autor

[Posy Alderidge Hirsch]

Idiota, po prostu idiota…
I kto tu się minął z powołaniem do kabaretu? Chociaż nie. Nawet jej nie rozbawił. Jedyne, co poczuła to zażenowanie i tych kilka prostych słów sprawiło, że uznała tą rozmowę za skończoną. Nie było sensu tego dalej ciągnąć, więc tylko przewróciła oczami i ruszyła na dół, na SOR, bo marnowanie czasu na te dyskusje nie miało najmniejszego sensu. Nie chciała go słuchać. Ba! Nie chciała go słyszeć.
Ale jeszcze bardziej nie chciała słyszeć tego.
Była lekarzem wojskowym. Nie biegała z bronią po pustyni. Była wyszkolona, potrafiła się nią posługiwać, ale była tylko lekarzem… gdziekolwiek działali zawsze mieli obstawę. Była też wyszkolona do jeszcze jednej rzeczy – działania, pomimo niebezpieczeństwa. Dlatego nie chciała myśleć. Chciała tam wejść i sprawdzić, czy ktoś potrzebuje pomocy. I niesamowicie drażniło ją to, że próbował ją powstrzymać i tylko cudem ugryzła się w język, żeby nie powiedzieć mu, żeby no cóż… odpieprzył się. Jeśli chciał zostać, proszę bardzo! Zanim pchnęła ciężkie drzwi od klatki schodowej zdążyła tylko napisać jedną krótką wiadomość do szefa wszystkich szefów tutejszego szpitala. Jeśli nie chciał mieć krwawej jatki na oddziale powinien zadzwonić na policję.
W pierwszej chwili uderzyła ją cisza. Przed burzą? Dopiero po kilku sekundach dotarły do niej głosy z sali segregacji. Ktoś coś wykrzykiwał… ktoś nie udzielił mu pomocy? Znała ten głos, cholera już go kiedyś słyszała. I wszystko stało się jasne.
Teraz to ona złapała Hirscha za rękaw, żeby się zatrzymał i na nią spojrzał – Był tu dwa dni temu, ćpun… chciał leki przeciwbólowe chociaż badania nie wskazywały by cokolwiek mu było. – szepnęła, po krótce wyjaśniając mu sytuację, w której się znaleźli – Porozmawiam z nim… ty sprawdź, czy ktoś potrzebuje pomocy – czy chłopak strzelał do kogoś, czy tylko w powietrze?
Jacob chciał zawieszenia broni i współpracy to właśnie ją dostał. Nie pytała go jednak o zdanie, nie oczekiwała poleceń z jego strony. Zresztą i tak by ich nie wykonała. Jej mina… było wiadome, że dyskusja z brunetką nie ma najmniejszego znaczenia, bo zrobi po swojemu. I wystarczyło zaledwie kilka sekund ciszy ze strony lekarza by uznała to za znak do działania.
-Thomas? – ostrożnie weszła na salę, skupiając na sobie uwagę mężczyzny. Był jej pacjentem, a w ciągu kilku ostatnich sekund zdążyła sobie przypomnieć cały jego przypadek. Zaskakujące jak organizm pracuje pod wpływem stresu i silnych emocji. Skłamałaby, gdyby powiedziała, że czuła się całkowicie swobodnie z tym, że jakiś psychopata mierzy do niej z broni, serce waliło jej jak szalone, ale starała się zachować spokój. Uniosła ręce i nie spuszczała wzroku z napastnika, który właśnie zaczął wykrzykiwać, że mieli mu pomóc, że ona też miała mu pomóc, że ciągle go boli, że to nie chce przestać, że on już nie ma siły… - Uspokój się, Thomas. Porozmawiajmy. Może popełniliśmy błąd. Ja go popełniłam. Daj sobie pomóc, odłóż broń a zrobię ci wszystkie badania i nie pozwolę wyjść dopóki nie dowiemy się skąd bierze się twój ból, dobrze? – spokojnie zbliżała się do mężczyzny, ciągle i uparcie chcąc skupić na nim całą swoją uwagę, żeby nie było w tym szaleństwie żadnych więcej ofiar.
Zabawne, że Hirsch chciał iść przodem, bo doszedł do wniosku, że był mniej przywiązany do życia niż Josie. Tak bardzo się mylił… tak bardzo.

[Jacob Hirsch]

To, że się nie słucha, w tym momencie uderza w niego po tysiąckroć bardziej. To, że ma w dupie wszystkie jego polecenia dotyczące prowadzenia kart pacjentów i całej reszty papierologii – dobrze, jest w stanie to przełknąć. Ale to, że jest całkowicie niesubordynowana w momencie, kiedy od jej decyzji zależy życie… No cóż. Kiedy tylko wchodzi do salki, w której stoi mężczyzna z bronią, twarz Hirscha nabiera kolorów purpury. Gdyby była małym dzieckiem, przełożyłby ją sobie przez kolano i stłukł po tyłku tak, że zapamiętałaby na zawsze. Mimo że zdecydowanie nie jest fanem przemocy w żadnym wydaniu. I poszedłby, poszedłby za nią od razu, gdyby nie ślady krwi na szpitalnej podłodze, które zatrzymują go w miejscu i sprawiają, że musi ustosunkować się do jej prośby. A może raczej rozkazu? Nie czas jednak na próbę sił. Ktoś jest ranny. Musi jej zaufać i muszą działać jak zespół. Jacob zerka za ladę recepcji i tam znajduje dziewczynę, która w panice przyciska dłoń do rany w swoim barku. To samo, nieszczęsne dziewczę, które tak bezcelowo objechał z góry do dołu już pierwszego dnia swojej pracy. Nie może pozwolić jej umrzeć. Czy potrafiłby żyć z jedynym swoim wspomnieniem, jakie zostawił w jej głowie? Pewnie tak. Tu w końcu chodziło o to, żeby swoją rażącą niekompetencją mogła zrażać dalej kolejnych lekarzy. Nikt nie zasługuje na takie pożegnanie ze światem. Myśląc o tym, mimowolnie zerka jeszcze za Josephine, której słowa słyszy, ale stąd już nie może jej zobaczyć. Kurwa.
– Już dobrze, wiesz? Wszystko będzie w porządku… – patrzy jej prosto w oczy i mamrocze, odsuwając jej palce od rany, żeby sprawdzić, jak bardzo nie jest „w porządku”. Zaciska usta, żeby nie wymsknęło się z nich żadne przekleństwo. Postrzelił ją przypadkiem, to ewidentne, ale wciąż dziewczyna jest ranna. A Josephine nie jest bezpieczna.
Hirsch ustawia dziewczynę w innej pozycji, podciąga ją, żeby siedziała nieco wyżej i zakłada jej opatrunek uciskowy na ręce. To daje im jakieś kilkanaście minut więcej, zanim naprawdę potrzebna będzie interwencja. Jego pager odzywa się jak szalony, co tylko wywołuje jego frustrację. Wyciąga telefon z kieszeni i bardzo ostrożnie wysyła zdawkowe informacje do ordynatora. Pokazuje na migi pielęgniarzowi chowającemu się za szafą z dokumentami, że musi to podejść, bo muszą przetransportować dziewczynę do drzwi prowadzących do bloku. Mogą ją kurwa nawet przeciągnąć po podłodze na kolanach, ale musi trafić do zespołu medycznego, który na nią czeka. Spanikowany mężczyzna jednak nie reaguje. Jacob zerka więc w stronę Alderidge i chociaż naprawdę czuje potrzebę, palącą potrzebę wsparcia dziewczyny, musi zrobić najpierw to, co do niego należy.
– Najważniejsze jest to, że choćby nie wiem co, postaraj się nie krzyknąć dobrze? Nie możemy go rozproszyć, bo ktoś będzie musiał zmywać pozostałości głowy doktor Alderidge z szyby po drugiej strony oddziału, rozumiemy się? – bezpośredni i czytelny w komunikatach jak zawsze. Wsuwa pomiędzy zęby recepcjonistki jej własną przepustkę, na której spokojnie może je zacisnąć i łapie ją pod ramionami. Wie, że boli, ale nie może wynieść jej teraz stąd jak panny młodej. Musi to zrobić szybko i musi wrócić do tej idiotki, która stała właśnie na celowniku psychola. Kiedy tylko odstawia ranną i odmawia wyjścia z SORu, wyszarpując rękę z uścisku innego z chirurgów, wraca do salki w której stoi Posy, wcześniej odbijając jeszcze kartę przy pokoju z lekami. Bierze stamtąd strzykawkę i napełnia ją mieszanką morfiny z innym środkiem, który utuli napastnika do głębokiego snu. Nie zamierza jednak strzelać do niego jak do niedźwiedzia. Niby jak w końcu i niby czym? Do tego potrzebny jest mu fortel i dwie igły.
Z tym ekwipunkiem w dłoni i z uniesionymi na wysokość klatki piersiowej dłońmi wchodzi do pomieszczenia, gdzie stoi Posy z wyraźnie roztrzęsionym młodym człowiekiem.
– Thomas, tak? Słuchaj. Doktor Alderidge może nie jest najsympatyczniejszą osobą pod słońcem, ale to jeszcze nie powód, żeby celować do niej z broni, prawda? – robi kolejny krok, a zdezorientowany mężczyzna przenosi wzrok z jednego lekarza na drugiego w coraz większym rozedrganiu – Z dziewczyną z recepcji wszystko będzie w porządku, wiem, że nie chciałeś zrobić mu krzywdy… – kolejny krok zrównuje go z Posy.
– To duża dawka morfiny. Pomoże od razu, nikt nie podałby Ci tego w szpitalu w innym przypadku. Mój autorski koktajl dla Ciebie. Zrobię zastrzyk i przysięgam, że poczujesz się lepiej.. – próbuje go przekonać, a za sprawą kolejnego kroku zasłania sobą Josephine i skutecznie blokuje jej ruch, gdyby chciała zdecydować się na coś niepotrzebnie heroicznego.
– Skąd, skąd mam wiedzieć, że to nie jest coś, że to nie jest trujące! – krzyczy na nich i wymachuje bronią.
– Masz fioletowawy odcień skóry, zasinione ręce, okrutne sińce pod oczami i czarne zęby. Od ilu dni ciurkiem bierzesz Thomas? To wszystko – macha strzykawką, ale też wskazuje ruchem głowy na niego – To są trucizny. Ale morfina nie doprowadzi cię do takiego stanu. No może nie od razu
– Niby, nib… niby czemu miałbym ci wierzyć? Wy zawsze kłamiecie. ONA! – wskazuje bronią na Posy – Ona też kłamała! – widać w nim złość, ale widać też, że jest po prostu przećpanym narkomanem, któremu wydaje się, że jest ciężko chory. Jest, oczywiście. Ta choroba nazywa się uzależnieniem, a Hirsch po latach życia pod jednym dachem z taką osobą nie ma już do nich za wiele sentymentu. Mężczyzna grożący mu nożem przywołuje wspomnienie Rebbeki, która nie raz groziła mu np. kuchennym nożem. Ale tylko raz odważyła się pójść o krok dalej. Z tym chłopcem jest jednak trochę inaczej. On jest już o cały krok dalej w swoim szaleństwie.
– Nie wątpię Thomas. Ale Josephine to dobry lekarz. Na pewno chciała Ci pomóc. Tak jak i ja teraz próbuję. Tak? Wyjmę teraz jedną z igieł. Pokażę Ci, że z lekiem jest wszystko w porządku, tak? – kiedy tylko po chwili zawahania się młody człowiek kiwa głową, Hirsch odpakowuje igłę, nakłada ją na strzykawkę i chwile później robi sobie zastrzyk, na jedną trzecią zawartości – Widzisz? – dodaje i robi krok w kierunku Thomasa, a na jego wyciągniętą rękę przekazuje strzykawkę z płynem i zapakowaną igłę. W tym samym czasie upuszcza też na podłogę bardzo charakterystyczne papierki. Etykiety pozostałych leków, które znalazły się w mieszance. Dla informacji Posy. Rozedrgany Thomas aplikuje sobie ten medyczny koktajl w sekundę. Jego przygotowane do takiej ilości i takich substancji ciało zareaguje inaczej. Skończy się to błyskawicznym zejściem i brakiem kontaktu na długie godziny. To wystarczy, żeby przypiąć go w pasy, zbadać i wkrótce szczęśliwie odesłać – najlepiej do aresztu. Tymczasem jest szansa, że na swoją porcję Hirsch zareaguje jednak trochę inaczej. Kiedy ich towarzysz powoli osuwa się po ścianie, Jacob odwraca się w jej kierunku. Jego coraz bardziej mętne spojrzenie daje jej do zrozumienia, że nie miał wyjścia. To najbardziej absurdalny, ale też najszybszy pomysł, jaki wpadł mu do głowy. To w końcu chirurg sercem, ale toksykolog całą pełnią swojego umysłu. To jak Posy? Pamiętasz, co zazwyczaj bierze? Skoro skosiła go tak mała dawka leku, to jakie zastosował proporcje? Jacob nie udzieli jej już więcej wskazówek, bo najprawdopodobniej nie wyartykułowałby już całego zdania. Albo w ogóle nie wypowie w jej kierunku już żadnych nieprzyjemności, jeśli brunetka mu teraz nie pomoże.

[Posy Alderidge Hirsch]

To nie była standardowa sytuacja. Nie musiała go w tym momencie słuchać. Chociaż… nie. Odsunęła od siebie te myśli i zrobiła to, co uważała za słuszne. Chciała pomóc temu chłopakowi, naprawdę. Dlatego próbowała to zrobić po dobroci, chciała przemówić do jego rozsądku, chciała zabrać z jego dłoni broń i faktycznie go zbadać. Ale właśnie… przede wszystkim zabrać mu broń. I była na dobrej drodze. Aż nie wszedł on… cały na biało i sprawił, że chłopak znów zaczął wymachiwać bronią na prawo i lewo, zdenerwowany i poirytowany, że wszyscy chcą zrobić z niego głupka.
Rozwiązanie Hirscha? Z jednej strony genialne w swojej prostocie – dać chłopakowi to, czego oczekiwał. Z drugiej? Przeszedł ją nieprzyjemny dreszcz i miała ochotę wytrącić Jacobowi strzykawkę z ręki, gdy zobaczyła, co zamierza z nią zrobić.
Kretyn.
- Idiota – mruknęła w ostatniej chwili, gdy zdążyła go złapać zanim osunął się na ziemię. Nie utrzymała go, oczywiście że nie. Przy swoim wzroście nie miała szans by złapać w locie masę doktora Hirscha, ale zdążyła go złapać na tyle by zamortyzować upadek i dodatkowo nie rozwalił sobie głowy. Ułożyła go na ziemi i rzuciła się do tych cholernych etykiet, które wcześniej nie umknęły jej uwadze. W międzyczasie jeszcze odrzuciła broń chłopaka w największy kąt sali i krzyknęła do chowającego się pielęgniarza by wreszcie się ruszył i zawołał pomoc.
Nie pamiętała kiedy ostatni raz tak trzęsły jej się ręce, ale obiecała sobie, że nie pozwoli mu zejść z tego świata. Nie w takich okolicznościach. Nawet, jeśli doprowadzał ją do szały i czasami sama chętnie by się go pozbyła to taka śmierć? Nie.
Walczyła zawzięcie.
Dlatego kilka godzin później, gdy wreszcie otworzył oczy – to Josephine zmieniała mu kroplówkę, chociaż zazwyczaj robiły to pielęgniarki. Czy to oznaczało, że go pilnowała przez cały czas, gdy pozostawał nieprzytomny? Możliweeeee… ale od niej się tego nie dowie. Będzie musiał wypytywać pielęgniarki, a z ich dwójki to ona ma z nimi lepszy kontakt – może jej nie wydadzą.
Kątem oka zauważyła, że drgnął. Odwiesiła więc worek z solą i lekami, spojrzała na mężczyznę i pokręciła lekko głową – kompleks superbohatera, co? – jeśli myślał, że to, że prawie zginął albo stawał między nią i niestabilnym emocjonalnie ćpunem z bronią coś zmieni to… nie. Chociaż może jej spojrzenie było trochę bardziej łagodne, ale tylko odrobinę. Poza tym pozostawała tak samo chłodna jak do tej pory – Jako twój lekarz zasugerowałabym, żebyś został do rana. Podejrzewam, że będziesz wiedział lepiej, więc chociaż poczekaj do końca kroplówki. – jeszcze raz sprawdziła przepływ w wężyku i odsunęła się, kierując się do wyjścia z pokoju, w którym leżał Hirsch – A… i to było głupie. Twoje serce źle zareagowało na taką mieszankę. – poinformowała będąc praktycznie w drzwiach, gotowa zostawić go w spokoju.

[Jacob Hirsch]

Gdyby ten zniszczony młody człowiek coś jej zrobił, nie mógłby sobie tego wybaczyć. Nie dość, że on usilnie ściągał ją na SOR to jeszcze nie miał – na własne życzenie – za grosz autorytetu, żeby odwieźć ją od tego heroicznego, chorego pomysłu, negocjacji ze strzelającym do ludzi świrem.
Kiedy się obudził, wciąż do końca nie mógł wyostrzyć wzroku. Wybornie. Gdyby zmienił proporcje tej wyśmienitej mieszkanki, jest szansa, że mógł oślepnąć. Ale nawet w tym stanie widział siebie w jednorazowej, szpitalnej piżamie z elektrodami przypiętymi do klatki piersiowej. Przekręcił głowę w bok, by zobaczyć odczyt. Po co mu EKG? Dotknął palcami skroni. Miał wrażenie, że jego głowa za moment wybuchnie.
– Masz rację. Mogłem Cię po prostu dać zastrzelić – odpowiada złośliwością na złośliwość, chociażby miała to być ostatnia rzecz, jaką wypowie w życiu.
Każdą komórką swojego ciała czuje jednak, że przesadził. Że może powinien zastanowić się chwilę dłużej, a nuż przyszłoby mu do głowy coś mądrzejszego. Przypomina sobie jeszcze o jednym wydarzeniu sprzed kilku godzin.
–Posy, ta… – musi zatrzymać doktor Alderidge, potrzebuje się tego dowiedzieć, ale rozsadzający go ból nie pozwala się skupić. Swoją drogą, nie pamięta nawet czy ta ranna dziewczyna ma jakieś imię.
– Ta recepcjonistka, wszystko z nią w porządku? – nie ściemnia, chce wiedzieć.
Wykorzystując uwagę Posy i to, że cofa się od drzwi i robi kilka kroków w jego kierunku, musi powołać się na zakopany na czas rekonwalescencji topór wojenny i poprosić ją o coś jeszcze. Oczywiście, że nie wyjdzie ze szpitala, aż nie skończy kroplówki. Tej i kolejnej, o którą zaraz poprosi. Aktualnie nie jest w stanie nawet przesadnie ruszyć ręką. Ma wrażenie, że palą go żyły w całym ciele. Doskonale wie, co mu pomoże. I jak bardzo nie powinien tego robić.
–Muszę cię jeszcze o coś zapytać… – dodaje słabym głosem, chociaż naprawdę się stara. Może to właśnie dlatego Josephine nachyla się nad jego łóżkiem, a ten od razu dodaje:
– Zaglądałaś pod tę piżamkę? – ruchem brody wskazuje w dół swojego ciała – Przysięgam, że nie zaznam spokoju, dopóki się nie przyznasz… – wyszczerza się, walcząc z bólem, niesamowicie dumny ze swojego żartu, ale zanim oburzona odejdzie, łapie ją za rękaw.
– Morfina, najniższe stężenie, zastrzyk albo kroplówka. Możesz to odbić z mojej karty… – to nie do końca prośba, ale też nie rozkaz. Coś będące miksem i pochodną tych dwóch. Hirsch nie zabiera ręki i nie spuszcza z jej źrenic swojego spojrzenia, choć wszystko to przychodzi mu z trudem.

[Posy Alderidge Hirsch]

Nie spodziewała się po nim zainteresowania stanem zdrowia dziewczyny. Ściągnęła mocniej brwi i tylko skinęła, potwierdzając. Dziewczyna była cała i zdrowa. Ranna i po zabiegu, pewnie też trochę obolała i z usztywnioną ręką, ale do wesela się zagoi.
Niemniej fakt, że się nią zainteresował sprawił, że miał u Josephine plusa. Jednego i małego. Trochę też przez to, że odezwał się do niej Posy. A nie doktor Alderidge albo Josephine. To była… miła odmiana. Więc nie wyszła za szybko… zdążył powiedzieć rzeczy, których mówić nie powinien. I nie, nie chodziło o piżamkę.
Ściągnęła mocniej brwi i przez chwilę bez słowa mu się przyglądała. Wyglądała przy tym wręcz… groźnie. Bo nie powinien o to prosić. Nie, gdy parę godzin wcześniej bez mrugnięcia okiem zaserwował sobie koktajl, który prawie wysłał go na tamten świat. I to tylko dlatego, że nie chciał, żeby ktoś odstrzelił jej głowę. No naprawdę… przez tyle czasu miała nadzieję, że tak się stanie, że ktoś odstrzeli jej głowę i nie będzie musiała wrócić do Seattle – a że się nie stało to ćpun z bronią naprawdę nie robił na niej większego wrażenia. Serce może zaczęło bić jej trochę szybciej, adrenalina podskoczyła, ale nie sparaliżował jej strach.
Nic nie powiedziała. Zabrała rękę z jego uścisku i odeszła. Przez chwilę musiał żyć w niewiedzy. Wróci, czy nie wróci? Spełni jego prośbę, czy nie?
Nie wróciła od razu. Minęło trochę czasu, mógł nawet podejrzewać, że zrobiło się… późno, nawet bardzo późno. Ale ostatecznie ponownie pojawiła się w jego pokoju. Dalej się nie odzywała. Podeszła do łóżka, podeszła do stojaka z kroplówką, a z kieszeni kitla wyjęła strzykawkę.
Czyli jednak spełniła jego prośbę.
Powoli wstrzyknęła zawartość strzykawki do żyłki prowadzącej prosto do jego krwioobiegu. Pustą schowała z powrotem do kieszeni i usiadła na fotelu w rogu pokoju.
- Więc… – chciała zapytać o tamten wieczór. Jej kolorowe tabletki brane w czasie wolnym to był pikuś… po prostu pikuś. Nawet tych kilka kresek, które zdarzyło jej się wciągnąć to był pikuś – Morfina. Ciekawa rozrywka doktorze Hirsch. – rzuciła cicho, nie chcąc tak całkowicie zagłuszać ciszy panującej w pokoju, zresztą nie tylko w pokoju, bo na całym oddziale – A co do piżamy… to nie. Ale słyszałam jak pielęgniarki rozmawiały, że w sumie nic ciekawego pod nią nie ma. – nie mogła się ugryźć w język, po prostu nie mogła – A co do tego… – wskazała na kroplówkę, ale przecież nie mówiła o soli i tymi grzecznymi lekami, które mu serwowali – To pierwszy i ostatni raz. Nie zaryzykuję dla ciebie mojej kariery i jeśli kiedykolwiek zorientuję się, że pracujesz naćpany to będę musiała to zgłosić. Nie dlatego, żeby cię zniszczyć, ale nie dopuścić, żebyś sam się zniszczył. – mówiła spokojnie, zaskakująco spokojnie biorąc pod uwagę, że jeszcze sekundę wcześniej złośliwie sobie z niego żartowała. Nie.
Teraz była chłodna, opanowana i nie żartowała. W tym momencie nie rozmawiała z szefem, czy jakimkolwiek przełożonym. Rozmawiała z lekarzem, o którym wiedziała za dużo, z którym łączyła ją wspólna tajemnica, która mogła mieć OGROMNY wpływ na wszystko dookoła.

[Jacob Hirsch]

Posy, tak niechętnie przyznająca Jacobowi plusy za jego życiowe dokonania, powinna mieć na względzie starą matematyczną prawdą, gdzie dwa minusy (chociażby niezwykle wielkie) dają plus. Żadne jednak równanie nie potrafiłoby wyjaśnić, dlaczego Hirsch w całym swoim jestestwie tak nieostrożnie zbliżał się do poziomu „zero”.
Jest jej niewymownie wdzięczny, kiedy do jego krwiobiegu powoli, razem z pozostałymi witaminami trafia niewielka dawka morfiny. Wyjaśni jej to, ale potrzebuje jeszcze chwili, aż chociaż wyraźnie zacznie widzieć na oczy. Zamyka powieki i otwiera je trochę za szybko, za każdym razem z nadzieją, że to już. Dopiero po chwili wzrok się wyostrza, a on widzi Josephine siedzącą w fotelu naprzeciwko z miną jasno wskazującą, że go osądza. A że ogólnej fizjonomii od razu towarzyszą także słowa, Jacob nie ma już żadnych wątpliwości. Ma go za dającego w żyłę degenerata. Uśmiecha się blado, jakby sam do siebie. Parska tylko cicho, kiedy decyduje się jednak odpowiedzieć na jego żart. Czyżby to wskazywało na to, że chociaż nie wróciła przez ponad dobrą godzinę, a jednak pamiętała o co zapytał, to czy zawartość pod piżamką Hirscha zajmowała jej myśli? Jacob wygina lekko brew w geście tajemniczego zastanowienia, ale postanawia nie podejmować tego tematu. Nie w kontekście gróźb, które młoda pani doktor wypowiada pod jego adresem.
– Czym się strułeś tym się lecz – wzrusza bezradnie ramionami, w odpowiedzi na jej zaczepny komentarz. Powoli siada na łóżku. Czuje się lepiej, ale wciąż jest jeszcze uwiązany do kroplówki. Nie jest głupi, doczeka do końca. Do czego miałby się w końcu śpieszyć? Do wynajętego na szybko mieszkania, do którego nie wstawił nawet mebli, poza niezbędnym minimum. W tym, które należało do niego i Rebekki nie zawitał już od dobrego roku, skoro ostatnie wspólne miesiące i tak spędzili w Kalifornii. A rodzeństwu nie pokaże się w takim stanie na oczy. Ma nadzieję, że ani Joachim, ani Esther o niczym jeszcze nie słyszeli. Zerka nerwowo w okno, kiedy tylko uświadomi, że przecież dwoje z trójki jego rodzeństwa pracuje w tym samym przybytku.
– Ja nie biorę Josephine… To znaczy, nie tak jak myślisz. Nie dożylnie, nie do nieprzytomności. Sama wiesz, jak to czasem działa – nie ściąga z niej spojrzenia nawet na moment. Obydwoje wiedzą, że na tej ciemnej klatce schodowej, na której spotkali się przed kilkoma tygodniami, wystarczyła tylko jedna mała iskra, żeby… Pierwszy raz Hirsch na mocy tych wspomnień nie wścieka się, ale w zamyśleniu przygryza lekko dolną wargę ust. Widzi, jak Alderidge porusza się nerwowo na fotelu, więc szybko postanowił wyjść z tego tematu.
- Nigdy w życiu nie pojawiłbym się w pracy w stanie, który nie pozwoliłby mi pracować. Ostatnie 5 lat mojego życia poświęciłem prochom i narkomanom, w tym mojej żonie, która wybitnie wiodła prym w doprowadzaniu się na skraj wyniszczenia. To, że wiem jak postawić kogoś po zjeździe na nogi, to nie znaczy, że to robię – zerknął przelotem na worek z kroplówką – Poza wyjątkowo wyjątkowymi wyjątkami, tak? Chcę wrócić dziś do domu i nie dochodzić do siebie przez najbliższy tydzień – wzrusza ramionami.

[Posy Alderidge Hirsch]

Daleko jej było to uważania za degenerata. Raczej… człowieka z problemami. Sama je miała, była ostatnią osobą, która mogłaby kogoś za to osądzać. Znała jednak granice. Nawet, gdy przesadzała w swoje formie zapomnienia to zawsze stawiała się do pracy w formie, wiedziała, że musi być skupiona, bo konsekwencje byłyby zbyt duże. Była szalenie nieodpowiedzialna i cholernie odpowiedzialna jednocześnie. Praca była dla niej zbyt ważna. Więc tak… nawet jeśli nie miała go za degenerata to domyślała się, że miał problem. Może to wyolbrzymiała, może źle zrozumiała całą dzisiejszą sytuację i to, że poprosił ją o więcej morfiny. Była silnie uzależniająca i skoro tak doskonale wiedział, czego potrzebował by zacząć normalnie funkcjonować… zapaliła jej się w głowie czerwona lampka.
Potrzebowała czegoś więcej niż zapewnień, że „on nie bierze”. I może to zabawne i cholernie ironiczne, że przecież ich pierwsze spotkanie polegało na wspólnym ćpaniu, ale jednak skala problemu była trochę inna. Więc nawet jeśli faktycznie wiedziała to pozostawała niewzruszona… odbicie piłeczki i zwrócenie uwagi, że sama nie była święta – nie zrobiło na niej największego wrażenia.
- I tak będziesz, powinieneś zrobić sobie jutro wolne. – i znów, mówiła nie tylko jako jego lekarz (wyjątkowo nie rezydentka), ale też jako… znajoma? Tak. Można uznać, że przebywanie razem w małej zamkniętej przestrzeni z agresywnym ćpunem mogło z nich zrobić znajomych. Skoro już zakopali wojenny topór to można było się pokusić o takie odważne stwierdzenia – Twoja żona… – no nie mogła sobie wybrać odpowiedniejszego tematu! Było to trochę jak kopanie leżącego, ale sam zaczął temat – Ludzie plotkują. – w szpitalu informacje roznosiły się z prędkością światła – Zmarła, tak? Więc… dlaczego? – nie dlaczego zmarła, bo właśnie jej powiedział, że była ćpunką i sama sobie to zgotowała – Dlaczego nie trzymasz się od tego z daleka? Wciskanie sobie w żyłę koktajlu mołotowa, opioidy żeby postawić się na nogi, dziwnie podejrzane imprezy z równie podejrzanym towarzystwem? To książkowy przykład wszystkiego, od czego powinieneś trzymać się z daleka jeśli nie chcesz rozdrapywać starych ran. – jeśli chciał zapomnieć – w przeciwieństwie do niej powinien tego unikać. Przynajmniej jeśli spojrzeć na to zdroworozsądkowo.

[Jacob Hirsch]

Patrzy na nią wzrokiem pełnym pobłażania. Kiedy ta kroplówka się skończy, będzie jak nowonarodzony. Jeszcze kilkanaście minut, sama zobaczy. Chciał jej nawet odpowiedzieć w zaczepnym, wskazującym na ozdrowienie tonie, ale jej kolejne pytanie całkowicie wybija go z rytmu. Rebekka. Wraca do niego jak bumerang, jak dręczący koszmar senny, choć rzecz dzieje się całkowicie na jawie. Cały się spina, chociaż stara się tego nie pokazywać. Zaciska usta w wąską kreskę i przygląda się przez moment dziewczynie.
– Ten szpital jest lepszy w dramat i plotki niż Keeping up with the Kardashians... – wyrzuca z siebie gorycz, zanim będzie w ogóle gotowy powiedzieć cokolwiek więcej. Nie jest jeszcze gotowy, by podzielić się tym z kimkolwiek. Może i zawdzięcza jej poniekąd życie, a zdrowie na pewno, ale wciąż nie ufa jej na tyle, by opowiedzieć jej cokolwiek o ostatnich latach swojego życia.
Bierze głęboki oddech, pełen wdzięczności za to, że to ona przyjęła śmierć jego żony za pewnik. Nie musi więc wracać do tego aspektu, może skupić się wyłącznie na sobie. Czyli w jego wykonaniu, to akurat nic nowego.
– Bo tak jest łatwiej. Kiedy możesz, chociaż na chwilę pozbyć się tych natrętnych myśli i okrutnych wspomnień… Czasem po prostu musisz z tego skorzystać. Poza tym, paradoksalnie, człowiek czuje się bezpieczny w miejscach, które zna – dodaje, jakby żartobliwie, ale ponieważ Posy się nie śmieje, ucina szybko sprawę.
– Nie wiem, jeśli ma cię to uspokoić, możemy umówić się na wyrywkowe testy na obecność. Lubisz poczucie kontroli, powiedzmy, że to taki prezent – wyszczerza się do niej, ale jeśli chciałaby mu na to odpowiedzieć, zostaje skutecznie zaskoczona krzykami n korytarzu. Ktoś awanturuje się, że nawet jeśli jego syn jest dorosły i nie podał jej w rubryce „powiadomić”, to ona jest jego matką, wydała go na ten świat i ma prawo zobaczyć tego imbecyla. Hirsch cicho się śmieje.
– Widzisz, to kolejny powód na przestrzeni kilku godzin, żeby wzmocnić ochronę na SORze. Ta oszołomka brzmi zupełnie jak moja matka… – śmieje się nieco rozbawiony, ale im krzyki stają się wyraźniejsze, a kobieta ewidentnie zaczyna mówić coś w niezrozumiałym dla pielęgniarki języku, która próbuje ją uspokoić, Jacob blednie.
– Kurwa to jest moja matka. Właśnie po hebrajsku przeklina rodzinę tej pielęgniarki ze dwa pokolenia wstecz i wprzód. Widzisz, żydowskie matki takie są. Prędzej same odbiorą ci życie w afekcie, niż pozwolą, żeby zrobił to ktoś inny.
Zerka na kroplówkę i klnie szpetnie pod nosem.
– TO GDZIE W TAKIM RAZIE JEST JEGO LEKARZ?! – słychać z drugiego końca korytarza.
Nie ma więc czasu do stracenia, brunet odkleja z klatki piersiowej elektrody i staje powoli na podłodze. W tej przepięknej, szpitalnej, wiązanej na plecach sukieneczce, chwyta za stojak kroplówki i rusza do drzwi.
– No rusz się, uwierz mi, że ty też nie chcesz jej dzisiaj spotkać – odwraca się do niej tyłem, kiedy naciska klamkę drzwi. Może i z przodu to wdzianko cokolwiek zakrywa, ale tył to zupełnie inna, zgrabna historia.

[Posy Alderidge Hirsch]

Rozumiała go lepiej niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Na pewno lepiej niż sam mógł przypuszczać. Szanse na to, że wiedział cokolwiek o jej przeszłości poza tym, że „była wojskowym lekarzem” były bliskie zeru. Nie chwaliła się tym na prawo i lewo, nie była pewna, czy w tym szpitalu był ktokolwiek, kto wiedział z jak wieloma stratami musiała się zmierzyć w niesamowicie krótkim okresie czasu. A skoro nikt nie wiedział to i nie mogli o niej plotkować – proste!
Swoją drogą to zabawne, że czasami najwięcej do powiedzenia na twój temat mają osoby, które cię nie znają. Czasami wystarczy, że usłyszą jedną lub dwie rzeczy, a dorabiają ci historię i mają najwięcej do powiedzenia na twój temat. Wiedzą jaki jesteś, co robisz i na co albo na kogo zasługujesz. Dlaczego? Z zazdrości? Zwykłej zawiści? Z drugiej strony… przynajmniej wzbudza się zainteresowanie. Może nie ma tego złego?
Nie dziwiła się, że Jacob nie odpowiedział na wszystkie jej pytania, nie rozwiał wszystkich jej wątpliwości, ale i tak – powiedział więcej niż przypuszczała, że powie. No i nie mogła się nie uśmiechnąć pod nosem, gdy zaproponował jej robienie wyrywkowych testów na obecność narkotyków. Mało prawdopodobne by miał się trzymać tej obietnicy także po wyjściu z tego pokoju, ale dobre i to.
- Awww… odwiedziła cię mama – to urocze! I troooochę, ale tylko troszeczkę się z niego śmiała! Bo był facetem koło czterdziestki, a jego matka właśnie robiła awanturę na oddziale szpitalnym, bo nie mogła się do niego dostać. Josephine była skłonna wstać i zaprosić ją do środka, bo przecież nie zamierzała się bać jego matki – żyła ze swoją, więc jego nie była jej straszna. No i była tylko jego lekarką, a na dodatek wszystko zrobiła dobrze, więc nie miała czego się bać.
I to właśnie chciała mu powiedzieć, żeby nie tchórzył! Tylko, że no… zamiast tego się roześmiała – Boże Hirsch… naprawdę nie żartowałam jak mówiłam, że nie jestem zainteresowana oglądaniem tego, co masz pod pidżamą. – nie chciała oglądać nawet najzgrabniejszych pośladków na świecie, skrzywiła się i odwróciła wzrok – Idź już, naprawdę. Powiem jej, że już cię wypisa… – zaczęła, ale urwała, bo wtedy tuż przed Jacobem wyrosła jego własna matka przed, którą próbował uciec.
I znów nie mogła ukryć rozbawienia.
- Pani Hirsch? – uśmiechnęła się ładnie do kobiety. Tak ładnie jak do Jakuba się jeszcze nie uśmiechała, bo cóż… na nim nie próbowała jeszcze robić dobrego wrażenia – Miło poznać. To ja was zostawię i pójdę przygotować ten wypis, prawda? – rzuciła, ciągle wyraźnie rozbawiona przenosząc wzrok z jednego na drugie i z powrotem. I skłamałby jakby powiedziała, że nie jest ciekawa tej konfrontacji.

[Jacob Hirsch]

Pani Hirsch zachowuje się tak, jakby jej przyjazd do szpitala był nagłą interwencją, która oderwała ją od pracy. A mimo wszystko ma idealnie położony makijaż na pomarszczonej wiekiem twarzy i elegancko ułożone włosy, przykryte zdobną, jedwabną kolorową chustą, którą spoczywa też na jej ramionach jak szal. Kiedy widzi syna, na jej twarzy wcale nie pojawia się ulga. Wręcz przeciwnie. Z całą mocną swoich drobnych dłoni, zaciśniętych na uchu torby, uderza nią w Jacoba. Raz, drugi i trzeci, zanim nie zatrzymają jej pielęgniarka razem z Posy.
– SIEDEM GODZIN CIĘŻKIEGO PORODU I TYLKO JAWHE WIE, JAK BOLESNEGO. TYLE LAT UDRĘKI Z TYM MATOŁEM, TYLE LAT POŚWIĘCEŃ, TYLE MOJEGO STARANIA A ON CHCE ODEBRAĆ SOBIE ŻYCIE SAM?! – kobieta wrzeszczy na niego po hebrajsku, czego towarzyszące im kobiety oraz pół korytarza, nie mogą zrozumieć. Hirsch próbuje jej nawet przerywać, ale kiedy tylko wchodzi jej w zdanie, matka podnosi i głos i wskazujący palec do góry, próbując mu dać tym samym do zrozumienia, że Bóg teraz patrzy i Bóg teraz słucha. Jacob podnosi więc oczy do nieba i pozwala temu upokorzeniu trwać. Zaczyna doskwierać mu także nagość oraz brak siły, dlatego mocniej zaciska palce na stojaku od kroplówki, żeby się na czymś wesprzeć.
– ALE CZY JA ŹLE MÓWIĘ? KTO MA DO DZIECKA WIĘKSZE PRAWO OD JEGO MATKI?! NO CHYBA NIE ONO SAMO! – tu zwraca się do Josephine, przy okazji dotykając jej policzka, jakby szukała u niej zrozumienia.
– Mamo nikt cię nie rozumie. Wrzeszczysz w języku, którego nikt poza nami nie zna, więc nikt ci raczej nie odpowie. Może poza BOGIEM, ale ten niech ci może lepiej daje sygnały tylko w modlitwach… – cedzi wściekły, za co matka robi krok w jego kierunku, zadziera głowę do góry i łapie go mocno za szczękę.
–Mama wybaczyła Ci te dziwne kontakty z kolegą na studiach, wybaczyła ci ślub z tą obdartuską, ale ODEBRANIA SOBIE… – nie udaje jej się skończyć, bo syn jednak wchodzi jej w słowo.
– Zamierzasz zdradzić wszystkim tu zebranym coś jeszcze poza szczegółami mojej orientacji i swoją niechęcią do mojej żony, czy może jednak damy sobie spokój, hm? Co miałem zrobić, wolałabyś, żeby nas, to znaczy mnie i Posy, zastrzelił?! – teraz to on przybiera na twarzy kolor purpury i na nią wrzeszczy. Dla personelu tego szpitala krzyczący Hirsch to jednak nic nowego – ważne, że nie krzyczy na nich.
– Czy to ta młoda niewiasta? Sypiasz z nią? – pani Hirsch odzyskuje błysk w oku i w nieudolnej konspiracji odwraca się odwraca się przez ramię, żeby lepiej przyjrzeć się młodej lekarce.
– Nie mamo, dosyć. Naprawdę wystarczy tego przedstawienia. Nic mi nie jest, możesz wracać do domu, zadzwonię – jest tak zły, że pulsująca żyłka na jego czole prawdopodobnie zaraz wybuchnie.
–Nic dziwnego. Czym miałbyś jej zaimponować, skoro stoisz tu teraz z gołą dupą – odcina się jeszcze niezadowolona, łaskawie po hebrajsku. Poklepuje go po ramieniu, poprawia szal i obrażona wychodzi.
Jacob widzi minę Posy i podnosi bardzo znacząco dłoń do góry, żeby pokazać jej, że jeśli się zaśmieje albo pozwoli na słowo komentarza, to on tu jednak dopuści do mordu.
– Tak jak Ci mówiłem, UROCZA kobieta. A teraz pomóż mi dostać się na górę, bo nie wiem czy kręci mi się w głowie od jej pierdolenia, czy to przez kończącą się kroplówkę… – mamrocze, ruszając w stronę wind. Ale jakoś tak już mniej swobodnie, próbując zakryć coś, co dopiero co zupełnie mu nie przeszkadzało.

[Posy Alderidge Hirsch]

Skrzywiła się lekko, gdy torba pani Hirsch pierwszy raz uderzyła Jacoba. I umówmy się… gdyby to był jej jakikolwiek inny pacjent – pewnie wtrąciłaby się szybciej, powstrzymując ją od rękoczynów. Ale w przypadku Jacoba… powiedzmy, że aż tak bardzo się nie spieszyła. To był naprawdę zabawny obrazek. Żałowała jedynie, że nie mogła zrozumieć, co jego matka mówi, bo no cóż… hebrajski nie był jej mocną stroną i właściwie nie rozumiała SŁOWA. Więc kiedy zwróciła się bezpośrednio do niej – uśmiechnęła się tylko miło, mając nadzieję, że nie została właśnie zwyzywana i przeklęta, ale… nie, chyba nie. W końcu jej ton trochę się różnił od tego, którym zwracała się do własnego syna. Ale kto ją tam wie!
Uznała też, że to dobry moment, żeby się wycofać. Krok w tył, później następny… bezpieczna odległość. Stanęła przy ladzie i obserwowała całe zajście razem z zainteresowanymi pielęgniarkami, bo chyba nie myślał, że ktoś sobie to teraz odpuści, prawda? Wszyscy bawili się przednio – nawet Josie, gdy została wzięta za jego potencjalną kochankę. No cóż, jakoś to przełknie – za wyraz twarzy Jacoba w tym momencie – było warto.
I naprawdę trudno jej się było nie roześmiać mu w twarz, ale dobrze.. powstrzymała się. Musiał jednak widzieć to rozbawienie, błysk w oku i już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale ugryzła się w język.
Za to zdjęła swój kitel, zostając w samych scrubsach i zarzuciła mu go na plecy. Może był o parę rozmiarów za mały, ale zarzucony na grzbiet przynajmniej zasłaniał to nieszczęsne rozcięcie w koszuli – Wystarczająco cię upokorzyła. – szepnęła, a kącik ust drgnął jej wymownie w rozbawieniu, nie mogła się powstrzymać – Swoją drogą to dobra inauguracja nowego stanowiska… ale nie martw się, będą się śmiać tylko jakiś miesiąc, albo tak długo aż ktoś nie zrobi czegoś głupszego. – jak na kogoś, komu parę godzin temu ktoś próbował odstrzelić głowę miała wyjątkowo dobry humor. Kiedy weszli do winy, drzwi się zamknęły a oni ruszyli na górę w kierunku lekarskich szatni, spojrzała na Hirscha – Odwiozę cię do domu. Będziesz musiał tylko chwilę poczekać aż przekażę wszystkich swoich pacjentów.

[Jacob Hirsch]

Jest naprawdę zażenowany tym, co wydarzyło się przed chwilą na korytarzu. Gdyby istniał, chociaż cień szansy, na przemówienie matce do rozumu, z pewnością podjąłby się jakichś prób. Po niemal 40 latach znajomości wiedział jednak, że każdy jego trud byłby daremny. To pani Hirsch od zawsze rządziła zarówno swoimi dziećmi jak i mężem. Bez wyjątków. Była bardzo charakterną, ale też typową, żydowską panią domu. Może dlatego tak nienawidziła jednej ze swoich synowych, która była całkowitym zaprzeczenie tego, jak wyobrażałaby sobie przyszłe związki swoich dzieci.
– I tak wiem, że idziesz się wyśmiać, tak żebym nie słyszał – Jacob zaciska usta, niby to w powadze, ale prawda jest taka, że żałość tej sytuacji bawi też jego samego. Kiwa głową, kiedy Josephine proponuje mu podwózkę do domu. Co prawda zastanawia się, jak dotrze do szpitala na swój kolejny dyżur, jeśli zostawi tu samochód (nie, autobus nie wchodził w grę, taksówkami i uberami też trochę się jednak brzydził – ach ta mania sterylności), ale dał za wygraną. Wciąż delikatnie trzęsły mu się ręce, więc prowadzenie auta samemu nie było dobrym rozwiązaniem. Nawet ubranie się przyszło mu z wielkim trudem i musiał kilkukrotnie zakląć szpetnie pod nosem, zanim zapiął wszystkie guziki w ciemnej koszuli. Trzeba było być takim eleganckim? Od kiedy bluza z kapturem nie jest wystarczającym objawem schludności?
Na Posy zaczekał już na zewnątrz, dopalając ostatniego papierosa, co przechodzący pracownicy komentowali tylko pogardą w oczach. Podążył za panią doktor w kierunku jej samochodu. Już miał uśmiechać się szeroko i komentować jej motoryzacyjny gust, kiedy zmierzali prosto w kierunku jakiegoś pastelowego maleństwa, kiedy Alderidge nacisnęła przycisk w automatycznym pilocie, a groźne światła ogromnego suva rozbłysły i złowrogo oświetliły otaczającą ich przestrzeń. Nie potrafił ukryć zdziwienia.
– Dwukrotna kastracja jednego dnia, wybornie… – wymamrotał pod nosem i wsiadł za nią do samochodu. Szczęśliwie dla obydwojga miał dziś coś do załatwienia jeszcze w starym mieszkaniu i ani Posy, ani Jacob nie dowiedzieli się, że są swoimi sąsiadami. Do czasu, oczywiście.


/zt x2

[Mandy O'Hara]

~ 12 ~ Nigdy nie potrafiła zdystansować się od swojej pracy. I nie chodziło tylko o pacjentów - nawet tego słowa nigdy względem nich nie używała - ale również o ich rodziców, rodzeństwo, dalsze rodziny i nawet niespokrewnionych opiekunów, których widywała i z którymi rozmawiała każdego dnia w ośrodku. Na medycynie ostrzegano, by nie przywiązywać się w ten sposób, ale było to silniejsze od niej. Może przez całą jej historię z Judith Hargrove. A może właśnie jej wbrew... Tak czy siak, niemożliwym było dla niej po prostu nie być z tymi wszystkimi ludźmi blisko. Ta więź właśnie przywiodła ją dzisiaj do szpitala. Matka niepełnosprawnego chłopca, z którym Mandy spędziła w ośrodku większość minionej niedawno nawałnicy, leżała tu od tamtego dnia. Dla O'Hary te nawet krótkie odwiedziny, kilka wymienionych słów, zostawiony na stoliku przy łóżku miś i karta z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia, podpisana przez praktycznie wszystkich pracowników ośrodka rehabilitacji, była po prostu czymś normalnym. Naturalnym. Podobnie, jak zapewnienie kobiety, że jej syn był dzielniejszy nawet od swojej rehabilitantki. Nie było to nawet kłamstwem. On przynajmniej nie bał się okazać strachu.
Już powoli opuszczała szpital, gdy prawie na niego wpadła. Znów. Jakby mało już było tych trzech dotychczasowych razy. Jakby mężczyzna nie zajmował przez swoją budowę prawie całej szerokości schodów. Jakby wszechświat coś jej próbował powiedzieć... Gówno prawda, nic nie chciał. Straciła już resztki wiary w uśmiechy losu, przeznaczenia i tego typu inne bzdury. Za dużo czasu spędzała ostatnio błądząc gdzieś po własnym wnętrzu, zamiast skupiać się na drodze przed sobą. Po prostu
- Oh, witaj... Austin! Dobrze pamiętam? - przywitała się, zatrzymując na półpiętrze i wspominając imię, które jej podał ostatnio. Uśmiech sam wykwitł na jej twarzy. Mimo wszystko naprawdę miło go było widzieć. - Powinieneś mnie chyba w końcu poprosić o numer telefonu, żebyśmy nie musieli już polegać tylko na tych przypadkowych spotkaniach - zaśmiała się lekko, dopiero po chwili orientując się, jak jej słowa mogły zabrzmieć. Czy ona z nim właśnie flirtowała?!

[austin hayworth]

Nie lubił generalizacji i rzadko myślał o sobie jako o części pewnej grupy ludzi obdarzonych tymi samymi skłonnościami, zwyczajami czy preferencjami. Wierzył, że każdy jest inny i twierdził, że wrzucanie ludzi do jednego wora tylko ze względu na ich przynależność do danej rasy, danej orientacji, danej płci czy choćby danego zawodu, zostawiało zdecydowanie zbyt dużo miejsca na błędy poznawcze, aby mógł czuć się z tym komfortowo. Był mężczyzną, nie da się ukryć - ale był też Austinem. Był najstarszym synem swojej mamy, owszem - ale przede wszystkim był Austinem. Był wielbicielem dwóch kółek, sportów wodnych, dobrej kuchni - ale był również Austinem. Tak samo był lekarzem, ale pod fartuchem (którego akurat wtedy na sobie nie miał) - był przede wszystkim Austinem. I nie miał bladego pojęcia, czy dotyczyło to większości lekarzy czy może tylko i wyłącznie jego, ale na przestrzeni tych kilku lat praktykowania medycyny zauważył, że bardzo ciężko było mu tak zwyczajnie wyjśc ze szpitala. Nie chodziło nawet o wyjście fizyczne. Wiadomo, zmiany czasami się przedłużały, czasami zaczynały się wcześniej, niż przewidywał z powodu nieprzewidzianych zdarzeń, a czasami były totalnie nudne, przewidywalne i kończyły się dokładnie zgodnie z harmonogramem. Niezależnie jednak od tego, po jak długiej warcie opuszczałby swój szpitalny posterunek i jak długo miałaby trwać jego przepustka, wcale nie wychodził ze szpitala tak do końca. Jego myśli ciągle krążyły gdzieś wokół pacjentów, których składał i którzy nie mogli wydostac się ze szpitala z taką łatwością jak on - ciężko byłoby przy złamaniu miednicy lub na popękanych kostkach, prawda. Może był odrobinę pracoholikiem. Może potrzebował pomocy. Wolał jednak wmawiać sobie, że pojawia się w Swedish Hospital w swoim dniu wolnym ze względu na rodziców - oboje mieli długie zmiany, prawdopodobnie byli podczas nich głodni, a tak się składało, że ich syn nie tylko się o nich troszczył, ale również naprawdę lubił gotować (lubił też myślec, że jest w tym odrobinę lepszy niż szpitalna kuchnia). No i przede wszystkim - lunch z Mamą zawsze był w porządku. A to że przy okazji - skoro już tu był - załatwiał także inne sprawy... Nieważne, nie?
Najpierw odwiedził Olivię, wymienił z nią kilka uwag odnośnie pracy, dziwnych poczynań obecnego Zarządu i ogólnych firmowych plotek. Potem porozmawiał z nią o Lisie, o Remusie, o tacie, o swojej małej łódce, o motorze, o kilku ostatnich meczach, programach telewizyjnych i talk showach, do których bardzo dobrze mu się zasypiało. Później odwiedził swój oddział, porozmawiał z pielęgniarkami, zerknął na pacjentów - tylko na moment. Najwidoczniej nie miał nic lepszego do roboty. A potem w końcu, gdy nie mógł znaleźć dla siebie innego miejsca, uznał, że czas wyjść.
Dlatego wyszedł. Korytarzem na wprost, potem w lewo, a następnie schodami w dół. Nie za bardzo zwracał uwagę na mijanych ludzi. W końcu tutaj mijało się ich sporo, a mijane zestawy zmieniały się z każdym miesiącem, tygodniem a nawet dniem. Ludzie zazwyczaj nie lubili przebywać tu dłużej, niż było to konieczne - no chyba że byli Austinem. Na kobietę, której usunął się z drogi na wąskiej klatce, też najprawdopodobniej nie zwróciłby większej uwagi (mimo że była niewątpliwie ładna) - gdyby nie to, że to ona zwróciła uwage na niego. Zareagował już na przywitanie. Skojarzył twarz, a własne imię upewniło go w tym, że skojarzenie nie było zupełnie bezpodstawne. Uśmiech na jego ustach pojawił się zupełnie naturalnie, praktycznie bez jego kontroli. Skąd się znali? Bo że się znali - było dla niego oczywiste. Takiej twarzy się nie zapomina. Z parku? Tak, chyba tak. I ze spaceru po plaży! Mijał ją ostatnio, to na pewno była ona! I... To chyba ona uśmiechnęła się do niego ostatnio w sklepie, gdy stali w kolejkach do dwóch równoległych kas. No tak, to wtedy właśnie się jej przedstawił! A ona jemu... Tylko jak... - Hej! - przywitał się, chcąc tym samym dać sobie czas na wydobycie z głębi szarych komórek jej imienia. Na pewno tam było. Gdzieś. - Albo to miasto jest bardzo małe albo... Lubimy wiele tych samych miejsc - powiedział, pozwalając sobie na żartobliwy ton. Nie zamierzał przecież uderzać w wysokie tony gadkami o przeznaczeniu czy innych rzeczach w tym stylu. Nie był creepy. A przynajmniej taką miał nadzieję... - Chociaż to raczej ciężko jest lubić - dodał po chwili, kiwając głową w kierunku szpitalnych murów. Jego uśmiech bez udziału jego woli stał się jeszcze szerszy, gdy zdał sobie sprawę z tego, że sama proponowała mu swój numer telefonu. - Obiecuję, że wcale cię nie śledzę - postanowił jeszcze uzupełnić, podnosząc do góry obie dłonie w obronnym geście.

[Mandy O'Hara]

To nie tak, że myślała w ogóle o nim między tymi przypadkowymi spotkaniami. Miała już za dużo problemów - własnych i tych dotyczących jej najbliższych osób - by zawracać sobie głowę kimś zupełnie nowym. Nie miała czasu i miejsca na rozpoczynanie nowych znajomości. Nie miała siły na otwieranie się na nowe, potencjalne rozczarowania. Ani tym bardziej na ewentualne zranienia. A jednak przy każdym kolejnym wpadnięciu na siebie, docierało do niej, że dostrzega i rejestruje gdzieś w podświadomości kolejne związane z Austinem informacje. Że go zapamiętuje, choć nie zamienili ze sobą więcej niż kilku, może kilkunastu zdań. Mimo że nie była nawet pewna, dlaczego zwróciła uwagę właśnie na niego. A jednak ze wszystkich przypadkowo mijanych nieznajomych i ludzi, którzy nie stanowili jej codzienności, to on wywoływał na jej ustach najszerszy uśmiech. Dlaczego?
- Mandy - pomogła mu uprzejmie z imieniem, nie do końca rozumiejąc, dlaczego tak dziwnie poczuła się z myślą, że najwyraźniej ona nie zwróciła jego uwagi na tyle, by sam je zapamiętał. Nie było w tym przecież nic niezwykłego. - Seattle jest o wiele mniejsze, niż się wydaje - przyznała z rozbawieniem, wspominając chociażby przyjęcie świąteczne u Gabe'a, gdzie większość gości była jej dobrze znana. Kto by pomyślał, że świat jest tak mały. I wielki jednocześnie. - Zależy, z jakiego powodu się tutaj bywa - odparła z lekkim wzruszeniem ramion. Perspektywa zmieniała się w zależności od sytuacji, w jakiej aktualnie się znajdowało. Czy to ty trafiałeś do szpitala, czy ktoś ci bliski, daleki. W jakim stanie i z jakimi szansami na pełen powrót do zdrowia. Dla Mandy wizyty w tym miejscu miały też jednak zawsze nieco inny wydźwięk. Lubiła swoją pracę i drogę, jaką zdecydowała się podjąć w swoim życiu. Mimo to nachodziły ją czasem myśli, czy gdyby nie naciski rodziców i jej buntownicza natura, nie wybrałaby jednak sama czegoś poważniejszego, niż rehabilitacja. Czy nie trafiłaby do takiego właśnie szpitala, w rękach mając nie tylko kilka kroków... a całe życia. Za każdym razem musiała sama sobie powtarzać słowa, którymi karmiła państwa O'Hara, przypominać samej sobie, że jej praca też jest ważna. Że też pomaga. - Skoro obiecujesz... - odetchnęła głęboko, teatralnie przykładając dłoń do piersi, jakby rzeczywiście ją teraz uspokoił. Jakby miał w ogóle przed czym ją uspokajać. Tak naprawdę jednak ani razu nie pomyślała o nim w ten sposób. Po prostu głupi przypadek sprawiał, że znajdowali się w tym samym miejscu, w tym samym czasie. Głupi, bo go nie rozumiała. Niemniej w tym momencie nie miała nic przeciwko jakimkolwiek przypadkom. - W parku biegałeś, po plaży spacerowałeś, w sklepie robiłeś zakupy... Jakie jest twoje wytłumaczenie dzisiaj? - dodała żartobliwie, posyłając mu zachęcający uśmiech i unosząc na krótką chwilę brwi. A wszystko to zupełnie mimowolnie. Jakby ciało i usta doskonale wiedziały, co mają robić i mówić, chociaż ona w środku wciąż nie potrafiła tego rozgryźć. Specjalnie próbowała go zatrzymać w rozmowie czy tylko była miła? Starała się być po prostu uprzejma i życzliwa czy naprawdę przywoływał na jej usta aż tak szeroki uśmiech? I w końcu... Flirtowała czy tylko przyjacielsko się przekomarzała?