S02E08Robert wreszcie się zmęczył.
Chociaż niedawne wydarzenia wciąż ciągnęły się jak cień i przyprawiały o ciarki na samą myśl o najczarniejszym ze scenariuszy, dom Wondolowskich przy Maple Avenue w East Orange kolejny raz rozbłysnął światłem i nabrał żywych, ciepłych kolorów. „Magia czerwca”, jak z przymrużeniem oka mówiono przy stole o miesiącu, który dniem narodzin związał ze sobą gros krewnych Bobby’ego, znów dała o sobie znać i tym razem wlała w klan Wondocośtamś podwójną nadzieję, że limit nieszczęść wyczerpał się już na dobre i że przyszłość namalowana jest już wyłącznie pastelowymi barwami. Zadbał o to sam Bob. Mimo, że dzień był długi, gorący i głośny, a ludzi dużo i jeszcze więcej, wzorowo wywiązywał się ze swoich obowiązków i tylko ulotnymi momentami dawał po sobie poznać, że uraz głowy mu ciążył. Był zatem i teatralnie majestatyczną głową rodziny, zasiadającą u samego szczytu długiego stołu, i zapatrzonym w swoją żonę mężem, i troskliwym, starszym bratem, przejętym nawet najbłahszymi problemami młodszego rodzeństwa, i poczciwym, choć sprawiedliwym szwagrem, i ulubionym wujkiem dla gromadki plączących się między nogami szkrabów, i wybawicielem dla zamęczanych przez nie czworonogów, i samozwańczym ekspertem od grilla, i rozgadanym mistrzem ceremonii, luźno moderującym przebieg dyskusji, i… tak dalej, i tak dalej. Naprawdę; gdyby nie okazyjne zawieszki albo zdecydowanie łatwiej dostrzegalna wylewność względem Jessici, a przede wszystkim, naturalna już niestety, losowa znajomość i nieznajomość większości zdarzeń, historii czy wspomnień, po agencie Wondolowskim trudno byłoby poznać, że jeszcze do niedawna nie pamiętał jak miał na imię czy nie rozpoznawał swojej żony. Mimo bycia w centrum zainteresowania, nie przeszkadzał mu tłok, gwarne rozmowy ani momentami przesadne zainteresowanie jego osobą (zwłaszcza ze strony tych najmłodszych; Ci nie rozumieli jeszcze sytuacji i z umiłowaniem zawracali głowę wujkowi Bobby’emu), a wręcz przeciwnie mogło się nawet wydawać, że intensywność przyjemnie spędzanego popołudnia mu sprzyjała i że z każdą godziną odnajdywał się w tym wszystkim coraz lepiej. Jessica znów miała rację.
O ile dobre samopoczucie Roberta i jego bardzo pozytywne, pełne optymizmu nastawienie mogło dziwić, tak to, że prędzej czy później opadnie z sił już nie, bo nawet w szczycie formy kiepsko znosił przeciągające się w nieskończoność socjalizowanie i lubił się gdzieś na chwilę zgubić, żeby trochę odsapnąć. Kiedy zatem nadarzyła się okazja (a nadarzyła się dopiero, kiedy słońce nad East Orange zaczęło chylić się ku zachodowi, a rodzinna impreza przenosić z ogrodu do salonu), czmychnął sprytnie do kuchni, żeby koniakiem napełnić szklankę (nie pijał z odpowiednich kieliszków, bo wydawały mu się… bucowate), a potem przeciął jadalnię i już za chwilę siedział na wysłużonej już, rozwieszonej między drzewami kilka kroków przed gankiem huśtawce-ławce. W samotności, bardziej niż drinkiem, delektował się chwilą spokoju, z zainteresowaniem przyglądając się sąsiedztwu i odprowadzał wzrokiem wolno wlokące się wąską uliczką samochody, wsłuchując się w charakterystyczną dla okolicy symfonię przytulnego suburbu. Zabawne; chyba w życiu jeszcze o tym nie pomyślał, a już na pewno nigdy się na tym nie złapał, ale ten sielankowy, leniwy klimat mu… pasował. East Orange toczyło swój głaz pod górę zdecydowanie wolniej, niż głośny i zatłoczony Nowy Jork, wydawało się być przytulniejsze i kusiło obietnicą, że ci najbliżsi zawsze są na wyciągnięcie ręki. Było swojskie, „swoje”. Pachniało stekami z grilla, deszczem, dyniowym ciastem, nielegalnie składowanym azbestem z rozbieranych fabryk albo hal magazynowych i pomidorami rosnących na niewielkich krzaczkach w przydomowych ogródkach; mówiło „dzień dobry” przez każdego sąsiada, żyło wynikami sportowych drużyn uniwersytetu Rutgers i skrzypiało schodami, a wieczorami usypiało cykaniem świerszczy, żeby pod osłoną nocy podprowadzić na podjazd łosia albo młodego niedźwiedzia z pobliskiego lasu. Było, a właściwie byłoby, idyllą, gdyby nie to, że… nią nie było. Przynajmniej nie na dłuższą metę i nie dla Wondolowskiego; uzależniony od wartkiego tempa jeszcze nie czuł się aż tak niedołężny, żeby dać się zamknąć w niewielkiej siatce ulic na przedmieściach miasta i troszczyć się wyłącznie o czubek własnego nosa. Miał przecież większe powołanie.
Podstępny, ciepły, czerwcowy wiatr czule głaskał go po karku i próbował utulić do snu – tak jak siedział: na huśtawce, ze szklanką w ręku i przed domem. To nic dziwnego zatem, że Jessica nawet nie musiała się za bardzo starać, żeby podejść go… niezauważenie. Spod przymrużonych powiek uważnie przyglądał się maszerującemu dumnie środkiem równiutko przystrzyżonego trawnika jeżowi, więc sprawę, że go „zaszła”, zdał sobie dopiero w ostatniej chwili, kiedy mignęła mu w samiutkim kąciku oka. – Musiałem odetchnąć. Wybacz – uśmiechnął się ciepło, wyciągając ku niej rękę i pociągnął ją do siebie; objąwszy ją ramieniem, podsunął jej szklankę z koniakiem pod sam nos i musnął wargami czubek głowy. – Jak się czujesz? Wyglądasz… No wiesz, lepiej – zapytał z troską w głosie, ciągle zaniepokojony drobnymi dolegliwościami, które od kilku dni ciągnęły się za Jessicą; martwił się o nią zawsze, bo między innymi w tym upatrywał swojej roli, ale ponieważ sprawdzone metody nie pomagały, kłopotał się jakby bardziej i chyba już za często do tego wracał. Zamilkli; Bob pokazał jej palcem na środek betonowego podjazdu, gdzie w bladym świetle dopiero rozbłyskających lampek solarnych jeż atakował stłuczone, dzikie jabłko, które odnalazł pewnie pod którąś z jabłonek. Błahy to może obrazek i w ogóle nie imponujący, ale życie w metropolii totalnie ograniczało kontakty z naturą, więc byle wiewiórka we względnie naturalnym środowisku robiła wrażenie. – O czym myślisz? – Bobby mruknął Jessice do ucha po dłuższej chwili obserwacji, kiedy zwierzak zrezygnował z jedzenia i zniknął gdzieś między kołami zaparkowanych przed domem samochodów, oddając w jej ręce palmę bycia męskiego centrum zainteresowania.
