. Uśmiechnął się krzywo, ruchem ręki wskazując na pomieszczenie znajdujące się przed nimi i kiedy pokiwała głową, wszedł do środka. - Cześć. Na pewno nie przeszkadzam? - zapytał przyjaciela, kiedy dostrzegł go jak zwykle za biurkiem, woląc się upewnić i zamknął za sobą drzwi. Wiedział, że prowadzenie takiej firmy wymagało wiele czasu i nie chciał mu niczego dodatkowo utrudniać. - Tu masz... te papiery... - wyjąkał, chcąc położyć mu je na stole, ale w ostatniej chwili powstrzymał się i ręka z papierzyskiem zastygła w powietrzu. - Chyba powinienem ci je dać później, co? - zreflektował się, bo chyba te nie do końca legalne interesy powinien trzymać z dala od firmy przyjaciela. Chyba. W każdym razie, miał ze sobą informacje, do jakich dokopał się wieczorem na polecenie Russella, włamując się na kilka prywatnych kont ważnych person i na bazę danych policji. Z dręczącą go ostatnimi czasy sprawą wolał jeszcze trochę poczekać, by nie wyszło, że przyszedł tu rozmawiać tylko o sobie.

Post 2021-01-28, 23:40

Miał pieniądze i nazwisko, które niekiedy okazywało się hasłem otwierającym nawet najbardziej niedostępne miejsca. Russell przyzwyczajony był do przywilejów płynących z posiadanej pozycji, pieniędzy, które od zawsze były istotną częścią jego życia i do ciężkiej pracy; walki o uznanie, bo posiadanie wpływowego ojca to jedno, a zasłużenie dobie na szacunek płynący z tego tytułu to zupełnie inna kwestia. Dlatego mimo wszystko Billy, nigdy nie był zadufanym w sobie gnojkiem. Gnojkiem bywał, ale nie uważał się za lepszego od innych, ani też nigdy nie oceniał ludzi ze względu na bogactwo, czy zajmowaną pozycję. Ktoś, kto ponad połowę życia spędził otoczony niekoniecznie prawymi ludźmi, nauczył się czytać między wierszami i dostrzegać w innych to, co na pierwszy rzut oka wydawało się kompletnie nie istotne.
Coś takiego widział w Dannym, za którego mógłby oddać własne życie, a który był mu jak brat. Serio. William kochał swoją rodzinę, ale z braćmi ciężko było mu się dogadać, co innego Kylie, ale to przecież osobna bajka. Dlatego posiadanie kogoś takiego jak Tagiaferro, było dla Billego niesamowicie ważne i dziękował losowi za to, że ich ścieżki w którymś momencie się przecięły.
- O jesteś już! Nie, no co ty. Właśnie kończę - powitał przyjaciela, gdy ten znalazł się już w środku przestronnego gabinetu Russella. - Dzięki. Nie, jest spoko - oznajmił i nie zerkając na zawartość dokumentów, włożył je do teczki, którą jak gdyby nigdy nic umieścił w szufladzie biurka. Zupełnie tak, jakby nie zawierała informacji, mogących narobić niezłych problemów zarówno jemu jak i Dannemu. - Napijesz się czegoś? Kawy, herbaty? - Wstał zza biurka i posłał kumplowi spojrzenie, podkreślone jeszcze bardziej wymownym uśmiechem. Godziny pracy prawie dobiegały końca, więc szklaneczka czegoś mocniejszego im nie zaszkodzi. - Siadaj - wskazał na stojącą pod ścianą kanapę i kilka foteli, a sam tym czasie polał im wyśmienitej brandy.
Obecnie w życiu Willa działo się wiele, zbyt wiele i może trochę egoistycznie, ale chciał porozmawiać o tym z Dannym, bo jak nie z nim to z kim? Z kim mógłby podzielić się trapiącymi go problemami? Nawet jeśli ta rozmowa niczego by nie zmieniła, to świadomość, że ktoś także wie o gnębiących umysł myślach, sama w sobie dawała już niezmiernie dużo.
- Wszystko w porządku? - Zapytał zajmując wolny fotel i stawiając przed przyjacielem kryształową koniakówkę. Niby nie chciał zaczynać z przysłowiowej grubej rury, ale to co ostatnio działo się w jego życiu powoli zaczynało go przerastać. I chociaż starał się nadal racjonalnie i spokojnie podchodzić do wszystkiego, to jednak nieubłagalnie nadchodził moment, w którym radzenie sobie w pojedynkę, nie wchodziło już w grę. - Bo u mnie narobiło się takie bagno, że sam nie wiem od czego zacząć - oznajmił, potrząsając delikatnie kieliszkiem z brandy, a na jego twarzy wymalował się blady, smutny uśmiech, gdy przed oczami niczym zmory pojawiały się problemy - zaginiony brat, upadająca inwestycja, zapomniana i zatuszowana sprawa, która nagle znów mogła wypłynąć na światło dzienne, no i Ona...

Post 2021-02-06, 20:37

To nie tak, że Danny na swój niski status społeczny zapracował sobie lenistwem i bezczynnością - dawał z siebie wszystko, starał się zawsze i nieprzerwanie, ale po drodze zazwyczaj jakimś trafem zbaczał z głównej drogi i nie potrafił jej na nowo odnaleźć. Czuł, gdzieś w głębi siebie, że gdyby tylko się zmusił, gdyby postarał się odrobinę mocniej, że wtedy dogoniłby Willa w tej niewidzialnej gonitwie o pieniądze i uznanie, ale tak naprawdę wcale mu na tym nie zależało - po pierwsze, nigdy nie odczuwał tej niezdrowej potrzeby rywalizacji z przyjacielem, a po drugie... Russell sprawiał wrażenie, jakby gra ta nie była warta świeczki. Bo to tylko dobra materialne, bo dzięki nim zyskujesz kilka przychylnych słów i uśmiechów z równie wysokich sfer, ale ostatecznie i tak ufasz wyłącznie temu przyjacielowi, który dwadzieścia dolców chowa w skarpetce, kiedy wychodzi z domu, z obawy, że ktoś rzuci się na ten majątek ledwo wiąże koniec z końcem, ale intencje od zawsze ma szczere i jasne. I równie mocno lubiłby cię nawet w momencie, w którym sięgnąłbyś dna.
- Jesteś pewny... Dobra, okej - odpuścił sobie drążenie tej sprawy, bo... Will przecież wiedział lepiej. Bądź co bądź, to on zasiadał za tym ogromnym, drogim biurkiem w równie ogromnym i drogim wieżowcu, nie Danny. Jasne więc było, który z nich bardziej zna się na prowadzeniu firmy. - A masz sok malinowo jabłkowy, najlepiej taki w kartonie ze słomką? - zapytał rozbawiony, od razu wiedząc, że William zaraz sięgnie po tę swoją słynną brandy. I dzięki bogu, bo Danny zdecydowanie za dużo godzin spędził dzisiaj na trzeźwo. Usiadł więc na kanapie, a wcześniejsze zdenerwowanie na myśl o tym spotkaniu zniknęło, bo choć Tagliaferro poruszyć miał mało komfortowe tematy, to przecież był w towarzystwie Billa, na miłość boską! Ze sobą rozmawiać mogli chyba o wszystkim. Odebrał też od mężczyzny szkło i upił większego łyka, mimo że smak brandy powinno się badać małymi łykami, że powinno się tym trunkiem delektować i inne brednie. Chciało mu się pić, okej? Chciał też już poruszyć temat swoich problemów, ale wtedy Billy wspomniał o sobie i nagle tylko to nabrało dla Danny'ego znaczenia. - Naprawdę? To chyba moje problemy z kasą przy twoich wypadną blado... Coś konkretnego się stało, czy raczej wszystko zaczęło się sypać? - szczerze mówiąc, ta możliwość wymieniona na końcu trochę go przeraziła.

Post 2021-02-28, 20:50

Umysł Willa wyglądał jak przysnuta nieprzejrzystą mgłą, ciemna droga, którą musiał po omacku pokonywać, bojąc się praktycznie każdego zakrętu. Co gorsza z każdym kolejnym kilometrem szare, pozbawione nadziei myśli stawały się coraz bardziej gęstą taflą. Zaczęło się od problemów z firmą, gdy wtopił sporą sumę pieniędzy - swoją drogę nie należących tylko do niego, a także do jego braci - i nie potrafił jeszcze ruszyć z tym projektem z miejsca. Potem doszły kłopoty związane z Jackiem, z którym nie miał kontaktu nikt z rodziny już od dłuższego czasu, a na koniec Eleanore. Pośród tej całej mglisto-szarej krainy to jej niewyraźny obraz, niczym widmo bez ustanku nawiedzał Willa zatruwając myśli nieprzyjemnymi obawami.
- Jak mam być szczery to wszystko - odparł spoglądając w zamyślaniu na trzymane przez siebie, kryształowe naczynie. - Masz problemy z kasą? Co się dzieje? - Podłapał, bo ciężko było mu zacząć konkretnie jakiś temat, a może gdy Danny nieco się otworzy i jemu będzie łatwiej. Poza tym doskonale wiedział, że problemy z pieniędzmi zwykle są podstawą do rozwinięcia się o wiele gorszych trudności. I chociaż ich statusy materialne znacznie się różniły, to Russell zawsze starał się zachowywać pewien dystans i ani nie narzucać się zbytnio ze swoją pomocą wobec Tagliaferro, ani tez nie bagatelizować jego kłopotów finansowych. - Wiesz... Chyba głównie chodzi o Nellie - wyznał, po czym jak gorzki i ostry smak brandy rozgrzał jego gardło. - Ze wszystkim innym sobie poradzą, ale ona... Pamiętasz jak opowiadałem ci o tym jej zamordowanym szefie? Widocznie wdepnął w jakieś spore gówno, a teraz... - Zatrzymał się na chwilę. W geście jakiejś bezsilności i frustracji zacisnął mocniej szczękę, po czym dopił do dna alkohol. Widocznie jemu także chciało się pić. - Napadli ją, rozumiesz? - Wycedził nie kryjąc już swoich rozchwianych emocji. Wstał też z miejsca, aby uzupełnić im brandy, a najlepiej od razu przynieść na stół całą karafkę, bo coś mu mówiło, że będzie to długi wieczór. - Nie wiem co mam robić... W dodatku chciałem poprosić Jacksona, aby powęszył na mieście, ale ten zapadł się jak kamień w wodę. - Pomoc brata byłaby nieoceniona, bo przestępczy światek często znacznie szybciej zbierał informacje od organów ścigania, które jak widać w sprawie zabójstwa tego całego Mitcha, nie robiły żadnych postępów. William natomiast nie miał pojęcia co powinien zrobić. Z jednej strony bał się o Lean i chciał ją chronić, ale z drugiej ona wcale mu tego nie ułatwiała...

Post 2021-03-06, 16:23

- Wszystko? - powtórzył za przyjacielem z lekkim niedowierzaniem, nie rozumiejąc, jak do życia kogoś, kto miał - jego zdaniem - wszystko, rozpoczynając od pieniędzy a kończąc na udanym związku, mogła wedrzeć się choćby niewielka skaza, a co dopiero silne spustoszenie, rozrzucające jego każdą sferę daleko poza miejsce jej przeznaczenia. - Co? Tak... Tak, mam, ale po takim wprowadzeniu, Bill, te moje problemy wydają się jakieś śmieszne - odparł, całą swoją uwagę skupiając na Russellu i starając się ignorować nieznośne drapanie w gardle, spowodowane zbyt szybkim wypiciem trunku, do którego nie przywykł. Brandy pił przecież tylko, kiedy odwiedzał Williama, a dysputować mieli o całkiem poważnych kwestiach, czyli o pracy, co i tak zdarzało się rzadko. Gdy do jego uszu dotarło jednak imię dziewczyny Willa, z jego ust wyrwało się ciche westchnięcie. Znowu wpakowała się w kłopoty, a Russell swoim kosztem musiał ją ratować? - Jasne, pamiętam - potwierdził, ale zdecydowanie mniej był zainteresowany tą konwersacją, niż z początku; zanim przeszli do tego konkretnego tematu. Do Niej. Panny przez duże P, za którą Danny naprawdę nie przepadał, dostrzegając nieustannie, jak wykorzystywała jego najlepszego przyjaciela. Kiedyś odważył się nawet poruszyć tę kwestię, ale ta nie spotkała się ze szczególnym entuzjazmem Willa, dlatego od tamtego czasu zdecydował się trzymać język za zębami. I choć dobre samopoczucie kumpla było dla niego ważne, tak wciąż skrycie liczył na to, że ten paskudny związek lada chwila się skończy, co zdaniem Tagliaferro byłoby dla Billy'ego najlepsze. Zrzucił więc w końcu swój wzrok na podłogę, już nie odczuwając potrzeby silnego skupienia się na kierowanych do niego słowach. - Och... naprawdę? - ciężko było mu udawać zainteresowanie kobietą, ale dla Willa przecież musiał, prawda? - Coś jej się stało? - czy tylko, jak zwykle, dramatyzuje? cisnęło mu się na usta, ale powstrzymał się ostatecznie przed takim uzupełnieniem swojego pytania. Na ostatnie wyznania przyjaciela wypuścił głośno powietrze i przetarł ręką twarz, starając się wpaść na jakieś sensowne rozwiązanie tego problemu. - A myślisz, że ten atak się powtórzy? Słuchaj, Will... Mogę popytać, posprawdzać to wszystko, ale... Naprawdę myślisz, że to aż taka poważna sprawa? Zawsze możesz wynająć jej jakiegoś osiłka, który będzie za nią chodził i pilnował, żeby nic sobie nie zrobiła. To znaczy, żeby ktoś jej niczego nie zrobił - poprawił się w ostatniej chwili, choć wciąż był przekonany, że ta słynna Eleonore znana mu wyłącznie z opowieści, chciała po prostu zwrócić na siebie uwagę tak jak niegdyś.

Post 2021-03-08, 22:23

Posłał Dannemu przeciągłe spojrzenie, gdy ten powtórzył za nim to jedno słowo. Wszystko wydawało się być wprost idealnym określeniem. Oczywiście nie zdawał sobie sprawy z tego jakimi słowami przyjaciel określał jego życie, ale gdyby wiedział pewnie szybko uwiadomił by go, jak dalekim od prawy jest w swoich wyrokach. Obecnie prawie na każdym kroku William borykał się z jakimś okrutnym problemem, ale póki co skupiony był na tym jednym, a skoro pierwsze słowa odnośnie Nellie już padły.
- Została lekko zraniona; przebadali ją, podejrzewali wstrząśnienie mózgu, ale nic nie znaleźli... - Wyjaśnił po łebkach, bo powracanie do tamtego dnia samo w sobie nie było dla Russella łatwe. I nie chodziło tylko o stres związany z napadem na Lean, ale także o jej zachowanie. - Po prostu wiem, że to jest związane z tym całym Mitchem i... Wkurwia mnie to, że nie usilnie starała się mnie od tego odciąć, że nie pozwoliła sobie pomóc od początku, że chciała mi wmówić, że to zwykły napad, gdy oboje dobrze wiedzieliśmy, że to kłamstwo, a chyba najbardziej... - Zrobił chwilę przerwy, bo już poniosły go nerwy, ale z kim jak nie z nim mógł podzielić się w pełni szczerze ze swoimi obawami i uczuciami? Nellie nie chciał stresować, bo czuł jakby już teraz jej słaba osoba przelatywała mu przez palce niczym dym, który on nieudolnie starał się zatrzymać w garści. Poza tym im więcej z nią rozmawiał na trudne tematy tym szybciej pojawiały się między nimi niechciane emocje prowadzące nieustannie do kłótni, które ani jej, ani jemu obecnie nie były potrzebne. - Mam dość tej jej apatyczności i nieobecności, jakby wszystko co się wydarzyło tak naprawdę nie miało żadnego znaczenia - dokończył, po czym zwiesił głowę opierając przedramiona o kolana, aby dać sobie tych kilka sekund na odpoczynek, poukładanie w głowie niespokojnych myśli i opanowanie nerwów, którym na dobrą sprawę i tak dał się porwać. - Myślę, że to coś grubego i Nellie jest w cholernym niebezpieczeństwie. Poza tym jestem przekonany, że ona sama o tym doskonale wie, ale nie chce mi powiedzieć, bo... - Bo co? Bo nic. Nie znał odpowiedzi, więc zamilkł i po wzruszeniu ramionami uśmiechnął się sarkastycznie. - Mówiłem jej już, że potrzebuje ochrony, ale nie mam nikogo komu mógłbym to zlecić, a Jackson przepadł, więc nie mam jak poprosić go o pomoc, Thomasowi nie ufam - wyznał, po czym dolał i sobie i Dannemu brandy, bo po raz kolejny wyzerował szklankę znacznie szybciej niż byłoby to mile widziane w jakimś zadufanym, elokwentnym towarzystwie, ale w tamtej chwili siedział z najlepszym kumplem i chciał się po prostu upić, a nie delektować smakiem który i tak po kilku kieliszkach nie miał większego znaczenia. - Także... Nie za ciekawie jak widzisz, ale coś wymyślę, a teraz opowiedz mi o co chodzi z tą kasą i chociaż na moment pozwól się skupić na czymś innym - zagadnął, bo nadal pamiętał o tym, że Danny wspominał także o swoich problemach. - Mogę ci jakoś pomóc? Wiesz, że się nie narzucam, ale jakby co to śmiało, mów - dodał, bo akurat komu jak komu, ale jemu oddał by własną nerkę, gdyby potrzebował, więc jakaś tam większa, czy mniejsza sumka nie grała żadnej roli.

Post 2021-03-10, 20:15

Tak to już chyba było, że czyjeś życie zawsze wydawało się nam lepsze od własnego. Choć może nie tyle lepsze, co po prostu całkiem inne od rzeczywistości? W oczach Danny'ego, Will jawił się jako gość, który zdecydowanie wygrał los na loterii zwanej życiem i uważałby tak niezależnie od tego, jak bardzo przyjaciel pragnąłby go uświadomić w niektórych kwestiach. Bał się też przy tym lekko, jak Russell go postrzegał - domyślał się przecież, że wizja ta była albo zbyt optymistyczna, albo zbyt przykra. Ale jakie to tak naprawdę miało znaczenie?
Wysłuchał jego słów w milczeniu, co jakiś czas kiwając głową na znak, że nadążał za wszystkimi, nieco rozgorączkowanymi informacjami. Cóż, po zapoznaniu się z nimi, jednego był tylko pewny - że coraz mniej lubił tę zapatrzoną w siebie pannę, która okropnie niesprawiedliwie traktowała jego przyjaciela. Odezwała się w nim z tego powodu lekka złość, ale nie zamierzał dać jej dojść do głosu, skoro już Will to zrobił. Domyślał się, ze to ta cisza tak na niego podziała, że gdyby tylko Danny przerwał mu w końcu, szatyn nie pozwoliłby sobie na wylew tak wielu ostrych-nieostrych słów, ale nie miał pojęcia, co mógłby mu powiedzieć. Że ma ją zostawić? Że najwidoczniej im się nie układa, że ten związek się już nie sprawdza, więc powinni sobie dać spokój, co wyjdzie na dobre im wszystkim? Nie mógł; wysuwanie podobnych sugestii nie leżało w roli przyjaciela, którym cały czas chciał pozostać. A widział przecież, jak Willowi wciąż na niej zależało, więc nie zamierzał go jeszcze bardziej denerwować. - No tak... Zdecydowanie nie powinna niczego przed tobą zatajać - przyznał ostatecznie, a potem wypuścił głośno powietrze, bo sytuacja wymagała od niego pewnego poświęcenia, które ani trochę mu się nie uśmiechało. Ale na względzie nie miał dobra Lean, a swojego przyjaciela; dla niego mógł znieść wszystko. - Jackson na pewno niedługo wróci, zdrów jak ryba zresztą, a do tego czasu chyba mógłbym mieć na nią oko. Zresztą na pewno okaże się prędko, że to żadne niebezpieczeństwo, a po prostu zwykły pech i że niepotrzebnie się denerwowałeś - powiedział w miarę przekonująco (bo wciąż nie leżała mu ta jedna sprawa - wizja przebywania w towarzystwie Lean) i z całkowitym spokojem, chcąc wskazać, że zdecydowanie jego kumpel nie powinien się tym martwić. - Ano, ta akcja z braćmi Canavacciuolo jednak nie wyszła, a w radiu mam ostatnio mniej do roboty i no, rozumiesz, po prostu tak jakoś wyszło, że w tym miesiącu jest jakaś posucha - wyjaśnił i wzruszył obojętnie ramionami, by odjąć tym swoim wyznaniom powagi. Bo to nie koniec świata, wychodził już z gorszych tarapatów, tak? - Dlatego się zastanawiałem, czy może miałbyś coś dla mnie, ale jak nie, to sobie oczywiście sam dam radę - nie lubił wchodzić z nim na temat pieniędzy, bo sam od niego w życiu by żadnych nie przyjął, nawet uczciwie zarobionych za ciężką pracę, bo... przyjaciół nie można było mieszać ze sprawami zarobkowymi, tego jednego był pewny.

Post 2021-03-15, 22:50

Jak postrzegał Dannego? Jako jedynego człowieka, któremu z miejsca mógłby oddać wszystko co posiadał, bo ufał mu bezgranicznie. I co z tego, że nie wszystko w życiu Tagliaferro potoczyło się tak jak sobie to zaplanował? Za sukces Willa nie odpowiadał on sam, bo nieraz rodzinna, a właściwie ojciec, ratował jego głupi tyłek z opresji. Pewnie nie skończyłyby studiów, a może nawet by ich nie rozpoczął bez pomocy ojca i wpływów jakie posiadał. Danny o wszystko musiał walczyć sam i nie miał backup'u, który w odpowiednim momencie wszedłby do gry ratując sypiącą się sytuację, a może miał, ale nie chciał żadnej pomocy? W każdym razie Russell nie po zawartości portfela i statucie społecznym oceniał swojego kumpla, a po wsparciu, które Danny okazywał mu zawsze, bez względu na okoliczności i Will odwdzięczał się tym samym.
- Właśnie nie rozumiem czemu to robi.. - Jęknął, bo tajemnice Lean sprawiały, że w Billu rodziła się wręcz nieopisana frustracja i nie była ona powodowana tylko jej zachowaniem. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że ma coraz mniej cierpliwości do Eleanore, a ta była wręcz niezbędna, patrząc na to jak trudnym człowiekiem okazywała się być jego kobieta. - Jackson to inna sprawa, ale czekaj, czy ty.... - Spojrzał zaskoczony na Dannego, bo takiej propozycji się nie spodziewał. Owszem chciał zorganizować dla Lean ochronę, ale nie pomyślał o tym, aby angażować do tego Tagliaferro, bo po pierwsze nie był typkiem, którego można byłoby sobie wynająć, tak jak ludzi Russellów, a po drugie miał własne życia, a nie oszukujmy się niańczenie Lean to praca na cały etat. - Miałem kogoś szukać, ale skoro sam mówisz, że u ciebie kiepsko z kasą... - Zastanowił się nad tym wszystkim, bo z jednej strony ta umowa mogłaby być intratna dla nich obojga, ale z drugiej William doskonale zdawał sobie sprawę, że towarzystwo Lean na dłuższą metę może być męczące dla kogoś, kto nie jest jej w stanie zrozumieć. Russell zna ją ponad połowę życia, a czasami ma wrażenie, że Eleanore jest mu kompletnie obcą osobą, a co dopiero taki Danny. - Nie wiem, Danny... W sumie nie ma nikogo, komu ufałbym bardziej, ale nie chcę, abyś sam czuł się nieswojo no i Lean... Ona jest osobliwa - wyjaśnił z wyczuwalną w głosie obawą. - No i nie wiemy w co się wpakowała, więc to może być niebezpieczne - dodał, bo narażanie kumpla na jakiekolwiek zagrożenie wcale mu się nie uśmiechało. Z drugiej zaś strony nie miał nikogo lepszego na to miejsce, więc o ile Tagliaferro jest świadom własnej decyzji, o tyle William nie będzie miał nic przeciwko.

Post 2021-03-18, 21:11

- Niektórzy tak już chyba mają, bez powodu - odparł i wzruszył ramionami. Świat pełen był obłudnych kłamców, którzy sztukę zatajania nawet najmniej istotnych szczegółów traktowali jak sport. I naturalnie, od takich ludzi należało trzymać się z dala.
Gdy mężczyzna się zawahał i zawiesił swój głos, Danny chciał dokończyć rozpoczęte przez niego zdanie, ale nie wiedział, w jaki sposób to zrobić. Bo z jednej strony kusiło go zaprzeczyć tym domysłom, z drugiej jednak pragnął przyjacielowi pomóc, nieważne jakim kosztem. A w przypadku Lean... Cóż, chyba nie mógł trafić gorzej. - Daj spokój, Will, jak straszna ona może być? Ma pięć głów i zęby rekina? - zaśmiał się, ale prawdę mówiąc, czasem właśnie w ten sposób ją sobie wyobrażał. - Ochronię ją w razie czego, nie jestem przecież jakimś amatorem, a sam też spadam zawsze na cztery łapy, spokojna głowa. A w czasie, jak będę się z nią męczyć, bo ona opowiadać mi będzie o tym, jaki jesteś wspaniały, będę mógł poszperać trochę i dowiem się, o co w tej sprawie tak naprawdę chodzi - zapewnił jeszcze, przedstawiając mu pokrótce, jak sobie to wszystko wyobrażał. A potem podrapał się po głowie i odstawił szklankę, wstając z miejsca i podchodząc do okna. - Wezmę wolne w pracy i zobaczymy, jak to będzie wyglądać. No wiesz, czy się będzie sprawdzać - zaproponował jeszcze, bo nie chciał rzucać się od razu na głęboką wodę. Jeśli panna Russella wyjątkowo nie przypadłaby mu do gustu i przebywanie z nią okazałoby się istną katorgą, nie zamierzał się nad sobą znęcać. W takim przypadku znalazłby na swoje zastępstwo kogoś innego, godnego zaufania Williama.

Post 2021-03-23, 02:26

Wzruszył ramionami, bo w zasadzie odpowiedź Dannego wydawała się najsensowniejsza. Czasem nie umiał zrozumieć Lean, a chociaż starał się za wszelką cenę dotrzeć do niej to w końca dochodził do ściany i za nic w świecie nie potrafił przebić się na drugą stronę. Nie miał pojęcia, czy to za sprawą własnej nieudolności, czy Eleanore świadomie budowała wokół sobie mur, za którego granice Willa nie chciała wpuścić.
- Straszniejsza - odparł, a chociaż humor miał podły to żart przyjaciela sprawił, że chociaż na ułamek sekundy kącik ust Russella uniósł się nieznacznie w geście nikłego rozbawienia. Nikłego, bo zaraz kolejne słowa kumpla wzbudziły w Billu nieprzyjemne rozterki. - Brzmi to sensownie. Ta część o twoim własnym śledztwie. Chyba chciałbym, abyś powęszył skoro już będziesz przy niej i... - Zawiesił tutaj głos, bo jednak zdawał sobie sprawę z tego, że słowa Dannego nie są nawet bliskie prawdy. - Nie będzie ci o opowiadać o mnie, a już na pewno mnie chwalić... Nie sądzę, aby miała ku temu powody - wyznał, po czym zrobił krótką przerwę. Taką dramatyczną jak w filmach, wiadomka o co chodzi. Upił nieco drinka i ponownie się uśmiechnął, ale tym razem był to gest pełny ironii i sarkazmu. - Popatrz sam... Zamiast siedzieć z nią jestem nadal w biurze i piję z tobą. W sensie moglibyśmy przecież być u mnie, ale... Ale jej obecność mnie męczy. - Wcale nie było mu łatwo tego przyznać, ale potrzebował uwolnić myśli od tych nieprzyjemnych emocji. Widział, że powinien porozmawiać z Nellie o tym co czuł, o tym jak wyglądał ich związek, ale nie potrafił tego zrobić. Nie dość, że sam był rozbity przez liczne problemy to jeszcze ona miała sporo kłopotów i nie chciał zadręczać jej swoimi wątpliwościami. Z drugiej zaś strony przecież widziała, że go nie ma, a on czuł jak ona ucieka i tak trwali udając, że nic się nie dzieje, gdy tak naprawdę powoli wszystko się kruszyło. - Kocham ją, ale boje się, że tym razem nie mam już w sobie siły, a widzę, że ona znów się izoluje... Przeraża mnie własne zachowanie - dokończył prawie szeptem i wyzerował szklankę. - Dlatego cieszę się, że się zgadzasz, że będziesz przy niej, bo ja sam nie potrafię - rzucił niby lżej, ale na jego twarzy dalej malowało się przerażenie i żal do samego siebie o to, co właściwie czuł.

Post 2021-04-02, 20:52

- A to może jednak będę się trzymać od niej z daleka - odparł prędko na jego zapewnienie i roześmiał się. Uwierzył mu, zdecydowanie. Późniejszy monolog wysłuchał w ciszy, nie przerywając tej pełnej napięcia, filmowej pauzy, którą szalenie docenił, czując się, jakby występował w wysokobudżetowym dramacie, za jaki potem każdy z nich otrzyma oscara, ale prawdę mówiąc, zaskoczył go sposób, w jaki blondyn zakończył swą sentencję. - Słuchaj, stary... Ja niekoniecznie się znam na związkach, ale... - zawiesił tę wypowiedź, bo tak naprawdę nie wiedział, co chciał przekazać. Will go naprawdę zadziwił. Nie spodziewał się, że ta luźna rozmowa przyjmie taki obrót i że będą rozmawiać o prywatnych elementach związku przyjaciela z Eleanore. Czy to była ta chwila, w której Danny powinien poradzić mu, by ów relację zakończyć na dobre? By wyznać mu miłość i wskazać, że to ze sobą powinni być od początku? - Może to tylko chwilowe? No wiesz, potrzebujecie od siebie przerwy... W końcu ty masz teraz sporo zmartwień, ona jak zwykle też... Jesteście ze sobą tak długo, że to chyba normalne, że... No że teraz macie siebie dość. Wiesz, jak te stare małżeństwa - nie miał pojęcia, co wygadywał. Nawet o tym nie myślał, po prostu mówił to, co mu ślina przyniosła, bo czuł się w tej sytuacji niezręcznie. Nie dlatego, że Will nie miał prawa się tak uzewnętrzniać, a po prostu... W jego umyśle odbywała się teraz poważna bitwa - czy zachować się jak dobry przyjaciel i pocieszyć go, czy jak typowy Danny i zepsuć wszystko egoistyczną prawdą. Z bólem serca podążył tą pierwszą ścieżką. - Mogę z nią porozmawiać. Kto wie, może akurat zdecyduje się przede mną zwierzyć i no... Może to jej jakoś pomoże? W każdym razie to ci na pewno dobrze zrobi, wiesz, to że teraz ja będę mieć na nią oko i że przez jakiś czas będziesz mógł być o nią spokojny - utonął w tych marnych wypocinach. Nie był przecież psychologiem; nie wiedział, jak funkcjonuje ludzka psychika i czy faktycznie te jego naiwne przewidywania się spełnią. Chciał jednak podnieść kumpla na duchu, skoro już zdecydował podzielić się z nim swoimi licznymi obawami. Wciąż też stał przy oknie, choć zwrócony był od dłuższego czasu w stronę blondyna i teraz... Teraz poczuł, że chyba chciałby już pójść, bo panikował przez poważne tematy. - Dooobra, to wpadnę do was jutro może? Daj mi tylko znać, jaka godzina ci pasuje, bo wolałbym, żebyś jednak był tam z nami... Żeby mnie nie pożarła na dzień dobry, rozumiesz. A właśnie, co do Jacksona jeszcze, to wiesz coś więcej, czy zupełnie nic? - podjął się jeszcze na koniec innego tematu, równie poważnego co poprzedni, ale w tym czuł się już pewniej i nie powodował on w jego głowie karuzeli sprzecznych emocji.

Post 2021-04-09, 07:48

Stworzenie związku z Dannym byłoby najlepszym rozwiązaniem zarówno dla jednego, jak i drugiego pana, ale niestety nie dojrzeli do tak poważnej decyzji, więc niech się oboje trudzą ze swoimi życiowymi problemami. W każdym razie na twarzy blondyna pojawił się nikły uśmiech w odpowiedzi na żarcik przyjaciela. Nie chciał malować tak nieodpowiedniego obrazu swojej kobiety w jego umyśle, miał więc nadzieję, że Danny pojmuje tę chwilową słabość jaka dopadła Willa. W zasadzie kolejne słowa Tagliaferro przekonały o tym Russella. Może faktycznie potrzebowali przerwy, chociaż takiej teoretycznej
- Chyba masz rację... Pewnie przesadzam z reakcją, bo mam wiele stresów i chciałbym w domu od nich odpocząć, ale to nie możliwe z uwagi na sytuację z Lean. Nie mogę mieć jednak o to do niej pretensji, w końcu się o to nie prosiła - przyznał. Nazbyt subiektywnie przedstawiał ostatnie wydarzenia, a przecież Nellie nie zawiniła niczym. Przyszedł kryzys jakich wiele. Nie są pierwszym związkiem na świecie, który musi sobie z nim poradzić. Pytanie tylko, czy znajdą z sobie odpowiednio wiele sił, aby przejść przez to ramie w ramie, a nie osobno. - Nie sądzę... - Wzruszył lekko ramionami, bo jakoś nie wyobrażał sobie Eleonore, zwierzającej się ze swoich rozterek Dannemu. Nie wchodził więc wgłąb tego tematu, bo nie od przyjaźnienia się z Nellie miał być Tagiaferro, a od chronienia jej. - Tak, zdecydowanie to mnie nieco uspokoi. Cieszę się, że zgodziłeś się na tę robotę - dodał, po czym sam wstał. Potrzebował rozchodzić stres i nerwy, które kilka minut wcześniej pozwolił aż za bardzo dojść do głosu. - Wcale nie jest taka straszna, uwierz mi. Wręcz przeciwnie jest niezwykle delikatna i krucha, dlatego potrzebuje kogoś kto będzie miał ją na oku, nim ponownie się rozsypie - mruknął niby do Dannego, ale trochę też w przestrzeń. Przy tym o mały włos nie powiedział zbyt wiele, bo o Wiedniu nie miał pojęcia nikt. Nawet Danny, któremu Will w zasadzie zwierzał się ze wszystkiego. - Osiemnasta? Powinienem być już w domu - zaproponował i oczywiście w przyszłości nie spełnił tych słów. - Nic nie wiadomo, ale Kylie chce coś sprawdzić, więc może na dniach znajdziemy jakieś informacje - dodał odnośnie brata, którego osoba w całej tej sprawie z Nellie zeszła na drugi plan. - Jeśli dogadasz się z Eleonore to pogadamy o kasie, zgoda? - Zaproponował, bo nie miał zamiaru z góry czegokolwiek narzucać kumplowi. Już sam fakt, że zaoferował swoją pomoc, był dla Russella powodem do wdzięczności, ale póki nie zaznajomił się z realiami tej roboty, póty Will nie chciał niczego brać za pewnik.

<koniec> :pink: