autor

[Belle Chateux]

Sytuacje takie jak ta stawiały Belle w dość trudnej sytuacji. Bo dziewczyna chciała uspokoić pacjenta, by ten z nią współpracował, jednocześnie chciała być z nim szczera. Czy mogła go zapewnić że nie straci ręki? Póki co nawet nie mogła tego zrobić dopóki nie poznała całej medycznej sytuacji związanej z tą ręką. Wyglądała okropnie, ale to tylko badania mogłyby wykazać jak wielkie uszkodzenia miała i jakie szanse są na jej odratowanie.
- Zrobimy wszystko co w naszej mocy by tak się nie stało. Mamy tutaj najlepszych chirurgów w całym Seattle. Proszę się zatem nie martwić. - jeszcze chwilę wcześniej pomyślała że go okłamie, powie że nic mu nie będzie, ręka będzie cała, że mężczyzna jej nie straci. Ale raz już zapewniła pacjenta że wszystko będzie dobrze, a po operacji będzie mógł wrócić do sportu podczas gdy tak się wcale nie stało. Pamiętała jak tamten sportowiec miał jej za złe, bo przecież sport był całym jego życiem, co pokazał poprzez próbę samobójczą. Odratowano go, ale Chateux zawsze miała w głowie ten obraz i myśl, że zniszczyła człowiekowi życie, dając mu nadzieję. Teraz postanowiła nie popełnić drugi raz tego samego błędu i wykręcić się od jednoznacznej odpowiedzi. Ujęła palce u ręki i jednego z nich delikatnie ścisnęła dłonią w rękawiczce.
- Proszę się teraz skupić, czy czuje pan pewien ucisk w jednym z palców? Jeśli tak to w którym? - zapytała bo czucie w dłoni mogło być dobrą wróżbą. Gdyby go nie było to nie mieliby pewności że ono powróci po operacji, którą na pewno będą musieli wykonać. Jak już wcześniej wspominałam, ta ręka wyglądała naprawdę źle. Aha i ścisnęła delikatnie jego palec serdeczny. W międzyczasie pielęgniarka pobrała mu krew z wolnej ręki, by zrobić pełen panel badań. Nie chciała mu zaszkodzić, podając leki które mogłyby zareagować z alkoholem bądź narkotykami, jeżeli takowe pacjent wziął. Nie chciała mieć nikogo na sumieniu.

[Sirius Bosworth]

Młoda stażystka z pewnością na co dzień spotykała się z wieloma podobnymi, a nawet gorszymi przypadkami. Mimo tego w tamtym momencie Sirius był zbyt rozgoryczony, aby o tym myśleć. interesowała go wyłącznie własna ręka, która już na pierwszy rzut oka nie wyglądała dobrze. Nie musiał kończyć studiów medycznych, aby wiedzieć, że naprawdę sobie zaszkodził.
Kolejne słowa kobiety jedynie dodatkowo zaogniły w nim niepokój. Szarpnął się niespokojnie i ponownie złapawszy nadgarstek, przyciągnął rękę do klatki piersiowej. Ze złością spojrzał na lekarkę. Wpierw zacisnął wargi, po czym ponownie je otworzył mówiąc:
– To wasz stały tekst – zakpił, choć w obecnej sytuacji było to kompletnie bezużyteczne. Targały nim różne emocje. Strach mieszał się z gniewem, a ból dłoni z każdą sekundą przybierał na sile. Jego butna i arogancka postawa w niczym nie pomagała i pomimo że zdawał sobie z tego sprawę, to kontynuował. – Uczą was tego na praktykach? Zrobimy co w naszej mocy?. To brzmi beznadziejnie! – huknął. Nie zważał, ze na sali znajdowali się również inni pacjenci. Egoistycznie myślał wyłącznie o sobie.
Spokój przyszedł znienacka w chwili, w której kobieta ponownie ujęła jego dłoń. Wówczas spojrzał wpierw na nią, a następnie znowu na rękę i odniósł wrażenie, że zrobiło mu się nieco lepiej. Zupełnie, jakby otoczyła go niewidzialną bańką bezpieczeństwa. Jednak prędko się ocknął i pokręcił głową. To było niemożliwe!
– Wszystkie identycznie mnie bolą. Nie wiem, czy któryś uciska czy nie. – Nie potrafił sprecyzować odpowiedzi. W tamtym momencie nie wiedział, o co dokładnie chodziło kobiecie, ponieważ odnosił wrażenie, że palce paliły go żywym ogniem. Nie mógł odróżnić tego uczucia od pojęcia ucisku.
Przygryzł wargę i przyglądał się poczynaniom lekarki. Co jakiś czas przymykał powieki, nie mogąc zdzierżyć widoku otwartej rany i posoki, która zewsząd brudziła wszystko, czego dotknęła. Oddychał z trudem, momentami zachłystując się powietrzem.
– Co teraz? – zapytał zniecierpliwiony. Niespokojnie poruszał stopami, sporadycznie kopiąc nimi w nogi kozetki.

[Belle Chateux]

Ona operowała na otwartym sercu, co to zatem dla niej taka rozcięta, rozerwana wręcz przez petardę ręka! Całe szczęście obyło się bez rozczłonkowania kończyny, inaczej na pewno pacjent stresowałby się jeszcze bardziej widząc jak jego palec leży sobie beztrosko, wystając z wiaderka z lodem. Zawsze się każe wtedy komuś kto jest w pobliżu zabezpieczyć oderwaną część ciała, jednak nie wszyscy stosują się do zaleceń wymawianych przez osobę pracującą na infolinii 112 i wolą uciec, zostawiając nieprzytomnego poszkodowanego. Nie dziwiła się, sama gdyby zobaczyła swoją dłoń obok reszty ręki to nie tylko z bólu by zemdlała, ale i z tego widoku i świadomości co ona oznacza. Wiedziała też że nie może dać ponieść się emocjom, bo pacjenci będą różni, mogą zatem zgłaszać takie niepotrzebne nikomu uwagi i ona nic nie mogła z tym zrobić.
- Naprawdę proszę się uspokoić i współpracować, inaczej nie będę mogła zagwarantować że ręka wyjdzie z tego cało. A tutaj liczy się czas, więc proszę maksymalnie się skupić na wykonywaniu zadanych przeze mnie poleceń. - odparła bardzo spokojnie, choć w środku była oburzona jego słowami. Jednak już na studiach było omawiane i wałkowane przez długi czas, że nie możemy dać się wyprowadzić z równowagi przy pacjencie i musimy powtarzać że rozumiemy jego wzburzenie, oraz prosić o spokój i współpracę. Na siłę nic mu zrobić nie mogła. Wtem wjechał do gabinetu przenośny zestaw do rtg, mam na myśli coś takiego co często pokazuje się w Chicago Med. Blondynka pochyliła się jeszcze nad pacjentem.
- Twoja próbka krwi poszła na badania toksykologiczne, ale znacznie ułatwi i przyspieszy nam pracę jeśli powiesz mi co dziś brałeś i co piłeś. Nie mogę zaryzykować reakcji leku z alkoholem czy innym środkiem odurzającym. - mówiąc to patrzyła mu przenikliwie w oczy, oczekując od niego szczerości. Ciekawe czy pacjent ją okłamie, nie chcąc być przez nią ocenianym, czy wręcz przeciwnie, będzie szczery jak na spowiedzi?

[Sirius Bosworth]

Dla Siriusa widok takiej ilości krwi nie był codziennością, dlatego nic dziwnego, że czuł się zaniepokojony. W dodatku dłoń okropnie go bolała, przez co nie mógł posługiwać się racjonalnym myśleniem. Właśnie dlatego w pierwszym momencie wyładował całą frustrację na młodej lekarce, która od początku próbowała mu tylko pomóc.
W końcu westchnął, nabrał ogromnej dawki powietrza w płuca i podjął próbę okiełznania emocji. Nie odzywał się przez chwilę kolejno przyglądając się pokiereszowanej dłoni oraz twarzy kobiety. Była skupiona o czym świadczył nie tylko jej surowy wzrok, ale również bruzda pomiędzy brwiami.
- Postaram się - wydusił, wypowiadając zdanie na jednym tchnieniu. Jego zachowaniu cały czas towarzyszyły stęknięcia i jęknięcia, które w przeciągu paru ostatnich minut próbował hamować.
Po chwili obok kozetki Siriusa pojawiło się urządzenie medyczne. Nigdy nie interesował się tą dziedziną nauki, dlatego nie potrafił określić zastosowania i nazwy sprzętu. Po prostu zamilkł, co zapewne stanowiło miłą odmianę dla świadczącej pieczę nad nim dziewczyny. Przestał wierzgać i bezmyślnie rzucać słowami. Uspokoił się, ponieważ zależało mu na odzyskaniu pełnej sprawności. Kobieta wyraźnie dała mu do zrozumienia, że albo poskromi swój temperament albo skończy jako kaleka. Nie miał wyboru. Musiał jej zaufać.
- Kilka piw. Nie wiem ile dokładnie - odpowiedział zgodnie z prawdą. Był młodym i rześkim mężczyzną, więc biorąc pod uwagę te czynniki, nie obawiał się opinii środowiska. Większość studentów zachowywała się podobnie, momentami nawet gorzej, nadużywając nie tylko alkoholu ale również innych używek. Tym razem Sirius nadużył wyłącznie puszkowych trunków.

[Belle Chateux]

Praca lekarza wiązała się z widokiem krwi. Ile to osób miała Belle na roku, co marzyli o byciu lekarzem, ale wyobrażali sobie to raczej jako pracę papierkową przy wystawianiu recept i odsyłaniu pacjenta do dalszych specjalistów, a nie jako prawdziwą pracę z krwią, odciętymi kończynami, narządami wychodzącymi poprzez grawitację z powłok ludzkich. Tacy szybko odpadali na zajęciach praktycznych, czy to na SOR-ze właśnie, czy na prosektorium. Belle wiedziała z czym będzie musiała się zmierzyć, ponadto nie mdlała na widok krwi, zatem wytrwała i zaszła już tak daleko, a miała w planach zajść jeszcze dalej.
- Dziękuję, to znacząco ułatwi mi pracę. - stwierdziła odetchnąwszy z ulgą, że tym razem poszło niebywale łatwo. Najgorsi byli ci których mimo próśb o współpracę, nadal nie ułatwiali, a wręcz przeciwnie, utrudniali jej wykonywanie zadania, przez co tracili cenny czas na odratowanie ich kończyny. Ustawiła odpowiednio aparat nad ręką mężczyzny, zrobiła zdjęcie i odsunęła go, by zerknąć na wynik, który od razu został przesłany na jej tableta.
- Ból jest spowodowany tym, że nastąpił uszczerbek w kości i naczyniach krwionośnych. Układ nerwowy ręki został na szczęście nietknięty, zatem powróci pan do pełnej sprawności, tylko potrzebna będzie uprzednia rehabilitacja. Jednak póki co musimy pozbyć się całego alkoholu z pańskiej krwi, by mógł pan przejść do kolejnego etapu działania, jakim byłaby operacja ręki. - wyjaśniła wszystko to, co zobaczyła na zdjęciu i poprosiła pielęgniarkę o założenie odpowiedniej kroplówki, która przyspieszy metabolizm wypitego przez mężczyznę alkoholu i by mogli poddać go narkozie, a następnie operacji ręki.
- Proszę chwilę odpocząć, musimy poczekać aż zejdzie nam cała kroplówka. Czy powinniśmy kogoś powiadomić o pańskim stanie zdrowia? - zapytała by uzupełnić formalności, skoro i tak musiała czekać na dalsze działanie. Nie znosiła czekania, wolała działać i ratować życie i kończynę pacjentów. A tutaj wypity przez mężczyznę wcześniej alkohol wszystko utrudnił i przede wszystkim opóźnił dalsze leczenie.

[Sirius Bosworth]

W przypadku wyboru kierunku w grupie Siriusa było podobnie. Historia sztuki oraz ceramika nie wiązały się oczywiście z medycznymi niuansami, ale postępowanie ludzi było wręcz identycznie. Studenci liczyli na ogromne zarobki, które mogliby zdobyć niewielkim wysiłkiem. Niestety już na pierwszym roku, kiedy wykładowcy rzucili im na blat wiadro gliny, ich oczekiwania okazały się mrzonką. Nagle byli zmuszeni pobrudzić ręce i pracować nad kształtowaniem własnego stylu przez wiele żmudnych tygodni. Sirius obserwował to wszystko nie wierząc, że głupota ludzka mogła być tak ogromna. Wielu zrezygnowało. Pozostali przystosowali się do wymogów.
Sirius zignorował podziękowanie lekarki. Odepchnął na bok wszelkie uprzejmości, wciąż obawiając się o stan zdrowia własnej ręki. Był bardzo niecierpliwy, a obecna sytuacja jedynie zaogniła jego wewnętrzne emocje. Pomimo tego naprawdę zaparł się, aby przestać przeszkadzać kobiecie w pracy. W końcu zamierzała mu pomóc, choć irytowała go każda sekunda zwłoki i niepewności.
- Mam wytrzeźwieć? - zapytał zdumiony i ponownie zdenerwowany. Proces trzeźwienia zazwyczaj trwał kilka godzin. Sirius nie pamiętał, ile dokładnie wypił piw, jednak pomimo tego przypuszczał, że będzie musiał leżeć na kozetce co najmniej do północy. - I ta operacja jest konieczna? - tym razem jego w głosie rozbrzmiał się strach. Nie był stałym bywalcem szpitala. Nawet u rodzinnego lekarza pojawiał się niezwykle rzadko, dlatego myśl o tak poważnym zabiegu zaczęła napawać go niepokojem. Przełknął głośno ślinę i skupił spojrzenie na kroplówce. Minę miał tęgą.
- Nie - odparł natychmiast. - Proszę nikogo nie powiadamiać. - Mama Siriusa znajdowała się w Kennewick. Ostatnio zaczęła wychodzić z depresji, dlatego wolał oszczędzić jej kolejnej dawki zmartwień. - Czy po operacji będę mógł od razu wyjść ze szpitala?

[Belle Chateux]

W jego zawodzie liczyły się zdolności manualne, w jej zresztą też, bo czy ktoś wyobraża sobie chirurga bez zdolności manualnych? No ja bym nie chciała być takowego pacjentką, pewnie nikt by nie chciał. Jeszcze jakby to był chirurg medycyny estetycznej, samo pomyślenie o tym staje się wręcz śmieszne, lecz byłby to śmiech przez łzy. W ceramice również trzeba było posiadać umiejętności manualne, bo trzeba było umieć ulepić ten kubek, czy inne naczynie żeby jeszcze ktoś mógł z tego pić czy jeść. Często jest jednak tak, że ludzie wybierają dany kierunek z myślą o zarabianych w przyszłości pieniądzach, a nie zwracając uwagi kompletnie na to, jakie się miało zdolności i predyspozycje. Wyobraźmy sobie prawnika, który jest nieśmiały i nie potrafi walczyć o swoje. Czy wróżysz mu świetlaną przyszłość w zawodzie? No właśnie. Sama spojrzała na kroplówkę przypiętą do mężczyzny.
- Owszem, jednak podana kroplówka ma sprawić, że stanie się to szybciej niż podczas tradycyjnych metod trzeźwienia. Niestety nie możemy podać panu żadnych środków zanim nie pozbędziemy się alkoholu ze krwi, gdyż nie chcemy niepożądanych skutków podczas reakcji alkoholu z lekiem. - wyjaśniła, widząc jego zdenerwowanie. Nie była tylko pewna czy obawiał się tego, że długo to potrwa, czy tego że jak wytrzeźwieje to zacznie bardziej boleć, bo alkohol jednak tłumił w jakimś stopniu wszystkie zmysły. Ona ryzykować jego życiem nie chciała, pewnie żaden lekarz by się na to nie zdecydował, więc musiał on liczyć się z jej wiedzą i zdaniem.
- Tak, ta operacja jest konieczna, jeśli jej nie wykonamy to może pan stracić tę rękę. - mimo że nie była inwazyjna to była jednak konieczna. Usunięcie jednego odłamka kości i naprawienie uszkodzonego naczynia, dla niej to w sumie pikuś, na pewno nie spędzi przy stole operacyjnym wielu godzin podczas tej operacji. Ale on nie musiał tego wiedzieć.
- Niestety nie, zostanie pan na obserwacji na dzień bądź kilka, w zależności od uzyskanego efektu. Potem umieścimy pańską rękę w gipsie i za miesiąc zaprosimy na kontrolę, zdjęcie gipsu i szwów. Wtedy będzie mógł pan wracać ręką powoli do zdrowia. - co się wiązało z rehabilitacją, ale nie chciała go jeszcze straszyć. Bo młodzi ludzie słysząc o kosztach operacji, a potem leczenia i rehabilitacji, łapali się za głowę często i chcieli uciekać ze szpitala, bo nie zawsze ich ubezpieczenie to pokrywało. Co zatem świadczy o tym, że trzeba było myśleć wcześniej, ot co.

[Sirius Bosworth]

- Rozumiem - chociaż pokorne słowo opuściło wargi Siriusa, to w rzeczywistości czuł się zniecierpliwiony. Mimo wszystko nie chciał znowu dać na oddziale pokazu własnego nierozsądku z domieszką agresji, która notorycznie towarzyszyła jego działaniom. Po pierwszych, przeciągłych uderzeniach bólu i gorąca zaakceptował fakt, że musiał się uspokoić i współpracować z młodą lekarką.
Dla Siriusa dłonie stanowiły narzędzie pracy. Na co dzień palcami wstukiwał słowa i cyfry na komputerze oraz rzeźbił. Były nieodłącznym elementem fundamentów jego stabilizacji, a ubytek lewej ręki mógł raz na zawsze zrównać z ziemią wszystko, co ostatnio osiągnął. Klął na własną nieroztropność, która przekonała go dzisiaj do nadużycia alkoholu i do idiotycznej zabawy fajerwerkami. Cholera, miał prawie dwadzieścia pięć lat!
Zacisnął usta w wąską kreskę i spojrzał na kroplówkę. Pomimo że w rzeczywistości nie był w stanie tego usłyszeć, to w jego umyśle rozniósł się dźwięk kapiącego przez ampułkę środka otrzeźwiającego.
- Rozumiem - skłamał jeszcze jeden raz, jednocześnie zaciskając prawą dłoń na białej narzucie. - Czy mogłaby pani zastąpić gips jakimś wygodniejszym opatrunkiem? - zapytał, dążąc do większej swobody uszkodzonej ręki. - Wolałbym móc nią poruszać przynajmniej w małym stopniu. Wydaję mi się, ze po gipsie będę dłużej dochodził do pełnej sprawności. Mam wkrótce egzaminy, które opierają się na tym, że będę potrzebował obu rąk - ściśle określił swoje wątpliwości. Dla Siriusa nie był to odpowiedni czas na tak rozległe obrażenia, dlatego momentalnie ponownie ogarnęły go zdradzieckie macki zdenerwowania. Ten incydent mógł negatywnie wpłynąć na parę następnych, kluczowych tygodni.

[Belle Chateux]

Podjął zatem najlepszą decyzję jaką mógł podjąć, a mianowicie o współpracy z Belle, co będzie działało na jego korzyść. Na pewno każdy obawiał się utraty kończyny, czy to górnej czy dolnej, bo w sumie każdy z nas używał ich w życiu codziennym, nie powie się że nie. Jednak gdy ręce stają się twoim narzędziem pracy to utrata ich jest potworna. Niewielu się z takową stratą pogodziło, ale Belle nie sądziła by miało być tak źle z Siriusem. Nie zamierzała stracić jego ręki, zamierzała walczyć o nią i o pełną sprawność mężczyzny. Miał on przecież przed sobą jeszcze całe swoje życie!
- Nie mogę tego panu obiecać, wszystko będzie zależało od operacji i tego, jak dużej ingerencji będzie wymagała pańska ręka. Postaram się mieć to jednak na uwadze. - stwierdziła, bo nie mogła mu przecież niczego obiecać. Wolałaby osobiście wsadzić mu rękę w gips, żeby lepiej się ona goiła, bo z tymi opatrunkami to nie gwarantowało szybszego powrotu do pełnej sprawności, jednocześnie rozumiała obawy mężczyzny.
- Na chwilę obecną wydaje mi się, że gips będzie konieczny, czy nie ma pan możliwości przełożenia egzaminów na termin późniejszy? - przecież jeśli będzie potrzebował to wystawią mu odpowiednie pismo świadczące o jego chwilowej niedyspozycji. Spodziewała się niezadowolenia ze strony pacjenta, bo sama byłaby wściekła gdyby okazało się że nie może dostać się na rezydenturę przez swoją głupotę.

[Sirius Bosworth]

Chociaż kosztowało go to wiele trudu, to w końcu zgodził się na wszystko, co proponowała młoda lekarka - szkoda tylko, ze stracił wiele nerwów, aby w końcu wyciągnąć wnioski z własnego, głupiego zachowania. Niestety wszystko wskazywało na to, że czekała go długa rekonwalescencja, która wiązała się również z przesunięciem paru praktycznych egzaminów.
- Powiedzmy, ze rozumiem - przytaknął ponownie, jednocześnie ociężale wzdychając. Wydawało mu się, że kroplówka zaczęła działać i odzyskiwał bardziej trzeźwy punkt widzenia. Był bardziej skory do współpracy i przede wszystkim zaczęło do niego docierać, jakiego incydentu się dopuścił.
Z trwogą popatrzył na ranną rękę, przypominając sobie, jak świetnie bawił się fajerwerkami w towarzystwie kolegów i alkoholu. Żałosne, ze jako pełnoletni, dojrzały mężczyzna skończył na SORze pod groźbą operacji.
- Już mi wszystko jedno - rzucił znienacka i spojrzał z nadzieją na kobietę. - Niech Pani robi wszystko, aby moja dłoń wróciła do pełnej sprawności. Naprawdę jej potrzebuje - powiedział. Głos mu drżał z nadmiaru emocji, a wzrok wyglądał, jak u dzikiego, spłoszonego zwierzęcia. Poniekąd tak właśnie się czuł otoczony skomplikowaną aparaturą oraz ludźmi w białych kitlach, którzy przemieszczali się pośród innych pacjentów.
Następne trzydzieści minut było dla Siriusa bardzo kluczowe. Odczekał, aż kroplówka w pełni zaaplikowała się w jego żyły, po czym posłusznie wykonał wszystkie polecenia młodej lekarki. Niestety nie obeszło się bez operacji, dlatego szpital opuścił z gipsem cztery dni później.

zt.x2 Dziękuję za miłą grę ;)

[Constance Turner]

| outfit + start

Zdecydowanie ciąża Connie nie należała do najłatwiejszych - kiedy straciła Nicka, wydawało jej się, że nic się nie ułoży i właściwie chyba było ciężko ją winić. Dwójka dzieci rosła pod jej sercem i nie miała pojęcia, jak sobie poradzić, szczególnie, że tuż po śmierci Farewella, Enzo starał się być blisko. Spławiała go dość cierpliwie, a jedynymi osobami, które tak naprawdę do siebie dopuszczała była Sarah i Alex. To właśnie z tym drugim zaczęła być cholernie blisko - zawsze byli wspaniałymi przyjaciółmi, zawsze mogła na niego liczyć, jednak po śmierci Nicka okazał się nieocenionym wsparciem - zarówno wtedy, gdy dręczyły ją koszmary, jak i wtedy, kiedy wszystko było względnie w porządku. Wiedziała doskonale, gdzie dzisiaj pojechał i przez to siedziała jak na szpilkach - nie mówiła co prawda Sarah, o co chodziło, bo nie chciała robić jej fałszywej nadziei, tym bardziej, że widziała, że między nią a Mikiem coś zaczynało się dziać, a Jacka nie było już od ponad roku.... Kiedy jednak dostały telefon ze szpitala, zostawiły dziewczynki, zapakowały się w samochód i niemal na sygnale pojechały do szpitala. Podczas gdy Sarah pobiegła do sali, w której znajdował się Jackson, Constance poleciała do gabinetu zabiegowego, gdzie miał znajdować się Alex. Wiedziała co prawda, że skoro to zabiegówka, to nie mogło mu się nic złego stać, ale mimo wszystko w jej głowie rodziły się najczarniejsze scenariusze, co najmniej takie, jak z tamtego dnia, kiedy straciła Nicka. Z przerażeniem odkryła, że myśl o tym, że mogłaby stracić Clarence'a przyprawiała ją o zawroty głowy nie tylko dlatego, że mogła stracić przyjaciela. Alex był kimś więcej - bratnią duszą i zaczynała to dostrzegać od jakiegoś czasu. Od jakiegoś czasu patrzyła też na niego inaczej, ale za każdym razem, gdy prawie coś zaczynało się dziać, wpadała Hales, Enzo, dzwonił telefon... Wszystko było przeciw temu innymi słowy. Wyminęła pielęgniarkę, która akurat wychodziła i wpadła do gabinetu, od razu podbiegając do Alexa i przytulając się do niego mocno - na tyle na ile pozwalał jej brzuch. Chuj tam, że teoretycznie nie powinna biegać, stresować się i ogólnie przemęczać.
- Jesteś cały? - wyszeptała, nie odsuwając się i chłonąc zapach jego perfum. Dopiero teraz poczuła na swoich policzkach łzy. Nigdy nie była szczególnie emocjonalna, ale jednocześnie... Nerwy z niej schodziły. Odsunęła się odrobinę i pogłaskała z czułością jego policzek, wpatrując się w zielone oczy mężczyzny. - Jesteś cały - powiedziała cicho, lustrując jego twarz wzrokiem. - Tak cholernie się martwiłam - spojrzała na niego i uśmiechnęła się nieznacznie, trochę niezręcznie, bo jednak sama nie była przyzwyczajona do tak podkręconych emocji, ale dopiero poczuła, jak to wszystko - jak całe zmartwienie - z niej schodzi...