autor

[Ronald Fitzgerald]

– Oh, cóż, to musialo być dość mocne odkrycie – rzucił pół żartem, wzdychając sobie cicho, ale generalnie rozumiał – naprawdę. Nie uważał w sumei jej za sukę stulecia, ale wiedział, że wredne to blond niewiniątko potrafiło być okrutnie.
– Dobra dystrakcja to jedno, ale on już nie jest dystrakcją od dawna, kochałaś go – westchnął ciężko, patrząc na nią, bo miał nadzieję, że wiedziała, o co mu chodziło. Dystrakcja dystrakcją, ale nie można było przecież tak wiecznie żyć, nie? :c Tak mu się wydawało przynajmniej, eh.
– Bałem się, że cię stracę, ale finalnie efekt jest jaki jest, nie? – westchnął ciężko i spojrzał jej w oczy, bo istotnie, i tak ją stracił. Cóż. Taki lajf, right? – Więc pozwól mi to powoli odbudować – westchnął cicho, muskając jej dłoń swoją. Pokręcił głową.
– Nie jesteś zjebana, to normalne, ale… Po prostu zareaguje chujowo na pewno, czuję to w kościach, Lily – zacisnął usta, a gdy władowała się mu na kolana, delikatnie ją objął, głaszcząc po pleckach – Strasznie za nami tęsknię – szepnął do jej ucha, zaraz czołem się opierając o jej ramionko, ale nic więcej nie robił. Naprawdę tęsknił. Kurewsko.

[Lilianne Thompson]

- Normalnie trafiło mnie jak piorun - powiedziała to z lekkim rozbawieniem nawet, ale zaraz przestała się uśmiechać, bo to wszystko ogólnie zabawne nie było. I teoretycznie miał rację, kochała Jasona. Kochała go wcześniej na zabój, nad wszystko wkoło i może dlatego to było takie trudne sobie go odmówić teraz, mimo braku uczuć? Nie wiedziała, chyba nie chciała nawet za mocno w to wnikać. - Może masz rację - powiedziała tylko cicho, nie bardzo dodając coś więcej bo nie wiedziała co, eh. - Zaczynam być zmęczona wiecznym odbudowywaniem relacji, szczególnie na czyjąś prośbę - przyznała cicho, bo dokładnie tak było. Miała tego dość, była tym zmęczona, ale nie odsunęła dłoni.
- Ronnie, proszę, nie zrozum mnie w tym wszystkim źle, ale... to Jason - zaczęła powoli, trochę jakby samej sobie coś chciała też wytłumaczyć. - Lubię go w moim życiu gdy jest normalny. Nie chcę musieć go z tego życia znowu usuwać - dodała, bo chciała, żeby zrozumiał, że nie chodziło o miłość, czy nawet o seks bo i bez tego, w tych ostatnich miesiącach uwielbiała Rosenthala, eh :C Ale kiedy Ron objął ją, uśmiechnęła się delikatnie, ale cholernie smutno. - Okropnie moja głowa się jebie za każdym razem jak cię nie ma obok, zauwazyłeś? - zapytała cicho, z tyci rozbawieniem, ale... w sumie tak było. Przechyliła lekko głowę na bok, żeby ucałować jego skroń, na której oparła usta i przymknęła oczy, delektując się teraz jego zapachem. Paradoksalnie, to nie Charlie fundował jej spokój, mimo tego że sam był najmniej rozchwiany, tylko właśnie Ron, eh.

[Ronald Fitzgerald]

– Słuchaj, nie widać – mruknął, wywracając teatralnie oczami, ale westchnął zaraz sobie cicho i spojrzał jej w oczy. – Mam. Poza tym pamiętaj, że ty pamiętasz wszystkie chwile waszej relacji, dobre i złe. Teraz macie dobre relacje, on pamięta tylko to. I jeśli się wkręci, a ty mu powiesz delikatnie, żeby spierdalał… Cóż, zraniony facet jest w stanie zrobić wiele chujowych rzeczy – zauważył, patrząc na nią znacząco. A zraniony Jason prawdopodobnie w ogóle rekordy by bił na glowę w tej kwestii.
– Rozumiem – powidział cicho, bo naprawdę tak było. – W takim razie nie będę cię prosił, ale jeśli czujesz, że mogłabyś… Zrób to dla siebie, wiem, że ci nas brakuje – powiedział cicho, bo taka była prawda.
– Posłuchaj jeszcze raz tego, co sama powiedziałaś: To Jason – odparł, patrząc jej w oczy, bo ta część tego zdania wydawała mu się w tym momencie najbardziej istotna. – Zauważyłem. Moja też. Może mógłbym… Być obok chociaż czasami? Albo częściej niż czasami? – szepnął cicho, głaszcząc ją nadal po pleckach i ucałował czubek jej nosa. :C

[Lilianne Thompson]

- Bardzo chętnie bym się z nim zamieniła na miejsca, jeśli mam być szczera. Fajnie tak znać tylko dobre rzeczy - mruknęła, bo serio, gdyby mogła, wzięłaby ten pseudo ciężar braku pamięci i pożyła takim życiem. Wiadomo, minusem byłoby nie pamiętanie Maddie i Cami i Ness i Vi, ale reszta... przeżyłaby bez tej całej udręki, eh.
- Daj mi jeszcze czas to wszystko ułożyć w głowie - powiedziała cicho, bo fakt, ułożenia w głowie potrzebowała, chociaż znając ją, to w tym czasie pokomplikuje wszystko bardziej - Ale... nie mówię, nie - dodała, lustrując wzrokiem jego twarz, bo w sumie nie mówiła. Odetchnęła gdy powiedział, że Jason to Jason. No coś w tym było. I w negatywnym i pozytywnym sensie, ahh. - Mógłbyś... czasami - uśmiechnęła się delikatnie, ledwie kącikami ust, muskając opuszkami palców jego zarośnięty policzek i oparła czoło o jego czoło. - Na przykład dzisiaj - dodała, przymykając powieki i wzięła głębszy oddech. Może nie koniecznie miała na myśli seks, bo to skomplikowałoby wszystko w jej głowie, ale potrzebowała jego obecności. Dzisiaj, kiedy wszystkie myśli skumulowały się tak okropnie.

[Ronald Fitzgerald]

– Niby tak, ale te złe też cie jednak ze wszystkim kształtują, nie sądzisz?[/v] – spytał retorycznie, miękko, wpatrując się w nią z miłością ewidentną.
– Okej, dam. Tyle czasu, ile tylko potrzebujesz – mruknął do jej ucha, twarz chowając w jej włosach. – Na przykład dzisiaj – zamruczał cicho, nie odsuwając się od niej i zaciskając palce mocniej wokół jej talii. Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął.
– Dobrze cię tu mieć – mruknął mimochodem, a potem spokojnei sobie zjedli!

Ztx2