autor

[Charles Fairchild]

Charlie miał zamiar walczyć o Lils i wydawało mu się, że pierwsze kroki, które ku temu poczynił były całkiem racjonalne - bo jednak mimo wszystko nie chciał być w tym wszystkim nazbyt oczywisty, nie chciał, żeby się za szybko zorientowała w jego planie. Odetchnął zatem głęboko, jakby sobie na odwagę, podchodząc do niej, bo widział, że siedziała trochę jak struta. Nieco zaskoczył go brak Rona i Eliasa, ale... Cóż, nie narzekał z tego powodu. Tylko Jay i Marcus trochę Benjemu i Charlesowi przeszkadzali, cóż.
- Dzień dobry Maddie - zagruchał do dziewczynki, gdy podszedł do niej i Lily, a Mads wyciągnęła do niego rączki.
- Mogę, Lils? - spytał, unosząc brwi. - Mógłbym was porwać do tańca czy coś? Wiem, że to, że Ron nie dotarł jest pewnie trochę ciężkie - przyznał z lekkim smutkiem i spojrzał jej w oczy.

[Lilianne Thompson]

Dobrze, że tę walkę planował jakkolwiek z nią skonsultować, bo gdyby skonsultował to pewnie powiedziałaby mu, żeby oszczędził swój czas. To nie tak, że jej na nim nie zależało - już zawsze miało zależeć, ale przez te trzy tygodnie upewniła samą siebie w tym czego chciała. Chciała Rona. I naprawdę, już dawno nie czuła takiej pewności wobec kogoś, ostatni raz miała tak z Jasonem, zanim wszystko wkoło nich rozkurwił I tak, siedziała jak struta, bo dwa dni bez telefonu ją zastanawiały, martwiły i sprawiały, że nie mogła sobie znaleźć miejsca. Spławiała przez to mocno Jasona, bo była sfrustrowana a nie chciała sie na nim wyżywać. Więc kiedy Charlie do niej podszedł, siedziała z Maddie na kolanach, karmiąc ją jakimś jedzonkiem i próbując skupić myśli.
- Hmm? - podniosła głowę w górę i widząc Charlesa, odetchnęła głęboko. - Maddie, powiedz wujkowi ładnie cześć, tak jak się uczyłyśmy - powiedziała małej do ucha, całując czule jej policzek, a ona uśmiechnęła się rozkosznie.
- Ceźć - zatrzepotała długaśnymi rzęsami, ewidentnie pnąc się w górę jakby chciała, żeby Charlie wziął ją na ręce.
- Pewnie im coś wypadło po drodze, nic takiego - wzruszyła ramionami. - Charlie, ja... nie mam dzisiaj ochoty na tańce. Boli mnie głowa i jestem niewyspana, ale... możesz usiąść jak chcesz - uśmiechnęła się do niego delikatnie, nabierając na łyżkę jakiejś zupki i wróciła do pakowania jej do buzi małej. - A co u ciebie? Ekipa już się wzięła za kuchnię chyba, tak? - nie była dobra w small talk'ach w trakcie złego humoru, ale sie starała, no!

[Charles Fairchild]

Dokładnie z tego powodu, że wiedział, jak zareaguje, owej walki z nią nie konsultował wcale. Cóż miał zrobić? Powiedzieć jej – ej, chcę ciebie i zamierzam sprawić, że przestaniesz chcieć pozostałych dwóch zjebów? No szanujmy się. W każdym razie, widząc że siedziała jak struta, odetchnął mimochodem, a kiedy Maddie się zaczęła piąć w górę, mówiąc mu cześć, uśmiechnął się z czułością.
– A umiesz przybić piątkę, Maddie? – zagruchał cicho, wystawiając swoją wielgachną dłoń, by zbiła z nim ową pionę. Zaraz potem oczywiście wziął ją na ręce.
– Och, no na pewno – pokiwał głową, ale kiedy powiedziała, że boli ją głowa, to istotnie, usiadł obok niej.
– Rozumiem, pewnie, to dotrzymam ci towarzystwa, jeśli masz ochotę – powiedział cicho, ostrożnie, wpatrując się w nią z troską.
– Tak, tak, wzięli się. Będzie idealnie. A ty masz beznadziejny humor – spojrzał na nią znacząco. – Możemy wyjść na papieroska, Helena albo Ness na pewno się zajmą małą przez chwilę – mruknął do niej, no chciał ratować jej duszę.

[Lilianne Thompson]

No gdyby zrobił tak na przykład półtora roku temu, to istnieje szansa, że wpadłaby mu w ramiona i żyliby długo i szczęśliwie. Teraz co najwyżej mogłaby znaleźć dla niego innego architekta i poprosić, żeby nie dzwonił A tak poważnie, to cóż, mógł sobie robić co chciał - tak samo jak Jason. Lilianne miała trochę w dupie ich wizje wszechświata już, cóż.
- To pierwsza rzecz której Mark jej uczył - powiedziała nawet z lekkim rozbawieniem, obserwując go jak brał małą na ręce. Cudowny był z dziećmi, co do tego nigdy nie miała wątpliwości. Nawet mu odsunęła krzesełko. - Jeśli chcesz, to pewnie - wzruszyła ramionami, zgarniając ze stolika serwetkę i położyła ją tak, żeby zasłonić jego spodnie, bo skoro miał Madds na rękach, to nie chciała żeby się ubrudził podczas tego karmienia, nie? - Jeszcze musisz pomyśleć nad tymi pokojami na piętrze, bo dwa są nie podpisane i nie wiem, kazać machnąć je na biało i zostawić puste? Czy iść w jakieś typowe pokoje gościnne? - ale kiedy powiedziała, że miała beznadziejny humor, przymknęła oczy i policzyła do dziesięciu. - To nie tak, że mam beznadziejny humor, po prostu.... nie wiem dlaczego się nie odzywa. Dzwonił codziennie, a od kilku dni jest cisza. I nie wiem czy coś się stało, czy coś znowu spierdoliłam jak to mam w zwyczaju - odłożyła łyżkę na stół, przecierając buźkę Maddie i zacisnęła usta. Nie mówiła mu, że zamierzała do Rona wrócić. W zasadzie z tych którzy wiedzieli o rozstaniu, wiedziała tylko Nessie, nie? - Nie chcę palić. Chcę się upić, ale dziś wypadła kolej Jasona, więc no - wywróciła oczami, bo na bank ustalili jakąs kolejkę żeby nie było

[Charles Fairchild]

Odetchnął głęboko i spojrzał na nią z lekkim uśmiechem, gdy Maddie przybiła mu piątkę, a Lils mówiła, że to Marky ją nauczył. Nie dziwiło go to zupełnie. Mimo to, faktycznie Maddie wziął na kolanka, a ona uśmiechnęła się rozkosznie. Cudowna była, no.
– Jasne, że chcę – wzruszył ramionami, chociaż serwetka nie była mu potrzebna, nigdy specjalnie się takimi rzeczami nie przejmował przy dzieciach.
– Okej, na razie to mogą być gościnne, tak myślę – no przecież jej nie powie, że chciał jeden przeznaczyć dla Mads, nie?
– Rozumiem, masz po prostu pierdolnik w głowie i to normalne. Wiesz, może się spotkania przeciągnęły, czasami negocjacje trwają kilka dni i nie pozwalają zabierać telefonów. Elias też się nie odzywał do Ness? - no wiadomo, dla Bena informacje też musiał wyciągnąć.
- Na pewno nic nie schrzaniłaś – dodał cicho, pozwalając, by Maddie się zaczęła po nim wspinać, asekurując ją lekko. – Mogę się nią zajmować, jeśli chcesz pić – dodał cicho, bo no nie miał z tym problemu.

[Lilianne Thompson]

Może serwetka nie była potrzebna, ale Lily wolała zadbać o to, żeby nie chodził przez resztę przyjęcia ubrudzony jakąś zupą krem. Wiadomo, Madds była w takim wieku, że jedzenie to głównie zabawka, nie?
- W takim razie gościnne. Wszystkie w tym samym stylu jakoś je rozróżnić? - nie no, gdyby jej tak powiedział to pewnie by ją nawet rozbawił Zmarszczyła czoło. - Nie mam pierdolnika w głowie. W mojej głowie jest jak w klasztorze pełnym medytujących mnichów, pierwszy raz od lat - odpowiedziała spokojnie. - A w każdym razie było do dzisiaj. - dodała, wzdychając ciężko. - Ale to nie sądzisz, że przed takim spotkaniem warto byłoby napisać? Kurwa, no nie mam myślę jakichś dużych wymagań, po prostu chcę wiedzieć czy z nim wszystko okej, o której będzie albo dlaczego go nie będzie... - sięgnęła po kieliszek w którym miała wlany jakiś sok i upiła z niego łyk mentalnie udając, że to wino I oczywiście, gdy przeklinała, zasłoniła prowizorycznie Maddie uszka!
- Nie, no coś ty. Chyba dam radę wytrwać przyjęcie bez alkoholu - puściła mu oczko, chociaż wątpiła, że da radę, ale chuj. - Jak pójdzie spać, możemy zatańczyć - zaproponowała, bo w sumie może wtedy jej mózg będzie miał się lepiej? O ile Ron do tego czasu nie dojedzie, bo wtedy raczej już nie zatańczą - będzie musiała się najpierw do swojego męża przypierdolić, a potem uwiesić na nim :c

[Charles Fairchild]

- A jak uważasz, co by było lepsze? – zmarszczył brwi, patrząc na nią uważnie, bo jednak interesowało go jej zdanie, skoro w jego głowie miała tam zamieszkać. W jego głowie to chya słowa klucze.
– Nie masz? – spojrzał na nią nieco zaskoczony. – Więc co, schodziliście się? – spytał zupełnie poważnie, ale nie śmieszkował i nie mówił tego wrednie, brzmiał po prostu jak zainteresowany jej życiem, jak przyjaciel, którym przez lata był. – Sądzę, że powinien napisac, ale nie zawsze jest czas – westchnął mimochodem, bo rozumiał, że chciała wiedzieć, czy wszystko było okej. Martwiła się i była w Ronie zakochana. Eh. Chujowo. Może się odkocha.
– Możemy ją nawet razem uśpić, jeśli chcesz, bo Jay chyba nie jest już w stanie – dodał, patrząc jak najebany Jason odpierdalał jakieś breakdance’y na parkiecie w tym momencie w nadziei, że Lily do niego dołączy.

[Lilianne Thompson]

- Charlie, przecież to twój dom. Naprawdę nie wiesz czegoś byś w nim chciał? - zapytała nawet z lekkim rozbawieniem generalnie, bo powinien wiedzieć. Kto jak nie on, right? - Można zrobić wszystkie w tym samym stylu, takie mocno neutralne, żeby łatwiej było w nich w razie czego robić przeróbki - stwierdziła, wzruszając ramionami na jego kolejne słowa.
- Nie mam - potwierdziła, biorąc zaraz głęboki oddech. - Tak, myślę, że tak. Mamy spędzić jeszcze trochę czasu we trójkę, a po powrocie do Pasadeny z powrotem przenieść rzeczy Maddie do domu. - uśmiechnęła się do niego delikatnie, bo nadal, nie łatwo jej było z nim rozmawiać o relacjach z innymi, ale widać było, że mówiła szczerze, spokojnie... - No może masz rację - westchnęła cicho, chcąc mu odpowiedzieć, ale zaraz do stolika podszedł do nich kelner.
- Pani Fitzgerald? Mam dla pani prezent od męża - powiedział, stawiając pudełeczko na talerzyku i odszedł na bok, a Lils przechyliła głowę na bok, zdejmując karteczkę i otworzyła ją.
- Otwórz mnie po filmie - przeczytała, marszcząc czoło. - Jakim filmie? - zapytała samą siebie, rozplątując wstążkę, ale nie zdążyła całkiem prezentu rozpakować bo w tle usłyszała podniesione głosy i podbiegła do nich jej mama.
- Lily, weź małą i idź stąd - zacisnęła dłonie na jej ramionach.
- Dlaczego? Co jest? - poderwała się z krzesła jakoś odruchowo, zaciskając palce na prezencie. Na jakimś ekranie, w sali obok leciało jakieś nagranie, ale nie bardzo słychać było dźwięk i cokolwiek stąd widać głównie przez poruszenie które się zrobiło - za to widziała w tłumie Nestę. - Zostań z Maddie - rzuciła do matki, zgarniając pudełko i ruszyła w tamtym kierunku i zatrzymała się przy wejściu, czując jak nogi odmówiły jej posłuszeństwa gdy zobaczyła co jest na filmie. Chciała iść do Nesty, ale nie mogła - po prostu stała i nie mogła nawet palcem u dłoni ruszyć, czując coraz większy ścisk w klatce piersiowej.

[Charles Fairchild]

– Nie jestem w takie rzeczy dobry po prostu, a ten dom jest olbrzymi – uśmiechnął się delikatnie, nawet całkiem czule. Pokiwał jednak głową na jej słowa, a gdy wspomniała, że chcą spędzić trochę czasu w trójkę i przenieść rzeczy Mads do domu z powrotem, pokiwał głową ze zrozumieniem. Kurwa, NIEDOBRZE. Bardzo niedobrze.
Kiedy jednak podszedł do nich kelner z prezentem, Charlie powstrzymał się przed wywróceniem oczami. Przyjechać nie mógł, ale prezent przysłał? WTF.
– Może to forma rekompensaty za to, że nie odbierał – rzucił, chcąc być wspierający i pomocny. Tak więc, kiedy jednak pudełeczko miało liścik odnośnie otwarcia po filmie, Charliemu zapaliła się delikatna lampka w głowie, ale zaraz podeszła Lexie. Mimochodem spojrzał na Maddie, tuląc dziewczynkę do siebie, którą oddał Lexie i ruszył zaraz za Lilianne. Odetchnął głęboko, patrząc na nagranie, zaraz ją obejmując ramionami i odwracając w swoją stronę, by na to nie patrzyła.
– Camille. Musimy znaleźć Camille, Lily – powiedział cicho, trzymając ją za ramiona, bo obawiał się reakcji ich córeczki. :C

[Lilianne Thompson]

- Albo forma ratowania własnego tyłka, bo wie, że będę zła - rzuciła cicho, nawet z lekkim rozbawieniem, po którym za chwilę nie było widać śladu. Nigdy w życiu jej tak nie zacięło jak teraz, serio. Całe jej ciało zachowywało się tak, jakby ktoś nacisnął przycisk blokujący wszystkie możliwości ruchowe, jakby wpadła w paraliż senny gdy widziała Rona przywiązanego do krzesła. I kiedy ktoś złapał go za dłoń, podnosząc w górę jakieś nożyce czy inne obcęgi, zacisnęła powieki, żeby tego nie widzieć, chociaż wiedziała co będzie dalej. I próbowała naprawdę z całych sił wyłączyć słuch, żeby nie słyszeć tego co na nagraniu mówili :c
- Poszła usypiać Chucka chwilę temu - powiedziała cicho, nadal się nie ruszając z miejsca. Odepchnęła dłonie Charliego od siebie, nerwowo zaczynając otwierać malutkie pudełeczko. - To nie jest to. To na pewno nie jest to - mamrotała pod nosem, trochę jak w amoku, otwierając wieczko. Kolejna karteczka. Wcisnęła ją Charliemu w rękę żeby przeczytał, a sama wyjęła jedwabny woreczek, rozsznurowała trzęsącymi dłońmi i chciała zawartość wysypać na dłoń, ale gdy wypadł z niej palce w obrączce... od razu dłoń przechyliła, pozwalając mu upaść na ziemię, sama zasłoniła dłońmi twarz, robiąc kilka kroków w tył i wpadając pewnie na jakiś stolik.

[Charles Fairchild]

– Albo – uśmiechnął się do niej delikatnie, ale po chwili i po jego uśmiechu nie było śladu. Jasne, chciał się pozbyć Rona, ale… Nie w ten sposób. Nigdy by tego w ten sposób nie rozegrał i widząc reakcję Lilianne łamało mu się serce. Miał ochotę jej zasłonić uszy albo oczy, ale nie był chwilowo w stanie tego zrobić, dlatego chciał, żeby skupiła się na rozmowie.
– Na pewno? Sądziłem, że widziałem, jak wraca – westchnął ciężko, bo owszem, mignęła mu na pewno. A potem wziął karteczkę do ręki, którą mu wcisnęła i przeczytał szybko liścik, który ekspresowo schwoał do marynarki.
Nie schylał się po palec Rona, tylko przygarnął do siebie Lily, mocno ją przytulając. – To nic nie musi znaczyć, wiesz o tym, prawda? Może nadal żyć, mogą chcieć was i nas wszystkich nastraszyć – mówił cicho, głaszcząc jej plecki.
– Zabiorę cię stąd, chodź – powiedział cicho, ale po palec się schylił, do woreczka go wciskając.

[Lilianne Thompson]

Przez ostatnie kilkanaście lat była święcie przekonana, że jej serce cierpiało katusze gdy usłyszała wyrok Charliego. potem, gdy wiedziała, że wszystko z Jasonem nie miało już sensu i musiała iść dalej. Ale teraz... kurwa, nigdy czegoś takiego przedtem nie doświadczyła. Miała tak wiele myśli na sekundę, że nie potrafiła ich w całość zebrać.
- Nie wiem - rzuciła tylko, odwracając na moment wzrok od ekranu, żeby zobaczyć jak Nessie łapie Cams. A potem wjechał temat tego palca i jej głowa eksplodowała. Wszędzie poznałaby ich obrączki, mieli pewnie z jakimś tłoczeniem, nie takie zwykłe. Ale nie mogła trzymać tego palca w dłoniach. Nie, bo zrobiło jej się słabo, niedobrze i wszystko na raz. Kiedy Charlie ją przytulił, stała z rękoma zwieszonymi wzdłuż ciała.
- Podnieś... obrączka... - nie potrafiła się nawet wysłowić w tym momencie, eh. - Charlie, co jest tam napisane? - zapytała, po wzięciu kilku cholernie głębokich oddechów i powoli dłonie podniosła, żeby oprzeć je na jego biodrach. I kiedy usłyszała strzały, ostatni raz zerknęła na ekran, czując jak serce jej pęka w tym momencie całkowicie, a ona osunęłaby się pewnie na ziemię, gdyby nie była w jego ramionach.

[Charles Fairchild]

A on widział jej złamane serce za każdym razem. Za każdym pieprzonym razem widział, jak cierpiała i jego serce nie mogło tego znieść, bo na dłuzszą metę, chciał dla niej szczęścia. Uważał, że Lilianne jak nikt inny na nie zasługiwała. Odetchnął głęboko i spojrzał ns niś ze smutkiem, ale nadal trzymał ją tak, by nie patrzyła na ekran.
– Podniosłem, spokojnie, jest w woreczku – powiedział cicho, nadal delikatnie głaszcząc jej plecy. I chciał jej nawet odpowiedzieć, chociaż paradoksalnie jednocześnie odpowiadać bardzo nie chciał, ale rozległy się strzały. Chwycił ją za podbródek.
– Nie patrz tam – powiedział cicho, gładząc jej plecki. – Nagranie nie musi wcale znaczyć tego, na co wygląda, Lily – dodał cicho, jakby chciał ją pocieszyć, ale wiedział, że raczej tym było. :c

[Lilianne Thompson]

Teraz już miała nie mieć złamanego serca. Przecież miało być dobrze, mieli mieć idealne życie - wszystko to, czego tak kurewsko potrzebowała. A teraz... teraz znowu wszystko się rozleciało i Lily naprawdę nie miała pojęcia jak ma to pozbierać w całość, bo tym razem to nie było coś, co mogli naprawić rozmową, nie mogła na niego nakrzyczeć, nie mogła... nic już nie mogła.
- Okej - powiedziała tylko cicho, drżącym głosem i musiała patrzeć. Mimo tego, że złapał ją za podbródek, musiała się niemalze wyrwać żeby zobaczyć to wszystko do końca. W końcu jednak przeniosła spojrzenie na Charliego, mocno zaciskając palce na materiale jego marynarki.
- Nie mów tak - zażądała wręcz, zaciskając z całej siły usta. - Nie mów mi, że to nie to jeśli nie jesteś pewny. Bo jeśli to jest to... muszę... ja muszę wiedzieć... - poczuła jak totalnie zaczęło jej brakować tchu w tym momencie. Odsunęła się od niego, próbując złapać oddech, ale miała wrażenie jakby ktoś skakał jej po klatce piersiowej. Jej chwilowe zawieszenie, zaczynało przechodzić w irytację. Wsadziła na siłę dłoń do kieszeni, do której wcisnął karteczkę i rozwinęła ją - żebyś miała co pochować. Aż zgniotła ją w dłoni. - Chcę wyjść. Chcę iść do Cams. Zabierz mnie do Cams - pokręciła głowa, zaciskając powieki i pozwalając finalnie łzom popłynąć po policzkach.

[Charles Fairchild]

Nie zamierzał udawać, że rozumiał, przez co przechodziła, bo tak nie było. Jedyną osobą, która mogła teraz zrozumieć Lilianne była Nessie. Inna sprawa, ze w tym momencie z całą pewnością widział Marcusa, który ją wyprowadzał i domyślił się, że musiała się mocno zdenerwować i mogło coś być nie tak, wiadomo. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią.
– Nie jestem. Nikt nie może być pewny. Zabezpieczymy nagrania – powiedział cicho, delikatnie probując się ogarnąć, ale kiedy powiedziała, żeby zabrał ją do Cams, delikatnie chwycił ją za dłoń, by poprowadzić ją do sypialni Cami, w której pewnie siedział Ben, Cams i Vittoria, które się obecnie zapłakane do siebie przytulały. :C
[…]
Jakiś czas później, gdy Jason wiedział już, że Lily jest u siebie w pokoju, zapukał kilkakrotnie do jej drzwi i otworzył je tylko na tyle, by wsadzić w szparę swój pusty zazwyczaj łeb.
– Hej… Wszystko… Dobra, nie będę pytał czy wszystko okej, ale mam tequilę i służę swoim ramieniem, jeśli chcesz się wypłakać albo szarą komórką, jeśli chcesz porozmawiać. Ness zostawili na obserwacji – powiedział cicho, chociaż obstawiał, że wiedziała.