autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://www.andlaw.com/wp-content/uploa ... /div></div>

[Carter Kennedy]

— 5 — ..........To jasne, że kiedy przebywa się miejscach, po których często kręcą się niekoniecznie sympatyczne osoby, prędzej czy później w coś można się wplątać. Dodać do tego fakt, że od jakiegoś czasu zajmuje się nie do końca legalnymi interesami i to już podwaja ryzyko dostania w mordę. Do tej pory jakoś udawało mu się tego unikać, o dziwo, bo jego charakter też nie pomaga mu w polubownym rozwiązywaniu konfliktów. Nic dziwnego, że w końcu nadszedł ten dzień, w którym zaliczył swoją pierwszą bójkę. Wygrał ją, rzecz jasna, choć jego ranne kolano mocno na tym ucierpiało. Ucierpiał też łuk brwiowy, który został rozcięty przez tego drugiego, gdy rozbił na jego głowie pustą butelkę po piwie. Krew się polała; ciekła po całej jego twarzy, skapując na jasno szarą koszulkę, którą na sobie miał. Ale nawet i to nie przeszkodziło mu w tym, aby pokonać swojego przeciwnika. I to w taki sposób, że jego kumple musieli go niemal zdrapywać z podłogi. Żywego, na szczęście.
..........Nie wie co, koniec końców, stało się z tamtym. I, tak po prawdzie, wcale go to nie obchodzi. Bardziej skupia się na tym, aby jak najszybciej dotrzeć do szpitala, bo nie zna nikogo, kto po cichu i w tajemnicy mógłby go pozszywać. A trzeba to zrobić, to jest pewne. Wchodzi więc do szpitalnego budynku, od razu kierując się do recepcji, gdzie recepcjonistka wita go dość obojętnym spojrzeniem, rzucając w jego kierunku formularz. Pewnie zdążyła się już do takich widoków przyzwyczaić i wcale jej się nie dziwi. Posłusznie więc wypełnia papiery, a potem siada na krzesełku w poczekalni, zdając sobie sprawę, że może to chwilę zająć. Wszakże nie umiera i nie zwija się z bólu, a to właśnie te osoby zazwyczaj mają pierwszeństwo. Wzdycha cicho, opierając się o znajdującą się za nim ścianę, a potem przymyka na moment powieki.
..........I czeka.
..........Nie wie, ile tak siedzi, gdy ktoś wreszcie każe mu przejść do jednej z sal dla pacjentów, gdzie ma zaczekać na kogoś, kto się nim zajmie. Oczywiście robi to, siadając na brzegu szpitalnego łóżka. W międzyczasie rozgląda się po surowym wnętrzu, wreszcie swój wzrok zatrzymując na oknie, które wychodzi na ulicę i kilka sąsiednich budynków. Widzi tylko zarys, bo na zewnątrz już od dawna panuje ciemność, a pokój rozświetlony jest przez jasne, buczące cicho jarzeniówki. Nie słyszy nawet, kiedy do pokoju wreszcie ktoś wchodzi. Dopiero odbicie drobnej sylwetki w oknie informuje go, że nie jest już sam. I nieważne, że obraz jest odrobinę zniekształcony — kobietę, która weszła do środka, poznałby zawsze i wszędzie. W końcu tu jej twarz od kilku tygodni widuje czasem w swoich snach — i bynajmniej nie są to przyjemne sny. Prędzej koszmary, z których budzi się oblany potem. Nic dziwnego, że zamiera w pół ruchu, nie potrafiąc oderwać wzroku od jej odbicia.

[Posy Alderidge Hirsch]

• #1

Była zmęczona, już tak bardzo zmęczona…
Właśnie kończyła kilkunastogodzinny dyżur, nie marzyła o niczym innym jak powrót do domu. Nawet przez myśl jej nie przeszło by skoczyć do baru w drodze powrotnej. Tym razem naprawdę chciała wrócić do mieszkania i położyć się do łóżka. To zmęczenie było widoczne i nikt nie próbował wciskać jej kolejnego pacjenta.
Ale jednak zobaczyła kartę, a na niej nazwisko, którego się nie spodziewała… Nazwisko na widok, którego na moment zamarła, a w kolejnej chwili po prostu zdecydowała się go przyjąć. Nie przemyślała tego, nie wiedziała, co miała zrobić, gdy stanie z nim twarzą w twarz, ale jednak… musiała. Zapewniła, że sobie poradzi, że nie potrzebuje wsparcia, że nie chce żadnego stażysty. Da sobie radę. To też musiała zrobić.
Zatrzymała się na moment przed drzwiami, wzięła głębszy oddech i policzyła w myślach do dziesięciu. Wiedziała, że gdy przekroczy próg tej sali to będzie jak krok w przeszłość. Czy była na to gotowa? Czy miała odwagę zmierzyć się ze wspomnieniami i uczuciami, których nie rozumiała? Powrót do bezsenności albo koszmarów, gdy tylko zamknie powieki?
Otworzyła drzwi. Weszła do pomieszczenia praktycznie bezszelestnie. Oparła się o ścianę i przyglądała mu się przez chwilę bez słowa. Serce zaczęło bić jej trochę szybciej i zerknęła w stronę okna i wtedy pierwszy raz ich spojrzenia się spotkały. Patrzyli na swoje odbicia i znów zamarła. Kilka sekund. Zaledwie kilka uderzeń serca.
I wreszcie się ocknęła. Odchrząknęła i spojrzała na kartę, ale nic ciekawego w niej nie było, ale nie chciała na niego – Nie wyglądasz najlepiej – przyznała, założyła rękawiczki i przysunęła sobie cały sprzęt, który będzie jej potrzebny do opatrzenia go – Rozumiem, że ten drugi wygląda jeszcze gorzej? – zdecydowała się na swobodną rozmowę, jak gdyby nigdy nic… jakby nic ich nigdy nie łączyło, jakby nie byli skrzywdzeni i nie mieli popękanych serc – Możesz się położyć? – był za wysoki by mogła go opatrzyć na siedząco. Wreszcie też podniosła wzrok by spojrzeć prosto w jego oczy. Pierwszy raz od kilku miesięcy…

[Carter Kennedy]

..........On nie miał szansy na przygotowanie się. Nie miał szansy na zdecydowanie czy tego chce, czy woli uciec gdzie pieprz rośnie, niczym największy tchórz. Został wrzucony na głęboką wodę i musi się — przysłowiowo — nauczyć pływać. Nie jest to jednak takie proste, gdy wciąż znajduje się pod wodą i walczy o to, aby wydostać się na powierzchnię i złapać oddech.
..........Dusi się.
..........Ma wrażenie, że na moment zapomniał, jak się oddycha. Jest w stanie jedynie wpatrywać się w jej odbicie, zastanawiając się czy to jawa, czy tylko sen. Ale to przecież nic niezwykłego — ona, w Seattle. To również jej dom, a jednak kiedy wrócił, wyparł ją ze swoich myśli. Ją i swojego zmarłego przyjaciela, woląc udawać, że nic się nie stało, bo tak jest łatwiej. Mniej boleśnie, bez wyrzutów sumienia. Szkoda tylko, że co noc wszystko wraca — w snach. W koszmarach, przez które nie może spać; przez które później pije, aby zapomnieć. Przez które znowu popadł w swój dawny nałóg. Emerald.
..........Ona też była kiedyś jego nałogiem. Nie potrafił tego przerwać, nie potrafił jej zostawić, choć wiedział, że nie jest jego. Że to, co robią jest egoistyczne, karygodne… Złe. Nic dziwnego, że potem spotkała ich za to kara.
..........Chyba nigdy nie wymaże ze swojej pamięci tego dnia. Dnia, w którym stracił swoich przyjaciół, swoich braci; dnia, w którym zginęła pewna część jego samego. Nie jest już taki, jaki był kilka miesięcy temu. Zmienił się, choć wciąż stara się udawać dawnego siebie. Ale przy niej nie potrafi, bo wraz z jej widokiem, wszystko powraca. Oddech staje się urywany, dłonie zaczynają się trząść, a głos grzęźnie w gardle. Jak w amoku robi to, co mu każe — kładzie się na łóżku i dopiero wtedy wbija w nią jasne, odrobinę zamglone spojrzenie. Ma wrażenie, że to znowu sen, choć inny niż zazwyczaj, ale ból, który powoli zaczyna do niego docierać, jest zbyt realistyczny. Przełyka cicho ślinę, a potem zwilża końcem języka spierzchnięte wargi.
..........— Mało powiedziane — udaje mu się cicho wycharczeć, bo emocje wciąż mocno ściskają jego gardło. Nie znajduje odpowiednich słów, które w tej sytuacji mógłby powiedzieć, więc koniec końców po prostu odpowiada na jej wcześniejsze pytanie. I co teraz? Jak ma to wyglądać? Będą udawać, że nic się nie stało? Że nic między nimi nie było? Że wcale nie popełnili błędu?

[Posy Alderidge Hirsch]

Była lekarzem, uczono ją obserwować pacjenta. Zauważać rzeczy, które zwykłemu śmiertelnikowi by umknęły. Teraz nie było inaczej…
Był jej pacjentem. Pacjentem, tak…
Był też sobą. Carterem, którego starała się wykreślić ze swojego życia od wielu miesięcy. Dlatego nie wróciła wtedy do kraju. Nie wróciła na ich pogrzeb. Nie wróciła nawet na pogrzeb własnego ojca. Uciekała w pracę, prawdopodobnie mając nadzieję, że skończy tak samo… że rebelianci przeprowadzą nalot na szpital, że nie uda jej się ujść z życiem. Czy wtedy wszystko nie byłoby łatwiejsze?
Byłoby.
Teraz jednak utknęła w jednym ze szpitali Seattle, naiwnie licząc, że to miasto było wystarczająco duże dla ich dwójki, że nie będą musieli się spotykać. Że nie będzie musiała sobie brutalnie uświadamiać jak bardzo za nim tęskniła. Że nie będzie musiała udawać, że jej serce wcale nie wykonało paru obrotów w klatce piersiowej, szamocząc się i przypominając wszystko to, o czym chciała zapomnieć.
Drżące dłonie, płytki i przyspieszony oddech. Atak paniki? Nie podejrzewała go o strach przed igłami, więc to musiała być reakcja na nią, na jej obecność. Głos mu zadrżał… przygryzła wargę i nie wiedziała, co powiedzieć. Najlepiej było nie mówić nic. Lekko się odsunęła, żeby przygotować sprzęt, a jednocześnie dała mu tych kilka, może nawet kilkanaście sekund więcej na uspokojenie się. Chciała mu to powiedzieć, chciała złapać go za dłoń i wyszeptać, że wszystko będzie dobrze… Nie mogła jednak zrobić żadnej z tych rzeczy. Wspinając się na wyżyny profesjonalizmu zabrała się za oczyszczanie jego rany – Uwaga, może boleć. – szepnęła ostrzegawczo i znów spojrzała mu prosto w oczy. Jasne, hipnotyzujące…
Otrząsnęła się i wzięła się do pracy. Ostrożnie, ale pewnie – to nie była jego pierwsza rana, którą opatrywała. Nic się pod tym względem nie zmieniło. Może jedynie… była bardziej czuła? – Jak się czujesz? – pytała o zabieg? O poziom bólu? O wszystko inne?
Tak. Zdecydowanie chodziło jej o wszystko, absolutnie wszystko. Chciała wiedzieć jak się czuje, jak się trzyma, czym się zajmuje i dlaczego właśnie musiała zszywać jego łuk brwiowy. Brakowało jej jednak odwagi by o to zapytać, by powiedzieć mu, że za nim tęskniła i przez ostatnie miesiące była wrakiem. Dokładnie tak jak on.

[Carter Kennedy]

..........Ona mogła zostać, on zaś został zmuszony do powrotu do domu. Dom — gdzie on właściwie jest? Bo wcale nie czuje, aby jego domem było małe, obskurne mieszkanie, w którym mieszka, ani tym bardziej dom rodzinny, z którym wcale nie wiąże najlepszych wspomnień. Po prostu wrócił — do Seattle, do swojego dawnego życia. Życia, które nie ma sensu; życia, w którym miota się jak zwierzę w klatce. Wolałby zostać tam, nawet jeśli oznaczałoby to codzienne widywanie Posy i setki bolesnych wspomnień. Te zresztą wracają również i tu. Dręczą go nocą, w najgorszych koszmarach, ale i za dnia też potrafią wrócić, czasem w najmniej odpowiednich momentach.
..........Tak, jak teraz.
..........Żałuje, że to nie kolejny koszmar, bo z niego można się wybudzić. Od jawy uciec nie można, choć gdyby tylko chciał, mógłby się podnieść i dać nogi za pas. Nie jest jednak w stanie się ruszyć, wszystkie jego mięśnie jakby nagle odmówiły posłuszeństwa. Nawet serce zaczęło bić mocniej, choć w myślach cały czas powtarza sobie, aby zachować spokój. Ale jak ma to zrobić? Jak ma zachowywać się normalnie przy niej?
..........Czuje się przez to żałośnie. Szczególnie kiedy widzi, że Posy radzi sobie z tym zdecydowanie lepiej i gdyby jej nie znał, pomyślałby sobie, że nie czuje zupełnie nic, że to spotkanie wcale nie wytrąciło jej z równowagi. Po jej spojrzeniu może jednak stwierdzić, że jest inaczej, choć musi przyznać, że zachowanie spokoju idzie jej o wiele lepiej.
..........Zaciska mocno szczękę, gdy zaczyna czuć nieprzyjemne szczypanie w miejscu, którym zajmuje się Posy. Nie odrywa jednak od niej wzroku, w milczeniu wbijając w nią uparcie swoje jasne spojrzenie. Chciałby o coś zapytać, ale nie ma pojęcia o co. A może lepiej będzie, jak się nie odezwie? Nie ma pojęcia czego się po niej spodziewać — czy chce się go stąd jak najszybciej pozbyć i więcej go nie zobaczyć, czy może odrobinę cieszy się na jego widok?
..........— W porządku. Lepiej — odpowiada krótko, dość lakonicznie, co nie ma prawa jej zadowolić, bo zapewne niewiele jej to mówi. W końcu kiedy widzieli się po raz ostatni, on ledwo żył, a jedno z jego kolan było niemal doszczętnie zniszczone. Nie wiadomo nawet było czy kiedykolwiek znowu będzie normalnie chodził — choć akurat te prognozy, na szczęście, się nie sprawdziły. — A ty? — pyta w końcu, chcąc zająć czymś swoje myśli, bo pieczenie coraz bardziej przybiera na sile. Co prawda jego odporność na ból w ostatnich latach mocno wzrosła, co nie zmienia faktu, że nadal jest on cholernie nieprzyjemny.

[Posy Alderidge Hirsch]

Gdyby ktokolwiek dbał tam o ich zdrowie – zwłaszcza to psychiczne, nie pozwoliłby jej zostać. Już dawno zostałaby odesłana do domu. Bo chciała zostać i została, ale nie powinna. Dla dobra własnego oraz wszystkich dookoła. Bo tylko cud (i jej talent) sprawił, że w tym całym rozkojarzeniu oraz w dole, do którego wpadła po tamtych wydarzeniach – sprawił, że nie popełniła żadnego błędu. Albo nie zaryzykowała na tyle… by w końcu to wreszcie zakończyć. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że o tym nie myślała. Włączył jej się tryb autodestrukcji. Każdego jednego dnia przekraczała własne granice trochę mocniej, trochę bardziej. Także tutaj… w Seattle. Tylko praca utrzymywała ją na powierzchni.
Nie radziła sobie lepiej. Właściwie… nie radziła sobie wcale. Po prostu zawsze była dobra w zachowywaniu pozorów. Udawaniu, że wszystko jest w najlepszym porządku. Nauczyła się tego od dziecka, gdy udawała, że wcale nie przeszkadzają jej dysproporcje w tym jak traktowała ich matka. Udawaniu idealnej córki, idealnej dziewczyny… jedyne w czym była naprawdę dobra to praca. Medycyna. Gdy wyjechała? Każdego jednego dnia się bała, ale nigdy nie dawała tego po sobie poznać. Znów udawała idealną dziewczynę, przyjaciółkę i partnerkę. Łamała serce sobie oraz im, gubiąc się we własnych potrzebach oraz uczuciach. Ale przecież wszystko było dobrze…
Wszystko jest dobrze.
Powtarzała sobie to jak mantrę, starając się zachować spokój – co chyba musiało jej wychodzić jeśli tak ją odbierał. A przecież ją znał. To była jedna z tych rzeczy, która ją do niego ciągnęła – czytał z niej jak z otwartej księgi. Nie musiała mówić, by czuć się przez niego zrozumiana. Zazwyczaj wystarczyło jedno spojrzenie. A teraz? Czy za wiele się zmieniło? Tęskniła za nim… nawet jeśli pieprzyli sobie nawzajem życie to brakowało jej go.
Nie spodziewała się jednak spotkać go w szpitalu. Nie teraz. Nie tak. Nie, gdy nie była na to gotowa.
- Ja? – powtórzyła za nim, lekko zaskoczona – odrywając wzrok od jego rany i łapiąc z nim kontakt wzrokowy – Ciągle czuję się zagubiona. Chyba zapomniałam jak żyje się w normalnym świecie. – przyznała szczerze, zaraz jednak wracając do pracy i znów całą uwagę skupiając na jego ranie. Bo i tak powiedziała chyba za dużo, prawda?
Zdecydowanie.
Przygryzła lekko wargę i po tym jak już oczyściła ranę zabrała się za zakładanie kilku szwów.
- Miałam właściwie już kończyć dyżur. Odwiozę cię, dobrze? – zaproponowała, znów łapiąc jego spojrzenie i uśmiechając się lekko, prawie niezauważalnie, ale i tak było w tym… coś więcej. Coś czego nie okazywała zwykłym pacjentom.
Naprawdę jej go brakowało.

[Carter Kennedy]

..........Nie dziwi się, że chciała zostać. Ba! Gdyby nie to cholerne kolano, najpewniej sam by się stamtąd nie ruszył, olewając własne zdrowie psychiczne. Bo z tym zdrowiem jest o tyle łatwiej, że można po prostu udawać, że wszystko jest w porządku. Wystarczy być dostatecznie dobrym aktorem, aby pokazać, że jest się w stanie pracować i dadzą ci spokój, pozwolą zostać. Kiedy jednak uraz będzie dotyczył ciała, będą chuchać i dmuchać, jakby to w czymkolwiek miało pomóc. Jego tylko coraz bardziej denerwuje, bo przecież nie jest z porcelany, nie trzeba się z nim obchodzić, jak z jajkiem. I gdyby tylko zwracali uwagę na faktyczne zdrowie psychiczne, Posy odesłaliby do Seattle już dawno temu, a jemu pozwolili wrócić — bo każdy dzień spędzony w mieście przytłacza go coraz bardziej. Tam mógłby zapomnieć, tam mógłby się odciąć, a tu? Na każdym kroku wraca przeszłość, która niekoniecznie jest dla niego dobra.
..........Zaciska dłonie w pięści, nie pozwalając jakimkolwiek emocjom wypłynąć na powierzchnię. Oto cały Carter — uciekający, chowający własne ja w najgłębszych szczelinach, aby nie pokazać nikomu, że tak naprawdę jest słaby. Jak każdy człowiek, oczywiście, bo emocje to coś, co odróżnia ich od reszty gatunków. To jednak dawne przyzwyczajenia, jeszcze z dziecięcych czasów, kiedy matka nie zawsze się interesowała nim i jego rodzeństwem, przez co to on musiał być tym, który musiał być dorosły. Nie miał czasu na zabawy, nie miał czasu na beztroskie dzieciństwo, ani na popełnianie błędów, na których mógłby się uczyć. To właśnie te czasy wykreowały go takim, jaki jest — unikającym zobowiązań i zamkniętym w sobie człowiekiem.
..........I może gdyby nie te wyrzuty sumienia, gdyby nie ta jego cholerna duma, nie zostawiłby jej tak. Potrzebowała wsparcia, ba!, zapewne potrzebuje go nadal. Był jej przyjacielem, powinien ją wspierać i być przy niej w tych najtrudniejszych chwilach, a on, jak tchórz, po prostu uciekł. Od niej, od tego, co się wydarzyło, od swoich obowiązków, nie jako wojskowy, a jako człowiek.
..........Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że tęskni za nią. Tęskni za jej uśmiechem, delikatnymi dłońmi, zapachem i miękkimi pocałunkami. Tęskni za ich wspólnie spędzonymi chwilami, choć oczywiście cały czas to wypiera. Myślał, że mu się uda — że wreszcie o niej zapomni, ale teraz… Teraz już sam nie wie.
..........— To normalne — mruczy cicho, gardłowo, wzrok wbijając w biały sufit, gdy Posy uważnie zszywa jego rozcięty łuk brwiowy. Już nawet ból mu tak nie przeszkadza, stępiony milionem myśli, które kłębią się w jego głowie. Mimo to spogląda na nią jeszcze raz. Przypatruje się jej uważnie, jakby chciał znaleźć w niej jakąkolwiek różnicę, choćby najmniejszą. On się jednak nie uśmiecha, nie jest w stanie wykrzywić swoich warg w choćby najmniejszym uśmiechu.
..........— Ja… Nie chcę ci robić kłopotu. Mogę złapać jakiś autobus. — Sam na sam w samochodzie po takim czasie? To nie jest dobry pomysł. Nawet jeśli jakaś jego część tego chce, ta druga niemal krzyczy głośne i przenikliwe nie.

[Posy Alderidge Hirsch]

Może była uprzywilejowana. Bo fizycznie nic jej nie było. Była wręcz okazem zdrowia, nawet jeśli wlewała w siebie coraz większe ilości alkoholu albo zapijała nim tabletki z mocno podejrzanego źródła, przepracowywała się i zapominała o tym, że czasami potrzebny jest też sen i czas na regenerację. Taka podstawowa wiedza ze studiów medycznych już jej uleciała, bo… chciała, żeby uleciała. Bo tak było łatwiej. Lawirując na granicy.
Była w pracy, musiała się trzymać, ale już teraz wiedziała, że to będzie jeden z tych dni, w którym nie odważy się położyć do łóżka. Bo gdy tylko zamknie oczy to wszystko do niej wróci. Z nim na czele. To wszystko, co razem przeszli. Zwłaszcza, że wiele z tych wspomnień było… szczęśliwych. Mimo bagna, w którym się znajdowali – potrafili znaleźć chwilę radości. Pamiętała jego uśmiech. Swój śmiech. I dzień, w którym to wszystko się skończyło.
Podczas szycia cały czas mu się przyglądała. Gdy on odwracał od niej wzrok, gdy uparcie wbijał go w sufit – ona mogła przestudiować tą już i tak dobrze jej znaną męską twarz. Dojrzeć parę nowych blizn, kilka zmarszczek – zapewne ze złości. Drgnęła jednak, gdy wreszcie na nią spojrzał, gdy ich wzrok się spotkał, a w jej klatce piersiowej coś niebezpiecznie zatrzepotało.
- Nie, Carter… Nawet, gdyby… – urwała, bo co miała mu powiedzieć? Nawet gdybyś to nie był ty? Gdybyś nie był człowiekiem, którego kochała i na którym mu zależało? Gdybyś był zwykłym pacjentem, anonimowym mieszkańcem Seattle, też protestowałaby przy próbie powrotu komunikacją miejską. Teraz jemu dodatkowo chciała pomóc – Odwiozę cię. – zadecydowała, zabezpieczając jego ranę i… kończąc? Odsunęła się, znów oddając mu trochę jego przestrzeni, ale ciągle nie przestając go obserwować – Jak zwykle byłeś dzielnym pacjentem. – zdecydowała się na mały żarcik, lekko się uśmiechając – Chcesz coś przeciwbólowego? I uważaj na siebie przez kilka najbliższych dni, odpocznij. Gdybyś poczuł, że coś jest nie tak, jakieś zawroty głowy, mdłości albo jakiekolwiek inne niepokojące objawy. Odezwij się. Przyjdź tutaj, albo do mnie zadzwoń. Dobrze? – wpatrywała się w niego intensywnie i wiedział. Musiał wiedzieć.
Było to po niej widać, że zależy jej na tym, by wymusić na nim tą obietnicę. Że będzie na siebie uważał. Bo… nie mogła go stracić. Nie mogła stracić kolejnej ważnej dla niej osoby.

[Carter Kennedy]

..........Powinien uważać — dbać o swoje zdrowie, jeśli naprawdę zależy mu na powrocie do czynnej służby. Bo co z tego, że jego kolano odzyska sprawność, gdy i tak będzie w rozsypce, bo alkohol zniszczy jego organizm? Nie tylko ona ucieka w szklankę czegoś mocniejszego, nie tylko ona otępia zmysły, aby zapomnieć. On popełnia ten sam błąd, bo tak, to jest błąd. Dobrze jest tylko na chwilę, ale zanim się obejrzą, znajdą się na dnie. Ale czy to ich przed czymś powstrzymuje? Oczywiście, że nie. Ludzie rzadko kiedy myślą przyszłościowo, liczy się tu i teraz — teraz im źle i teraz chcą temu zapobiec. ..........Nieważne co będzie za rok, dwa czy dziesięć. Bo tak jest po prostu łatwiej.
Gdy czuje, jak igła przebija skórę, nawet nie drgnie. To jest nic w porównaniu do bólu, który czuł po ostatniej nieudanej misji. Roztrzaskane kolano, połamane żebra i wstrząs mózgu — rozwalony łuk brwiowy to przy tym pikuś. Poza tym nadal krążący w jego organizmie alkohol też robi swoje i odrobinę go znieczula, nie mówiąc o szoku po spotkaniu Posy, który wciąż go odrobinę trzyma. W zasadzie to nawet woli skupić się na tym bólu, niż na obecności kobiety, do której wciąż żywi pewne uczucia — i to te, których żywić zdecydowanie nie powinien.
..........Wzdycha cicho, gdy Posy upiera się przy swoim. Już zapomniał, jak bardzo lubi stawiać na swoim i doskonale wie, że jakakolwiek kłótnia z nią nie ma sensu, bo koniec końców i tak wygra. A może po prostu to on pozwala jej wygrać, nie potrafiąc jej odmówić?
..........— W porządku — zgadza się więc po chwili wahania, dotykając środkowym palcem dopiero co założone szwy. Krzywi się lekko, ale nie z bólu, prędzej z niezadowolenia, że po raz kolejny w swoim życiu musiał być zszywany. Jeszcze rok temu bez problemu poradziłby sobie z tamtym facetem i nawet by się przy tym nie zmęczył, ale jak widać, jego forma trochę przez ostatnie miesiące podupadła.
..........— Dostanę za to naklejkę? — pyta, podchwytując na moment żartobliwy ton, bo i on chce odrobinę rozluźnić atmosferę, która jest zdecydowanie zbyt gęsta. Ale czy to coś dziwnego? Zważywszy na ich historię i to, jak się ona skończyła, nie. Ale czy to na pewno koniec? Teraz gdy i Posy wróciła do Seattle, nie będzie łatwo zapomnieć i ruszyć dalej. — Nie trzeba, dam radę. — Chce zgrywać twardziela? Nie do końca, po prostu nie lubi faszerować się przeciwbólowymi, gdy nie ma takiej potrzeby. Poboli, a potem przestanie. Najwyżej znieczuli się odrobinę alkoholem. — Jasne, okej — odpowiada jeszcze, choć znając życie, a raczej jego, nie ma pewności, że tę obietnicę spełni. Wie jednak, że jeśli jej tego nie obieca, nie da mu spokoju i nie zdziwiłby się, gdyby następnego dnia pojawiła się pod drzwiami jego mieszkania, aby sprawdzić, jak się ma.
..........Jeszcze przez moment leży na kozetce, zerkając na nią raz po raz w zamyśleniu. Jakby się bił z własnymi myślami, jakby chciał o coś zapytać. Zamiast jednak to zrobić, podnosi się wreszcie i siada na brzegu leżanki, chwytając do ręki kurtkę, z którą tu przyszedł. Normalnie już dawno by go tu nie było — podziękowałby i wyszedł — ale skoro zgodził się, aby go podwiozła… Chyba musi na nią poczekać.

[Posy Alderidge Hirsch]

Szwy zakładała już automatycznie. Mimo bycia zaledwie rezydentką, mimo że w tutejszej szpitalnej hierarchii była tak naprawdę nikim – potrafiła zajmować się pacjentami. Przeszła szkołę życia w spartańskich warunkach i nie wątpiła, że zrobiło to z niej lepszego lekarza. Potrafiła też odciąć na tych kilka chwil uczucia. Nawet gdy chodziło o kogoś bliskiego jej sercu – potrafiła się nie angażować, potrafiła po prostu działać by komuś pomóc.
Wtedy też próbowała im pomóc. Tamtego felernego dnia. Próbowała ich ratować, ale bezskutecznie. Pluła sobie w brodę, że może gdyby postarała się bardziej. Głupie… bo nie mieli żadnych szans, ale to ciągle do niej wraca. Zwłaszcza w nocy. Generalnie większość rzeczy wracało do niej w nocy, więc po prostu nie spała. Unikała własnych czterech kątów oraz snu. Bardzo dorosłe. Bardzo odpowiedzialne. I przede wszystkim – bardzo zdrowe.
- Nie mam ich tutaj, ale coś załatwię. – zapewniła, uśmiechając się do niego ładnie – prawie tak samo ładnie jak kiedyś, tylko w spojrzeniu miała zdecydowanie więcej smutku. I widziała, że bił się z myślami, jakby chciał coś powiedzieć… dlatego przez chwilę się nic nie mówiła, wpatrując się w niego uważnie i może po cichu licząc, że jednak zdecyduje się odezwać. Nic z tego.
- Poczekaj na mnie chwilę przed wejściem. Wezmę twój wypis i odwiozę cię do domu. Ale potrzebuję chwili, żeby się przebrać. Obiecuję, że nie zajmie to dużo czasu. – zapewniła, przerywając ciszę, która między nimi zapadła. I faktycznie tak się stało.
Załatwiła całą papierologię, przebrała się i znalazła coś jeszcze. Dlatego, gdy już odwiozła go do domu i zatrzymała się przed budynkiem, w którym mieszkał dostał dwie rzeczy. Po pierwsze karteczkę z jej numerem telefonu i przypomnieniem, że ma dzwonić o każdej porze dnia i nocy, gdyby coś się działo niepokojącego albo gdyby po prostu chciał porozmawiać. No i… naklejkę dzielnego pacjenta. Żart. Ale skoro chociaż tak mogła wywołać nawet minimalny uśmiech na jego twarzy to była bardziej niż chętna. No i powiedziała, że załatwi więc załatwiła.
Poczekała aż mężczyzna wszedł do budynku i dopiero po chwili odjechała. Zastanawiając się, co właściwie to spotkanie dla nich znaczyło.

/zt

[Jasper Davenport]

Czasem przychodzi taki moment w życiu, że trzeba poddać się rutynowym badaniom, a ponieważ jego zaufani pracownicy zaczęli się ostatnio martwić o jego stan zdrowia, wysłali go praktycznie siłą na badania. Nie chętnie przyszedł do szpitala, z gabinetu został odesłany na serię badań i jeszcze musiał poczekać na kolejne w sali dla pacjentów. Podłączyli go pod jakąś kroplówkę, chcieli zrobić rezonans, a jako iż mocno się stawiał, to mu piękne pielęgniarki pogroziły. I pewnie by wyszedł, gdyby kątem oka nie dostrzegł, że obchód na kardiochirurgii miała dziewczyna, która ostatnio zaburzyła jego świadomość i jasne myślenie. Postanowił więc zostać, czekając, aż przyjdzie do niego z wynikami czy też przyślą jakiegoś doktorka, a ona będzie mu asystować. W końcu to robili rezydenci, tak? A on, no cóż, trochę o niej już wiedział.
Gdy przyszła jego kolej, okazało się, że wszystko było okej, choć powinien zdecydowanie przestać narażać się na stres. Jasper tylko kiwał głową, mrucząc, że to raczej mało możliwe, ale wzrok miał utkwiony w brunetce. Liczył, że mimo wszystko do niego wróci później, gdy on będzie po rezonansie, a ona po obchodzie. Raczej szło się domyślić, że Davenport nie jest człowiekiem, który chętnie i z własnej woli zostaje w szpitalu, zwłaszcza, że nie bardzo przejmował się swoim życiem. Dlatego po wszystkim, odwieziony do sali numer trzy postanowił przebrać się w normalne ciuchy i zaczekać na nią. Akurat ubierał spodnie, gdy usłyszał, że ktoś nieśmiało wchodzi do środka, więc odwrócił się, uśmiechając kącikiem ust. - A jednak wróciłaś - usiadł sobie na łóżku - nie martw się, zwalniam zaraz tą salę, będziecie mogli tu położyć bardziej chorych ludzi ode mnie - zapiął zegarek na nadgarstku, sięgając po koszulę. Na jego torsie widać było kilka blizn. Niektóre cienkie, w różnych długościach, inne ewidentnie po kulach. Ale on się za bardzo nie krępował.

[Maeve Thompson]

Lubiła swoją pracę. Kontakt z ludźmi sprawiał jej przyjemność, jednak często długie dyżury potrafiły być męczące. Uczucie przepracowania stało się dla niej normą. Starała się przykładać do wszystkiego, co robiła, choć czasem pod koniec zmiany zdawała się być w zupełnie innym świecie marząc jedynie o powrocie do domu i drzemce we własnym łóżku. Tak było i tym razem. Obchód na oddziale, rutynowe badania u pacjentów i upragniona chwila odpoczynku. Nie myślała zupełnie o tym, co działa się wokół niej. Na szczęście nie miała do czynienia z trudnymi przypadkami, choć i tak wypadałoby słuchać słów lekarza, któremu asystowała. Dopiero, gdy znaleźli się przy jego łóżku nagle oprzytomnia nie do końca wierząc własnym oczom i odruchowo cofnęła się do tyłu trącając przy tym szpitalną półkę znajdującą się przy łóżku obok. Wydukała jedynie ciche przepraszam próbując nie zapaść się pod ziemię ze wstydu. Nie wypadła najlepiej, ale przecież nawet jej na tym nie zależało, prawda? Choć lepiej byłoby rzec, że starała się, aby jej nie zależało, a w praktyce było odrobinę inaczej. Zupełnie nie wiedziała, co myśleć o tej relacji i dlaczego czuła magiczne przyciąganie do jego osoby, które sprawiło, że po zakończonym obchodzie znalazła się w sali w której leżał mając nadzieję, że jeszcze go tam zastanie. Wcześniej kilkukrotnie powtórzyła w głowie jej numer, aby przypadkiem się nie pomylić i nie trafić gdzieś zupełnie indziej.
Wchodząc zupełnie nie znała swojego celu. Nie wiedziała, co miałaby powiedzieć i jak wytłumaczyć swoją ponowną wizytę. Nieśmiało przekroczyła próg obserwując go przez moment dopóki jej nie dostrzegł - Mamy sporo wolnych łóżek, więc jedno zajęte nie zrobi różnicy - wzruszyła ramionami w odpowiedzi i zebrała się na odwagę, aby podejść bliżej i stanąć tuż obok niego. Jej wzrok przykuła jego klatka piersiowa. Wcześniej nie miała okazji widzieć go bez górnej części ubrania. - Bawisz się w żywą tarczę? - odparła wyraźnie zainteresowana bliznami zdobiącymi jego ciało. Spotkała się już z podobnymi ranami, jednak nie były to dość częste przypadki. Nie odstraszało jej to, a bardziej fascynowało. Miała ochotę poznać historię każdej po kolei, choć nie wiedziała, czy pytanie o nie jest dobrym pomysłem - Twoja obecność tutaj, to chęć zadbania o własne zdrowie? - uniosła brwi przenosząc spojrzenie na jego twarzy. Przez myśl przeszło jej nawet, że może nie być to jedynie przypadek, ale zawsze wydawało jej się, że jest dwa kroki przed nią wiedząc więcej, niż chciała mu powiedzieć, a przecież tak starannie pragnęła ukryć swoją tożsamość, więc jakim cudem umyślnie mógłby znaleźć się na badaniach akurat w czasie jej obchodu? Musiał to być przypadek. Przecież nie mógł wiedzieć, że tu pracuje. Świdrowała go, jednak spojrzeniem jakby chcąc wyczytać z jego twarzy, czy aby na pewno jego odpowiedź będzie zgodna z prawdą.

[Jasper Davenport]

Starał się nie reagować i nie robić jakiegoś zamieszania, dlatego tylko ukradkiem spoglądał na nią i uśmiechnął się pod nosem, gdy praktycznie wywaliła się na szafce stojącej niedaleko łóżka. Aż tak na nią działał? Czy może chodziło tylko o fakt, że była zaskoczona? W końcu szpital nie był miejscem, w którym ludzie chętnie się spotykali, ale najwidoczniej w ich przypadku nie wszystko musiało być standardowe. Wystarczyło, że oni nie byli, ich relacja była skomplikowana i od początku nastawiona na pewną porażkę. A jednak, nie potrafił o niej zapomnieć. O oczach, które wpatrywały się w niego tamtego wieczoru, o biodrach, którymi zataczała kółka na parkiecie, o jej zapachu, który odurzał go w najmniej spodziewany sposób. Dawno żadna kobieta nie miała na niego takiego oddziaływania. Dlatego zaprzepaszczenie szans na cokolwiek byłoby głupotą z jego strony. Widząc jej reakcję mógł tylko być w pewnym stopniu zadowolony, że przynajmniej go zauważyła. Nie, żeby jakoś specjalnie mu na tym zależało, w końcu mógł mieć każdą, prawda? Dlatego, gdy wróciła do jego sali, był miło zaskoczony, choć nie miał wielkich wątpliwości, co do tego czy dziewczyna pojawi się ponownie przy jego łóżku. Była ciekawa, chciała wiedzieć, czuł, że nie odpuści tak łatwo i skoro miała okazję - wykorzystywała ją, zupełnie jak Jasper.- Hmm.. a już myślałem, że jednak sporo osób jest na oddziale - rzucił w eter, bo właściwie nie oczekiwał odpowiedzi ze statystykami, nie zamierzał też prowadzić small talku na temat ludzi, którzy leżeli tutaj na o wiele poważniejsze rzeczy. Dla niego ważne było to, że nie musiał na razie niczym się martwić, przynajmniej ze strony zdrowotnej, bo póki nie usłyszy wyroku lub konkretnych sformułowań, jak zawał czy stan przedzawałowy, albo jakieś zatory w aortach, no to prędko go tu nie zobaczą. Przynajmniej nie w tej roli. Co innego, jeśli miałoby chodzić o przyszłą panią chirurg. - Czasami - zaśmiał się, zerkając w dół. Cóż, nie był to nieprzyjemny widok, ale na pewno nie zamierzał jej mówić, skąd tyle się tego wzięło. - Błędy młodości, moja droga. Kilka spotkań z drutem kolczastym - mruknął, bo przecież nie zamierzał jej mówić na czym to wszystko polegało. Gdzie się dorobił takich blizn, ile wycierpiał, co tak naprawdę było powodem, że wyglądał jakby miał spotkanie z traktorem czy coś. - Powiedzmy. Moi współpracownicy martwili się o mnie i praktycznie mnie tu wysłali - skrzywił się, ubierając koszulę i zapinając guzik po guziku, od czasu do czasu spoglądając na brunetkę. Uroczo wyglądała w kitlu i taka zmieszana jego obecnością. - Masz chwilę, czy musisz wracać do jakichś bardzo cierpiących? - Zapytał, łapiąc ją nagle za rękę i przyciągając do siebie. Oparł się tyłkiem o łóżko szpitalne, a ją objął w pasie, gdy wylądowała między nogami Davenporta.

[Maeve Thompson]

Sama nie wiedziała, co było główną przyczyną jej reakcji. Nie chciała się tak zachowywać. Pokazywać mu, że jest jedną z tych dziewczyn, którym na jego widok miękną kolana. Dawać mu jakąkolwiek satysfakcje, a jednak jego obecność sprawiła, że męczący, rutynowy dzień w pracy stał się odrobinę lepszy? Choć raczej nie koniecznie była chętna, aby mu o tym wspominać. Zdecydowanie wolała zrzucić winę na zaskoczenie spowodowane jego niespodziewanym pojawieniem się w roli pacjenta. Nie mogła, jednak zupełnie go pominąć. Wyrzucić z głowy i potraktować, jak kolejną badaną tego dnia osobę. Zwyczajnie nie potrafiła i właśnie to było jej największym problemem od czasu ich pierwszego spotkania. Nie był kolejnym zbyt pewnym siebie dupkiem, którego z łatwością by odrzuciła. Ciekawił ją. Cała aura, która otaczała jego osobę sprawiała, że budził w niej fascynację przez którą stała teraz obok jego łóżka w głowie mając tysiące pytań odnośnie jego osoby.
Zmarszczyła brwi słysząc jego odpowiedź. Wydawało jej się, że może nie być ona w pełni zgodna z prawdą, a przynajmniej spotkanie z drutem kolczastym nie było jedyną przyczyną blizn na jego ciele. Była tego pewna. Zbyt równe krawędzie, czy charakterystyczny kształt niektórych przeczył jego słowom, a amatorką w tej dziedzinie już by się nie określiła. Nie zdążyła się, jednak bardziej przyjrzeć, gdyż na jego ciele pojawiła się ponownie koszula zakrywając interesujące ją ślady - Nie wydaje mi się - mruknęła, a ton jej głosu wskazywał, że jego odpowiedź nie była wystarczająco satysfakcjonująca. Chciała dowiedzieć się więcej, a nie jedynie skrócić temat do minimum. Miała nadzieję poznać go bardziej, chociażby poprzez owe opowieści o odniesionych ranach, jednak on zdawał się nie palić do wyjaśnień. Nie zamierzała odpuszczać.
- Częściej zdarzyło mi się słyszeć o zmartwionej rodzinie, czy przyjaciołach, niż współpracownikach - właściwie to nigdy nie miała okazji dowiedzieć się, że powodem wizyty w szpitalu byli akurat kompani z pracy, jednak to chyba dobrze o nich świadczyło. Sama raczej wątpiła, że któryś z jej kolegów z pracy zainteresowałby się jej wiecznym przemęczeniem, ale w szpitalu wśród rezydentów na jej oddziale wydawało się to być standardem, więc nawet zbytnio nie odbiegała od reszty. - Możesz ich uspokoić, bo Twoje wyniki są bardzo dobre - dodała z uśmiechem, bo tak zajrzała, ale przecież nie musiał wiedzieć, że wcale nie było to normą wśród jednorazowych gości szpitala i, że nie każde rezultaty badań analizowała z taką starannością, choć nie należało to nawet do przydzielonych jej zadań na ten dzień.
- Mam chwi.. - nie dokończyła zupełnie nie spodziewając się nagłej utraty równowagi i opadła na niego bezwładnie, a jej przedramiona wylądowały na jego klatce piersiowej. Zaskoczona uniosła wzrok spoglądając wprost w jego oczy, a kiedy zdała sobie sprawę z jego bliskości momentalnie oblała się rumieńcem, a jej ciało przeszedł przyjemny dreszcz. Przez chwilę zupełnie zapomniała o zadanym przez niego pytaniu na które, jednak wypadałoby odpowiedzieć. Tylko co? Skoro rozsądek podpowiadał jej, że powinna jak najszybciej się ewakuować, a ciało jakoś zupełnie nie chciało współpracować. - Mam chwilę, ale spieszę się do łóżka.. własnego łóżka - odparła w końcu doprecyzowując na końcu, aby uniknąć dwuznaczności, choć ostatecznie nie pogardziłaby jakimkolwiek. - A ty jakoś nie wyglądasz mi na osobę, która z wielką chęcią przesiaduje w szpitalu. Nie masz jakichś naglących obowiązków, a konkretniej stada wiernych fanek w klubie? - uniosła kąciki ust w złośliwym uśmiechu popychając go, aby opadł plecami na łózko i mogła wyswobodzić się z jego objęcia.