autor

[Jason Whiteley]

Jason był najebany jak szmata. Większość wieczoru spędził na lamencie z Alessandro i kiedy panowie wyczaili, że cała radosna czwórka - ICH kobiety i dwa zjeby - mają radosną kolacje w tej samej knajpie w której oni żarli steki i pili hektolitry whisky, postanowili po kilku głębszych się przywitać. Generalnie zauważywszy, że Sam i Thea się zbierają, to Jason poklepał Alesso, rzucił parę stówek na stolik i poleciał za nimi. Po chwili wjebał się im kulturalnie do ubera i uśmiechnął szeroko.
- No hej, jedziemy na wycieczkę? - spytał z szerokim uśmiechem, totalnie nieświadomy swojego zjebania. - Wiem, że jestem lekko pijany, ale chętnie spędze z wami czas. Sam... Naprawdę mi psz.. Przykro - dodał jakby skruszony, ale generalnie to przykro mu było tak, że aż wcale.

[Thea Vasilios]

Cóż, Thea niestety najebana jak szmata nie była. Rzecz jasna, panów zjebów w pierwszej chwili nie zauważyła, podobnie jak reszta jej towarzyszy, dlatego kolację zjedli naprawdę w miłej i przyjemnej atmosferze, chociaż czuła, że Sama coś gryzło - mniej się odzywał przez ostatnie kilka dni, ale na kolację go wyciągnęła. Niemniej jednak, w końcu Jasona i Alessandro kątem oka wypatrzyła, dlatego chciała się zwinąć z knajpy zanim znowu będzie musiała się irytować.
- Kurwa, na tyle restauracji, akurat w tej musieliśmy ich spotkać - wywróciła oczami. Jasne, chadzali tutaj czasem we czwórkę, zanim wszystko się posypało, ale chyba liczyła, że akurat dzisiaj na nich nie wpadną, eh. I wtedy otworzyły się drzwi od ubera, Jason wepchnął do środka, a ona aż zacisnęła powieki licząc w głowie do dziesięciu gdy usłyszała jego głos i poczuła odór alkoholu. - Nie jedziemy na żadną wycieczkę, Jason. Jadę do domu. Ty chyba też powinieneś - odrobinę się bliżej w stronę Sama przesunęła, bo menelski zapach Whiteley'a naprawde jej w życiu teraz nie pomagał, tak jak ogólnie siedzenie w tym momencie we trójkę na tylnych siedzeniach jakiegoś Priusa

[Jason Whiteley]

Jason zdawał się nie zauważać gęstej atmosfery, jaka zapanowała w samochodzie w sekundzie, w której się w nim pojawił. Generalnie był na tyle pijaniutki, ale bynajmniej nie wesolutki, że generalnie to w chuju miał praktycznie wszystko i ciężko mu było odczytywać nastroje, nie?
– Nie no weź, jedziemy razem, halo, jestem tutaj – uśmiechnął się całkiem uroczo i spojrzał na blondynkę. Sam westchnął cieżko i spojrzał znacząco na Tee.
– Może odwieźmy go do domu – mruknął cicho, nachylając się nad nią, bo generalnie trochę tak to widział, odwiozą typa do domu i będzie koniec wycieczki i tego wieczoru, który im panowie delikatnie zjebali.
– Nie chcę do domu, no weź, Tee – wygiął usta w podkówkę, bo ewidentnie dzisiaj liczył na jakąś super wycieczkę i przygodę. I na to, że Sam spłonie żywcem w tym aucie.

[Thea Vasilios]

- Nie, nie jedziemy razem. Jest późno, chciałabym wrócić do domu i się położyć - powiedziała spokojnie, odchylając się mimochodem w stronę Sama, żeby jak najmniej czuć zapach alkoholu, bo przez ostatnie parę dni jej silna wola jakoś słabła i miała ochotę się napić, takze wiadomo. Spojrzała kątem oka na Sama i pokiwała głową. - Możemy tak zrobić - chociaż nadal, wolałaby żeby Jason po prostu wysiadł, ale nie chciała być też dla niego nie miła - widziała, że był porobiony okropnie i chyba mimo wszystko nie chciała sprawiać mu przykrości, no.
- A ja nie chcę się denerwować, Jay. Odwieziemy cię - zadecydowała, zaraz uberowi podając adres jego willi. Opatuliła się płaszczykiem, zakładając nogę na nogę i wlepiła wzrok w przestrzeń przed sobą.

[Jason Whiteley]

– Wcale nie jest tak późno – odparł, lekko ściągając brwi, bo istotnie, jego zdaniem wcale nie było jakoś zajebiście późno, ale on też trochę inaczej w tym momencie życie odczuwał, prawda? Mimo to, gdy przystała na pomysł Sama, Jason zmrużył oczy, wyraźnie niezadowolony. Cóż. Lepszy rydz niż nic. – Możemy najpierw odwieźć Sama, a potem mnie, mieszkamy przecież niedaleko siebie, Tee – zauważył słusznie, z lekkim, uroczym uśmiechem. Istotnie, mogli tak zrobić, bo on chciał się tego ćpuna pozbyć z auta ewidentnie. Cóż.
– Ja też przecież nie chcę, żebyś się denerwowała, Tee – wygiął delikatnie usta w podkówkę i spojrzał jej w oczy. Naprawdę nie chciał, po prostu ten zjeb mu podniósł ciśnienie samym swoim jestestwem.

[Thea Vasilios]

- Jest - powiedziała trochę tonem nieznoszącym sprzeciwu. Gdyby był trzeźwy, albo chociaż mniej najebany, może trochę lżej by do niego podeszła w tym momencie, ale... wiedział już o jej odwyku, a mimo to nie miał problemu totalnie napierdolony za nią łazić, serio? - Sam i ja mieszkamy obok siebie. Ty mieszkasz w The Highlands, to znacznie dalej. Najpierw odwieziemy ciebie, to ma więcej sensu - wzruszyła ramionami, bo jaki był sens jechać do Belltown, po to żeby potem jechać do The Highlands, a potem znowu do Belltown? Nie miało, poza tym chyba nie chciała za bardzo być z nim dzisiaj sama.
- Dlatego na siłę wpierdalasz się do ubera ziejąc gorzelnią? Faktycznie dbasz o moje nerwy, kochanie - aż pogładziła nieco ironicznie jego policzek, zaraz dłoń zabierając i oczami wywracając. Nikt w życiu jej tak nie wkurwiał jak on, eh.

[Jason Whiteley]

– Ech, zgódźmy się, że się nie zgadzamy – wzruszył niewinnie ramionami, bo ogólnie wiedział, że znacznie dalej mieszkał i że dość późno było, istotnie, ale wcale nie chciał już teraz jechać do siebie i zostawiać jej samej z tą ćpającą pizdą. Przecież oni nie byli tacy jak on. Nawet jeśli jej zdarzyło się przedawkować a on co weekend okazjonalnie wciągał kreskę.
– E tam, mam apartament w Belltown, to mogę się tam przespać – wzruszył ramionami niewinnie bo na terenie Seattle miał istotnie co najmniej kilka nieruchomości. W każdym razie, kiedy powiedziała, że dba o jej nerwy, wywrócił oczami. No dbał, nawet jeśli ona za bardzo tego nie widziała. :C
– No przepraszam, nie chciałem ziać gorzelnią… Tak wyszło po prostu – powiedział, patrząc na nią ze smutkiem, bo przecież wcale jej irutować nie chciał. Chciał podkurwić Sama.

[Thea Vasilios]

Teoretycznie kiedyś Thea naprawdę poparłaby jego zdanie - nigdy nie uważała się za narkomankę, a to że więcej brała niż nie brała w ostatnim czasie niczego nie zmieniało. Różnicę zauważyła dopiero na odwyku i w tym momencie nawet miała ochotę mu powiedzieć, że może sam na odwyk powinien iść
- Jason, proszę cię, kurwa - jęknęła cicho, bo nie miała ochoty na głupie dyskusje i latało jej w tym momencie totalnie gdzie miał inne apartamenty. Wiedziała o nich, w każdym pewnie była, ale wiedziała gdzie mieszkał na stałe. Gdzie razem kiedyś mieszkali. Odetchnęła głęboko.
- Wiem, tobie zawsze tak po prostu wychodzi wszystko - powiedziała cicho, bardziej sama do siebie i zagryzła policzki od środka. Kiedy podjechali pod jego dom, pozwoliła mu wyjść pierwszemu i wygramoliła się z auta zaraz za nim. - Zaraz wracam. Przepraszam, Sammy - szepnęła do ucha Bailey'owi wychodząc i trzasnęła drzwiami idąc za Jasonem.
- Dlaczego to robisz? Powiedziałam ci, że nie widzę problemu w widywaniu się, ale to nie znaczy, że możesz psuć mi wieczór, na chama wbijając mi się do ubera i to w takim stanie - nie szła nawet obok niego, szła za nim w kierunku drzwi wejściowych. Było jej przykro, tak po prostu.

[Jason Whiteley]

Westchnął ciężko, gdy powiedziała jego imię tonem, który wcale mu się nie podobał. No przecież mógł generalnie dzisiaj się przekimać w apartamencie.
– Przecież tak będzie bliżej i lepiej – mruknął pod nosem, ale ona nie wydawała się szczególnie przekonana co do tego pomysłu, a on chyba musiał to po prostu zaakceptować, bo taksówka istotnie, jechała do Highlands. Cóż. W każdym razie, gdy powiedziałą, że jemu zawsze wychodzi tak po prostu, zmarszczył brwi, ale nie komentował, tak jak tego szeptania do ucha tego zasranego ćpuna. Istotnie wygramolił się z samochodu i lekko się zatoczył, ech.
– Nic przecież nie robię. Nie chciałem ci psuć wieczoru, uznałem, że potrzebuję przeprosić Sama i chciałem spędzić z tobą trochę czasu. Przepraszam, że ci zepsułem wieczór, Tee – powiedział cicho, patrząc na nią zupełnie niewinnie, bo generalnie naprawdę psuć jej tego wieczoru po prostu nie chciał. Chciał tylko, żeby Sam zniknął z powierzchni ziemi.

[Thea Vasilios]

- Raz zrobimy tak, jak ja tego chcę. Dobrze? - wymowne spojrzenie mu posłała. Zwykle mu ulegała, to znaczy zanim okazał się zdradzieckim chujem, bo od tamtej pory była trochę bardziej asertywna, ale dzisiaj asertywnością zamierzała się wykazać całkiem sporą. O ile nie wróci do domu i sama się nie napije, bo chyba coraz bardziej się do tego skłaniała.
- Robisz. Jesteś, kurwa, napierdolony, prawdopodobnie też wyćpany, bo przecież kreska do tequili to nic złego i w takim stanie wpieprzasz mi się do auta licząc na co? Że udam, że to okej? Jeśli chciałeś spędzić ze mną czas to mogłeś zadzwonić, a nie zachowywać się jak dzieciak - wywróciła oczami, stając pod drzwiami i wsadziła mu rękę do kieszeni, żeby wyjąć klucze od domu. Otworzyła drzwi, weszła do przedsionka i rozbroiła też alarm, do którego kodu nadal nie zmienił. - Przepraszanie Sama w tym stanie też nie jest chyba do końca dobrym pomysłem. - dodała jeszcze, odwieszając klucze na jakimś wieszaczku, który sama tutaj zamontowała i zlustrowała go wzrokiem. - Idź spać, Jay i odezwij się do mnie jak wytrzeźwiejesz - zaproponowała, bo jeśli chciał rozmawiać... w porządku. Mogli iść nawet na obiad razem, ale nie tak. Nie na siłę.

[Jason Whiteley]

– Okej – mruknął pod nosem, chociaż generalnie on uważał, że to on zwykle ulegał jej pomysłom, ale wiadomo, ze punkt widzenia zazwyczaj zależał od punktu siedzenia, prawda? Nagła asertywnoś z jej strony była dla niego myląca, bo przecież on wiedział, co było dla niej najlepsze. On był dla niej najlepszy, nawet jeśli popełnił głupi błąd.
– Przepraszam, po prostu… Sam nie wiem co myślałem –powiedział cicho, patrząc jej w oczy. – Przeproszę jego też na trzeźwo – dodał cicho, patrząc na nią ze smutkiem wyraźnym. – Odprowadzisz mnie do sypialni? – spytał, patrząc na nią niewinnie, bo przecież był w takim stanie, że nie sądził, że sam da radę tutaj dotrzeć. Odetchnął głęboko.
– Pójdziemy na obiad, jak już wytrzeźwieję? – spytał, wyciągając do niej ugodowo dłoń i wpatrując jak w obrazek. - Pięknie dzisiaj wyglądasz – dodał jeszcze, zawieszając na niej wzrok, który wyrażał olbrzymią tęsknotę.

[Thea Vasilios]

Cóż, pewnie by to poparła - też sądziła przedtem, że nic lepszego niż on nigdy w życiu jej się nie przytrafi. Zupełnie szczerze uważała, że Jason był naprawdę idealnym facetem dla niej; lubili w większości te same rzeczy, dobrze się razem bawili, seks był super, mieli podobne plany i marzenia, ale... Thea nie miała też zbyt dużego doświadczenia w związkach. Tak naprawdę był jej jedynym, poważnym związkiem i cholernie go też idealizowała. A potem odjebał. No well.
- Nie myślałeś, bo jesteś nie-trzeźwy - teraz użyła łagodniejszego określenia, kiwając głową gdy powiedział o przeprosinach, ale nie komentowała tego. Odetchnęła głęboko słysząc jego pytanie. - Tak, chodź - spojrzała tylko w stronę ubera i zamknęła za nimi drzwi, istotnie w stronę sypialni go prowadząc, a po drodze zdjęła z jego ramion za pewne płaszcz i potem też marynarkę. Uniosła brew słysząc jego pytanie i pewnie w sypialni się już znajdowali.
- Tak - powiedziała spokojnie, ściskając jego dłoń i uśmiechnęła się delikatnie słysząc ten komplement. - Ty też nienajgorzej, szczególnie jak na kogoś w twoim stanie - stwierdziła z lekkim rozbawieniem, ale zaraz spuściła wzrok widząc jak na nią patrzył. Nie była pewna, czy to kiedykolwiek będzie łatwiejsze, eh. - Przygotuję ci w kuchni aspirynę, żebyś nie musiał rano szukać - zaproponowała, odsuwając się troszkę do tyłu.

[Jason Whiteley]

On uważał ją za najlepszą na świecie. Naprawdę lubił jej towarzystwo, nigdy go nie nudziła i pluł sobie w brodę, że tak cholernie ją zranił. On tez nie miał w zasadzie doświadczenia w związkach, dlatego… Dlatego postąpił chujowo i za punkt honoru sobie postawił nigdy już nie zranić jej w taki sposób, nie sprawić, by czuła się tak chujowo.
– Okej, może masz trochę racji – powiedział cicho, bo jednak trzeźwy zdecydowanie nie był. Skinął głową, gdy powiedziała, że go zaprowadzi do sypialni, ale istotnie był jej wdzięczny za pomoc, chociaż sam sądził, że by trafił – chciał tylko troszeczkę więcej czasu z nią spędzić, ale pozwolił się jej rozbierać.
– Wyglądam jak gówno, oboje to wiemy. A jutro będę wyglądał jak giga-gówno – westchnął ciężko. – Ale ty zawsze wyglądasz zachwycająco pięknie, Tee – powiedział cicho, a gdy wspomniała o aspirynie, usiadł spokojnie na łóżku i spojrzał jej w oczy. – Jesteś wspaniała, ale nie wiem, czy dojdę jutro do kuchni – zaśmiał się pod nosem, wzruszając niewinnie ramionami i ściągając koszulę, którą pociągnłą tak, że guziki potoczyły się po parkiecie.

[Thea Vasilios]

Niestety, czasu cofnąć się nie dało, więc musieli z tym co zrobił żyć i Thei naprawdę szło to coraz lepiej. Nie beczała już po nocach, nie lamentowała. Po prostu czasami o tym pomyślała i robiło jej się cholernie przykro i chujowo, bo sądziła, że razem mogliby być przeciwko światu.
- Nigdy nie wyglądasz jak gówno. No dobra, wyglądasz jak jesteś chory. Teraz jest w porządku - powiedziała nawet z lekkim rozbawieniem, opierając się plecami o drzwi do sypialni, którą sama pewnie kiedyś urządzała i mimowolnie zlustrowała go wzrokiem gdy zdjął koszulę. Kurwa, to też nie pomagało. - Dasz radę. Dałbyś też radę dojść do sypialni, ale ty i twoja nikczemna dusza po prostu ściągnęliście mnie tutaj na siłę - wymownie uniosła brew w górę, podchodząc finalnie do niego i nachyliła się nad nim, żeby ucałować jego czoło. Przymknęła na chwilę nawet oczy, rozkoszując się jego zapachem, ale sprawnie się odsunęła zanim mogłaby zrobić coś głupiego.
- Jak będziesz się bardzo słabo czuł, to najwyżej przyjadę na obiad tutaj. Pasuje? - uśmiechnęła się do niego delikatnie, bo to też była opcja. Jeśli będzie trzeźwy. - Śpij dobrze, Jay - dodała, odwracając się i faktycznie ruszyła do kuchni, żeby przygotować mu zestaw ratunkowy na rano.

[Samuel Bailey]

Jason uśmiechnął się tylko i istotnie, powiedział, że mu pasowało, tak więc, kiedy powiedziała, żeby spał dobrze, pokiwał głową, ale wiedział, że spał dobrze nie będzie – nie, bo nie spał dobrze, odkąd ją stracił, eh. :c
[…]
Tymczasem Sammy siedział w uberze i podrygiwał niespokojnie, bo minuty, które Tee tam w domu spędzała dłużyły się mu niemiłosiernie. Mimo to, gdy w końcu wsiadła, uśmiechnał się do niej.
– I jak tam, jak się czujesz? – spytał spokojnie. – Bardzo cię wymęczył? No wiesz – poruszył brwiami, troskliwie dotykając jej ramienia, bo naprawdę się martwił, jak się trzymała. – Naprawdę powinnaś ograniczyć lekko z nim kontakt – dodał, bo widział, jak to wszystko jej ryło mózg i się martwił po prostu.