autor

[Francesca Sullivan]

| po wszystkim + outfit

Miejsce: zejście na plażę w Discovery Park. Ofiara: James Hudson, lat 42, lokalny biznesmen, właściciel klubu nocnego, znany z robienia interesów z rodziną Russell. Przyczyna śmierci: prawdopodobnie postrzał w klatkę piersiową, wcześniej jednak doznał rozległych obrażeń. Najprawdopodobniej był torturowany zanim ktoś przywlókł go tutaj ledwo żywego.... Motyw: Nieznany. Jeszcze. Czy miało to być jakieś ostrzeżenie dla osób z nim pracujących? A może sygnał? Otoczony taśmami policyjnymi fragment plaży i ciało, które w tym momencie było w plastikowym, czarnym worku na zwłoki budziły zainteresowanie przypadkowych przechodniów. To Fran została tu przydzielona i właściwie była całkiem zadwolona. Znała kilku ludzi z Dragona i chociaż wiedziała, że Hagen pewnie zabronił im się odzywać, to sprawa wydawała się grubsza, szczególnie że pewnie Richard jej wspominał, że dwóch Russellów nie dawało przez jakiś czas znaku życia. Jeden się znalazł, z Jacksonem nadal nie było kontaktu. Porozmawiała ze świadkami - chociaż własciwie byli to po prostu ludzie, którzy znaleźli ciało - para, która zamierzała świętować rocznicę ślubu podczas pikniku na plaży. Wstępnie ich przesłuchała i oczywiście zapewniła, że dostaną wezwanie na komisariat. Poza tym dopilnowała, by wszystko zostało odpowiednio sfotografowane i sama rozglądała się za jakimikolwiek śladami, kiedy usłyszała znajomy głos. Dyskutował z jednym z ludzi, którzy mieli pilnować, by nikt niepożądany nie dostał się za taśmę. Uniosła jedną brew, zsuwając okulary przeciwsłoneczne z nosa i ujrzała Kaina.
- Co tu robisz? - spytała spokojnie, krzyżując dłonie na wysokości piersi. Jeszcze jego jej tu brakowało. Fantastycznie.

[Kain O'Donell]

/ start!

Miejsce, ofiara i przyczyna śmierci były dość jasne do ustalenia. Motyw: tu było już nieco trudniej i być może właśnie dlatego Kain O'Donell pojawił się w Discovery Park. Może wiedział na ten temat coś więcej? Może znał ofiarę lepiej, niż miejscowa policja i był w stanie rzucić więcej światła na okoliczności, w jakich mężczyzna stracił życie? A może po prostu przyszedł tutaj, bo wiedział, że ją tutaj znajdzie? Już niebawem Sullivan wszystkiego się dowie.
Lata pracy w tutejszym wydziale zrobiły swoje, bo kiedy tylko pojawił się na miejscu, od razu został rozpoznany. Z kilkoma znajomymi podał sobie ręce, z innymi zamienił kilka zdań, puścił też oczko do jednej z obecnych tu pań, po czym ruszył w stronę taśmy. Musiał pilnować jej ktoś nowy, bo nie rozpoznał Kaina i nie chciał go przepuścić. Na szczęście przybyła odsiecz - przybyła Francesca Sullivan.
- Ciebie też miło widzieć - odparł z uśmiechem. Liczył na nieco milsze powitanie, ale co poradzić? Widocznie nie można mieć wszystkiego. - Tu? Tu-tu, na plaży czy tu, w mieście? Musisz doprecyzować pytanie - dodał, a po chwili skinął głową w kierunku ciała mężczyzny. - Sama prowadzisz dochodzenie czy masz jakiegoś partnera?
No co? Był ciekawy, więc spytał. Interesowało go to, jak sobie radzi w pracy, czy z kimś współpracuje, jak im się wszystko układa i czy kobieta jest zadowolona z przebiegu swojej kariery i spełnia się zawodowo.

[Francesca Sullivan]

Prawda była taka, że Kain był ostatnią osobą, którą miała ochotę oglądać – nie licząc oczywiście Hagena. Hagen był ostatnią, ale Kain był dość blisko tego zaszczytnego miejsca. Nic dziwnego, że była nieco zaskoczona obecnością O’Donella na miejscu zbrodni – przecież nie miało to większego sensu. Z tego, co ostatnio słyszała, nie był nawet mieście. Wrócił i od razu przyjechał ją udręczyć?
Ś – W – I – E – T – N – I – E. Fantastycznie wręcz. Odetchnęła głęboko i uniosła jedną brew, a na jej ustach zatańczył odrobinę sceptyczny, może nawet nieco łobuzerski uśmieszek.
– Chciałabym powiedzieć to samo, ale nie lubię kłamać – wzruszyła ramionami. Co prawda to ona schrzaniła ten związek, chociaż musiała przyznać, że gdy na niego teraz patrzyła, to jej serce zabiło trochę szybciej. Odetchnęła głęboko i wywróciła teatralnie oczyma, słysząc jego odpowiedź na swoje pytanie. – Tu – na moim crime scene – odparła spokojnie, bo znów, po angielsku crime scene brzmi lepiej niż po polsku. Tak czy siak, odetchnęła głęboko i uśmiechnęła się uroczo.
– Dlaczego właściwie cię interesuje moje śledztwo? To moja sprawa i nic ci do tego – wzruszyła niewinnie ramionami, bo naprawdę nie miała teraz nastroju na tego typu pogawędki. – Ale jeśli chcesz sobie urządzić ploteczki, to postaw mi drinka, albo chociaż kawę – puściła mu oczko i uśmiechnęła się łobuzersko. No co? Skoro wrócił, to mogła też coś z tego mieć, nie?

[Kain O'Donell]

Nie musiał jej się przecież meldować, prawda? Wrócił, to wrócił, na chuj drążyć temat?
- Takiego powitania jednak się nie spodziewałem - westchnął. Jej reakcja byłaby zrozumiała, gdyby to on ja zostawił, ale to ona go porzuciła, a teraz wszystko wskazywało na to, że trochę go atakowała. Biedny Kain nie do końca wiedział dlaczego. Mimo wszystko nie było to chyba coś, co będzie spędzało mu sen z powiek. Nie umiała przejść na porządku dziennym nad tym, że jej były, którego sama zostawiła, wrócił do miasta? No to miała problem, hehe.
- Czułem, że zrobisz kiedyś karierę - puścił jej oczko. - Nie przyszedłem tu na ploteczki. Skąd taki pomysł? - zerknął na nią. - I skąd pomysł, że chciałbym zabrać cię na drinka? Sama wysiadłaś z tego pociągu, nie pamiętasz już?
Nie miał do niej żalu. Jakby na to nie patrzeć, od ich rozstania minęło już trochę czasu. Ona miała innych, przez jego życie również przewinęło się kilka innych pań. Jedne zagościły w nim na dłużej, inne na krócej, ale to, że był teraz wolny, nie oznaczało jeszcze, że zamierza zapraszać gdzieś swoją byłą. No, chyba że w grę wchodziłaby tylko i wyłącznie przyjacielska kawa, ale póki co Sullivan wcale nie wyglądała na tak przyjaźnie nastawioną.
- Jasne. Twoje śledztwo, twoja sprawa, ale trup - ruchem głowy wskazał na ciało zamordowanego mężczyzny - jest już tak jakby mój.
Chociaż było ciepło, miał na sobie marynarkę, więc nie trzeba było długo czekać, aż Kain sięgnie do wewnętrznej kieszeni i wyciągnie z niej coś, czego miejscy policjanci naprawdę nie lubili - odznakę agenta federalnego przyodzianą w czarne, skórzane etui. Szach-mat.

[Francesca Sullivan]

Teoretycznie nie musiał się jej meldować, jednak fakt, że pojawił się od razu na jej miejscu zbrodni było sprawą dość nietypową, dlatego chyba była dość zaskoczona jego widokiem. Odetchnęła głęboko i wywróciła teatralnie oczyma.
– A jakiego się spodziewałeś? Mam ci się rzucić na szyję? – wiadomo, że nie zamierzała tego robić. Rzuciła go, bo miała taki kaprys, tak? Nie zamierzała się z tego tłumaczyć ani tym bardziej racjonalizować, tym bardziej, że w sumie podejrzewam, że Franca ma jakieś zaburzenia typu borderline, na które leków nie bierze, więc… No takie życie, nie? Nie zawsze zachowywała się racjonalnie. Właściwie racjonalnie zachowywała się tylko w pracy.
– Bo tak się zachowujesz, Kain – odparła, lustrując go wzrokiem z delikatną irytacją malującą się w oczach. Nie rozumiała, o co mu chodziło. – Przyszedłeś wypominać mi, że z tobą zerwałam, czy masz jakiś inny cel? – przygryzła dolną wargę. Kłamstwem byłoby powiedzenie, że nie uważała tego za błąd – bo uważała i to za olbrzymi. Nie miała jednak zamiaru się do tego przyznawać jemu, czy komukolwiek innemu. Ot, po prostu ignorowała to uczucie pustki, którego nikt po nim nie potrafił zapełnić i tyle. Jednocześnie była zbyt dumna, by sięgnąć po telefon, gdy uświadomiła sobie, jak bardzo zjebała.
– Co? – pokręciła głową gwałtownie. – Nieee. Nie mów, że masz nakaz. Nie, nie, nie – jęknęła przeciągle. – Przejmujesz sprawę, czy mamy współpracować? – spytała, patrząc na niego, mając nadzieję… Właściwie sama nie wiedziała na co miała nadzieję, bo żadna opcja nie była dobra. Praca z fedsami nie była przyjemna. Praca z Fedsem, który był eksem… Cóż, jeszcze mniej.

[Kain O'Donell]

- Jeśli chcesz, możesz się rzucić. Nie wiem tylko, co na to twoi koledzy - zerknął na nich. Pewnie nie chciałaby wypaść w ich oczach jak mięczak, a Kain nie zamierzał jej do niczego zmuszać. A co do jej zaburzeń... Gdyby tylko O'Donell porozmawiał sobie z Hagenem (a mój wewnętrzny O'Donell dość często gada z moim wewnętrznym Hagenem ), to na pewno uznałby, że faktycznie Sullivan cierpi na jakieś zaburzenia. Jak inaczej wytłumaczyć jej zachowanie?
- Posłuchaj - podszedł nieco bliżej. Nie chciał, żeby ktoś z postronnych słyszał akurat ten fragment, dla jej dobra. - To było dawno temu. Nie wiem, jakie masz wyobrażenie o tym, co działo się ze mną przez te wszystkie lata, ale nie wypłakiwałem po tobie oczu. Ten rozdział jest już dla mnie zamknięty. Ruszyłem dalej. Jeśli uważasz, że wciąż mam do ciebie żal - nie mam, więc może zapomnijmy o twoich nietrafionych pytaniach i udawajmy, że nigdy ich nie zadałaś, okej?
Nie kłamał. Pozbierał się. Miał na to przecież mnóstwo czasu. Po rozstaniu z Fran miewał przecież inne dziewczyny, a to, że nie ułożył sobie życia... Tak wyszło. Szalenie duży wpływ miała na to jego praca, która - jak można się domyślać - nie sprzyjała stałości. Zresztą, Kolorado było dla niego tylko przystankiem w karierze. To tu, w Seattle, zamierzał w pełni rozwinąć skrzydła.
- Nie mam nakazu, spokojnie. No i chyba nie współpracujemy. Jeszcze - zaznaczył na wszelki wypadek. - Przyszedłem tu, bo jest nam znany, a skoro nie żyje... Liczę na małą zawodową solidarność i na to, że podzielisz się ze mną informacjami z pominięciem oficjalnej drogi. Sama rozumiesz, gdybym wystąpił o nakaz albo porozmawiał ze swoimi szefami, to odebraliby ci sprawę, a tego chyba nie chcemy, prawda?
On tego nie chciał. Nie było to jego celem, nie zamierzał się na niej mścić, odgrywać i kompromitować. Umówmy się. Kiedy kazano mu tu przyjechać, nie wiedział, na kogo trafi. Trafił na nią i liczył na to, że jakoś się dogadają.
- To jak? Wprowadzisz mnie?

[Francesca Sullivan]

– A co oni mają do tego, Kain? – poruszyła brwiami z rozbawieniem, bo właściwie nie wiedziała, dlaczego ktokolwiek miałby się wtrącać w to, czy ściska federalnego czy nie. Zresztą, biorąc pod uwagę, że kiedyś ze sobą pracowali, zdecydowanie nikogo by nie zdziwiło takie powitanie. Inna sprawa, że na pewno byłoby powodem do biurowych plotek, dlatego chyba wolała jak na razie trzymać dystans.
– To ty zacząłeś temat, nie ja – przypomniała mu, wywracając teatralnie oczyma – Nie mam żadnego wyobrażenia, Kain. Zluzuj trochę, dobrze? – westchnęła cicho, bo jednak to nie była do końca prawda. Czasami zastanawiała się co u niego. Prawda była taka, że zostawiła go nie dlatego, że go nie kochała. Zostawiła go dlatego, że nie umiała sobie poradzić z zazdrością. Taka już była. Czy straciła przez to miłość życia? Prawdopodobnie tak. Nie zastanawiała się jednak nad tym nigdy szczególnie długo z bardzo prostego powodu – wolała się skupić na czymś innym. Randkach, pracy, imprezach. Zdecydowanie było to świetną dystrakcją.
– Czyli będziemy współpracować? – jęknęła ponownie, trochę jak marudne dziecko i wcale nie chodziło o to, że miałaby współpracować konkretnie z nim. Federalni zawsze zadzierali nosa i wpierdalali się tam, gdzie nie trzeba. Ogromnie to irytowało zarówno Frankie, jak i chyba wszystkich na komisariacie. – Okej, jest wam znany, ale chcecie przejąć śledztwo, współpracować czy co robić? – odetchnęła głęboko i pokiwała głową. – Zdecydowanie nie chcemy. Dzięki – przyznała nieco niechętnie, chociaż było to miłe – że się w ten sposób zachował.
– Ofiary ci przedstawiać nie muszę – powiedziała, machnąwszy na kolegów, by przepuścili Kaina – Prawdopodobnie jeszcze żył, kiedy ktoś go tu przetransportował. Przyczyną śmierci był postrzał, ale wcześniej ofiara była torturowana – oświadczyła spokojnie, podchodząc bliżej ciała, które powoli pakowano już do czarnego worka.

[Kain O'Donell]

- Nie wiem. To ty chcesz się przy nich na mnie rzucać - uśmiechnął się. Żartował, śmieszkował, wiadomo! Mimo wszystko cieszył się, że ją widzi i zamierzał zluzować, ale ona też powinna to zrobić. Nie przyszedł tu po to, żeby jej przeszkadzać albo psuć jej opinię wśród kolegów, bo doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że kobiecie-policjantce bywa w pracy znacznie trudniej. Aż tak mściwy mimo wszystko nie był. Nie zamierzał też jednak dawać jej forów. Będzie grał fair, niech Fran się wykaże i pokaże światu (oraz jemu) co potrafi.
- W pewnym sensie będziemy. To twoje śledztwo, ja jestem tu nie do końca oficjalnie. Dowiem się tego, co chcę wiedzieć i sobie pójdę - puścił jej oczko. Hehe, nie pójdzie, wiadomo, ale nie będzie też nad nią wisiał. - Chce poznać twoje zdanie i dowiedzieć się czegoś więcej o jego powiązaniach. Nie było mnie w mieście, wypadem trochę z obiegu, a chcę zabłysnąć czymś przed swoim nowym szefem.
No co, był szczery. Nie będzie wpieprzał jej się do śledztwa, o ile oczywiście Sullivan postawi na pełną przejrzystość. Niech nie każe mu wchodzić na oficjalną drogę, bo Kain naprawdę chciał być miły!
- Kaliber? - spytał po chwili. Może to w czymś pomoże? Może na podstawie tego będzie w stanie stwierdzić, kto mógł to zrobić? Wiadomo, jedni lubią większe spluwy, inni mniejsze, do wyboru, do koloru. - Ktoś ze znanych ci osób lubi taki styl? Najpierw zabawa w starym stylu, a potem strzał?
Wskazał gestem, żeby panowie pakujący ciało poczekali jeszcze chwilę. Chciał dokładnie mu się przyjrzeć. Z kolejnej kieszeni wyjął notesik i ołówek i zapisał sobie przyczynę zgonu.

[Francesca Sullivan]

Wywróciła nieco teatralnie oczyma, ale mimo wszystko w kącikach ust kobiety czaił się delikatny, uroczy uśmiech. Mimo wszystko nie przeszkadzało mu to jego śmieszkowanie. Odetchnęła mimowolnie i spojrzała na niego, kiwając powoli głową. Cóż, przynajmniej jeszcze nie był tutaj oficjalnie. To była całkiem niezła dla niej informacja, bo gdyby federalni oficjalnie zaczęli się wtrącać, prawdopodobnie cały komisariat miałby przejebane. Niestety.
– Okej, idealnie. Gdyby jednak federalni chcieli się w to mieszać… Cóż, wolałabym pracować mimo wszystko z tobą niż z kimś obcym – wzruszyła niewinnie ramionami, bo jednak znali się od lat i wierzyła, że Kain by nie okazał się jakąś zdradziecką kurwą i nie zwinąłby jej starań, żeby się wykazać. – Okej, współpracował z Russellami. Generalnie to był dość blisko związany z Dragonem, a z tego co wiem Jackson Russell gdzieś zaginął, a Joseph Russell przez trzy miesiące nie dawał znaku życia, by potem cudem wrócić. Cała sprawa wygląda, jakby ktoś chciał dać ostrzeżenie ich interesom. Wszyscy wiemy, że na pewno to zaraz do nich dotrze – powiedziała nieco przyciszonym tonem, spoglądając na O’Donella znacząco. Oboje wiedzieli, co to oznaczało.
– 44 – odpowiedziała od razu na jego pytanie o kaliber – Nie, nikt z obecnie poszukiwanych nie ma takiego stylu. Albo to ktoś nowy w mieście, albo ktoś, kto po prostu znudził się rządami Russelli – westchnęła mimowolnie, przyglądając się ciału. Nie było jej szczególnie szkoda ofiary, ale jeśli zapowiadało się na jakąś wojnę dwóch organizacji przestępczych, to wszyscy mieli przejebane.

[Kain O'Donell]

- Tak. Gdyby faktycznie doszło do takiej współpracy, to ja też wolałbym pracować właśnie z tobą, niż z którymś z nich. Tylko nie mów im o tym, bo potem nie będą chcieli ze mną gadać - uśmiechnał się. Kiedyś był jednym z nich i raczej jasne było, że nie chce psuć im opinii. Nie chciał też psuć ich relacji, bo i po co? Kain wrócił do miasta, będzie w nim pracował, nie ma więc nic dziwnego w tym, że zależało mu na dobrych stosunkach z miejscową policją.
- Z Russellami... - powtórzył cicho i uważnie wysłuchał jej słów. Byłby idiotą, gdyby nie wiedział, w jakim środowisku obracał się jego brat, z kim trzymał, dla kogo pracował i z kim był. Abel, jego bliźniak, wszedł w to wszystko tak głęboko, jak tylko było to możliwe. Russellowie byli mu znani. Ze słyszenia, ale byli. Kain doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że rodzina faktycznie niebawem o wszystkim się dowie i będzie chciała się zemścić. Znów. I szczerze? Gdyby tylko nie był przedstawicielem prawa, to sam stanąłby po ich stronie i pomógłby im odegrać się na ludziach, którzy posłali jego brata do szpitala.
- No dobra. Co w takiej sytuacji robicie wy, miejscowi?
To też go interesowało. Wiedział mniej więcej, jak to wygląda, ale przecież jako federalny nie powinien niczego jej sugerować. Po prostu był ciekawy, czy cos się zmieniło, chciał też wiedzieć, jakie kroki zamierzała tu wykonać.

[Francesca Sullivan]

– Myślę, że jakoś byś to przeżył. Smith ostatnio dostał awans z krawężnika i się panoszy jak ostatni kretyn – wywróciła oczyma, oczywiście słowa te wypowiadając przyciszonym nieco tonem. Nie miała najmniejszego problemu z tym, żeby współpracować, tym bardziej, że na chwilę obecną chyba całkiem nieźle się dogadywali. Pozostawało mieć nadzieję, że ich współpraca w dalszym ciągu będzie urocza i owocna, nie? Pokiwała powoli głową.
– Twój brat powinien coś o tym wiedzieć – mruknęła cicho, bo właściwie Abe ją na pewno poznał, ale pewnie uznał, że Franca serio ma jakąś siostrę bliźniaczkę i tyle. Zresztą zaręczyny Kaina i Fran były pewnie już dobrych parę lat temu, dlatego też dziękowała bogu, że Abel nie wypytywał jej szczególnie podczas podwójnej randki z Kylie i Hagenem. – W końcu randkuje z Kylie Russell – dodała, nadal mówiąc prawie na jego ucho. Wolała nie mówić głośno z oczywistych powodów. Sama nie tak dawno wtrąciła za kratki Hagena. Nie miała tego na początku w planach, ale ją wkurwił no i tak wyszło, nie oceniajmy.
– Sprawdzimy dokładnie, czy sprawca nie zostawił gdzieś odcisków albo czy ofiara nie walczyła, zobaczymy czy mamy jakieś DNA, ale szczerze wątpię. Rodzina Jamesa nie zgłaszała zaginięcia, więc podejrzewam, że nie zniknął na długi czas. Chociaż inna sprawa, że tego typu rodziny rzadko cokolwiek zgłaszają – stwierdziła, wzruszając ramionami. Niestety tak było. Hudsonowie byli potężni, mieli swoich ludzi, swoje źródła. James mógł zaginąć parę dni temu, ale równie dobrze mógł się nie odzywać od miesięcy. Niestety.

[Kain O'Donell]

- Ze Smithem zawsze było coś nie tak. Sama przyznasz - zasmiał się. Nie to, żeby dawny znajomy był mocno odrealniony, po prostu Kain wychodził z założenia, że zawsze warto być sobą i nie zmieniać się wtedy, kiedy coś dobrego wydarzy się w naszym życiu. On nie zamierzał tego robić, zwłaszcza teraz, kiedy został agentem federalnym. Mogłoby wydawać się, że będzie chciał dowodzić, że będzie próbował się rządzić, a on nie miał zamiaru tego robić.
- Tak. Coś o tym słyszałem - przytaknął. Miał kontakt z bratem. Może nie rozmawiali ze sobą każdego dnia, ale wymieniali czasem wiadomości, dzwonili do siebie i widzieli o tym, co słychać u bliźniaka. Kain wiedział, dla kogo pracował Abel, wiedział też, z kim jest związany. No i co poradzisz, Abe nie mógł wtedy wiedzieć, że Sullivan była zaręczona z drugim O'Donellem i że go rzuciła. A to Franca!
- Już jakiś czas temu przyjąłem zasadę, że nie wtrącam się w to, co robi Abel. On chyba robi to samo. Nie wciągamy się wzajemnie w nasze sprawy i wolałbym nie rozmawiać z nim na ten temat - wyjaśnił jej. - Podzielisz sie ze mną wynikami sekcji? Zresztą, najchętniej sam bym się na nią wybrał, więc jeśli tylko masz takie znajomości, żeby mnie tam wpuścić...
To chętnie z nich skorzysta, bo dlaczego nie? Najlepiej byłoby, gdyby poszli tam razem, wtedy wszystko byłoby o wiele łatwiejsze. Przy okazji Kain dowie się może czegoś więcej o relacjach zmarłego i rodziny Russell.

[Francesca Sullivan]

– Sam fakt, że tyle mu zajęło awansowanie daje do myślenia, przecież on jest kilka lat starszy ode mnie – wywróciła oczyma, bo faktycznie tak było. Niestety, działał okropnie na nerwy Frankie, dobitnie chcąc jej udowodnić, że jako kobieta jest w jakiś sposób gorsza. Nawet jeśli awansowała wcześniej i na stanowisku detektywa miała już zdecydowanie więcej doświadczenia niż on. Takie życie, nic nie zrobisz. Uśmiechnęła się delikatnie i spojrzała na niego. Domyślała się, że wiedział od swojego brata co i jak i nie była szczególnie zaskoczona. On i Abel zawsze mieli spoko kontakt. Przytaknęła zatem, temat zgrabnie pomijając.
– W porządku, rozumiem. Po prostu oboje wiemy, że wszyscy mają na oku interesy w Dragonie – wzruszyła ramionami, bo fakt, że Abel był managerem interesu nie był nowością dla ludzi, którzy biznesem się interesowały – w tym oczywiście gliniarzy. Tak czy siak, przygryzła dolną wargę, zastawiając się przez chwilę, by powoli pokiwać głową.
– Myślę, że dam radę cię tam wpuścić, powiemy, że jesteś moim partnerem, o ile oczywiście nikt się potem nie dowie – uniosła brwi, bo jednak nie było to do końca zgodne z procedurami i doskonale Kain o tym wiedział. Przygryzła leciutko dolną wargę i westchnęła mimowolnie. – Dlaczego aż tak bardzo interesujesz się tą sprawą? – spojrzała na niego, nie było jednak tutaj podejrzliwości, ot, całkiem zwyczajna ciekawość.

[Kain O'Donell]

- No właśnie. Zawsze uważałem, że jeśli ktoś z naszego dawnego zespołu powinien awansować na detektywa, to tym kimś powinnaś być właśnie ty. Może i jesteś młodsza od reszty, ale twoja intuicja naprawdę świetnie działa. Serio. Może powinnaś przemyśleć przejście do federalnych.
Tam nikt by jej nie zatrzymywał. Tam wszystkie drogi stałyby przed nią otworem. Co więcej, mogłaby pracować w tym samym budynku, co on, więc na pewno pomógłby jej na samym początku, podobnie jak teraz ona pomagała jemu.
- A ty? Jak wiele wiesz o tych interesach i... No wiesz, o roli Abla?
Interesowały go oczywiście te ostatnie lata, kiedy nie było go w mieście. Pewnie, coś tam słyszał, ale może Sullivan wiedziała więcej i podzieli się nią z Kainem? Nie musi zdradzać szczegółów, bo pewnie nawet nie może tego robić, ale może go na coś naprowadzić, żeby potem O'Donell wiedział, których tematów lepiej nie poruszać przy bliźniaku, a o czym można sobie swobodnie pogadać.
- Ja nikomu nie powiem - puścił jej oczko. Mówienie o tym głośno na pewno w niczym mu nie pomoże, tym bardziej że przecież nigdy nie wiadomo, czy za jakiś czas znów nie będzie potrzebował podobnej przysługi. - Dość dobrze go znam. Znaliśmy się prywatnie jeszcze przed moim wyjazdem, a potem... Powiedzmy, że jego nazwisko wypłynęło przy okazji pewnej sprawy, którą prowadzę i chcę to sprawdzić, póki co na własną rękę.
Nie wspominał przełożonym, że tu będzie, że to sprawdzi, a nawet jeśli coś komuś wspomniał, to nie wdawał się w szczegóły. Niech Sullivan wyświadczy mu przysługę. Może kiedyś będzie okazja do rewanżu.

[Francesca Sullivan]

– I awansowałam. Właściwie dość szybko po twoim odejściu – uśmiechnęła się delikatnie, ale pokręciła głową, gdy powiedział o federalnych. Czy o tym myślała? Może przez chwilę, ale jednak uznała, że znacznie bardziej odpowiada jej praca w policji. Nie po to przez tyle lat pracowała na swoją reputację, by budować ją od nowa wśród pracowników innej organizacji. – Nie chciałoby mi się znowu udowadniać, że chociaż jestem kobietą, to znam się na swojej robocie. Na posterunku to już wszyscy wiedzą, a tu… Musiałabym znowu się wykazywać i wszystkim udowadniać, że jestem czymś więcej niż ładną buzią z gnatem przy pasku – wzruszyła delikatnie ramionami. Doskonale wiedzieli oboje, że kobiety w takich typowo męskich zawodach niestety nie miały łatwo, o czym Fran przekonała się dość boleśnie na przestrzeni lat w policji.
– Oficjalnie czy nieoficjalnie? – uniosła jedną brew. Oficjalnie wiedziała mało, nieoficjalnie… Niemal wszystko, bo jednak Hagen ufał jej na tyle, że pewnie trochę wspominał, czym zajmował się Abe. No i jej własny research troche pomógł. Mimo to, nie zamierzała ciągnąć na dno brata Kaina. Jeszcze.
– W takim razie jesteśmy umówieni – oświadczyła z lekkim uśmiechem i spojrzała na Kaina. No cóż, skoro mu odpowiadało, to wspaniale. Kto wie, może następnym razem to on jej pójdzie na rękę, gdy będzie potrzebowała przysługi? Oby, bo teraz miał wobec niej dług, hehe.
– Czyżby wypłynęło przy interesach związanych z Russellami? – uniosła jedną brew i westchnęłą cicho. – Nie chcę zło wróżyć, ale wszystko co ostatnio jest związane z ich nazwiskiem, wydaje się przeklęte – mruknęła cicho i spojrzała w oczy O’Donellowi. Chciała go chyba ostrzec, żeby się niezbyt z nimi wiązał, bo większość ludzi kończyła albo w szpitalu, albo całkiem martwa.