about me
imie i nazwisko
Aurora Wilburn
pseudonim
Skye
data i miejsce urodzenia
18.07.1998, Detroit
dzielnica mieszkalna
Phinney Ridge
stan cywilny
panna
orientacja
hetero
zajęcie
studentka/escort girl/barmanka
miejsce pracy
tam gdzie jest zlecenie
wyznanie
ateistka
jestem
przyjezdny
w Seattle od:
2021
my story
Clara zawsze marzyła o rodzinie, domku na przedmieściach i kochającym mężu. Na początku wydawało się, że znalazła prawie wszystko, a do pełni szczęścia brakowało jedynie dziecka. Lata starań o potomstwo było frustrujące, a kiedy powoli zaczęli sobie z Anthonym odpuszczać i przestali się dogadywać, pojawiła się ona. Maleńka i wyczekana Aurora, która niestety nie przyniosła rodzicom tyle szczęścia, tak jak na to liczyli. To było kolejne kilka lat próby podtrzymywania małżeństwa, tylko po to, by ich dziecko miało oboje rodziców. Niestety nie wyszło i zmęczeni kłótniami i po prostu sobą Wilburnowie rozwiedli się, gdy ich córka była w podstawówce. Została z mamą w Detroit, w którym prowadziła małą księgarnię. Ojciec wyniósł się do innego stanu, skuszony propozycją pracy na stanowisku kierownika nowego oddziału korporacji zajmującej się nieruchomościami.
W dzieciństwie uciekała w książki, które pochłaniały ją bez reszty oraz do babci, która zawsze znalazła chwilę na zrobienie jej ulubionych naleśników. Jej spokój nie trwał długo, ponieważ mama znalazła sobie nowego męża i musiały zamieszkać z nim oraz jego synem i córką. Mała Rory nie potrafiła poradzić sobie w nowej rzeczywistości — do tej pory była oczkiem w głowie mamy, która zawsze marzyła o wielkiej rodzinie, a gdy taką znalazła, poświęciła jej swój czas i uwagę, zostawiając Aurorę na uboczu. Nowa rodzina jej tego nie ułatwiała, rodzeństwo specjalnie uprzykrzało jej życie. Jednak ilekroć żaliła się mamie ze swoich problemów, ta wytykała jej, że z pewnością jej zachowanie jest celowe, że nie może znieść, że nie jest już w centrum uwagi i nie potrafi dostosować się do sytuacji.
Dochodziło do sytuacji, w których wina spadała na nią za każdym razem, gdy coś się wydarzyło – stłuczony kubek, zgubione klucze, nieodrobione prace domowe jej przybranego rodzeństwa albo gorsze oceny – potrafili idealnie wmanewrować ją w każdą sytuację. Gdy miała trzynaście lat, została zepchnięta ze schodów, ale matka uznała, że zrobiła sobie krzywdę specjalnie, by zwrócić na siebie uwagę i zgrywać ofiarę. Wszystko to sprawiało, że z tygodnia na tydzień coraz bardziej oddalała się od matki i wycofywała się ze wspólnego życia.
Jedyna osoba, u której znajdowała pocieszenie, czyli babcia, odeszła przed rozpoczęciem szkoły średniej. Był to dla niej bardzo trudny czas, zamknęła się wtedy jeszcze bardziej w sobie i postanowiła, że przetrwa do końca szkoły średniej, a potem wyjedzie na studia do innego miasta. Łapała się różnych dorywczych prac i odkładała pensje do tego, co babcia zostawiła jej na opłatę czesnego. Mama nie zamierzała jej pomagać, z resztą sama nie miała na to pieniędzy, a jej mąż myślał tylko o swoich dzieciach. Robiła też wszystko, by jak najwięcej czasu spędzać poza domem. Chodziła na zajęcia dodatkowe z francuskiego i hiszpańskiego, a także lekcje gry na fortepianie — te zajęcia opłacał jej jeszcze wtedy ojciec. Dołączyła do drużyny cheerleaderek i została członkinią koła naukowego, a po szkole pracowała w małej kawiarni. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście, gdy okazało się, że projekt przygotowywany wraz z członkami koła naukowego został wyróżniony w prestiżowym konkursie, a jedna z większych firm farmaceutycznych w kraju w ramach nagrody miała finansować stypendia dla zdolnych uczniów.
Wyjechała do Chicago, w końcu czuła się wolna i szczęśliwa. Studia były dla niej nowym życiem. W końcu doceniona i zauważona miała szansę się wybić. To było wręcz wycieńczające, ale jakże satysfakcjonujące – od rana chodziła biegać, później spędzała całe dnie na wykładach i w laboratorium, następnie kilka godzin w bibliotece, a wieczorami chodziła do pracy. Czasu brakowało czasem na zrobienie prania. Na trzecim roku poznała chłopaka, dla którego w swoim bardzo wypchanym grafiku znajdowała nawet najmniejsze chwile. Czując jego wsparcie i rodzącą się między nimi więź, wierzyła, że może wszystko. Jednak jej szczęście nie trwało długo. Któregoś wieczoru, gdy wracali ze spotkania ze znajomymi, w ich samochód wjechał pijany kierowca. Aurora doznała poważnego urazu dłoni, była bardzo poobijana i spędziła trzy tygodnie w szpitalu, jej chłopak długo walczył o życie i niestety nie przeżył. To załamało młodą Wilburn. Długo wracała do formy, przez co opuściła wiele zajęć, jej wyniki znacząco spadły. Straciła stypendium wraz z kolejnym semestrem, bo nie była w stanie oddać półrocznego raportu i wykazać wyników, za które tak naprawdę dostawała pieniądze na studia. Praca w kawiarni nie wchodziła w grę z jedną sprawną dłonią. Poszukiwania nowego zawodu i długa, kosztowna rehabilitacja źle wpłynęły na jej sytuację finansową, a na swoim koncie widziała tylko coraz większe ujemne kwoty.
Nie otrzymała pomocy od swojej matki, za to ojciec ponownie pojawił się w jej życiu, proponując jej przeprowadzkę do San Francisco, gdzie załatwił jej pracę sekretarki w biurze nieruchomości. Pomocna okazała się też nowa współlokatorka, która zaproponowała jej pracę w jednym z lepszych nocnych klubów, gdzie bardziej liczyła się jej ładna buzia. Nauczyła się więc mieszać drinki i szybko stanęła za barem. Stawka godzinowa nie była zła, a napiwki jeszcze lepsze. Powoli wychodziła na prostą. Los jednak miał inne plany, bo po kilku miesiącach okazało się, że ojciec stracił pracę i miał ogromne problemy finansowe, a jego machloje dotyczące nieruchomości i podatków pogrążyły go doszczętnie. Po tym, jak pomógł jej, postanowiła się odwdzięczyć, jednak nie wiedziała, jak wielkiego zobowiązania się podejmuje. A ojciec ze stresu podupadał na zdrowiu.
W idealnym momencie pojawiła się propozycja pracy w Seattle. Na początku nie była przekonana i miała wrażenie, że wejście w to, co zaproponowała jedna z jej znajomych z klubu, przyniesie jej same kłopoty. Jednak po rozmowie rekrutacyjnej i informacji o możliwych zarobkach, postawiła wszystko na jedną kartę. Przeprowadziła się, wynajęła pokój, a tydzień później przyjęła pierwsze zlecenie. Praca dla agencji zapewniała opiekę i sprawdzonych, zaufanych klientów, a także pokaźny zastrzyk gotówki. Długie tygodnie próbowała odnaleźć się w nowej roli — musiała nauczyć się jak kokietować i flirtować, jak przybierać najpiękniejszy i najbardziej uroczy uśmiech na zawołanie, jak spędzać w szpilkach długie godziny, jak rozpoznawać widelec do ryby, zapamiętać wszystkie nazwy wakacyjnych miejscowości i ważne w mieście nazwiska, także ogarniać całą masę innych rzeczy, na które ona nigdy nie zwróciła uwagi, ale milionerzy, którzy płacili jej za towarzystwo, już tak.
W 2022 roku wróciła na studia. Niestety musiała zacząć je od początku, wybrała więc inżynierię biomedyczną. Praca jako escort girl pozwala jej na opłacanie czesnego, a pieniędzmi, które dorabia wieczorami w barze, spłaca długi ojca.
W dzieciństwie uciekała w książki, które pochłaniały ją bez reszty oraz do babci, która zawsze znalazła chwilę na zrobienie jej ulubionych naleśników. Jej spokój nie trwał długo, ponieważ mama znalazła sobie nowego męża i musiały zamieszkać z nim oraz jego synem i córką. Mała Rory nie potrafiła poradzić sobie w nowej rzeczywistości — do tej pory była oczkiem w głowie mamy, która zawsze marzyła o wielkiej rodzinie, a gdy taką znalazła, poświęciła jej swój czas i uwagę, zostawiając Aurorę na uboczu. Nowa rodzina jej tego nie ułatwiała, rodzeństwo specjalnie uprzykrzało jej życie. Jednak ilekroć żaliła się mamie ze swoich problemów, ta wytykała jej, że z pewnością jej zachowanie jest celowe, że nie może znieść, że nie jest już w centrum uwagi i nie potrafi dostosować się do sytuacji.
Dochodziło do sytuacji, w których wina spadała na nią za każdym razem, gdy coś się wydarzyło – stłuczony kubek, zgubione klucze, nieodrobione prace domowe jej przybranego rodzeństwa albo gorsze oceny – potrafili idealnie wmanewrować ją w każdą sytuację. Gdy miała trzynaście lat, została zepchnięta ze schodów, ale matka uznała, że zrobiła sobie krzywdę specjalnie, by zwrócić na siebie uwagę i zgrywać ofiarę. Wszystko to sprawiało, że z tygodnia na tydzień coraz bardziej oddalała się od matki i wycofywała się ze wspólnego życia.
Jedyna osoba, u której znajdowała pocieszenie, czyli babcia, odeszła przed rozpoczęciem szkoły średniej. Był to dla niej bardzo trudny czas, zamknęła się wtedy jeszcze bardziej w sobie i postanowiła, że przetrwa do końca szkoły średniej, a potem wyjedzie na studia do innego miasta. Łapała się różnych dorywczych prac i odkładała pensje do tego, co babcia zostawiła jej na opłatę czesnego. Mama nie zamierzała jej pomagać, z resztą sama nie miała na to pieniędzy, a jej mąż myślał tylko o swoich dzieciach. Robiła też wszystko, by jak najwięcej czasu spędzać poza domem. Chodziła na zajęcia dodatkowe z francuskiego i hiszpańskiego, a także lekcje gry na fortepianie — te zajęcia opłacał jej jeszcze wtedy ojciec. Dołączyła do drużyny cheerleaderek i została członkinią koła naukowego, a po szkole pracowała w małej kawiarni. Nie mogła uwierzyć we własne szczęście, gdy okazało się, że projekt przygotowywany wraz z członkami koła naukowego został wyróżniony w prestiżowym konkursie, a jedna z większych firm farmaceutycznych w kraju w ramach nagrody miała finansować stypendia dla zdolnych uczniów.
Wyjechała do Chicago, w końcu czuła się wolna i szczęśliwa. Studia były dla niej nowym życiem. W końcu doceniona i zauważona miała szansę się wybić. To było wręcz wycieńczające, ale jakże satysfakcjonujące – od rana chodziła biegać, później spędzała całe dnie na wykładach i w laboratorium, następnie kilka godzin w bibliotece, a wieczorami chodziła do pracy. Czasu brakowało czasem na zrobienie prania. Na trzecim roku poznała chłopaka, dla którego w swoim bardzo wypchanym grafiku znajdowała nawet najmniejsze chwile. Czując jego wsparcie i rodzącą się między nimi więź, wierzyła, że może wszystko. Jednak jej szczęście nie trwało długo. Któregoś wieczoru, gdy wracali ze spotkania ze znajomymi, w ich samochód wjechał pijany kierowca. Aurora doznała poważnego urazu dłoni, była bardzo poobijana i spędziła trzy tygodnie w szpitalu, jej chłopak długo walczył o życie i niestety nie przeżył. To załamało młodą Wilburn. Długo wracała do formy, przez co opuściła wiele zajęć, jej wyniki znacząco spadły. Straciła stypendium wraz z kolejnym semestrem, bo nie była w stanie oddać półrocznego raportu i wykazać wyników, za które tak naprawdę dostawała pieniądze na studia. Praca w kawiarni nie wchodziła w grę z jedną sprawną dłonią. Poszukiwania nowego zawodu i długa, kosztowna rehabilitacja źle wpłynęły na jej sytuację finansową, a na swoim koncie widziała tylko coraz większe ujemne kwoty.
Nie otrzymała pomocy od swojej matki, za to ojciec ponownie pojawił się w jej życiu, proponując jej przeprowadzkę do San Francisco, gdzie załatwił jej pracę sekretarki w biurze nieruchomości. Pomocna okazała się też nowa współlokatorka, która zaproponowała jej pracę w jednym z lepszych nocnych klubów, gdzie bardziej liczyła się jej ładna buzia. Nauczyła się więc mieszać drinki i szybko stanęła za barem. Stawka godzinowa nie była zła, a napiwki jeszcze lepsze. Powoli wychodziła na prostą. Los jednak miał inne plany, bo po kilku miesiącach okazało się, że ojciec stracił pracę i miał ogromne problemy finansowe, a jego machloje dotyczące nieruchomości i podatków pogrążyły go doszczętnie. Po tym, jak pomógł jej, postanowiła się odwdzięczyć, jednak nie wiedziała, jak wielkiego zobowiązania się podejmuje. A ojciec ze stresu podupadał na zdrowiu.
W idealnym momencie pojawiła się propozycja pracy w Seattle. Na początku nie była przekonana i miała wrażenie, że wejście w to, co zaproponowała jedna z jej znajomych z klubu, przyniesie jej same kłopoty. Jednak po rozmowie rekrutacyjnej i informacji o możliwych zarobkach, postawiła wszystko na jedną kartę. Przeprowadziła się, wynajęła pokój, a tydzień później przyjęła pierwsze zlecenie. Praca dla agencji zapewniała opiekę i sprawdzonych, zaufanych klientów, a także pokaźny zastrzyk gotówki. Długie tygodnie próbowała odnaleźć się w nowej roli — musiała nauczyć się jak kokietować i flirtować, jak przybierać najpiękniejszy i najbardziej uroczy uśmiech na zawołanie, jak spędzać w szpilkach długie godziny, jak rozpoznawać widelec do ryby, zapamiętać wszystkie nazwy wakacyjnych miejscowości i ważne w mieście nazwiska, także ogarniać całą masę innych rzeczy, na które ona nigdy nie zwróciła uwagi, ale milionerzy, którzy płacili jej za towarzystwo, już tak.
W 2022 roku wróciła na studia. Niestety musiała zacząć je od początku, wybrała więc inżynierię biomedyczną. Praca jako escort girl pozwala jej na opłacanie czesnego, a pieniędzmi, które dorabia wieczorami w barze, spłaca długi ojca.
my flaws
Jest uparta, bardzo ambitna i samodzielna. Za wszelką cenę chce udowodnić sama sobie (a podświadomie też rodzinie), że potrafi osiągnąć sukces i nie potrzebuje do tego nikogo innego.
Mimo tego, co spotkało ją w życiu, stara się być optymistką. Uważa, że sama decyduje o swoim losie i nie lubi się poddawać. Zaraża uśmiechem, jest otwarta na nowe doświadczenia i z łatwością nawiązuje kontakty.
Stara się chować w sobie negatywne emocje, jednak gdy jest przytłoczona problemami i zmęczona pracą, wybucha płaczem. Z trudem przychodzą jej rozmowy o uczuciach.
Jest ciepła i troskliwa, los zwierząt i potrzebujących nie jest jej obojętny. Być może właśnie dlatego nie potrafiła odwrócić się od ojca, który potrzebował jej pomocy.
Ma swoje zdanie na wiele tematów i lubi podejmować dyskusje, jednak w pracy trzyma się utartych schematów i mówi to, co klienci chcą usłyszeć.
----
Nie widziała swojej matki odkąd skończyła szkołę średnią. Rozmawiała z nią kilka razy, ale nawet po wiadomości o wypadku się u niej nie pojawiła. Nie wie też czym zajmuje się Aurora i że ma kontakt z ojcem.
W 2022 roku wróciła na studia, niestety musiała zacząć je od początku. Wybrała inżynierię biomedyczną.
Od wypadku boi się jeździć samochodem — zarówno jako kierowca, jak i pasażer. Wsiada do auta, kiedy musi. Od razu zapina pasy i stara się nie patrzeć na drogę. Prawie zawsze wymsknie się jej "uważaj!" albo prośba o zmniejszenie prędkości.
Czasami śni się jej wypadek, w którym brała udział, czasami sam Ethan, który w nim zginął. Zawsze wtedy budzi się z płaczem, a cały następny dzień nie potrafi się skupić i odczuwa niepokój. Jedna z jej przyjaciółek uważa, że to dlatego, że nigdy nie miała czasu i okazji, by przejść prawdziwą żałobę.
Lubi czytać, oglądać seriale detektywistyczne i komedie romantyczne, choć nie ma na to wiele czasu. Słucha dużo muzyki – gdy gotuje, sprząta albo przemieszcza się z miejsca do miejsca. Często towarzyszą jej też podcasty. Z łatwością zapamiętuje z nich różne ciekawostki.
Uwielbia być aktywna – biega, pływa, trenuje pilates, jednak po urazie doznanym w wypadku musi na siebie uważać.
Cały czas musi ćwiczyć dłoń, która ucierpiała. Widać na niej kilka blizn po operacji. Nie jest już w stanie tyle grać na pianinie i wykonywać trudniejszych czynności, bo dłoń szybko się męczy i zaczyna ją boleć.
Zna się na alkoholu i drinkach. Pracując na barze wiele się nauczyła, a przy zaliczyła szkolenie barmańskie.
Jest wegetarianką, ze względu na pracę i kręcących nosem klientów nie przeszła na weganizm.
W pracy posługuje się swoim drugim imieniem — Skye. Woli oddzielać życie prywatne od zawodowego i niewiele mówi o sobie nowym klientom. Zawsze jest profesjonalna i poważnie traktuje to, co robi.
Do tego stopnia, że uczy się rzeczy, o które proszą ją klienci (oczywiście wszystko w granicach rozsądku), by mogli się nią chwalić na spotkaniach. W ten sposób nauczyła się grać w golfa, przyswoiła podstawowe zwroty z języka włoskiego, a także próbowała pojąć podstawy filozofii, o której jeden z klientów uwielbiał rozmawiać.
Praca jako escort girl jest tylko etapem przejściowym, dzięki któremu jest w stanie się utrzymać i opłacić studia, a to w nich pokłada nadzieję na dobry zawód i pracę, która ją interesuje.
Lubi: zapach pomarańczy, tańczyć, ciepły deszcz, miękkie swetry, domowy dres, włoskie jedzenie, kawę, peonie i lilie, balsamy do rąk, okulary przeciwsłoneczne,
Nie lubi: dymu tytoniowego, gryzoni i owadów,
Mimo tego, co spotkało ją w życiu, stara się być optymistką. Uważa, że sama decyduje o swoim losie i nie lubi się poddawać. Zaraża uśmiechem, jest otwarta na nowe doświadczenia i z łatwością nawiązuje kontakty.
Stara się chować w sobie negatywne emocje, jednak gdy jest przytłoczona problemami i zmęczona pracą, wybucha płaczem. Z trudem przychodzą jej rozmowy o uczuciach.
Jest ciepła i troskliwa, los zwierząt i potrzebujących nie jest jej obojętny. Być może właśnie dlatego nie potrafiła odwrócić się od ojca, który potrzebował jej pomocy.
Ma swoje zdanie na wiele tematów i lubi podejmować dyskusje, jednak w pracy trzyma się utartych schematów i mówi to, co klienci chcą usłyszeć.
----
Nie widziała swojej matki odkąd skończyła szkołę średnią. Rozmawiała z nią kilka razy, ale nawet po wiadomości o wypadku się u niej nie pojawiła. Nie wie też czym zajmuje się Aurora i że ma kontakt z ojcem.
W 2022 roku wróciła na studia, niestety musiała zacząć je od początku. Wybrała inżynierię biomedyczną.
Od wypadku boi się jeździć samochodem — zarówno jako kierowca, jak i pasażer. Wsiada do auta, kiedy musi. Od razu zapina pasy i stara się nie patrzeć na drogę. Prawie zawsze wymsknie się jej "uważaj!" albo prośba o zmniejszenie prędkości.
Czasami śni się jej wypadek, w którym brała udział, czasami sam Ethan, który w nim zginął. Zawsze wtedy budzi się z płaczem, a cały następny dzień nie potrafi się skupić i odczuwa niepokój. Jedna z jej przyjaciółek uważa, że to dlatego, że nigdy nie miała czasu i okazji, by przejść prawdziwą żałobę.
Lubi czytać, oglądać seriale detektywistyczne i komedie romantyczne, choć nie ma na to wiele czasu. Słucha dużo muzyki – gdy gotuje, sprząta albo przemieszcza się z miejsca do miejsca. Często towarzyszą jej też podcasty. Z łatwością zapamiętuje z nich różne ciekawostki.
Uwielbia być aktywna – biega, pływa, trenuje pilates, jednak po urazie doznanym w wypadku musi na siebie uważać.
Cały czas musi ćwiczyć dłoń, która ucierpiała. Widać na niej kilka blizn po operacji. Nie jest już w stanie tyle grać na pianinie i wykonywać trudniejszych czynności, bo dłoń szybko się męczy i zaczyna ją boleć.
Zna się na alkoholu i drinkach. Pracując na barze wiele się nauczyła, a przy zaliczyła szkolenie barmańskie.
Jest wegetarianką, ze względu na pracę i kręcących nosem klientów nie przeszła na weganizm.
W pracy posługuje się swoim drugim imieniem — Skye. Woli oddzielać życie prywatne od zawodowego i niewiele mówi o sobie nowym klientom. Zawsze jest profesjonalna i poważnie traktuje to, co robi.
Do tego stopnia, że uczy się rzeczy, o które proszą ją klienci (oczywiście wszystko w granicach rozsądku), by mogli się nią chwalić na spotkaniach. W ten sposób nauczyła się grać w golfa, przyswoiła podstawowe zwroty z języka włoskiego, a także próbowała pojąć podstawy filozofii, o której jeden z klientów uwielbiał rozmawiać.
Praca jako escort girl jest tylko etapem przejściowym, dzięki któremu jest w stanie się utrzymać i opłacić studia, a to w nich pokłada nadzieję na dobry zawód i pracę, która ją interesuje.
Lubi: zapach pomarańczy, tańczyć, ciepły deszcz, miękkie swetry, domowy dres, włoskie jedzenie, kawę, peonie i lilie, balsamy do rąk, okulary przeciwsłoneczne,
Nie lubi: dymu tytoniowego, gryzoni i owadów,
and more
