autor

[Nesta Rosenthal]

– Może byś tego nie zrobił, a może byś zrobił. Już nie będziemy mieli okazji się przekonać – powiedziała cicho, nawet odrobinę nostalgicznie i smutno, ale generalnie nie lubiła tak gdybać. Ot, robił to, ponosili tego konsekwencje oboje. Odetchnęła głęboko.
– Nie rozmawiam z tobą normalnie, bo prościej jest z tobą rozmawiać niepoważnie. I mam wrażenie, że też to całkiem lubisz – uśmiechnęła się delikatnie, puszczając mu oczko. – Odważnie, że tego nie zakładałeś, bo ja to zakładałam całkiem poważnie – wzruszyła ramionami. Mimo to, zaśmiała się zupełnie szczerze i trzepnęła go w ramię.
– Zrobiłabym z Lucyfera swoją dziwkę – powiedziała z uroczym uśmiechem, puszczając mu oczko. – Okej, w takim razie idziemy zatańczyć – zadecydowała, zaraz z lekkim entuzjazmem nawet dając się poprowadzić i objęła go, zaraz zaczynając się bujać w rytm muzyki.
– I ja doceniam te starania – odparła, patrząc mu w oczy.

[Elias Costas]

- Niestety nie - stwierdził cicho. Nie mieli okazji się przekonać, to prawda, czego Elias z jednej strony mimo wszystko żałował. Chciałby to zmienić czasami, chociaż nie narzekał jakoś okropnie na swoje aktualne życie. Nie było złe. Ale nie było też tak dobre jak mogłoby być z nią u boku, nie?
- Jasne, że to lubię. A najbardziej lubię momenty, w których zaczyna się irytować albo wkurwiać. Niezmiennie od lat mnie to bawi - zaśmiał się pod nosem. - Nie zakładałem, bo za twarda jesteś na umieranie. Szczególnie takie - bo jeszcze w bójce, na akcji w pracy, cokolwiek tak, ale nie widział jej umierającej w taki sposób. Nie, bo to nie była równa walka, tak po prostu.
- Wiem. Z lasek w areszcie też robiłaś swoje dziwki, chociaż to mnie całkiem interesuje. Jak usłyszałem, że tam jesteś, to martwiłem się o ciebie. A potem zacząłem się martwić o te inne laski jak usłyszałem, co odpierdalacie - pokręcił głową z rozbawieniem, ale nie żeby to było coś dziwnego dla niego Objął ją zatem delikatnie, bardzo kulturalnie w pasie i istotnie tańczyli.
- Tak? I co z tych starań będe miał? Może ugniesz się i pójdziemy na te lunch z Vittorią razem, hmm? - poruszył brwiami. No fajnie by było, jego zdaniem!

[Nesta Rosenthal]

Uniosła jedną brew, gdy powiedział niestety nie. Nie komentowała, chociaż nigdy nie zakładała, że żałował nadal, że nie mili okazji się przekonać. Po prostu sądziła, że aktualne życie mu w stu procentach odpowiadało.
– Vice versa – puściła mu oczko nawet w tym momencie, a kiedy powiedział, że jest za twarda na umieranie w szczególności takie, skinęła głową, bo rozumiała, co miał na myśli. Też sądziła, że jeśli umrze za wcześnie, to w walce, na akcji, a nie w szpitalnym łóżku, ale w pewnym momencie miała już taką wizję.
– Niektorzy robią dziwki w burdelu, ja robiłam w więzieniu, okej – zaśmiała się, nawet się do niego lekko przytulając w tym momencie, bo lubiła go całkiem, kiedy był normalny. Naprawdę. Zapomniała już jak to jest go po prostu lubić.
– Przemyślę to – odparła tylko, wzruszając ramionkami, bo mogła istotnie ten lunch przemyśleć i iść skoro wiedziała, że nie będzie jej udręczał aż tak.

[Elias Costas]

Bo nigdy tak naprawdę o tym nie rozmawiali. Zawsze gdy o tym rozmawiali to w formie sarkazmu albo się kłócili. Nie, żeby nie chciał normalnie o tym rozmawiac, ale po prostu ciężko mu szło nie mówienie z ironią czy g łupimi żartami, nie?
- Jakbyś robiła dziwki w burdelach, to już akurat zacząłbym się poważnie o ciebie martwić, serio - zaśmiał się pod nosem, a kiedy się do niego przytuliła odruchowo ją do siebie przytulił. Nie pamiętał już kiedy ostatni raz się przytulali, ale to uczucie było przyjemne. Oparł brodę na czubku jej głowy, wcześniej nosem przesuwając po jej włosach i uśmiechnął się delikatnie. Nie robił jednak żadnych głupich ruchów, ot delikatnie gładził ją po plecach ale próbował to robić w przyjacielski sposób, coby potem Ben nie miał pretensji do niej czy coś.
- No weeeeź, zgódź się. Przecież będę grzeczny. Teraz jestem i jest fajnie. Może być fajnie jak pójdziemy na rodzinny obiad, no - zaśmiał się, bo tak to widział. Skoro wracał na trochę do Seattle, to chciał to jakoś ogarnąć.

[Nesta Rosenthal]

– Albo zacząłbyś korzystać z burdeli, bo wiesz, że moje dziwki byłyby najlepsze – pokazała mu język z rozbawieniem, ale kiedy ją przytulił do siebie, odetchnęła głęboko z lekkim zaskoczeniem zauważając, że używał nadal perfum, które lata temu mu kupowała na jakieś drobniejsze okazje – albo i bez okazji. Dziwnie było czuć ten znajomy zapach, bo wcześniej nie zbliżała się do niego aż tak. Przymknęła powieki, bijając się w rytm muzyki, ale zaraz się odsunęła.
– No dobra. Rodzinny obiad – westchnęła z rezygnacją. – Ale nie w knajpie. Ty gotujesz[/v] – wyszczerzyła się do niego z rozbawieniem, bo to mogłoby być w sumie całkiem fajne! Przynajmniej tak się jej wydawało!