autor

[Thea Vasilios]

| dwa tygodnie po ostatniej


Wróciła kilka dni temu do Seattle i w ogóle jej to nie cieszyło; nie mogła płynąć tutaj tak mocno w Miami, doskonale o tym wiedziała i naprawdę próbowała ograniczyć wszystkie możliwe używki - nie piła już trzeci, może czwarty dzień, ale odstawienie kokainy w ogóle jej nie wychodziło. Od wczoraj próbowała załatwić COKOLWIEK, ale wszyscy możliwi dilerzy do których miała dostęp odmówili jej sprzedaży jakichkolwiek narkotyków. Czy dostała kurwicy? Nie. Na początku sobie wmawiała, że okej, to może lepiej, ale teraz, od jakichś kilku godzin niemalże po ścianach chodziła, bo jej organizm zupełnie inaczej odczuwał ten brak, niż chciałaby głowa. Nie zadzwoniła do Poppy ani do Sama (bo chyba nie bardzo chciała się do tego punktu, w którym była przyznawać) ale zadzwoniła do Jasona, żeby jej coś podrzucił. I kiedy na niego czekała, to łaziła jak opętana w tą i z powrotem po gigantycznym salonie w swoim apartamencie. Dźwięk dzwonka do drzwi brzmiał jak wybawienie - wręcz wpadła Jasonowi w ramiona, gdy tylko drzwi mu otworzyła.
- Dziękuję, tylko nie mów nic Poppy, wyłapałam, że to chyba jej zasługa, że wszyscy mnie olewają, a nie mogę się dzisiaj skupić. Mam od cholery pracy i bez tego mój mózg nie zatrybi - zaczęła mamrotać, odsuwajac się od niego i od razu zapewne wyłapała minę, która wcale jej się nie spodobała. - Przywiozłeś, prawda? - i nagle cały ten mood chochlika z niej uleciał, a ona patrzyła na niego kurewsko poważnie. Bo jeśli nie... to po co tu przyszedł? Nie był jej w tym momencie do niczego innego potrzeby. Chciała jednej, konkretnej rzeczy. Kurwa.

[Jason Whiteley]

Kiedy Tee do niego zadzwoniła, w pierwszym momencie jego mózg wpadł w tryb golden retrievera trzęsącego tyłkiem z radości na widok właściciela, którego nie widział całą wieczność (czyli mniej więcej od wyjścia z pracy). Kiedy jednak zorientował się z jakiego powodu do niego zadzwoniła, odetchnął głęboko i w pierwszej chwili, mimo, że sam pomagał Penny załatwić kwestię dealerów, chciał jej coś przywieźć, żeby poczuła się lepiej.
Potem jednak uświadomił sobie, jaką krzywdę by jej tym zrobił. Wiedział doskonale, że odstawienie nie mogło być niczym przyjemnym, a organizm Tee musiał być po prostu na głodzie. I nie chciał robić jej krzywdy nawet za cenę rzucania w niego czym popadnie. W jej drzwiach pojawił się doś szybko i widząc jej reakcję, objął ją mocno ramionami, ciesząc się tą bliskością, chociaż wiedział, że radoś Tee nie potrwa długo. Może dlatego chciał się tym nacieszyć?
– Tee… Wiesz, że zrobiłbym dla ciebie wszystko, ale to… Nie chcę niszczyć ci życia bardziej niż je zniszczyłem, skarbie – powiedział cicho, patrząc na nią znacząco. No nie chciał, ech.

[Thea Vasilios]

Gdyby ją zapytał o zdanie, to zdecydowanie bardziej krzywdę jej robił niczego nie przywożąc. Nie potrafiła w swojej główce ułożyć tego, jak się w tym momencie czuła, bo po tym niemal miesięcznym balecie, gdzie wciągała i piła niemalże bez przerwy jej całe ciało tego potrzebowało bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Serio, nawet na odwyku takich katuszy nie przeżywała jak w tym momencie, więc kiedy usłyszała jego słowa, zamrugała kilkakrotnie oczami, jakby próbowała nie wybuchnąć i samym krzykiem go nie zabić.
- Och, zdecydowanie wszystko. Dla mnie też pewnie wyruchałeś Anę i pozwoliłeś się pocałować tamtej piździe na weselu mojej kuzynki. Umiesz zrobić wszystko czego nie potrzeba, ale jak cię o coś proszę to już nie? - zrobiła krok w tył, nadal go mierząc wzrokiem. Jej bulwers rósł do rozmiarów niemalże kolosalnych, co widać było na pewno po jej twarzy. - Co jest z tobą, kurwa, nie tak? Wcześniej nie sprawiało ci to problemu. No wiesz, przynoszenie czegokolwiek do domu albo branie razem. Czym się to różni od aktualnej sytuacji? - wysyczała niemal, podpierając się pod boki i pokręciła z niedowierzaniem głową. - Dobra, wypierdalaj - machnęła ręką w kierunku drzwi, odwracając się do niego tyłem i podreptała do kuchni, nalewając sobie od razu wody do szklanki. Usiadła na blacie, masując sobie intensywnie skronie. Bolała ją chyba każda komórka jej ciała, ba - miała wrażenie, że nawet cebulki włosów ją bolą. Zrobiłaby wszystko choćby dla oksykodonu, kurwa.

[Jason Whiteley]

Dlatego o zdanie jej nie pytał. Tak po prostu. Nie odmawiał jej przez telefon, bo wiedział, że lepiej będzie przyjechać i jakoś ją w tym całym chujostwie wesprzeć, aniżeli dostarczać jej towar i pomagać niszczyć jej delikatny i tak organizm. Tak czy siak, widział rosnącą w jej błękitnych oczach lodowatą furię i był na to gotowy. Chyba.
– Wiesz doskonale, że to nie tak… Prosisz mnie o jedną rzecz, której zrobić dla ciebie nie mogę – odparł ze smutkiem, bo chciał jej ulżyć, serio. Ale nie mógł zrobić tego w ten sposób, bo po prostu się o nią cholernie martwił. Obawiał się, że znowu przedawkuje, że coś jej się stanie i nie mógłby sobie tego wybaczyć.
– Nie sprawiało, ale różni się wszystko. Bo wiem, co się stało. Bo wiem, że to może cię zniszczyć na wszelkie możliwe sposoby, a to ostatnie, czego bym chciał. Nie darowałbym sobie, gdyby cokolwiek ci się stało – odparł, patrząc jej w oczy, ale pokręcił uparcie głową, gdy kazała mu wypierdalać, krok w krok za nią do kuchni idąc.
– Nie zostawię cię. Zostanę z tobą. Przejdziesz przez to – powiedział cicho. – A ja ci pomogę jak tylko będę umiał – dodał jeszcze, bo wiedział, że to pomaganie oznaczało bycie workiem treningowym, ale uznał, że jakoś to zniesie.

[Thea Vasilios]

Cóż, jego obecność najlepszym wsparciem dla wygłodzonej Tee nie była, szczerze mówiąc. Tym, że niczego nie przywiózł wywołał u niej wewnętrzną kurwice i wszystkie negatywne myśli które kiedykolwiek w jej głowie się pojawiły na jego temat teraz jakby urosły do gigantycznego poziomu. Niestety.
- Całkiem zabawne, że to mówisz - zacisnęła usta, mnąc materiał swojej jedwabnej koszulki na wysokości biodra. - Ale to wiele tłumaczy. Zdradziłeś mnie, bo o wierność nie poprosiłam. Kurwa, ale ze mnie idiotka - pacnęła się w czoło i nawet uśmiechnęła, ale dość szybko jej ten uśmiech przygasł.
- Nic mi się nie stanie. TERAZ SIĘ DZIEJE - wydarła się w końcu, ale już w drodze do kuchni. Jasne, że się działo. Czuła się jakby stado słoni po niej przebiegło. Albo jakby wpadła pod tramwaj. Nie było nawet fragmentu ciała który jej nie bolał. Nawet stawianie stóp przyprawiało ją o ból i zupełnie nie wiedziała jak sobie z tym poradzić. Przymknęła powieki, kiedy wszedł za nią do kuchni.
- Nie chcę cię tutaj. W ogóle cię nie chcę. Wynoś się z mojego mieszkania - wycedziła przez zęby, przyciskając mocno całe dłonie do głowy. - Ty chcesz mi pomóc? Pierdolony diler będzie ze mną rozmawiał o pomocy w tym temacie? Jaja sobie chyba robisz - usiadła bokiem na blacie, nogi podkulając pod brodę i obejmując je ramionami. - Wypierdalaj. Stąd. Z mojego życia. Całkowicie - oparła na kolanach czoło, próbując opanować drżenie całego ciała. No i po jej było to dzwonienie? Teraz ją tylko wkurwiał.

[Jason Whiteley]

Cóż, był chyba gotów z jej negatywnymi myślami na swój temat się zmierzyć. Jasne, trochę zaboli, ale… Wiedział, że ją bolało bardziej. Dużo bardziej. Znał objawy odstawienia. Sam tego nigdy nie doświadczył, ale też to nie tak, że Jay był uzależniony. Odetchnął głęboko, słysząc jej słowa.
– Zabawne? Czemu zabawne? – spytał spokojnie, przechylając głowę. W zasadzie nawet nie zwracał uwagi na to, jak była ubrana, bo jednak to było ostatnim z jego trosk. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią, gdy powiedziała, że teraz się dzieje.
– Dzieje się, bo przez miesiąc imprezowałaś i twój organizm to czuje, ale… Przestanie się dziać, tylko musisz to przetrwać – powiedział cicho, łagodnie, patrząc na nią z olbrzymią troską i miłością. Westchnął mimochodem, patrząc jej w oczy.
– Domyślam się, że mnie nie chcesz, ale jest jak jest – odetchnął głęboko. – Nie jestem płotką i dealerem. Ale tak, będę z tobą rozmawiał o pomocy w tym temacie. Mogę też zadzwonić po Poppy albo Sama – ostatnie imię mu z trudem przyszło do wypowiedzenia, ale wiedział, że Sam na pewno sobie lepiej z tym poradzi. Ale chciał ją najpierw zobaczyć i wesprzeć osobiście.
– Wiesz, że nie wypierdolę – dodał spokojnie, patrząc na nią, ale się nie zbliżał na razie, bardziej zastanawiał, jak realnie może jej pomóc, bo nigdy jej w tym stanie nie widział.

[Thea Vasilios]

Paradoksalnie, nim się pojawił tych myśli nie miała. Do jego przyjazdu całą uwagę skupiała na tym, jak cholernie źle jej było, ale w chwili w której zrozumiała, że przyjechał bez niczego całkowicie się jej emocjonalnie do niego ulało. O wiele bardziej niż kiedykolwiek by chciała.
- Zabawne, bo jesteś pierdolonym chujem. I najważniejszej rzeczy dla mnie zrobić i tak nie umiałeś - rzuciła, wzruszając ramionami. Tak było, nie kłamała. Na trzeźwo, czysto i na nie-głodzie umiała to oczywiście ładniej w słowa ubierać, ale teraz trochę nie miała na to energii i przede wszystkim ochoty.
- Wyglądam na kogoś, kto ma ochotę to przetrwać? - zapytała z lekkim niedowierzaniem. Nie wyglądała i zdecydowanie się tak nie czuła, cóż. Zaczynała mieć go za kompletnego debila gdy mówił do niej tak łagodnym tonem. Jakby była uzależniona. Nie była przecież. Po prostu... po prostu tak wyszło. Czy coś. - To skoro się domyślasz, że cię nie chcę, ja to potwierdziłam, to co tutaj do kurwy nędzy robisz, Jason? - no bardzo prosta matma, nie? - No tak, sorry. Ty zajmujesz się szerszym polem rozprowadzania narkotyków. łapki masz czyste - zatrzepotała rzęsami, ale aż zachłysnęła się niemal powietrzem gdy usłyszała imię swojej siostry. - Jeśli zadzwonisz do Poppy, to urwę ci jaja. Przysięgam. Nie masz prawa jej o tym powiedzieć - aż się wyprostowała w tym momencie i wymierzyła w niego palcem. Drugą dłoń zacisnęła na brzegu blatu na którym siedziała.
- Dlaczego? Powiedziałeś, że jedyne czego nie możesz dla mnie zrobić, to przywieźć mi towaru. Więc wypierdalać możesz. Mogę ci nawet ubera zamówić i dorzucić jakąś kurwę w pakiecie - wskazała dłonią na drzwi.

[Jason Whiteley]

Odetchnął głęboko, gdy zaczęła go wyzywać, wewnętrznie tłumacząc sobie, że zasadniczo, to te wyzwiska mu się należały. Skrzywdził ją okrutnie, doprowadził na skraj śmierci i miał z tego powodu jeszcze większe wyrzuty sumienia, ale jednocześnie… Co teraz mógł dla niej zrobić? Jedynie być tym cholernym workiem treningowym.
– Nie i to mnie martwi – odparł, patrząc na nią z wyraźną troską. Wyglądała jakby zaraz miała umrzeć z głodu, widział, jak jej ciało drżało i był absolutnie przerażony, ale twardo stał w kuchni, dość blisko, ale nie na tyle, by jakoś naruszać jej przestrzeń osobistą.
– Stoję. Oddycham – odparł z lekkim sarkazmem na jej pytanie, co tutaj w zasadzie robił. – Nie mam prawa jej powiedzieć, ale oboje wiemy, że powinna wiedzieć. Chciałaby być na pewno tu przy tobie. Ale skoro ty jej tu nie chcesz, to mogę zadzwonić po Sama – zaoferował, bo o nim niczego nie powiedziała, żeby nie mógł dzwonić, right?
– No cóż, nie mogę też wypierdalać. Nie zostawię cię samej w takim stanie, nie powinnaś być teraz sama, Tee – odparł cicho, spokojnie, ignorując cierpliwie słowa o kurwie w pakiecie, bo generalnie taka taktyka wydawała mu się najlepsza.

[Thea Vasilios]

W jej głowie te wyzwiska były odpowiednie i jak najbardziej mu się należały. Jasne, nie obwiniała go za przedawkowanie, bo to akurat była tylko i wyłącznie jej wina, ale obwiniała go za to, jak cholernie złamał jej serce - na to już wpływ miał, nie?
- To niech cię nie martwi. To nie twój problem - powiedziała cicho. Ona miała wrażenie, że naruszał jej przestrzeń osobistą tym, że w ogóle tutaj nadal stał. Po pierwsze ją wkurwiał, a po drugie... nie lubiła być przy nim słaba. Nigdy. Chociaż też nigdy przedtem słaba przy nim być nie musiała, bo przed jego zdradą żyła sobie w krainie kucyków i jednorożców, pomijając jakieś głupie, typowe dla par kłótnie. Teraz daleko jej było do tęczy i całej reszty, eh. Słysząc jednak ten sarkazm, nie wiele myśląc cisnęła w jego kierunku szklanką z wodą - woda się rozlała, a szklanka stłukła na ścianie obok niego.
- SZKODA - rzuciła, oczami wywracając. Jeszcze będzie sarkazmem sypać, kutasiarz? W dupie mu się do reszty przewróciło. - Nie, nie powinna. Ma dość swoich zmartwień - pokręciła głową, znowu czoło na kolanach opierając. - Nie chcę, żeby mnie taką widział - powiedziała cicho, czując jak ściska jej się coś w gardle w tym momencie. Momentalnie poczuła wyrzuty sumienia. Bo przy Samie próbowała przecież być lepsza, a teraz... teraz zdecydowanie taka nie była. Teraz była w stanie pogryźć do krwi palce gdyby to miało w czymkolwiek pomóc.
- Zabrałeś sobie możliwość bycia moim wsparciem, więc... - wzruszyła ramionami, nagle jakby mięknąc, ale nie do niego, tylko ogólnie życiowo. Znowu się skuliła, mocniej ramionami obejmując.

[Jason Whiteley]

A on wcale nie kwestionował tego, czy mu się należały, bo generalnie wiedział, że tak było. Wiedział, że mu się należały i w zasadzie powinna go nawyzywać za wszystkie czasy już dużo wcześniej. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią, gdy powiedziała, że to nie jego problem.
– Jasne, że mój problem. Oczywiście, że to jest mój problem – odparł, patrząc na nią znacząco – on przynajmniej uważał, że był to jego problem, bo jak inaczej to mógł nazwać, skoro zasadniczo byli w tym miejscu, w którym byli właśnie prze z niego. I wiedział, że nie lubiła okazywać słabości, przy nim tego nie lubiła, ale był tu i w tym momencie nie zamierzał się nigdzie ruszać, ot co! Uchylił się nieco gdy rzuciła w niego szklanką, ale ze spokojem po prostu zaczął szkło zbierać – te kawałki, które się do tego nadawały w każdym razie.
– Wiem, że wolałabyś żeby mnie nie było, ale jestem – wzruszył ramionami, bo jednak nie zamierzał się ruszać, nadal. – Ale jest twoją siostrą i kocha cię nad życie – westchnął mimochodem. – Chyba już cię taką widział, nie? – zmarszczył brwi, bo skoro był jej sponsorem, to się domyślał, że tak właśnie było.
– Tee, wiem, że zjebałem – powiedział, wyrzucając do śmieci szkło i ignorując, że coś tam mu się w dłoń wbiło i się skaleczył. – Ale skoro zadzwoniłaś do mnie, to będę tym, czym chcesz, żebym był. Niezależnie, czy wsparciem, czy workiem treningowym – odparł spokojnie, ostrożnie podchodząc nieco bliżej niej.

[Thea Vasilios]

- Nie. To byłby twój problem, gdybyś był lojalny. Gdybyś był przy mnie, niczego nie odpierdolił i mnie kochał. Wtedy mógłby być to twój problem. Teraz nie powinno cię to interesować - powiedziała poważnym, nadal oschłym tonem, bo dokładnie tak to wszystko widziała. Dopiero teraz zdawała sobie sprawę, że tak mocno dusiła w sobie ten wkurw na niego, że teraz ją rozrywało od środka. Próbowała być miła, próbowała nie ranić też jego, ale... w tym momencie miała na to po prostu ochotę. Rzuciła w niego jakąś ścierką, żeby mógł podłogę wytrzeć, ale z miejsca się nie ruszała
- Ja ją też. I dlatego ma nie wiedzieć. Możesz to zrobić, czy twój upośledzony mózg nie wytrzyma? - zapytała zgryźliwie, ale pokręciła głową na jego słowa. - Nie. W takim stanie nie - bo gdy się poznali jak była na odwyku, jej organizm tak chujowo się nie zachowywał. Ale sporą część na początku też przespała, bo pewnie to przedawkowanie mocno ją fizycznie jednak dojechało. Wzięła głęboki oddech, żeby nie wybuchnąć. Finalnie jednak z blatu zeskoczyła, trochę ignorując to że mogła wleźć w jakieś szkło i podeszła bliżej niego.
- Nie, zadzwoniłam do ciebie, bo chciałam żebyś przywiózł mi towar. Gdybym chciała emocjonalnego wsparcia, zadzwoniłabym do Sama. Miałeś mi przywieźć ćpanie. Nie przywiozłeś, możesz wyjść - powiedziała spokojnie, ale patrzyła mu wymownie w oczy. Nie do końca tak myślała, ale trochę by chciała tak myśleć. I bardzo chciała żeby poszedł w cholere w tym momencie.

[Jason Whiteley]

– Masz rację, nie byłem lojalny ani wierny. I to jest na mnie. Powinienem był być przy tobie i chciałem, tak jak nie chciałem niczego odjebać, ale odjebałem. I żałuję – każdego pieprzonego dnia żałuję, że stało się to, co się stało. Że zrobiłem, co zrobiłem. Także tak. Nadal cię kocham, nawet jeśli mi nie wierzysz i nadal mnie to interesuje, nawet jeśli nie powinno – odparł hardo, patrząc jej w oczy i wzdychając ciężko, bo rozumiał jej zdenerwowanie, naprawdę. Złapał ścierkę w locie i zaczął wycierać podłogę.
– Okej. Nie powiem jej – powiedział, patrząc jej w oczy. – Cóż, w takim razie ja będę przy tobie, niezależnie od twojego stanu – odparł dość twardo, bo tym bardziej, skoro nie była wcześniej sama w tym stanie, zostawiać jej nie zamierzał, bo domyślał się, że w takim razie była wtedy na odwyku. Odetchnął głęboko.
– No ale nie zamierzam wychodzić. Zamierzam posprzątać to szkło, żebyś się nie skaleczyła, ale nie zamierzam cię tu zostawiać samej na zejściu – odparł spokojnie, po wytarciu podłogi idąc do szafki, w której trzymała szufelkę i zmiotkę i zaczął zgarniać pozostałe szkło, ignorując krwawiącą dłoń. Cóż.

[Thea Vasilios]

- Więc żyj sobie z tą miłością i wyrzutami sumieniami, ale jeśli mogę cię o to prosić, to jak najdalej ode mnie - wzruszyła ramionami, zaciskając dość mocno palce na swoich łydkach, jakby miało to złagodzić cierpienie egzystencjalne. - Bo ja nie chcę cię kochać. I mam nadzieję, że w jakiś sposób niedługo przestanę i będę mogła cię głęboko w chuju, którego mentalnego mam na pewno większego niż ty - dodała, zaciskając mocno zęby. O, takie miała życzenie na ten piękny wieczór - przestać go kochać. Szkoda, że samo życzenie średnio się spełniało, eh.
- Boże, ale czy ja mam wadę wymowy? - aż westchnęła ciężko. Tak szczerze, to miała ochotę wstać i go pobić i za fraki ciągnąć do drzwi, ale generalnie przy samej różnicy wzrostu i wagi wiedziała, że to nie ma najmniejszego sensu. W tym momencie męczyło ją nawet oddychanie.
- W chuju mam to szkło - stwierdziła i nawet wyrwała mu szufelkę z dłoni, dopiero teraz zauważając, że krwawił. Złapała go za rękę, patrząc najpierw na zranienie, a potem przeniosła wzrok na jego twarz. - Więc zadzwoń po Sama, wolę siedzieć z nim niż z tobą - stwierdziła, nie pozwalając sobie nawet na minimalnie drgnięcie kącików ust. Dawno nie była tak poważna. - I przemyj to. W szafce obok lodówki są plastry. - puściła jego dłoń, ale nie odsuwała się tylko czekała aż zrobi to co mu każe, bo ta rana ją zmartwiła, ale zdecydowanie nie zamierzała tego opatrywać za niego. Nawet jakiś głosik w jej głowie miał teraz flow pod tytułem Dobrze tak chujowi

[Jason Whiteley]

– Najdalej od ciebie się nie da – westchnął mimochodem i spojrzał na nią znacząco, bo nie zamierzał tej prośby realizować, wiedząc, że była na zejściu i wiedząc, że w takim stanie wcale się nie mówiło rzeczy, które się myślało, albo chociaż miał taką nadzieję.
– A to na pewno, masz rację – westchnął ciężko. Inna sprawa, że miał nadzieję, że kochać go wcale nie przestanie, bo on mimo, że skrzywdzil ją okropnie, to kochał ją nad życie i liczył chyba na to, że będzie mógł być przy niej, dla niej i że jeszcze będą w stanie cokolwiek z tego zbudować, ach. Odetchnął głęboko i spojrzał na nią, gdy spytała, czy ma wadę wymowy.
– Nie, ale też wiem, w jakim stanie jesteś – odparł, bo nie zamierzał twardo zostawiać jej samej. Odetchnął głęboko – Domyślam się, że masz je w chuju, którego mentalnie masz większego ode mnie, jak już to zostało ustalone, ale nie chcę, żebyś się skaleczyła – odparł spokojnie, ale gdy go złapała za dłoń, zmarszczył brwi.
– Okej, posprzątam i zadzwonię po Sama – powiedział, chociaż trochę go to ubodło, serio. Westchnął cicho. – Nic mi nie będzie – dodał, gdy powiedziała, żeby to przemył, bo nie zamierzał teraz się tym zajmować. Wyciągnął dłoń po szufelkę i pewnie gdy mu ją oddała, to znów wziął się za sprzątanie.

[Thea Vasilios]

- Da się. Seattle jest duże, poradzisz sobie - stwierdziła, bo jej zdaniem to było do zrealizowania. - Możemy się podzielić nawet naszymi ulubionymi miejscami, żebym nie musiała cię oglądać nawet przypadkiem - dodała, nawet zaczęła sobie w głowie takie miejsca już wizualizować i rozmyślać nad tym, które restauracje lubiła odwiedzać bardziej niż inne. Jakie to byłoby proste, gdyby po prostu mógł zniknąć. Ona mogłaby z przyjemnością - ale Poppy jej zabroniła w pewnym sensie. Cóż.
- Żyję, nie zamierzam się też zabić. Opcjonalnie umrę bo mam wrażenie, że za chwilę eksploduje mi głowa. Chyba zacznę nawet na to po cichu liczyć - mruknęła z ironią. Myśli samobójczych nie miała do tej pory, ale będąc w tym stanie śmierć wydawała jej się czymś całkiem przyjemnym. - Skaleczenie w tym momencie to mój namniejszy problem - prychnęła, ale widziała po jego twarzy że go to ubodło i normalnie miałaby kurewskie wyrzuty sumienia, ale teraz... nie miała ich wcale. Wkurwił ją, nie przywiózł niczego co mogłoby jej ulżyć, więc sam był sobie winien, prawda? - Nie no nic, ale zaplamisz moją podłogę krwią. - finalnie zatem pudełko z plastrami wyjęła i rzuciła nimi w jego stronę. - Opatrz to. Teraz - zarządziła, na palcach przechodząc wśród odłamków szkła i podreptała do salonu, żeby usiąść na kanapie. Drżącymi palcami odpaliła papierosa i zaczęła liczyć w głowie do stu. Albo jeszcze dalej. Zaczynała marznąć, kurewsko i czuła jak serce wali jej tak, jakby miało się wyrwać z piersi. Dlaczego zejśc musiało być tak chujowe, a haj był tak cudowny? Eh :c