autor

[Ronald Fitzgerald]

– A to pretensje i zażalenia do mojej matki proszę składać, że nie postanowiła tej misji aportować – pokazał jej język i uśmiechnął się do niej delikatnie, a kiedy powiedziała, że zmieniła na zwykłą koszulkę, bo top jej się nie podobał, wzruszył ramionami.
– Cokolwiek powiesz, chyba – wzruszył ramionkami i uśmiechnął się blado, a gdy powiedziała, że wszystko jest nie tak, westchnął i musnął jej skroń ustami. Nie był Charlesem, więc nie wiedział, co powiedzieć, żeby było jej lżej na duszy.
– Okej, nie będziemy tu siedzieć, moja droga. Wejdziemy do środka, na spokojnie – oświadczył, przytulając ją jeszcze chwilkę, a potem podniósł siebie, ją i nosidełko i wszedł do środka z nimi, przy czym Lils na kanapie usadził, a Maddie wziął na ręce i zaczął bujać w ramionach, a w zasadzie to prawie nią trząść, żeby się uspokoiła.

[Lilianne Thompson]

- Nigdy bym nie złożyła zażaleń do twojej mamy. Jest cudowna. Nie jej wina - zmroziła go wzrokiem. A owszem, z jego rodzicami na pewno się całkiem fajnie dogadywała i uważała ich za super ludzi - nie ich wina, że syna mieli zjebanego po całości Chociaż oczywiście, w tym momencie jej odzywki po prostu wiązały się z chujowym nastrojem i tym, że przeruchała Rosenthala a nie tym, że Ronnie zrobił cokolwiek nie tak.
- Okej - odpowiedziała tylko i posłusznie do środka weszła. To nie tak, że musiałby być Charlesem żeby cokolwiek ulżyło jej duszy. Może clue tego wszystkiego było to, żeby nawet trochę nim nie był? I faktycznie się trochę uspokoiła, Madds zresztą też. Pewnie posiedzieli chwilę, a potem Ron poleciał.

I po tym trochę Lils do niego zmiękła. Byli za pewne na tej randce, sama potem jakieś spotkania na luzie zaproponowała, ale twardo się trzymała, żeby z nim chociaż nie sypiać Dzisiaj zgodziła się z nim pójść na jakieś spotkanie służbowe (ale oczywiście związane z deweloperką, nie burdelami) i teraz siedzieli w jakiejś knajpce, czekając na tych ziomeczków.
- Dzisiaj też mam być żoną czy tylko kobietą? - zapytała z rozbawieniem, upijając łyka zamówionej wcześniej kawy i zlustrowała go wzrokiem uważnie. Nie nosiła obrączki, to jasne, ale pewnie miała ją wrzuconą do portfela niedbale.

[Ronald Fitzgerald]

A on cierpliwie z nią nie-sypiał. Bo uznał, że wszystko w swoim czasie i może poczekać na swoją kolej. Odetchnął zatem głęboko, bo dzisiaj zaproponował, by poszła z nim na spotkanie związane z jego pracą jako deweloper. Całkiem to lubił, generalnie jezcze jak byli razem to pewnie marzyło mu się stworzenie małego imperium, gdzie on będzie ogarniał sprawy deweloperskie, a one już te typowo związane z wystrojem wnętrz.
– Możesz być nawet syrenką albo Barbie Roszpunką, jeśli masz taką emocjonalną potrzebę – zaśmiał się cicho. – Możesz być kobietą, jeśli chcesz – puścił jej oczko, patrząc na nią jak w obrazek. – Pięknie wyglądasz, zaczną się ślinić na sam twój widok – mruknął jeszcze do jej ucha, bo istotnie, wyglądała sztos.

[Lilianne Thompson]

Nie, żeby jej to sypianie z nim nie kusiło. Lily uwielbiała seks, w większości przypadków nie miała z tym problemu, ale skoro dał mu szansę - jakąkolwiek - to chciała żeby z tej szansy wyciągnęli coś więcej niż ewentualne nowe pozycje seksualne, nie? O tym imperium jednak nigdy nie myślała, tak szczerze. Miała swoje projekty, swoją pracę i jakoś nie brała pod uwagę pracy razem. Szczególnie, że wtedy Camille była jeszcze dość młodziutka i wyjeżdżanie non stop nie wchodziło w grę.
- I teraz mi dopiero mówisz, że mogę być syrenką? Kurwa, gdybym wiedziała, założyłabym stanik z muszelek. Może to by pomogło w domknięciu interesów? - zaśmiała się cicho. Nie zrobiłaby tego, to oczywiste, ale zapamięta tenże pomysł na ewentualne kolejne okazje - Okej. Twoją kobietą czy po prostu kobietą? - uniosła wymownie brew w górę, a kiedy powiedział, że będą się ślinić na jej widok, wywróciła oczami z lekkim rozbawieniem i jakoś zupełnie odruchowo sięgnęła dłonią do jego dłoni.
- Taki był zamysł, dziękuję - odwróciła lekko głowę, żeby musnąć ustami jego policzek i uśmiechnęła się do niego uroczo.

[Ronald Fitzgerald]

No jego też kusiło, ale generalnie żył z tym, że nie chciała i skoro chciała dać im szansę na poznanie się bez seksu, to musiał to chcąc nie chcąc – chociaż zdecydowanie bardziej nie chcąc – uszanować. Inna sprawa, że wspaniale mu się z nią spędzało czas, chociaż łapki ciężko mu było przy sobie utrzymać.
– No widzisz. I rudą perukę. W sumie myślę, że sztos mogłabyś wyglądać jako ruda – poruszył briwami z rozbawieniem i kiedy spytała, czy jego kobietą czy po prostu kobietą, przechylił leciutko głowę, delikatnie muskając jej policzek palcami, ewidentnie w nią zapatrzony. – Nigdy nie mogłabyś być tylko kobietą - odparł, no bo była przepiękna.
– W takim razie się udał. Może po kieliszku tequili zanim przyjdą? – poruszył brwiami. No tak na rozgrzewkę, a co!

[Lilianne Thompson]

No cóż, Lily wiedziała, że w końcu pęknie. Bo wraz z poznawaniem go od nowa, podobał się jej coraz bardziej a im bardziej się jej podobał, tym bardziej go chciała. Ale nie wolno, im bardziej człowiek się spieszy tym jest mniej fajnie. Przynajmniej w jej przypadku głównie tak to wyglądało niestety.
- Jak będziesz grzeczny, to przyszłościowo mogę wziąć pod uwagę tą rudą perukę - powiedziała z rozbawieniem, pokazując mu język. Mogła, ale tylko perukę, bo nie farbowała włosów na inny kolor niż blond od dobrych dwudziestu lat i nie zamierzała inaczej postępować Sama się w niego lekko teraz zapatrzyła, uśmiechając delikatnie. - Mhm - mruknęła tylko, przysuwając buźkę nieco bliżej jego i delikatnie ucałowała kącik jego ust, zaraz jednak grzecznie się odsuwając.
- Jezu, Ronald, czy ty masz problem z alkoholem? - zażartowała, ale pokiwała głową. - Ale skoro trzeba to tak, napijmy się - zadecydowała i istotnie zamówili po jednym, niewinnym szociku. Zaraz jednak partnerzy faktycznie do nich dołączyli. Zamówili jakieś dobre jedzenie, trochę popili i faktycznie większość szczegółów dopięli. Teraz zatem już bardziej rozmawiali i żartowali, w ramach rozluźnienia czy coś!

[Ronald Fitzgerald]

A on miał nadzieję, że w końcu ją złamie, bo widział, jak troszeczkę, tyci miękła, kiedy razem byli. I podobało mu się to. Cholernie.
– Zawsze jestem grzeczny, ale czy w zestawie z rudą peruką byłaby jakaś sztos bielizna, czy tylko stanik z muszelkami, a reszta jakiś habit? – zaśmiał się, puszczając jej oczko z rozbawieniem wyraźnym jej się przypatrując, chociaż nie powiem, wizja sama go lekko kręciła. Kiedy jednak ucałowała kącik jego ust, trochę nie wytrzymał i obrócił głowę tak, ze ucałowała po prostu jego usta.
– Ja? Nie, nie mam. To alkohol ma problem ze mną – wywrocił oczami z rozbawieniem i uśmiechnął się szeroko, kiedy przytaknęła.
– No, więc czym się zajmujesz Lily? – spytał jeden z partnrów, kiedy wszystko było już podopinane.
– Och, jest świetnym architektem wnętrz, w zasadzie często współpracujemy, więc jeśli chcielibyście skorzystać z jej umiejętności, to może Lils wciśnie was w grafik, prawda kochanie? – poruszył brwiami i uśmiechnął się szeroko.

[Lilianne Thompson]

- No przecież jak ci powiem, to nie będzie odpowiednio fajnej niespodzianki, halo - musnęła palcami jego nos, ale nawet w głowie miała wizję tego, co do rudej peruki by dołączyła. O ile będzie grzeczny. Chociaż przez tą wizję, trochę w chuju miała jednak tą grzeczność i mimowolnie się lekko na to nakręciła. Jezu, życie bez seksu było trudne, nawet jeśli to tylko kilka tygodni Przymknęła oczy gdy obrócił głowę. - To było niegrzeczne, panie Fitzgerald - mruknęła z rozbawieniem, ale tym razem musnęła jego usta już normalnie swoimi, uśmiechając się spod nich niewinnie. Słowa o tym, że alkohol ma z nim problem skwitowała tylko wywróceniem oczami. I nawet chciała odpowiedzieć na pytanie jednego z mężczyzn, ale gdy Ron zrobił to za nią, przechyliła lekko głowę na bok.
- Tak, jasne, że tak - odpowiedziała, posyłając im uśmiech numer dwa, ale Rona miała ochotę opierdolić bo całą ciążę i do teraz, nie pracowała. - Ron w razie czego poda wam numer do mnie, gdybyście czegoś potrzebowali - dodała, wsuwając dłoń po stolik i zacisnęła palce na jego udzie, ale nadal uroczo się uśmiechała.
- Długo w ogóle jesteście razem? - zapytał drugi, rozlewając im tequilę po kieliszkach.
- Cztery lata. Z małą przerwą - odpowiedziała od razu, kłamiąc przy tym oczywiście tylko odrobinkę i podparła łokieć na stoliku, a na dłoni brodę, wpatrując się w Rona jakby istotnie, miłością jej życia był.

[Ronald Fitzgerald]

– Och, czyli niespodzianka będzie odpowiednio fajna? Weź mnie nie nakręcaj Lils – zaśmiał się dźwięcznie, puszczając jej oczko, ale zaraz potem powiedziała, że to było niegrzeczne, więc generalnie posłał jej bardzo niewinne spojrzenie, usta w podkówkę układając. Odetchnął jednak głęboko, gdy zobaczył na milisekundę jej minę, kiedy odpowiedział za nią. Nie chciał zjebać, tylko jej pomóc, bo siedzenie tylko z małą jej nie służyło już na tę chwilę jego skromnym zdaniem.
– Skontaktuję was, oczywiście. Lilianne jest świetna, jej port folio byłoby myślę czymś, co by was zachwyciło i zainteresowało – uśmiechnął się uroczo, a mężczyzna, który siedział naprzeciw nich klasnął w dłonie żywiołowo.
– Świetnie, wyślij nam swoje port folio i będziemy się dogadywać – puścił im oczko. – Cztery lata to sporo, jakim cudem nie spotkaliśmy się nigdy? – zmarszczył podejrzliwie brwi.
– Lilianne skupiała się na rozwijaniu kariery i chcieliśmy na początku nie mieszać biznesu z przyjemnościami, Ralph- uśmiechnął się do niego całkiem uroczo i pocałował nawet policzek Lils cholernie czule.

[Lilianne Thompson]

- Trochę muszę. Żeby bardziej kusiło - kciukiem musnęła jego dolną wargę. Och, domyslała się, że jak już jej przejdzie nie-uprawianie seksu, to ten seks będzie smakowało cholernie dobrze. I fakt, matkowanie jej nie służyło, bo gdyby wiedziała, że matkować będzie sama to w ogóle by się tego nie podjęła. Ale zaufała Jasonowi i cóż... wyszło inaczej. Chociaż teraz pewnie już powoli małą zabierał, bo stopniowo jednak z darcia buźki wychodziła, nie?
- Budowanie związku na wspólnych interesach nie jest nigdy dobrym rozwiązaniem, więc próbowaliśmy tego faktycznie nie łączyć - puściła panom oczko, a kiedy Ron ucałował jej policzek, mocniej nieco przylgnęła do niego bokiem, dłoni z jego uda nie zabierając tylko niewinnie palcami po nim wodziła.
- Coś w tym jest, fakt. No i te wyjazdy... moja żona zawsze jest bardziej stęskniona, gdy wracam po dłuższym czasie, jeśli wiecie o co mi chodzi - zaśmiał się, a Lily pokiwała głową.
- Doskonale wiemy - stwierdziła z rozbawieniem, dłoń nieco wyżej przesuwając na jego udzie, ale jeszcze WZGLĘDNIE bezpiecznie

[Ronald Fitzgerald]

– Mhmm, kusi wystarczająco, wiesz? – zamruczał jej do ucha i uśmiechnął się leciutko, bo generalnie naprawdę tak uważał. Kusiła go jak cholera, a on w to szedł - i mu się podobało jak w to szedł. Generalnie rozumiał jej motywy, i to, że udręczało ją samotne macierzyństwo, dlatego zapewne sam pomagał jej przy małej Mads, którą całkiem uwielbiał.
– Dokładnie tak – uśmiechnął się szeroko, obejmując kobietę ramieniem.
– Och, wiemy aż za dobrze – uśmiechnął się lekko, a panowie spojrzeli na siebie znacząco.
– To co, będziemy w kontakcie? – spytali, podając im już rękę na do widzenia, a Ronnie pkiwał głową, a gdy znaleźli się z Lils sami, przechylił głowę.
– Przepraszam, że tak wyjebałem z pracą, nie musisz się zgadzać, ale zauważyłem, że chyba ci trochę tego brakuje – powiedział niewinnie, uśmiechając się do niej uroczo.

[Lilianne Thompson]

- Ale już tak bardzo, że nie możesz wytrzymać czy jeszcze troszkę dasz radę? - zapytała z rozbawieniem, nachylając się w jego stronę bardziej i uśmiechnęła się niewinnie. I doceniała to pomaganie, serio. W ogóle jakoś doceniała jego obecność, bo chociaż wcześniej się jej obawiała, to teraz widziała, że nie słusznie. Było miło i przyjemnie, czego chcieć więcej?
- Jasne. Dziękujemy, miło was było poznać - powiedziała na pożegnanie, a kiedy wyszli przeniosła wzrok na Rona i uniosła brew w górę. - Nie mam nic przeciwko samemu pomysłowi, ale umiem mówić za siebie, wiesz? - złapała go za podbródek, chociaż nie mówiła tego z jakimś rozżaleniem ani nic. - Chociaż to nie jest głupi pomysł. Apropos pomysłów... użyłbyś magicznych znajomości i poszukał jakiegoś fajnego, niedużego apartamentu, co? Pomyślałam, że do swojej części wygranej dorzucę jeszcze trochę pieniędzy i kupię Camille i George'owi jakieś mieszkanie, na start. Tylko byleby nie było całkowicie do wykończenia, bo klucze chciałabym jej dać na imprezie urodzinowej - wyszczerzyła się do niego, bo uważała że to najlepszy prezent dla niej, Chucka i George'a. Nie konsultowała tego co prawda z Charlesem, bo nadal miała na niego focha ale jebać to, nie?

[Ronald Fitzgerald]

– Jeśli muszę, to dam radę, ale nie powiem, wolałbym nie musieć – zaśmiał się cicho, patrząc na nią z niewinnym uśmieszkiem. W każdym razie, kiedy powiedziała, że umie mówić za siebie, przechylił głowę.
– Nigdy w to nie wątpiłem nawet przez sekundę, wiesz? Ale widziałem, że masz do tego wąpliwości i uznałem, że przyda ci się leciutkie pchnięcie w temacie – w innych tematach też by się przydało im obojgu, ale o tym wolał chyba nie wspominać.
– Jasne, nie ma problemu, mogę pomóc. Ostatnio pomagałem też Ness przecież, bo była średnio zadowolona ze swojej pośredniczki, także… Na luzie – uśmiechnął się lekko. – Słuchaj, nie dorzucaj. Dam swoją połowę. Nie byłem pewien co jej kupić, a w zasadzie to się wydaje świetny pomysł – powiedział z uśmiechem, bo w zasadzie wygrana była bardziej Lily, skoro była jego talizmanem na szczęście, prawda?

[Lilianne Thompson]

- A do wieczora wytrzymasz? - zapytała jak gdyby nigdy nic, zupełnie spokojnym i niewinnym tonem, jakby pytała o to, czy wpadnie na kawę, a nie na dziki seks, który zapewne się wtedy wydarzy
- Może mi faktycznie dobrze to zrobi. Będę Maddie wpychać częściej Jasonowi, aż nauczy się sam nią zajmować - powiedziała z rozbawieniem. Powrót do pracy brzmiał bardzo dobrze generalnie i chyba faktycznie powinna się za to wziąć. Zaplusował po raz kolejny, no
- Okej, dzięki - uśmiechnęła się uroczo, a kiedy powiedział, źe dorzuci swoją część wygranej, zmarszczyła czoło. - Zamierzałeś kupić jej prezent za prawie siedemset tysięcy dolarów? Kurwa, dlaczego ja nie dostaję takich prezentów? Niesprawiedliwe, totalnie - zaśmiała się cicho, obejmując go za szyję. - Jak się dowie, że to prezent od nas obojga, to już w ogóle będzie cię kochała nad życie bardziej niż mnie i Charlesa - stwierdziła, oczami wywracając i musnęła nosem jego nos. Nie, żeby teraz tak nie było

[Ronald Fitzgerald]

– No skoro muszę i nie mogę cię wziąć na stole w tej restauracji, to jakoś, z ciężkim sercem wytrzymam – pokazał jej język z rozbawieniem, ale jakoś się nie nastawiał mocno, żeby potem się nie rozczarować, jak jej chomik w mózgu jednak zmieni zdanie.
– Poza tym jednak zawsze możesz pracować z domu, gdyby Jason mocno płakał – rzucil z rozbawieniem, wzruszając ramionami. W każdym razie, kiedy spytała, czy zamierzał jej córce kupić prezent za prawie siedemset tysięcy, wzruszył ramionami.
– Bo nie jesteś Cami, ona mnie lubiła cały czas, ty dopiero niedawno znowu zaczęłaś – pokazał jej język z rozbawieniem, mocniej ją obejmując ramieniem.
– Cóż, taki jest plan, chcę was wygryźć i być jej top człowiekiem zaraz po George’u i małym Chucku – pokazał jej język z rozbawieniem, ale po prosu Cami uwielbiał itraktował zawsze trochę jak swoją, no. :c