autor

[Lilianne Thompson]

Przeprowadzka do nowego domu poszła im dość sprawnie i jakoś nie mieszkanie w domu, który dzieliła z Ronem odrobinę ułatwiał jej duszy funkcjonowanie. Zresztą, tak czy siak ciągle przesiadywali we czwórkę, więc może to było całkiem rozsądne rozwiązanie? Zawsze też łatwiej ogarnąć trójkę dzieci z większą ilość rąk, nie? W każdym razie, weekend Jason i Lily spędzali w Nowym Jorku, w fili firmy Rona w tymże mieście jednocześnie po to, żeby Jay mógł sobie faktycznie zobaczyć Wielkie Jabłko. Nie bawili się pewnie nawet w wynajmowanie czegoś w hotelu, tylko zatrzymali się w jakimś mieszkaniu Ronniego, nie? W sumie teraz już jej mieszkaniu. Eh. Poznała się z nowym pracownikami, poogarniali jakieś papierki i teraz siedzieli w jakiejś fancy restauracji.
- Proponuję jutro jogging w Central Parku - powiedziała z rozbawieniem, upijając łyk jakiegoś dobrego drineczka. - Zwiedzenie atrakcji turystycznej razem z pożytecznym spalaniem kalorii - poruszyła brwiami. Można? Można.

[Jason Rosenthal]

Jason w nowej sytuacji odnajdywał się całkiem nieźle – i tak mnóstwo czasu dziewczyny spędzały u nich, więc nie robiło mu dosadnej różnicy, czy mieszkały z nimi czy nie, chociaż trochę nadziei sobie zrobił, że mogli być jak wspaniała, cudowna rodzina. Obecnie byli w Nowym Jorku, Maddie została z Markiem i Nessie, pewnie wyjechac musieli w piątek już, a wracali dopiero w poniedziałek rano. Obecnie po tym jak papirologia im poszła dość opornie, w nagrodę poszli do sztos restauracji.
– O proszę, jaka ty jesteś efektywna – zaśmiał się dźwięcznie, pijąc odrobinę swojej whisky. – Myślę, że jest to całkiem dobra opcja – przyznał spokojnie. – Ale nie o siódmej, co? Dasz mi troszeczkę pospać? – spytał spokojnie, patrząc jej w oczy z nadzieją, że nie każe mu się jednak tak wcześnie zrywać.

[Lilianne Thompson]

Cóż, w pewnym sensie Lily i tak traktowała to życie z nimi jak życie z rodziną. Panowie stawali na wysokości zadania w wspieraniu ich, mimo że dziewczyny wcale o to nie prosiły, nie? Nie brała jednak pod uwagę robienia komukolwiek w tym wszystkim nadziei, bo głowę trochę jednak zablokowała na takie rzeczy w ostatnim czasie, nawet mimo tego, że sobie względnie dobrze radziła z tym wszystkim.
- Jak wcisnę w siebie jeszcze deser, to będę miała co spalać. A muszę trzymać formę - puściła mu oczko, dłubiąc istotnie widelcem w jakimś cudownym serniku. - Jasne, może być o ósmej. Brzmi lepiej? - wywróciła z rozbawieniem oczami, bo jogging nie smakował tak samo dobrze wieczorem jak rano, nie? - Pośpisz kiedy indziej, życie jest za krótkie na spanko - dodała, upijając trochę drinka przez słomkę. Owszem, życie nagle wydało się jej jeszcze bardziej kruche niż kiedykolwiek przedtem po tym, co wydarzyło się z Ronem i Elim, eh. W tle leciała jakaś spokojna piosenka, parę osób nawet wyszło na parkiet, więc odetchnęła głęboko. - Idziemy zatańczyć? - uśmiechnęła się do niego delikatnie. Jasne, nie tańczyłaby do jakiegoś techno w żałobie, ale pobujanie się do jakiejś przyjemnej muzyki... chyba tego potrzebowała.

[Jason Rosenthal]

A on naprawdę się starał nie Jasonować, stawać na wysokości zadania i po prostu dla niej być, chociaż ta nadzieja, którą sobie robił była zupełnie mimowolna, ale czemu miałby sobie jej nie robić, skoro mieli razem dziecko i razem zamieszkali. Zamierzał odejmować jej duszy bólu krok po kroku, dopóki ta dusza nie będzie znów jego.
– No przestań, ostatnio sporo schudłaś ze stresu, bo prawie nie jadłaś – zauważył spokojnie, bo istotnie tak było. Pewnie i on i Mark w nią i Ness zarcie trochę wmuszali, żeby były silniejsze i w ogóle!
– Ósma git – pokiwał głową, bo na tę godzinę był chyba w stanie się stoczyć z wyra. A jeśli nie, to ona na pewno o to zadba, bo jednak była trochę jak wuwuzela z jajnikami, kiedy tylko chciała. – Też prawda – zaśmiał się cicho, ale kiedy zaproponowała taniec, pokiwał głową. – Jasne, że tak – powiedział, wstając i podając jej zaraz rękę, a zaraz później zaprowadził ją na parkiet, gdzie ładnie i grzecznie objął ją w pasie, zaczynając się bujać do muzyki.

[Lilianne Thompson]

I w tym całym rozpierdolu, pewnie czasami spała z nim też w jednym łóżku, gdy miała gorszy dzień i po prostu potrzebowała się przytulić. Zupełnie nie rozumiała własnego flow, ale lepsze to niż jakby przytulała się z kimś obcym i doklejała kogoś jeszcze do tego pojebanego obrazka, nie?
- To nie znaczy, że teraz mam dla odmiany przytyć cholernie dużo - stwierdziła z lekkim rozbawieniem. Schudła, ale nie narzekała na to - teraz po prostu chciała utrzymać to jak najdłużej, nie? - No i sztos - uśmiechnęła się nieco szerzej, bo owszem, mogła zrobić armagedon i go wybudzić drastycznie, ale wolałaby, żeby sam dupkę podniósł. I kiedy poszli na parkiet, sama delikatnie objęła go ramionami za szyję, opierając głowę na jego klatce piersiowej.
- Musimy jutro tylko zajechać w jedno miejsce, a potem... potem możemy pozwiedzać co tylko chcesz - powiedziała spokojnie, wdychając z delikatnym uśmiechem zapach jego perfum. - Dziękuję za wszystko. Za to, że jesteś przede wszystkim - mruknęła mu do ucha, bo doceniała. Wszystko. Totalnie. Ah.

[Jason Rosenthal]

A on wcale nie narzekał, że zdarzało się, że spała z nim w jednym łóżku, bo całkiem lubił te ich przytulanki, ale jednak jego mózg zaczynał mimochodem się wkręcać. Dzisiaj jeszcze ta kolacja, którą w swojej głowie nazywał delikatnie randką. Uśmiechnął się delikatnie, gdy wspomniała, że nie chciała przytyć.
– Od jednego deseru nie przytyjesz – stwierdził z lekkim rozbawieniem, ale generalnie rozumiał. Skinął głową, a kiedy objęła go na parkiecie, mocniej ją do siebie przyciągnął i uśmiechnął się, opierając brodę na czubku jej głowy.
– Okej, możemy wjechać na dach empire state building – zaproponował, bo słyszał, że nie dość, że było tam pięknie, to jeszcze romantycznie, a to mu życiowo sprzyjało. Nieco się odsunął, chwyciwszy ją za brodę i patrząc w te jej piękne, błękitne oczy, gdy mu podziękowała.
– Nie masz za co dziękować. Cieszę się, że mogę przy tobie być. Lubię to nasze rodzinne mieszkanie – dodał jeszcze, bo szczerze? Nawet gdyby Ness została z Markiem, a on z nią, fajnie się po prostu razem mieszkało, tym bardziej, że willa była na tyle duża, że mogli tak zostać, nie?

[Lilianne Thompson]

Cóż, pewnie nawet to wkręcanie widziała, ale bardzo nie chciała widzieć. Nie chciała tego skomplikować i spierdolić, ale potrzebowała go blisko. Koił jej duszę, zupełnie tak, jak robił to kiedyś, zanim szambo się rozlało i zanim wszystko poszło w ich życiach nie tak, eh.
= A jeśli przytyję, to co? - zapytała z lekkim rozbawieniem, sama mocniej go obejmując. - Okej, brzmi dobrze. A potem spacer po Times Square. I jakieś drineczki? - zaproponowała luźno, nie patrząc na Empire przez pryzmat romantyzmu, ale już zostało ustalone, że romantyczką była średnią Spojrzała mu istotnie głęboko w oczy, gdy złapał ją za brodę i uśmiechnęła się delikatnie do niego.
- Mam, bo wcale nie musisz tego robić - wzruszyła delikatnie ramionami, jakoś odruchowo palcami muskając jego policzek. - Ja też. Nie spodziewałam się, że mieszkanie z wami może być fajne. Znaczy nie, z tobą zawsze mi się dobrze mieszkało - powiedziała z lekkim rozbawieniem. - Ale dojrzały Marcus... coś, czego się nie spodziewałam - dodała, wzdychając cicho. Ale dobrze było się w końcu zaskakiwać też miło, nie?

[Jason Rosenthal]

– No nic, co by miało się stać? Więcej ciebie do kochania – puścił jej oczko, jakby sobie nie zdawał do końca sprawy z wagi swoich słów, ale jasne, że ją kochał – jako człowieka przede wszystkim i jako matkę swojej córki, bo nie był w niej w tym momencie życia zakochany, ale zdecydowanie ją kochał, no.
– Tak, dokładnie tak – uśmiechnął się szeroko. Już planował jej zamówić na ten empire state building jakieś kwiaty, bo pewnie podczas przeprowadzki dostała zdecydowanie za mało bukietów.
– Och, przestań. Cieszę się, że mogę przy tobie być – odparł, machnąwszy dłonią, bo generalnie naprawdę tak to widział. Cieszył się, że mu na to pozwalała, tak po prostu. Przechylił delikatnie głowę, gdy powiedziała, że nie spodziewała się, że mieszkanie z nimi może być fajne.
– Masz nas za takich lamusów – zaśmiał się dźwięcznie. – Oh, no… Wydaje mi się, że się zmienił i naprawdę jedyne czego chce to zająć się Nessie. Niczego w zamian nie oczekuje – wzruszył ramionami, bo istotnie, tak to widział.

[Lilianne Thompson]

- Ja myślę, że kochanie mnie jest wystarczająco trudne, nie musze dodawać do tego dodatkowych kilogramów - pokazała mu język. A no fakt, nie było łatwo, bo doskonale wiedziała, że miała ciężki charakter i flow, które było kosmosem czasami I ona też go kochała - jako człowieka, jako ojca Maddie, jako jedną z najważniejszych osób w swoim życiu mimo wszystko, eh. Nie skomentowała jego słów o tym, że się cieszył, że mógł przy niej być, uśmiechnęła się do niego tylko ciepło. - Nie powiedziałam, że jesteście lamusami, ale nie jesteście prości w obsłudze - zaśmiała się pod nosem. - Wiem, widzę to. A ona teraz dokładnie czegoś takiego potrzebuje - dodała, a potem potańczyli, zjedli jeszcze jakiś kawałek ciacha na pół i wrócili do hotelu istotnie. Następnego dnia ogarnęli coś w biurze, zjedli jakiś szybki lunch i teraz faktycznie, pod wieczór, wjechali na Empire, żeby podziwiać widoczki. I w zasadzie chwilę po wejściu, od razu do nich podszedł jakiś mężczyzna, z gigantycznym bukietem kwiatów, niemalże wciskając jej go w dłonie. I przez chwilę miała zapytać o chuj chodzi, ale ziomek puścił oczko do Jasona, więc przeniosła na niego odrobinę rozbawione spojrzenie.
- Serio? - uniosła brew w górę. A już miała nadzieję, że etap kwiatów mieli za sobą

[Jason Rosenthal]

– Kto ci naopowiadał takich głupot? Kochanie ciebie wcale nie jest trudne, nie gadaj głupot – wywrócił oczyma i odetchnął głęboko, bo naprawdę tak uważał. Sądził, że wcale nie było trudne, wręcz przeciwnie. Była to chyba najłatwiejsza rzecz na świecie, takie miał wrażenie.
– No weź, przecież mamy tylko jedną wajchę – wywrócił oczami, pokazując jej język z rozbawieniem. Pokiwał głową, gdy wspomniała, że Ness teraz tego potrzebuje i uśmiechnął się uroczo, a potem istotnie wrócili do hotelu. Obecnie jednak po dniu w pracy wjechali na taras widokowy. Panorama Nowego Jorku wieczorem naprawdę prezentowała się bardzo imponująco. Kiedy jednak zgodnie z planem mężczyzna przyniósł bukiet dla Lils, Jay uśmiechnął się do niej uroczo.
– No co? Obiecałem kwiaty, sądziłaś, że zapomniałem? – spytał, patrząc jej w oczy, ale widocznie z siebie zadowolony był. Ten dzisiejszy był większy, bo jak wiadomo, trochę się w tym opuścił, no.

[Lilianne Thompson]

- Nikt nie musiał, znam samą siebie najdłużej - powiedziała z lekkim rozbawieniem, ale doceniała, że próbował być miły i uroczy, nie? - Jedną, ale totalnie popieprzoną i nie dołączyli do tego instrukcji - dźgnęła go leciutko w bioderko. I teoretycznie jasne, obiecywał kwiaty, ale Lilianne w tym momencie życia nie myślała o tej obietnicy. Myślała o pracy, o tym jak ogarnąć ten cały burdel, ale... kurwa, kwiaty były miłe. Szczególnie takie ładne bukiety, ah. Oparła się pośladkami o jakąś barierkę, lustrując go wzrokiem, ale nosek w bukiet wsunęła, napawając się przyjemnym zapachem kwiatów.
- Nie, sądziłam, że odpuściłeś i damy romantyzmowi jednak odejść tam skąd przyszedł - wywróciła oczami i odetchnęła głęboko. - Zasłużyłeś na buziaka, bo ten bukiet jest wyjątkowo ładny - zażartowała, wyciągając do niego dłoń i przyciągnęła go do siebie, zarzucając mu jedną rękę na szyję, ale nie całowała jego ust. Złożyła czułego buziaka na jego policzku, odrobinkę dłuższego niż zwykłe cmoknięcie, ale nadal grzecznie!

[Jason Rosenthal]

– To w sumie wiadomo, że znasz siebie najdłużej, ale to nie oznacza, że ciężko cię kochać – wzruszył ramionami, jego zdaniem było na odwrót. Uśmiechnął sę nieznacznie, kiedy powiedział, że mają totalnie popieprzoną wajchę i nie dołączyli instrukcji. – Ty jakoś tam sobie radzisz bez instrukcji – zauważył z delikatnym rozbawieniem widocznym w brązowych oczkach. Mimo to, kiedy wspomniała, że uważała, że odpuścił i dają romantyzmowi odejść, wywrócił oczami.
- A czy kiedykolwiek byłem osobą, która odpuszcza? – bo z relacji Marka jakby wynikało, że niezupełnie do takich osób się zaliczał. I w sumie to w jego charakterze istotnie zostało. A gdy wspomniała, że zasłużył na buziaka i objęła go za szyję, odetchnął i w końcu, gdy ten buziak w policzek tak sobie trwał, to odwrócił twarz i ich usta się złączyły, ale nie jakoś nachalnie to zrobił, ot, musnął jej wargi swoimi i spojrzał jej w oczy.

[Lilianne Thompson]

Wzruszyła delikatnie ramionkami, ale zaraz wywróciła z rozbawieniem oczami. - Bo ja mam już lata wprawy po prostu, wiesz - puściła mu oczko, bo i owszem, miała cholernie dużo lat doświadczenia w ogarnianiu chociażby jego upośledzonej głowy, ale no
- Niestety, należysz do grupy tych, którzy nie odpuszczają i męczą do końca życia - mruknęła z lekkim rozbawieniem, ale widać było, że żartowała. Chociaż istotnie, czasami jego flow ją męczyło, ale teraz chyba je doceniała. A kiedy odkręcił tak buźkę, westchnęła czując jego usta na swoich. - Pewnie przez przypadek ci się tak zrobiło? - zapytała cicho, ale nie odsunęła się. Może jej mózg tyci tego potrzebował? Chwilowej odskoczni? Chuj, że mieszkanie razem i takie buziaki to była zła opcja - co zresztą mieli już przetestowane w przeszłości - i zdecydowanie ten buziak nie miał na dłuższą metę uratować jej złamanego serca, ale cóż. Delikatnie ten pocałunek przedłużyła, przymykając oczka.

[Jason Rosenthal]

– No widzisz, ta wprawa naprawdę się przydała – mruknął z rozbawieniem i spojrzał jej w oczy. Istotnie, tak to widział, jednak kolejne słowa sprawiły, że spojrzał na nią z rozbawieniem, śmiejąc się cicho, bo doceniał ten żart.
– Widzisz, czyli się mnie tak łatwo nie pozbędziesz – pokazał jej język, by zaraz potem przechylić głowę i wzruszył ramionami. – Oczywiście, nie sądzisz chyba, żebym zrobił to specjalnie? O co ty mnie posądzasz, Lilianne? – mruknął z rozbawieniem, ale gdy się nie odsunęła i jeszcze przedłużyła pocałunek, to kurwa, poczuł, że ma trochę zielone światło i objął ją w talii, mocniej do siebie przyciągając, a drugą dłoń wplótł w jej włosy, przymykając powieki i nieco bardziej namiętnie ten pocałunek odwzajemniając.

[Lilianne Thompson]

- Nawet nie zamierzałam się ciebie pozbywać - stwierdziła, poruszając brwiami. - W każdym razie na ten moment - dodała, sama pokazując mu teraz język. Nah, nie chciała żeby odchodził. I nie miałaby nawet nic przeciwko temu, gdyby znalazł sobie kogoś innego, gdyby chciał być z kimkolwiek szczęśliwy, byleby był obok :c - Absolutnie o nic. Przecież jesteś najbardziej niewinnym człowiekiem na tej planecie, come on - uśmiechnęła się spod jego ust nieco szerzej. I jasne, że w jej głowie pojawiło się milion wątpliwości, głównie kierowanych tym, że Ron nie żył dość krótko i że w pewnym sensie to było całkowicie słabe i niewłaściwe, ale chuj tam. Delikatnie paznokciami sunęła po jego karku, odwzajemniając ten pocałunek równie namiętnie, nieco zachłannie, wkładając w ten pocałunek całą duchową udrękę którą miała w ostatnich miesiącach. W końcu jednak się odsunęła, opierając czoło o jego czoło i odetchnęła głęboko.
- Obstawiam, że to cię nie zdemotywuje do kupowania kolejnych kwiatów, huh? - zapytała z rozbawieniem. Odwróciła się do niego tyłem, wlepiając wzrok w widok który rozciągał się z tarasu.