autor

[Alessandro Trevisano]

Istotnie się przespał w sypialni, chociaż miał trochę wyrzuty sumienia z powodu tego, że ona miała spać na niewygodnej kanapie ale nie miał za bardzo weny na dalsze dyskusje - wiedział, że absolutnie do niczego ich nie zaprowadzą, a kłócenie się też nie było wyjściem z tej sytuacji. Smsował pewnie trochę z Jasonem w nocy o tym, że pogadał z Popps, że potwierdziła temat jego ojcostwa i w zasadzie praktycznie w ogóle nie spał. Kiedy weszła do pokoju z małą na rękach, akurat siedział przy jakimś stoliku, popijając kawę.
- Zaparzyłem więcej, żebyś też mogła się napić, jeśli masz ochotę - powiedział, wskazując głową na ekspres do kawy stojący obok podgrzewacza. Wstał jednak zaraz i podszedł do niej powoli. - Mogę? - zapytał spokojnie, wyciągając dłonie w kierunku małej Vittorii. Nie miał zbyt dużego doświadczenia z dzieciakami ale... była jego, na pewno przyjdzie samo, prawdA?

[Penelope Vasilios]

Nieco zaskoczona spojrzała na Trevisano, kiedy zauważyła, że już nie spał – bo sądziła chyba, że nadal jeszcze będzie drzemał. Ona w zasadzie po swojej sesji płaczu zasnęła jak kamień. Odetchnęła głęboko, gdy powiedział, że zaparzył więcej kawy.
– Dziękuję – odparła tylko, bo bez kawy z rana nie żyła. Młoda miała swoją butelkę, ona swój kubek z kawą, chociaż powoli rozszerzała jej dietę i dziewczynka dzielnie jadła jakieś bardziej stałe pokarmy. Kiedy jednak wstał i do nich podszedł, spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem.
– Och. Jasne – powiedziała nieco roztargniona. – Widzisz, Vi? Tatuś teraz cię przejmie. Umiesz powiedzieć tata? – spytała cicho z lekkim rozbawieniem, ale zaraz oddała mu Vittorię, która wyciągnęła do niego rączki. – Lgnie do ciebie odkąd cię zobaczyła na Mykonos – stwierdziła z lekkim rozbawieniem. – Chcesz ją nakarmić? – spytała spokojnie, bo chociaż dziewczynka kubeczek-niekapek już chwytała to większą butlę Popps nadal wolała jej dawać osobiście.

[Alessandro Trevisano]

Nie mógł usnąć, bo po prostu wszystko w swojej głowie musiał poskładać, a to zdecydowanie pomocnikiem w zasypianiu nie było. Pokiwał tylko głową gdy podziękowała, a potem, kiedy zgodziła się dać mu małą, uśmiechnął się delikatnie.
- Dzięki - odpowiedział tylko, wpatrując się w małą jak w obrazek i delikatnie musnął palcami jej słodki, pulchny policzek. - No właśnie, mama chyba też nie umiesz jeszcze, więc zróbmy mamie na złość i powiedz najpierw tata - powiedział z czułością do dziewczynki, delikatnie kołysząc ją w ramionach. - Podobno dzieci mają instynkt co do ludzi czy coś - posłał jej lekko rozbawione spojrzenie i istotnie, nakarmić małą chciał, dlatego usiadł na kanapie, ułożył dziewczynkę tak żeby było jej wygodnie i podał butelkę.
- Płakałaś - zauważył spokojnie i może to nie była jego sprawa to po prostu... no, martwił się.

[Penelope Vasilios]

– Nie masz za co dziękować, jest twoja. Mówiłam poważnie, możesz ją odwiedzać, kiedy tylko chcesz – odparła spokojnie, patrząc na ten uroczy obrazek. – Ma twoje usta i uśmiech – dodała z lekką czułością, patrząc na dziewczynkę. – Siedem miesięcy ją wychowywałam, wcześniej miałam ją siedem w sobie, więc to byłby dyshonor dla świerszcza, rodziny i krowy – wzruszyła ramionami, bo trochę tak to widziała. A mała pewnie przez te wszystkie nerwy urodziła się za wcześnie i teraz mimo, że była słodka i pulchna, to nadal była kruszynką.
– Jeśli mają, to nasza córka ma wyjątkowo beznadziejny – pokazała mu język, ale głównie chodziło o to, że nie zaczęła wyć jak syrena, gdy Heidi wzięła ją na ręce. Tak więc, kiedy usiadł na kanapie i podał małej butelkę, Poppy poszła po kubek z kawą, którą sobie nalała, ale zesztywniała w pół kroku, gdy powiedział, że płakała.
– Albo to zapalenie spojówek się mi zaczyna – mruknęła, wzruszając ramionami. – Ale nawet jeśli płakałam, to nie bardzo wiem, po co stwierdzasz ten fakt. Sugerujesz, że wyglądam jak gówno czy o co chodzi? – spytała, ale nie jakoś wrednie, bardziej z rozbawieniem.

[Alessandro Trevisano]

- Chciałbym mieć z nią jak najlepszy kontakt, serio. Będę dobrym ojcem - zapewnił ją, bo naprawdę tak chciał funkcjonować. Nie zamierzał pozwolić tej istotki skrzywdzić absolutnie nikomu, serio. - No tak, urodziłaś za wcześnie. Słyszałem. Ale wszystko dobrze z nią? Nic jej to nie zrobiło? - przechylił lekko głowę na bok. Slyszał pewnie jak rodzice Heidi o tym rozmawiali, także wiadomo. I od razu załapał jej aluzję, więc posłał jej tylko rozbawione spojrzenie ale absolutnie nie komentował
- To nie zapalenie spojówek - powiedział z lekkim rozbawieniem, wywracając zaraz oczami. - Nie, po prostu... naprawdę chcę, żeby nasz kontakt w jakiś sposób się unormował chociażby dla niej. Nie chcę cię ranić bardziej niż to zrobiłem, Poppy. I tak mam wyrzuty sumienia z tego jak wyszło, więc... - odetchnął cicho, patrząc na nią z lekką skurchą mimo wszystko.

[Penelope Vasilios]

– Alessandro, chcę, żeby jedna rzecz była między nami jasna. Nie powiedziałam ci nie dlatego, że uważałam, że będziesz złym tatą. Wiem, że będziesz dla niej najlepszym tatą pod słońcem. Nigdy w to nie wątpiłam nawet przez sekundę – odparła, patrząc mu w oczy. Naprawdę tak było. – Nie powiedziałam ci przez to, jak się potoczyło między nami, ale zawsze wiedziałam, że kiedy się zbiorę, to będziesz dla niej wspaniały, okej? – bo trochę tak to widziała i widziała, że od pierwszej chwili, nawet kiedy nie wiedział, to był w nią zapatrzony jak w obrazek.
– Wszystko jest w porządku. Na początku trochę było ciężko, bo jak była w inkubatorze, to były szanse, że… Będzie z nią źle, ale na szczęście jest silna i wspaniała – uśmiechnęła się czule. – Po prostu jest nieco mniejsza i tyle, ale szybko nadrabia – wzruszyła ramionami. Uniosła jedną brew.
– Nie wiedziałam, że jesteś lekarzem, że wiesz, że to nie zapalenie spojówek – wywróciła oczami, ale westchnęła. – Jest okej. Dla niej zrobiłabym wszystko, przecież teraz na siebie nie drzemy mord, nie? Zresztą, nigdy nie krzyczałam na przyjęciach jak rozmawialiśmy, więc…. A co do ranienia… Po prostu zrealizowałeś układ, twoja miłość wróciła, to moja wina, że się przywiązałam – wzruszyła ramionami nieco beznamiętnie, ale czuła, że znów zaczynają jej lśnić oczy, więc zaczęła krążyć z kubkiem kawy raz po raz popijając czarny trunek.

[Alessandro Trevisano]

- Wiem, po prostu... chciałem, żebyś wiedziała - powiedział cicho. Nie miał największego doświadczenia, prawdopodobnie będzie potrzebował od niej sporo pomocy przy małej zanim będzie mógł zabierać ją do siebie (tym bardziej, że pewnie będzie zabierał ją do jakiegoś hotelu czy coś, skoro obiecał że nie będzie miała styczności z Heidi) także wiadomo. Cały czas jednak patrzył na dziewczynkę, gdy piła z butelki z mlekiem.
- Nie było łatwo samej, prawda? Gdybyś mi powiedziała... niezależnie od wszystkiego wspierałbym was obie. - stwierdził, bo naprawdę zamierzał być oparciem i nie do końca tylko weekendowym tatusiem, serio. Słuchał jej słów, nadal wpatrując się w córkę, ale wyczuł po jej głosie że mimo wszystko było jej znowu przykro. Kurwa, jak to rozgrywać żeby nie zadawać jej bólu? Nie miał pojęcia, eh.
- W porządku - powiedział tylko, biorąc zaraz głęboki oddech. - Nick... zależy mu na was. Kocha Vittorię całym sercem. Dobrze, że go masz - powiedział , chociaż mówił to niechętnie ale... no taka prawda. Szkoda, że on nie mógł tego mówić za siebie :c

[Penelope Vasilios]

– Wiem o tym. Zawsze wiedziałam – odparła cicho, patrząc mu w oczy. - W zasadzie… – wzięła głębszy oddech, bo następne słowa miały ją kosztować dosłownie wszystko, ale… Wiedziała, że tak będzie trzeba. Wiedziała, że to będzie najlepsze dla jej córki nawet jeśli bolało okrutnie i miała ochotę umrzeć mówiąc to wszystko na głos. – Jeśli chodzi o Heidi… Wolałabym, żeby ich kontakt był w miarę możliwości ograniczony, na pewno nie chcę, żeby mówiła do niej mamo, chociaż będzie jej macochą, ale… Będziesz musiał kiedyś zabierać ją do siebie na noc i w ogóle, a przecież nie pozbędziesz się Heidi z domu, więc… Próbuję powiedzieć, że to co mówiłam wczoraj było w nerwach i zdaję sobie sprawę z tego, że będzie musiała być częścią życia małej – wyrzuciła z siebie w końcu, mając przemożną ochotę zapalić w tym momencie, ale wiedziała, że tak trzeba, nawet jeśli naprawdę okrutnie bolesne to dla niej było.
– Nie było, ale dałyśmy sobie radę. Obie jesteśmy silne – powiedziała, wzruszając ramionami. – Pewnie byś nas wspierał, ale w tym był też problem, Alessandro. Musiałam… Się odciąć. A wiedziałam, że w sekundzie, w której się dowiesz, będziesz cały czas, a wraz z tobą… Ona – zacisnęła usta, łażąc po salonie. No bo jak miała mu to inaczej przedstawić?
– Wiem, nam też na nim zależy, to wspaniały przyjaciel – wzruszyła ramionami – Może to ma potencjał na coś więcej, sama nie wiem – te ostatnie słowa rzuciła bardziej do siebie niż do niego, ale wiadomo.

[Alessandro Trevisano]

Nie przerywał jej, słuchał za to z lekkim zaskoczeniem tej nagłej zmiany zdania odnośnie Heidi, ale jeśli by tego zdania nie zmieniła, to na siłę by przeciwko niej nie występował - to ona była mamą Vittorii i miała prawo mieć jakieś wymagania od niego w związku z tym jak z nią postąpił jako mąż. Przynajmniej tak mu się wydawało.
- Absolutnie, nie ma takiej opcji, żeby mówiła do niej mamo. Nie jest i nie będzie jej matką, pewnie skończyłoby się na mówieniu po imieniu albo jakaś ciociu czy coś - powiedział od razu, bo innej opcji nie przewidywał. Tak jakby nie chciał, żeby mała do kogokolwiek innego mówiła tato, ale wolał w tym momencie żadnych wymagań nie stawiać. Na razie się cieszył tym, że będzie mógł być ojcem, nie? - Rozumiem - przytaknął tylko, żeby tematu nie drążyć, bo nie chciał robić jej kolejnej falii przykrości, no.
- Nie jestem pewny czy traktuje cię jak przyjaciółkę, ale nie wnikam w waszą relację. To nie moja sprawa - westchnął ciężko ale ten dodatek powiedziany do siebie usłyszał i się lekko zirytował mentalnie, eh.

[Penelope Vasilios]

Za to ona mówiąc te słowa łaziła dookoła i aż dziwne, że nie wydreptała dziury w miękkim dywanie, bo zapierdalała pewnie z prędkością światła, tak jak i z prędkością światła wyrzucała z siebie te słowa, które naprawdę kosztowały ją bardzo dużo i miała ochotę w tym momencie pierdolnąć płaczem, bo trochę czuła, jakby traciła córkę na rzecz Heidi, nie? Jakkolwiek idiotyczne to było, ale sam fakt, że musiała się Vittorią dzielić był dla niej po prostu okropny i tyle.
– Po imieniu będzie okej – odparła tylko, wzruszając ramionami. Sama Popps nie przewidywała, żeby mała mówiła do kogoś innego niż on tato. Bo to on był jej tatą, tak po prostu. Skinęła jedynie głową na jego słowa, że rozumie. – Nie sądzę, że rozumiesz, ale nie musisz. Przykro mi, że ci nie powiedziałam wcześniej i że dowiedziałeś się w taki sposób – powiedziała spokojnie, w końcu siadając obok nich i całując czółko małej z czułością.
– Cóż, fakt, to nie twoja sprawa, ale trochę twoja, skoro twoja córka mieszka z nim pod jednym dachem, nie? Inna sprawa, że trochę zasłużyłam, żeby ruszyć dalej, skoro ty to zrobiłeś – wzruszyła ramionami. – A Nick jest dobry dla niej. I dobry dla mnie – powiedziała cicho, głaszcząc delikatnie główkę dziewczynki.

[Alessandro Trevisano]

Niczego nie traciła. Alessandro nigdy by na coś takiego nie pozwolił, poza tym wiadomo, że to nie Heidi dziewczynką będzie się zajmować tylko on, prawda? Nawet wątpił, że jego aktualna żona miałaby ochotę się dzieckiem zajmować bo znał jej nastawienie do tematu kaszojadów
- Okej - pokiwał głową. I tak czekała go jeszcze rozmowa z Heidi o tym wszystkim, ale tym zajmie się dopiero po powrocie do Seattle, jak już sam delikatnie temat ogarnie w głowie. - Przykro mi, że to wszystko się tak potoczyło ogólnie, Poppy - powiedział cicho, bo naprawdę tak było i to nie była kwestia żadnego ściemniania w tym momencie.
- Jasne, że zasłużyłaś. Dlatego nie będę się w to wtrącał - jasne, że będzie się wtrącał, nawet jeśli nie celowo, to na pewno będzie mimowolnie to robił - Najważniejsze, że jest dla was dobry - dodał jeszcze, wzdychając ciężko. Mała wpatrywała się teraz w niego jak w obrazek, łapką cały czas bawiąc się za sznurek w jego bluzie, a Alessandro przeniósł delikatnie wzrok na Penelope. - Zjemy dzisiaj razem lunch? - zaproponował, bo jakieś kolejne spotkanie mieli mieć dopiero wieczorem czy coś, nie?

[Penelope Vasilios]

– W porządku. Serce nie sługa – odparła, gdy powiedział, że mu przykro, że się tak wszystko potoczyło. Miała do niego żal, jasne, ale chyba coraz bardziej widziała, że największy powinna mieć do samej siebie, że pozwoliła sobie czuć do niego tak wiele, wiedząc, że na samym początku to miało być układem. Że wcześniej był z Heidi. Sama była sobie winna. – Jasne, a potem możemy wziąć ją na spacer, przyda jej się trochę świeżego powietrza. Zamówię roomservice na śniadanie – odparła spokojnie, bo jednak pewnie chciał coś zjeść. Ona za to apetytu zupełnie nie miała i zapewne przez resztę wyjazdu bardziej w talerzach dłubała niż coś faktycznie jadła. Tak czy siak, spędzili czas całkiem miło i następnego dnia, porannym lotem wrócili do Seattle. Cała trójka. Więc weszła do domu i odetchnęła głęboko.
– Jestem na ciebie wkurwiona – oświadczyła od progu, patrząc na Nicka. Była. Cholernie. Bo to nie było jego miejsce, żeby mówić Alessandro o małej. – Nie wiem, czy nie będzie lepiej, żebyśmy się wyprowadziły, bo Alesso będzie na pewno chciał przychodzić do małej dość często – dodała, wzruszając ramionami i stawiając nosidełko z dziewczynką na podłodze.

[Nicholas Herondale]

Nick po tym spotkaniu z Jasonem i Alessandro wiedział, że spierdolił okropnie. Nigdy nie powinien był powiedzieć Trevisano prawdy, ale... tak wyszło. Może podświadomie chciał po prostu zrobić to za nią? Nie wiedział, był wyćpany jak szmata, więc średnio miał racjonalne myślenie w sobie. Nie odzywał się do niej za bardzo przez te dwa dni, trochę zdychał ale kiedy wiedział, że miała wrócić do domu, przygotował nawet jakiś super obiad. Niestety, gdy zobaczył jej minę już wiedział co było grane. Nie, żeby się Alessandro dziwił.
- Domyślam się - przyznał bez ściemniania, ale zaraz zmarszczył czoło na słowa o tym, że chciała się wyprowadzić. Hę? - Co? Ale niby dlaczego miałabyś się wyprowadzić? To normalne, że będzie chciał do niej przychodzić, nie mam z tym problemu i nie chcę, żebyście się wyprowadzały... - powiedział cicho, podchodząc do niej, łapiąc ją za dłoń. - Zostańcie, serio - poprosił, bo... dziwnie byłoby tak bez nich, eh.

[Penelope Vasilios]

Odetchnęła głęboko, bo ogólnie była wkurwiona, ale z drugiej strony, kiedy tylko go zobaczyła, to zrobiło jej się jakoś… Lżej. Tęskniła za nim. W zasadzie nawet tyci żałowała, że się nagle nie pojawił w Vegas, ale obstawiał, że po nocy z Alesso i Jasonem musiał swoje odchorować. Przygryzła dolną wargę.
– No bo nie chcę, żeby było dziwnie. A będzie. Na pewno będzie tysiąc razy bardziej dziwnie jak on tu zacznie przychodzić - bo ten pomysł autentycznie nie miał nic wspólnego z jej wkurwieniem. – Na pewno? – spytała, nie wyrywając dłoni, tylko chwytając go za drugą i spojrzała mu w oczy.
– Jestem zła, że mu powiedziałeś, bo to nie było twoje miejsce, żeby mu mówić, ale… Mimo wszystko, wiem, że nie zrobiłeś tego, żeby mnie zranić ani nic takiego – powiedziała spokojnie, patrząc mu w oczy. – Więc co, przemyślałeś sprawę randki, czy zostajemy przy ons? – uniosła brwi i spojrzała mu w oczy, bo generalnie w tym momencie jej adhd wchodziło chyba na wyższe obroty przez to, co na przestrzeni ostatnich dni się wydarzyło.

[Nicholas Herondale]

Zdecydowanie musiał odchorować, bo przegiął pałkę na tamtym spotkaniu, po prostu Alessandro go wkurwiał, nie ufał mu i chociaż poszedł tam po to, żeby wybadać teren wiedział, że to Trevisano w tym temacie był wygrany - on się najebał i naćpał i wygadał z rzeczy, z której wygadać się nie powinien. Eh.
- Jasne, że będzie dziwnie, ale takie jest życie. To wasz dom, nie musicie się wyprowadzać poza tym to było do przewidzenia, że kiedyś się dowie i będzie w życiu tej księżniczki, prawda? - zerknął teraz na dziewczynkę, uśmiechając się mimowolnie przeuroczo do niej, ale nie ruszał jej, bo pewnie słodko spała. Przeniósł wzrok z powrotem na Poppy.
- Byłem naćpany, w ogóle nie wiem dlaczego to zrobiłem. Chujowo, że tak wyszło. Przepraszam - zacisnął mocniej palce wokół jej palców, ale rozchmurzył się trochę kiedy usłyszał jej pytanie. - Byłbym bardziej za randką. Kiedy masz wolny wieczór? - zapytał z lekkim rozbawieniem i poruszył brwiami. O, to brzmiało dobrze.