autor

[Nesta Rosenthal]

| outfit

Podjęli decyzję - razem. O tym, że jednak usunie ciążę. W zasadzie to głównie jej argumentacja była na wierzchu i domyślała się - czuła - że Ted nie do końca tego chciał, ale... Wiedziała, że to była słuszna decyzja. Tylko czy na pewno? Kiedy po nią przyjechał, w zasadzie nie umiała emocjonalnie się zebrać - siedziała na kanapie, patrząc w jeden punkt i się zastanawiając, jaki właściwie strój jest odpowiedni na coś takiego. Jak się ubrać, jak się zachowywać, jak... Jak się pogodzić po wszystkim z wyrzutami sumienia, bo nie miała wątpliwości, że te będą ją dręczyły.
Całą drogę do kliniki w zasadzie milczała, nie będąc pewną w ogóle, co miałaby powiedzieć. Mieliła w głowie ten temat przez cały ten czas, a gdy już usiedli w poczekalni, nerwowo podrygiwała, starając się zachować spokój, chociaż w sobie panikowała cholernie. Bawiła się namiętnie bransoletką od niego, starając się w jakikolwiek sposób życiowo ogarnąć i gdy pielęgniarka do niej podeszła, wzdrygnęła się lekko.
- Proszę się przygotować, lekarz zaraz Państwa poprosi - powiedziała, zabierając wypełniony formularz. Właśnie wtedy chyba do niej dotarło, że to wszystko było realne. Spojrzała na Sasso z paniką w czekoladowych oczach.
- Nie wiem, czy potrafię to zrobić. Wiem, że mówiłam, że tak będzie lepiej, ale... Nie wiem, czy umiem... - powiedziała, nerwowo zaciskając dłoń na materiale swojej sukienki w okolicach brzucha. Zacisnęła usta. - Nic już nie wiem - dodała, patrząc na niego znacząco. Nie wiedziała. Serio.

[Teddy Sasso]

Brak dziecka byłby dla nich obojga prostszy i żeby było jasne - dla obojga prostszy, nie tylko dla Teda. On tak naprawdę dopasował się do decyzji Nesty, bo przecież to nie Sasso będzie nosił je w sobie, nie on będzie z nim mieszkał (a szkoda, bo jeśli byłoby jego nie miałby nic przeciwko, ale wiadomo co chodzi) tylko ona i uważał, że to jej zdanie jest w tym wszystkim najważniejsze. Powiedziała o aborcji - uznal, że ją wesprze; teraz, w trakcie zabiegu i po. Zamierzał być przy niej jak najbliżej, bo naprawdę… zależało mu na niej. Od momentu dowiedzenia się o ciąży jeszcze bardziej.
Jej milczenie szanował, sam też nie wiedział co mówić. Nie był pewny, czy to dobra decyzja ale jak było wspomniane wcześniej - jeśli czuła, że da radę, to dadzą radę. Widząc jednak jej minę gdy lekarz się odezwał, wiedzial, że to nie to.
- Nessie - powiedział cicho, ujmując jej twarz i spojrzał jej głęboko w te przerażone, czekoladowe oczy. - Nie musisz tego robić. Jeśli czujesz, że nie dasz rady… nie musisz. Będę przy tobie. Obiecałem ci to - wyszeptał, mówiąc to z jakąś dziwną, wewnetrzną mocą. Niezależnie od tego czyje to dziecko, naprawdę zamierzał pomóc. Musnął kciukiem jej dolną wargę. - Jeśli chcesz, wychowamy je razem. Nie zostawię cię samej - zaproponował, drugą dłoń kładąc na dłoniach które ułożyła na brzuchu.

[Nesta Rosenthal]

Jej też na nim zależało. Bardziej niż mogłaby to przyznać, bo… Bała się, że jeśli się przyzna – nawet przed samą sobą – to wtedy… Wtedy to się stanie realne. To, że czuła do niego więcej niż do przyjaciela nagle stałoby się zbyt realne, by mogła udźwignąć ich przyjaźń, a kochała go zbyt mocno, by nie mieć z nim kontaktu. Od śmierci Nicka w zasadzie myślała głównie o Teddym. Bo podświadomie wiedziała, że gdyby nawet w dniu jej ślubu powiedział, żeby nie wychodziła za mąż, to uciekłaby sprzed ołtarza w ułamku sekundy. Odetchnęła cicho, gdy usłyszała swoje imię, a jej serce nieci przyspieszyło. W jego ustach to słowo brzmiało niemal jak pieszczota, szczególnie teraz, gdy patrzył jej w oczy.
– Nie jesteś na mnie zły? – spytała, patrząc mu w oczy. – Wiem, że będziesz. Zawsze jesteś przy mnie, zawsze jesteś obok – powiedziała ciszej, chociaż te słowa w zasadzie były nieco głębszą myślą. Czasami to, że był obok było… Nieznośne. Bo chciała go bardziej, bliżej, nie tylko obok…. Kiedy tak musnął kciukiem jej dolną wargę, a drugą dłoń ułożył na jej, uniosła brwi.
– Ale… Nie jesteśmy razem, Teddy. Poza tym, co jeśli nie jest twoje… W sensie… Jak chcesz je wychowywać razem? – spytała cicho, czując, że w jej oczach zbierają się łzy. – Nie chcę rujnować ci życia, nie chcę cię pakować w nie twoje dziecko albo w taki… Układ – westchnęła ciężko, spuszczając wzrok – w zasadzie to bała się bardziej tego, że będzie tylko układem. Przyjaźnią z dodatkiem w postaci dziecka, a chyba… Chyba chciała być czymś więcej. Kimś więcej.

[Teddy Sasso]

- Dlaczego miałbym być na ciebie zły, Nessie? - pokręcił glową z lekkim niedowierzaniem. - Zawsze szanowałem każdą twoją decyzje, nawet te najgłupsze. A ta… nie jest prosta. Dlatego nie możesz jej podejmować pochopnie i jeśli nie jesteś pewna, to powinniśmy stąd wyjść - gdy muskał palcem jej wargę, miał ochotę ją pocałować. W ramach pokrzepienia duszy albo tak po prostu, żeby poczuć smak jej ust, bo nie robił tego od dawna. Ostatecznie jednak odetchnął głęboko i próbował się na tym nie skupiać.
- Nie mam dwudziestu lat, nie zrujnujesz mi życia dzieckiem - posłał jej lekko rozbawione spojrzenie, chociaż docenił jej troskę o jego życie. - I nie rozumiesz najważniejszej rzeczy. To nie tak, że robię to bo muszę. Albo bo o to prosisz. Proponuję ci to, bo tego chcę, Nesta. - powiedział poważniej niż by chciał, lustrując jej twarz w tym momencie wzrokiem. Dlaczego nie potrafiła tego pojąć? Nie koniecznie chciał się przyznawać, że to coś więcej niż tylko przyjaźń, ale… oboje to wiedzieli. Czuł to.
- Chodźmy stąd. Zahaczymy po drodze do mnie jakąś knajpę. Na co macie ochotę? - zmarszczył czoło. W temacie ciężarnych był świetnym kompanem - w każdym razie Grace kiedyś nie narzekała

[Nesta Rosenthal]

– Bo… To ja tego głównie chciałam. Przyjechałeś tu dla mnie, a teraz… Ja się rozmyśliłam i… – zaczęła się nieco jąkać i zapętlać wewnętrznie, ale kiedy powiedział, że nie powinna podejmować tej decyzji pochopnie, odetchnęła głęboko. Miał rację, chociaż z drugiej strony wiedziała, że jeśli nie podejmie tej decyzji teraz… Potem już nie będzie miała opcji. Mimo to, w jednym musiała mu przyznać rację - zawsze szanował jej decyzje, chociaż przecież nie podejmowała głupich decyzji, no halo! No dobra, czasami podejmowała. Inna sprawa, że gdy czuła delikatny dotyk na swoich ustach, zatęskniła za dotykiem jego ust na swoich.
– No fakt, masz trzydzieści pięć lat, ale nadal mogę ci tym zrujnować trochę życie. Jesteś młody, cholernie przystojny, troskliwy, wspaniały… Tylko totalna kretynka by tego nie doceniła i cię nie usidliła… – zauważyła spokojnie, patrząc mu w oczy. Był. Był w stu procentach, a ona była tą kretynką, która go nie potrafiła usidlić, chociaż… Nigdy usidlać go nie chciała. Ostatnio bardziej łapała się na tym, że chciała być jego partnerką. Proponuję ci, bo tego chcę. To jedno zdanie sprawiło, że przechyliła głowę i delikatnie ułożyła dłoń na jego policzku. – Chcesz tego? Chcesz ze mną wychowywać dziecko, nawet jeśli miałoby nie być twoje? Przecież… Nie chciałeś tego wcześniej – i nie miała tu na myśli siebie konkretnie, ale wiedziała, że nie chciał za bardzo kolejnego dziecka – miał Katie. Miał też swoje obowiązki w pracy.
– Chyba nie dam rady nic zjeść, za dużo stresu, więc możesz wybrać – powiedziała cicho, zaciskając dłoń na jego dłoni i uśmiechając się delikatnie.

[Teddy Sasso]

- I miałaś do tego prawo - powiedział spokojnym, kojącym głosem. Naprawdę nie miał do niej nawet najmniejszych pretensji, naprawdę rozumiał to, że mogła się rozmyślić, przecież sam nie był pewny tego, co miała zrobić, tak?
- Ness, hej, przestań - złapał ją za twarz, patrząc jej prosto w oczy bo miał dosyć jej głupich tekstów. Czego nie rozumiała? - Czy ty rozumiesz co do ciebie mówię? Sam podejmuję decyzję, po za tym to nie jest rujnowanie mojego życia. Dzieci nie rujnują życia i doskonale o tym wiesz - nachylił się nad nią, na tyle nisko, że omal nie zetknęli się ze sobą ustami, ale ostatecznie żadnego gestu nie wykonał. Pokiwał głową.
- Nie powiedziałem wcześniej, że tego nie chciałem. Ty nie byłaś pewna, że chciałaś tego dziecka, a to twoje ciało… - miał nadzieję, że rozumiała przekaz. Nadal był nad nią nachylony i odetchnął głęboko. - Będę przy tobie. - dodał, tym razem muskając wargami delikatnie jej nos, a potem prawie zsunął usta na jej wargi, ale… koniec końców sie odsunął. Nie, to nie był dobry moment. Nie mogli tego bardziej komplikować. Podniósł się z krzesła i podał jej ręke, a gdy wstała, objął ją w pasie i ruszyli do drzwi wyjściowych.
- Coś zjesz musisz. Skoro dziecko zostaje, to ty musisz o nie dbać - lekko połaskotał ją w okolicy żeber, kierując się do auta.

[Nesta Rosenthal]

– Wiem, że miałam do tego prawo, ale… To wszystko jest przeokropnie skomplikowane – jęknęła cicho, patrząc mu w oczy. Naprawdę tak czuła. Naprawdę czuła, że ta sytuacja przerastała ją pod każdym możliwym względem, szczególnie, że czuła też coś do Teddy’ego.
Mimo to, gdy złapał ją za tearz, odetchnęła głęboko. Rozumiała, co do niej mówił, ale jednocześnie… Nie rozumiała, czemu to mówił. Czemu teraz twierdził, że przy niej będzie i czemu miała wrażenie, że nie chodziło o sytuację, w której dziecko będzie jego i czemu to miało głębsze znaczenie… Okropny mętlik się pojawił w jej myślach i nie umiała go kompletnie ogarnąć, szczególnie, że był tak blisko, że miała ochotę go pocałować.
– Nie powiedziałeś też, że tego chcesz – dodała, patrząc na niego niepewnie, ale pokiwała powoli głową na znak, że rozumiała, co do niej mówił. Bo rozumiała. I była mu cholernie wdzięczna za to, że miał zamiar przy niej być. Tak czy siak, faktycznie pewnie poszli do auta, a po jakimś czasie wzięli jakiegoś chińczyka i steki na wynos i rozsiedli się w domu. Tak więc siedzieli pewnie na kanapie, a Ness mieliła wszystko w głowie.
– Naprawdę tego chcesz? Naprawdę chcesz wychowywać to dziecko ze mną, nawet jeśli nie byłoby twoje, Ted? Mów szczerze – poprosiła go, patrząc mu w oczy i badawczo się mu przyglądając, jakby to miało jej jakoś życiowo pomóc.