autor

[Melusine A. Pennifold]

Melusine wydała z siebie bliżej nieokreślony dźwięk, kiedy po raz kolejny usta byłego męża, opuściła ironiczna parodia jej własnych słów. Zacisnęła przy tym dłonie w piąstki, zdradzając się ze swoim zdenerwowaniem, jakie wywoływało w niej, nie tylko nieplanowane spotkanie, ale również prowadzona przez nich konwersacja; ta, nie wniosła niczego do ich życia, ani sytuacji, będąc wręcz irracjonalną. Zaraz jednak kpiąca postawa mężczyzny uległa zmianie, a w czekoladowych tęczówkach wymalowała się troską, z jaką spoglądał teraz na brunetkę, która nie czuła się z tym zbyt komfortowo. Znajome ciepło rozlało się po jej ciele, sprawiając, że serce w piersi młodej kobiety zabiło mocniej, natomiast nagła bliskość Siriusa wcale nie pomagała jej się uspokoić, wręcz przeciwnie - wywoływała szereg naturalnych, a jednocześnie niechcianych reakcji oraz emocji, nad którymi - chociaż chciała - nie potrafiła zapanować. Instynktownie wtuliła się w ciało bruneta, zaciągając przyjemnym zapachem, charakterystycznym tylko dla niego. Nawet jeśli próbowała walczyć, to ostatecznie Bosworth zwiększył dystans między nimi, pozwalając, że mogła w końcu odetchnąć.
Nie lubiła sytuacji, w których nie miała kontroli, a przy brunecie trafiła ją za każdym razem, co było nader irytujące. Wzięła dwa głębsze wdechy, zanim ponownie - tym razem na własnych warunkach - podeszła do mężczyzny, od razu chwytając jego podbródek i ocierając chusteczką krew.
- Warto mieć marzenia, Bosworth - zaśmiałam się w odpowiedzi na jego słowa, jednocześnie przygryzając dolną wargę. Między nimi wciąż wyczuć można było znajome napięcie, które udzieliło się im, kilka miesięcy temu, ale teraz Melusine nie zamierzała doprowadzić do podobnej sytuacji; wciąż starała się zachować zdrowy dystans.
Spięła się, czując jak opuszki palców Siriusa dotykają skóry jej ud. Spojrzała na niego wywracając teatralnie oczami, z lekkim uśmiechem na ustach, chociaż odczuwała pewnego rodzaju dyskomfort - dlaczego? I chociaż bardzo chciała zrobić coś szalonego, uciec gdzieś z Siriusem, dać ponieść się emocjom, to ostatecznie uzmysłowiła sobie, że nie powinna.
- Może następnym razem - stwierdziła po dłuższej chwili, rozwiewając nadzieję bruneta, co jednocześnie pokazywało, że nic nie jest, jak wcześniej.
- Muszę już iść, będą mnie szukać - oznajmiła, robiąc krok w tył, aby zwiększyć odległość między nimi, bo kiedy znajdował się blisko, gotowa była zmienić zdanie. - Dziękuję za pomoc - rzuciła jeszcze na odchodnym, ruszając w tłum ludzi. Nie obejrzała się nawet, a przynajmniej nie wtedy kiedy Sirius patrzył.

Z tematu x2