autor

[Laura May Hirsch]

#alternatywnarzeczywistość1
Laura w 2026

Marzec, 2026
Dwudzieste pierwsze urodziny Stelli wypadały w 2026 roku w czwartek. I tego też dnia, już od samego rana zaczęło się ich świętowanie. Laura przywitała ją śniadaniem do łóżka, a potem wręczyła prezent – prześliczny wisiorek, który chyba Martinez się podobał, bo kilka dni wcześniej przyłapała ją na oglądaniu go na jakiejś stronie, a potem sprawdzaniu jego ceny. Na cały dzień miała zaplanowane różne niespodzianki, chcąc sprawiać radość Stelli przy każdej możliwej okazji i oglądać jej uroczy uśmiech przez cały dzień. Plan zajęć na uczelni w tym dniu był wyjątkowo luźny, dlatego mogły pozwolić sobie na odpuszczenie kilku zajęć i świętowanie w domu, a najlepiej w łóżku. Po śniadaniu były lody, na obiad zamówiły coś ze swojej ulubionej knajpki, a czas pomiędzy pożytkowały na nadrabianie filmów oraz nieodrywanie od siebie rąk. Warto wspomnieć, że w tej rzeczywistości Laura i Stella od kilku tygodni były parą, chociaż mieszkały razem od początku studiów tej drugiej, kiedy podjęły decyzję, by wynająć razem mieszkanie.
Z okazji urodzin tej młodszej, Claribel organizowała kolację, na którą zaprosiła najważniejszych członków rodziny oraz przyjaciół, a że rodziny dziewcząt znają się od zawsze, na kolacji mieli być też Hirschowie. Uzgodniły więc, że będzie to idealny moment, by zrobić przed rodziną coming out oraz oznajmić, że nie są już tylko współlokatorkami. Laura sama nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Na początku nie chciały się z tym obnosić, bo była to dla nich całkowicie nowa sytuacja, potem potrzebowały chwili, by sprawdzić, czy to co jest między nimi naprawdę działa, a teraz miały przed sobą poinformowanie o swoim uczuciu swoich rodzin. Czy się stresowała? Trochę. Na pewno nieco bardziej, niż stresowałaby się przedstawiając rodzinie jakiegoś chłopaka. Wiedziała, że ich rodziny są tolerancyjne, ale była pewna, że będzie to dla wszystkich ogromne zaskoczenie.
- Hej, piękna… - wymamrotała, wsuwając nos we włosy Stelli i przytulając się do niej bardziej. – Stresujesz się? Wiesz, dzisiejszym wieczorem? – odsunęła się delikatnie i spojrzała na nią pytająco. Nie chciała wychodzić z łóżka i szykować się na wieczór. Było tak miło, Stella pachniała jej ulubionymi perfumami, a samą swoją obecnością niekoniecznie pozwalała skupić się Laurze na lecącym w tle filmie. Sięgnęła po telefon, by spojrzeć na godzinę. – Mamy jeszcze dwie godziny. – poinformowała ją z cwaniackim uśmieszkiem i pomachała znacząco brwiami.

[Stella Martinez]

Stella w 2026

Wszystko było dobrze.
Wiosenne słońce nieśmiało przebijało się przez białe firanki do sypialni dziewczyn, zostawiając na ścianach cieniste wzory. Nieduża wieża, kupiona niedawno na wyprzedaży, grała piosenki z ich ulubionej składanki. W pomieszczeniu wciąż unosił się zapach jedzenia, które jakiś czas temu zamówiły z knajpki za rogiem. Jednym słowem - sielanka. Stella nie miała ochoty wychodzić spod miękkiego różowego koca, chciała tak siedzieć z Laurą przynajmniej do jutra. Było jej ciepło i przyjemnie, w dodatku miała przy sobie kogoś niezwykle bliskiego, z kim mogłaby spędzać każdą wolną chwilę. Laura Hirsch, przyjaciółka z dzieciństwa, chwilowo wróg w liceum, a teraz dziewczyna. Osoba, z którą o wiele łatwiej stawiało się czoła światu. Głębokie uczucia pojawiły się w niej niespodziewanie, przynajmniej z pozoru, bo kiedy zaczęła się nad tym zastanawiać, uświadomiła sobie, że tliły się w niej od zawsze. I teraz, dopiero, nareszcie!, mogła dać im upust.
- Bardzo - przyznała, odrywając wzrok od lecącego na laptopie filmu. Od rana czuła w żołądku nieprzyjemny ścisk, który przez większość czasu udawało jej się ignorować, lecz z każdą minutą przybliżającą je do wyjścia, ignorowanie problemu stawało się coraz trudniejsze. Niby wiedziała, że jej rodzice są (powinni być) tolerancyjni. Nie potrafiła sobie wyobrazić, że nakrzyczą na nią i wyrzucą ją z domu, ale i tak miała wrażenie, że ich w pewien sposób zawodzi. Że już nie spojrzą na nią tak samo. Że nie będą potrafili traktować Laury jako jej życiowej partnerki, tylko jak przyjaciółkę, którą była przez ostatnie kilkanaście lat. - A ty nie? - Zapytała, zawieszając na niej swój odrobinę zmartwiony wzrok. Może Laurze było łatwiej, miała dużo rodzeństwa, każde z nich miało w swoim życiu inne przypały. A u Hanniganów (Crane'ów, Martinezów) była tylko ona, oczko w głowie, kochana Stella, od chmur zawracania, ale dobre dziecko.
Kąciki jej ust uniosły się nieznacznie, widząc jak Laura próbuje ją rozbawić. - Możemy przez ten czas wymyślić wymówkę, żeby tam nie iść - odparła i rozwiązała luźny kok z czubka głowy, pozwalając swoim ciemnym włosom swobodnie opaść na ramiona. Położyła się na boku, wyciągając rękę w stronę Laury, delikatnie gładząc palcem jej piegowate policzki, jakby chciała połączyć kropki w książeczce z zadaniami dla dzieci. Nieprzerwanie zachwycała się jej urodą, znała już absolutnie każdy skrawek jej ciała, niejednokrotnie uwieczniając je w swoim szkicowniku. Szalała za nią, tak jak nigdy za nikim nie szalała; to chyba właśnie była ta miłość, na którą niecierpliwie czekała będąc jeszcze nastolatką. Gdyby tylko wiedziała, że cały czas miała ją przy sobie.

[Laura May Hirsch]

Laurze wydawało się, że była przygotowana na wiele rzeczy, które wydarzą się w jej życiu. Zwłaszcza, gdy zaczęła studia i rozpoczęła bardziej dorosłe życie, korzystając z uroków studenckiej wolości i tego nieodpartego wrażenia, że to idealny czas, by odnaleźć siebie. Nie spodziewała się jednak, że odnajdzie siebie u boku swojej najlepszej przyjaciółki. Dogadywały się dobrze od lat, pomijając ten nieco za długi incydent w liceum, a gdy zamieszkały razem na studiach, zaczęły rozumieć się niemal bez słów. Wieczory spędzały na długich rozmowach, dzieliły się ze sobą wszystkimi przemyśleniami, radościami i troskami. Aż któregoś wieczoru, oczywiście pod wpływem słodkich drinków, bo prawdopodobnie bez nich nie miałyby odwagi przekroczyć pewnej granicy, doszło do czegoś, po czym chyba obie nie wyobrażały sobie, że mogłoby być inaczej. Oczywiście musiały do tego przywyknąć, poukładać sobie w głowach, że to co do tej pory myślały i czuły jest czymś zupełnie innym, ale wyszło im to na dobre. W końcu najlepsze związki zaczynają się od przyjaźni, prawda? Wiele razy słyszała rady, żeby partner nie był jedynie osobą, której pragnie, ale również bratnią duszą i przyjacielem, dla którego zrobi wszystko. Stelli pragnęła, ale też uważała za najlepszą przyjaciółkę i prawdziwą bratnią duszę.
- Nie wiem, czy bardzo, ale też się stresuję. – odparła cicho i wzruszyła lekko ramionami. Trudno jej było opisać to nieznane uczucie niepokoju, której towarzyszyło jej cały dzień i mieszało się ze swego rodzaju podekscytowanie. Czuła, że dotarły do punktu, w którym chciała chwycić ją za rękę i oznajmić całemu światu, że ta dziewczyna sprawia, że każdego ranka wstaje szczęśliwa i to z nią chce codziennie kłaść się do łóżka. Nie wiedziała jak zareagują ich rodziny, ale liczyła na to, że ostatecznie wszystko będzie dobrze.
-Heej! Dobrze wiesz, że nie to miałam na myśli. – zażartowała i wywróciła oczami. Zmieniła nieco pozycję, obracając się na bok, by być naprzeciwko Stelli i uśmiechnęła się uroczo, kiedy ta dotknęła dłonią jej policzka. Wysunęła dłoń i położyła ją na jej talii, palcem kreśląc bliżej niezidentyfikowane wzory na jej skórze, z której zsunął się kawałek materiału.
- Będzie dobrze. – szepnęła pocieszająco i pochyliła się w jej stronę, by skraść jej całusa. – Owszem, pewnie liczą na to, że w końcu przedstawimy im przyszłych prawników oraz pochwalimy się pierścionkami z diamentami, ale… oni by nas tak nie uszczęśliwiali, prawda? A chyba o to chodzi, o nasze szczęście? – mówiła cicho, a na koniec uśmiechnęła się delikatnie.

[Stella Martinez]

Czy Laura wiedziała, że miała na swoich policzkach wymalowane całe konstelacje? Stella już niejednokrotnie zachwycała się jej piegami, a i tak za każdym razem odkrywała w nich coś nowego, tak jak teraz, kiedy leniwie sunęła po nich palcami. Zawsze zwracała uwagę na takie szczegóły, weszło jej to w nawyk po setkach godzin spędzonych na malowaniu obcych twarzy.
- No niby tak... - mruknęła w odpowiedzi, uśmiechając się niemrawo, kiedy Laura skradła jej pocieszycielskiego całusa. Stella nie potrafiła na to spojrzeć od tej strony, to nie było dla niej takie łatwe - szczęście, oczywiście, że jej rodzice tego dla niej pragnęli, ale czy nie rozminęli się kiedyś w tej wizji? Czy nie trzymali w swoich prywatnych słownikach innej definicji pod tym hasłem? To ciągle nie dawało Stelli spokoju.
W końcu podniosła się z łóżka i podeszła do komody, w której trzymała swoje ubrania, wszystkie w artystycznym nieładzie (tak lubiła to nazywać, żeby się nie przyznawać, że po prostu ma w szufladach bajzel). - Nawet nie wiem co ubrać - westchnęła, krytycznie przyglądając się swojej kolekcji kolorowych ubrań. - Myślisz, że powinnam pójść w coś bardziej formalnego, coś na zasadzie, Mamo, tato, usiądźcie, muszę wam coś powiedzieć - zaczęła, pokazując Laurze białą bluzkę i granatową marynarkę, zestaw, który nosiła średnio dwa razy do roku, czyli podczas sesji egzaminacyjnych (choć też nie zawsze). - Czy może Hej, nic wam nie powiem, sami się domyślcie - zaproponowała, wyciągając tęczową bluzkę i równie kolorowe spodnie - gdyby tylko miała wolną rękę, pewnie dobrałaby do tego swoje ulubione okulary przeciwsłoneczne w kształcie serduszek i kolczyki w kształcie słodkich babeczek z lukrem. - Czy jednak radzisz postawić na klasykę? - Wrzuciła poprzednie ubrania z powrotem do szafy, wyciągając z niej beżową sukienkę w drobne kwiatki, ładną, taką pomiędzy strojem oficjalnym i nieoficjalnym. - A tak poza tym na pewno nie liczą na to, że przedstawię im prawnika, uświadomiłam im to z piętnaście lat temu. Już mam wystarczającą ilość prawników w rodzinie - aż się wzdrygnęła na samą myśl, bo z autopsji dobrze wiedziała, że prawnicy to specyficzni ludzie, w dodatku w większości to pracoholicy. - Mam nadzieję, że będzie ciasto cytrynowe - dodała, próbując przekierować swoje myśli na inne tory, dalej grzebiąc w swojej szafie.

[Laura May Hirsch]

Uwielbiała to, w jaki sposób funkcjonowała ich relacja. Wiedziała już wcześniej, że może na Stellę liczyć mimo wszystko, jednak teraz, kiedy były bliższe sobie bardziej, niż kiedykolwiek, doceniała wszystkie te momenty. Na jej ustach zawsze pojawiał się uśmiech, kiedy Martinez badała jej piegi, nie tylko na twarzy. Przy niej czuła się piękna, inteligentna, zawsze doceniona i kochana.
Nie mogła patrzeć na to, jak Stella się stresuje. Nie była wtedy sobą, nie była jej Stellą. Tą, która zawsze znalazła jakąś rezolutną odpowiedź, która lubiła mówić i głośno się śmiać, która zawsze miała w zanadrzu jakąś anegdotkę. To ona zawsze była tą, która pocieszała i uspokajała, uważając, że nie ma się czym martwić, gdy Laura zestresowana studiami nie potrafiła się na niczym skupić.
Wywróciła oczami i zaśmiała się, gdy jej ukochana podeszła do komody i zaczęła grzebać w szufladach. – Mhm… to totalnie nie w twoim stylu, od razu domyślą się, że czeka ich poważna rozmowa. – zauważyła i zmarszczyła brwi. Znali ją na tyle, by wiedzieć, że stonowany i formalny strój ma w sobie jakieś drugie dno. – Nawet nie wiem, jak bardzo bym chciała, żebyś założyła coś, co od razu będzie krzyczało „Mamo, tato, wolę dziewczyny!” – uniosła się na przedramionach, śmiejąc się głośno. Tęczowa bluzka była jednoznaczna, ale w przypadku Stelli, która lubiła kolorowe ubrania, chyba niekoniecznie dawała sygnał yup, i’m gay. – Ta sukienka jest śliczna, uwielbiam cię w niej. – przyznała z uśmiechem, spoglądając na sukienkę, którą Stella trzymała w ręku. Sama w końcu wstała, podchodząc do swojej komody z ubraniami, w której oczywiście był nienaganny porządek i zaczęła przyglądać się swoim opcjom. – Teraz pytanie, co ja powinnam założyć? – spojrzała pytająco na Martinez i przechyliła nieco głowę, słuchając o przedstawianiu rodzicom prawnika.
– No tak… – pokiwała głową, zgadzając się z nią. Nie było nikogo, kto tak bardzo manifestowałby swoją niechęć do zawodu prawnika, co Stella. – To pewnie spodziewaliby się artysty? – rzuciła w zamyśleniu. – W moim przypadku na pewno liczyli na kogoś poważnego. – dodała z lekkim wzruszeniem ramion. Po chwili wyciągnęła granatowy damski garnitur i kwiecistą koszulę, którą pokazała blondynce. – To? Jest oficjalne, ale koszula w kratę dodaje nieco luzu… – podobało się jej to połączenie. Było klasyczne, według niej totalnie w jej estetyce, ale też kojarzyło się jej z kobietami sukcesu, które wybierały sobie na pranerki takie właśnie wariatki, co lubiły kolorowe ubrania i kolczyki w kształcie jedzenia. – Ojej, taaak! Bądź tylko grzeczna, może nam zapakują do domu! – zaśmiała się, podchodząc do Stelli i obejmując ją od tyłu.

[Stella Martinez]

Stella nie podejrzewała, że stres tak ją sieknie. Zazwyczaj niczym się nie przejmowała, była pod tym względem oazą spokoju, przeciwieństwem Laury, która potrafiła się zafiksować na jakimś uczelnianym drobiazgu i zarywać przez to noce. Wydawało jej się, że po prostu pojedzie na obiad, rzuci swoim wyznaniem podczas nakładania warzyw na talerz, wzruszy ramionami na wszelkie oznaki zdziwienia swoich rozmówców, i przejdzie nad tym do porządku dziennego. Taka była, tak się zachowywała, rzadko potrafiła faktycznie czymś się przejąć - czy też rzadko potrafiła to po sobie pokazać - a jednak tym razem czuła się sparaliżowana przez stres. Jej myśli wciąż uporczywie krążyły wokół dzisiejszego obiadu, jakkolwiek nie próbowała skupić się na czymś innym. Okropne uczucie, do którego nie przywykła.
- W takim razie nakładam tę sukienkę - westchnęła ciężko, jakby właśnie podjęła ciężką życiową decyzję, rozkładając ją na łóżku. - Gdzie schowałaś żelazko? - Mruknęła, rozglądając się po pokoju, bo sama rzadko z niego korzystała, ale tym razem wolałaby wyglądać jak człowiek. W końcu zoczyła je na szafie, oczywiście!, dla niej to było miejsce z ograniczonym dostępem, ale Laura i jej dwa metry wzrostu pewnie chętnie korzystały z takiej dodatkowej półki. Szybko przysunęła sobie krzesło, trochę chyboczące, ale nie powinna z niego spaść i się połamać.
A gdyby tak jednak spadła i się połamała?...
Szybko wyrzuciła z głowy tę myśl, bo jeszcze nie upadła tak nisko, żeby odkładać tę rozmowę na później przez wizytę w szpitalu. - Czy ja wiem czy artysty, ale pewnie spodziewali się kogoś walniętego, w zasadzie powinni odetchnąć z ulgą, że padło na ciebie - stęknęła, wreszcie dostając się do żelazka. Stella zdawała sobie sprawę, że jej nastoletnie lata (które nie skończyły się znowu tak dawno temu) były naznaczone głupimi pomysłami i naiwnością, serca również, jeżeli nie przede wszystkim. Jej mamie na pewno zdarzyło się wznieść oczy do nieba, choć nie była osobą wierzącą, zastanawiając się co jej córka widzi w tym czy tamtym chłopaku ze szkoły. Laura z ich perspektywy była osobą idealną, ułożoną, znajomą.
- Garnitur? Nie uważasz, że to zbyt poważne? Może lepiej wskocz w jeansy? - Zaproponowała, chociaż spodnie zaprasowane w kant pasowały do Laury jak ulał. Mimo wszystko to nie była kolacja wigilijna, Stella nie była pewna, czy nie przesadzają z tymi strojami. - Taaa, pewnie liczyli na jakiegoś nudziarza w okularach, piszącego pracę doktorską na temat bezpieczników - wywróciła oczami, dalej prasując sukienkę, choć już wydawała się gotowa do założenia. Czy da się pisać pracę o bezpiecznikach? Przez chwilę się nad tym zastanawiała, ostatecznie dochodząc do wniosku, że jeżeli się chce, da się pisać o wszystkim.
- Uważaj, mam gorące żelazko! - Ostrzegła Laurę, kiedy tak znienacka objęła ją w pasie. - Ja zawsze jestem grzeczna - dodała, wręczając jej to gorące urządzenie, żeby postawiła je z powrotem na górze.
- Powinnyśmy zaprosić Lily na jakąś babską domówkę. Mam wrażenie, że odkąd jesteśmy razem, nieświadomie odsunęłyśmy się od siebie - dodała, opadając na miękkie łóżko. Skoro już poruszały poważne tematy, postanowiła dotknąć jeszcze jednego z nich.

[Laura May Hirsch]

– Jest w szafie. – odpowiedziała, gdy Stella zaczęła rozglądać się w poszukiwaniu żelazka, którego Laura wcale nie schowała, tylko po prostu odłożyła na jego miejsce. Lubiła porządek, od zawsze. W ich mieszkaniu próbowała utrzymywać jakiś ład, przynajmniej wśród rzeczy, z których Martinez nie korzystała często. Dobrze wiedziała, gdzie można było znaleźć żelazko, torbę na prezent, sznurek, czy cokolwiek, co było potrzebne raz na jakiś czas, co ona ułożyła wedle swojego systemu, a co Stella z pewnością zapodziałaby na zawsze w ich niewielkich rozmiarów mieszkaniu. Przyglądała się jej, gdy ta wchodziła na krzesło, nie chcąc wchodzić jej w paradę, by potem nie było, że nie pozwala jej być samodzielną!
– Powinni się cieszyć, a nie odetchnąć z ulgą. – rzuciła rozbawiona. Jej rodzice po akcjach z braćmi byli chyba bardziej wyrozumiali, niż rodzice Stelli. Ufali jej na tyle, by wiedzieć, że nie podejmie złej decyzji i podejmując ją weźmie pod uwagę również najbliższych. Z drugiej strony miłość nie wybiera i tę decyzję podjęłaby bez względu na przekonania rodziców i ich pomysł na nią.
– Nie wiem. Lubię go. Ale okej! – wzruszyła lekko ramionami, bo nie miała problemu z tym garniturem, który zakładała na różne okazje. – Ale marynarka zostaje. – odparła zdecydowanym tonem. Jeansy, koszula w kwiaty i marynarka wyglądały według niej równie dobrze. A odpowiednio wystylizowana, z dodatkami w postaci złotej biżuterii wyglądała naprawdę classy.
– I gdybyśmy nie zaczęły się spotykać, to ten scenariusz byłby naprawdę prawdopodobny. – zaśmiała się, nie zastanawiając się za bardzo, czy o bezpiecznikach można pisać pracę doktorską. Pewnie można, jeśli na rynek weszły jakieś nowe modele, czy coś. Laura nie miała na swoim koncie wielu związków, ale biorąc pod uwagę to, że spotykała się z nauczycielem, analitykiem, a potem inżynierem, jakiś nudziarz mógł być jej pisany.
– Gorące jak ty. – zażartowała tym jakże suchym tekstem i zabrała ręce, żeby się nie poparzyć. – Tę wersję zostaw dla rodziców. – uniosła znacząco brew i odebrała od niej żelazko, by odstawić je na górną półkę, do której sięgnęła bez wchodzenia na krzesło. Szczęściara.
– Koniecznie! – zgodziła się z pomysłem Stelli. – Tak myślisz? Nie wiem, mam wrażenie, że to bardziej złożone. Poza tym sama wiesz, jak to jest… jak się z kimś zaczynasz spotykać, to więcej czasu poświęca się tej osobie. Pamiętasz, jak Lily ogarnęła sprawę z Taylorem i zaczęli randkować na poważnie bez ukrywania się? Wtedy ciągle siedzieli razem. – takie było jej wrażenie, ale może Martinez miała inne zdanie?

[Stella Martinez]

- Naprawdę byłabyś w stanie spędzić życie z osobą, która zajmuje się naukowo bezpiecznikami? Całe szczęście, że na siebie wpadłyśmy, bo umarłabyś z nudów w wieku trzydziestu lat - wywróciła oczami, choć na jej twarzy pojawił się lekki figlarny uśmieszek. Już ona dbała o to, żeby rutyna za bardzo nie rozgościła się w ich życiu, pod tym względem w ogóle się nie zmieniła pomimo upływu lat. Bała się nudy, nie wiedziała co wtedy ze sobą zrobić, a jej myśli wędrowały gdzieś w zakazane rejony. Lubiła zająć czymś ręce.
- Ale z ciebie żartowniś - skwitowała usłyszany przed chwilą suchar, od razu sięgając po szklankę z niedopitym sokiem pomarańczowym, żeby zwilżyć usta. Większość osób, które ją znały, nie nazwałyby ją grzeczną, choć już wyrosła z lat największego buntu - teraz, z dala od rodziców, żyjąc samodzielnie, w zasadzie nie miała po co dokazywać.
Zaczęła odhaczać punkty z wyimaginowanej listy rzeczy do zrobienia. Sukienka była gotowa, włosy wystarczyło rozczesać, Laura wiedziała co ubrać, pozostało jej tylko zrobienie lekkiego makijażu. Wstała z łóżka dosłownie chwilę po tym jak na nim usiadła i poszła po swój lusterko i swój koszyczek z kosmetykami. Nie był duży, nie malowała się codziennie, ale dzisiaj czuła potrzebę zrobienia sobie kolorowego oka. Lubiła kolory, dodawały jej pewności siebie, czuła się dzięki nim lżejsza i weselsza. Żółty zdecydowanie był jej ulubionym, a odkąd pofarbowała włosy na brąz, lepiej w nim wyglądała (wcześniej trochę się gryzł z jej oryginalną blond czupryną).
- Niby tak, ale sytuacja z Taylorem to nie to samo, bo nigdy się z nim nie spotykałyśmy - zauważyła, nie mogąc się zdecydować na kolor z paletki. Czy faktycznie wziąć żółć, czy może jednak postawić na róż, a może jednak ciemniejszą zieleń? Każdy wydawał jej się piękny. - Wszystko robiłyśmy we trzy, a teraz my się do siebie mizdrzymy, no nie wiem, ja bym się czuła jak piąte koło u wozu - wzruszyła ramionami, bo nie była pewna czy nie nadinterpretuje tej sytuacji - w zasadzie chciałaby, żeby Laura jej powiedziała, że trochę przesadza. Nie chciała jednak stracić tak dobrej przyjaciółki, jaką niezaprzeczalnie była Lily.
W końcu postawiła na żółty cień do powiek, który powinien pasować do tamtej beżowej sukienki. Podkreśliła go brązową kredką do oczu i tuszem do rzęs o tym samym kolorze, zamrugała kilkukrotnie, przyjrzała się sobie krytycznie, i doszła do wniosku, że tyle wystarczy. Musnęła tylko usta malinową pomadką, delikatnie ożywiając ich kolor. Prawie au naturel.
- Wiesz co, chyba przestałam się stresować. Co będzie to będzie - wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze nosem, tak, była gotowa na tę konfrontację. Zresztą rozsądek cały czas jej podpowiadał, że wszystko pójdzie dobrze, to te nieszczęsne emocje irracjonalnie wywoływały w niej stres. Schowała swoje kosmetyki z powrotem do koszyczka, kiedy w pokoju rozległ się dźwięk głosu Harry'ego Stylesa. Stella szybko zrobiła głośniej, łapiąc Laurę za nadgarstki, żeby potańczyła z nią chwilę na środku pokoju. - Pamiętasz jak byłyśmy na jego koncercie? Rany, kiedy to było - zaśmiała się radośnie na to wspomnienie, bo choć wciąż lubiła jego twórczość, jej nastoletnia fascynacja jego osobą teraz wydawała jej się ciut śmieszna. Nie przeszkadzało to jej jednak w żwawym tańcu w swoim ulubionym różowym dresie i skarpetkach w gwiazdki.

[Laura May Hirsch]

– Nie wydaje ci się, że bez ciebie prowadziłam nieco nudne życie i wcale mi to nie przeszkadzało? – zaśmiała się widząc minę Stelli. Niemal od zawsze i niemal wszyscy uważali Laurę za sztywniarę, kilka lat temu sama Stella miała o niej takie zdanie. Ich przyjaźń, która rozwinęła się romantyczne uczucie, sprawiła, że Laura chętniej wypadała ze swojej rutyny i była gotowa na więcej, by po prostu móc spędzać czas z Martinez. Musiała przywyknąć do spotkań na ostatnią chwilę, do wracania się do mieszkania po zapomniane rzeczy, do pomysłów, które prawdopodobnie w jej głowie by się nie zrodziły.
Posłała Stelli uroczy uśmiech i kiedy ta odeszła, żeby się szykować, również Laura zaczęła przygotowywać swój strój, by potem go założyć. Poprawiła włosy, a na usta nałożyła malinowy balsam do ust, stając w końcu przed lustrem i uznając, że jest gotowa. W porównaniu do Stelli nie lubiła makijażu, a szczególnie kolorowych cieni do powiek, a gdyby się nimi umalowała, to nie czułaby się sobą.
– Może trochę masz rację… ale przyjaźnimy się tyle czasu, że wydaje mi się, że gdyby Lily poczuła się jak piąte koło u wozu, to bym nam to po prostu powiedziała. Poza tym… chyba zachowujemy się przy niej całkiem grzecznie? – spojrzała na Stellę znacząco i uśmiechnęła się do niej. – A może to po prostu jakaś faza przejściowa? Może musi się przyzwyczaić do obecnej sytuacji? A może to nie chodzi o nas, a mają jakiś trudniejszy czas z Taylorem dlatego się wycofała? Albo na odwrót i po prostu nie mogą się od siebie oderwać. – dodała, rozważając różne opcje. Powodów mogło być wiele, a Laurze wydało się, że ich wieloletnia przyjaźń nie miała prawda się popsuć przez ich związek. Musiały wziąć pod uwagę to, że teraz miały studia, pracę, związki, mieszkania i po prostu mogło się to nieco rozjechać?
– To chyba najlepsze podejście, zwłaszcza, że już nie ma odwrotu. – odpowiedziała siadając na łóżku. Chciała na chwilę tylko spojrzeć na swój telefon, żeby sprawdzić, czy nie dostała od kogoś jakiejś wiadomości, ale zanim wzięła go do ręki, jej nadgarstek złapała Martinez. Bez słowa, za to śmiejąc się radośnie, złapała jej dłoń i zaczęła tańczyć w rytm muzyki ich idola, w którego uwielbiały będąc w szkole średniej.
– Pamiętam. To był świetny koncert. – do tego wspomnienia wracały często, bo nawet jeśli teraz nie były fankami numer jeden Harrego Stylesa, to pewnie i tak były utwory, które dużo dla nich znaczyły.
– Kochanie… – spojrzała na twarz niższej dziewczyny i zgarnęła włosy z jej czoła, zaczesując je za ucho. – Ubieraj się, bo musimy się zbierać. – odezwała się w końcu, gdy piosenka się skończyła. Nie mogła przerwać Stelli tańca, ale nie mogła też znieść myśli, że się spóźnią!

/ wątek przerwany