autor

[Dreamy Seattle]

<div class="lok0"><div class="lok1"><div class="lok2"><img src="https://tacodelmar.com/wp-content/uploa ... /div></div>

[Hallie Whiteley]

##

- Naprawdę, naprawdę przepraszam za spóźnienie - wydyszała Hallie, zamując miejsce naprzeciwko Abrahama i rzucając swoją sportową torbę na krzesło obok. Deskorolkę wsunęła pod stół i szybko poprawiła kilka niesfornych kosmyków, które uciekły z misternie spiętego koka na czubku głowy. Czuła się strasznie głupio, bo ojciec i tak zgodził się zjeść z nią obiad w czasie przerwy między jej zajęciami, a próbą i w miejscu, które wskazała tak, aby później mogła szybko dostać się do Pacific Northwest Ballet. Co prawda, mogli zjeść w Queen's Anne i wtedy miałaby pewnie więcej czasu, ale z doświadczenia wiedziała, że kilka przecznic dalej można sporo zaoszczędzić, a meksykańska knajpka, która od razu wpadła jej do głowy, była przez nią bardzo często odwiedzana. - Wybrałeś sobie już coś? Mają przepyszne tacos... ale w sumie nie wiem czy są koszerne. Muszą być koszerne? Nie znam się zbytnio na tych sprawach, przepraszam, dopiero teraz o tym pomyślałam! Jak chcesz to możemy zmienić lokal - włączył jej się tryb katarynki, pewnie dlatego, że naprawdę nie mogła się doczekać spotkania z Abrahamem, a dziś jak na złość wszystko szło źle.

[Abraham Herschel]

#14 chyba

Widok to był naprawdę niecodzienny; trzeźwy, ostrzyżony i schludnie ubrany Abraham. Ostatnio staczał się coraz niżej, a może nawet już dotknął dna? W każdym razie dzisiaj miał udawać, że jest inaczej. Chociaż już od bardzo dawna nie liczył się ze zdaniem rodziny czy garstki przyjaciół, która jeszcze mu pozostała, to z jakiegoś powodu obchodziło go zdanie Hallie. Owszem, była jego córką, ale jednocześnie kompletnie obcą mu osobą, dlatego mogło to szokować. Z tym, że pojawienie się jej w życiu Abrahama poruszyło temat, który zawsze był dla niego ważny; bycie ojcem. Nie doczekał się dziecka z Avianą, a rozpad małżeństwa skutecznie sprowadził go na ziemię i uświadomił, że raczej w najbliższym czasie nim nie zostanie. I nagle okazuje się, że ma córkę, co prawda już dorosłą, która nie do końca potrzebowała go w swoim życiu, ale chciała, aby w nim był. Pozornie to nic wielkiego, kilka godzin trzeźwości i przyzwoitego zachowania. Chociaż korciło, aby wypić chociaż jedną albo dwie szklanki whisky przed wyjściem, nie chciał zrobić na niej złego wrażenia. Pojawił się nawet na miejscu nieco wcześniej, zapoznając się z ofertą restauracji. Nie, żeby miał zaraz robić sceny i domagać się respektowania diety wymaganej przez jego religię, bo z byciem przykładnym wyznawcą judaizmu miał tyle, co z byciem świętym Mikołajem. Kiedy Hallie wpadła do środka niczym burza, uśmiechnął się do niej delikatnie. - Nic się nie stało - zapewnił ją, nim zdążyła się rozgadać i na ten temat. Zdążył zauważyć, że w sytuacjach, które mogłyby wydawać się stresujące, często dochodziło do słownego potoku. - Spokojnie, to nie tak, że każdy tego przestrzega - rzucił z rozbawieniem, bo naprawdę Abraham jakoś nie wybrzydzał i wszystkich restrykcyjnych zasad trzymał się jedynie podczas Chanuki, na którą cała rodzina zbierała się w jego rodzinnym domu. Nawet jego dziwaczna siostra Edna i pan perfekcyjny brat Józek. - Nie pogardzę dobrym taco - dodał, bo w końcu to, że był Żydem nie oznaczało, że jego kubki smakowe były jakieś upośledzone i naprawdę lubił meksykańską kuchnię. - Jak się czujesz? - wypalił, nim w sumie zdążył przemyśleć swoje pytanie. Bo jasne, pierwotnie chodziło mu po prostu oto, co u niej. A może wcale nie? Wiadomość zarówno o niej samej, jak i o tym z jaką chorobą musi się zmagać mocno w niego uderzyła.

[Hallie Whiteley]

Hallie tak naprawdę nie miała zbyt wielu okazji, by wyrobić sobie o nim zdanie czy chociażby zobaczyć tę nieco ciemniejszą stronę jego natury. W końcu, dopiero niedawno dowiedziała się, że jest jej ojcem i choć naprawdę chciała poznać go jak najlepiej, to zdawała sobie sprawy, że generalnie ludzie nie podzielają jej otwartości i optymizmu, dlatego też starała się pozostawić mu jak najwięcej przestrzeni i na niego nie naciskać. Jakby na to nie spojrzeć, dla niego musiało to być równie trudne, co i dla niej.
- Och, no to okej. Tak naprawdę to niewiele wiem na ten temat, jakby jestem na etapie świątecznego pancernika - zarumieniła się lekko, bo było jej nieco głupio, że zupełnie nie ma pojęcia o kulturze swojej rodziny, ale to przecież nie była jej wina. Wychowywali ją ciocia i wujek, którzy nie mieli nic wspólnego z judaizmem, więc dopiero teraz zaczynała się oswajać z myślą, że może wypadałoby dowiedzieć się nieco więcej o kulturze, która była jej częścią. - O to w porządku, ja uwielbiam te z szarpanym kurczakiem z sosem mango i marynowanym kaktusem, polecam - uśmiechnęła się do niego, przeleciała wzrokiem całą kartę i odłożyła ją na bok. Bywała tu tak często, że zdążyła już spróbować prawie wszystkiego z menu i szybko zdecydowała na co ma ochotę. - Dobrze. Jestem trochę przemęczona, bo jesteśmy w trakcie sezonu, no i same występy też pochłaniają dużo czasu... aaa, właśnie! Mam coś dla ciebie - starała się udać, że nie zrozumiała o co ją pyta, a że miała świetny sposób na odwrócenie jego uwagi, to postanowiła go od razu wykorzystać. - To bilety na "Dziadka do orzechów". Nie ma mnie w nim jakoś szczególnie dużo, ale mam nadzieję, że przyjdziesz - niepewnie przesunęła dwa bilety w jego stronę. Nie była pewna, czy przyszedłby sam, czy miał kogoś, kogo chciałby zabrać, dlatego też wolała założyć bardziej optymistyczną wersję.

[Abraham Herschel]

Kiedyś, jeszcze kilka lat temu, Abraham z pewnością podzielałby jej optymizm, dzielił się historiami ze swojego życia. Jednakże w obecnej sytuacji, kiedy resztką sił zbierał to, co z niego pozostało, aby przed Hallie stworzyć iluzję normalności, nic dziwnego, że końcowy produkt mógł wydawać się niezbyt zadowalający. I nie mogła tego wiedzieć, skoro nie miała pojęcia o bagażu doświadczeń, jakie codziennie nosił na swoich barkach, ale ona stała się dla Abrahama światełkiem w tunelu. Nadzieją, a może powodem, dla którego mógł walczyć?
- Przecież to nie twoja wina, jeżeli masz jakieś pytania, śmiało, pytaj - zaoferował, uśmiechając się przy tym łagodnie. O dziwo nie wyglądało to wcale dziwacznie, chociaż tak się czuł. Naturalnie łagodny, wręcz pogodny uśmiech od dawna już nie gościł na twarzy Herschela. Oczywiście, że nie miał jej za złe braku znajomości kultury jego rodziny. Tak, jego, bo ona jeszcze nie poznała tych ludzi, którzy z pewnością z miejsca ją pokochają. Nie miała jednak powodu do wstydu, zawsze był czas na przyswojenie wiadomości niezbędnych do tego, aby pierwsze spotkanie z babcią nie skończyło się jej zawałem serca. Biedna kobieta przeszła już przez wystarczająco dużo.
- Dobra, to niech będzie to - rzucił, po kilku dłuższych chwilach wgapiania się w menu, z którego pewnie i tak niewiele rozumiał. I jak na dobrego tatuśka przystało pewnie wydusił z niej to, co ona chce i poszedł zamówić. Mały krok dla człowieka i niezbyt wielki dla ludzkości, ale hej. Przecież to zawsze jakiś progres.
Nie do końca oto mu chodziło, ale na razie postanowił zawiesić broń i nie naciskać za bardzo. W końcu nie miał do tego prawa. Był zaskoczony jej propozycją, to zaskoczenie z pewnością odmalowało się na twarzy Abrahama. - Z chęcią przyjdę - odparł niemalże od razu, przyjmując jednocześnie obydwa bilety, nawet jeżeli nie wiedział, czy będzie miał z kim przyjść. Ostatecznie zawsze mógł zabrać babcie. - Wiesz, moja siostra też tańczy w balecie. A może tańczyła, za nią ciężko nadążyć - zagaił, uśmiechając się do wspomnienia pierwszego spektaklu swojej młodszej siostry, który miał okazję oglądać. - Czy... ktoś jeszcze przyjdzie? - sam nie wiedział czy ma spytać o "rodziców" czy raczej o wujostwo. Jeszcze nie do końca odnajdował się w tej sytuacji, a z pewnością nie chciał jej wystraszyć albo zniechęcić.

[Thea Johnson]

– 9 (przed grą z Josephem za miastem) – Rozstanie z Russellem przechodziła okropnie, ale to, jak czuła się teraz gdy nagle się pojawił i udawał, że w zasadzie się nic nie stało, a przecież stało – przecież sprawił, że serce Thei pękło na milion kawałków i nawet gdy tak ładnie przepraszał i obiecywał, że teraz będzie lepiej to niezbyt mogła się otrząsnąć. W sprawach zawodowych też było niezbyt przyjemnie, bo w ciągu ostatnich kilku miesięcy zrobiła znacznie więcej kroków w tył niż w przód; zdążyła nawet podpaść Stanley’owi, który choć zawsze bronił jej tyłek sam wysłał ją ostatnio na tydzień urlopu przez to, jak spieprzyła ostatnią operację. Operacja nie była jakaś nadzwyczajnie skomplikowana, w zasadzie należała do jednej z prostszych a mimo to dała ciała – wszystko przez niedosypianie i zapełnianie tej luki kokainą – a oprócz dania ciała przez ledwo ogarnianie sytuacji to jeszcze dość solidnie pokiereszowała palec Hirsha. No cóż, podobno i najlepszym się zdarza, ale mimo to… nie czuła się z obiegam rzeczami najlepiej. Zatem rozwiązaniem sprawy operacji był urlop i odpoczynek, a jako rozwiązanie problemu z pokiereszowanym palcem Jo obrała naprawdę piękne zszycie i – co najważniejsze – zaproponowała jakieś wyjście na miasto. Nic zobowiązującego, ot chciała przeprosić, a po za tym zawsze lepiej spędzić wieczór w miłym towarzystwie niż przed telewizorem, prawda?
Na pewno wspólnie znaleźli knajpę, do której Thea wpadła spóźniona, bo musiała najpierw spławić Josepha, który zawracał jej głowę jakąś głupotą (czytaj: próbował dowiedzieć się, jak spędziła dzień). Posłała Joahimowi przepraszające spojrzenie. Wskoczyła dziś w burgundową sukienkę na ramiączka i szpilki co było odmianą biorąc pod uwagę fakt że do pracy ubierała się zdecydowanie bardziej… stonowanie.
– Jejku, serio przepraszam, korki – skłamała gładko, bo w ściemnianiu ostatnimi czasy zrobiła się najlepsza. Odwiesiła beżowy płaszcz na oparcie krzesła i zajęła miejsce naprzeciwko mężczyzny. – Co słychać w pracy? – zaczęła trochę rzeczowo, ale w końcu dopiero za dwa dni miała wrócić do pracy bez której nie mogła żyć, a po za tym od czegoś trzeba zacząć. Nigdy przedtem nie wychodziła do restauracji z żadnym współpracownikiem. Inna sprawa, że Joahim był jedynym mężczyzną, z którym pewnie umiała jakkolwiek się dogadać przez ostatnie miesiące.

[Joachim Hirsch]

Joachim nigdy nie podejrzewał, że jakikolwiek specjalista załatwi go w taki sposób. Nie zdziwiłby się, że jakiś zestresowany stażysta albo rezydent nieco się rozpędzi i zapomni po co trzyma w dłoni skalpel, ale też nie aż tak. A tu proszę - koleżanka dała radę koncertowo. Oczywiście, że był wściekły, nie szczędził też uszczypliwości, gdy wszystko się stało. Właściwie podejrzewał też, że żadnych konsekwencji Thea nie poniesie, bo choć nie można odjąc jej talentu, to według Hirscha bywała jednak faworyzowana... A tu proszę, aż zrobiło mu się głupio, kiedy dowiedział się, że Johnson ma przymusowy urlop. Staruszek go zaskoczył, a sama Thea też, kiedy zaproponowała spotkanie na kolacji w ramach przeprosin. Zgodził się. Może przez to, żeby nie myśleć o nastoletniej blondynce, która nagle pojawiła się w jego życiu i wwyróciła je do góry nogami, a może, żeby trochę się podroczyć z koleżanką bo to fakt, że lubił to robić. I to też nie tak, że darzył ją czystą nienawiścią, nie, bardzo ją lubił oraz szanował, ale po prostu... Wiadomo jak jest, zawsze cię wkurza, kiedy ktoś wykorzystuje jakiekolwiek połączenia na swoją korzyść. Nawet gdy dzieje się to niezależnie. To zwyczajnie wkurza. nie inaczej było w tym przypadku. Po prostu, Jo nie przepadął za niesprawiedliwością.
Ubrany w błękitną koszulę, ciemne spodnie siedział przy stoliku, który wcześniej zarezerwowali na nazwisko Johnson. Głupio przyznać, ale nieco się stresował, co będą robić i o czym gadać. Chyba nigdy nie widzieli się poza dyżurem, jeśli to nie była jakaś impreza innego współpracownika, a to też nie często, bo Jo, będąc w małżeństwie nie zaliczał domówek ani niczego takiego. Wolał dom, wtedy. Teraz... Lubił go unikać. Niemniej, pojawiła się Thea, zupełnie inaczej wyglądająca niż na co dzień, a Joachim nie umiał powstrzymać swojej miny oraz tego zachwyconego wzroku, którego urzekła kobieca uroda.
-Cześć, sukienki zdecydowanie lepiej do ciebie pasują - pozwolił więc sobie na taki komplement, który ponieką zgryźliwością lekką być musiał. Odsunął też jej krzesło zanim zdązyła, bo z domu Rachel Hirsch wyniósł kulturę oraz ogromny szacunek względem kobiet. I nawet to, że one traktowały go jak gówno, nie zmieniło niczego. -W pracy? bardzo dobrze, nikt nie prowadzi nieuczciwej konkurencji, próbując wykończyć kolegów na bloku... nawet nudno - przyznał znów nieco zgryźliwie, ale jego łagodny, pogodny uśmiech chyba wyrażał to, że właśnie w taki sposób okazuje ciemnowłosej sympatię. Oby właśnie to okazywał. -A jak wolne? Zrobiłaś coś ciekawego? - zapytał, popijając wodę, a po chwili dostali menu, więc właśnie zerkał znad niego na swoją towarzyszkę w oczekiwaniu na odpowiedź.

[Thea Johnson]

To nie do końca tak, że Thea wszystko zawdzięczała znajomościom – jasne, Stanley na pewno miał jakiś wpływ na to, że ją przyjęli na staż akurat do tego szpitala, ale generalnie Johnson była naprawdę piekielnie zdolna i przede wszystkim uwielbiała to, co robi. Nigdy przedtem nie zdarzyła się jej tez taka wpadka, ale jej życie w ostatnim czasie naprawdę sporo się pozmieniało i były sprawy, które tak mocno ją przytłoczyły że urlop rzeczywiście był najrozsądniejszym rozwiązaniem, nawet jeśli ogólnie zadowolona z niego nie była.
Niewątpliwie jego mina delikatnie połechtała jej ego, podobnie jak to, co po chwili powiedział, na co odpowiedziała mu w pierwszej kolejności naprawdę ciepłym i uroczym uśmiechem. Wiedziała jakie miał podejście do jej pracy w niektórych sytuacjach, ale po za tym naprawdę go lubiła. Jechali na tym samym wózku, a przynajmniej tak się jej wydawało od dnia, w którym i ją ktoś postanowił okropnie potraktować w relacji związkowej.
– Dziękuję – odpowiedziała, odgarniając za ucho kilka ciemnych, zbłąkanych pasemek i skinęła głową, ponownie w ramach podziękowań, gdy odsunął jej krzesło. – Ciebie też rzadko widuję w takim wydaniu. Może powinieneś nosić pod fartuchem koszule? – poruszyła brwiami. Oczywiście, Thea była kobietą która takie gesty niesamowicie doceniała, ale też nie traktowała ich jako czegoś nadzwyczajnie dziwnego bo po za pracą obracała się głównie w gronie umiejących zachować się facetów, nawet jeśli potem się okazało, że oprócz dżentelmeńskiego zachowania nosili za paskiem jeansów broń. No cóż. – Nie martw się, już niedługo wrócę, żeby porobić Ci konkurencję – powiedziała z lekkim rozbawieniem, puściła mu nawet oczko, ale w jej głosie nie było zgryźliwości. Żartowała, to jasne, bo ona nie zamierzała z nim nigdy konkurować nawet jeśli w rzeczywistości wyglądało to różnie.
– Nie, spędzałam prawie cały wolny czas w łóżku, żeby odespać ostatnie trzy miesiące – przewróciła oczami, biorąc do rąk menu i niemo podziękowała kelnerowi który je podał. Otworzyła kartę, ale przeniosła z niej wzrok na Joachima, lekko nim go lustrując. Zawsze widziała w nim przystojnego faceta, ale dziś, ubranego w ten sposób i do tego pachnącego tak cudownie perfumami mogłaby śmiało pochwalić. – Wiem, że już przepraszałam jakieś milion razy, ale naprawdę przepraszam za ten palec. Jak się goi? – i tutaj, całkowicie niewinnego sięgnęła po jego dłoń na drugą stronę stolika i przyciągnęła ją lekko do swojej twarzy zaczynając się przyglądać palcu, który kilka dni wcześniej uszkodziła, a który teraz pewnie był przykryty jakimś opatrunkiem. W międzyczasie pojawił się kelner, zbierając od nich zamówienie i Thea postawiła na jakieś dnia, a do tego kieliszek słodkiego, czerwonego wina. Mogłaby wziąć tequilę, ale nie chciała wyjść na alkoholiczkę tak od razu!