autor

[Thea Vasilios]

- Wiesz, że zawsze w ciebie wierzę, ale nie aż tak - zacisnęła delikatnie usta, żeby nie parsknąć śmiechem. Okej, nie mogła mu odmówić tego, że czasami miewał dobre momenty i bywał romantyczny, ale w tym momencie nie sądziła, żeby tak poetyckie teksty rzucał z głowy, a nie bo je gdzieś przeczytał Swoją drogą uważała, że robienie ślubu w walentynki to straszna tandeta, ale ogólnie jego kuzyn i jej kuzynka byli chodzącymi tandetami, więc po prostu nikt nie komentował. Przynajmniej nie oficjalnie
- Taa - rzuciła, wzdychając ciężko. - Poza tym, nie jestem narkomanką. Nie biorę od tamtej imprezy. Wiesz której. I nie uważam, żebym miała jakiekolwiek ciśnienie albo napięcie. Wkurza mnie to jego psychologiczne pierdolenie na temat tego, że zaraz może być gorzej. Idąc tym tokiem myślenia, nie potrzebnie wychodzimy z domów, przecież można skręcić kostkę idąc - wymamrotała, wywracając oczami. Chociaż nie chciała, brała ją trochę jednak frustracja nad tym wszystkim. Zaraz się jednak ogarnęła na nowo. Niby narkomanką nie była, ale wahania nastrojów trochę jednak miała jak nie brała, nie?
- Dokładnie tak. A na deser mus czekoladowy? - uśmiechnęła się i zaraz faktycznie zamówienie złożyli na jedzenie i drineczki. - Możesz przestać mi czytać w myślach? Dokładnie o tym myślałam - zaśmiała się cicho, lekko palcami przesuwając po jego dłoni. - To co, dwa dni na jachcie? - uniosła swojego drinka w górę, kiedy i jego drink już dotarł na stolik.

[Jason Whiteley]

– Ranisz me serce – powiedział, łapiąc się teatralnie za pierś, ale zaśmiał się dźwiecznie, chociaż istotnie, w zasadzie tego nie wyczytał, tylko sam w tym momencie to wymyślił, no. Aż przykro, że w niego nie wierzyła, ech. Dla niego też ten ślub w walentynki był tandetny, ale cóż – żył z tym. Liczył, że może zrobią coś fajnego i widział też swoją szansę na spędzenie z nią walentynek.
– Albo wpaść pod autobus, idąc przez pasy – dorzucił, wzruszając ramionami, bo w jej logice naprawdę się odnajdywał. Widział jednak, że czuła się delikatnie sfrustrowana, więc postanowił zmienić temat. – Jaką suknię ubierasz na ten wspaniały Walentynowy ślub, na który się wybieramy? Chciałem dobrać sobie krawat – poruszył brwiami, bo założył jakoś, że skoro miło spędzają czas, to mogą iść na niego razem. – O ile chcesz, oczywiście – dodał, bawiąc się bransoletką od zegarka.
– Zdecydowanie mus czekoladowy – pokiwał głową, tak, to mu pasowało. – Dwa dni na jachcie – stuknął szklanką z drinkiem o jej. – A potem możemy jeszcze pójść na kolację jak zejdziemy na ląd i powoli wracać do Stanów – dodał z uśmiechem. - Chyba, że chcesz lecieć prosto do Włoch i zostać tu dlużej - tak też mogli zrobić!

[Thea Vasilios]

- Musi być chociaż trochę wyrównane - musnęła palcami jego nos, ale nie mówiła tego z żadnym sarkazmem ani zgryźliwością, nawet uśmiechnęła się do niego całkiem ciepło i czule. Thea próbowała nie myśleć o walentynkach samych w sobie, bo im bardziej o nich myślała tym bardziej do niej docierało, że mieliby zaraz kolejną rocznicę.
- Dokładnie tak. A to przecież bez sensu, prawda? - wywróciła oczami. Z lekką ulgą przyjęła jednak zmianę tematu. - Srebrna, trochę opalizująca - powiedziała spokojnie, mieląc jego propozycję w pewnym sensie trochę. - Srebrny krawat będzie wyglądać tandetnie, ale coś wymyślimy. Kupimy jakiś we Włoszech - odpowiedziała, bo właściwie mogli iść razem, skoro i tak już razem spędzali tyle czasu, prawda?
- Chociaż zwykle wolałam jeść mus czekoladowy z ciebie, a nie z miseczki, ale dzisiaj będziemy musieli to przeżyć - powiedziała z rozbawieniem, lustrując go wzrokiem. Nie dało się ukryć, że kiedy było tak miło i przyjemnie, brakowało jej seksu z nim i w ogóle całej bliskości, ale probowała być grzeczna, o. - Właściwie to możemy polecieć do Włoch kilka dni wcześniej. Ogarniemy temat zakupów i możemy spędzić tam czas. Niby pogoda nie będzie jakimś sztosem, ale to nadal Włochy - wyszczerzyła się do niego. O, zdecydowanie to była opcja. Jakieś spacerki po typowych wąskich, włoskich uliczkach... brzmiało jak idealne zakończenie wakajków, nie?

[Jason Whiteley]

– Przyznaję, zasłużyłem – wzruszył ramionami i uśmiechnął się delikatnie, gdy musnęła palcami jego nos. Westchnął sobie cicho, kiedy tak powiedziała, że to bez sensu. No miała trochę racji. Skinął jednak głową, gdy wspomniała, że srebrny krawat będzie wyglądał tandetnie.
– Okej, rozumiem, że mi pomożesz z wyborem, wspaniale – uśmiechnął się szeroko. – Możemy wybrać coś granatowego z jakimiś srebrnymi elementami – no taką miał chwilowo wizję. – No wiesz, ja żadnej opcji nie wykluczam – poruszył brwiami, ale nie zamierzał naciskać na bliskość, jeśli tego w tym momencie nie chciała.
– Brzmi jak plan – pokiwał głową i uśmiechnął się szeroko. Istotnie tak zresztą zrobili. Obecnie były już walentynki, a sam zainteresowany miał dla Thei jakąś sztos kolię z diamentami na prezent. Odetchnął głęboko, pukając do jej pokoju.
– Hej, zanim się zbierzemy i zejdziemy, to uznałem, że to może ci pasować do sukienki. Wszystkiego dobrego z okazji walentynek, Tee – uśmiechnął się nieznacznie i otworzył przed nią pudełko, ale gdy sięgnęła do środka, pewnie je zamknął, trochę jak w Pretty Woman i zaśmial się dźwiecznie!

[Thea Vasilios]

- Nah, nikt na to nie zasługuje - pokręciła głową. Nawet jeśli wcześniej siała nienawiść w jego kierunku, świeżo po jego zdradzie, to mimo wszystko nie uważała, żeby na złamane serce zasłużył. Między innymi dlatego nie chciała też, żeby do końca wiedział o niej i Samie - niezależnie od tego czy kiedykolwiek do siebie wrócą czy nie, zawsze będzie miłością jej życią i nigdy nie chciała go celowo krzywdzić :c A potem faktycznie spędzili super resztę wyjazdu i kiedy wszedł do jej pokoju we Włoszech, uśmiechnęła się do niego szeroko.
- Nie chcę być niemiła, ale powinniśmy udawać, że to święto nie istnieje, wiesz? - pokazała mu język, ale podeszła bliżej niego i istotnie, łapką chciała dotknąć pięknego naszyjnika, który właśnie pokazywał. Parsknęła śmiechem, gdy przymknął pudełko. Zabrała mu więc pudełko z rąk i rzuciła na jakiś stolik. - Jesteś wredny - mruknęła z rozbawieniem, ale zarzuciła mu ramiona na szyję i po prostu się do niego przytuliła, napawając zapachem jego wody po goleniu. Prezent był genialny, ale... wdzięczna mu chyba była bardziej za to, że te ostatnie dni były idealne - dokładnie takie, jakich potrzebowała. - Dziękuję za prezent i za cały wyjazd. Tęskniłam za tym - szepnęła mu do ucha, składając zaraz czułego buziaka na jego policzku. Prawie powiedziała za nami, ale w porę wyhamowała.

[Jason Whiteley]

A on uważał, że trochę zasługiwał po tym, co jej zrobił, ale jednocześnie naprawdę chciał jej to teraz jakoś wynagrodzić, naprawić, zrobić wszystko, co może – każdego dnia starać się, by bolało trochę mniej. Odetchnął głęboko i kiedy powiedziała, że powinni udawać, że to święto nie istnieje, westchnął mimochodem.
– Ale istnieje i musimy z tym żyć, więc uznałem, że mogę zrobić coś miłego – uśmiechnął się do niej uroczo. Odetchnął głęboko, gdy wspomniała, że jest wredny. – Wcale nie jestem – wywrócił oczami i uśmiechnął się słodko, ale kiedy się do niego przytuliła, to objął ją w talii, po prostu ją do siebie przytulając. – Nie masz za co dziękować, cieszę się, że pozwoliłaś się zabrać. Świetnie się bawiłem – przyznał spokojnie, patrząc jej w oczy. Naprawdę tak było. – Ja też za tym tęskniłem – objął ją ciaśniej w talii i musnął ustami jej nosek. – To co, idziemy patrzeć jak nasze kuzynostwo bierze ślub a potem pić bezalkoholowe drineczki? – poruszył brwiami z szerokim uśmiechem. - Ale najpierw mogę ci pomóc go zapiąć - dodał, poruszając brwiami.

[Thea Vasilios]

I Thea naprawdę to widziała. Dlatego z nim pojechała, dlatego chciała mu dać szansę, nawet jeśli nie zapędzała się ze wszystkim zbyt mocno. Dopuściła go do siebie na tyle blisko, na ile była gotowa w tym momencie i podejrzewała, że z każdym dniem będzie mógł być bliżej. Chyba. Głównie z powodu tego lekkiego zawahania nie pozwalała być za blisko.
- Robiłeś miłe rzeczy cały wyjazd. To by wystarczyło, chociaż kolia jest piękna - aż westchnęła cicho. Uwielbiała dostawać prezenty, uwielbiała błyskotki, więc wiadomo, że ogólnie narzekać nie zamierzała. - Cieszę się, że pojechałam - i kiedy musnął ustami jej nos, przez krótką chwile miała ochotę podnieść buzię wyżej, żeby ustami sięgnąć do jego ust, ale finalnie ucałowała delikatnie jego podbródek i odetchnęła głęboko, odrobinę się odsuwając. - Tak. W ogóle to powinniśmy dostać jakieś ekstra prezenty za to, że dzięki nam się poznali - powiedziała z rozbawieniem, kiwając głową. - Ale oprócz picia tych gównianych drinków, będziesz ze mną całą noc tańczyć, prawda? - wyszczerzyła się do niego. Zaraz sięgnęła po pudełko z naszyjnikiem, podała mu żeby mógł jej go zapiąć i odwróciła się tyłem, włosy podnosząc do góry w ramach ułatwienia dostępu do swojej szyi.

[Jason Whiteley]

Starał się. Nie pił, nie ćpał, naprawdę, nawet na spotkaniach głównie stał ze szklanką, by nie czuła potem od niego alkoholu. Starał się, żeby była szczęśliwa, spełniona i naprawdę miał nadzieję, że to wszystko się mu uda. Odetchnął głęboko i pokiwał głową.
– Kolia jest piękna, i idealnie pasuje do pięknej kobiety – uśmiechnął się do niej uroczo, wpatrując w jej oczy dość intensywnie i zawieszając się na tym spojrzeniu. – Też się cieszę – przyznał z lekkim uśmiechem. Jasne, miał ochotę ją pocałować, ale zachowywał się grzecznie. Musnął palcami jej talię, gdy ucałowała jego podbródek.
– Powinniśmy, zdecydowanie – pokiwał głową, biorąc od niej naszyjnik i istotnie zapiął go, muskając jej kark palcami. – Jasne, że będę tańczyć. Będę z tobą też wychodził na fajkę – puścił jej oczko. – Możemy też porwać do tańca Vittorię, jest przesłodka – zaśmiał się pod nosem, bo to też był plan, żeby Alesso mógł zatańczyć z Popps, nie?

[Thea Vasilios]

Doceniała to, serio. Chociaż też nie wymagała tego, żeby nie pił - miała przecież świadomość jak wyglądała jego praca i absolutnie nie oczekiwała tego, że miałby być abstynentem do końca życia, o ile nie będzie przyjeżdżał do niej totalnie napierdolony albo nie będzie łaził pijany dzień w dzień.
- Czyli idealny prezent od idealnego faceta - podsumowała. I nie było tutaj żadnego sarkazmu, bo jak było już wcześniej wspominane - w jej oczach zawsze był ideałem. Nawet mimo tego, co zrobił. Chyba powoli uczyła się o tym nie myśleć. Uśmiechnęła się tylko uroczo, nie komentując już bardziej tych słów, ale westchnęła cicho czując to muśnięcie na swoim karku.
- Lepszego towarzysza na ten wieczór nie mogłam sobie wybrać - powiedziała z lekkim rozbawieniem, powoli się do niego odwracając. - Możemy. W ogóle mogłabym chyba mieć dziecko gdybym miała pewność, że będzie tak cudowna jak Vi - stwierdziła, wzruszając ramionami i poprawiła swoje włosy jeszcze przed wyjściem. Może do kwestii posiadania dzieci trzeba było dorosnąć? Ona chyba powoli dorastała, nawet jeśli teraz... cóż, to nie byłby najlepszy pomysł zdecydowanie.

[Jason Whiteley]

– Daleko mi do ideału, ale staram się chociaż trochę się do tego zbliżyć – uśmiechnął się do niej delikatnie, spoglądając jej w oczy. – Na pewno by była – dodał, odnosząc się do słów o dziecku, a potem istotnie, poprowadził ją na przyjęcie, gdzie sączyli sobie urocze drineczki bez alkoholu, a teraz przejęli Vittorię, coby Alesso mógł potańczyć z Popps. Chwycił dziewczynkę na ręce, a zaraz potem objął Tee.
– Jest naprawdę wspaniała – dziewczynka uśmiechnęła się słodko, łapiąc jego policzek, a on zaczął się bujać z kobietami. Zmarszczył jednak brwi, zaraz wychwytując Sama na weselu.
– Sam był zaproszony? – spytal, marszcząc brwi i wskazując podbródkiem na mężczyznę, który zmierzał w ich stronę.
– Odbijany?[/b] – poruszył brwiami, zwracając się do Tee. Jason spojrzał w niebieskie oczy kobiety, jakby chcąc się upewnić czy ma zostać.

[Thea Vasilios]

- Idzie ci nie najgorzej - puściła mu oczko. Nawet nie było tak źle bez picia alkoholu, chociaż zdecydowanie go potrzebowała zawsze na takich wielkich, rodzinnych imprezach. Irytowały ją wszystkie ciotki, które pytały chociażby o to, dlaczego się rozstali z Jasonem skoro tak super się dogadują, bo... nawet nie chciała im mówić prawdy. Nie, bo wolała żeby nikt AŻ TAK nosa w ich sprawy nie wtykał.
- Jest. Co mnie odrobinę dziwi, bo mając takiego tatusia to aż niemożliwe. Przejęła widocznie głównie nasze geny - zagruchała do dziewczynki, ale kiedy usłyszała słowa Jasona napięła sie. No kurwa, serio? - Tak, w sensie na początku, ale sądziłam, że załapał, że zaproszenie odwołane - powiedziała cicho, ale kiedy sam do nich podszedł, zacisnęła usta i odsunęła sie jednocześnie od Jasona i małej.
- Nie - odpowiedziała Samowi krótko. - Mogę cię co najwyżej odprowadzić do drzwi, bo twoje zaproszenie trochę wygasło - ręką wskazała w kierunku ogromnych drzwi wejściowych, bo... co innego miała mu powiedzieć?

[Samuel Bailey]

– Cieszy mnie to – uśmiechnął się do niej całkiem uroczo, bo generalnie rozumiał, czemu ją to wszystko irytowało i te pytania mogły być niewygodne, bo wszystkie jej ciotki uwielbiały jego i vice versa zapewne. Odetchnął głęboko, gdy powiedziała, że mała przejęła głównie ich geny, wywrócił oczami.
– Alesso nie jest zły, jest po prostu pojebany – mruknął cicho, do jej ucha, żeby dziewczynka nie słyszała brzydkich słów, bo pewnie Alesso już pękając z dumy oświadczył, że pierwszym słowem małej było Dada. Jau spiął się, gdy Sam podszedł do nich.
– Musimy porozmawiać, proszę. Nawet jeśli masz mnie odprowadzić do drzwi – wzruszył ramionami, bo trochę tak to widział. – Proszę – powtórzył z naciskiem.
– Ja mogę go wyprowadzić, jeśli chcesz – rzucił Jay, rozglądając się już za Alesso. Obaj chętnie go wyprowadzą. A potem skopią.

[Thea Vasilios]

- Nie przeklinaj przy dziecku, bo utniemy ci język - miała oczywiście na myśli siebie i Penelope, bo pewnie obiecały mu to jak tylko mała się urodziła A jednak fajnie by było, gdyby ta kruszynka miała lepszy zasób słów niż przekleństwa, prawda? Chociaż Thea sama miała teraz ochotę kląć, gdy Sam pojawił się w zasięgu jej wzroku. Powinien w ogóle zniknąć z jej orbity, eh.
- Jason, nie wtrącaj się, proszę - upomniała go, gdy zasugerował odprowadzenie Sama, bo przecież nie o to żeby dostał wpierdol chodziło. - Chodźmy - zwróciła się do Samuela, ruszając w zasadzie przodem w kierunku korytarza. Idąc trzymała materiał długiej sukni i robiła wszystko, żeby na niego nie patrzeć, bo wiedziała, że trochę zmięknie - szczególnie, że jednak tutaj mimo wszystko przyjechał, nie? - Mów - rzuciła, kiedy odrobinkę oddalili się od Jasona.

[Samuel Bailey]

– Nie przeklinam przecież – westchnął cicho, bo taka była prawda, dlatego tak cicho to powiedział, nie? W każdym razie, uśmiechnął się do niej delikatnie. W każdym razie, kiedy powiedziała, żeby Jason się nie wtrącał, ten skinął głową, natomiast Sam posłał mu lekko tryumfalny uśmiech.
– Dziękuję – powiedział, idąc zaraz za nią. – Posłuchaj, Tee, wiem, że możesz mieć do mnie żal, mogę cię tylko przeprosić za to, jak się zachowałem, ale chcę, żebyś wiedziała, że naprawdę mi na tobie zależy i po prostu się o ciebie martwię. Uważam, że potrzebujesz sponsora, Tee. Po prostu nawet jako wiedzy, że możesz zawsze do kogoś zadzwonić, kogoś kto rozumie – uśmiechnął się do niej delikatnie, spoglądając jej w oczy i wzdychając ciężko.

[Thea Vasilios]

Thea naprawdę wolałaby kazać Samowi wypierdalać, ale nie chciała robić dramy i nie chciała być jakoś mocno nieprzyjemna, dlatego postanowiła dać mu te dwie minuty w drodze do drzwi na mówienie. Jednakże, kiedy tylko się odezwał, miała ochotę go uderzyć. Zatrzymała się kiedy znaleźli się w hallu, ale jeszcze dość daleko od drzwi.
- Ustalmy najpierw, że w dupie mam twoje przeprosiny - uniosła dłoń w górę, bo trochę tak w sumie było. - I nie mów, że ci na mnie zależy, bo gdyby jakkolwiek ci na mnie zależało nie potraktowałbyś mnie tak.... kurwa, nawet nie wiem jak to nazwać. Mówisz, że ci na mnie zależy. Całujesz mnie kilkakrotnie, potem idziemy ze sobą do łóżka i nagle... po prostu cię nie ma? Przespałam się z tobą, bo ci ufałam, bo zapewniłeś mnie, że i tak możemy być przyjaciółmi i bo... - urwała, mówiąc te wcześniejsze słowa na jednym wdechu. Dopiero teraz odetchnęła głęboko, bo chyba nie chciała kontynuować swojej wypowiedzi dla niej o wszystko było chyba wystarczająco jasne. I okropnie smutne. - Potrzebuję pierdolonego spokoju. I potrzebuję nie czuć się jak ostatnia kretynka, bo dla mnie seks coś znaczy. Zawsze znaczył. Niestety. - rozłożyła bezradnie ręce. Nie podnosiła głosu, nie zamierzała robić jakiejś wielkiej dramy ani nic w tym rodzaju. Chciała, żeby wiedział że nie chodziło o wyznawanie sobie uczuć ani innych rzeczy - chodziło o jakiś szacunek, bo nie miałaby nic przeciwko gdyby mieli więcej ze sobą nie spać, tylko się przyjaźnić albo CHOCIAŻ rozmawiać jak normalni ludzie. Nie jakby była jego onsem. - Nie zamierzam więcej chodzić na żadne terapie, mieć sponsorów i tak dalej. Radzę sobie. Dlaczego tak ciężko to zrozumieć? Musiałeś tutaj przyjeżdżać żeby popierdolić swoje mądrości? W CHUJU TO MAM - okej, jednak podniosła głos ale cóż