autor

[Sirius Bosworth]

#92

Raczej dla nikogo nie było to zaskoczeniem, że Sirius na lotnisku pojawił się zaraz po pracy. Z tego względu w jednej z jego dłoni zalegała marynarka i do połowy wypite espresso a w drugiej doniczka z niezapominajkami. Zrobił wszystko, aby tego wieczoru oderwać się od obowiązków i nie przejmował się nawet narzekaniem asystentki, która została sama w biurze z papirologią. Melusine była najważniejsza.
Na miejscu pojawił się półgodziny przed przylotem. Przez ten czas wpierw sprawdził, gdzie powinien oczekiwać przybycia ukochanej, po czym przysiadł gdzieś z brzegu. Denerwował się, co w przypadku Siriusa Boswortha było czymś niespotykanym. Zazwyczaj nie miał problemu z jakimikolwiek spotkaniami, a tymczasem wpatrywał się w korytarz i podrygiwał nogą.
Ostatnia rozmowa z Melusine udowodniła mu, że nie mógł po prostu wymazać tego, co czuł. Jednocześnie miał wrażenie, że po ich relacji zostały jedynie zgliszcza i oboje potrzebowali czasu, aby odbudować… cokolwiek. Z tego względu zachował ostrożność. Nie przytłaczał jej telefonami i wiadomościami, nie wymuszał zmiany decyzji, a dzisiaj pojawił się na lotnisku nie z ogromnym bukietem róż, lecz skromną doniczką ulubionych kwiatów Melusine. Nie chciał jej przytłoczyć, dlatego starał się być naturalny.
Gdy z głośników pracownik poinformował, że pasażerowie lotu z Hiszpanii mogą odebrać bagaże, natychmiast podszedł pod terminal. Stamtąd, wśród kilkudziesięciu innych osób, wypatrywał Melusine.
Prawdopodobnie to był najgorszy moment. Chwila oczekiwania przeplatała się z ekscytacją i porządną dawką stresu; przeplatała się ze wspomnieniami, a wkrótce również jej spojrzeniem, które dosięgło siriusowych oczu. Wpierw zastygł. Potem uniósł całe ramię z marynarką i zaczął energicznie machać – pomimo tego, że przecież go zauważyła.
Początkowo było niezręcznie – cicho, ale również sentymentalnie. Po krótkim, aczkolwiek stanowczym uścisku zabrał od Melusine walizkę i wręczył jej doniczkę.
– Wszystkiego najlepszego – Dwudzieste trzecie urodziny Melusine A. Pennifold miały wyglądać zupełnie inaczej. W pierwotnym zamierzeniu, jeszcze przed rozwodem, chciał zabrać ją na wycieczkę za granicę albo do hotelu ze spa; albo na koncert, do parku rozrywki lub kina, do drogiej restauracji na wykwintny obiad i spacer brzegiem rzeki; do domu, gdzie czekałaby na nią kolacja i pudełko z biżuterią bądź wiekową whisky. Właściwie nie zdążył zdecydować się na konkretną opcję, ale z pewnością żadna z nich nie dotyczyła spotkania na lotnisku. Z doniczką niezapominajek i nieśmiałym uśmiechem; z sercem, które krzyczało „wróć do mnie” i mocno zaciśniętymi ustami, jakie powstrzymywały się przed wypowiedzeniem tych znaczących, ciężkich słów.