autor

[Katherine Wheterby]

To w sumie dobrze, że Lavender postanowiła przejść do porządku dziennego ze swoją chorobą - tak trzeba było, aby dobrze żyć, aby nie zamartwiać się i tak dalej. Tylko nie można było o tym zapominać. No na pewno z czasem powinno być coraz lepiej - i prawniczka będzie coraz bardziej przyzwyczajona do nowego stylu życia, a także istniała spora szansa, że jej stan zdrowia będzie się poprawiać. Na pewno z podjętym leczeniem będzie jej lepiej, niż jakby o tym nie wiedziała.
-Ale jest też na pewno więcej rzetelnych źródeł niż było kiedyś...-co prawda gazetki typu bravo girl i tak dalej już nie istniały, ale w Internecie można było znaleźć dużo dziwnych rzeczy i informacji, ale powstawało mnóstwo rzetelnych źródeł, które są przystosowane dla dzieci i młodzieży, aby wiedzieć co i jak. Katherine na pewno była fanką takich rzeczy, co można było stwierdzić po ilości książek i poradników, które czytała przed urodzeniem się Lydii, a także w trakcie jej rzeczy.
-Leo? Nie koniecznie...-stwierdziła. Chyba z nim miała najgorszy kontakt z całej paczki, ale nie przejmowała się tym, co nie czuła, aby Adler miał coś do niej personalnie, albo ona do niego.
-Wiadomo, że nie chcesz być sama, nie ma w tym złego-stwierdziła. Było to oczywiste, ona sama nie była już od lat, ale mogła sobie uzmysłowić, że bycie samej non stop jest trudne i męczące. Z jednej strony z upływem czasu łatwiej znaleźć konkretnego faceta, któremu nie tylko zabawa w głowie, z drugiej strony, ci rozsądni faceci często byli już w związkach. Może trzeba było poczekać na drugi obieg, kiedy ci fajni faceci będą po pierwszych rozwodach?
-Niezależnie od wszystkiego, zrobienie dziecka to najgorszy możliwy pomysł-przytaknęła. Cóż, ona też się bała, że jej ciąża zostanie w taki sposób odebrana, w końcu byli zwykłą parą z Jamesem, gdy okazało się, że spodziewają się dziecka.
-Jest jeszcze coś, czego nie wiem, co działo się ostatnio w Twoim życiu?-zapytała na wszelki wypadek, bo kto wie, ile tajemnic Lavender skrywa.

[Lavender Specter]

Podobno będziesz nieszczęśliwym dopóki nie pogodzisz się z tym, że twoja choroba jest nie uleczalna i musisz z nią żyć, jedynie możesz kontrolować ją farmakologicznie by jakoś funkcjonować. Gdzieś te słowa przeczytała prawniczka i choć wtedy wydawały się jej one takie puste, teraz zrozumiała ich znaczenie i pogodziła się z tym co przyniósł jej los. Jeszcze nie potrafiła pogodzić się z tym, że nie ma zbyt wielkich szans na bycie matką, gdzieś tam wciąż tliła się w głowie szatynki nadzieja, a ta umierała zwykle ostatnia czyż nie?
- Owszem, z tym się mogę zgodzić, jednak czy młodzi ludzie są w stanie przesiać informacje wiarygodne od niewiarygodnych? - w końcu tego uczymy się również wraz z wiekiem, a i wiele było osób jeszcze, które to chociaż osiągnęły jakiś tam wiek to potrafiły być bardziej naiwne niż te dzieci i wierzyć w fake newsy z internetu. Chyba to przed tym powinniśmy również przestrzegać nasze pociechy, znaczy się rodzice powinni tak przestrzegać swoje dzieci, ot co.
- Właśnie mam tak samo i ogółem mam wrażenie że on się jakby bardziej odsuwa od naszej grupy. - stwierdziła, bo coraz to słabszy miała kontakt z przyjacielem i czasami zastanawiała się czy aby na pewno są jeszcze przyjaciółmi?
- Ale dla mężczyzn jest to najgorsze co może być. - stwierdziła zauważając tę zależność, bo ci sensowni mężczyźni byli często zajęci, a wolni byli wieczni chłopcy. A naprawdę Specter potrzebowała kogoś kto nie cierpi na syndrom Piotrusia Pana.
- Wiem, a żaden facet nie poradziłby sobie jako samotny ojciec. - odparła, nawiązując do swojej sytuacji i świadomości, że on z tym dzieckiem prawdopodobnie zostałby sam. A skoro Christopher miał problemy z opieką nad swoją siostrzenicą to prawniczka nie widziała go w roli ojca. Na pewno nie teraz, do tego musiał jeszcze dorosnąć. Pewnie opowiedziała co tam jeszcze u niej słychać było na tamten moment, a potem pożegnała się, dając kobiecie odpocząć.
/zt x2