– Och. Nickiem? Damnit – mruknął pod nosem, bo jednak smuteczek trochę, tak? – Cóż, są chociaż szczęśliwi? Jest dla niej dobry? – uniósł brwi, bo Constance była trochę jak rodzina. Nie był z nią aż tak blisko jak Alex, ale traktował ją trochę jak młodszą siostrę, no! – Och, naprawdę mi przykro – powiedział szczerze, widząc, że jego syn sobie średnio radził z tą stratą, mimo, że głośno o tym nie mówił. Jack wiedział aż za dobrze, jak to jest – kotłować w sobie emocje, by było lepiej ludziom dookoła, by być dla nich wsparciem. Pod tym względem byli do siebie bardzo podobni. – Hej, to nie twoja wina, Max. To nie ty jechałeś samochodem, to nie jest twoja wina. Poza tym jeszcze się doczekacie kiedyś dziecka, macie na to cholernie dużo czasu – uśmiechnął się do syna – A kiedy już czas na to przyjdzie, to nie mam wątpliwości, że zajmiesz się tym maluchem i Vittorią najlepiej na świecie i będziesz dla niego najlepszym ojcem. Lepszym niż ja – dodał spokojnie, patrząc w ciemne oczy syna, bo naprawdę tak uważał. Może to dlatego, że chyba każde dziecko stara się być lepszym rodzicem od swojego rodzica, bo wie, czego mu brakowało? – Najważniejsze, że to naprawiłeś. To dobra dziewczyna. Chyba jedyna, którą lubię, z tych, które mi przedstawiałeś – mruknął z rozbawieniem, spoglądając na syna z lekkim, Russellowym błyskiem w oku.
– Thea po prostu o tym nie myślała. Zresztą, nie ma sensu nikogo obwiniać. Ty mówiłeś Vittorii o tym, czym się zajmujemy? – spytał, unosząc brwi, bo jednak nie sądził, że tak było, taka Constance przecież nie wiedziała. Albo udwała, że nie wie, żeby się z nimi przyjaźnić i nie musieć ich przyskrzynić.
– Jesteśmy, ale może potrzebuje czasu, czy coś. Miała prawo wiedzieć w co się pakuje – westchnął mimowolnie, bo był zaskoczony, że Joe się nie uczył na jego własnych błędach. – Nick i Chris… – mruknął pod nosem, na imię Chrisa nieco sztywniejąc, ale wierzył, że przy Nicku by nie odjebał nic chujowego. Nie chciał jednak teraz poruszać tego tematu, bo nie czuł się gotów. – Nie ufaj zbytnio Chrisowi, Max, dobrze? Zdaj się bardziej na Nicka – powiedział spokojnie, wzruszając ramionami. Skinął głową. – Jesteś pewien? Wiem, że zawsze chciałeś się wkręcić, ale to nie jest coś, co przynosi aż takie korzyści… Nigdy bym nie chciał cię pakować w to życie, jeśli nie byłbyś w stu procentach pewny, bo to niebezpieczne. Nie tylko dla ciebie, ale też dla Vi – powiedział spokojnie, zaciskając dłoń na dłoni syna i z troską na niego patrząc.– Tak, odpocznę. Na razie raczej nigdzie mnie nie wypuszczą, niestety – wywrócił teatralnie oczyma, ale się uśmiechnął lekko.
