autor

[Marcus Halloway]

Kiedy zacisnęła mocniej palce na jego dłoni, on sam mocniej jej dłoń ścisnął, w ramach wsparcia duchowego, chociaż chyba bardziej go sam w tym momencie potrzebował. Aż usłyszał, że to chłopiec i dziewczynka i nawet lekko się uśmiechnął po tych słowach.
- Czyli będzie parka. W sumie fajnie - rzucił tylko cicho. Jak dotąd wszędzie same dziewczynki, bo wiadomo że z dzieciakami Camille i Vittorii trochę mniej obcowali wszyscy niż gdy one były małe lub z Maddie mimo wszystko, nie? - Poradzimy sobie, spokojnie - dodał tylko, bo widział po niej, że to ją martwiło. Nie, żeby sam był pewny że dałby radę z dwójką dzieci, przerażała go przecież Maddie jak za mocno wyła ale może się nauczy jakoś? Dlaa Nesty. Tak po prostu.

[Nesta Rosenthal]

Wiedziała, że on także potrzebował wsparcia duchowego, ale Ness teraz trochę nie umiała nim być. Bo nie wiedziała, czy ma się cieszyć, smucić, denerwować, śmiać, płakać… Czy wszystkie te rzeczy na raz. Oh.
– W sumie tak – szepnęła cicho, patrząc na niego z ukosa. – Poradzimy? – szepnęła niemal, kiedy lekarz powiedział, że ich zostawi, żeby się ogarnęła, przetrawili i w ogóle. Przesunęła palcami po wydruku z usg.
– Chłopiec i dziewczynka. Jezu, nigdy nie wybrałam żadnego imienia dla chłopca – powiedziała cicho, patrząc na niego z lekkim mutkiem.

[Marcus Halloway]

I on nie potrzebował do końca żeby tym oparciem była - bo to był jej moment załamki, jej moment ciężkiego przechodzenia sytuacji i próbował być jej ramieniem. Z różnym skutkiem ogólnie w życiu próbował nim być, ale teraz naprawdę sitarał.
- No... przecież cię będę wspierał jak tylko będę mógł - powiedział cicho, troszkę niepewnie ale nie z samego faktu ciązy tylko bardziej z tego czy na pewno by tego chciała, nie?
- Jest dużo ładnych imion, na pewno coś fajnego znajdziesz, poza tym... jeszcze jest trochę czasu, nie? - uśmiechnął się, wstajac gdy się przebrała. - Chcesz coś zjeść? Jakaś bomba czekoladowa czy coś? - bo już mood czekoladowy wyłapał, także tak.

[Nesta Rosenthal]

Spojrzała na niego z czułością, kiedy powiedział, że będzie ją wspierał jak tylko będzie mógł, bo w zasadzie chyba się takiej reakcji po nim nie spodziewała. Była mu jednak cholernie wdzięczna. Cóż, sądziła, że pewnie ta ciąża rozwiąże całkiem jej relację z Benem, bo ten sam mówił, że podróże z dzieckiem w grę nie wchodza, ale wcale nie było jej szczególnie łatwiej z tym wszystkim.
– Doceniam to, chętnie przyjmę wsparcie – odparła, do ust unosząc ich splecione dłonie i muskając ustami jego rękę.
– Niby jest, ale zaraz zleci – zaśmiała się pod nosem. – Nie jestem głodna, pójdziemy na spacerek? – spytała cicho, patrząc mu w oczy, bo w sumie fajnie będzie się przejść tak po prostu. A nie chciała tyle czekolady wpierdalać bo to nie było dobre ani dla niej ani dla dzieci.

[Marcus Halloway]

Szczerze mówiąc, on się sam po sobie tej reakcji nie spodziewał O wiele lepiej do tematu podszedł niż gdy mogła być w ciąży potencjalnie z nim, ale może własnie dlatego, że wtedy strasznie z tym wszystkim dał dupy? Nie chciał znowu tego spierdolić. Za bardzo mu na niej zależało, żeby znowu wypuścić z rąk, eh.
- Będzie dobrze, zobaczysz - dodał tylko cicho gdy ucałowała ich dłonie i objął ją ramieniem, całując czubek w głowy. Musiało być. Jakoś to się ogarnie, tak? - Dobrze, może być też spacerek. Może w trakcie zgłodniejecie - stwierdził, zaraz istotnie na zewnątrz ją prowadząc, bo nadal ramionkiem ją delikatnie obejmiował.