autor

[Nesta Rosenthal]

Ness była akurat na badaniach kontrolnych - przed wyjazdem wiedziała, że powinna pójść, poprosiła też, żeby szpital przesłał wyniki do kliniki, w której od teraz zamierzała je robić - bo jednak nie chciało jej się latać tylko na badania z Los Angeles do Seattle. Kiedy rozdzwonił się jej telefon i zobaczyła Lils, grecznie odebrała, a że była akurat na miejscu, to zaraz po badaniu ruszyła pod salę Jasona. Właśnie na korytarzu z impetem na kogoś wpadła i już miała przepraszać, ale poczuła znajomy zapach perfum i... Już wiedziała, kogo niemalże staranowała.
- Ben - powiedziała cicho, nieco zaskoczona. Ile minęło? Ponad rok, odkąd leżała na tamtym podjeździe, płacząc Eliasowi w rękaw. Gdyby ktoś rok temu powiedział jej, że zgodzi się na randkę z Eliasem - która miała się odbyć już w LA - bo nowy rozdział życia i w ogóle, zupełnie by nie uwierzyła. A teraz stała przed miłością swojego życia i poczuła się winna, że ruszyła dalej. A jednocześnie nie dawał znaku życia, mimo, że był w kontakcie z Charlesem i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. - Co tu robisz? - spytała cicho, chociaż... Była niemal pewna, ze chodziło o Jasona.

[Benjamin Rosenthal]

Ben nie wrócił do Nesty. To dość istotna kwestia, bo w zasadzie nie wracał w ogóle w najbliższym czasie. Przyjechał tylko dlatego, że chciał zobaczyć co z Jasonem - gnój wkurwiał go okrutnie, ale był jego bratem i gdy porozmawiał kilka dni z temu z Charliem, że Jay zleciał razem z barierką którą próbował naprawić i teraz jest w śpiączce, temat w ogóle mu się nie sklejał. Kręcil się w pobliżu, chodząc z brodą, w krótkich włosach, czapce z daszkiem i oksach non stop przez ostatnie dni i gdy Charlie mu napisał, że Jason się wybudził od razu wpadł do szpitala, do sali do Jasona. I gdy zrozumiał, że Jason niczego nie wie, a Lilianne w sali była roztrzęsiona nie miał złudzień co się stało. Pocisnął Thompson, że przypadki chodzą po ludziach ale nie aż tak, kazał zajmować się Jasonem póki tego nie ogarnie, chwilę młodszego Rosenthala pocieszał na duchu, lekko potłumaczył kim jest i że niedługo się do niego odezwie a potem wyszedł z sali i kiedy ktoś w niego wpadł, od razu wiedział kto to. Nie dało się zapomnieć tego zapachu perfum, tej burzy ciemnych włosów... aż odetchnął ciężko. Ale w humorze zdecydowanie nie był.
- Nesta - powiedział w miarę spokojnie, od razu się od niej odsuwając i poprawił czapkę z daszkiem. - Przyszedłem zobaczyć co z Jasonem. Obudził się w końcu, ale nic nie pamięta. Chujowy wypadek, co? - uniósł brwi w góre, wsuwając dłonie w kieszenie jeansowych spodni. - Dobrze, że się tak troszczycie że przyleciałaś od razu - puścił jej oczko, ale po jego twarzy nie było widać rozbawienia, czułości ani niczego. Był wkurwiony. Bo wiedział, że jeśli jego przypuszczenia są słuszne, to Nesta znała prawdę. A Jay - jaki by nie był - nadal był jego młodszym bratem. Kurwa.

[Nesta Rosenthal]

Odetchnęła głęboko, patrząc na Bena ze smutkiem. Bo ten wypadek był chujowy, ale musieli kryć Lily, bo gdyby Jason się nie wybudził, gdyby zmarł, mogłaby być sądzona o nieumyślne spowodowanie śmierci, a tego zdecydowanie nie chcieli. Stąd kłamstwa. Tym bardziej, że po tym jak wcześniej zostały uniewinnione za podobne przestępstwo, byłoby znacznie ciężej się wybronić. Mimo to, gdy powiedział, że przyszedł zobaczyć się z Jayem, odetchnęła, bo… Jakkolwiek sytuacje były inne to wiedząc, że straciła dziecko, wiedząc, że miała chemię, była po operacji… Nie przyjechał. Nigdy do niej nie przyjechał. Zacisnęła usta.
– Tak, zdecydowanie chujowy – powiedziała cicho, nie wiedząc sama czy czuje smutek, żal czy wkurwienie na całą sytuację. – Byłam w szpitalu, miałam badania i zadzwoniła Lily, że też tu jest i że Jason się wybudził – wyjaśniła, wzruszając ramionami. – Zatem się pojawiłam, to chyba normalna sprawa, skoro jest ojcem mojej chrześnicy, nie? – spytała nieco chłodniej, prostując plecy i lustrując go wzrokiem. Nie zamierzała być ciepła i czuła, bo sama widziała jego nastrój. Zresztą, skoro tak się zachowywał to może jej wyrzuty sumienia były niepotrzebne? Cóż.

[Benjamin Rosenthal]

Nigdy nie przyjeżdżał do niej, bo nie chciał jej dodatkowych zmartwień i pustych obietnic dorzucać. Zawsze gdy był pewny, że może - wracał. A wiedział, że nawet jeśli Jay pamiętałby wszystko, to nie pytałby go potem kiedy wróci, nie zadawałby ekstra pytań, a Nessie... wiedział, że znowu zburzyłby jej chociaż odrobinę od nowa ułożone życie i po co robić to na ten jeden dzień? A raczej kilka krótkich chwil. Nie widział w tym najmniejszego powodu.
- Dobrze, cieszę się, naprawdę - uśmiechnął się krzywo, w bardzo wymuszony sposób, bo wcale się nie cieszył, że ktokolwiek z tej pojebanej grupki tutaj przychodził. Najchętniej kazałby się Lilianne od Jasona odpierdolić, ale z dwojga złego wiedział, że skoro nie miał pamięci, to był wygodnym celem. A Lilianne i reszta mimo wszystko będą go w miarę pilnować, nie? Dla własnego dobra. Wyczuł ten chłodny ton, ale nie wyprowadzał jej z niego. Może to lepiej? Może... w ten sposób będzie bolało ją mniej? Nie wiedział. Jego to wszystko już bolało kurewsko, eh. - A co u ciebie? Wszystko okej? Choroba nie wraca? - zapytał nieco spokojnie, bo tym razem nie pilnował nikogo ani niczego. Żył sobie na uboczu, w innym stanie, pod innym nazwiskiem, w jakiejś ubogiej dzielnicy i nie pilnował absolutnie niczego. Czasem tylko pogadał z Charlesem, ale nie wiele o Nessie wiedział, skoro Lily z Charliem też nie rozmawiała, nie? Wiedział, że żyła. I chyba tylko tyle - a może aż tyle?

[Nesta Rosenthal]

A ona… Ona chyba właśnie tego potrzebowała. Nawet nie pustych obietnic. Nie dodatkowych zmartwień. Potrzebowała go zobaczyć. Wiedzieć, że był, że żył, że… Że się o nią mimo wszystko troszczył. Jasne, rozstania z nim bolały jak cholera, ale sam fakt, że ją odwiedził znaczyłby dla niej więcej, byłby większą ulga niż ból, który by spowodował jego wyjazd. Bo i tak nie umiała układać życia bez niego, nawet jeśli bardzo się starała, bo miała w głowie, że… Gdzieś tam był i mógł wrócić. Przy Elim wyrzucała to z głowy, a teraz znów – stał przed nią z krwi i kości.
– Własnie widzę, jak się cieszysz. Zaopiekuję się Jasonem – powiedziała, patrząc na niego, bo wiedziała, że tak będzie trzeba, przynajmniej dopóki był w szpitalu. Była na to gotowa, bo wiedziała, ile Jason znaczył dla Bena mimo wszystko. A nie chciała, żeby Lily znów miała namieszane przez tego zjeba w głowie. Zacisnęła usta.
– Proszę, nie udawajmy, że cię to interesuje. Przyjechałeś zobaczyć co z Jasonem. Nawet jeśli bym umierała, to już nie jest twój biznes, Benjamin – odparła, wzruszając ramionami. Na wyniki badań musiała rzecz jasna poczekać, ale nie zamierzała mu nic zdradzać, bo i po co? Co by zmieniło jej umieranie, skoro i tak by tu nie wrócił? Absolutnie nic.

[Benjamin Rosenthal]

Ale troszczył - tylko wiedział, że nie ułatwi to kolejnego wyjazdu ani jej, ani jemu. Widział przez szybę ubera jak rozsypała się, gdy odjeżdżał z tamtego podjazdu. Wiedział jak kurewsko cierpiała za każdym razem gdy się rozstawali, więc jak mógłby ją na to skazywać raz na kilka miesięcy?Tym bardziej, że miał świadomość, jak wiele siły musiała wkładać w układanie wszystkiego od nowa - a pojawiając się co jakiś czas skazywałby ją na to nieustannie.
- Lilianne się nim zajmie, już się dogadaliśmy, tak myślę - teraz już zdecydowanie się nie uśmiechał, tylko mówił całkowicie poważnie. - Ronnie na pewno znajdzie miejsce na waszym pięknym osiedlu również i dla niego - dorzucił to i nawet oczko jej puścił w tym momencie. W dupie miał czy Lilianne to udręczy czy nie - odjebała, to niech teraz się martwi, o. - A jak trochę się podleczy, to go zabiorę ze sobą. Tak będzie bezpieczniej, niż zostawiać go na pastwę losu i wszystkich innych niebezpieczeństw. Obstawiam, że teraz będzie jeszcze głupszy niż zwykle - to powiedział nawet z lekkim rozbawieniem, ale i nutą czułości w głosie. Martwił się o tego zjeba, serio. I naprawdę nie chciał, żeby jakkolwiek ktoś miał możliwość go skrzywdzić. A skoro Thompson zależało żeby nikt nie wiedział o tym co - podejrzewał - zrobiła, to tą chwilkę zadba też o swój błąd, right?
- A dlaczego miałoby mnie to nie interesować? - zapytał, marszcząc czoło. - Ustaliliśmy, że nie mogę się odzywać. Ale Jason to co innego. Musiałem go zobaczyć. To mój brat - powiedział już ciszej, bo oficjalnie nim nie był. Nie tego człowieka, za którego się podawał. - Rodzice są daleko poza stanami, nie mogłem ich tutaj ściągać. Więc ja sprawdziłem - dodał jeszcze. Nie komentował jednak tego, że gdyby umierała to nie byłby jego biznes. Zapomniała już że ostatnio głównie przez to próbował zamknąc ten zjebany temat i do niej wrócić? Bo przecież tak było. Ale teraz znowu się skomplikowało, więc...

[Nesta Rosenthal]

Uniosła jedną brew, kiedy powiedział, że Lilianne zajmie się Jasonem. Nie podobało jej się to zupełnie, tak jak to, że Jay miałby mieszkać na ich osiedlu i to, że Ben miałby sprawdzać, co się u niego dzieje. Żołądek aż jej podszedł do gardła, gdy tylko o tym pomyślała, bo co jeśli zobaczy ją z Eliasem? Nie, żeby nie mogła układać dalej życia, ale… Dziwnie jej z tym było. Eh.
– Świetny plan, zabierzesz go z daleka od jego córki? Nie pozwoli na to. Jest debilem, ale mimo wszystko, kocha Maddie – powiedziała, patrząc mu w oczy, bo istotnie, wiedziała, że Jay teraz, gdy Madds zaczęła chodzić i powoli zaczynała składać sylaby była mniejszym powodem do Jasonowania nż wcześniej. Odetchnęła głęboko. – Będę miała na niego oko – dodała tylko, wzruszając ramionami i patrzyła na niego, starając się zdystansować od emocji, które zalewały jej głowę. Aż żałowała, że nie mogła po tym wszystkim wpaść do Eliasa i się z nim przespać – bo obiecała sobie że wszystko będzie powolutku. A seks zawsze rozładowywał pierdolnik w jej głowie lepiej niż cokolwiek innego. Może powinna zadzwonić do Marka?
– A dlaczego miałoby interesować? Ta wiedza nic ci w życiu nie zmieni. Nie wrócisz – odparła, patrząc mu w oczy, bo istotnie, tak to widziała. – A ja byłam twoją żoną. Mnie jakoś nie musiałeś widywać. Wiesz, że bym zadbała o Jaya. Nawet jako o osobę ważną dla ciebie – powiedziała, patrząc mu w oczy i mówiła prawdę. Zadbałaby o tego zjeba. – Cóż, w takim razie cieszę się, że uzyskałeś wszystkie odpowiedzi, na pytania, które cię dręczyły. Dobrego życia, Ben. Czy tam coś – odparła spokojnie, chcąc go już wyminąć, bo czuła, że to spotkanie wyssało z niej całą energię i chęć do życia, eh.

[Benjamin Rosenthal]

- Może wróci mu pamięć do tego czasu i problem się rozwiąże. W każdym razie ten, związany z jego ewentualnym wyjazdem ze mną - wymownie uniósł brew w górę. Wiedział, że Jason kochał małą. Ale wiedział też, że Jason bez pamięci mimo wszystko nie będzie bezpieczny w ten sposób wiecznie. - Albo ułoży sobie życie i po prostu będę go doglądał. Nie wiem - wzruszył ramionami. Trochę tylko mentalnie miał nadzieję, że w żadnym razie sobie życia nie ułożą z Lily razem, bo chyba by jednak tego wolał nie widzieć - Okej - dodał tylko, bo doceniał, że miała mieć na niego oko mimo wszystko. I nie miał świadomości jej relacji z Eliasem, bo właśnie - Charlie był jego łącznikiem z tym wszystkim. A skoro Charliemu nie powiedziała nic Lily to... Ben sądził, że była sama. Że była nadal smutna, że nadal cierpiała i dlatego w to nie wchodził. Bo nie chciał tego jej po prostu robić, no.
- Na razie jeszcze nie wrócę - powiedział wprost, bo nie mógł tak po prostu wrócić. Nie do Seattle, nie bo to byłoby zbyt oczywiste. Nie mógł wrócić do niej, bo wtedy znowu byłby widoczny zbyt mocno. Nawet jeśli to go kurewsko bolało, a teraz po prostu zgrywał twardziela, chyba trochę po to, żeby sama się nie ugięła i nie próbowała go zatrzymac. Bo gdyby był kochany to wiedział, że próbowałaby na sto procent. - Miałaś masę ludzi, którzy przy tobie byli. On jest sam, Nesta i dobrze o tym wiesz - powiedział odrobinę jednak ostrzej, bo jej podejście było egoistyczne. Zawsze jej podejście do tego było egoistyczne, ale zwykle próbował tego nie mówić głośno. - Jeśli moje życie uważasz za dobre, to całkiem zabawne - rzucił tylko i chciał wyjść, ale wtedy na korytarzu pojawił się Elias idący w ich kierunku. I kiedy Eli zobaczył Bena, od razu gdy do nich podszedł, objął Nestę w pasie delikatnie ramieniem i zlustrował wzrokiem Benjamina.
- Wszystko okej? Z tobą? I Jasonem? - ale nie zapytał o Jasona z jakimś wielkim zainteresowaniem A Ben uniósł z lekkim zaskoczeniem brwi. Hę?

[Nesta Rosenthal]

– Powrót jego pamięci podejrzewam będzie większym problemem, bo może teraz podejdzie do ojcostwa na świeżo – westchnęła cicho, bo istotnie, widziała w tym lekką szansę Jasona na niebycie zjebem. W każdym razie, kiedy wspomniał o doglądaniu, wzruszyła ramionami, bo generalnie nie zamierzała tego w żaden sposób komentować. Skinęła tylko głową na jego okej. Wiadomo, ze nie zostawiłaby kogoś tak ważnego dla Bena na pastwę losu. Odetchnęła głęboko.
– Nie jest sam. Ma mnie. Ma Marcusa. Ma Maddie i Lily, także proszę, nie zasłaniaj się tym, bo to żałosne. Jest zjebem, ale mimo wszystko są ludzie, którym na nim zależy – odparła, wzruszając ramionami i obejmując się zaraz nimi, bo jego ostry ton miała w tym momencie gdzieś. Ona po operacji też była trochę sama, bo jednak Lily też przechodziła chemię, Nicka nie było – bo był w więzieniu, a Ben wyjechał. Może i jej podejście było egoistyczne, ale całe życie poświęcała się dla innych i gdy potrzebowała Bena najbardziej – nie było go. Urwał z nią kontakt. Jasne, z dobrych pobudek, ale nadal. Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy. – Nie wiem, jak wygląda twoje życie, Ben – odparła wprost, bo skąd mogłaby wiedzieć? Nie odzywał się, nie? I kiedy poczuła silne ramiona Eliasa wokół swojej talii, odetchnęła głęboko i przytuliła się do niego.
– Jason nie ma pamięci, ale jest przytomny, dobrze, że tu jesteś – powiedziała cicho, całując delikatnie jego policzek, ale bliżej kącika ust. No jasne, dziwnie się z tym czuła, ale chyba ton Bena ją podkurwił na tyle ostatecznie, że miała dość. Tak po prostu. Zresztą... I tak by się w końcu dowiedział, nie?

[Benjamin Rosenthal]

- Może nauczy się korzystać z narzędzi i nie wypadać przez balustradę - rzucił, nieco ironicznie ale próbował nie wjeżdżać w nią tym tematem, bo pewności nadal nie miał co dokładnie się wtedy wydarzyło i chyba wolałby w pewnym sensie stu procentowej pewności nie mieć, bo rozszarpałby Lilianne. Bo nie sądził, że cokolwiek ją do tego upoważniało - ani ich do udawania że to okej. A nie zakładał, że Jason by ją skrzywdził żeby musiała bronić, takze wiadomo, nie? Tylko w takim przypadku by to przemilczał chyba. - To nie to samo. Maddie to dziecko, Marcus zjeb, a Lilianne... przemilczę, dobrze? Pozwól mi to przemilczeć. I przestańmy się o to licytowac, bo twoje podejście jest tak egoistyczne, że nie potrafię go chyba zrozumieć - to ją doglądał przez swoją nieobecność, o niej myślał nieustannie i to nie było wtedy tak, że ją olał. Był, może nie ciałem, ale był duchem z nią cały czas. Dopiero teraz zluzował ten temat, ale tylko dlatego że gdyby probówał to robić to by zwariował. Ale może wtedy wiedziałby o Eliasie. I czułby się mniej winny zostawienia jej? Patrzył na nich gdy się przytulili i poczuł się okropnie, ale nie mógł mieć do niej pretensji w zasadzie. Odetchnął więc głęboko, a Elias nieco celowo głowę przesunął tak, by sięgnąć jej ust, ale nie całował jej namiętnie. Jedynie czule te usta musnął swoimi, mocniej zamykając ją w ramionach.
- Przyjechałem najszybciej jak mogłem. Ron też zaraz będzie. Lily u Jasona, tak? - zapytał spokojnie Elias, jakby ignorując obecność Bena. Odsunął się jednak odrobinę, nadal obejmując w talii ale bez większych czułości i przeniósł wzrok na Bena. - Nie miałeś udawac, że nie istniejesz? - zapytał wprost, a Ben uśmiechnął się delikatnie.
- Od jakiegoś czasu już nie muszę - rzucił tylko, kiwając głową, zagryzł policzki od środka i po prostu ich wyminął. Ale zatrzymał się. - Będę miał na niego oko. Tak dla jasności - dodał jeszcze wymownie, co Elias oczywiście załapał, nawet nieco mocniej Nestę obejmując w tym momencie. A Ben wsunąl dłonie do kieszeni skórzanej kurtki którą miał na sobie i poszedł, zanim zmieniłby zdanie i został. Bo nie mógł zostać. Kurwa.

[Nesta Rosenthal]

– I z tym zjebem zostawiłeś mnie samą po operacji. Nie wiem sama, czy twoje podwójne standardy mnie bawią czy smucą – odparła, wzdychając ciężko. Taka była prawda. Nie chodziło o licytację, kto miał gorzej. Inna sprawa, że w tamtym czasie istotnie, była zdana wyłącznie na Marcusa. I było ciężko. I chujowo. – Okej, jestem więc egoistką. Musisz się naprawdę cieszyć, że się mnie pozbyłeś ze swojego życia – odparłam z przekąsem, mrużąc oczy. Bo ona też o nim myślała cały czas. Cały cholerny czas drżała o jego życie. Cały. Czas. I to też nie było fair. Teraz… Teraz myślała mniej, ale nadal te myśli powracały. Nadal musiała się powstrzymywać, by nie wypytywać Charliego, czy u Bena wszystko jest okej. Nadal, mimo, że trochę odżyła, czuła, jakby część jej uschła, umarła i nie umiała się pobudzić do życia, tylko tkwiła zadrą w jej sercu. I bolało. Teraz, gdy go widziała bolało okropnie, bo chciała się rzucić mu w ramiona, a nie umiała.
W zasadzie Ness trochę liczyła, że Elias zrobi to, co zrobił. Pocałowała go czule, odrobinę to muśnięcie przeciągając. Jasne, wykorzystywała moment, ale chyba komentarz o byciu egoistką zabolał ją na tyle, że postanowiła faktycznie nią być. Skoro tak ją widział… Cóż.
– Tak, u Jaya – potwierdziła zaraz, głaszcząc jego policzek i uśmiechnęła się delikatnie, układając jedną dłoń na klatce piersiowej Eliasa. Mimo to, gdy Ben powiedział, że od jakiegoś czasu nie musiał udawać, że nie istnieje, uniosła brwi.
– To miło, że się odezwałeś, skoro już nie musisz – odparła, mrużąc oczy, jednak powoli czuła, że zaczyna cała się trząść, a żołądek się zaciska w ciasną kulkę. – Wszystko jest jasne jak słońce, Ben – rzuciła Ness, odwracając się za nim i odetchnęła głęboko, opierając się zaraz ciężko o Eliasa.
– Niedobrze mi - jęknęła cicho, bo istotnie, zrobiło jej się lekko słabo, jakby całe to spotkanie wyssało z niej energię.

[Elias Costas]

- Co Charles tutaj robi? - zapytał jeszcze, apropos Lilianne i Jasona, bo obecność Charliego go zdziwiła i podejrzewał, że Rona też zdziwi mimo wszystko, ale wewnętrznie odrobinę triumfował, że pocałowała go w ten sposób w obecności Bena. Bo chciał, żeby ten sukinsyn wypierdalał na kosmos i wcale nie do końca dlatego, że był zazdrosny - chociaż, rzecz jasna był - tylko głównie dlatego, że Nesta i tak sporo wycierpiała przez niego. A on sporo czasu spędził jednak na tym, żeby jej duszę i serce uratować, nie? A i tak nie udało się to całkowicie, eh.
- Iść po jakąś wodę? - nadal przyjmował taktykę ignorowania Bena, bo mógł, ot co - Usiądź - zasugerował Nessie, sadzając ją zaraz istotnie na jakimś krześle i ukucnął przed jej nogami, opierając dłonie na kolanach. - Co powiedział? Widzę, że cię wkurwił. Pierdolony Rosenthal. Oni to chyba genetyczne mają - mruknął te dwa ostatnie zdania bardziej do siebie, ale generalnie fanem Rosenthalów nigdy zbyt mocnym nie był. Jeden zjeb, drugi zbyt pewny siebie. Well.
- Poczekamy na Rona i odwiozę cię do domu, co? Chyba, że już chcesz? - zapytał cicho, bo się troszczył. I było mu jakoś emocjonalnie chujowo, że tamten chuj jednak się jakkolwiek pojawił. Eh.

[Nesta Rosenthal]

– Przyjechał z Lils – rzuciła cicho, nadal obejmując Eliasa, bo nie do końca zdążyła pogadać z Lils, czy to ona chciała jeszcze pogadać z Charliem, czy to on z nią, bardziej zajęła się newsami o Jasonie jednak. I Benem. I tym, że tu był. Uśmiechnęła się lekko i pokręciła głową.
– Nie. Nie zostawiaj mnie – poprosiła cicho, delikatnie jego dłonie na swoich kolanach ujmując i zaciskając na nich swoje palce. Istotnie siedziała teraz na krześle i nachyliła się nieco w jego stronę, opierając się czołem o jego czoło i chłonąc kojącą bliskość Costasa. Nigdy nie podejrzewała, że to on ze wszystkich ludzi na świecie będzie jej ostoją. – Że jestem egoistką bo uważam, że to, że przyjechał do Jasona, kiedy mnie nie raczył odwiedzić, gdy praktycznie umierałam to trochę cyrk na kółkach – wzruszyła ramionami, zaciskając usta.
– Nie, zajrzę do Lils i Jaya, a potem mnie odwieziesz, okej? – poprosiła cicho i istotnie tak zrobili, a teraz, kiedy już zaparkował pod jej domem, odetchnęła cicho i spojrzała na niego z ukosa. – Zostaniesz ze mną? Nie chcę być dzisiaj sama – poprosiła, delikatnie kładąc dłoń na jego udzie i patrząc na niego z nadzieją, że jednak zostanie.

[Elias Costas]

- Aha - rzucił tylko, kątem oka obserwując Charliego faktycznie. Nie podobało mu się to zupełnie, ale w tym momencie skupiał się jednak głównie na Nessie i fakcie, że pierdolnięty na łeb Benny zjebał - bo tak to widział, to zachowanie, ten chłód... tylko Elias chyba sam nie rozumiał po co Rosenthal to robił. Może po prostu ich nazwisko zobowiązywało do bycie niedojebem?
- Eh, przecież nie zostawiam - puścił jej oczko, ujmując jej buźkę w dłonie. - To nie kwestia egoizmu. Tylko po prostu szukania sprawiedliwości, ale... nie wszyscy potrafią podejść do tematu normalnie. Nie przejmuj się nim - dodał cicho, całując czule jej czółko. A potem istotnie, poczekał na nią przed salą, siadając na krzesełku obok Charliego, gdzie zaraz dołączył też Ron pewnie i siedzieli tak w ciszy przez chwilę, aż Nessie wyszła i się zwinęli
- Jasne - powiedział spokojnie gdy po prosiła żeby został. I do środka faktycznie wszedł, nawet poszedł zrobić im jakąś kolację, gdy ona zniknęła na górze, żeby na spokojnie wziąć prysznic czy coś.!

[Nesta Rosenthal]

Uśmiechnęła się do niego, gdy powiedział, że przecież jej nie zostawia. Mimo to, Charlie na pewno im jakieś krzywe spojrzenie posłał, co Ness generalnie miała ochotę skwitować pokazaniem mu środkowego palca, ale kulturalnie się powstrzymała. Odetchnęła jednak, gdy powiedział, że zostanie i gdy poszli do jej apartamentu, istotnie poszła wziąć prysznic, bo musiała z siebie zmyć zapach szpitala. Z tym, że prysznic wcale nie pomógł jej emocjonalnie a do jej ślicznej główki wpadł nieco inny pomysł, dlatego zeszła na dół w ultra kurewskiej bieliźnie, za plecami chowając kajdanki, które pozostawiła na blacie, a że Eli stał do niej tyłem, to właśnie od tyłu go zaszła i objęła.
– Więc na co masz ochotę? Obejrzymy jakiś film czy coś innego? – zamruczała cicho, muskając nosem jego szyję i przygryzając platek jego ucha. – Wyglądasz sexy jak gotujesz – dodała z lekkim uśmiechem, bo owszem, wyglądał.