autor

[Benjamin Rosenthal]

Irytowało go to, że przez resztę weekendu Nesta w zasadzie ledwo na niego patrzyła, a Mark sobie za nią łaził i to było w porządku. Ale kurewsko chujowo dał się podpuścić - powinien nakręcić Marcusa żeby z zazdrościł odjebał dramę, a nie sam odjebać, eh
Ale kilka dni przetrwał względnie. Nie miał nastroju na życie, akceptował to, że Nesta tylko odpisywała mu na wiadomości związane z pracą, pewnie nawet jakiś raz lunch zaproponował, ale go zbyła więc cóż, dzisiaj postanowił po prostu wjebać się na bezczela do biura Zatem bez pukania wszedł do środka, obserwując ją jak siedziała nad jakimiś papierkami.
- Możesz przestać mnie ignorować? - zapytał wprost, podpierając się pod boki. Tematy grzecznościowe powinni mieć po prostu za sobą, nie?

[Nesta Rosenthal]

Nessie istotnie, Bena ignorowała i szło jej to ignorowanie całkiem sprawnie. Nie sądziła, że mają jakiekolwiek tematy poza tymi związanymi z pracą, miała dość tego, jak czuła się winna że z kimkolwiek innym spała i że tak naciskał, bo e zasadzie Mark miał rację. Co go to do jasnej Anielki interesowało? Tak więc istotnie, odpisywała tylko na to, co związane z robotą, weekend spędziła skupiając się przede wszystkim na Lily i Marku oraz dzieciaczkach i ta sobie płynęła w tym wszystkim. I kiedy Ben bez pukania wszedł do biura, uniosła brwi.
– Po pierwsze, jak wchodzisz, mógłbyś zapukać, nigdy nie wiesz, czy nie pieprzę jakiegoś współpracownika – rzuciła spokojnie, unosząc wzrok znad papierów. – Po drugie, nie ignoruję cię. Stoisz tu i do ciebie mówię, więc ciężko to nazwać ignorowaniem – wzruszyła ramionkami, wzrokiem wracając do ksiąg rachunkowych, a jedną łapką bujając pewnie dzieciaczki w wózku, które standardowo z nią przychodziły. Cóż.

[Benjamin Rosenthal]

- Życie, najwyżej bym ci przerwał, nie? - wywrócił oczami, bo ironia była naprawdę niepotrzebna, ale skoro musiała... cóż. Nie wiele mógł na to zdziałać, nie?
- Nie, nie. Ignorujesz mnie poza pracą. Nie rozumiem dlaczego. Nie zamierzałem na imprezie cię w żaden sposób wkurwić, sądziłem, że takie delikatne podroczenie się nie będzie niczym złym - wzruszył delikatnie ramionami. Na końcu języka miał powiedziec, że z Eliasem się ciągle droczyła i jakoś wybaczyła mu na tyle, żeby się z nim pieprzyć, zrobić sobie kolejne dzieci i żyć szczęśliwie, ale pohamował swój głupi pyszczek
- Możesz przestać być zła? - zapytał, podchodząc bliżej biurka i nawet sobie usiadł na krześle, lustrując ją wzrokiem, a łapki grzecznie splótł na piersiach.

[Nesta Rosenthal]

– Nie lubię jak mi się przerywa – wzruszyła ramionami, ale to akurat była prawda, bo potem cały dzień zazwyczaj podkurwiona chodziła.
– Nie no, Ben. Oboje wiemy, że jednak chciałeś mnie trochę… Zdenerwować – odparła, starając się odzwyczaić od przeklinania przy dzieciakach, zanim te zaczną mówić jednak. – Nie wiedziałeś kiedy przesta, po prostu. Poza tym mówiłam ci przecież na imprezie, że sądzę, że ograniczenie naszych kontaktów do pracy będzie dobrym rozwiązaniem – zauważyła ze smutkiem. I istotnie, z Elim ciągle się dorczyła, ale… Elias wiedział, kiedy przestać. Paradoskalnie, kiedy widział, że jej mózg nie wyrabia, potrafił się powstrzymać, przeprosić i być poważny. I doceniała to w nm.
– Nie jestem zła, Ben – westchnęła, ale naprawdę nie była. – Jestem rozczarowana, ale nie zła – dodała spokojnie, nadal dyndając dzieciaki w wózku i tym razem patrząc prosto na niego.

[Benjamin Rosenthal]

- Nikt nie lubi - rzucił tylko, wzdychając ciężko, a na jej kolejne słowa pokręcił głową. - Nie, chciałem ci dokuczyć, a to coś zupełnie innego. Założyłem, że się nie obrazisz przez coś takiego, tym bardziej że próbował sporo rzeczy w sposób żartobliwy mówić - a przynajmniej tak mu się wydawało po tej ilości alkoholu którą w siebie wjebał tamtego wieczoru już w trakcie pokazu który panie urządziły na barze - Ale zaczęłaś tak sądzić przez to, że cię zdenerwowałem. A jak już powiedziałem, to nie był stu procentowo mój zamiar, więc możesz mogłabyś zdanie jednak zmienić? - zerknął kątem oka na wózek z maluchami, ale nie podchodził w tym kierunku.
- Ja jestem rozczarowany życiem, ale nie rezygnuję z niego - powiedział spokojnie. - Przecież już całkiem nieźle zaczęliśmy się dogadywać. Naprawdę n ie możesz mi odpuścić? = kurwa no, wszystkim odpuszczała ale jemu już nie mogła, co? Bez sensu, eh.

[Nesta Rosenthal]

– Dlatego następnym razem pukaj – mruknęła, westchnąwszy cicho. – Myślę, że podsunięciem dziwki do łóżka Eliasowi dokuczyłeś mi wystarczająco na całe życie, Ben – odparła spokojnie, wzruszając ramionami. – Mamy ten temat z głowy? – syptała spokojnie, patrząc mu w oczy. – Tak, uznałam, że nie ma sensu się prywatnie zgadywać, skoro masz ochotę mi dokuczać generalnie i nie sądziłam, że zrobi ci to różnicę, bo w ostatnich miesiącach, nie licząc imprezy, prywatnie widzieliśmy się raz – odparła spokojnie, chociaż było widać, że zdania na razie nie zmieniała.
– A tym jesteś rozczarowany na własne życzenie trochę. Ja również jestem i muszę żyć dalej – odparła spokojnie, poprawiając smoczek małej Ellie i policzek musnąwszy palcami.
– No zaczęliśmy, ale trochę mam dość, bo odpuściłam ci przecież dość gruby temat, nie sądzisz? – uniosła brwi, no tak było przecież!

[Benjamin Rosenthal]

Z trudem powstrzymał się od jakiegoś głupiego komentarza. Generalnie Ben nie miał problemu z dobieraniem odpowiednich słów tylko ostatnio był tak wszystkim życiowo przytłoczony, że nie miał cierpliwości do życia ani do niczego innego. Nieintencjonalnie zatem gadał te wszystkie debilizmy - po prostu mu się ulewało, chociaż w zasadzie to nie byla jej wina.
- Marcus wjebał Nicholasa do więzienia, a i tak z nim rozmawiasz. Jason zresztą wjebał Charliego, więc... - no co miał jej powiedzieć? To było niesprawiedliwe, bo jednak ze zjebami - w tym jego bratem - rozmawiała, a on miał być poszkodowany za jeden błąd już do końca życia? Ehhhhh. Już rozumiał frustrację Charliego w którymś momencie. - Jakby nie robiło mi to różnicy, to nie próbowałbym cię umęczyć o głupi lunch. Zależy mi na tym, żebyśmy mieli normalny kontakt - powiedział cicho, patrząc na nią uważnie i przemilczał już słowa o rozczarowaniu bo chyba nie było sensu iść w tym kierunku. Wziął głęboki oddech, opierając się łokciem o biurko.
- Wiem i to doceniam. I chciałbym w związku z tym móc się z tobą widywać i udowodnić ci, że moje zjebanie to tylko chwilowa kwestia - powiedział, sięgając dłonią przez biurko, żeby ją za łapkę złapać.

[Nesta Rosenthal]

Przechyliła głowę i zmrużyła oczy, gdy tak jej wypomniał Marcusa. No naprawdę? Odetchnęła głęboko, licząc wewnętrznie do dziesięciu.
– I nie rozmawiałam po tych wszystkich akcjach z Marcusem przez jakiś rok, Ben. Z tobą rozmawiałam tak czy siak. Jak masz takie życzenie, możemy przez rok uciąć kontakt, a potem rozmawiać. Wolisz taką opcję? – spytała wprost, unosząc jedną brew. Bo nie minęło tak dużo czasu odkąd się dowiedziała, no. – Mhm, dobrze, przemyślę kwestię lunchu – odparła spokojnie, patrząc mu w oczy.
– No nie wiem, czy chwilowa, zjebujesz już od jakiegoś czasu, a ja trochę nie mam siły, Ben. Naprawdę nie mam. Jestem przemęczona, prawie nie sypiam, ciagle pracuję i opiekuję się maluchami i nie żebym narzekała, bo kocham te dzieciaki najmocniej na świecie, ale nie potrzebuję, żeby ktoś mi dokładał zmartwień. Daj mi przetrawić temat – wzruszyła ramionami, ale ręki nie zabierała.

[Benjamin Rosenthal]

- Ale on odjebał niejedną akcję zresztą, ja odjebałem raz i już jest dramat - powiedział, zanim zdążył się pohamować. - W sensie... wiem, że odjebałem maksymalnie, ale żałuję tego co zrobiłem i więcej bym się tak nie zachował - powiedział cicho, bo generalnie więcej w ten sposób jej serca postanowił nie zdobywać, a nawet jeśli to tym razem lepiej się weźmie za rzeczy już po realizacji podstawy planu - Okej, dzięki - uśmiechnął się do niej uroczo nawet w tym momencie, chociaż nadal delikatnie. Odetchnąl głęboko.
- Okej, zrozumiałem i naprawdę przepraszam, że ci dojebałem tymi tekstami - powiedział łagodnym tonem, a skoro ręki nie zabierała, to gładził kciukiem teraz wierzch jej dłoni i patrzył na nią smutnym wzrokiem. - Może jednak Kuba będzie w opcji? W ramach odpoczynku chociażby? - no kurwa, chciał jej na swoich urodzinach no :C

[Nesta Rosenthal]

– Bo szczerze mówiąc po tobie spodziewałam się więcej… Klasy? Bo tym zdobyłeś moje serce, miałam cię za normalnego faceta, a nie totalnego pokurwieńca – westchnęła cicho, bo nie uważała, że odjebał raz. Zresztą, za każdym razem jak odpierdalał, to to było odjebanie maks. Sfingowanie śmierci, kolejne wyjazdy, brak kontaktu, potem ta dziwka i teraz po prostu się już jej ulało.
– To się nie zachowuj, po prostu – westchnęła mimochodem, skinąwszy głową na jego dzięki, chociaż na razie lunchu nie brała mocno pod uwagę.
– Spoko, przeżyłam, jak każde inne gówno w swoim życiu – rzuciła spokojnie, westchnąwszy mimochodem. – Nie wiem, nie mam pojęcia, Ben. Na razie nadal nie uważam, żeby to był dobry pomysł, może zmienię zdanie – odparła spokojnie, ale wyjęła pudełeczko z zegarkiem z szuflady biurka.
– Gdybym nie dotarła, to wszystkiego najlepszego – dodała, przygryzając dolną wargę i przesuwając pudełko w jego stronę.

[Benjamin Rosenthal]

- Każdy z nas jest widocznie pokurwieńcem - stwierdził, ale kąciki jego ust drgnęły gdy to mówił. Jak być normalnym facetem w tym popierdolonym świecie? Szczególnie wtedy, gdy - jak Ben - naraziło się masie niewłaściwych ludzi. Dlatego pewnie teraz nadal śmigał pod jakimś lewym nazwiskiem, nie? - Nie będę. - powiedział spokojnie, spuszczając wzrok gdy powiedziała że przeżyła jak każde inne gówno w swoim życiu. Nawet jego wyrzuty sumienia teraz wzrosły, bo faktycznie, niepotrzebnie jej dopierdalał.
- Przemyśl to wszystko, serio. Obiecuję, że jak przyjedziesz to już niczego więcej nie odpierdolę. Przysięgam - nawet rękę na piersi ułożył, typowo jak do obietnicy a pudelko odsunął. - Nie. Przywieź go na Kubę - powiedział całkiem poważnie, patrząc teraz w jej oczy. Jasne że kusiło zobaczyć co było w środku, ale... wolał go dostać na Kubie :C

[Nesta Rosenthal]

– Widocznie tak, może czas po prostu w takim razie was wszystkich sobie odpuścić – odparła spokojnie, uśmiechając się nawet z lekkim rozbawieniem, chociaż wtedy to ona byłaby tą popierdoloną stroną w związku, odkurwiającą nielegalne biznesy, nie? Nie, żeby obecnie myślała o jakimkolwiek związku, bo nawet nie miała na to siły.
– Uwierzę, jak zobaczę – no bo przecież na słowo honoru mu już uwierzyć nie zamierzała. Widziała, jak spuszczał wzrok i pewnie trochę zauważyła, że do niego dotarło lekko, jak chujowo się ostatnimi czasy czuła. Na trzeźwo najwidoczniej docierało lepiej niż po pijaku, kto by pomyślał.
– A jak nie przyjadę, to będziesz odpierdalał? – spytała nawet całkiem rozbawiona, ale odetchnęła. – Skoro nie chcesz go teraz, to gdybym nie pojechała, przekażę go Lils – odparła spokojnie, istotnie, chowając na powrót pudełko.

[Benjamin Rosenthal]

- Zatęskniłabyś się za nami - powiedział z delikatnym rozbawieniem. Nie łatwo byłoby jej pewnie być z kimś normalnym, nie związanym z tym pierdolnikiem jakim było to wszystko, nie? Większość normalnych facetów pewnie by jednak wymiękła - Okej, zobaczysz - powiedział jedynie, bo zamierzał pokazać że będzie ogarnięty! I fakt, Benjamin był tego rodzaju osobą która po alkoholu miała gąbkę zamiast mózgu, szczególnie po dużej ilości alkoholu, a na trzeźwo naprawdę wszystko wyłapywał i ogarniał. Tak jak to, że faktycznie niepotrzebnie ją dręczył w Miami.
- Tak, wtedy będę odpierdalał. Nie możesz nam wszystkim tego zrobić - zażartował, posyłając jej uroczy uśmiech i kiedy schowała pudełko, westchnął ciężko. - Chcę ciebie tam. Nie musisz mieć nawet prezentu - dodał cicho, nieco mocniej palcami oplatając jej dłoń teraz.

[Nesta Rosenthal]

– Albo w końcu miałabym święty spokój – wzruszyła ramionami, wywracając oczyma teatralnie, bo święty spokój wydawał się w tym żyćku naprawdę fantastyczną opcją. Zajebistszej naprawdę nie widziała w tym momencie. – Wspaniale, czekam – uśmiechnęła się blado i westchnęła cicho, chociaż generalnie wiedziała, że po alkoholu czasami mu odwalało. Byli małżeństwem jednak przez jakiś czas i znała go dość dobrze. Pewnie najczęściej ich kłótnie miały miejsce po pijaku. Cóż.
– Jasne, że mogę, bo to będzie wasz kubański problem, a nie mój – wzruszyła ramionami. – Mając na uwadze, że już kupiłam prezent i raczej nie mogę go zwrócić, to głupio gdybym się pojawiła bez prezentu, a na mnie w kokardzie nie zasłużyłeś – wzruszyła ramionkami i spojrzała mu w oczy, gdy mocniej oplótł palcami jej dłoń. No ona też wiele rzeczy chciała, ale ich nie miała, nie?
– Zobaczę, czy dam radę – no bo musiała się emocjonalnie ogarnąć, a naprawdę po ostatniej imprezie średnio miała ochotę tam być, po prostu.

[Benjamin Rosenthal]

- Nie zostanę na Kubie do końca życia, także wiesz - wzruszył ramionami, ale trochę żartował bo nie zamierzał odwalać tak czy siak, skoro wcześniej mówił, że się ogarnie, nie? - Nawet nie liczyłem na ciebie w kokardzie. Co najwyżej może na barze - powiedział z leciutkim rozbawieniem, ale nie narzekałby na takie przedstawienie jak to dzisiejsze, wiadomo. Pokiwał głową na jej słowa, a potem wrócił do pracy zajmować się czymś innym. Oczywiście, nadal przez kilka dni próbował wyciągnąć ją na lunch, ale bezskutecznie więc znalazł inny sposób żeby z nią pogadać - siedział aktualnie w prywatnym samolocie, którym miała lecieć sama w teren i kulturalnie na nią czekał, sącząc powolutku bardzo drineczka
- Hej, nie odpisywałaś, a słyszałem że lecisz sama więc postanowiłem ci potowarzyszyć - rzucił, puszczając jej oczko. I trochę bezczelnie, pasy zapiął