autor

[Nesta Rosenthal]

Kiedy zobaczyła Enzo, który miał ją - jako druhnę - prowadzić do ołtarza zamiast Marka, wiedziała, że coś jest nie tak. Odczekała przez ceremonię, zadzwoniła do Marka kilka razy i po prostu się martwiła, ale pomieszało się to u niej z wkurwieniem. Enzo się narzucał, ona go olewała, nadal wpatrując się w telefon i oczekując jakiejkolwiek wiadomości, ale jednocześnie... No ciężko się czekało na coś, co mogło nigdy nie przyjść, nie? Odetchnęła więc, wrzucając telefon do kopertówki, napiła się i zabawiała gości i teraz siadła przy stoliku, ukrywając na chwilę twarz w dłoniach, bo jeśli usłyszeć miała kolejne pytanie o narzeczonego, to wiedziała, że kogoś zastrzeli. Jej parszywego humoru absolutnie nie poprawiał fakt, że zbliżała się rocznica śmierci Bena i ten temat gniótł ją emocjonalnie coraz bardziej. Podniosła wzrok i spojrzała na Teda.
- Jak się bawisz? - spytała spokojnie, mając ochotę po prostu iść do domu, ale jej nie wypadało, ech.

[Teddy Sasso]

Teddy od razu wyłapał, że coś było nie tak, bo gdy nie zobaczył wśród gości ani Marka ani Clinta poczuł, że coś złego się działo. Próbował się pewnie sam do Marcusa dobić z pytaniem czy wszystko okej, ale finalnie kontaktu nie było z nim żadnego. Niemniej jednak, na samym weselu bawił się nienajgorzej. Trochę porozmawiał z goścmi, innymi ochroniarzami i tak dalej i badał teren ale absolutnie nie dało się wyczuć, że ci ludzie zajmowali się tym czym się zajmowali - widział, że to po prostu zwykłe wesele chociaż państwo młodzi dawali mu vibe jakby coś nie grało. Nie łaził też zbyt dużo za Nestą bo widział jej nastrój, więc dopiero teraz do niej przydreptał.
- Nienajgorzej. Ale widzę że ty totalnie nastroju nie masz. Mogę ci go jakoś poprawić? - wyciągnął do niej dłoń. Może chciałaby zatańczyć, cokolwiek?

[Nesta Rosenthal]

Nessie odetchnęła cicho, bo najbardziej na świecie chciała uciec i po prostu, żeby wszyscy dali jej święty spokój. Marzyła, żeby zamknąć się w sypialni, popłakać do snu i obudzić się nowym człowiekiem. To jednak nie wchodziło w grę, nie? Parsknęła śmiechem bez cienia wesołości, gdy powiedział, że nie miała nastroju.
– Aż tak to widać, huh? – uniosła jedną brew, bo musiała wziąć się w garść, chociaż emocjonalnie coraz bardziej tuta umierała. – Niestety zabić mnie nie możesz, więc średnio masz zasoby do jego poprawy – powiedziała, wzruszając ramionami. – Napij się czegoś, potańcz z kimś i nie przejmuj się mną, zaraz się wezmę w garść – bo musiała. Musiała wziąć się w garść i udawać, że jest w porządku, chociaż wszystko było nie tak.

[Teddy Sasso]

Nawet jeśli poszłaby do sypialni popłakać, rano nadal obudziłaby się jako Nesta Rosenthal i żadna ilość łez by tego nie zmieniła, niestety.
- Troszkę. Wiem, że Marcus znowu dał ciała, ale może to coś ważnego skoro nie ma też Clintona - wzruszył ramionami. Oczywiście, bronić Marka nie zamierzał, ale generalnie no róznie bywało, prawda? Posłał jej lekko rozbawione spojrzenie i pokręcił głową.
- Zdecydowanie zabijanie nie wchodzi w grę - stwierdził spokojnie, siadając finalnie obok niej i odetchnął głęboko.
- Mogę do tańca wyciągnąć ewentualnie ciebie, jeśli miałabyś ochotę. Chyba, że chcesz się po prostu stąd urwać - poruszył brwiami. Praktycznie nie pił, więc jakąś przejażdżkę mógł jej zaserwowac, prawda?

[Nesta Rosenthal]

Niestety. A czasami bardzo chciała być kimś innym. Albo wersją siebie, która nie popełniła tak wielu błędów, ale… Nadal była sobą. I nic tego nie zmieniało. Nic nie mogło zmienić. Odetchnęła głęboko i przechyliła głowę.
– Zawsze jest coś ważnego, Ted – odparła spokojnie, bo trochę tak to widziała. Zawsze znalazło się coś ważniejszego, bardziej pilnego, bardziej priorytetowego niż ona. Odetchnęła głęboko i skinęła głową smutno, gdy powiedział, że nie wchodzi w grę.
– Szkoda – mruknęła pod nosem. – Nie lubisz tańczyć, Ted – zauważyła całkiem słusznie, bo pamiętała o tym doskonale. – Nie mogę, musze jeszcze zostać jako druhna, jeszcze będą zdjęcia i to całe rzucanie welonem – jęknęła pod nosem, bo ustawiać się do bukietu nie zamierzała. Panną dawno nie była, a że ślub planowała to inny problem, right?

[Teddy Sasso]

Teddy uważał, że błędy popełniał każdy człowiek i niejako były potrzebne do uczenia się nowych rzeczy i rozwiązań - tak jak on czuł, że nie powinien nigdy przyjmować tego zlecenia. Nie, bo i tak niczego nadzwyczajnego się nie dowiedział, a nawet gdy próbował się dowiedzieć to miał odczucie, że i tak finalnie przeciwko Nessie by tego nie wykorzystał. A może gdyby tego nie wziął to teraz... nie brałby rozwodu. Cóż.
- Czasami tak bywa - powiedział cicho, bo może nie koniecznie to było dobre ale dorośli ludzie czasami tak miewali, że priorytetem robili rzeczy, które nie do końca nim być powinny.
- Nie lubię, ale dla ciebie mogę zrobić wyjątek i trochę się pomęczyć - puścił jej oczko. A i owszem, mógł z nią pójść zatańczyć jeśli to miałobu sprawić, że będzie mieć tyci lepszy nastrój. - Och, no tak. Obowiązki druhny. Przejebane. - wstał jednakże, podając jej dłoń i faktycznie na parkiet prowadząc.

[Nesta Rosenthal]

– Nie, nie, nie. Tak bywa ciągle. Ciągle – wywróciła oczami, świdrując go wzrkiem, bo irytowało ją, że tuż po tym, jak zgodzili się nie sypiać z innymi, jak wyznali sobie, że im na sobie zależy… Marcus znowu zjebał. A ona miała serdecznie dość tego typu sytuacji, bo… To wbrew pozorom też osłabiało jej pozycję. Jak wyglądała kobieta, której narzeczony nie potrafił się nawet pojawić, by dotrzymywać jej towarzystwa? Na pewno nie na silną. Odetchnęła głęboko i przechyliła głowę.
- Przejebane – pokiwała głową, ale faktycznie ujęła jego dłoń i dała się poprowadzić na parkiet, by zaraz ulożyć dłoń na jego ramieniu. – Po prostu z Markiem uznaliśmy, że jednak nie będziemy sypiać z nikim innym i że to wszystko z otwarciem związku to był pojebany błąd i trochę mnie mierzi, że go tu nie ma- przyznała cicho, zaciskając usta i przygryzając dolną wargę.

[Teddy Sasso]

- Może po prostu nie jest nauczony wybierania odpowiednich priorytetów. Nie wiem. Powinnaś mu wprost powiedzieć czego oczekujesz może - zasugerował, bo czasami niektórych ludzi trzeba było po prostu na pewne rzeczy nakierować i miał tego świadomość. Teddy jednakże uważał, że stawianie partnerki na głównym planie było szalenie istotne, mimo że sam nie do końca to w ostatnich miesiącach potrafił, nie? Kiedy znaleźli się na parkiecie, zaczął powoli bujać się w rytm muzyki.
- Och, rozumiem - nie wiedział dlaczego, ale wcale ta myśl, że mieli nie mieć otwarte związku mu nie podpasowała. - Ale to z jednej strony dobrze, nie widziałem żebyś była z tego otwartego związku jakoś szczególnie zadowolona - dodał spokojnie, delikatnie palcami muskając skórę na plecach szatynki, na której dłoń trzymał aktualnie. - No cóż, my faceci bywamy zjebani, co ci mogę powiedzieć - wzruszył delikatnie ramionami i uśmiechnął się do niej pokrzepiająco.

[Nesta Rosenthal]

– Morze to jest głębokie i szerokie, a on jest prawie czterdziestoletnim facetem – odparła spokojnie,w zruszając ramionami, bo trochę ją to mierziło, ale wiedziała, że może miał trochę racji – bo przecież poza Rosie Mark nie miał dużego doświadczenia w poważnych związkach. Hannah nie brała oczywiście pod uwagę.
– Może byłam mniej zadowolona niż byłam skłonna przyznać – wzruszyła ramionami, chociaż przeszły ją przyjemne dreszcze, gdy tak muskał skórę na jej plecach. Westchnęła cicho i przechyliła głowę, bo z Teddym naprawdę dobrze jej się spedzało czas i gdyby nie Mark… Mogłaby się widzieć idącą w to w całości.
– To średnie pocieszenie – westchnęła cicho. Ale faktycznie zatańczyli, chociaż humor miała nadal parszywy, a gdy wesele się chyliło ku końcowi, odetchnęła. – Możemy się zbierać w zasadzie. Jeśli chcesz jechać do domu, to jesteś wolny, ja… potrzebuję jechać w jeszcze jedno miejsce – powiedziała spokojnie, bo potrzebowała jechać na cmentarz, do Bena. Po prostu z nim posiedzieć, jakkolwiek to nie brzmiało.

[Teddy Sasso]

- Pamiętaj, że my faceci zatrzymujemy się w okresie dojrzewania i potem starzejemy się tylko wizualnie - puścił jej oczko, chcąc oczywiście poprawić jej nieco humor tym niewinnym żarcikiem ale generalnie troszkę to tak działało jego zdaniem.
- Możliwe - powiedział jedynie, bo co więcej jej mógł na to powiedzieć? Mimochodem w jego głowie też istniała opcja tego życia, w której mogliby się umówić na randkę, ale zdecydowanie nie była to wersja w której znajdowali się aktualnie.
- Zawiozę cię, nie ma opcji że będziesz jechać sama gdziekolwiek o tej porze - zaproponował i wcale nie robił tego jako jej ochroniarz tylko po prostu... kumpel? Martwił się o nią, tak po prostu, bez żadnego dodatkowego podtekstu.

[Nesta Rosenthal]

– To na pewno mnie nie pociesza – musnęła palcem jego nos, ale widać było w jej oczach rozbawieniem. Odetchnęła jednak, gdy powiedział, że nie ma opcji, że będzie jechać sama gdziekolwiek o tej porze.
– Jest praktycznie poranek, Teddy – odparła spokojnie, ale skinęła finalnie głową i kiedy wsiedli do auta, odetchnęła i pewnie dość niechętnie powiedziała po cichu. – Na cmentarz. Jedziemy na cmentarz. Ale wysiądę tam sama, okej? – powiedziała spokojnie, bo nie potrzebowała nikogo, kto będzie ją obserwował. Potrzebowała ciszy, spokoju, potrzebowała trochę wyciszyć wszystkie sztormy w swojej głowie.

[Teddy Sasso]

- No daj spokój, powinno cię to pocieszać. Podobno niektórych z nas jeszcze można wychować, także może ci się uda - zaśmiał się pod nosem, bo zakładał, że Nesta niejednego faceta dałaby radę wychować gdyby bardzo chciała. I większość facetów zgodziłaby się na to bez większego problemu zapewne
- A ty jesteś wypita, plus na dworze jest jeszcze ciemno. Odwiozę cię. - dodał, prowadząc ją do samochodu i kiedy się w nim znaleźli i usłyszał dokąd chciała jechac, zmarszczył czoło.
- O tej porze? W tej kiecce na cmentarz? Serio? - w sensie, jakby rozumiał jej wizję, rozumiał że chciała pewnie jechać do Bena, ale... masakra. Pokiwał jednak głową, ruszając spod hotelu. - Tęsknisz za nim, prawda? - zapytał spokojnie, włączając ogrzewanie w aucie bo mimo wszystko się martwił, żeby nie zmarzła. - Mogę odjechać po zostawieniu cię tam, ale jeśli będziesz chciała to zadzwoń, przyjade po ciebie i odwiozę cię do domu - zaproponował cicho.

[Nesta Rosenthal]

– Wychowałam już jedno dziecko, więcej mi się nie chce – chociaż zasadniczo mogłaby to rozważyć. Z Benem rozważała. W zasadzie… Nie, nie mogła nawet o tym myśleć w tym momencie, bo nie była na to gotowa emocjonalnie. Odetchnęła.
– Okej. Dziękuję – nie było sensu dyskutować, tylko po prostu wsiadła w samochód, z przodu oczywiście i wzruszyła ramionami.
– O tej porze. W tej kiecce. Serio – no co mogła więcej dodać, skoro na wszystkie jego pytania odpowiedziała. Wiedziała, że pora nie była typowa, ale potrzebowała posiedzieć teraz, w rocznicę jego śmierci. Nieco nerwowo zaczęła się bawić pierścionkiem zaręczynowym od Marka, gdy spytał, czy tęskniła za Benem. Była mu wdzięczna, że włączył ogrzewanie, chociaż wiedziała, że na cmentarzu pewnie przemarznie.
– Nie wiem, czy będzie dzień, w którym nie będę – przyznała cicho, zaciskając usta i odetchnęła głęboko. – Jak chcesz, Teddy. Możesz poczekać, ale nie wiem, ile mi zejdzie i czy jest sens, żebyś kwitł w aucie, a jak wrócisz do domu, to lepiej, żebyś się przespał niż czekał na telefon ode mnie – powiedziała cicho, bo trochę tak to widziała, ale musnęła palcami jego policzek. – Ale doceniam. Mocno – przyznała cicho, przygryzając dolną wargę.

[Teddy Sasso]

- A jednak wchodząc w związek z nami, facetami, trzeba pamiętać że trochę wychowywać nas trzeba - musnął palcami jej udo, uśmiechając się delikatnie. Taka kolej rzeczy, chociaz on w gruncie rzeczy nigdy takiej opieki ze strony kobiet nie potrzebował. Zwykle sam obierał rolę opiekuna w relacjach, więc wiadomo.
- Okej - odparł tylko, bo skoro chciała tam sobie posiedzieć, to nie zamierzał jej absolutnie tego odradzać bo rozumiał, jak ważna była dla niej tamta relacja, nie? Pokiwał głową.
- No to poczekam. Nie jestem w zasadzie zmęczony, a ciężko będzie mi usnąć z myślą, że cię zostawię tam samą. W bagażniku jest kocyk, weź go ze sobą bo pizga dzisiaj kurewsko - powiedział jeszcze, bo zawsze coś takiego ze sobą woził, na wypadek gdyby coś się jednak wydarzyło. - Wiem, że jestem tylko ochroniarzem w tym całym bałaganie, ale po prostu się o ciebie martwię, Ness - dodał ciszej, zerkając na nią kątem oka.

[Nesta Rosenthal]

– Nie każdego trzeba wychowywać. Niektórzy sami wiedzą, co powinni robić – wzruszyła ramionami, bo trochę tak to widziała. Kiedy tak musnął palcem jej udo, westchnęła, bo kusił ją okrutnie, tym bardziej, że była wypita i rozżalona, ale no… Nie wolno. Odetchnęła głęboko i spojrzała mu w oczy, gdy powiedział, że poczeka. Cholernie to doceniała. Tym bardziej, że kurewsko ją rozczulił – i tym, ze byłoby mu ciężko zasnąć i tym kocykiem. Pocałowała go w policzek.
– Dziękuję – powiedziała cicho, ale zaraz pokręciła głową. – Nie jesteś tylko ochroniarzem. Jesteś kimś znacznie więcej. Nie traktuję cię jak ochroniarza tylko jak przyjaciela, Ted – odparła spokojnie. – Tylko dlatego w ogóle zaakceptowałam wizję ochrony. Bo wiedziałam, że nie jesteś tylko ochroniarzem – uśmiechnęła się smutno, ale zaraz wysiadła, istotnie biorąc kocyk i kolejnych kilka godzin istotnie przesiedziała na cmentarzu, monologując do Bena, płacząc, lamentując, aż w końcu, kiedy poczuła się patologicznie zmęczona płaczem przede wszystkim i poczuła, że chyba nie ma w sobie więcej łez, wróciła do samochodu. Odetchnęła głęboko, bo jej makijaż był w ruinie, włosy też się wysunęły z upięcia, które miała i wyglądała jak milion nieszczęść.
– Przepraszam, że mnie oglądasz taką – powiedziała cicho, zaciskając usta, bo raczej nie lubiła być w takim stanie przy ludziach. – Możemy jechać do domu. Dziękuję, że zaczekałeś – dodała z lekkim uśmiechem, chociaż wyszedł jej z tego po prostu grymas.