autor

[Liane Gagneux]

Powrót wiązał się z odwiedzinami. Nagle pojawiło się tyle ludzi, z którymi powinna odnowić kontakty, tyle ludzi, których porzuciła na pastwę swojego losu zupełnie nie myśląc o tym co będzie dalej. Porzuciła tak wiele znajomych zupełnie bez słowa, nie przejęta tym co się w ich życiu będzie działo przez najbliższe pół roku. Jedynie z Bastianem utrzymywała jako taki kontakt sprowadzający się do kilku krótkich wiadomości wysyłanych raz na miesiąc. Jakby przypomnienie, że jeszcze żyje, że jeszcze kiedyś powróci do spraw, które zostawili.
Trochę brakowało jej sił, a może odwagi, by na nowo patrzeć w oczy tym wszystkim ludziom, z którymi bez słowa zerwała kontakt na pół roku. Nie na dzień, tydzień, czy nawet miesiąc, a na pół roku! Liczyła, że zostanie powitana z otwartymi ramionami, ale nie mogła tego od nikogo wymagać. Mieli pełne prawo zakopać ją w worze ze wspomnieniami lat ubiegłych.
Papieros powoi tlił się w jej ustach, kiedy nerwowo przestępowała z nogi na nogę przed mieszkaniem Gabi. Kolejny wdech, cichy syk spalanego tytoniu. Spokojnie. Stresowała się dużo bardziej niż by się tego po sobie spodziewała. Powrót był cięższy niż sądziła. jedynie spotkanie z Bastianem wydawało się w swojej naturze takie proste, naturalne, pierwotne. Jakby wracała do domu, choć sama nie wiedziała, gdzie właściwie jest jej dom. Może tak na prawdę nie istniało takie miejsce. Może się wałęsaliśmy od jednego lokum do drugiego nie odnajdując nigdy tego jedynego miejsca, które moglibyśmy zwać domem. A może dom był tam, gdzie ludzie, których kochała, wtedy tych domów byłoby kilka. Wdech, wydech. Papieros powoli dogasał między jej rumianymi wargami. Wyrzuciła niedopałek do śmietnika niedaleko i zadzwoniła domofonem czekając aż przed drzwiami pojawi się Gabi.

[Gabi Moreno]

#13

Pół roku to szmat czasu. Zwłaszcza jak się ma dwadzieścia kilka lat i dopiero się ogarnia swoje życie. Liane porzuciła swoją koleżankę jako singielkę, pnącą się po szczeblach kariery. Nie wiedziała, że Gabi ma romans z żonatym policjantem, chcąc go usidlić, lecz w tamtym czasie nieowocnie. Jeździła za to często na wyścigi, pisała o nich i wciąż chwilami musiała rozpinać o jeden guzik za dużo, aby dostać to, na co ma ochotę. Teraz? Gabi była w szczęśliwym związku, poniekąd czekała na oświadczyny od Barta, u którego teraz mieszkała, nie wyjeżdżała już tak często w weekendy, ale wciąż wiele pisała. Można było powiedzieć, że choć zdarzały się perypetie, była w tym momencie spełniona, a także jej życie zaczęło się stabilizować, stawać się takie poważne i ułożone. Ona się bardzo z tego cieszyła, choć trochę ją to przerażało. Trochę ją bolało to, że nie miała żadnej koleżanki w podobnym położeniu, aby móc podzielić się swoimi zmartwieniami.
Gdy Liane do niej napisała, wstyd się było przyznać, ale nawet nie zdała sobie sprawy z tego, że aż tyle nie tylko się nie widziały, ale także nie rozmawiały! Z miejsca zaproponowała spotkanie, zgadzając się na to, aby spotkały się u Barta. Bo Moreno wciąż czuła, jakby to było jego mieszkanie, a ona się do niego wprowadziła. Może jej przyjaciółka, Belle, miała rację, że powinni się znaleźć nowe mieszkanie, ich wspólne, a nie Jamesa i jego żony.
-Wejdź, hej!-powiedziała, naciskająć brzęczyk, który miał otworzyć wejściowe drzwi na korytarz. Blondynka poprawiła sweter na ramieniu, odłożyła laptopa na bok i zebrała ostatecznie rzeczy, nad którymi pracowała. Po sekundzie udała się do drzwi wejściowych.-Witam w moich skromnych progach, zapraszam, zapraszam-powiedziała, widząc już koleżankę. Wpuściła ją do środka, wskazując na stolik w kuchni.-Herbata? Kawa? Ciasteczko?-zapytała, zaczynając się krzątać po kuchni. Nigdy do tej pory nie była kurą domową, ani dobrą kucharką, teraz jednak się starała. Chciała stać się idealną przyszłą żoną dla swojego Barta.

[Liane Gagneux]

W pół roku można zmienić całe swoje życie. Wywrócić do góry nogami, usunąć jego części, dołożyć nowe, przemontować, przemeblować, przekombinować. Zatopić się w codzienności i w niej zaginąć lub wręcz przeciwnie odnaleźć drogę ku celu, którego się do tej pory nie widziało na horyzoncie. Można było poznać tabuny nowych ludzi i pożegnać się z jeszcze większą ilością tych starych znajomości, które niczym bibeloty na parapecie jedynie zabierały miejsce i zbierały kurz. Może właśnie kimś takim dla Gabi była Liane- starym wspomnieniem, które powoli zakrywało się coraz większą warstwą opadającego kurzu. Miała jednak nadzieję, że gdy stanie u progu mieszkania starej przyjaciółki powrócą wspomnienia, które je do siebie zbliżą mimo czasu, który je od siebie oddalił. Nie odzywała się z własnego wyboru i musiała ponieść pełną odpowiedzialność za to, że wyrzekła się swoich przyjaciół na korzyść...no właśnie czego? Pracy na farmie? Pogłębiania relacji rodzinnych, które z każdym dniem zdawały się zanikać? Sama nie wiedziała dlaczego pozwoliła sobie na tak duże odcięcie się od wszystkich, których znała. Może nie sądziła, że jeszcze jej przyjdzie powrócić do Seattle, a może po prostu bała się, że nie będzie w stanie utrzymać tak kruchych relacji na tak duży dystans, a może rozmowy z Francji kojarzyły jej się jedynie z Nią. Tą piękną i jakże odległą przeszłością. Pełną wybojów i wybroczyn, pełną łez i smutku, ale też chwil radości tak pięknych, że uśmiech automatycznie pojawiał się na ustach na samo wspomnienie tych momentów. Może bojąc się utraty najbliższych postanowiła sama się od nich odciąć by mieć jako tako kontrolę nad tą chorą sytuacją.
-Hej! Jeny, jak dobrze cię widzieć.- Nie kłamała, nawet nie musiała. Powitania powrotach były chyba najpiękniejsze. Ulotna chwila, w której poziom radości wzbiera się na taki poziom, z którego już nie sposób szybko spaść. -Wiesz co, napiłabym się herbaty- spotkania ze znajomymi miały zawsze zapach herbaty. Czy to ciemne noce z czarną herbatą w progach Bastiana, czy wieczory spędzone u Niej z kubkiem aromatycznego napoju. Najlepsze i najgorsze momenty zawsze kojarzyły jej się z herbatą.- Opowiadaj mi wszystko, Gabi! Co się zmieniło w twoim życiu jak mnie nie było? Przepraszam, że się tyle nie odzywałam, ale byłam bez reszty pochłonięta pracą na farmie i dbaniem o mamę, która przechodziła istny koszmar, kiedy ojciec był w szpitalu. Wiem, że mnie to nie tłumaczy, ale zwyczajnie nie miałam głowy by z kimkolwiek pisać.- westchnęła lekko biorąc całą winę na siebie. -W każdym razie opowiadaj! Chce wiedzieć wszystko.

[Gabi Moreno]

Pół roku to kupa czasu... Z jednej strony. Z drugiej strony, to jest naprawdę niewiele. Wszystko zależało od tego, co się dzieje w życiu. Jeśli wiele, niezależnie czy dobrego, czy złego, to szybko to mijało. Jeśli sytuacja była stabilna, albo zła, to ten czas mógłby się wlec. Przynajmniej tak się wydawało Gabi, a że znajdowała się raczej w tej pierwszej sytuacji. Wiele się działo, pozytywnego. W pół roku można było mieć ciężki wypadek samochody, przechorować i wrócić do formy.... A z drugiej strony, można było nie podjąć decyzji, jakiego koloru powinny być nowe zasłony w sypialni. Wszystko zależało od sytuacji, nastawienia do życia i tak dalej. Dlatego Liane mogła po powrocie nie poznać nic i nikogo, nie złapać wspólnego języka ze znanymi sobie osobami, ale niech się nie zdziwi, jak po powrocie do Seattle wszystko będzie takie, jak je zostawiła. A tylko ona inna....
U Gabi wiele się zmieniło, ale jednak miejsce dla dawnej znajomej zawsze mogło się znaleźć. Moreno była ciepłą osobą, zawsze się znajdzie miejsce dla kogoś bliskiego, kto może zniknął z jej życia, ale nie dlatego, że coś przeskrobała i tak dalej. Bo jakby panie pokłóciły się, czy jedna drugiej coś zrobiła, to taki powrót, nawet po kilku miesiącach nie byłby tak miły i serdeczny. Nie ma się o co martwić.
-Zielona, czarna, owocowa?-gdyby była późniejsza godzina, jakiś wieczór, to Gabi by pewnie zaproponowała jakiegoś drineczka. Jeszcze nie zestarzała się na tyle, aby mieć domowe naleweczki, ale coś na bazie wódki mogłaby przyrządzić, miała całkiem dobrze zaopatrzoną lodówkę, a także barek. Choć jej Bart to najbardziej lubił piwo... Blondynka zaczęła się krzątać po kuchni, szykować kubki, jakieś ciasteczka czy coś.-Niczym się nie przejmuj. Cieszę się, że już jesteś z powrotem. Mam nadzieję, że kryzys w domu już zażegnany?-zapytała nieśmiało, nie wiedząc jak w inny sposób zapytać, czy wróciła bo ojciec wyzdrowiał, czy dlatego, że go pochowała. Miała nadzieję, że raczej to pierwsze.
-Dużo, aby opowiadać. Związałam się z pewnym mężczyzną, wprowadziłam tutaj-machnęła ręką wskazując na mieszkanie, bo wcześniej mieszkała gdzie indziej, z koleżanką, Amy. Liane mogła ją kojarzyć.-A oprócz tego, niewiele się zmieniło-uśmiechnęła się. Pracowała dalej i uwielbiała swoją pracę, o robieniu remontu nie było warto mówić, bo nuda.

[Liane Gagneux]

Prawda była taka, że ostatnie pół roku minęło Liane w zastraszającym tempie. Nawet nie zauważyła, kiedy przyszło jej wracać do Seattle, nawet się nie zorientowała, który dzień pokazywał kalendarz. Zapominała kontrolować dzień tygodnia czy miesiąca. Wszystko mijało w mgnieniu oka i nie zauważała, że to już tak późno, że minęło tyle czasu od kiedy rozmawiała z najbliższymi. Może wcale nie byli tacy bliscy skoro nawet tego nie zauważyła... Było parę osób, za którymi tęskniła do upadłego, ale jednocześnie niezmiernie ciężko było jej znaleźć czas by zamienić z nimi choć parę słów, a teraz, kiedy może sytuacja nie wróciła do normy, ale ona wróciła do Seattle, próbowała naprawić szkody, które stworzył jej wyjazd do Francji. Możliwe, że z niektórymi już nie odnowi kontaktu, możliwe, że jej decyzje sprawiły, że niektórych przyszło jej stracić bezpowrotnie. Taka wizja bolała, jednak nie bardzo mogła cokolwiek z tym zrobić. Dla niektórych po prostu pół roku to było stanowczo za dużo. Cieszyła się, że z Gabi było inaczej.
-Zielona-odparła krótko na pytanie zadane przez krzątającą się po kuchni przyjaciółkę. Miała stanowczy podział herbat w zależności od humoru. Czarna nieodłącznie kojarzyła jej się z ciemnymi, deszczowymi wieczorami spędzonymi w mieszkaniu Bastiana, spędzonymi na rozpamiętywaniu czasów, kiedy wszystko zdawało się być prostsze. Owocowej nie dotykała praktycznie nigdy- zbyt mocno kojarzyła jej się z Byłą, która to w każdej kawiarni zamawiała kubek owocowej herbaty. Przypominała jej błyszczące oczy Ukochanej. Zielona natomiast była skorelowana z dobrymi chwilami, spokojem i rozmowami z przyjaciółmi.
-Zażegnany to trochę zbyt wiele powiedziane.- westchnęła ciężko na wspomnienie swoich ostatnich chwil w Bonneval sur Arc.-Wiesz, przez większość czasu mój ojciec był w takim stanie, że nie mógł z nami rozmawiać, nie za bardzo orientował się co się właściwie z nim dzieje. Kiedy już mu się minimalnie polepszyło i zaczął się komunikować to mnie wyrzucił. Jego pierwszymi słowami do mnie było "nie chcę cię tu widzieć". Mama płakała tłumacząc, że chciałam pomóc, że ogarnęłam farmę, że dopilnowałam wszystkich terminów pod jego nieobecność, ale on uparcie powtarzał, że nie chce kogoś tak zdegenerowanego w swoim otoczeniu i mam wracać do tej swojej głupiej kochanki. Nawet nie miałam siły tłumaczyć, że od dwóch lat nie jesteśmy razem.- westchnęła kończąc stanowczo zbyt długi i emocjonalny wywód jak na tak dobry dzień. -Także wróciłam. Ewidentnie nic tam po mnie.-wzruszyła ramionami chociaż nie do końca wierzyła we własne słowa. -O, z kim takim? Opowiedz o nim więcej! Kogo to upolowałaś?- dopytała chcąc zmienić temat bo nie miała ani siły ani humoru by pochylać się nad własnymi niepowodzeniami. Wolała rozmawiać o tym co pozytywne, a więc o życiu, które nie należało do niej.-Szybko zamieszkaliście razem, nie boisz się tego?- spytała z czystej troski, bo sama pamiętała jak całe jej życie się zawaliło, gdy tylko zamieszkała z Nią.

[Gabi Moreno]

Rodzina jest najważniejsza. Gabi, choć wychowywała się w rozbitej rodzinie, to tych, kogo miała, czyli ojca i jego krewnych, ceniła całym sercem. Dla taty wskoczyłaby w ogień, nawet w tym momencie, bo zawdzięczała mu naprawdę wiele. Doskonale rozumiała Liane, która niezależnie od tego, jakie relacje miała z ojcem, nie zawahała się nawet momentu, aby ruszyć na pomoc. Nie oszukujmy się, dorosła kobieta, w wielkim świecie ma zaplanowane życie na tyle, aby wyjazd na kilka miesięcy na drugi koniec świata, miał wpływ na jej życie. Połowa problemu to życie osobiste, ale życie naukowe, służbowe... To naprawdę nie jest łatwe wyrzec się tyle dla kogoś, kto ma jakieś wąty do ciebie. Trochę odbierała tą sytuacje koleżanki, w przekładzie na własne życie, że gdyby jej matka wciąż żyła i nagle potrzebowała pomocy córki. Gabi chyba nie byłaby gotowa aby wyciągnąć do niej ręki. -Och, Liane. Tak mi przykro...-stwierdziła tylko. Francuska musiała się poczuć, jakby ktoś wymierzył jej policzek. Pół biedy, to nieakceptowanie jej życiowych wyborów, które przecież były normalne i absolutnie nie godne potępienia, ale niedocenienie jej działań, poświęcenia? To był szczyt ... bezczelności, nie bójmy się tego powiedzieć. Niektórzy ludzie nie zasługują na szacunek, niezależnie od tego, kim są.
Blondynka usiadła przy stole, przy czym uśmiechnęła się. Kochała Barta, on ją też, a wciąż nie specjalnie lubiła opowiadać o ich historii. Wiedziała, że bycie kochanką nie było niczym chlubnym. -Poznaliśmy się przez przypadek. Od razu wpadliśmy sobie w oko, jednak.... Cóż, był żonaty. Nie układało się im, za to między nami było cudownie...-No, z takich słów to Gagneux, to musiała dodać dwa do dwóch i wywnioskować czym tak naprawdę była ich relacja. Wiele osób, nawet jej przyjaciółka, Amy, miała wielkie problemy z tym, aby uznać szczęście Gabi.
-Cóż, jak żona go zostawiła to nie zastanawiałam się zbyt długo, czy chce zająć jej miejsce i być oficjalnie jego partnerką-uśmiechnęła się. Podniosła się jeszcze raz od stołu, aby wyciągnąć coś słodkiego z szafki na łakocie.

[Liane Gagneux]

Przez większość swojego życia Liane stawiała rodzinę na pierwszym miejscu. Zawsze czuła się w obowiązku do poświęcenia swojego życia w imię rodzinnego interesu. Pomagała na farmie oddając cały swój wolny czas, całe swoje siły. Przez, jak sądziła, miłość do rodziców trafiła znajomych, imprezy czy spotkania na kawę- wszystkie te oznaki szczęśliwego dorastania. Jej życie krążyło między dojazdami do szkoły a powrotami na farmę. Znajdowała spokój jedynie, gdy zabierała kozy na wypas i mogła błądzić wśród alpejskich zboczy. Nie przeszkadzało jej poświęcanie swojego życia, bo uważała, że w taki sposób spłaci dług wdzięczności rodzinie za opiekę nad nią przez całe jej doczesne życie. Sądziła, że tak jak ona jest gotowa oddać wszystko dla rodziny, tak też ona będzie w stanie oddawać wiele dla niej. Z bólem przekonała się jak bardzo się myliła. Miłość rodzicielska kończyła się tam, gdzie zaczynało się wyjście poza normę, tam gdzie przestawała być idealną wizją z ich wyśnionego obrazka o córce, której nie dano było im mieć.
-Tak, mi też. Wiesz, oddałabym tej rodzinie wszystko, a na każdym kroku jestem przez nich odpychana. Tylko i wyłącznie dlatego, że kilka lat temu zakochałam się w kobiecie. Przecież to nie powinno nic znaczyć, prawda? Miłość to miłość.- westchnęła wzruszając przeciągle ramionami. Wiedziała, że nie ma siły, która sprawi, że podejście jej rodziny się zmieni. Pozostała na zawsze tą czarną owcą wyklętą spod nazwiska Gagneux. Szybko jednak myśli Liane zostały rozwiane i skupiła się w pełni na słowach, które kierowała w jej stronę przyjaciółka. Mimowolnie zrobiła duże oczy, gdy Gabi wspomniała o tym, że jej wybranek swego czasu był żonaty.
-Nie boisz się, że jeśli zdradził swoją żonę z tobą to... ciebie też w końcu może zdradzić?- spytała nie chcąc oceniać postawy przyjaciółki, a ze zwykłej, ludzkiej troski i zmartwienia o Gabi. -Wiesz, życzę wam wszystkiego najlepszego, ale ja na twoim miejscu prawdopodobnie miałabym pewne obawy.

[Gabi Moreno]

Niby mówi się, że z rodziną dobrze wychodzi się na zdjęciu, co było zależne od sytuacji, rodziny i rodzaju zdjęcia... Tak inne sztampowe stwierdzenia dotyczące rodzin, były bardziej uniwersalne. Choć wszystko zależy od konkretnego przypadku. Dziecko niczego nie było winne rodzicom, nie musiało się nimi opiekować na starość, bo nie podpisywało kontraktu, że w zamian za opiekę w wieku dziecięcym, będzie się poświęcać w dalszych latach. To dorośli robili sobie pomagiera, to był tylko ich pomysł.... Gabi słyszała te wszystkie prawdy, z opowieści znajomych i bliskich znała rożne historie, które były tak samo prawdziwe i wykluczające się. Nie miała dobrego przykładu ze strony matki. Coś tam wiedziała na temat rodziców swojego ukochanego. Nie były to dobre przykłady rodziców. Oboje się już pogodzili z tym i będą się starali stworzyć coś innego. A czy im wyjdzie? Na pewno nie tak dokładnie jak sobie zaplanowali. Tak samo pewnie było z państwem Gagneux. Jedno planowali, drugie wyszło. Niby można było to tłumaczyć, rozumieć, czy też obrażać się o to - sprawa ludzka, tak jednak dopóki nie stanęło się w takiej samej sytuacji, trudno było oceniać. A na błędach cudzych człowiek uczy się niemal tak samo dobrze jak na własnych.
-Pewnie, że nie. Mało które dziecko spełnia wszystkie plany i marzenia swoich rodziców-stwierdziła. W końcu rodzice Liane ewidentnie zaplanowali co innego dla córki, nawet jeśli chodziło tylko o płeć towarzysza życia. Niby tylko, a jednak aż. -Nie wiem... może potrzebują więcej czasu?-zapytała, trochę zrezygnowana. W końcu to wciąż w wielu kręgach był temat tabu, coś o czym nie mówiło się na głos. Z czasem jednak to się zmieniało, więc może jednak pan ojciec jakoś się ogarnie?
Słysząc to pytanie, blondynka aż jęknęła. Nie była w stanie zliczyć, ile razy je słyszała. Wiedziała jednak, że odpowie dokładnie tak samo, jak za każdym razem do tej pory. -Nie. Z tego co wiem, to jego poprzedni związek to nie było wzorowe małżeństwo-powiedziała. Nie wiedziała, jak nazwać ich i czy wypadało powiedzieć, żeby nazwać ich relacje prawdziwą miłością.-Poza tym, jaka jest pewność, że nie byłabym pierwszą zdradzoną kobietą w życiu mojego faceta?-wzruszyła ramionami. Nigdy nie ma takiej pewności, lecz taki strach, czy obawa raczej nie wróżyły sukcesu w żadnym związku.